Vanmorgen vroeg stap ik met X naar de pueblo vooor de krant, het supermarktje is toe dus zullen we zonder vers stokbrook moeten ontbijten. Voor de zekerheid had ik L al wakker gemaakt voor ik vertrok.

Terug thuis maken we ons klaar voor de wandeling die ons naar de Vall de Laguar brengt, de ong 14.5 km lange Ruta de los 6000 escalones of trappen en dit wandelpad bestaat al sinds de moren hier nog rondhingen.

L kan echter haar sportschoenen niet meer vinden en twijfelt of ze wel zou meegaan, doet uiteindelijk wat sportieve muiltjes aan en weg zijn wij.

We parkeren in Benimaurell en gaan de route doen in tegenovergestelde richting van de vorige keren, ik doe immers graag tegendraads en mijn voorgevoel zegt me dat dit beter gaat zijn nu er in de Cayon wel is water zou kunnen staan na de gota fria.

Om 11u30 gaan we van start en na 1.5 km tussen de kersenbomen te hebben gewandeld slaan we rechtsaf waar het wandelpadje en trappen beginnen en omdat het vooral naar beneden gaat ziet L het nog goed zitten.  Van hier kan je ook nog de zee zien in de verte.  Al snel bezorgen de vele keien en rotsen haar pijnlijke voeten maar we wandelen gezwind naar beneden om een eerste keer over de rivierbedding met grote witte keien te stappen, de kloof hier noemt de kloof van de Hel (Barranco del Inferno) en is op sommige plaatsen maar 10 meter breed en tot 150 m hoog.  Daarna begint het trappen klimmen als we langs de overkant van de kloof tot boven moeten klimmen, in de buurt van één van de bronnekes stroomt er water over het pad en is het behoorlijk glad;

We kruisen wat andere wandelaars, veel met hond erbij en X is in haar nopjes en gaat telkens aan het blaffen als er iemand nadert;  Maar meestal hoor je hier helemaal niks, zalig die rust en de uitzichten zijn oh zo mooi.  In totaal nemen we een 5 tal keer een korte pauze, vooral als het steil bergop gaat en bovenaan de overkant waar een paar huizen staan, de meeste onbewoond heeft het water een groot stuk van de weg ernaartoe weggespoeld en dalen we terug af met een kabbelend riviertje naast ons tot we terug aan de rivierbedding komen; al van ver kan je nu het gekletter horen van de grote waterval die zich van helemaal boven de barranco naar beneden stort; langs het hier erg modderige pad klimmen we de laatste maar zwaarste trappen omhoog richting het dorpje Fleix. Op een drietal plaatsen heeft het water stukken van het pad weggespoeld en moet je over keien lopen en springen om geen natte voeten te krijgen;  een tweetal durvers, of zijn het gekken bengelen aan een touw vlak naast de waterval; ieder zijn hobby zeker?

We geraken boven zonder natte voeten en uitschuivers en wandelen het laatste stuk via een klein baantje van Fleix terug naar Benimaurell waar we 4u30 minuten na ons vertrek aankomen bij de auto, moe en met pijnlijke rug, knieen en kuiten maar blij dat we het weeral gedaan hebben, In het enige barreke hier haal ik een paar cola blikjes en 2 zakken zoute chips om de eerste hongerklop te verjagen en zetten koers naar huis.

X haar pootjes zullen ook wel pijn doen want zij deed waarschijnlijk bijna het dubbele aantal kms dus voor vanavond zijn we gerust.

Mijn stapteller wijst 24 km en 28.000 stappen voor vandaag dus ons gemiddelde gaat stevig mee de hoogte in.