Zaterdag dus na bezoekje aan de pueblo ging ik met de scoot richting Xalo voor de mercadillo / rastro aldaar; Men Belgische amigos waren van de partij, Letty haar gekneusde ribben zijn nog altijd heel pijnlijkvan het partyongeval van vorige zaterdag maar haar gebit was gelijmd en blauwe plekken waren al iets minder blauw.  Ook Marie stond er om haar spulletjes te verkopen, zelf is ze op zoek naar andere auto want haar hond heeft de veiligheidsgordels doorgebeten en ook naar andere woning want de eignaar wil zelf komen in zijn huis wonen en zij moet als huurster voor eind september er al uit.

Op de terugweg naar huis reed ik langs de Bernia en sloeg wegje in waar ik pijl zag staan van een ezeltjes aziel.  Het wegje slingerde zich een 3 tal kilometer omhoog en zo kwam ik ook voorbij de zeer mooie caseria Mirador, een klein hotel / Bed & Brekfeast dat hier verscholen ligt in alle rust.  Op het einde kwam ik dan aan de Refugio de burros waar op een binnenpleintje wat stallen staan met mooie ezeltjes in alle kleuren en groottes.  Er verblijven hier een massa ezels dus voelde ik mij goed thuis; je kan er hier zelfs eentje adopteren en sponseren, of een bijdrage leveren om stallen bij te bouwen of werkmateriaal aan te kopen; De uitbaters zijn duitsers en de meeste sponsors ook zo te zien aan de fotos die aan de stallen hangen.

Ik reed verder over de top van de Bernia en tijdens de afdaling zag ik een niet onaardig gelegen finca te koop staan; deze volledig gerestaureerde beauty kan je al voor 1.5 miljoen Euritos op de kop tikken als je dit zou willen; Ik vond persoonlijk het zwembad wat aan de kleine kant.

Na de siesta en het zwemmen hadden we beide grote honger, waarschijnlijk ook omdat ik weeral vergeten was men cornetto te eten;  Maar niet getreurd om 19 u gingen we richting pueblo maar deze keer niet naar Ripoll maar probeerden we een ander restoke uit met de wat verwijfd Italiaans klinkende naam Valentino.

Dit resto wordt uitgebaat door Belgen dus zeer tegen mijn principes dat we hier komen eten maar de Belgen die ik in de ochtend bij Ripoll tijdens de koffie telkens ontmoet haden mij nieuwschierig gemaakt door te verklappen dat ze er lekkere huisgemaakte garnaalkroketten hadden en dat hun specialiteit steak tartaar is.

Dus wou ik dit wel is uitproberen met als gevolg dat we op terras zaten met enkel maar Belgen rondom want je kan hier ook Vol au vent en ander Belgische streekgerechten eten.  Het was er niet slecht vond ik maar L haar pasta sloeg tegen dus hier komen we niet zo snel meer terug ook al omdat ik weeral 42 € armer was ondertussen.

Toen we thuis kwamen was het al donker en was X teleurgesteld dat er geen wandelingske meer af kon.  We zullen dat morgen na het motorritje dan proberen goed te maken