Iedere ochtend zet ik X in haar buitenren rond 7u45 met haar eten en daar blijft ze rustig wachten tot we aan wandeling beginnen.  Deze ochtend ging ze echter flink tekeer en bleef blaffen; Toen ik ging checken zat ze onschuldig omhoog te kijken; er was een eekhorentje bovenop de elektriciteitspaal aan haar ren gekropen en dit zat daar verstijfd van de schrik en durfde niet te bewegen.  Na een tijdje was het toch verdwenen.

Om 11 u ging het richting C om de abuelos op te pikken en dronken we eerst iets op mijn terras; L kreeg net telefoon van Servef (de spaanse RVA) dat ze een jobaanbieding hadden voor haar, ze mag vrijdagochtend gaan soliciteren in Benidorm als verkoopster in kledingwinkel ze dacht van Primark.

Om 13u30 gingen we naar Chiringuito El Cranc in la Olla, vlakbij zee gelegen en al sinds 1982 heel bekend hier in de streek.  Als je met L voor de erste keer een resto test denkt ze dat je zoals in masterchef alle gerechten de grond moet inboren of je eten terugsturen, vandaag was het niet anders, de ensalda mixta trok op niks en de sepia a la plancha was niet vers; toen vond ik het welletjes en heb ze even de mond gesnoerd zodat we bij de paella niet werden gestoord.

Ik moet wel toegeven dat het mij ook wat tegenviel, zo was er bij de paella met kip een vergrootgelas nodig om een stukje kip te vinden maar het is dus vooral het kader dat het daar speciaal maakt.

Na het eten de verplichte siesta en daarna wandeling met XL naar de urbanisatie waar we zoals steeds opgewacht worden door de Alaskan malamute honden. Er lopen er een zestal in de tuin van wat denkelijk een kennel is maar gelukkig blaffen deze sooort honden bijna nooit en kijken ze gewoon tot je voorbij gewandeld bent.

Volgens het werbericht zou het vanaf donderdag gaan regenen en pas zondag terug droog en zonnig worden. Let tomorrow come first zou L zeggen