 |
|
|
| |
|
|
| 13-12-2018 |
 13 december |
|
Vroeg uit de
veren vandaag, ik heb een lange reisdag terug naar Juaso en wil er toch niet te
laat aankomen zodat ik de toiletten nog kan bekijken voor het donker is. Nadat
ik mijn reistas gepakt heb, of beter gezegd alles erin gestampt heb, is er nog
wat tijd voor een laatste strandwandeling langs de Oceaan genieten van de
lekkere warme of hete temperatuur, ook zonder een stralende blauwe hemel is het
hier schitterend. Mijn volgende strandwandeling zal vermoedelijk wel in andere
temperaturen zijn, maar ook een winterse wandeling langs de Belgische kust is
genieten.
Na afscheid
te nemen van mijn gastvrouw en haar gezin, ze heeft een baby van een paar
maanden oud die in een Afrikaans wiegje ligt, vertrek ik richting Juaso.
Een aantal
uren in de trotro, eerst naar Accra en daar dan wachten aan het trotro station
tot de trotro vol is, niet alleen met mensen maar ook alle bagage moet mee. In
de grote trotros kunnen er 22 personen (5 rijen van 4 personen en nog 2
vooraan), als je dit vergelijkt met de Europese normen dan kunnen er 8 mensen
in, hier zijn ze gekeurd voor 22 personen.
De laatste rij zetels staat bijna tegen de achterdeuren, dus veel plaats
is er niet voor bagage, men lost dit op door de deuren open te laten en alles
met touwen vast te binden. Het voordeel is dat je dan achteraan een extra airco
hebt.
Onderweg
wordt er regelmatig gestopt om iemand in of uit te laten stappen en ondertussen
kan je overal je boodschappen doen door de ramen van de trotro. Soms wel indrukwekkend om te zien wat de
verkoopsters allemaal op hun hoofd dragen en er soms mee lopen tot aan de
trotro.
Normaal
gezien ging ik niet meer naar Juaso gaan tijdens mijn weekje vakantie, maar
omdat de toiletten nog niet afgewerkt zijn ga ik toch nog terug, en eigenlijk
ben ik er wel blij om, ik kan de kinderen dan ook nog een dag zien. Het huis
waar we verblijven is nog niet helemaal af, er is slechts één kamer klaar en de
woonkamer. Omdat er al 2 vrijwilligers zijn had ik gezegd dat ik wel op een
matras in de woonkamer zou slapen.
Als ik
toekom in Saamang (het dorpje waar ons huis is) staat de kok van de school me
op te wachten, leuke verrassing. En ik krijg toch een bed, de leraar en het schoolhoofd
hebben deze week speciaal nog een bed gemaakt en de kamer wat heringericht
zodat ik ook een plaatsje heb. Ik voel me echt welkom thuis.
De toiletten,
tja niet veel veranderd, één dag zijn ze komen verder werken en dan niets meer,
ik hoor dat iedereen al gezegd had, we zijn blij dat Veerle terug komt zodat
zij er misschien toch wat schot kan inkrijgen.
Dus ik neem
mijn taak ter harte en ga de toiletten bekijken, er is nog een grote lijst met
zaken die nog in orde gebracht moeten worden. Het schilderwerk is niet ok, de
deuren en de standaard voor de watertank moeten zeker nog een 2e laag
verf krijgen.
Als ik mijn
inspectie afgerond heb begint het al donker te worden, de zon gaat onder.
Terug thuis
bespreken we met de vrijwilligers wat we kunnen ondernemen, we beginnen nu toch
echt te vrezen dat de toiletten niet afgewerkt zullen zijn, afgewerkt volgens
onze eisen. Als ze niet in orde zijn betalen we de laatste schijf niet, dat
staat vast.
Gisteren
had ik al een bericht gestuurd over de toiletten, de andere vrijwilligster ook
maar telkens zonder antwoorden. Dus beslis ik om nog maar eens te schoppen en
puchen, ik start met te zeggen bedankt om niet te antwoorden de toon is
gezet, dit is nodig om hen wat uit hun kot te lokken. Ik stuur een paar heel
boze berichten en een lijst met zaken die in orde gebracht moeten worden, en
dan komt er plots toch reactie, na nog een paar keer heen en weer discussiëren krijg
ik het bericht, morgen tussen 7:30 en 8:00 zal men er zijn, hopelijk houden ze
hun woord.
Na het
slaan, zalf ik ook nog wat, ik weet ondertussen dat ook dit kan helpen om hen
te motiveren.
|
|
|
|
|
| 12-12-2018 |
| 12 december |
|
Laatste dag
aan de kust en nog eens lang slapen of lang in bed blijven liggen, het is al na
9 uur als ik uit bed rol. Ik wandel naar het dorp om nog wat inkopen te doen en
koop nog een paar speelgoedjes voor de school.
Vandaag
wandel ik eens de andere richting uit, het is een mooie zonnige dag, al gauw
ben ik aan het zweten, tijdens het wandelen raap ik wat schelpen op het strand
en geniet van de mooie zichten en natuur (als je langs het afval heen kijkt is
het toch mooi).
Na een
klein uurtje stappen kom ik aan bij het volgende dorpje waar het Fort Amsterdam
gelegen is op de heuvel, aan de rosten is een kleine haven, of beter gezegd
liggen wat boten op het strand.
Er is veel
bedrijvigheid in het dorp, vissers zijn de netten aan het herstellen, overal
lopen mensen rond, het valt me op dat de mensen en de kinderen aan de kust meer
vragen naar geld. In Juaso het dorp waar ik woonde en de omliggende dorpen was
dit veel minder het geval. Vermoedelijk heeft het te maken dat er meer
toeristen aan de kust komen dan in de dorpen.
Het fort
ligt boven op de heuvel en ik ga er naartoe om een kijkje te nemen, het ziet er
wat bouwvallig uit en moet dringend wat gerestaureerd worden.
Ik wandel
rond het fort en geniet van de verzichten boven op de heuvel, toch nog eens
kijken of de deur open is en ik binnen een kijkje kan nemen, ja de deur is open
en tot mijn verwondering is er een gids aanwezig. Een super vriendelijk man,
hij is er nog maar 4 maanden, woont in het fort en heeft er al veel opgeruimd
en in orde gezet. Hij vertelt vol passie over de geschiedenis van het fort, ook
hier werden de slaven in kerkers opgesloten voor ze via de “door of no return”,
per schip afgevoerd werden.
Boven op
het fort heb je een immens zicht op de Oceaan, ondanks er geen stralende blauwe
hemel is, is het toch mooi.
Mijn
verblijf in Ghana zit er bijna op, nog even poseren bij de vlag hoort erbij.
Ik wandel
terug naar het resort en zie bij aankomst dat de vissers ook vandaag druk in de
weer zijn, deze keer zijn ze vlak voor mijn terras aan het vissen, ik kan hen
gadeslaan van op mijn terras met een verfrissend biertje.
Even denk
ik, moet ik me nu schuldig of de rijke blanke voelen, ik zit hier in de schaduw
met een frisse pint te genieten, terwijl men in de hitte zwaar werk aan het
doen is waar er heel weinig opbrengst van komt. Ach neen, ik ben geen rijke
blanke die neerkijkt op de locals, ik denk te mogen zeggen dat ik hier toch
geprobeerd heb om mijn steentje bij te dragen, te helpen waar ik kan en te
leven samen met de locale bevolking.
Als ze
bezig zijn met de vissen uit te netten te halen, ga ik iets dichter kijken, ik
loop weer door het water tussen de mensen, dat dit dan ook door de afval is
deert me niet. Ik heb toch wel immens respect voor het zware werk dat ze doen. Enkele
schamele vissen tussen al het afval, rond de netten staan nog mensen om de
vissen die door de mazen van het net glippen toch nog te vangen.
Genietend van
mijn laatste zonsondergang aan de Oceaan schrijf ik nog wat in de blog en blijf
ook als het al donker is nog wat buiten in de warmte zitten en geniet van mijn
laatste dag aan de Oceaan.
|
|
|
|
|
| 11-12-2018 |
| 11 december |
|
Om 4u30
gewekt door mijn wekker, een kakelende haan passend bij de natuur en Afrika. Om
kwart voor 5 vertrek ik met mijn gids voor de wandeling door het bos, het is
uiteraard nog donker dus mijn hoofdlamp komt goed van pas. In de tropische vochtige
warmte voelt het al snel als in een sauna, liters zweet als gevolg.
Na een
tijdje houden we halt en moeten de lampen uit, in de bomen zitten er apen en we
proberen ze te spotten, niet evident als het nog halfdonker is. Geen geluk,
verder door het halfdonker naar een ander plaats, daar hebben we meer geluk en
zien uiteindelijk een aapje uit de boom zwieren.
Rond 6u15
zijn we terug aan de ingang, ik stap nog efkes door en na een half uurtje neem
ik een trotro richting Cape Coast en dan nog een trotro tot Saltpond waar ik
verblijf.
Een frisse
douche doet deugd. Ik informeer nog eens of er al wat verder gewerkt is aan de
toiletten op school, enkel maandag is er wat verder gewerkt maar niet alles is,
af sindsdien is er niets meer gebeurt, zal dus spannend beginnen worden om
alles afgewerkt te hebben tegen vrijdag.
Ik ga wat
zwemmen in zee, het warme water voelt goed, alhoewel er overal plastiek in het
water drijft en aan je kleeft, ik was zo verstandig om mijn waterschoenen mee
te brengen die komen goed van pas want de zee is niet al te proper.
Na de
afkoeling in het water ga ik in de schaduw zitten en kijk naar de
bedrijvigheid, men is aan het vissen. Het vissen gebeurt op een bijzonder
manier, er is een heel lang net in de zee en met wel een 20 à 30 personen trekt
men dit uit de zee, een heuse zware karwei die wel uren in beslag neemt.
Vlak voor
het resort ligt het kadaver van een grote zeeschildpad, de roofvogels genieten
van het vlees.
Nog wat
schrijven en bloggen en na een deugddoende siësta om mijn slaaptekort van
gisteren wat in te halen maak ik een lange strandwandeling.
Ondertussen
is het net helemaal binnengehaald en zie ik wat vissen tussen alle afval en
wier in het net zitten. Door alle wier en afval is het veel werk om de netten
leeg te maken en de vissen te zoeken tussen alle rommel. De vissen zijn ook
heel erg klein, de vangst is magertjes voor alle zware werk dat ze ervoor
moeten doen.
Plots zie
ik in de verte iets wat precies op duinen lijkt, als ik dichter kom zie ik dat
het duinen van afval zijn, voor het afval zitten er 3 mannen op een rijtje te
kakken (ik kan het niet mooier zeggen want het ziet er niet uit, je kan alles
zien). Ietsje verder zie ik dat er velen vergeten zijn eerst een putje te
maken, dus uitkijken waar ik loop.
Na een
tijdje kom ik op een drukkere plaats waar er veel boten liggen, hier wordt
gevist met boten en ik zie direct het verschil in vangst, de vissen zijn veel
groter en talrijker, maar ook hier zit er heel veel afval in de netten. De
vrouwen verzamelen de vissen in grote kuipen die ze op hun hoofd dragen naar de
markt voor verkoop. Ik loop rond al kijkend en genietend van de bedrijvigheid, ik
ben er de enige Obruni maar voel met hier wel thuis, iedereen is vriendelijk,
vindt het niet erg dat ik er op sta te kijken en foto’s neem, de kinderen poseren
graag.
Op de
terugweg kijk ik nog een tijdje hoe ze met een grote groep en al zingend het
net in de boot trekken, alles gebeurt hier met de hand en het is heel zwaar
werk in een immense hitte.
De boten
uit het water halen gebeurt ook met mankracht en touwen, men gebruikt houten
planken en een metalen rol om de boot uit het water te trekken.
Aan het
resort geniet ik nog van de ondergaande zon op het strand. Ik ben er de enige
gast en vind dat wel aangenaam, een rustig plekje om mijn voorbije avonturen te
laten bezinken.
De
uitbaatster is ook de kok, vanavond krijg ik gegrilde vis met frieten en een
slaatje, als Belg moet ik ze feliciteren voor de frieten ze zijn overheerlijk,
veel beter dan in sommige Europese landen.
|
|
|
|
|
| 10-12-2018 |
| 10 december |
|
Aan de
oceaan slapen is heerlijk, ik word wakker van mijn wekker om 7:30, of misschien
ben ik gewoon echt wel moe en heb de slaap nodig, het voorbije half jaar is heel
intensief geweest, heel vaak kon ik de slaap niet vatten.
Vandaag ga ik
naar Kakum nationaal park en zal er een nacht in het bos slapen, op een soort camping,
het stelt niet veel voor, een houten platform met afdak waar een matras op gelegd
wordt, gelukkig is er ook een muskietennet. Ik heb dit gezien toen ik er de vorige
keer een wandeling maakte, het leek me wel tof om een nacht in de open lucht in
het bos te slapen, midden van de natuur luisteren naar de geluiden van de dieren
in de nacht.
Ik wordt er
verwacht tussen 3 en 4 uur (of het mocht uiterlijk ook 5uur zijn), zodat ik me
voor het donker kan installeren.
In de
voormiddag was ik nog een paar spullen uit, mijn laatste handwas, de volgende
wasbeurt zal thuis met de wasmachine zijn, wat zal ik deze nu meer appreciëren na
bijna 6 maand de was met de hand gedaan te hebben (tijdens mijn Camino en hier
in Ghana).
Op mijn
terras schrijf en blog ik nog wat verder, het is rustig ik zie geen locals, het
weekend is voorbij.
Rond 13u30
neem ik de trotro naar Cape Coast, daar moet ik een andere trotro nemen, maar
omdat ik meer dan tijd genoeg heb beslis ik een stukje te stappen. Wandelen in Afrika
in deze hitte en vochtigheid zorgt ervoor dat je na 5 minuten je in een sauna
voelt, ik begrijp dat de locals hier niet wandelen en alles met de trotro doen.
Maar ik geniet van het stappen en de omgeving rond me, ik neem de tijd om wat
foto’s van bijzondere dingen te maken.
Deze
kalkoen is op weg naar het schoonheidssalon, en tis nodig ook …
Zoals ik al
eerder vertelde worden de overlijdens, het feest van het leven en de
begrafenissen hier via grote posters aangekondigd. Twee posters sieren het
straatbeeld, één persoon is 70 geworden, de andere 99. Ghana is één van de “meer
welstellende” landen in Afrika (ik heb in andere Afrikaanse landen veel meer
armoede gezien dan hier) dat merk je ook aan de leeftijd van de mensen.
Na een drie
kwartier stappen neem ik toch maar de trotro en ga me op een airco-plaats (bij
het raam) zetten om wat af te koelen en het zweet te laten opdrogen.
Net aan de
ingang van het park vind ik een mooie termietenheuvel.
Rond kwart
voor 4 arriveer ik, er wordt me gezegd dat ze mijn gids gaan opbellen, hij zal
er binnen 20 minuten zijn. Afrikaanse 20 minuten zijn uiteraard anders dan Europese
20 minuten. Ik zet me aan een tafeltje in de cafetaria en eet er nog wat ananas
met een natje erbij. Rond kwart na 4 komt de verantwoordelijke me zeggen dat
mijn gids onderweg is en dat hijzelf naar huis gaat, het park sluit om 4 uur.
Iets later
gaat ook het personeel van de cafetaria naar huis, het wordt er heel rustig en
stil.
Rond 5 uur
passeert er nog iemand, jij wacht op je gids, hij zal er rond 5 uur zijn, dus
mogelijks komt hij hier snel toe.
Ik hou me
wat bezig met schrijven en sudoku’s invullen en het observeren van de fauna en
genieten van het bos met zijn geluiden.
Om kwart
voor 6 is er nog niemand, en het begint al wat donker te worden, na bijna 2 uur
wachten wordt ik toch wat ongeduldig en vraag me af komt er nog iemand, dus
probeer ik te bellen, gelukkig neemt de verantwoordelijke op. Is er nog
niemand, vreemd, ik kijk het na en bel je terug. 2 minuten later krijg ik
telefoon, hij is onderweg en is er bijna, binnen een paar minuten zal hij er
zijn.
Uiteindelijk
arriveert mijn gids om 6 uur, en het is al wat donker. Blijkt dat hij niet wist
dat ik zat te wachten, men had mij al moeten laten installeren voor de nacht …
Dan maar
direct op pad richting campsite, we komen er aan en de gids stapt door, ik zeg
het is toch hier dat er geslapen wordt. Neen dat was 20 jaar geleden nu is er
een boomhut, maar ik wil liever op de “oude campsite slapen” en weet van de
vorige gids dat men dit nog doet. Als ik echt wil dan kan hij er een matras
leggen, maar zelf zal de gids in de boomhut slapen 200 m verder. Ok ik ga eerst
kijken hoe de boomhut eruit ziet en dan beslissen, de boomhut ziet er toch ook
al wat verouderd uit, en is gesloten, je zit niet echt midden in de natuur, dus
verkies ik toch om op de oude campsite te slapen, jaja ik weet dat ik soms
speciale dingen wil doen. En alleen in het bos slapen schrikt me niet af,
tijdens mijn camino heb ik ook alleen in het bos geslapen in mijn kleine knusse
tentje.
Nog wat
gesleur met een matras en dan kan ik me installeren, muskietennet errond maken,
schoenen uit en genieten van de geluiden van de natuur.
Morgen
vroeg (of eerder nog in de nacht) om 4u30 opstaan om een “nacht-ochtend”
wandeling te doen.
Het “slapen”
in het bos is zalig, veel slapen doe ik niet, ik luister en geniet van de
natuur, het is ook behoorlijk warm, slapen in een tropisch regenwoud is slapen
in een sauna. Al luisterend naar de geluiden van het bos en de dieren denk ik
na over het voorbije jaar, de vele mooie dingen die ik mocht meemaken, de
wonderlijke avonturen en ontmoetingen, het was een bijzonder fantastisch jaar
om nooit te vergeten, ik ben er een ander persoon van geworden, rustiger –
opener – blijer – gelukkiger. Uiteraard denk ik ook aan de toekomst, wat zal
deze me het komende jaar brengen … ik zal uiteindelijk een paar beslissingen
moeten nemen, heb er nog geen zin in, dat komt later wel als ik terug in België
ben. Eén ding weet ik zeker, ik zal mijn dromen blijven volgen, dingen doen die
me gelukkig maken, en hopelijk komen er nog veel mooie avonturen.
Uiteindelijk
val ik toch in slaap en word na een paar uurtjes slaap wakker van mijn alarm om
4u30.
|
|
|
|
|
| 09-12-2018 |
| 9 december |
|
Mijn eerste
vakantiedag aan de oceaan zal een relaxdag worden, ik zet geen wekker, zalig
eens niet moeten opstaan met de wekker,toch ben ik relatief vroeg wakker en
blijf nog in bed liggen tot rond 9 uur.
Ik plan om
vandaag wat te schrijven en te bloggen, de voorbije dagen is het er niet van
gekomen en ik zit ver achter.
Mijn
verblijfplaats, een klein en sober “resort” met 4 kamers ligt letterlijk aan de
oceaan, in de kamer hoor ik het ruisen van de oceaan, van zodra ik buiten stap
zie en ruik ik de oceaan, heerlijk.
Ik
installeer me op het terras met zicht op de oceaan en begin te schrijven en
bloggen, dit neemt behoorlijk wat tijd in beslag, ik ben er de hele voormiddag
mee bezig en maak het me comfortabel met een hapje en een drankje, vakantie
moet ook genieten zijn.
Iets voor
de middag komen er een groep mannen zwemmen in de oceaan, van zodra ze een
Obruni zien (zeker als die van het vrouwelijke geslacht is) komen ze naar me
toe en zetten zich bij aan mijn tafeltje. Hier is het de gewoonte dat men dat
doet, ze zetten zich bij zonder te vragen of het mag of niet. Ik wordt
uitgenodigd om samen met hen te gaan zwemmen maar laat dit aan me voorbijgaan,
heb al aandacht genoeg zonder dat ik in zwemkledij ben.
Naar hun
gewoontes wordt weer gevraagd naar mijn telefoonnummer en wil iedereen “vriend”
zijn met mij en willen ze allen mee naar Belgie, ze zijn precies een van de
mannen aan het aanprijzen bij mij, ik vraag of ze hem willen verkopen, hilariteit
alom.
De uitbaatsters
van het resort komt me wat bananen brengen en zet zich er wat bij, we discussiëren
met zijn allen over het feit dat alle Ghanesen een blanke vrouw willen, dat ze
enkel op de huidskleur vallen en met iedere vrouw mee naar Europa willen gaan,
nu en dan geef ik een gevat antwoord, het wordt een gezellige discussie –
gesprek.
Ik krijg er
nog lokale schelpdieren aangeboden die op stenen lijken, normaal worden deze
gekookt en gaan dan open, ik krijg er eentje voorgeschoteld om rauw op te eten,
best wel lekker.
Als de
bende vertrokken is kan ik nog wat verder schrijven, ik neem nog een kleine siësta
en ga dan een wandeling langs het strand maken en stap tot aan het dorpje waar
ik wat inkopen doe.
Het is
zondag vandaag en dan komt de lokale bevolking ook zwemmen in de Oceaan, het is
er behoorlijk druk op sommige plaatsen.
De oceaan en
het strand ziet er van ver wel mooi en idyllisch uit.
Maar dit is
in werkelijkheid niet zo, het strand ligt vol met afval en wordt ook gebruikt
als toilet, men graaft een klein putje, hurkt er boven, doet zijn behoefte en
maakt het putje terug dicht. Soms “vergeet” men ook wel het putje te maken …
Blootsvoets
wandelen langs het strand doe je dus best niet, en zwemmen in de Oceaan, mmmm
weet niet of dit aan te raden is.
Na mijn
wandeling schrijf ik nog wat verder en ’s avonds eet ik een lokaal gerecht,
stoofpot van bonen met gebakken banaan.
En weerom
komen er een paar keer locals bij me zitten, nu is het een zus die haar broer
aan me probeert te “verkopen”, ik hoor haar een zeggen “vraag haar nummer” …
Als ik wil
kan ik een heel vliegtuig vol mee naar huis brengen …
Ik blijf
lang buiten zitten, het is mijn laatste week in de warmte en moet er dus van
profiteren, vanaf volgende week terug in België en zal dan niet meer in schort
en topje buiten kunnen zitten, snif snif snif ….
|
|
|
|
|
| 08-12-2018 |
| 8 december |
|
De 8 weken vrijwilligerswerk zitten er op, het is voorbij gevlogen en voelt niet als 8 weken. Dit betekent dat ik me hier geamuseerd heb en thuis voelde, ik heb geen heimwee, eerder het omgekeerde “wegwee”.
Mijn vakantie week zal ik iets inkorten om de toiletten zelf nog eens te kunnen gebruiken, ik heb de andere vrijwilligsters beloofd om een oogje in het zeil te houden en zal dit dan ook dien. Maar voor mezelf wil ik ze ook wel in werking zien, ik wil er “the color test” nog doen, één van onze inside jokes tijdens de camino, het heeft betrekking op ons camino lied “yellow pee” meer hoef ik niet te zeggen, de ingewijden zullen dit wel begrijpen al dan niet met Google translate 😂😂
Mijn plannen zijn als volgt, vandaag naar saltpond aan de oceaan, maandag ga ik naar Kakum national park (tropisch regenwoud) en overnacht er in het bos in een soort van campeerplatform, ik blijf in saltpond tot donderdag ochtend. Donderdag reis ik terug naar juaso in de hoop de voltooide toiletten te zien, vrijdag nog een dagje in school bij de Kids en zaterdag avond mijn vlucht naar “huis”.
De aannemer zou vandaag nog langskomen, mijn bedoeling is toch om rond 9 à 10 uur te vertrekken. Dus vraag ik nog maar eens wanneer hij zal komen, na een tijdje toch antwoord hij komt niet, een loodgieter en schilder komen binnenkort om alles af te werken. Benieuwd wat binnenkort betekent.
Een “lange” reis met de tro-tro, ondertussen ken ik de goede “airco-zitjes” aan het raam. Het is ook goed om achteraan of aan de “linker” kant te zitten, dan moet je niet voortdurend opstaan als er iemand wil uitstappen. De achterdeur staat vaak open omdat er bagage staat die wat groter is dan de beschikbare ruimte, touwen houden alles op zijn plaats, en ik heb er nog een extra airco bij, het zicht is wat minder.
Rond 4uur ben ik in het “resort” dat noemt zo omdat het werkelijk aan de oceaan gelegen is, aks ik uit mijn kamer stap ben ik na 10 m op het strand, heerlijk. Het blijft echter een Afrikaans resort, nu en dan geen elektriciteit of water, maar wel een super vriendelijke uitbaatster.
Ik maak nog een wandeling, geniet van de ondergaande zon. De oceaan lijkt mooi van ver, maar als je wat dichter kijkt is er heel veel afval, de locals “kakken” op het strand (persoon rechts op de foto), ja het is geen mooi woord, maar het is ook niet proper om te zien, een strandwandeling blootsvoets zit er dus niet in.
Ik eet nog een worst en kippenmagen op de barbecue aan een locale strandbar en geniet van het zicht en geluid van de oceaan en de ondergaande zon.
|
|
|
|
|
| 07-12-2018 |
| 7 december |
|
Farmer’s day vandaag geen school een vrije dag, en ook mijn laatste dag hier in juaso morgen start mijn ctweekje vakantie. Maar als de toiletten vandaag niet volledig klaar zijn, toch volgens mijn standaarden - wensen - eisen, kom ik eind volgende week nog terug en kort mijn vakantie in, ik vind het eigenlijk niet zo erg, ik wil de toiletten zeker in werking zien en ondertussen kan ik de kinderen ook nog eens zien. Ik heb al in gedachten wat ik allemaal wil doen vandaag, de was – een laatste wandeling naar het bos – een laatste bier in mijn vertrouwde bar – supervisie van de toiletten – bloggen en schrijven, het zal zeker een drukke dag worden.
S ochtends krijg ik apps van de leerkracht en Syto of we blij zijn met het nieuwe huis, oops mijn reactie van gisteren heeft veel in beweging gezet, maar ik ben heel blij met het nieuwe huis en bedank ze ervoor.
Ontbijten doen we in het “oude huis”, een wandeling van 10 minuten er naar toe. Als we er aankomen ruik ik de pannenkoeken al, heerlijk om deze nog een keer als ontbijt te hebben, Mrs Charity is een super kok en lieve – vriendelijke huishoudster, ze verwent ons echt wel.
Na het ontbijt gaan we al eens kijken bij de toiletten, volgens de info die ik gisterenavond van de arbeider kreeg via WhatsApp zou hij vandaag alles afwerken, nog niemand te zien, voorlopig nog geen zorgen in maken tis nog vroeg hij komt later wel, ik heb hem beloofd een biertje te trakteren als alles klaar is. We bekijken alles grondig en zien nog een hoop opmerkingen en zaken die ze nog moeten doen.
Terug naar het nieuwe huis en ik doe mijn was. Het huis is, in tegenstelling tot het vorige, in het midden van het dorp en andere huizen gelegen een soort “erf” met verschillende huizen, best wel gezellig. Ik zie een waterkraan op het erf en vraag of ik deze mag gebruiken voor mijn was, wat een luxe ik moet geen water met een emmer uit een diepe waterput halen. OK mijn normen van luxe zijn het laatste halfjaar behoorlijk veranderd. De was hang ik op aan een waslijn midden op het erf, ik vind nog een paar droogrekken en zet ze buiten in de zon en hang er een deel van mijn was op. Lomp als ik soms ben vallen er een paar sokken op de grond, een jong meisje komt direct naar me toe en zegt, ik was die wel uit, wat zijn ze hier vriendelijk, iedereen komt ook dag zeggen, vertelt wie ze zijn en heten ons van harte welkom. Het is totaal anders dan het vorige huis en ik voel me hier heel welkom en al direct thuis.
Na de was poets ik een tafel dat ik zag staan op “de veranda” en installeer me om te schrijven en bloggen. Samen met de andere vrijwilligsters maken we nog een lijstje van de op te lossen zaken aan de toiletten en een paar opmerkingen en vragen over het nieuwe huis.
Net als ik goed in mijn blogverhaal zit, horen we een motor, na gisteren kennen we het geluid goed. Wat blijkt de leerkracht komt met de rest van de bedden en nog wat materiaal, terug heel onverwacht zonder een woordje uitleg, maar om eerlijk te zijn ik vind het wel leuk, wat een verrassende dagen heb ik hier al gehad.
We helpen uitladen en dan zegt de leerkracht (Kingsley) we gaan nog de eettafel ophalen want jullie eten nu hier. Zonder keuken, hoe gaan ze dat organiseren, we zien we. We vragen nog om een paar praktische zaken mee te brengen : wc borstel, emmertje om de wc “door te spoelen” want de wc werkt niet. Dat is niet zo erg we zijn het gewoon en hier hebben we een douche met stromend water.
Iets later zijn ze terug, opnieuw met een volle laadbak, het was blijkbaar niet enkel de eettafel maar ze zijn nu echt alles aan het verhuizen. Ze moeten nog een laatste keer terug en ik bied aan om te helpen, neen hoeft niet, toch wel ik wil helpen en “spring” in de laadbak. Ik wordt overal nageroepen madam vee – obruni, best wel leuk en bijzonder dat iedereen je kent en aanspreekt. Ik help alles inladen en vind nog een klein plekje tussen alle materiaal.
De verhuis naar het nieuwe huis is dus plots in een stroomversnelling gekomen en definitief.
Op naar het volgende obstakel, de toiletten, kort na de middag gaan we nog eens zien, tot onze verwondering is er niemand aan het werk. Dus ik app de arbeider, goed dat ik zijn nummer heb, op de één of andere manier heeft hij het mijne bekomen (mijn ghanees nr) en appte mij om vrienden te zijn, zoals zovelen hier wil iedereen vriend zijn van de obrunis, nu komt het mij wel goed uit. Hij zegt in het naburige dorp te zijn om de watertank te kopen, we spreken af dat hij mij laat weten wanneer hij terug is zodat we de nog uit voeren zaken of in orde te brengen zaken kunnen overlopen.
Terug naar ons nieuwe huis, bloggen of schrijven komt er niet veel van, de lokale kinderen willen allen kennis met ons maken, ze tonen ons hun huiswerk en leerstof voor de komende examen en nemen veel foto’s.
2 uur later hebben we nog steeds niets gehoord, mijn apps worden niet beantwoord, we vertrouwen het niet meer en gaan naar de school. Zoals verwacht is het er muisstil niets veranderd, wat nu, ik zeg we maken een WhatsApp groep en ik geef onze bezorgdheden door, ik geloof er niet meer in dat het goed komt. De voorbije dagen had ik de aannemer geappt met een vraag over de timing planning maar ik kreeg ook al geen reactie, een groep met alle betrokkenen ook het schoolteam en Syto zal hem misschien verplichten om te antwoorden.
We staan nog wat te praten en horen plots het gekende geluid, een motor – trolley, en wonder boven wonder daar komt onze watertank, ja het is een echte soapserie aan het worden. Maar het is niet de arbeider die hem brengt, het is Kingsley die is gisteravond en vandaag de hele dag in de weer geweest voor ons. Hij vertelt me dat de arbeider nog komt maar niet weet wanneer, ondertussen weet ik dat dit betekent hij komt niet meer.
Terug naar huis en ik beslis om een heel boze app te sturen naar alle betrokkenen, vooraf doe ik dit eerst enkel naar de aannemer dus hij is gewaarschuwd. Ik app een hele lijst met opmerkingen, en wonder boven wonder, de aannemer reageert nu snel, wel niet vriendelijk, ik moet me niet moeien met zaken waar ik niets van ken. Ooh dan kent hij me nog niet, ik heb ervaring met zulke discussies en schop terug. Ik zeg in de groep dat hij me de voorbije dagen negeerde, dat zijn arbeider liegt en dat als er iemand aanwezig was we de vragen konden stellen.
Dan is hij plots vriendelijk, hij wist niet dat zijn arbeider er niet was en zegt morgen te komen kijken. Om eerlijk te zijn ik vind dit robbertje vechten wel leuk, ik voel me in mijn element.
De verantwoordelijke van syto vraagt nog dat de aannemer er zeker morgen is voor ik vertrek op vakantie, benieuwd of het waar zal zijn.
Er wordt op het erf fufu gemaakt, ze bieden ons er ook aan, ik kan het niet weigeren dat is onbeleefd en eet fufu met vis en geitenvel (ja geen schrijffout).
Na het eten nog een biertje in de lokale bar on de belevenissen van vandaag door te spoelen. Niets verliep zoals gepland maar het was toch een bijzondere dag, echt op zijn Afrikaans.
|
|
|
|
|
| 06-12-2018 |
| 6 december |
|
Nog steeds geen elektriciteit…. En gezien het één of andere geldkwestie is of interne discussie tussen de landlord en Syto, vind ik dit niet kunnen. Als er een technisch probleem is begrijp ik dat we geen elektriciteit hebben, niet als het over geld gaat temeer wij betaalden om hier als vrijwilliger te komen helpen, dit geld is onder andere voor de accommodatie inclusief elektriciteit. Ondertussen is alle eten in de frigo en diepvriezer bedorven en moet weggegooid worden wat echt wel zonde is, slapen zonder ventilator is slapen in een sauna, ik wordt ‘s nachts zwetend wakker, lakens nat van het zweet. OK we kunnen de gsm opladen in de nabije school maar er is een verlengd weekend dus de school is toe, ik vertrek op vakantie dus voor mij geen probleem maar de andere vrijwilligster kan hier geen 3 dagen zitten zonder elektriciteit. Dus grijp ik in, normaal ga ik niet snel klagen of contact nemen met het hoofd van syto maar deed dit gisteravond toch wel, ik kreeg direct reactie terug ze zijn ermee bezig maar konden de landlord niet bereiken, ze vragen me te melden wanneer hij thuis is, dus van zodra ik hem hoor laat ik het weten. Wordt vervolgd verder in de loop van de dag, ik geef al mee tis op zijn Afrikaans, bizar altijd onverwachts maar uiteindelijk komt het goed.
Laatste dag op school, ik neem al mijn lege flessen van frisdrank mee om er muziek instrumenten mee te maken. Samen met de kinderen steken we er wat steentjes in, ja het is simpel maar ze vinden het wel leuk. Al zingend, marcherend, muziek maken (en er zit wel degelijk ritme in) lopen ze rond de school, super tof om te zien. Alleen is het wel heeeel luid, maar ik vind dat niet erg, laat de kinderen zich maar amuseren en pret hebben, dan amuseer ik me ook.
Vandaag weer geen les, ja ik zou een slechte leerkracht zijn, ik mag deze week kiezen wat we doen en als gevolg is er heel de week geen les…. Laat ze maar veel plezier maken, ik zie en hoor hun schaterlach veel in mijn laatste week, het zullen mooie herinneringen zijn om te koesteren.
Halfweg de voormiddag krijg ik bericht van syto, ze hebben de landlord gesproken hij is nu op weg naar de elektriciteitsmaatschappij om de rekening te betalen, het zou dus in orde komen, later op de middag zullen ze dit nog eens checken.
Ik plan om te spelen met het nieuwe speelgoed. Het zijn allemaal kleine dingen dus wij en de leerkrachten willen er goed op letten dat er geen in de schooltassen belanden, en de leerkrachten pakken dit goed aan, geen enkele rugzak mag in de klas, ze bewaken ook goed de deur dat niemand naar buiten loopt met speelgoed het zou verdwijnen in het gras of ergens anders.
Ieder kind krijgt iets, ook de leerkrachten en de poetster zijn enthousiast en spelen er mee. De foto caméras zijn één van de populairste maar ook de rest van het speelgoed is leuk voor hen, de poppen moeten in de plastiek zak blijven van de leerkrachten anders zullen ze te snel vuil worden.
Ondertussen wordt er verder aan de toiletten gewerkt, het begint er mooi uit te zien. De werker zegt me vanavond zijn we klaar, ik denk eerst zien en dan geloven.
Na de pauze spelen we nog wat zaklopen, met de bal, en van alles.
Eén van de verantwoordelijken van syto komt langs, hij bekijkt de werken aan de toiletten nauwgezet en ik zie ze vergaderen met het schoolhoofd en de leerkrachten. Iets later worden we geroepen voor een meeting, als het goed is voor jullie verhuizen jullie vandaag naar het nieuwe huis, het is nog niet helemaal klaar maar er is elektriciteit en stromend water.
In het begin van mijn verblijf hier, melde ik dat we rond half november zouden verhuizen naar een nieuw huis, we hadden er niets meer over gehoord en ik veronderstelde dat we dus niet meer zouden verhuizen. Maar door de problemen met de elektriciteit zal het nu toch gebeuren. Tegen rond 5 uur zullen ze bij ons zijn voor de verhuis, 5uur Europese tijd is niet 5 uur Afrikaanse tijd, afspraken maken en uren dat kennen ze niet echt, dus hoe laat ze de verhuis effectief zullen doen valt nog af te wachten.
Ietsje later terug een meeting voor mijn afscheid, iedereen zegt een woordje, men bedankt me uitvoerig : het zal moeilijk zijn om je te vergeten, je zal nog lang in onze gedachten blijven, we hebben veel van je geleerd, blijf al je dromen najagen en uitvoeren, er zijn geen woorden genoeg om je te bedanken, god bless you….
Ook omgekeerd zal ik hen, mijn verblijf hier, de kinderen voor altijd in mijn hart meedragen, nog een mooie en onvergetelijke ervaring belevenis dat ik dit jaar mocht meemaken.
Het schoolhoofd zegt, nu gaan we met de kinderen een meeting houden en vertellen dat je ons verlaat, oops dat had ik bij de andere vrijwilligsters niet gezien, hopelijk kan ik mijn tranen bedwingen…
Alle kinderen verzamelen nog een keer in de klas op het mooie tapijt, het schoolhoofd voert het woord, alle kinderen klappen in hun handen voor mij, en dan moet ik ook iets tegen hen zeggen… ik ga jullie missen, de knuffels en de lach, jullie zitten voor altijd in mijn hart.
Dan zwaait iedereen nog eens, ze komen me allemaal één voor één een handdruk als dankjewel geven. Oh het lukte om het droog te houden, een verdoken traan in een ooghoek kon ik nog wegmoffelen.
Terug thuis is het tijd om alles in te pakken voor de verhuis, we zijn al vroeg klaar en dan is het wachten tot ze arriveren voor de verhuis.
Wachten duurt lang, zoals verwacht is er niemand om 5 uur, iets voor 6uur krijgen we ons diner. Morgen ontbijt we in het “oude huis”.
Nog een foto van de “keuken” ziet er onhygiënisch uit maar niemand is ziek geworden dus wel ok.
Dan horen we de leerkracht die zich met de verhuis moet bezig houden, er was een “motor – lorry” (een motor met soort aanhangwagen) besteld maar hij is er nog steeds niet, hij kan hem niet bereiken, weet niet of we vandaag nog kunnen verhuizen, de verhuis zal voor morgen zijn. Ik geloof er niet in, morgen is het een feestdag, wanneer dan morgen? Dus zeg ik we verhuizen nu onze bagage en de matrassen met een taxi, dan zijn we alvast zeker van iets, iedereen kijkt me stomverbaasd aan maar ik meen het wel. Dat gaat niet, ik eis dat we morgenochtend om 7u30 na het ontbijt kunnen verhuizen, heb ondertussen geleerd dat je soms we op je strepen moet staan om iets te bereiken. OK en dan verdwijnt de leraar, dit gebeurt wel meer, men verdwijnt zonder verdere info, en dan zien we wel.
We staan nog buiten te denken wat nu, een bier in de bar om alles door te spoelen, en dan horen we een motor, ze zijn er uiteindelijk om ons te verhuizen. Ik probeer de leerkracht te bereiken het lukt niet, dus we verhuizen met de motor onze bagage en matrassen, de rest zullen ze morgen doen. Na ons “nieuwe” huis verkend te hebben, ons te installeren, is het tijd voor ons drankje in de bar.
We zitten er nog geen 2 minuten of de leerkracht belt me, waar zijn jullie, in de bar, OK, ik kom er naartoe. Iets later horen we opnieuw een motor, blijkt dat de leraar er één gezocht heeft omdat ik me boos maakte, dus nu verhuizen we nog de bedden ook.
Wat een bizarre omstandigheden, maar uiteindelijk komt alles wel goed, we hebben stromend water en elektriciteit, een bed om in te slapen meer vragen we niet.
Foto’s van “de verhuis” heb ik niet want het was al donker, maar toch heeft heel het dorp gezien dat de obrunis verhuisd zijn.
Een vreemde dag met onverwachte wendingen, soms geloven we zelf niet wat er gebeurt, eentje om nooit meer te vergeten.
|
|
|
|
|
| 05-12-2018 |
| 5 december |
|
Deze ochtend nog steeds geen elektriciteit, onze telefoons zijn plat, nu beseffen we hoe vaak we die gebruiken, als uurwerk - om foto’s te nemen – wekker – communiceren. Als ik op sta heb ik geen idee van uur, ik hoor buiten het dagelijkse lawaai en weet dus tijd om op te staan.
Tijdens het ontbijt vraag ik onze huishoudster of het een panne in het dorp is, ze fluistert neen enkel in dit huis, zal dus terug iets vreemds zijn benieuwd wat.
We zijn vroeg op school gezien we geen uurwerk hebben. Wel jammer dat ik vandaag geen foto’s kan nemen, het is mijn voorlaatste dag op school met de Kids.
We hadden aan het schoolhoofd al gemeld geen elektriciteit in huis te hebben en daardoor platte telefoons te hebben, wat later komt de leraar jullie mogen de telefoons opladen in de middelbare school. Bij ons op school is er geen elektriciteit, er ligt er wel maar is vermoedelijk niet aangesloten, het is ook niet nodig naar mijn mening er zijn andere belangrijkere zaken te doen. Licht hoeven ze niet (school begint en eindigt als het licht is), het enige wat misschien nuttig zou zijn is een ventilator om het binnen wat frisser te maken. Ik vraag nog naar de reden dat we in ons huis geen elektriciteit hebben, blijkt dat de huiseigenaar / landlord de rekening niet betaald heeft en ze dus de elektriciteit afgesloten hebben, hopelijk niet voor lang, alhoewel ik steeds de uitleg met een korrel zout neem, de verhalen veranderen hier steeds, dus we zien wel.
Het schoolhoofd zegt me, we zijn alles aan het regelen om naar de tuin van syto te gaan met alle kinderen, ik had maandag gezegd te willen gaan wandelen in het bos en nu zijn ze dat dus aan het regelen. De tuinman komt af met de sleutel, hij praat wat met mij, en net zoals zovelen wil hij mee met mij naar België, ik denk al bijna een vliegtuig vol te hebben met kandidaten. Iedereen wil “je beste vriend” worden, vraagt je nummer, iedereen vindt de blanken leuk en mooi… maar neen ik breng er geen mee terug naar België ….
We gaan met alle kinderen, alleen de allerkleinsten blijven achter, er komen ook een paar leerkrachten van het middelbaar mee.
Onderweg had ik de tuinman gezegd dat het leuk zou zijn om voor de kinderen wat sinaasappels te plukken.
In de tuin krijg ik een rondleiding, had die al eens gehad, maar laat ze doen, er wordt een tros bananen afgehakt en dan gaan we sinaasappels plukken.
Het is een grote hoogstam boom, de tuinman klimt er langs de stam in, plukt wat sinaasappels en gooit die naar een leerkracht die er staat om ze op te vangen. We hebben er een grote zak vol, elk kind krijgt er één, zo weegt de zak niet te zwaar om te dragen. Ze vragen me om de tros bananen te helpen dragen, men weet ondertussen dat ik een beetje kracht heb (zonder te stoefen) ik krijg hier dikwijls complimenten over, sterke blanke vrouwen zijn ze niet gewoon….
In de school zijn we bijna een uur bezig met het pellen van de sinaasappels voor de kinderen, ze smaken heerlijk.
Het is nu al wat te laat om nog les te geven, ik haal de vliegers terug uit en we spelen ermee. Net zoals gisteren staat het plots vol met de leerlingen van het lager en middelbaar, iedereen wil ook met de vliegers spelen….
Nog lunchen, wat afval opruimen, de klas vegen en opruimen en plots komen er een paar jongeren van het middelbaar me helpen. Nadien praten we wat en ze bedanken me voor het vele werk dat ik hier doe, en uiteraard willen ze ook een stoel in het vliegtuig naar België.
Omdat mijn telefoon aan het opladen was heb ik niet veel foto’s, enkel van het einde van de dag, wat slapende en spelende Kids.
De schrijnwerker heeft vandaag nieuwe deuren geplaatst, nu zien ze er echt wel goed uit, geen geprutst meer. Ondertussen zijn ze ook bezig met het schilderen van het gebouw.
Na school ga ik nog eens naar Osino in mijn ondertussen gekende bar een biertje drinken, de zoon van de huiseigenaar gaat mee en ik laat hem poseren voor de foto, neen hij drinkt niet echt de locals riepen hem al toe wat doe je daar…
Het bloggen zal niet voor vandaag zijn bij gebrek aan elektriciteit.
|
|
|
|
|
| 04-12-2018 |
| 4 december |
|
Het plan was om vandaag na de school naar de markt in het nabije dorp te gaan om wat speelgoed te kopen, met de steun van mijn zus waarvoor dank. De leraar gaat op mijn verzoek mee zodat ik zeker weet dat het iets is dat ze willen, heb al gemerkt dat indien je iets koopt zonder hen te raadplegen of iets anders dan gevraagd ze het niet zo bereidwillig gebruiken, men heeft hier hun eigen gewoontes we komen hier niet om ze te veranderen maar wel om hen te steunen en helpen, als er iemand meegaat kun je ze wel subtiel bijsturen. ’s Ochtends zegt de leraar we gaan beter nu het speelgoed kopen vroeg op de dag om zeker voldoende keus en kwaliteit te hebben, dus verandering van planning.
Ik heb gisteren nog vergeten te melden dat mijn laatste schooldag donderdag is, vrijdag is er geen school het is een feestdag “farmers day”.
Op school krijg ik terug een haarband, deze keer past hij niet bij de kleur van mijn kleren 😅😅.
De schrijnwerker komt naar de deuren kijken, hij heeft enkel een zaag een hamer en schroevendraaier mee, geen andere nagels geen ander hout. Blijkt dat hij niet van plan was om alles te veranderen, we discussiëren er over, ook het schoolhoofd en de leraars moeien zich erin, er wordt zelfs gebeld naar het hoofd van Syto. Ik neem foto’s app die naar de aannemer en syto en zeg dat we deze deuren niet kunnen aanvaarden (een Belgische hulplijn, mijn broer die schrijnwerker is, had mijn bezorgdheid beaamt dit hout niet aanvaarden). Veel heen en weer ge-app en bellen, ja de toiletten superviseren is een drukke job, maar ik doe het met plezier en amuseer me er mee. Uiteindelijk krijg ik bevestiging dat ze de deuren volledig gaan vervangen en dat we terecht de deuren afkeuren, het bleek dat er hout gebruikt was voor binnen en dus niet duurzaam voor buiten.
Samen met de leraar naar de markt, hij vind het zelf leuk om speelgoed te kopen. Het zijn vooral kleine dingen die je bij ons op de kermis in een eendjeskraam krijgt, groot educatief speelgoed hebben ze hier niet. Hij is heel enthousiast, kopen we dit en dat, de geweren weiger ik er wordt al genoeg gevochten op school dus uit principe geen geweren. We kopen ballonnen, een soort vliegers, een vliegtuig, helikopter, fototoestellen, auto’s, poppen,….
Genoeg dat ieder kind iets zal hebben op school.
Dan nog wat pampers, toiletpapier, lepels… allemaal zaken die ze op school nodig hebben en er een tekort van is.
Terug op school tonen we onze aankopen aan het team van de school, ze zijn heel enthousiast en proberen alles uit. De ballonnen zijn reuze ballonnen, het lukt bijna niet om ze op te blazen, slechts een paar kunnen het, ik niet.
Het eerste waar we mee spelen zijn vliegers, simpel speelgoed maar leuk om ze ermee bezig te zien. De kinderen hollen om het snelst om de vlieger op te rapen. We delen ze uit en men probeert het zelf, meestal wat te moeilijk dus hebben we veel werk. Hun schaterlach te zien en horen doet deugd. De leraren van het middelbaar zijn nieuwsgierig en komen kijken en meedoen.
De voor ons prullaria zijn hier een ware attractie en feest.
Na de lunch ga ik me binnen bij de slapende Kids zetten, er komen een paar op de schoot zitten en vallen algauw in slaap.
Na het dutje worden de ballonnen uitgedeeld, het is super leuk, de leerlingen van de lagere en middelbare school komen erbij, helpen opblazen en zijn o zo jaloers… duidelijk een heerlijke en bijzondere verwennerij voor de Kids. Ik heb in de bijna 8 weken nog nooit zoveel personen aan onze school gezien.
Als we thuiskomen is er geen elektriciteit, dat gebeurt wel eens meer, maar nu is het de hele nacht met als gevolg een platte telefoon.
In de namiddag maak ik nog een wandeling in het bos en probeer wat te schrijven.
|
|
|
|
|
| 03-12-2018 |
| 3 december |
|
De laatste week in school, erna ga ik nog niet naar “huis” ik heb nog een weekje vakantie gepland. Toch zal het vreemd aanvoelen om de school achter me te laten, ik zal de lach op het gezicht van de kinderen missen, het “obruni fa me”, de knuffels…. Maar weet ook als je iets mist, het betekent dat het mooi geweest is, het een speciaal plekje in je hart heeft. Nog iets op mijn lijst van onvergetelijke en bijzondere dingen dit jaar.
De kinderen komen aangelopen van zodra ze ons zien, grijpen je vast geven een knuffel en we stappen met aan elk hand een paar kinderen verder naar de klas.
Mooi ritueel om de schooldag te starten.
Irène, het meisje dat me vorige week haar haarband – bloem gaf, geeft me opnieuw haar bloem, deze keer een ander kleur, grappig het past terug bij mijn hemd…. Het doet haar plezier dat ik hem de hele dag draag.
De eerste les bij de oudsten is mondeling Engels, ze leren heel praktische zinnen : meneer – mevrouw… “naam kindje” heeft me geslagen /…. Heeft mijn eten afgepakt / deze rugzak is van mij / mag ik wat water drinken.
Ja heel praktisch en oh zo toepasselijk, vooral de eerste 2 zinnen wel grappig om te horen.
Mooi stil op een stoel zitten kent men hier niet.
In de pauze dien ik naar het schoolhoofd te gaan, hij zegt “deze week is jouw week omdat het je laatste week hier bij ons is, je mag doen wat je wilt, wat zijn je plannen, oops dat hat ik niet verwacht, weet ook niet dat men dit met de andere vrijwilligsters ook deed. Ik moet er toch efkes over nadenken, ik plan nog om wat speelgoed te kopen want ze hebben hier echt niets, wil nog met de oudsten in het bos gaan wandelen, verder zie ik wel.
Na de pauze terug bij de oudsten, de leraar komt naar me toe en vraagt wat gaan we doen, zeg het maar wat je wilt. Even nadenken, misschien kunnen we buiten met de bal spelen, is leuker dan een les binnen. In de schaduw van de boom spelen we met de bal, ik gooi hem naar een kindje dat moet dan de bal terug gooien. Ze vinden het leuk, en tis nog goed voor hun motoriek, niet iedereen is even behendig om de bal te vangen of te gooien. Ik let erop dat iedereen zijn beurt krijgt. Al snel komen er ook wat kinderen uit de klas van de jongsten kijken en na een tijdje spelen ze ook mee.
De jongste kinderen kleuren vandaag. Na de activiteiten de dagelijkse klussen, handen wassen, eten uitdelen, helpen opruimen, kinderen troosten vandaag wordt er veel gehuild er is altijd wel één kindje of meerdere aan het huilen, neerzitten zonder een of meerdere kinderen op je schoot is hier echt onmogelijk.
Het is ook steeds leuk om te zien hoe de Kids in de pauzes aan het spelen zijn.
Geen activiteit vandaag aan de toiletten, of alles tijdig klaar zal zijn, dit wil zeggen volgens afspraak op 6 december (oeps ik weet dat sinterklaas niet bestaat, het zal dus niet lukken). Ik had al gemeld dat volgens mij de deuren niet goed zijn, veel hout is al gespleten soms ziet het er wat rot uit met veel knopen erin. De kwaliteit van het aaneen zetten van de deur is ook niet goed, grote dikke nagels steken uit de kinderen (of iedereen) kan er zich aan bezeten. De leraren en ook deze van de middelbare school die alle werk ook op de voet volgen, geven me gelijk de deuren kunnen we zo niet aanvaarden. Ik stuur een app naar de aannemer om dit te melden gestaafd met foto’s, hij is nog maar één keer op de werf geweest en controleert het werk dus niet echt. Iets later al bericht, bedankt voor de melding ik neem contact op met de schrijnwerker. Later op de dag neemt hij nog contact op en zegt dat de schrijnwerker Eerst daags het nodige zal doen om alles in orde te brengen, de deuren zijn ook te hoog er zou niet genoeg licht in het toilet zijn.
Om te bewijzen dat ik niet overdrijf een paar foto’s van de deuren.
Na school mijn wandeling naar Osino, een biertje wat bananenchips en een ijsjes, mezelf wat verwennen, en nog wat proberen te bloggen.
|
|
|
|
|
| 02-12-2018 |
| 2 december |
|
Het verhaal over vandaag zal kort zijn, ik had een luie zondag en deed niets, dus kan ik ook niets vertellen.
Soms is het eens nodig om niets te doen.
Ik maakte een heel korte wandeling in het dorp en bos.
%%%FOTO3%%
Kreeg een lekker diner van onze kok.
I
|
|
|
|
|
| 01-12-2018 |
| 1 december |
|
Vandaag mag ik naar het huwelijk van de ouders van één van de kinderen op school. Ik denk de ouders maar weet het niet zeker, hier zijn de relaties niet zo duidelijk als bij ons, ik hoor vaak zeggen de moeder van mijn kind ipv mijn vrouw ook als ik weet dat ze gehuwd zijn. Heel vaak ook woont men niet samen, soms zorgt de vader voor het kind (zoals in het huis waar ik woon), soms de moeder. De relaties- huwelijken zijn hier minder strikt minder monogaam of bindend, er komen minder gevoelens aan te pas, het lijkt mij hier meer een rationele beslissing, niet zoals bij ons waar de gevoelens de overhand nemen de reden zijn voor een huwelijk (toch volgens mijn observerende ogen, niet uit ervaring noch thuis noch hier 😉
).
Tussen 10u30 en 11 u zal men mij komen oppikken voor het huwelijk, dus heb ik vooraf nog voldoende tijd om wat te schrijven, achterstallige blog in te halen, maar ik ga toch efkes naar school de arbeiders werken vandaag en ik wil toch zeker zijn (jaja ik heb nog wat beroepsmisvorming, ik weet het
) , en ja ze zijn druk bezig en zeggen vandaag klaar te zijn, ik zie wel of hun belofte klopt. Gisteren hebben ze goed doorgewerkt, het vordert snel.
Voor men mij oppikt schrijf ik nog wat, volgens Afrikaanse normen zijn ze vrij vroeg rond 11u20 wordt ik al opgepikt.
Net voor we arriveren aan het feest komen we een man tegen, dit is de vader van Denise het meisje bij ons op school , of dit straks ook de bruid zal zijn weet ik niet, durf het ook niet te vragen (pogingen bij anderen over relaties leverden geen antwoorden op).
Ter plaatse zetten we ons aan een tafel, alles is mooi versierd, tafels en stoelen met witte bekleding, plastieken rozen op de tafel (echte zijn hier niet houdbaar).
Een man die een soort ceremoniemeester is, spreekt of roept en tiert door de micro, tussendoor wordt muziek gespeeld.
Na een tijd komt het bruidspaar toe, mooi uitgedost in het wit en ja de vader blijkt ook de bruidegom te zijn.
En dan gaat het volgens mij uren door over geld ik begrijp uiteraard niet wat men zegt in het Twi, maar de woorden. 20 cedi, 10 cedi, begrijp ik wel. Men gooit geld naar het koppel, kleeft geld op hun hoofd, een jongen met een teiltje in de hand verzamelt al het geld.
Bizar om te zien.
Dit gaat nog een lange tijd door, er komt een priester iets zeggen maar ik heb de indruk dat niemand luistert, er is van alle kanten gepraat, en plots besef en zie ik dat dit de voltrekking zegening is van hun huwelijk, in de verte zie ik dat er ringen gegeven worden , de bruidegom zegt iets maar zo stil dat ik er niets van hoor (zou het Twi toch niet begrepen hebben). Bizar moment iets wat voor ons een bijzonder moment zou zijn, passeert hier als een fait divers.
En verder gaat het de hele tijd over geld, ik hoor voortdurend 10 cedi roepen, bizar.
Nog iets over het eten en de drank, iets na de aankomst krijgen we een flesje water, wat later een doosje met nootjes en na het huwelijk is er een buffet. Aanschuiven en drummen, ik als enige obruni of blanke, sta geduldig in de rij, plots roept mem mij en Moet ik voorsteken, dit voelt niet goed maar ondertussen weet ik dat je als blanke die deelneemt aan een ceremonie toch altijd speciaal en op handen gedragen wordt.
Het buffet is een paar soorten rijst wat pikante saus en een stukje kip.
Nadien nog wat speechen, niemand luistert de genodigden gaan stilletjes naar huis, er worden nog wat fotos genomen en uiteraard moet de obruni er ook eens bij staan.
Een Afrikaans huwelijksfeest is niet zoals bij ons, net als de andere cérémonies dat ik mocht meemaken (outdooring begrafenis), het is toch bijzonder om in mijn 2 maand hier alle belangrijke levensmomenten te mogen meemaken.
Terug thuis kan ik het niet laten om nog efkes de werken te zien, ze hebben goed doorgewerkt maar ik vind dat de kwaliteit van de deuren niet ok is, iets om over na te denken voor ik als obruni commentaar lever.
De jongens van gisteren zijn er terug, ik moet nog water halen om te douchen en het toilet door te spoelen , hier houdt dit in dat je met een emmer water uit de put haalt en dan de emmer net 25 liter draagt tot in je kamer, soms doet de huishoudster dit ze draagt de emmer op haar hoofd, soms doe ik dit zelf niet op het hoofd
Vandaag heb ik de jongens omgekocht om het voor mij te doen, een beloning met een pakje koekjes volstond.
Nadien speelden, ze nog wat in mijn kamer, deze keer maakten we filmpjes, en plots spraken ze Engels ipv Twi, maar we hadden plezier dat is het voornaamste.
|
|
|
|
|
| 30-11-2018 |
| 30 november |
|
De vrijdag is er niet altijd les op school, nu men met de toiletten bezig is al zeker niet, dus vandaag een hele dag spelen. We vinden wat zakken en leren ze zaklopen, ze vinden dat super leuk, de hele dag wordt er verder mee gespeeld.
Terug een afscheidsspeech, volgende week zijn we nog met 2 vrijwilligsters.
De kids lopen rond spelen wat en ik bekijk ze, speel mee, troost waar nodig, haar ruziënde kids uit elkaar, knoop veters dicht, geef water, help hen plassen, de dagelijkse taken op een Afrikaanse kleuterschool.
Sommige kinderen ken ik ondertussen goed, anderen iets minder en nog steeds ken ik de namen niet allemaal, maar dat is bij de andere vrijwilligsters net hetzelfde.
En je hebt altijd wel een paar favoriete kinderen, niet dat ik ze voor trek, maar kinderen die meer bij je komen waar je een andere band mee hebt (net zoals in het gewone leven ook is).
Eén ervan heb ik tijdens mijn eerste week een bijnaam gegeven, zijn naam is Obeng, ik noem hem mister Obeng trouble. Hij vind zijn naam heel leuk (weet niet wat die betekent) en komt telkens naar mij toe en zegt zijn bijnaam, ondertussen gebruiken ook de anderen zijn bijnaam, misschien heb ik hem wel iets gegeven voor de rest van zijn leven. Waarom deze naam, door zijn T-shirt dat hij aanhad, vandaag heeft hij die terug aan
De kinderen houden ervan om selfies te maken of gefotografeerd te worden, alleen kunnen ze niet stilstaan willen altijd zwaaien dicht tegen de telefoon (ik maak alle fotos met mijn telefoon) gaan staan waardoor het niet evident is om goede fotos te hebben. Als je er genoeg maakt zitten er wel wat mooie tussen
Achter de toiletten staan een paar bomen nogal dicht en deze moeten gerooid worden, hier gebeurt dit met een kapmes, de leraar en een paar leerlingen van het middelbaar doen dit samen. Er zitten massas mieren op die worden weggebrand, ze nemen een slok benzine in de mond spuwen het uit op de boom en dan een vuurtje, ja een vreemde methode maar wel effectief. Met het kapmes duurt het lang eer de boom om is maar ze geven niet op en slagen erin.
De toiletten vorderen goed, er wordt een statief gelast om de watertank op te zetten, men werkt met een Afrikaanse lasbril.
In de namiddag komt de baas de werken inspecteren en geeft ze wat opmerkingen en taken die nog gedaan moeten worden.
De zoon van de huiseigenaar, die 8 jaar oud is, komt regelmatig eens in mijn kamer om wat te spelen, ook hij heeft vind de extra aandacht leuk. Vandaag had hij 2 vriendjes mee, ik gaf ze een paar papiertjes en ze waren rustig aan het kleuren, toch voor efkes, daarna speelden ze verstoppertje, 2 naar buiten 1 verstopte zich in mijn kamer en dan gingen ze hem zoeken, ik gaf wat tips voor nieuwe en leuke plaatsen, met als gevolg dat ik mijn kamer nadien wat mocht opruimen, maar door hun lach op hun gezicht zien en ze te horen schaterlachen vond ik dit niet erg.
|
|
|
|
|
| 29-11-2018 |
| 29 november bis |
Er zat een verkeerde foto bij, hierbij de juiste, kinderen op het potje
%%%FOTO1%%%
|
|
|
|
|
|
| 29 november |
|
Vandaag al vroeg wakker, en net zoals op mijn camino kan ik de laatste dagen weken niet zo goed of veel slapen, het einde begint te naderen, ik moet daarna eens goed nadenken wat ik zal of wil doen, terug in het dagelijks normale leven stappen zal lastig en moeilijk zijn. Ik neem me voor geen overhaaste beslissingen te nemen.
Vandaag vertrekt er een vrijwilligster, ze was hier 2 weken en voordien was ze in een school in het noorden, een afscheidsspeech door de headmaster en dan brengt één van de leerkrachten haar naar Osino.
Ondertussen nemen we met 2 zijn klas over, we delen wat boekjes uit en lezen bij elk kindje voor uit hun boekje, ik heb dat al vaak gedaan en telkens vinden ze dit wel leuk, het valt me steeds op dat de persoonlijke aandacht dat je aan een kind geeft hen veel plezier doet. Eén van de boekjes gaat over botsautos, jaarlijks ga ik met mijn nichtjes bij ons op de kermis naar de botsautos, dit jaar (in de 2 weken tussen mijn camino en Ghana) maakte ik een filmpje en wat fotos als we erop zaten. De kinderen vinden het superleuk als ik hen het filmpje toon, ondertussen kennen ze het en komen ze er al om vragen.
Dat de kinderen nu meer buiten spelen had ik al verteld, ze spelen nu ook op de speelmatten buiten, het doet deugd dat mijn aankoop goed benut wordt.
Eén van de kindjes heeft het talent om later een drummer te worden, hij oefent al goed met de stoelen.
Dit is één van de kindjes die nog niet helemaal zindelijk is, kan ook niet anders sommigen zijn amper 2 jaar. Pampers worden niet veel gebruikt, ze hebben er ook niet veel. Ik heb al vaak zijn natte broek uitgedaan, die wordt dan gewoon in het gras te drogen gelegd. Een paar dagen geleden plaste hij terwijl ik zijn natte broekje uitdeed, en twas op mijn hand, niet zo erg. Maar sindsdien probeer ik toch regelmatig hem te laten plassen, in de hoop dat hij leert om zindelijk te zijn, het is een hele karwei voor de leerkrachten om zich daar ook mee bezig te houden.
Nu ik over dit onderwerp bezig ben, kan ik ook wat over de grote boodschap spreken. Zoals jullie al weten zijn er geen toiletten, de klein boodschap, men plast gewoon in het gras, sommigen vragen om hulp om hun broekje open te doen of onderbroek aan en af te doen. Ik merk dat als ik één kindje help er meerdere komen om ook te plassen of hulp te vragen, misschien is het ook de extra aandacht die ze willen en kunnen ze het wel zelf. Voor de grote boodschap zijn er 2 potjes, men steekt er een plastiek zakje in (één die uit de vuilbak gehaald wordt, alle aankopen worden hier in dergelijke zakjes gestopt) er wordt wat toiletpapier aan de kinderen gegeven (als het er is, de laatste dagen was het op en gebruikte ik dan maar mijn papieren zakdoekjes).
Ondertussen ken ik het ritueel en merk dat de Kids het me ook meer komen vragen, misschien omdat ik bij hen blijf en help hun poep af te vegen, ik ben er ook niet vies van om dit te doen en nadien het potje wat te kuisen, een taak die normaal door de poetshulp gedaan wordt, ze heeft al vaak gezegd madame Vee ik doe dit wel, maar ik beschouw dit ook als een taak voor mij het hoort erbij.
En als alles goed verloopt kunnen de Kids midden volgende week de echte toiletten gebruiken, dat zal een hele verbetering zijn. Maar ook een hele opgave om het de kinderen te leren, ze mogen niet meer in het gras plassen. Ik heb het al aangekaart met de verantwoordelijke van syto in accra en het schoolhoofd , het zal belangrijk en nodig zijn om vaste momenten in te lassen om naar het toilet te gaan. Ja ik weet het is een raar maar natuurlijk onderwerp, we doen het zelf ook dagelijks, even stilstaan over hoe het hier gebeurt en niet zo gezond is, hoort erbij.
Nu ik toch bezig ben over de toiletten, bij deze de stand van zaken. Het vlot goed, sommige zaken zien er wel speciaal uit. Zo ook het spoelsysteem, het water van de lavabo wordt gebruikt om het toilet te spoelen. Het spoelsysteem is een vernuft doordacht systeem, eenvoudige materialen maar wel doordacht. Een handel in betonijzer met een plaat die het toilet afsluit, een pvc buis opgevuld met beton als counter gewicht om het op zijn plaats te houden, de handel wordt met een stukje pvc buis en mortel verstevigd. Ik vind het heel interessant om alles te aanschouwen en neem veel fotos, ja nog wat beroepsmisvorming. Ondertussen weten de arbeiders al dat ik veel fotos neem en heb ze ook uitgelegd waarom.
Zaterdag huwen de ouders van één van de kinderen, de leerkrachten en vrijwilligers zijn uitgenodigd, de 2 andere vrijwilligsters hebben een weekend in Accra gepland, ik had geen behoefte aan een drukke stad en plande om thuis te blijven, dus mijn plannen voor een rustig weekend veranderen, zaterdag dus een huwelijksfeest, dan heb ik alle bijzondere dingen uit het leven op zijn Afrikaans mogen meemaken.
Op school wordt het haar van het kindje alvast mooi gevlochten.
We doen een nieuwe poging om de goudmijn te bezoeken, nu lukt het wel, al duurt het immens lang voor alles in orde is, juiste schoenen, een veiligheidshelm
Fotos mogen er niet gemaakt worden, dus enkel één van ver.
Er wordt grond en stenen van uit de heuvels en omgeving aangevoerd, dit wordt gezeefd, gewassen tot men goud in een mat overhoudt. Per dag vindt men tussen de 800 gr en 1,6 kg puur goud. Men gebruikt niets van chemicaliën, het water wordt gerecupereerd, met het zand klei of stenen doen ze niets. Toch niet als grondstof voor iets anders, dit is typisch voor Ghana of Afrika, ze doen hun ding maar denken geen stap verder. De resten worden terug gestort waar men gegraven heeft. Gelukkig worden wel terug nieuwe bomen of gewassen aangeplant.
Bizar te beseffen dat we op goudplaats wonen, overal rondom ons dorp wordt er gegraven.
Na school nog wat inkopen, een biertje en ik ga nog met wat frisse colas naar de arbeiders brengen aan school. Ze zijn reuze blij met deze extra attentie, nochtans verdienen ze het echt wel in volle zon werken met primitieve middelen is niet evident , wij kunnen ook hier iets van leren.
|
|
|
|
|
| 28-11-2018 |
| 28 november |
|
Morgen gaat één van de vrijwilligsters naar huis en vrijdag nog één, we blijven dan nog met 2 over. Ze willen iets doen als afscheid voor de kinderen en kochten een brikje fruitsap en een kleurboek met stickers om later op de dag uit te deken.
Voor het feestje speelt iedereen wat, nu men achteraan bezig is de toiletten te bouwen spelen de kinderen ook meer buiten en achteraan, er zijn 3 autobanden in de grond ingegraven als speeltuig, stoelen en tafels worden buiten gesleurd om mee te spelen, leuk om hun creativiteit te zien bij het spelen.
Iets later is het tijd om de drankjes en boekjes uit te delen. Drinken uit brikjes is niet eenvoudig, met als gevolg dat de vloer nogal plakkerig wordt, het is een afwasbaar tapijt dus dat komt wel goed.
De kleurboekjes en in het bijzonder het blad met stickers worden goed gesmaakt, ze zijn allen trots op hun boekje met Disney tekeningen, ieder kind houdt van prinsessen kastelen autos helden
.
Zelfs de leerkrachten zijn een tikkeltje jaloers
ze zouden ook wel zon boekje willen, hun telefoons worden opgepimpt met stickers, grappig om ook hun enthousiasme te zien.
Bij de kinderen belanden de stickers op hun voorhoofd en armer, ze staan allen klaar voor een foto. De kinderen mogen in hun boekjes kleuren, namen worden erin geschreven en als de school gedaan is worden de boekjes in de boekentas meegegeven naar huis.
Deze middag hebben we een bezoek aan de goudmijn hier in het dorp, om 11u30 vertrekken we te voet het is niet zo ver. In het kantoor wachten we geduldig, ik hoor iets zeggen over vergadering in Koforidua, tussen het Twi door wordt al eens een Engels woord gebruikt (oa meeting). We blijven geduldig wachten en na ongeveer 20 minuten komt er iemand. Van harte welkom in de kibi goudmijn, maar er is een probleem de persoon die de rondleiding geeft is er niet (had het dus goed begrepen) en de anderen hebben nu geen tijd. Ofwel kom je om 3uur terug of morgen rond de middag. Het zal dan maar morgen worden tenzij er nog iets misloopt. Tis blijkbaar niet evident om er binnen te geraken, de eerste brief was niet ok, de 2e wel, maandag ging de leraar nog ter plaatse om bevestiging voor vandaag te krijgen en toch loopt er iets mis, afspraken en Afrika gaat echt niet samen maar ik weet ondertussen dat je je er niet druk in moet maken ooit wordt het wel opgelost en komt het goed.
Terug naar school om de lunch te helpen opruimen, klas vegen, afwas doen en nog wat met de Kids bezig zijn.
Ondertussen vlotten de werken aan de toiletten behoorlijk goed, een gebouw met 3 toiletten en lavabo, ernaast 2 urinoirs is toch een behoorlijke klus.
Na school voel ik me behoorlijk moe en ga wat op bed liggen en doe een kleine siësta.
Als ik naar Afrika ga neem ik altijd wat kledij mee die nog in goede staat is maar niet meer gedragen wordt, met dank aan mijn nichtjes die hun kleerkast nu en dan eens uitruimen.
Het is niet allemaal kledij voor jonge kinderen, dus gaf ik een paar rokken aan onze lieve huishoudster, ze doet echt wel veel voor ons. Ze was er reuze blij mee en vandaag toonde ze trots dat één van de rokken perfect voor haar past, ze draagt hem en bedankt me heel uitvoerig. Het doet deugd om mensen met iets kleins heel blij te maken, en het kost ons niets, met dank aan mijn zus voor haar rok die ze toch niet meer droeg (of misschien paste die niet meer door de extra kilos
.. 😂😂).
Nog een wandeling in het bos om de rust op te zoeken, als je wandelt langs de straat of door de dorpen heb je geen minuut rust, iedereen roept je aan obruni madame Vee (velen kennen ondertussen mijn naam en als blanke wordt je overal herkent) goeiedag wil je mijn vriend zijn -
maar het is wel fijn de herkenning de vriendelijkheid die echt wel gemeend is.
|
|
|
|
|
| 27-11-2018 |
| 27 november |
|
Vandaag ga ik samen met Sarah, de Nederlandse vrijwilligster naar Accra om haar wat te helpen met de bespreking en het contract. Gisteren werden er blijkbaar nog wat materialen geleverd dus ga ik nog kijken om toch goed voorbereid te zijn. We hoorden ondertussen zo veel rare verhalen over wat er allemaal mis kan lopen of niet te vertrouwen is, over geld geven en dan geen werken uitvoeren, dat we toch wel voorbereid willen zijn. In school kijken de leerkrachten vreemd als ik er aankom, ben je niet maar accra, de vrees dat het toilet er niet komt zit er heel diep in. Begrijpelijk want het toilet is echt wel nodig, nu het minder regent is de geur rond de school heel indringend, het is urine dat je ruikt, echt niet gezond.
We spreken nog een paar strategieën af, als ze twi spreken dan spreken wij Nederlands.
Een lange tro-tro rit naar Accra, druk verkeer en plots stopt de tro-tro er stappen een paar mensen uit en ik merk dat ze een wiel afhalen, nieuwsgierig als ik ben ga ik kijken, blijkt een probleem met de rem of de remvloeistof te zijn, toch voor zover ik het juist zie. Een kwartier later kunnen we verder op pad.
Later dan voorzien komen we aan in Accra, daar we melden later te zijn is de aannemer er nog niet, ondertussen nemen we de lijst met details (soort meetstaat voor de kenners) door, een beschrijving van materialen met prijs en aantal. Ik merk op dat er heel veel zaken niet opstaan en als we alles optellen (want er is geen totaal) zitten we bijna aan ons totaal bedrag, de prijzen lijken mij ook veel te duur, duurder dan bij ons. Wat nu, laten we eerst eens luisteren naar zijn uitleg en dan zien we wel.
Eén van de eerste dingen die gezegd worden is dat hij nog nooit de vraag tot details of contract gekregen heeft, dit is de eerste keer, lijkt bizar toch voor een Europeaan.
Eerst vraag ik naar een plan – schets van de toiletten, dat hebben we niet maken dat nooit en bouwt ze al 9jaar, dan vraag ik een naar uitleg of foto’s over zijn toiletten. Dat kan wel, hij geeft wat uitleg bij een power point presentatie en wat foto’s, hier en daar herken ik zaken die bij ons al geplaatst zijn of er als materiaal aanwezig zijn (en ik heb van alles foto’s), ik toon nu en dan wat van mijn foto’s en dan beseffen ze dat ik alles gezien heb, veel observeer en er blijkbaar wat van ken of begrijp.
Zijn systeem van toiletten (ecosafe toilet) ziet er echt wel goed en professioneel uit.
Na zijn uitleg en onze vragen erover ben ik overtuigd dat het een degelijk en goed constructie zal worden. Nu nog het financiële en het contract.
We overlopen zijn lijst met details en we zeggen direct dit klopt niet er staan veel dingen niet op, hij is verwonderd en wat blijkt het was een verkeerde lijst (soort aanzet), we krijgen de juiste versie. Nu staat wel alles erop denken we, maar de totale kost blijkt 50 % duurder te zijn.
We zeggen dat we niet meer hebben of betalen dan volgens de eerste korte beschrijving. Hij wist dit al, syto had het hem blijkbaar al duidelijk gezegd. ik zeg nog dat zijn prijzen trouwens veel te duur zijn. We gaan akkoord voor het oorspronkelijke bedrag, als forfait zonder enige meerprijs.
Dan nog het contract, er zijn geen opmerkingen enkel nog wat onderhandeling over de schijven die we gaan betalen, de laatste krijgt hij uiteraard pas als alles afgewerkt is en we het gecontroleerd hebben, als de eerste kinderen de toiletten gebruikt hebben.
De vrijwilligster is nog niet helemaal overtuigd of ze het wel kan vertrouwen, na overleg met haar ouders blijkt het ok te zijn.
Het contract wordt eindelijk getekend, betalingen gebeuren en de bouw kan verder gaan, men was vandaag trouwens aan het werk.
Lange rit terug naar huis in de tro-tro, ik geniet van de omgeving en het jachtige drukke Afrikaanse leven.
Het is bijna 7 uur als we thuis zijn, diner, onze belevenissen aan de rest vertellen, een emmer douche waarbij ik op de muur het gezelschap had van een 8-potig diertje, ik vond deze wel mooi. Naar bed na een drukke en vermoeiende dag.
%%%FOTO6%%%
|
|
|
|
|
| 26-11-2018 |
| 26 november |
|
Gisteren in de late namiddag kreeg één van de vrijwilligsters een bericht dat ze morgenvroeg een groot bedrag moet betalen voor de toiletten, echter vragen we al lang om een contract en meer details. De toiletten worden volledig betaald met het fonds dat de 2 jonge vrijwilligsters ophaalden. We zeggen geen geld meer te geven zolang we niet beschikken over de details en een contract, het gaat tenslotte over veel geld. Vandaag zijn er geen werkers, er wordt veel heen en weer gebeld, iedereen wordt nerveus, ook de leraren op school, men begint te vrezen dat we alles gaan stopzetten. Uiteindelijk komen ze overeen om morgen een vergadering te houden in accra, de aannemer zal de détails meehebben, wij het contract. Ikzelf heb in principe niets te zeggen over deze zaken want het is mijn geld niet, maar men vraagt toch of ik mee wil gaan daar ik in de aannemers sector werkte en ervaring heb met contracten en dergelijke vergaderingen. Voor jongeren van 18-19 jaar is dit een hele klus, dus morgen ga ik mee naar accra.
Vandaag maken we alvast het contract op, ik ben de enige met ervaring erin, dus help ik hen. De ouders van één van de vrijwilligsters zijn advocaten, dus die worden ook nog geraadpleegd, het contract dat we opstelden is goed voor hen.
‘s ochtends voor de klas begint houden we ons wat met de Kids bezig, één van de drukkere kinderen die heel vaak ruzie maakt komt toch ook eens om een knuffel en zet zich bij met, hij speelt met mijn handen, vindt de aandacht wel leuk.
Een ander groter kind is wat ziekjes vandaag ze komt op de schoot zitten en ook zij heeft vandaag veel troostende knuffels nodig. Ze heeft vandaag een bloemetje haarband aan en zet hem op mijn hoofd, ik loop er de hele dag mee rond, ze vindt het leuk, de anderen lachen er ook mee, naar het schijnt past hij bij mijn bloes.
De laatste dagen is het drukkend heet met een grote vochtigheid, iedereen zweet meer dan anders de zweetdruppels parelen op de hoofden van de kinderen, ook ik heb dagelijks een paar sauna’s, alleen jammer dat er hier geen sneeuw is om na de sauna in af te koelen, dat zou heerlijk zijn ik spreek uit ondervinding.
In school wordt er weinig les gegeven, omwille van de discussie over de toiletten is iedereen daar mee bezig. Na een tijdje gaan we toch nog schilderen, ieder krijgt een tekening dat ze mogen inkleuren met verf en schilderborstel, er is een super groot verschil tussen de kunde van de Kids, sommigen kunnen het mooi binnen de lijnen anderen kladderen er op los. Maar iedereen is reuze blij, en uiteraard zeggen we tegen elk kind dat trots zijn werkje toont dat het heel mooi is, ze verdienen allemaal een “high five” voor hun inzet en enthousiasme.
Nadar de leerkracht hun naam op hun werkje geschreven heeft worden ze buiten te drogen gelegd en kunnen dan mee naar huis.
Na de lunch wordt er nog wat gespeeld of geslapen, het is leuk om sommige kinderen creatief te zien omgaan met wat afval en de grond.
Na school maken we het contract op, spreken we nog wat over de aanpak morgen en daarna maak ik mijn dagelijkse wandeling.
Ik heb het wandelen nog steeds nodig, het doet nog steeds deugd, en om eerlijk te zijn de laatste dagen spookt de camino veel door mijn hoofd en heb ik mijn foto’s herbekeken. Tijdens mijn wandeling besef ik dat het vandaag exact 2 maanden geleden is dat we in Finistera aankwamen en het laatste pelgrimsritueel volbrachten… het zal me voor altijd bijblijven...
|
|
|
|
|
| 25-11-2018 |
| 25 november |
|
Om 6u20 was ik deze ochtend al op pad, geen ontbijt enkel wat koekjes, en dan een uurtje stappen naar de kerk, ja ik zou ook een taxi kunnen nemen maar de wandel-drug moet gevoed worden. ’s Ochtends is het nog niet drukkend heet, de zon is nog haar best aan het doen om hoog aan de hemel te staan, dat maakt het wandelen ook aangenaam.
In de kerk is de “dienst” al bezig, wanneer die begint of wanneer iedereen hier toekomt doet er niet toe, nu en dan schuiven er nog mensen bij.
Er is geen priester vandaag, de mensen van de kerkgemeenschap lezen teksten voor, zingen, dansen, maken muziek. Dan is er een soort preek op basis van telkens verschillende bijbelteksten. De man roept, tiert (toch naar mijn gevoel), loopt rond tussen de aanwezigen ze zijn dit hier duidelijk gewoon.
Plots herken ik een woord “obruni” ik wordt dus aangesproken, vele hoofden draaien zich in mijn richting, en dan leest hij een tekst – preek voor in het Engels, speciaal voor mij, mijn aanwezigheid wordt duidelijkheid geapprecieerd.
De dienst duurt lang, ongeveer 2 uur, de kans om in slaap te vallen is klein, er loopt iemand rond en als er iemand dreigt in slaap te vallen wordt die direct wakker geschud.
Op het einde van de dienst neemt de headmaster van de school die ook de voorzitter van de kerk is het woord voor wat aankondigingen, hij bedankt me ook voor mijn aanwezigheid.
In het dorp koop ik nog een frisse cola voor ik de terugweg aanvat, het is ondertussen al behoorlijk heet geworden. Ik merk dat ik de laatste dagen meer zweet dan voordien (ik hoor de andere vrijwilligsters ook), vermoedelijk omdat het heter drukkender is. Het heeft al lang niet meer geregend de straat is veel stoffiger geworden, als er een auto passeert loop je door een grote stofwolk.
Als ik thuiskom loopt het zweet van me af, een sauna gevoel, ik neem een emmer douche en moet ook nodig mijn haar wassen. Het was hard nodig, heb het 2 keer gedaan, de eerste keer werd de shampoo direct bruin van het stof van de weg.
Na de late lunch (bijna 2uur) van bakbanaan en stoofpot van bonen ga ik nog efkes stappen, heb geen andere plannen en stappen doet me altijd deugd, ik stop voor een zondagnamiddag biertje en schrijf mijn Blog over de Afrikaanse begrafenis, hier nog een foto van de aankondiging ervan.
Door de late lunch eet ik mijn avondeten ook wat later (alhoewel het voor mijn Belgisch norm nog steeds vroeg is), terug op de kamer schrijf ik nog wat, maak een sudoku en beland in gedachten weeral op mijn camino, dus bekijk ik nog maar eens een deel van mijn foto’s, tis blijkbaar een zware verslavende drug – virus.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
