Tijd ook mijn blog en dagboek van de voorbije dagen bij te werken buiten in de schaduw is het aangenaam zitten.

In het weekend wordt er ook lunch voor ons voorzien, tenzij we op pad zijn. Deze middag kregen we gebakken banaan met de bonenstoofpot.

Omdat ik een hele dag niksen niet zo leuk vind, ben ik samen met de Nederlandse vrijwilligster sarah naar Osino gestapt en daar een terrasje gedaan en genoten van de bedrijvigheid rondom, een babbel met de locals, wat in mijn boek gelezen, kortom met volle teugen genieten en beseffen wat is het goed om hier te zijn. 

Als we terugkeren naar huis is de zon al onder.

Ik kreeg al een paar keer de vraag krijg je iets voor je werk dat je zal doen, uiteraard niet daarom heet het ook vrijwilligerswerk maar je komt er wel (innerlijk) rijker van terug. In feite is het andersom, ik heb betaald om hier te komen als vrijwilligers. Het geld wordt gebruikt voor : het project zelf, de organisatie in België, de organisatie in Ghana, mijn overnachting, mijn eten,…. Dit zijn zaken die iets kosten en waar ze zelf het geld niet voor hebben. Uiteraard heb ik ook zelf mijn vlucht naar hier betaald. Mij lijkt het zeker ok dat je moet betalen hiervoor, zo krijg je enkel echt gemotiveerde mensen en vermijd je dat er mensen komen die dit als een gratis vakantie beschouwen. Je weet ook dat je samenwerkt met officiële organisaties zodat je inzet goed terecht komt.

Aan de watervallen maken we een mooie wandeling door het bos naar een “grot”, de paraplu-rots, een dorpje. Een super mooie wandeling, doet deugd om nog eens te stappen, de camino komt terug maar nu met een klein rugzakje. 

De watervallen zien we als we terug zijn aan de ingang, best wel mooi.

We nemen er ter plaatse nog een lunch, veel keus is er niet, gebakken rijst of gewone rijst, maar tis lekker.

Niet zo ver van de Boti watervallen zijn er nog andere watervallen, we beslissen om er te voet naar toe te gaan, tis maar 45 min stappen, heel veel auto’s stoppen en roepen waarom stap je, het is duidelijk dat enkel de obroni het leuk vinden om te stappen. Als we bij de ingang aankomen komt er een man naar ons toe, hij zegt ik ben de verantwoordelijke het kost 20 cedi per persoon, volgens de gids boek zou het slechts 5 zijn, tis duidelijk dat hij ons probeert te bedotten, hij wil de prijs nog halveren maar we happen niet toe en keren terug.

De terugweg naar huis is opnieuw met de tro-tro, onderweg geniet ik van het zicht van de ondergaande zon.

Het is al na 18u als we terug thuis zijn, met de tro-tro reizen neemt toch wat tijd in beslag.

Een lekkere lunch, pindasoep met rijstbal en daarna een emmerdouche en vroeg naar bed.

We vertrekken naar school rond 8u15, de kinderen komen toe vanaf 8u - 8u30 er zijn er ook die om 9u of later toekomen, alles kan en mag.

De school is gedaan rond 14uur, daarna gaan we terug naar het vrijwilligershuis waar we wonen en kunnen zelf onze tijd invullen. Avondeten krijgen we rond 18u.

In Afrika gebruikt men geen exacte uren, je ziet wel wanneer, geduld hebben is hier de boodschap. Er wordt al eens gezegd “de blanken hebben het uurwerk, de Afrikanen hebben de tijd”.

Vandaag waren er weinig kinderen op school en dus stelden we voor om maskers te maken.

Gelukkig was alle materiaal hiervoor aanwezig, dit wil zeggen dat men dit op de één of andere manier van vrijwilligers gekregen had, zelf heeft de school zo goed als geen knutselmateriaal noch het geld om dit aan te kopen.

De maskers zijn voorgemaakt in karton, de kinderen mogen deze kleuren, ik had wat materiaal meegebracht van thuis, mijn wasco’s kwamen al goed van pas.

We spreken af hoe we dit het beste praktisch aanpakken

Voor de school begint zie ik de leerlingen van de naastliggende middelbare school het “gras maaien”, de leerlingen moeten op school dus ook meehelpen in het onderhoud. Zoals je kan zien is het zonder grasmaaier maar met de hand en een machete.

Daarna horen we dat het toch weer geen gewone schooldag is, de verpleegster komt voor vaccinatie, of dit al dan niet de reden is waarom er vandaag minder kinderen zijn weet ik niet.

Ieder kind krijgt een spuitje en ook nog wat druppels in de mond, dit wordt dan netjes in hun gezondsheidsboekje ingeschreven. Na elke injectie reinigt de verpleegster haar handen met ontsmettingsgel. En de kinderen, sommigen huilen en komen om getroost te worden, anderen geven geen kik als ze het spuitje krijgen, echte kanjers…

Na de injectie mogen ze hun masker kleuren, een leuke speciale activiteit als troost. We zetten maar één tafeltje om alles wat in de hand te kunnen houden, de doos met wasco’s houden we zelf bij, en dan kleuren maar, we zien ze duidelijk genieten. Er komen ook 2 oudere jongens van de lagere school, ze willen ook kleuren en een masker krijgen, het is duidelijk dat dit een extra speciale activiteit is dat ze zonder de vrijwilligers niet zouden hebben.

Eén van de andere taken die we doen is water geven aan de kinderen, er is een emmer met drinkwater voor alle kinderen, als ze willen drinken vullen we een bekertje, zelf mogen ze geen water nemen, drinkwater is hier een kostbaar goed.

Na de lunch die deze keer spaghetti is, gaan er sommige kindjes wat rusten op de “mat” of gewoon op de grond. Ondertussen wordt er gezongen, o.a. liedjes om te leren te tellen. Ik zet me achteraan in de klas tegen de muur, al snel heb ik 2 kinderen op de schoot (gelukkig heb ik maar 2 benen….) en een paar naast me die hun hoofd tegen je leggen en in slaap vallen.

Rustig zitten met kids rond je is geen optie, maar ik ben hier niet voor de rust….

Na de school ga ik te voet naar het naastliggende dorp osino (ong 4km verder), na mijn pelgrimage heb ik nog steeds nood aan wat wandelen. Iedereen spreekt je aan, “obroni” wat is je naam, waar ga je naartoe, wat ga je daar doen…..

In het stadje koop ik wat appelsienen, zet me in een bar en nuttig een drankje terwijl ik geniet van de drukte om me heen en wat probeer te schrijven. Nog wat drinkwater kopen en dan met de taxi naar huis terug voor de lunch.

Na de lunch komen er een paar leerkrachten vragen of we geen zin hebben om mee te gaan naar de stad voor een drankje, ik wil wel hun lokale gewoonten leren kennen en ga dus mee. De rest blijft thuis voor een vroege nachtrust.

Vandaag is er volgens de info die ik kreeg, een rondleiding in het dorp. Het komt erop neer dat ik naar het schooltje mee mag gaan, even praten met het schoolhoofd, wat uitleg over de school, een rondleiding in het schooltje en dan mag ik gewoon meedoen. Later op de voormiddag hebben ze me nog een rondleiding gegeven in de middelbare school.

Als je arriveert komen de kinderen je tegemoet lopen, geven je een knuffel, nemen je hand vast.

Vandaag in de school heb ik vooral mijn ogen de kost gegeven en waar ik kon een handje toegestoken.

Dat werd dan vooral veters dicht knopen, schoentjes aandoen, huilende kinderen troosten, vechtende kinderen uit elkaar halen, eten rond delen, klas vegen met een Afrikaanse borstel…

Als de school begint moet iedereen in “een rij” staan en wordt er gezongen, gebeden en toespraken gehouden

Daarna gaan ze de klas in, ieder kindje zoekt ergens een stoel om te zitten, en dan wordt er gezongen.

’s middags krijgen de kinderen een lunch, vandaag was dit een schep rijst met een mini lepeltje saus erbij.

Na het eten gaan er sommige kinderen wat rusten – slapen op wat een mat moet voorstellen.

Anderen spelen, zijn druk doende, nog anderen komen op je schoot zitten, of komen al huilend wat troost zoeken.

Vandaag was de school uitzonderlijk al afgelopen om 12 uur omdat er een feest is en iedereen er naar toe wil. We zien wel niets van een feest of dergelijke….

Omdat we zo vroeg klaar waren stappen we nog naar het dichtstbijzijnde dorp (wij zitten in een gehuchtje) osino 4 km ver.

Daar wordt ik door de 2 mede vrijwilligsters wat rondgeleid, en na het kopen van wat water (daar moeten we zelf voor zorgen) gaan we met de taxi terug.

’s Avonds gaan we na het eten nog naar osino, samen met een leraar en kok van de school, het is de laatste avond van een meerdaags feest, toch volgens wat ze ons gezegd hadden, er is echter niets van een feest te zien, maar geen nood dan gaan we iets drinken in een bar.

Bedoeling is om vandaag rond de middag naar Koforidua te gaan, de hoofdstad van de Eastern region, daar krijgt elke nieuwe vrijwilliger een rondleiding.

In de voormiddag help ik in de school. De kinderen spelen treintje met de stoelen.

Er is zo goed als geen speelgoed in de school, dus moeten ze wel de stoelen gebruiken als speelgoed.

In de voormiddag is er een pauze, de lagere school die aan de overkant van de straat is, heeft dan meestal ook hun pauze, de kinderen komen dan op hetzelfde grasveld spelen, en willen ook met de nieuwe “obrino” spelen.

Om het de kinderen wat makkelijker te maken heb ik mijn naam iets ingekort, in Ghana noem ik VEE. Veerle is veel te moeilijk om uit te spreken, op de camino moest ik mijn naam ook meestal een paar keer zeggen voor men die kon uit preken, de combinatie van een rl na elkaar blijkt niet eenvoudig te zijn. De kinderen spreken amper Engels, ik ga het ze dan ook niet te moeilijk maken en ben nu dus Vee.

Van zodra ik neerzit komen er direct een paar kinderen op je schoot zitten, ze vinden het nemen van selfies heel leuk.

Toen ik het eerste gesprek had met het schoolhoofd heb ik gevraagd of ik foto’s mocht nemen en deze op de blog zetten, dat mocht dus de privacy regels zijn in orde….

Kort na de middag zijn we met de tro-tro naar Koforidua geweest samen met een leraar en de andere vrijwilligsters.

Het is een grote stad op ongeveer een uur rijden. De klassieke rondleidingen werden gedaan, winkels, markt, bank, souvenirs stalletjes,….

We zijn ook nog naar een winkel voor schoolboeken geweest. In de school heeft men amper boeken, als de oudste kinderen oefeningen maken, moeten ze het werkboek met een aantal delen. Een van de vrijwilligsters had in het thuisfront wat geld ingezameld en hiermee konden er voor elk kind een aantal werkboekjes gekocht worden.

Vanochtend weer een super lekker ontbijt gekregen : brood met omelet, pasta met groenten, verse ananas.

In de voormiddag krijg ik taalles twi, naast de officiële taal Engels, worden hier nog verschillende lokale Ghanese talen gesproken. Het Twi wordt door de overgrote meerderheid gesproken vandaar de taalles zodat we toch een paar woordjes kunnen zeggen.

Ik koop nog wat eten voor de lunch op de bus, een verse ananas, die smaken hier 1000 keer beter dan bij ons, lekker rijp en sappig.

Kort voor de middag wordt ik met de Uber-taxi, ja deze bestaat hier ook, naar de bus gebracht. Mijn reistas wordt gewogen en op basis van het gewicht moet je betalen.

Ik reis met de lange-afstandsbus naar juaso, een moderne bus met alle luxe en comfort (incl echte airco).

Voor ik opstap zeggen ze nog duidelijk tegen de chauffeur, deze “obroni” (dat is de lokale naam voor een blanke) moet je laten uitstappen in osino. En dan is het wachten tot de bus vol is, er zijn geen echte vertrektijden, men vertrekt pas als de bus vol is. Maar dat gaat snel, rond 12u30 vertrekken we al.

Ik moest dit laten weten via SMS aan de verantwoordelijke in Accra en in juaso, zo weten ze dat ik goed vetrokken ben, de vrijwilligers worden hier heel goed begeleid.

Na 2 uur wordt een korte pauze gehouden, als ik terug opstap zegt de chauffeur me, we zijn bijna in osino, daar moet je eruit.

Ietsje verder stopt de chauffeur al, omdat het direct zal beginnen te regen wil hij mijn reistas nu in de bus zetten zodat hij die niet in de regen moet uithalen uit de koffer. En ja hoor, als ik moet uitstappen is het aan het water gieten. Gelukkig staat het er vol verkoop stalletjes en mag ik er efkes schuilen. Men doet hier ook aan opvang en herbruik van regenwater

Ondertussen laat ik weten dat ik aangekomen ben zodat ze me kunnen oppikken, mijn ghanees telnr komt al goed van pas.

Met de gedeelde taxi (een taxi die pas vertrekt als hij vol is, 4 personen) gaan we naar het dorpje. Hier en daar stapt iemand uit en wat verder stapt er terug iemand op.

Ik verblijf er in het “vrijwilligers huis” er zijn nog 2 andere vrijwilligsters, net afgestudeerd aan de middelbare school, de ene uit Nederland de andere uit Zweden.

In het huis woont ook nog een leerkracht en een jongetje. Er is een dame die het huis onderhoud en ’s morgens en ’s Avonds voor ons kookt.

Ik heb een kamer voor mij alleen, er zijn 2 bedden maar voorlopig is het vrij, handig om de bagage op te zetten, er is geen kast.

In de kamer is een klein badkamertje met wc, lavabo en douche, maar geen stromend water, het wordt dus “emmer douchen” voor een tijdje.

De hele avond regent het hard, het is hier nog een maand regenseizoen. En binnen drupt het, het dak lekt hier en daar, dus komen de emmers goed van pas. Wonen in een dorpje in Afrika heeft zijn bijzondere kanten…

Na een goede nachtrust krijg ik een lekker ontbijtje geserveerd, sandwich met ei, kip, worst, tomaat en sla heel lekker.

Ik zet me nog wat buiten tot het tijd is voor mijn oriëntatie – uitleg over Ghana en het project, ondertussen krijg ik nog wat tips en ervaringen mee van de Zweedse vrijwilligster.

Rond 9u begint dan de breefing over Ghana en het vrijwilligerswerk.

De eerste vraag is wat zijn je verwachtingen, ik antwoord ik heb geen verwachtingen ik kom hier met een open geest en zal proberen waar ik kan en mag een handje te helpen. Ik weet dat mijn klein beetje hulp Ghana of het dorp of de school niet zal veranderen. Ik zal al heel tevreden zijn als er door mijn hulp een aantal kinderen een kans krijgen. Eigenlijk doe ik dit ook een stuk voor mezelf, ik doe dit omdat ik denk en hoop dat dit me gelukkig, rijker, tevreden,… zal maken

Ik krijg ook de boodschap dat het vrijwilligerswerk voor alle leeftijden is en dat ze blij zijn dat er ook wat “oudere vrijwilligers zijn”, de meeste zijn jongeren net van school.

Iedere ghanees heeft een naam die verwijst naar de dag waarop men geboren is, mijn ghanese naam is, “yaa veerle”, geboren op een donderdag. De beroemdste ghanees Kofi anan was geboren op een vrijdag (Kofi is de naam voor jongens geboren op een vrijdag).

Na de breefing, die vlot verloopt daar ik al wat ervaring in Afrika heb, tijd om wat cedi (ghanese munt) te halen in de bank. Daarna gaan we met de tro tro naar het strand om te lunchen.

De tro tro is hier het meest gebruikte transportmiddel, minibusjes of omgebouwde camionnettes, de ene al wat ouder dan de andere. als ze vol zitten kunnen de grootste toch wel meer dan 20 personen meenemen, ge zit dan wel goed opeengepakt. Je kan op elke plaats waar je wil op-en afstappen. Eén persoon roept de hele tijd de naam van de bestemming en is de portier en ontvangt het geld.

Ik zie een tro tro afkomstig uit Nederland….

Aan het strand eet ik mijn eerste ghanees gerecht, der der een soort stoofpot van bonen, plantain (bakbananen) en een lokale vis op zijn geheel met kop erbij. Het smaakt heel lekker.

Het strand ligt er behoorlijk mooi bij, dit in tegenstelling tot wat er me verteld was door verschillende personen. Je moet betalen als je naar het strand gaat, als dit geld dan gebruikt er wordt om het proper te houden is dat een goede zaak.

Na de lunch koop ik een ghanese sim-kaart, hiermee kan ik veel goedkoper op mobiele data dan met mijn belgisch nr. Ik hoef dan niet naar stadjes te gaan om te kunnen bloggen of dergelijke.

De rest van de middag (tis dan al na 4u) ben ik vrij, tijd om wat in mijn dagboek te schrijven, mijn Blog te maken, mijn nieuw tel.nr. door te geven,….

’s Avonds krijg ik er een pindanotensoep met rijst als diner, lekker maar best wel pikant om te eten.

In het boekenrek had ik nog een interessant boek gezien, in het Nederlands dan nog wel, : “wie (niet) reist is gek”. Geschreven door iemand die veel reist en zegt waarom hij reist, wat er zo bijzonder aan is. Iemand die geen heimwee maar “wegwee” heeft. Ik wil dit boek wel lezen, krijg er misschien wel ideeën van voor een volgend avontuur. Ik koop het boek na wat onderhandelingen over de prijs, leesvoer voor de komende dagen / avonden / nachten.

Nog douchen en dan bed in, morgen vertrek ik naar het dorpje die voor 2 maand mijn thuis zal worden.

Vandaag was er wel stromend water in de badkamer, in het toilet en lavabo, niet in de douche. Dus wordt het “emmer douchen” wat water met het emmertje over je kappen, ik vermoed dat ik dit de komende maanden nog veel zal doen. Het is een onderdeel van deelnemen / integreren in het Afrikaanse leven.