Farmer’s day vandaag geen school een vrije dag, en ook mijn laatste dag hier in juaso morgen start mijn ctweekje vakantie. Maar als de toiletten vandaag niet volledig klaar zijn, toch volgens mijn standaarden - wensen - eisen, kom ik eind volgende week nog terug en kort mijn vakantie in, ik vind het eigenlijk niet zo erg, ik wil de toiletten zeker in werking zien en ondertussen kan ik de kinderen ook nog eens zien. Ik heb al in gedachten wat ik allemaal wil doen vandaag, de was – een laatste wandeling naar het bos – een laatste bier in mijn vertrouwde bar – supervisie van de toiletten – bloggen en schrijven, het zal zeker een drukke dag worden.

S ochtends krijg ik apps van de leerkracht en Syto of we blij zijn met het nieuwe huis, oops mijn reactie van gisteren heeft veel in beweging gezet, maar ik ben heel blij met het nieuwe huis en bedank ze ervoor.

Ontbijten doen we in het “oude huis”, een wandeling van 10 minuten er naar toe. Als we er aankomen ruik ik de pannenkoeken al, heerlijk om deze nog een keer als ontbijt te hebben, Mrs Charity is een super kok en lieve – vriendelijke huishoudster, ze verwent ons echt wel.

Na het ontbijt gaan we al eens kijken bij de toiletten, volgens de info die ik gisterenavond van de arbeider kreeg via WhatsApp zou hij vandaag alles afwerken, nog niemand te zien, voorlopig nog geen zorgen in maken tis nog vroeg hij komt later wel, ik heb hem beloofd een biertje te trakteren als alles klaar is. We bekijken alles grondig en zien nog een hoop opmerkingen en zaken die ze nog moeten doen.

Terug naar het nieuwe huis en ik doe mijn was. Het huis is, in tegenstelling tot het vorige, in het midden van het dorp en andere huizen gelegen een soort “erf” met verschillende huizen, best wel gezellig. Ik zie een waterkraan op het erf en vraag of ik deze mag gebruiken voor mijn was, wat een luxe ik moet geen water met een emmer uit een diepe waterput halen. OK mijn normen van luxe zijn het laatste halfjaar behoorlijk veranderd. De was hang ik op aan een waslijn midden op het erf, ik vind nog een paar droogrekken en zet ze buiten in de zon en hang er een deel van mijn was op. Lomp als ik soms ben vallen er een paar sokken op de grond, een jong meisje komt direct naar me toe en zegt, ik was die wel uit, wat zijn ze hier vriendelijk, iedereen komt ook dag zeggen, vertelt wie ze zijn en heten ons van harte welkom. Het is totaal anders dan het vorige huis en ik voel me hier heel welkom en al direct thuis.

Na de was poets ik een tafel dat ik zag staan op “de veranda” en installeer me om te schrijven en bloggen. Samen met de andere vrijwilligsters maken we nog een lijstje van de op te lossen zaken aan de toiletten en een paar opmerkingen en vragen over het nieuwe huis.

Net als ik goed in mijn blogverhaal zit, horen we een motor, na gisteren kennen we het geluid goed. Wat blijkt de leerkracht komt met de rest van de bedden en nog wat materiaal, terug heel onverwacht zonder een woordje uitleg, maar om eerlijk te zijn ik vind het wel leuk, wat een verrassende dagen heb ik hier al gehad.

We helpen uitladen en dan zegt de leerkracht (Kingsley) we gaan nog de eettafel ophalen want jullie eten nu hier. Zonder keuken, hoe gaan ze dat organiseren, we zien we. We vragen nog om een paar praktische zaken mee te brengen : wc borstel, emmertje om de wc “door te spoelen” want de wc werkt niet. Dat is niet zo erg we zijn het gewoon en hier hebben we een douche met stromend water.

Iets later zijn ze terug, opnieuw met een volle laadbak, het was blijkbaar niet enkel de eettafel maar ze zijn nu echt alles aan het verhuizen. Ze moeten nog een laatste keer terug en ik bied aan om te helpen, neen hoeft niet, toch wel ik wil helpen en “spring” in de laadbak. Ik wordt overal nageroepen madam vee – obruni, best wel leuk en bijzonder dat iedereen je kent en aanspreekt. Ik help alles inladen en vind nog een klein plekje tussen alle materiaal.

De verhuis naar het nieuwe huis is dus plots in een stroomversnelling gekomen en definitief.

Op naar het volgende obstakel, de toiletten, kort na de middag gaan we nog eens zien, tot onze verwondering is er niemand aan het werk. Dus ik app de arbeider, goed dat ik zijn nummer heb, op de één of andere manier heeft hij het mijne bekomen (mijn ghanees nr) en appte mij om vrienden te zijn, zoals zovelen hier wil iedereen vriend zijn van de obrunis, nu komt het mij wel goed uit. Hij zegt in het naburige dorp te zijn om de watertank te kopen, we spreken af dat hij mij laat weten wanneer hij terug is zodat we de nog uit voeren zaken of in orde te brengen zaken kunnen overlopen.

Terug naar ons nieuwe huis, bloggen of schrijven komt er niet veel van, de lokale kinderen willen allen kennis met ons maken, ze tonen ons hun huiswerk en leerstof voor de komende examen en nemen veel foto’s.

2 uur later hebben we nog steeds niets gehoord, mijn apps worden niet beantwoord, we vertrouwen het niet meer en gaan naar de school. Zoals verwacht is het er muisstil niets veranderd, wat nu, ik zeg we maken een WhatsApp groep en ik geef onze bezorgdheden door, ik geloof er niet meer in dat het goed komt. De voorbije dagen had ik de aannemer geappt met een vraag over de timing planning maar ik kreeg ook al geen reactie, een groep met alle betrokkenen ook het schoolteam en Syto zal hem misschien verplichten om te antwoorden.

We staan nog wat te praten en horen plots het gekende geluid, een motor – trolley, en wonder boven wonder daar komt onze watertank, ja het is een echte soapserie aan het worden. Maar het is niet de arbeider die hem brengt, het is Kingsley die is gisteravond en vandaag de hele dag in de weer geweest voor ons. Hij vertelt me dat de arbeider nog komt maar niet weet wanneer, ondertussen weet ik dat dit betekent hij komt niet meer.

Terug naar huis en ik beslis om een heel boze app te sturen naar alle betrokkenen, vooraf doe ik dit eerst enkel naar de aannemer dus hij is gewaarschuwd. Ik app een hele lijst met opmerkingen, en wonder boven wonder, de aannemer reageert nu snel, wel niet vriendelijk, ik moet me niet moeien met zaken waar ik niets van ken. Ooh dan kent hij me nog niet, ik heb ervaring met zulke discussies en schop terug. Ik zeg in de groep dat hij me de voorbije dagen negeerde, dat zijn arbeider liegt en dat als er iemand aanwezig was we de vragen konden stellen.

Dan is hij plots vriendelijk, hij wist niet dat zijn arbeider er niet was en zegt morgen te komen kijken. Om eerlijk te zijn ik vind dit robbertje vechten wel leuk, ik voel me in mijn element.

De verantwoordelijke van syto vraagt nog dat de aannemer er zeker morgen is voor ik vertrek op vakantie, benieuwd of het waar zal zijn.

Er wordt op het erf fufu gemaakt, ze bieden ons er ook aan, ik kan het niet weigeren dat is onbeleefd en eet fufu met vis en geitenvel (ja geen schrijffout).

Na het eten nog een biertje in de lokale bar on de belevenissen van vandaag door te spoelen. Niets verliep zoals gepland maar het was toch een bijzondere dag, echt op zijn Afrikaans.