In de kerk is de “dienst” al bezig, wanneer die begint of wanneer iedereen hier toekomt doet er niet toe, nu en dan schuiven er nog mensen bij.

Er is geen priester vandaag, de mensen van de kerkgemeenschap lezen teksten voor, zingen, dansen, maken muziek. Dan is er een soort preek op basis van telkens verschillende bijbelteksten. De man roept, tiert (toch naar mijn gevoel), loopt rond tussen de aanwezigen ze zijn dit hier duidelijk gewoon.

Plots herken ik een woord “obruni” ik wordt dus aangesproken, vele hoofden draaien zich in mijn richting, en dan leest hij een tekst – preek voor in het Engels, speciaal voor mij, mijn aanwezigheid wordt duidelijkheid geapprecieerd.

De dienst duurt lang, ongeveer 2 uur, de kans om in slaap te vallen is klein, er loopt iemand rond en als er iemand dreigt in slaap te vallen wordt die direct wakker geschud.

Op het einde van de dienst neemt de headmaster van de school die ook de voorzitter van de kerk is het woord voor wat aankondigingen, hij bedankt me ook voor mijn aanwezigheid.

In het dorp koop ik nog een frisse cola voor ik de terugweg aanvat, het is ondertussen al behoorlijk heet geworden. Ik merk dat ik de laatste dagen meer zweet dan voordien (ik hoor de andere vrijwilligsters ook), vermoedelijk omdat het heter drukkender is. Het heeft al lang niet meer geregend de straat is veel stoffiger geworden, als er een auto passeert loop je door een grote stofwolk.

Als ik thuiskom loopt het zweet van me af, een sauna gevoel, ik neem een emmer douche en moet ook nodig mijn haar wassen. Het was hard nodig, heb het 2 keer gedaan, de eerste keer werd de shampoo direct bruin van het stof van de weg.

Na de late lunch (bijna 2uur) van bakbanaan en stoofpot van bonen ga ik nog efkes stappen, heb geen andere plannen en stappen doet me altijd deugd, ik stop voor een zondagnamiddag biertje en schrijf mijn Blog over de Afrikaanse begrafenis, hier nog een foto van de aankondiging ervan.

Door de late lunch eet ik mijn avondeten ook wat later (alhoewel het voor mijn Belgisch norm nog steeds vroeg is), terug op de kamer schrijf ik nog wat, maak een sudoku en beland in gedachten weeral op mijn camino, dus bekijk ik nog maar eens een deel van mijn foto’s, tis blijkbaar een zware verslavende drug – virus.