Om 4u30 gewekt door mijn wekker, een kakelende haan passend bij de natuur en Afrika. Om kwart voor 5 vertrek ik met mijn gids voor de wandeling door het bos, het is uiteraard nog donker dus mijn hoofdlamp komt goed van pas. In de tropische vochtige warmte voelt het al snel als in een sauna, liters zweet als gevolg.

Na een tijdje houden we halt en moeten de lampen uit, in de bomen zitten er apen en we proberen ze te spotten, niet evident als het nog halfdonker is. Geen geluk, verder door het halfdonker naar een ander plaats, daar hebben we meer geluk en zien uiteindelijk een aapje uit de boom zwieren.

Rond 6u15 zijn we terug aan de ingang, ik stap nog efkes door en na een half uurtje neem ik een trotro richting Cape Coast en dan nog een trotro tot Saltpond waar ik verblijf.

Een frisse douche doet deugd. Ik informeer nog eens of er al wat verder gewerkt is aan de toiletten op school, enkel maandag is er wat verder gewerkt maar niet alles is, af sindsdien is er niets meer gebeurt, zal dus spannend beginnen worden om alles afgewerkt te hebben tegen vrijdag.

Ik ga wat zwemmen in zee, het warme water voelt goed, alhoewel er overal plastiek in het water drijft en aan je kleeft, ik was zo verstandig om mijn waterschoenen mee te brengen die komen goed van pas want de zee is niet al te proper.

Na de afkoeling in het water ga ik in de schaduw zitten en kijk naar de bedrijvigheid, men is aan het vissen. Het vissen gebeurt op een bijzonder manier, er is een heel lang net in de zee en met wel een 20 à 30 personen trekt men dit uit de zee, een heuse zware karwei die wel uren in beslag neemt.

Vlak voor het resort ligt het kadaver van een grote zeeschildpad, de roofvogels genieten van het vlees.

Nog wat schrijven en bloggen en na een deugddoende siësta om mijn slaaptekort van gisteren wat in te halen maak ik een lange strandwandeling.

Ondertussen is het net helemaal binnengehaald en zie ik wat vissen tussen alle afval en wier in het net zitten. Door alle wier en afval is het veel werk om de netten leeg te maken en de vissen te zoeken tussen alle rommel. De vissen zijn ook heel erg klein, de vangst is magertjes voor alle zware werk dat ze ervoor moeten doen.

Plots zie ik in de verte iets wat precies op duinen lijkt, als ik dichter kom zie ik dat het duinen van afval zijn, voor het afval zitten er 3 mannen op een rijtje te kakken (ik kan het niet mooier zeggen want het ziet er niet uit, je kan alles zien). Ietsje verder zie ik dat er velen vergeten zijn eerst een putje te maken, dus uitkijken waar ik loop.

 Na een tijdje kom ik op een drukkere plaats waar er veel boten liggen, hier wordt gevist met boten en ik zie direct het verschil in vangst, de vissen zijn veel groter en talrijker, maar ook hier zit er heel veel afval in de netten. De vrouwen verzamelen de vissen in grote kuipen die ze op hun hoofd dragen naar de markt voor verkoop. Ik loop rond al kijkend en genietend van de bedrijvigheid, ik ben er de enige Obruni maar voel met hier wel thuis, iedereen is vriendelijk, vindt het niet erg dat ik er op sta te kijken en foto’s neem, de kinderen poseren graag.

Op de terugweg kijk ik nog een tijdje hoe ze met een grote groep en al zingend het net in de boot trekken, alles gebeurt hier met de hand en het is heel zwaar werk in een immense hitte.

De boten uit het water halen gebeurt ook met mankracht en touwen, men gebruikt houten planken en een metalen rol om de boot uit het water te trekken.

Aan het resort geniet ik nog van de ondergaande zon op het strand. Ik ben er de enige gast en vind dat wel aangenaam, een rustig plekje om mijn voorbije avonturen te laten bezinken.

De uitbaatster is ook de kok, vanavond krijg ik gegrilde vis met frieten en een slaatje, als Belg moet ik ze feliciteren voor de frieten ze zijn overheerlijk, veel beter dan in sommige Europese landen.