Vroeg uit de veren vandaag, ik heb een lange reisdag terug naar Juaso en wil er toch niet te laat aankomen zodat ik de toiletten nog kan bekijken voor het donker is. Nadat ik mijn reistas gepakt heb, of beter gezegd alles erin gestampt heb, is er nog wat tijd voor een laatste strandwandeling langs de Oceaan genieten van de lekkere warme of hete temperatuur, ook zonder een stralende blauwe hemel is het hier schitterend. Mijn volgende strandwandeling zal vermoedelijk wel in andere temperaturen zijn, maar ook een winterse wandeling langs de Belgische kust is genieten.

Na afscheid te nemen van mijn gastvrouw en haar gezin, ze heeft een baby van een paar maanden oud die in een Afrikaans wiegje ligt, vertrek ik richting Juaso.

Een aantal uren in de trotro, eerst naar Accra en daar dan wachten aan het trotro station tot de trotro vol is, niet alleen met mensen maar ook alle bagage moet mee. In de grote trotro’s kunnen er 22 personen (5 rijen van 4 personen en nog 2 vooraan), als je dit vergelijkt met de Europese normen dan kunnen er 8 mensen in, hier zijn ze gekeurd voor 22 personen.  De laatste rij zetels staat bijna tegen de achterdeuren, dus veel plaats is er niet voor bagage, men lost dit op door de deuren open te laten en alles met touwen vast te binden. Het voordeel is dat je dan achteraan een extra airco hebt.

Onderweg wordt er regelmatig gestopt om iemand in of uit te laten stappen en ondertussen kan je overal je boodschappen doen door de ramen van de trotro.  Soms wel indrukwekkend om te zien wat de verkoopsters allemaal op hun hoofd dragen en er soms mee lopen tot aan de trotro.

Normaal gezien ging ik niet meer naar Juaso gaan tijdens mijn weekje vakantie, maar omdat de toiletten nog niet afgewerkt zijn ga ik toch nog terug, en eigenlijk ben ik er wel blij om, ik kan de kinderen dan ook nog een dag zien. Het huis waar we verblijven is nog niet helemaal af, er is slechts één kamer klaar en de woonkamer. Omdat er al 2 vrijwilligers zijn had ik gezegd dat ik wel op een matras in de woonkamer zou slapen.

Als ik toekom in Saamang (het dorpje waar ons huis is) staat de kok van de school me op te wachten, leuke verrassing. En ik krijg toch een bed, de leraar en het schoolhoofd hebben deze week speciaal nog een bed gemaakt en de kamer wat heringericht zodat ik ook een plaatsje heb. Ik voel me echt welkom thuis.

De toiletten, tja niet veel veranderd, één dag zijn ze komen verder werken en dan niets meer, ik hoor dat iedereen al gezegd had, we zijn blij dat Veerle terug komt zodat zij er misschien toch wat schot kan inkrijgen.

Dus ik neem mijn taak ter harte en ga de toiletten bekijken, er is nog een grote lijst met zaken die nog in orde gebracht moeten worden. Het schilderwerk is niet ok, de deuren en de standaard voor de watertank moeten zeker nog een 2^e laag verf krijgen.

Als ik mijn “inspectie” afgerond heb begint het al donker te worden, de zon gaat onder.

Terug thuis bespreken we met de vrijwilligers wat we kunnen ondernemen, we beginnen nu toch echt te vrezen dat de toiletten niet afgewerkt zullen zijn, afgewerkt volgens onze eisen. Als ze niet in orde zijn betalen we de laatste schijf niet, dat staat vast.

Gisteren had ik al een bericht gestuurd over de toiletten, de andere vrijwilligster ook maar telkens zonder antwoorden. Dus beslis ik om nog maar eens te schoppen en puchen, ik start met te zeggen “bedankt om niet te antwoorden” de toon is gezet, dit is nodig om hen wat uit hun kot te lokken. Ik stuur een paar heel boze berichten en een lijst met zaken die in orde gebracht moeten worden, en dan komt er plots toch reactie, na nog een paar keer heen en weer discussiëren krijg ik het bericht, morgen tussen 7:30 en 8:00 zal men er zijn, hopelijk houden ze hun woord.

Na het slaan, zalf ik ook nog wat, ik weet ondertussen dat ook dit kan helpen om hen te motiveren.