Vroeg ontbijt omdat we een uitstap naar Kumasi gepland hebben, één van de grotere steden in Ghana, de rit zal ongeveer 3 uur duren. Als we vertrekken staat de zon probeert de zon door de wolken te breken.

Een lange rit met de tro-tro, maar op zich is dat ook al een activiteit op zich en heel leuk, er gebeurt altijd wel iets, er wordt vaak gestopt om iemand te laten uitstappen of instappen.

Wie honger of dorst heeft, of boodschappen moet duren kan dit vanuit het raam van de tro-tro, overal lopen er verkopers rond met de koopwaar op het hoofd. Een zakje bananen chips smaakt altijd. Als de tro-tro in een dorpje stopt is hij bijna leeg, we zitten er nog in met 7 mensen, iedereen moet uitstappen en in een andere tro-tro stappen zodat deze vol is.

In kumase lopen we een paar uur rond in de straten en op de markt. Er wordt van alles verkocht, nieuwe zaken maar ook heel vaak oude 2e of 3e hands spullen, soms denk ik, het is precies een zondagse rommelmarkt als bij ons.

Het is een behoorlijk drukke stad, één van de drukste van heel Ghana, en vandaag valt het nog mee, tis zondag en dan zijn er veel kraampjes – winkels gesloten.

We willen ook wat rust opzoeken en gaan naar het park, we kopen wat eten voor de lunch en hebben een gezellige rustige namiddag in het park.

Om terug te keren vinden we al snel de juiste tro-tro, dan nog wachten tot hij vol is om te vertrekken.

De terugweg met de tro-tro verloopt vlot, er wordt niet heel veel gestopt en ik geniet van het mooie Afrika rondom mij.

Bij terugkomst krijgen we een spaghetti met groenten en worst, nog “emmer douchen”, wat schrijven en naar bed, in de tro-tro zitten maakt je moe.

Wij mogen deel uitmaken van deze “outdooring”. De baby heeft nog geen Engels naam die wordt pas binnen een paar maand gegeven, de Ghanese naam is gelinkt aan de dag van de geboorte, een jongen geboren op zaterdag noemt “kwame”. Als verrassing en origineel cadeau hebben we de naam in koekjes gebakken (de koekjes zijn uiteraard niet het enige dat we geven).

Op de “outdooring” is het traditie dat de ouders, naaste familie en baby in het wit gekleed zijn, we zijn enigszins trots dat we de baby outfit mochten helpen kiezen vorige donderdag op onze shopdag in Koforidua.

Er wordt gezongen, gebeden, dank betuigd, en wat mooi was ook wij als blanken - obruni die geen Twi spreken werden er bij betrokken, er werd vaak uitgelegd in het Engels wat er gebeurde. Ook discussies en vraagstellingen vonden plaats, onder andere de vraag waarom dragen we zorg voor onze kinderen, nadat een aantal mensen in twi geantwoord hadden vroeg men ons in het Engels of we ermee akkoord gingen of nog iets wouden toevoegen, als oudste van de vrijwilligsters (de anderen zijn 19 – 20 en waren blij dat ik het woord voerde) nam ik het woord : we moeten ervoor zorgen als stukje van onszelf op dezelfde manier als we voor onszelf zorgen, ze zijn ons vlees en bloed, en bovenal zijn ze onze toekomst. Mijn woorden werden met bevestigend hoofgeknik aanhoort en nadien in dank met applaus bevestigd.

Na de ceremonie mochten we de baby vasthouden.

Daarna begon het informele feest, gezellig samenzijn, eerst met thee, brood en omelet van de eigen kippenboerderij (we hebben geholpen bij het verzamelen van de eieren), een lokale drank te vergelijken met wodka, en op de middag fufu met geitenvlees heerlijk. Ondertussen kunnen we al met ons hand eten enkel rechterhand mag je gebruiken, weliswaar niet zo vlot en proper als de locals.

%%%FOTO4%%

Na de lunch nemen we afscheid we zijn dankbaar en blij om deze mooie gebeurtenis te mogen meemaken, omgekeerd zijn alle aanwezige ook blij en dankbaar dat we erbij waren. Weer iets om nooit te vergeten.

In de namiddag gaan we nog naar de Tini watervallen, een mooie wandeling door de heuvels en bos ernaartoe. Er is niet veel water, dus het plan om te zwemmen gaat niet door, maar we vinden we iets anders, een douche nemen onder de watervallen, heerlijk om te doen!

Vandaag neem ik de nieuwe matten mee naar school, niemand weet dag ik ze gekocht heb het zal dus een verrassing zijn, nog voor ik vertrek naar school krijg ik al 2 mooie bedankingen. De dame die voor ons kookt en het huishouden doet geeft me een dikke knuffel, de huisbaas die meestal niet veel zegt vraagt naar de matten als hij ziet en zegt “god bless you”.

Ook als we op school toekomen is iedereen enthousiast, de kids willen helpen dragen, de headmaster die meestal wel serieus is of een hand geeft als bedanking, geeft ons spontaan een knuffel, hij wil direct wat foto’s nemen om die naar het hoofdkantoor van syto te sturen, ook de leerkrachten zijn super blij, ik krijg veel “God bless you”.

Alle blije en dankbare gezichten te zien, ook van degene die niets met de school te maken hebben, doet deugd en maakt me rijker en niet armer, mijn geld is goed besteed de oude matten zijn echt wel versleten.

We hebben vandaag nog een leuke activiteit voor de Kids koekjes maken, iedereen mag wat deeg uitrollen en met een vormpje enkele koekjes maken.

Voor de lunch hebben de Kids nog wat speeltijd en sommigen vallen in slaap op de schoot, ikzelf val ook bijna in slaap…

Na de lunch speel ik wat met de kinderen en neem er eentje op mijn schouder als “patattenzak” en loop ermee rond, ik had beter moeten weten nu wil iedereen dit ook, dus één voor één krijgen ze hun beurt op de “kermisattractie bij de gekke tante, na meer dan 25 kinderen ben ik wel wat moe maar voldaan door de lachende gezichten en hun schaterlach.

Na school maak ik nog een wandeling door het bos aan de rand van ons dorp, ik neem een nieuw paadje en kom plots een graf tegen onder een mooie boom, een dame geboren in 1970, gestorven in juni dit jaar, wat jong nog… ik ben van 1972… , maar anderzijds denk ik dit is echt wel een mooie laatste rustplaats hier in het adembenemende bos. En een andere bizarre gedachte komt in me op, misschien niet goed geplaatst om hier te zeggen maar degene mijn Blog van compostela leesden weten ondertussen dat ik gewoon alles schrijf wat ik denk. Dus bij deze mijn bizarre gedachte : als het ooit zover is dat ik kom te gaan (hopelijk duurt het nog heel lang) dan is dit één van de plekjes waar een beetje van mijn as uitgestrooid mag worden. Ik heb ooit tegen een nichtje gezegd mijn as mag door al mijn dierbaren uitgestrooid worden op mooie plaatsen waar ik ooit op reis geweest ben of wou gaan, en eigenlijk meen ik dit wel ….

Uit respect plaats ik uiteraard geen foto van het graf dat ik zag.

Na mijn wandeling gaan we nog iets drinken met de vrijwilligsters en een paar van de leerkrachten, bij de terugkomst zien we nog gekleurde wolken door de ondergaande zon.

Morgen gaan we naar een feest van een 2 weken oude baby en willen iets origineels meedoen dus bakken we nog wat koekjes na het diner

Vandaag neem ik de nieuwe matten mee naar school, niemand weet dag ik ze gekocht heb het zal dus een verrassing zijn, nog voor ik vertrek naar school krijg ik al 2 mooie bedankingen. De dame die voor ons kookt en het huishouden doet geeft me een dikke knuffel, de huisbaas die meestal niet veel zegt vraagt naar de matten als hij ziet en zegt “god bless you”.

Ook als we op school toekomen is iedereen enthousiast, de kids willen helpen dragen, de headmaster die meestal wel serieus is of een hand geeft als bedanking, geeft ons spontaan een knuffel, hij wil direct wat foto’s nemen om die naar het hoofdkantoor van syto te sturen, ook de leerkrachten zijn super blij, ik krijg veel “God bless you”.

Alle blije en dankbare gezichten te zien, ook van degene die niets met de school te maken hebben, doet deugd en maakt me rijker en niet armer, mijn geld is goed besteed de oude matten zijn echt wel versleten.

We hebben vandaag nog een leuke activiteit voor de Kids koekjes maken, iedereen mag wat deeg uitrollen en met een vormpje enkele koekjes maken.

Voor de lunch hebben de Kids nog wat speeltijd en sommigen vallen in slaap op de schoot, ikzelf val ook bijna in slaap…

Na de lunch speel ik wat met de kinderen en neem er eentje op mijn schouder als “patattenzak” en loop ermee rond, ik had beter moeten weten nu wil iedereen dit ook, dus één voor één krijgen ze hun beurt op de “kermisattractie bij de gekke tante, na meer dan 25 kinderen ben ik wel wat moe maar voldaan door de lachende gezichten en hun schaterlach.

Na school maak ik nog een wandeling door het bos aan de rand van ons dorp, ik neem een nieuw paadje en kom plots een graf tegen onder een mooie boom, een dame geboren in 1970, gestorven in juni dit jaar, wat jong nog… ik ben van 1972… , maar anderzijds denk ik dit is echt wel een mooie laatste rustplaats hier in het adembenemende bos. En een andere bizarre gedachte komt in me op, misschien niet goed geplaatst om hier te zeggen maar degene mijn Blog van compostela leesden weten ondertussen dat ik gewoon alles schrijf wat ik denk. Dus bij deze mijn bizarre gedachte : als het ooit zover is dat ik kom te gaan (hopelijk duurt het nog heel lang) dan is dit één van de plekjes waar een beetje van mijn as uitgestrooid mag worden. Ik heb ooit tegen een nichtje gezegd mijn as mag door al mijn dierbaren uitgestrooid worden op mooie plaatsen waar ik ooit op reis geweest ben of wou gaan, en eigenlijk meen ik dit wel ….

Uit respect plaats ik uiteraard geen foto van het graf dat ik zag.

Na mijn wandeling gaan we nog iets drinken met de vrijwilligsters en een paar van de leerkrachten, bij de terugkomst zien we nog gekleurde wolken door de ondergaande zon.

Morgen gaan we naar een feest van een 2 weken oude baby en willen iets origineels meedoen dus bakken we nog wat koekjes na het diner

Daar ik en één van de andere vrijwilligsters wat geld nodig hebben gaan we iets vroeger stoppen om naar Koforidua te gaan, de dichtstbijzijnde stad waar je geld kan afhalen of wisselen en we plannen ook nog wat boodschappen te doen.

In het huis waar we wonen zijn er meerdere kamers waarin verschillende mensen wonen, een ervan is leraar in een klein dorpje hiernaast en zal met ons meegaan want hij moet ook nog boodschappen doen. 2 weken geleden is zijn zoon geboren en op zaterdag is er hiervoor een feest, waarop wij ook uitgenodigd zijn, dus moet hij nog het een en ander kopen.

Een aantal kinderen huilen als ze toekomen op school, soms duwt de moeder het huilend kind in onze armen en stapt weg, korte pijn, we zijn dan efkes bezig om ze te troosten.

Het eerste lesuur bij de grootsten is wiskunde ze leren over meer dan – groter dan. Elk kind moet dan het symbool op het bord natekenen, wat is dit moeilijk voor hen, niemand kan het direct sommigen hebben heel veel moeite om dit te tekenen. Als ze aan het bord moeten komen zijn zelfs degene met een super grote mond wat verlegen.

In de pauze zie ik een van de kinderen wat alleen en beteuterd staan. Blijkt dat ze ziek is, iets later moet ze een paar keer overgeven. De moeder wordt verwittigd en men beslist om het kindje naar huis te brengen, ik wordt gevraagd om mee te gaan en neem haar op de arm en draag ze naar huis als we er aankomen is ze op mijn arm in slaap gevallen.

In de rest van de pauze speel ik wat met de oudere kinderen, ik zie een “hinkel parcours” geschilderd op de grond en toon het voor, ze springen wat op één been. En we doen nog wat kunstjes konijnensprong, op handen en voeten lopen met de buik omhoog,…. Heel leuk, dit is niet werken voor mij maar gewoon de gekke tante zijn, wat me goed afgaat.

Ook weer vandaag wat selfies met de Kids.

Na de pauze is er Engelse les en leren ze wat woorden en zinnen.

Net voor de lunch vertrekken we naar Koforidua. Een van de leerkrachten vraagt nog of we geen mat kunnen kopen om de kinderen te laten slapen, dit hebben ze echt wel nodig want deze die ze hebben zijn kapot en veel kinderen moeten gewoon op de grond slapen.

Met de tro-tro op weg altijd wel leuk en genieten van alles rondom me.

We doen al onze inkopen, oa margarine om koekjes te bakken met de Kids. Ik kijk of we geen tapijten zien, alhoewel we gezegd hadden het toilet is alles wat we kunnen geven wil ik toch wel eens weten wat het kost. We vinden een paar mooie speelmatten voor kinderen. Ik laat mijn hart spreken en koop ze toch, de 23€ zal mij er niet minder om doen eten of mijn pintje ervoor laten, ik weet dat ze dit nodig hebben en heel tevreden zullen zijn ermee.

Dan wat inkopen doen voor het feest voor de zoon van de leraar, wat frisdrank en andere drank en ook kleren voor de baby, dit moet volgens het gebruik in het wit zijn en we helpen kiezen of advies geven.

Door de drukke stad lopen met al de inkopen is al een avontuur op zich. We hebben een frisse pint verdiend en dan terug met de tro-tro.

Het is al bijna 8u als we terug zijn, het eten staat op tafel een laat diner, nog het deeg maken voor de koekjes met de Kids en dan moet ik nog bloggen voor 4 dagen ver, zal laat worden vanavond.

Morgen vroeg dag want de vrijdag ochtend doe ik mijni3yy was.

Eerst is alles nogal chaotisch en zit iedereen door elkaar, het schoolhoofd grijpt in hij kan de kinderen echt wel op een goede manier aanpakken en ze hebben duidelijk respect voor hem. Iedereen moet vooraan in de klas staan, we zetten de stoelen in mooie rijen en dan mogen de kinderen één voor één op één stoel gaan zitten.

Er worden stokken uitgedeeld om muziek te maken, het zingen is soms chaotisch maar soms ook wel mooi om te zien en te horen.

Uiteraard zij niet alle kinderen even braaf en moet er wel eens gestraft worden, een paar moeten vooraan komen zitten bij de leerkracht en ze vinden het duidelijk niet leuk.

Na de pauze krijgen de grootsten te tijd om een tekening te maken, ze genieten ervan, ik loop wat rond bij iedereen en zeg hoe mooi het wel is (hiervoor mag liegen wel een keertje) soms is het echt wel mooi en herken ik zaken.

Voor het eten 2 taken de handen wassen met de zeep en afspoelen in een 2e teil met water, de 2e taak is de stoelen van het ene lokaal naar het andere brengen de kinderen zijn dit gewoon en vinden het leuk. Trots dat ze meer dan één stoel kunnen dragen, tis ook al een oefening om later alles op het hoofd te dragen.

Na school ga ik een wandeling doen en loop een keertje de andere richting uit, op het einde van het dorp begint het bos met een paadje erin, ik volg dit een tijd, wat een mooie wandeling en rust, voelt als terug op de camino te zijn en ik geniet met volle teugen. Terug thuis kan ik het niet laten om stukken van mijn Blog van compostela te lezen en wat foto’s te bekijken.

Ik had thuis war zeep gekocht om mee te nemen en gaf die vanochtend aan het schoolhoofd, we kunnen ze gebruiken om de kinderen hun handen te wassen voor het eten want er is daar niet altijd zeep voor. Als ze er wat zuinig op zijn kunnen de 9 stukken zeep toch wel een paar maanden meegaan.

De eerste les bij de grote kinderen gaat over delen van het lichaam en wat je er mee doet (oren om te horen, handen om te voelen….).

De kinderen hebben overduidelijk moeite om stil te zijn en zich te concentreren, een paar keer rond het gebouw rennen helpt, weliswaar voor korte tijd.

Na de pauze is er muziek en dans, er wordt een liedje aangeleerd over wandelen, mijn bezigheid van de vorige 4 maanden… Het is niet evident om het aan te leren, het laatste stukje waar ze mogen marcheren is hun favoriete stuk.

De kleinsten hebben mogen schilderen ze krijgen hun werkje mee naar huis en zijn er trots op.

Voor het eten wordt mijn zeep een eerste keer gebruikt, men vind ze lekker ruiken, wat anders dan de zeep die ze meestal gebruiken, doet me plezier dat ze met dit klein gebaar heel blij zijn.

Na de lunch wordt er wat gespeeld, zot gedaan, als ik me neerzet komen de Kids weer snel op de schoot zitten, vandaag lukte het om er 3 op mijn schoot te krijgen, de vierde die probeerde had niet genoeg plaats.

Net zoals gisteren kregen we vandaag een regenbui in de namiddag, veel heviger dan gisteren. Ik was de andere vuilnisbak en help dan regenwater verzamelen, de emmers zijn snel vol en we gieten ze in een grote ton. De eerstkomende dagen zal men geen water moeten gaan halen.

Na de school wandel ik nog mijn 4km tot in het naburige dorp en geniet daar van een frisse pint, beiden (wandelen en pint) smaken me goed.

’s Avonds na het eten kaarten we nog wat.

Eén van de leerkrachten is vandaag afwezig, alles gaat er bijgevolg wat chaotischer aan toe, daar wij geen Twi kennen (of enkel een paar woordjes) en de kids bijna nog geen Engels kunnen wij hen niet echt iets leren of waar nodig ze stil krijgen.

’s Ochtends wordt het alfabet geleerd, daarna is er niet meer echt les en mogen de Kids zich bezighouden, daar er ongeveer geen speelgoed is, gebruiken ze hun favoriete ding : de stoel en rijden ermee rond.

We spelen nog wat voetbal en als een paar kids de boek met getallen en tekeningen vinden komen ze naar me toe zodat ik deze kan voorlezen.

Een andere favoriete bezigheid is op de schoot komen zitten, van zodra je ergens gaat neerzitten komen er Kids af om op de schoot te zitten, nemen van foto’s hoort er dan bij, niet evident want ze zitten niet stil.

En tussendoor de gewone bezigheid, veters knopen, schoenen terug aandoen, neuzen afkuisen, water geven, troosten, helpen bij het plassen,….

En soms ook wel eens wat kuiswerk als een kind moet overgeven of een accidentje had (niet op tijd geplast).

Wat opvalt is hoe zelfstandig de kinderen hier zijn, ze helpen elkaar ook veel.

Na de lunch begint het te regenen, er worden wat emmers buiten gezet om het water op te vangen. Ik profiteer van de regen om de vuilnisemmers, borstels en dergelijke wat te wassen. In school is er geen water, men moet dit elke dag ergens gaan halen, het duurt toch wel 10 a 15 minuten voor men terug is met een emmer water op het hoofd.

Wat het plassen van de kinderen betreft, had ik reeds verteld dat er geen toilet is in school. Dus de Kids plassen gewoon in het gras, we doen een poging om dit niet vlak voor de school te doen, maar die poging mislukt meestal we zien te laat dat ze aan het plassen zijn, soms ook in het zand waarin gespeeld wordt. Ik moet er geen tekening bij maken, het is nogal duidelijk dat dit ongezond is en vaak ook wel een minder goede geur met zich meebrengt. Er is dus dringend nood aan een toilet. Een van de andere vrijwilligers had thuis een fonds opgericht en heeft nu wat geld om iets voor de school te doen. We gaan een toilet laten bouwen, voorlopig is er nog onvoldoende geld, ik zal het laatste stuk bijpassen. Het toilet zal een afzonderlijk gebouw zijn (in school is er geen plaats) met betegeling, kinder toiletten, een watertank zodat er doorgespoeld kan worden.

Nu is het wachten op de aannemer om alles op punt te zetten om te kunnen starten, volgens de laatste info zou dit binnen een paar weken zijn maar in Afrika ben je nooit zeker. Hopelijk vlot alles goed zodat ik het resultaat nog kan zien.