Laatste dag op school, ik neem al mijn lege flessen van frisdrank mee om er muziek instrumenten mee te maken. Samen met de kinderen steken we er wat steentjes in, ja het is simpel maar ze vinden het wel leuk. Al zingend, marcherend, muziek maken (en er zit wel degelijk ritme in) lopen ze rond de school, super tof om te zien. Alleen is het wel heeeel luid, maar ik vind dat niet erg, laat de kinderen zich maar amuseren en pret hebben, dan amuseer ik me ook.

Vandaag weer geen les, ja ik zou een slechte leerkracht zijn, ik mag deze week kiezen wat we doen en als gevolg is er heel de week geen les…. Laat ze maar veel plezier maken, ik zie en hoor hun schaterlach veel in mijn laatste week, het zullen mooie herinneringen zijn om te koesteren.

Halfweg de voormiddag krijg ik bericht van syto, ze hebben de landlord gesproken hij is nu op weg naar de elektriciteitsmaatschappij om de rekening te betalen, het zou dus in orde komen, later op de middag zullen ze dit nog eens checken.

Ik plan om te spelen met het nieuwe speelgoed. Het zijn allemaal kleine dingen dus wij en de leerkrachten willen er goed op letten dat er geen in de schooltassen belanden, en de leerkrachten pakken dit goed aan, geen enkele rugzak mag in de klas, ze bewaken ook goed de deur dat niemand naar buiten loopt met speelgoed het zou verdwijnen in het gras of ergens anders.

Ieder kind krijgt iets, ook de leerkrachten en de poetster zijn enthousiast en spelen er mee. De foto caméras zijn één van de populairste maar ook de rest van het speelgoed is leuk voor hen, de poppen moeten in de plastiek zak blijven van de leerkrachten anders zullen ze te snel vuil worden.

Ondertussen wordt er verder aan de toiletten gewerkt, het begint er mooi uit te zien. De werker zegt me vanavond zijn we klaar, ik denk eerst zien en dan geloven.

Na de pauze spelen we nog wat zaklopen, met de bal, en van alles.

Eén van de verantwoordelijken van syto komt langs, hij bekijkt de werken aan de toiletten nauwgezet en ik zie ze vergaderen met het schoolhoofd en de leerkrachten. Iets later worden we geroepen voor een meeting, als het goed is voor jullie verhuizen jullie vandaag naar het nieuwe huis, het is nog niet helemaal klaar maar er is elektriciteit en stromend water.

In het begin van mijn verblijf hier, melde ik dat we rond half november zouden verhuizen naar een nieuw huis, we hadden er niets meer over gehoord en ik veronderstelde dat we dus niet meer zouden verhuizen. Maar door de problemen met de elektriciteit zal het nu toch gebeuren. Tegen rond 5 uur zullen ze bij ons zijn voor de verhuis, 5uur Europese tijd is niet 5 uur Afrikaanse tijd, afspraken maken en uren dat kennen ze niet echt, dus hoe laat ze de verhuis effectief zullen doen valt nog af te wachten.

Ietsje later terug een meeting voor mijn afscheid, iedereen zegt een woordje, men bedankt me uitvoerig : het zal moeilijk zijn om je te vergeten, je zal nog lang in onze gedachten blijven, we hebben veel van je geleerd, blijf al je dromen najagen en uitvoeren, er zijn geen woorden genoeg om je te bedanken, god bless you….

Ook omgekeerd zal ik hen, mijn verblijf hier, de kinderen voor altijd in mijn hart meedragen, nog een mooie en onvergetelijke ervaring belevenis dat ik dit jaar mocht meemaken.

Het schoolhoofd zegt, nu gaan we met de kinderen een meeting houden en vertellen dat je ons verlaat, oops dat had ik bij de andere vrijwilligsters niet gezien, hopelijk kan ik mijn tranen bedwingen…

Alle kinderen verzamelen nog een keer in de klas op het mooie tapijt, het schoolhoofd voert het woord, alle kinderen klappen in hun handen voor mij, en dan moet ik ook iets tegen hen zeggen… ik ga jullie missen, de knuffels en de lach, jullie zitten voor altijd in mijn hart.

Dan zwaait iedereen nog eens, ze komen me allemaal één voor één een handdruk als dankjewel geven. Oh het lukte om het droog te houden, een verdoken traan in een ooghoek kon ik nog wegmoffelen.

Terug thuis is het tijd om alles in te pakken voor de verhuis, we zijn al vroeg klaar en dan is het wachten tot ze arriveren voor de verhuis.

Wachten duurt lang, zoals verwacht is er niemand om 5 uur, iets voor 6uur krijgen we ons diner. Morgen ontbijt we in het “oude huis”.

Nog een foto van de “keuken” ziet er onhygiënisch uit maar niemand is ziek geworden dus wel ok.

Dan horen we de leerkracht die zich met de verhuis moet bezig houden, er was een “motor – lorry” (een motor met soort aanhangwagen) besteld maar hij is er nog steeds niet, hij kan hem niet bereiken, weet niet of we vandaag nog kunnen verhuizen, de verhuis zal voor morgen zijn. Ik geloof er niet in, morgen is het een feestdag, wanneer dan morgen? Dus zeg ik we verhuizen nu onze bagage en de matrassen met een taxi, dan zijn we alvast zeker van iets, iedereen kijkt me stomverbaasd aan maar ik meen het wel. Dat gaat niet, ik eis dat we morgenochtend om 7u30 na het ontbijt kunnen verhuizen, heb ondertussen geleerd dat je soms we op je strepen moet staan om iets te bereiken. OK en dan verdwijnt de leraar, dit gebeurt wel meer, men verdwijnt zonder verdere info, en dan zien we wel.

We staan nog buiten te denken wat nu, een bier in de bar om alles door te spoelen, en dan horen we een motor, ze zijn er uiteindelijk om ons te verhuizen. Ik probeer de leerkracht te bereiken het lukt niet, dus we verhuizen met de motor onze bagage en matrassen, de rest zullen ze morgen doen. Na ons “nieuwe” huis verkend te hebben, ons te installeren, is het tijd voor ons drankje in de bar.

We zitten er nog geen 2 minuten of de leerkracht belt me, waar zijn jullie, in de bar, OK, ik kom er naartoe. Iets later horen we opnieuw een motor, blijkt dat de leraar er één gezocht heeft omdat ik me boos maakte, dus nu verhuizen we nog de bedden ook.

Wat een bizarre omstandigheden, maar uiteindelijk komt alles wel goed, we hebben stromend water en elektriciteit, een bed om in te slapen meer vragen we niet.

Foto’s van “de verhuis” heb ik niet want het was al donker, maar toch heeft heel het dorp gezien dat de obrunis verhuisd zijn.

Een vreemde dag met onverwachte wendingen, soms geloven we zelf niet wat er gebeurt, eentje om nooit meer te vergeten.