Wat te verwachten was, ik was deze ochtend al voor mijn wekker klaarwakker. Ik heb deze nacht al een voorproefje van muggen die rond me heen zoemend gehad, ik was bijna opgestaan om mijn muskietennet al uit te testen….  

Dagelijks dien ik een malariapil in te nemen, deze ochtend bij een kopje koffie de eerste,

Vandaag een lange reisdag, om 6u30 brengt mijn moeder me naar het treinstation in Brugge, een eerste trein brengt me tot in Brussel, daar moet ik nog mijn Thalys ticket ophalen. Ik heb ruim de tijd (wou wat reserve hebben mocht er iets verkeerd lopen) en observeer de mensen bij een kopje koffie.

Iets voor 10 uur heb ik de Thalys naar Schiphol, tegen de middag ben ik er al en vind mijn vluchtgegevens tussen de honderden vluchten die er vertrekken, ik bekijk het bord er staan wat plaatsen op waar ik al geweest ben (oa Bilbao op mijn camino) en uiteraard ook wel een paar waar ik nog wel eens naar toe wil.

Tijd om alle standaardprocedure voor de vlucht te doorlopen, inchecken van de bagage, paspoortcontrole, controle van de handbagage en mezelf,…

En dan is het wachten op het vertrek zelf, de tijd laat ik wat passeren met nog laatste afscheids-apps, en toch nog een keer een terugblik op mijn foto’s van mijn pelgrimage.

Op tijd instappen in het vliegtuig, ik ben terug vertrokken voor 9 weken avontuur, nieuwe belevenissen, nieuwe ontmoetingen, nieuwe indrukken…

In het vliegtuig zit ik tussen 2 ghanese dames. De ene spreekt Engels, woont in accra en al gauw krijg ik haar businesskaartje en de melding als je in Accra bent bel me. De andere is een oudere dame die geen Engels spreekt, we helpen haar met het invullen van de immigratieformulieren.

Het vliegtuig land op tijd, wat me direct opvalt is dat de luchthaven heel mooi en modern is, blijkt nieuw te zijn is nog maar 5 weken open.

Weerom alle formaliteiten in orde brengen : controle inentingskaart (gele koorts), een uur aanschuiven voor de paspoortcontrole, wachten op de bagage…

Buiten wacht er me iemand op van de lokale organisatie (syto) om me naar het hostel te brengen.

Wat blijkt nu zijn busje staat aan de oude terminal 500m verder, hij zegt we nemen de bus… Maar een geroutineerde pelgrim neemt geen bus voor zo’n korte afstand, ik zeg dus dat het geen probleem is als we te voet gaan. Na toch wel een paar keer vragen en tonen hoe ver het is gaan we op pad. Als we aan de parking aankomen vertrekt de bus waarop we anders moesten wachten en het was 10 min stappen.

Ik verblijf 2 nachten in Accra in het pink hostel, er is ook nog een vrijwilligster van Zweden, die morgen terug naar huis vertrekt.

Leuk om haar belevenissen te horen en om mijn voorbije en geplande zaken te vertellen.

De kamer waarin ik slaap is een gedeelde slaapkamer met 3 stapelbedden, ja inderdaad het is precies zoals in de albergues op mijn camino, dat heeft me een fijn gevoel.

De Afrikaanse albergues hebben een badkamer met toilet, lavabo en douche. Het enige probleem is dat er in onze kamer geen water uit alle kranen komt en het toilet niet doorspoelt. Dus douchen gebeurt in de badkamer van de aanpalende kamer (die is toch leeg), en wat het volume aan water betreft is dat ook niet veel. Ik zal hier wel aan gewoon worden.

In onze badkamer hebben we een emmer die we gebruiken om het toilet door te spoelen. Hier moet je je behelpen met wat er voor handen is, ik vind dat geen probleem, integendeel het is een deel van het avontuur, de beleving.

%%%FOTO4%%%

Als ik uiteindelijk in bed lig is het al 23u lokale tijd, dus een lange dag achter de rug.

Mijn bagage is gepakt en klaar voor vertrek

Mijn reistas is toch een stuk zwaarder dan mijn rugzak van Compostela, logisch ik heb toch iets meer dan 2 t-shirts en 2-shorts mee.

Het gewicht heb ik net binnen de limiet voor het vliegtuig kunnen houden, ietsje meer dan 22kg weegt mijn tas. Er wordt verwacht dat je er in de school toch wel wat deftig bij loopt, dus geen pelgrimskledij (short en sport t-shirt), dus wat zomerbroeken en wat mooiere t-shirts / bloezen meegenomen. Uiteraard wil je ook wat kunnen afwisselen (meer dan 2 stuks) en kom je al gauw aan een stapeltje kledij.

Ik wou ook wat spulletjes voor het schooltje meedoen, dus nog een zak met kleurtjes, potloden, schilderborstels, ....

En dan kreeg ik nog van één van mijn nichtjes een zak met kleren, ze zijn het al gewoon als ze hun kleerkast opruimen om wat t-shirts die ze niet meer dragen aan hun "wereldreizigers-tante" te geven, ik deel die dan uit aan de mensen die er nood aan hebben, zo heb ik vorig jaar in Oeganda velen gelukkig kunnen maken.

Alle laatste praktische zaken zijn ondertussen ook in orde gebracht, volmacht voor de verkiezingen, bank, dokter, ....

Straks nog een glaasje met de familie drinken en dan een laatste nacht in mijn eigen bed, ik ben het ondertussen al gewoon om elders te slapen.

Morgenvroeg vertrek ik om 6u30 richting station in Brugge, eerst de trein naar Brussel, daar moet ik dan mijn ticket voor de Thalys gaan ophalen, iets voor de middag arriveer ik in Schiphol waar ik om 15:20 het vliegtuig neem naar Accra (hoofdstad van Ghana), als alle volgens schema verloopt arriveer ik er om 19:55 lokale tijd (in België is het dan al 2 uur later, met het winteruur zal dit één uur later zijn). Ik wordt er opgewacht door de lokale organisatie die het vrijwilligerswerk coördineert.

De eerste dagen in Ghana zullen bestaan uit een "opleiding", maandag uitleg over de gebruiken in Ghana, dinsdag arriveer ik in het dorp van het vrijwilligerswerk (Juaso) w aar er op woensdag opnieuw wat uitleg en rondleidingen zullen plaatsvinden.

Zonet heb ik al mijn stoel op het vliegtuig gereserveerd, dus nu ben ik echt klaar voor vertrek, alhoewel mijn hoofd nog een stuk op de camino naar Santiago zit.

Nog even meegeven dat ik niet weet hoe vaak ik zal kunnen bloggen, in het dorp waar ik verblijf is er geen wifi of internet, ik moet dus naar een grotere stad gaan om op internet te kunnen. Dit zal ik enkel in het weekend kunnen doen, of dit wekelijks zal zijn weet ik uiteraard niet.

Maar geen nieuws is goed nieuws ....

Vandaag ben ik mijn visum gaan ophalen in Brussel, administratie is dus klaar voor vertrek.

Het ophalen van mijn visum in Brussel verliep vlot, alles was ok, behalve mijn vertrek met de trein, en ja weeral mijn eigen domme schuld.

Ik wou de trein van 11u54 in Zedelgem nemen, toen ik de auto geparkeerd had en aan de overweg kwam om 11u47 stopte de trein, help hij is er al en dan nog te vroeg ook.

Dus ik stap na goed links en rechts kijken de spoorweg over, en jawel door de gesloten overweg, mea culpa.

Vlug de trein op, net op tijd voor die vertrekt, een paar minuten later komen er 2 conducteurs door de trein gestapt recht op mij af, ben jij hier zonet opgestapt, jawel, Aha dan ben jij degene die door de gesloten overweg gestapt heeft, de machinist heeft dit gezien en ons opdracht gegeven hier akte van te nemen, dus paspoort afgeven en ik vrees dat ik de komende dagen een boete mag verwachten.

Wat bleek nu, de trein was niet te vroeg maar 15 min te laat, de trein die ik ging nemen moest blijkbaar nog komen, heel slim van mij ...

Ach ja, het is mijn eigen schuld, ik begrijp wel dat dit niet mag, alhoewel ik goed keek of er niets kwam en de trein nog maar net stil stond en dus niet direct zou vertrekken, maar regels zijn regels.

Ik zal mij in Afrika toch wat beter moeten gedragen, ik zou dit trouwens nooit doen als ik een groep kinderen aan het begeleiden ben.

Verder rest me er de komende dagen nog een aantal praktische zaken in orde te brengen. Dollars ophalen bij de bank, laatste inenting bij de dokter, naar de gemeente want ik vertrek zondagochtend heel vroeg en kan dus niet gaan stemmen voor de gemeenteraadsverkiezingen, nog wat boodschappen doen, valies klaarmaken, nog wat familie bezoeken en weeral afscheid nemen, ....

Mijn gidsen van Ghana lezen, de eerste is bijna uit, om toch ietsje van het land te kennen.

De landkaart van Ghana ligt al klaar, de locatie waar ik verblijf is met een schelpje (de camino blijft in mijn lijf) aangeduid.

%%%FOTOT2%%%

Wie mijn blog van Compostela gevolgd heeft, was gewoon om elke dag een nieuw stukje te kunnen lezen, in Ghana zal me dit niet lukken. Internet en Wifi zijn daar niet overal beschikbaar, ik zal dus vermoedelijk enkel in het weekend in de naburige stad op internet / wifi kunnen om de blog te schrijven. Mijn blog zal ik dus waarschijnlijk pas wekelijks (of misschien zelfs 2-wekelijks) kunnen schrijven, maar denk maar geen nieuws is goed nieuws.