 |
|
|
| |
|
|
| 09-12-2018 |
 9 december |
|
Mijn eerste
vakantiedag aan de oceaan zal een relaxdag worden, ik zet geen wekker, zalig
eens niet moeten opstaan met de wekker,toch ben ik relatief vroeg wakker en
blijf nog in bed liggen tot rond 9 uur.
Ik plan om
vandaag wat te schrijven en te bloggen, de voorbije dagen is het er niet van
gekomen en ik zit ver achter.
Mijn
verblijfplaats, een klein en sober “resort” met 4 kamers ligt letterlijk aan de
oceaan, in de kamer hoor ik het ruisen van de oceaan, van zodra ik buiten stap
zie en ruik ik de oceaan, heerlijk.
Ik
installeer me op het terras met zicht op de oceaan en begin te schrijven en
bloggen, dit neemt behoorlijk wat tijd in beslag, ik ben er de hele voormiddag
mee bezig en maak het me comfortabel met een hapje en een drankje, vakantie
moet ook genieten zijn.
Iets voor
de middag komen er een groep mannen zwemmen in de oceaan, van zodra ze een
Obruni zien (zeker als die van het vrouwelijke geslacht is) komen ze naar me
toe en zetten zich bij aan mijn tafeltje. Hier is het de gewoonte dat men dat
doet, ze zetten zich bij zonder te vragen of het mag of niet. Ik wordt
uitgenodigd om samen met hen te gaan zwemmen maar laat dit aan me voorbijgaan,
heb al aandacht genoeg zonder dat ik in zwemkledij ben.
Naar hun
gewoontes wordt weer gevraagd naar mijn telefoonnummer en wil iedereen “vriend”
zijn met mij en willen ze allen mee naar Belgie, ze zijn precies een van de
mannen aan het aanprijzen bij mij, ik vraag of ze hem willen verkopen, hilariteit
alom.
De uitbaatsters
van het resort komt me wat bananen brengen en zet zich er wat bij, we discussiëren
met zijn allen over het feit dat alle Ghanesen een blanke vrouw willen, dat ze
enkel op de huidskleur vallen en met iedere vrouw mee naar Europa willen gaan,
nu en dan geef ik een gevat antwoord, het wordt een gezellige discussie –
gesprek.
Ik krijg er
nog lokale schelpdieren aangeboden die op stenen lijken, normaal worden deze
gekookt en gaan dan open, ik krijg er eentje voorgeschoteld om rauw op te eten,
best wel lekker.
Als de
bende vertrokken is kan ik nog wat verder schrijven, ik neem nog een kleine siësta
en ga dan een wandeling langs het strand maken en stap tot aan het dorpje waar
ik wat inkopen doe.
Het is
zondag vandaag en dan komt de lokale bevolking ook zwemmen in de Oceaan, het is
er behoorlijk druk op sommige plaatsen.
De oceaan en
het strand ziet er van ver wel mooi en idyllisch uit.
Maar dit is
in werkelijkheid niet zo, het strand ligt vol met afval en wordt ook gebruikt
als toilet, men graaft een klein putje, hurkt er boven, doet zijn behoefte en
maakt het putje terug dicht. Soms “vergeet” men ook wel het putje te maken …
Blootsvoets
wandelen langs het strand doe je dus best niet, en zwemmen in de Oceaan, mmmm
weet niet of dit aan te raden is.
Na mijn
wandeling schrijf ik nog wat verder en ’s avonds eet ik een lokaal gerecht,
stoofpot van bonen met gebakken banaan.
En weerom
komen er een paar keer locals bij me zitten, nu is het een zus die haar broer
aan me probeert te “verkopen”, ik hoor haar een zeggen “vraag haar nummer” …
Als ik wil
kan ik een heel vliegtuig vol mee naar huis brengen …
Ik blijf
lang buiten zitten, het is mijn laatste week in de warmte en moet er dus van
profiteren, vanaf volgende week terug in België en zal dan niet meer in schort
en topje buiten kunnen zitten, snif snif snif ….
|
|
|
|
|
| 08-12-2018 |
| 8 december |
|
De 8 weken vrijwilligerswerk zitten er op, het is voorbij gevlogen en voelt niet als 8 weken. Dit betekent dat ik me hier geamuseerd heb en thuis voelde, ik heb geen heimwee, eerder het omgekeerde “wegwee”.
Mijn vakantie week zal ik iets inkorten om de toiletten zelf nog eens te kunnen gebruiken, ik heb de andere vrijwilligsters beloofd om een oogje in het zeil te houden en zal dit dan ook dien. Maar voor mezelf wil ik ze ook wel in werking zien, ik wil er “the color test” nog doen, één van onze inside jokes tijdens de camino, het heeft betrekking op ons camino lied “yellow pee” meer hoef ik niet te zeggen, de ingewijden zullen dit wel begrijpen al dan niet met Google translate 😂😂
Mijn plannen zijn als volgt, vandaag naar saltpond aan de oceaan, maandag ga ik naar Kakum national park (tropisch regenwoud) en overnacht er in het bos in een soort van campeerplatform, ik blijf in saltpond tot donderdag ochtend. Donderdag reis ik terug naar juaso in de hoop de voltooide toiletten te zien, vrijdag nog een dagje in school bij de Kids en zaterdag avond mijn vlucht naar “huis”.
De aannemer zou vandaag nog langskomen, mijn bedoeling is toch om rond 9 à 10 uur te vertrekken. Dus vraag ik nog maar eens wanneer hij zal komen, na een tijdje toch antwoord hij komt niet, een loodgieter en schilder komen binnenkort om alles af te werken. Benieuwd wat binnenkort betekent.
Een “lange” reis met de tro-tro, ondertussen ken ik de goede “airco-zitjes” aan het raam. Het is ook goed om achteraan of aan de “linker” kant te zitten, dan moet je niet voortdurend opstaan als er iemand wil uitstappen. De achterdeur staat vaak open omdat er bagage staat die wat groter is dan de beschikbare ruimte, touwen houden alles op zijn plaats, en ik heb er nog een extra airco bij, het zicht is wat minder.
Rond 4uur ben ik in het “resort” dat noemt zo omdat het werkelijk aan de oceaan gelegen is, aks ik uit mijn kamer stap ben ik na 10 m op het strand, heerlijk. Het blijft echter een Afrikaans resort, nu en dan geen elektriciteit of water, maar wel een super vriendelijke uitbaatster.
Ik maak nog een wandeling, geniet van de ondergaande zon. De oceaan lijkt mooi van ver, maar als je wat dichter kijkt is er heel veel afval, de locals “kakken” op het strand (persoon rechts op de foto), ja het is geen mooi woord, maar het is ook niet proper om te zien, een strandwandeling blootsvoets zit er dus niet in.
Ik eet nog een worst en kippenmagen op de barbecue aan een locale strandbar en geniet van het zicht en geluid van de oceaan en de ondergaande zon.
|
|
|
|
|
| 07-12-2018 |
| 7 december |
|
Farmer’s day vandaag geen school een vrije dag, en ook mijn laatste dag hier in juaso morgen start mijn ctweekje vakantie. Maar als de toiletten vandaag niet volledig klaar zijn, toch volgens mijn standaarden - wensen - eisen, kom ik eind volgende week nog terug en kort mijn vakantie in, ik vind het eigenlijk niet zo erg, ik wil de toiletten zeker in werking zien en ondertussen kan ik de kinderen ook nog eens zien. Ik heb al in gedachten wat ik allemaal wil doen vandaag, de was – een laatste wandeling naar het bos – een laatste bier in mijn vertrouwde bar – supervisie van de toiletten – bloggen en schrijven, het zal zeker een drukke dag worden.
S ochtends krijg ik apps van de leerkracht en Syto of we blij zijn met het nieuwe huis, oops mijn reactie van gisteren heeft veel in beweging gezet, maar ik ben heel blij met het nieuwe huis en bedank ze ervoor.
Ontbijten doen we in het “oude huis”, een wandeling van 10 minuten er naar toe. Als we er aankomen ruik ik de pannenkoeken al, heerlijk om deze nog een keer als ontbijt te hebben, Mrs Charity is een super kok en lieve – vriendelijke huishoudster, ze verwent ons echt wel.
Na het ontbijt gaan we al eens kijken bij de toiletten, volgens de info die ik gisterenavond van de arbeider kreeg via WhatsApp zou hij vandaag alles afwerken, nog niemand te zien, voorlopig nog geen zorgen in maken tis nog vroeg hij komt later wel, ik heb hem beloofd een biertje te trakteren als alles klaar is. We bekijken alles grondig en zien nog een hoop opmerkingen en zaken die ze nog moeten doen.
Terug naar het nieuwe huis en ik doe mijn was. Het huis is, in tegenstelling tot het vorige, in het midden van het dorp en andere huizen gelegen een soort “erf” met verschillende huizen, best wel gezellig. Ik zie een waterkraan op het erf en vraag of ik deze mag gebruiken voor mijn was, wat een luxe ik moet geen water met een emmer uit een diepe waterput halen. OK mijn normen van luxe zijn het laatste halfjaar behoorlijk veranderd. De was hang ik op aan een waslijn midden op het erf, ik vind nog een paar droogrekken en zet ze buiten in de zon en hang er een deel van mijn was op. Lomp als ik soms ben vallen er een paar sokken op de grond, een jong meisje komt direct naar me toe en zegt, ik was die wel uit, wat zijn ze hier vriendelijk, iedereen komt ook dag zeggen, vertelt wie ze zijn en heten ons van harte welkom. Het is totaal anders dan het vorige huis en ik voel me hier heel welkom en al direct thuis.
Na de was poets ik een tafel dat ik zag staan op “de veranda” en installeer me om te schrijven en bloggen. Samen met de andere vrijwilligsters maken we nog een lijstje van de op te lossen zaken aan de toiletten en een paar opmerkingen en vragen over het nieuwe huis.
Net als ik goed in mijn blogverhaal zit, horen we een motor, na gisteren kennen we het geluid goed. Wat blijkt de leerkracht komt met de rest van de bedden en nog wat materiaal, terug heel onverwacht zonder een woordje uitleg, maar om eerlijk te zijn ik vind het wel leuk, wat een verrassende dagen heb ik hier al gehad.
We helpen uitladen en dan zegt de leerkracht (Kingsley) we gaan nog de eettafel ophalen want jullie eten nu hier. Zonder keuken, hoe gaan ze dat organiseren, we zien we. We vragen nog om een paar praktische zaken mee te brengen : wc borstel, emmertje om de wc “door te spoelen” want de wc werkt niet. Dat is niet zo erg we zijn het gewoon en hier hebben we een douche met stromend water.
Iets later zijn ze terug, opnieuw met een volle laadbak, het was blijkbaar niet enkel de eettafel maar ze zijn nu echt alles aan het verhuizen. Ze moeten nog een laatste keer terug en ik bied aan om te helpen, neen hoeft niet, toch wel ik wil helpen en “spring” in de laadbak. Ik wordt overal nageroepen madam vee – obruni, best wel leuk en bijzonder dat iedereen je kent en aanspreekt. Ik help alles inladen en vind nog een klein plekje tussen alle materiaal.
De verhuis naar het nieuwe huis is dus plots in een stroomversnelling gekomen en definitief.
Op naar het volgende obstakel, de toiletten, kort na de middag gaan we nog eens zien, tot onze verwondering is er niemand aan het werk. Dus ik app de arbeider, goed dat ik zijn nummer heb, op de één of andere manier heeft hij het mijne bekomen (mijn ghanees nr) en appte mij om vrienden te zijn, zoals zovelen hier wil iedereen vriend zijn van de obrunis, nu komt het mij wel goed uit. Hij zegt in het naburige dorp te zijn om de watertank te kopen, we spreken af dat hij mij laat weten wanneer hij terug is zodat we de nog uit voeren zaken of in orde te brengen zaken kunnen overlopen.
Terug naar ons nieuwe huis, bloggen of schrijven komt er niet veel van, de lokale kinderen willen allen kennis met ons maken, ze tonen ons hun huiswerk en leerstof voor de komende examen en nemen veel foto’s.
2 uur later hebben we nog steeds niets gehoord, mijn apps worden niet beantwoord, we vertrouwen het niet meer en gaan naar de school. Zoals verwacht is het er muisstil niets veranderd, wat nu, ik zeg we maken een WhatsApp groep en ik geef onze bezorgdheden door, ik geloof er niet meer in dat het goed komt. De voorbije dagen had ik de aannemer geappt met een vraag over de timing planning maar ik kreeg ook al geen reactie, een groep met alle betrokkenen ook het schoolteam en Syto zal hem misschien verplichten om te antwoorden.
We staan nog wat te praten en horen plots het gekende geluid, een motor – trolley, en wonder boven wonder daar komt onze watertank, ja het is een echte soapserie aan het worden. Maar het is niet de arbeider die hem brengt, het is Kingsley die is gisteravond en vandaag de hele dag in de weer geweest voor ons. Hij vertelt me dat de arbeider nog komt maar niet weet wanneer, ondertussen weet ik dat dit betekent hij komt niet meer.
Terug naar huis en ik beslis om een heel boze app te sturen naar alle betrokkenen, vooraf doe ik dit eerst enkel naar de aannemer dus hij is gewaarschuwd. Ik app een hele lijst met opmerkingen, en wonder boven wonder, de aannemer reageert nu snel, wel niet vriendelijk, ik moet me niet moeien met zaken waar ik niets van ken. Ooh dan kent hij me nog niet, ik heb ervaring met zulke discussies en schop terug. Ik zeg in de groep dat hij me de voorbije dagen negeerde, dat zijn arbeider liegt en dat als er iemand aanwezig was we de vragen konden stellen.
Dan is hij plots vriendelijk, hij wist niet dat zijn arbeider er niet was en zegt morgen te komen kijken. Om eerlijk te zijn ik vind dit robbertje vechten wel leuk, ik voel me in mijn element.
De verantwoordelijke van syto vraagt nog dat de aannemer er zeker morgen is voor ik vertrek op vakantie, benieuwd of het waar zal zijn.
Er wordt op het erf fufu gemaakt, ze bieden ons er ook aan, ik kan het niet weigeren dat is onbeleefd en eet fufu met vis en geitenvel (ja geen schrijffout).
Na het eten nog een biertje in de lokale bar on de belevenissen van vandaag door te spoelen. Niets verliep zoals gepland maar het was toch een bijzondere dag, echt op zijn Afrikaans.
|
|
|
|
|
| 06-12-2018 |
| 6 december |
|
Nog steeds geen elektriciteit…. En gezien het één of andere geldkwestie is of interne discussie tussen de landlord en Syto, vind ik dit niet kunnen. Als er een technisch probleem is begrijp ik dat we geen elektriciteit hebben, niet als het over geld gaat temeer wij betaalden om hier als vrijwilliger te komen helpen, dit geld is onder andere voor de accommodatie inclusief elektriciteit. Ondertussen is alle eten in de frigo en diepvriezer bedorven en moet weggegooid worden wat echt wel zonde is, slapen zonder ventilator is slapen in een sauna, ik wordt ‘s nachts zwetend wakker, lakens nat van het zweet. OK we kunnen de gsm opladen in de nabije school maar er is een verlengd weekend dus de school is toe, ik vertrek op vakantie dus voor mij geen probleem maar de andere vrijwilligster kan hier geen 3 dagen zitten zonder elektriciteit. Dus grijp ik in, normaal ga ik niet snel klagen of contact nemen met het hoofd van syto maar deed dit gisteravond toch wel, ik kreeg direct reactie terug ze zijn ermee bezig maar konden de landlord niet bereiken, ze vragen me te melden wanneer hij thuis is, dus van zodra ik hem hoor laat ik het weten. Wordt vervolgd verder in de loop van de dag, ik geef al mee tis op zijn Afrikaans, bizar altijd onverwachts maar uiteindelijk komt het goed.
Laatste dag op school, ik neem al mijn lege flessen van frisdrank mee om er muziek instrumenten mee te maken. Samen met de kinderen steken we er wat steentjes in, ja het is simpel maar ze vinden het wel leuk. Al zingend, marcherend, muziek maken (en er zit wel degelijk ritme in) lopen ze rond de school, super tof om te zien. Alleen is het wel heeeel luid, maar ik vind dat niet erg, laat de kinderen zich maar amuseren en pret hebben, dan amuseer ik me ook.
Vandaag weer geen les, ja ik zou een slechte leerkracht zijn, ik mag deze week kiezen wat we doen en als gevolg is er heel de week geen les…. Laat ze maar veel plezier maken, ik zie en hoor hun schaterlach veel in mijn laatste week, het zullen mooie herinneringen zijn om te koesteren.
Halfweg de voormiddag krijg ik bericht van syto, ze hebben de landlord gesproken hij is nu op weg naar de elektriciteitsmaatschappij om de rekening te betalen, het zou dus in orde komen, later op de middag zullen ze dit nog eens checken.
Ik plan om te spelen met het nieuwe speelgoed. Het zijn allemaal kleine dingen dus wij en de leerkrachten willen er goed op letten dat er geen in de schooltassen belanden, en de leerkrachten pakken dit goed aan, geen enkele rugzak mag in de klas, ze bewaken ook goed de deur dat niemand naar buiten loopt met speelgoed het zou verdwijnen in het gras of ergens anders.
Ieder kind krijgt iets, ook de leerkrachten en de poetster zijn enthousiast en spelen er mee. De foto caméras zijn één van de populairste maar ook de rest van het speelgoed is leuk voor hen, de poppen moeten in de plastiek zak blijven van de leerkrachten anders zullen ze te snel vuil worden.
Ondertussen wordt er verder aan de toiletten gewerkt, het begint er mooi uit te zien. De werker zegt me vanavond zijn we klaar, ik denk eerst zien en dan geloven.
Na de pauze spelen we nog wat zaklopen, met de bal, en van alles.
Eén van de verantwoordelijken van syto komt langs, hij bekijkt de werken aan de toiletten nauwgezet en ik zie ze vergaderen met het schoolhoofd en de leerkrachten. Iets later worden we geroepen voor een meeting, als het goed is voor jullie verhuizen jullie vandaag naar het nieuwe huis, het is nog niet helemaal klaar maar er is elektriciteit en stromend water.
In het begin van mijn verblijf hier, melde ik dat we rond half november zouden verhuizen naar een nieuw huis, we hadden er niets meer over gehoord en ik veronderstelde dat we dus niet meer zouden verhuizen. Maar door de problemen met de elektriciteit zal het nu toch gebeuren. Tegen rond 5 uur zullen ze bij ons zijn voor de verhuis, 5uur Europese tijd is niet 5 uur Afrikaanse tijd, afspraken maken en uren dat kennen ze niet echt, dus hoe laat ze de verhuis effectief zullen doen valt nog af te wachten.
Ietsje later terug een meeting voor mijn afscheid, iedereen zegt een woordje, men bedankt me uitvoerig : het zal moeilijk zijn om je te vergeten, je zal nog lang in onze gedachten blijven, we hebben veel van je geleerd, blijf al je dromen najagen en uitvoeren, er zijn geen woorden genoeg om je te bedanken, god bless you….
Ook omgekeerd zal ik hen, mijn verblijf hier, de kinderen voor altijd in mijn hart meedragen, nog een mooie en onvergetelijke ervaring belevenis dat ik dit jaar mocht meemaken.
Het schoolhoofd zegt, nu gaan we met de kinderen een meeting houden en vertellen dat je ons verlaat, oops dat had ik bij de andere vrijwilligsters niet gezien, hopelijk kan ik mijn tranen bedwingen…
Alle kinderen verzamelen nog een keer in de klas op het mooie tapijt, het schoolhoofd voert het woord, alle kinderen klappen in hun handen voor mij, en dan moet ik ook iets tegen hen zeggen… ik ga jullie missen, de knuffels en de lach, jullie zitten voor altijd in mijn hart.
Dan zwaait iedereen nog eens, ze komen me allemaal één voor één een handdruk als dankjewel geven. Oh het lukte om het droog te houden, een verdoken traan in een ooghoek kon ik nog wegmoffelen.
Terug thuis is het tijd om alles in te pakken voor de verhuis, we zijn al vroeg klaar en dan is het wachten tot ze arriveren voor de verhuis.
Wachten duurt lang, zoals verwacht is er niemand om 5 uur, iets voor 6uur krijgen we ons diner. Morgen ontbijt we in het “oude huis”.
Nog een foto van de “keuken” ziet er onhygiënisch uit maar niemand is ziek geworden dus wel ok.
Dan horen we de leerkracht die zich met de verhuis moet bezig houden, er was een “motor – lorry” (een motor met soort aanhangwagen) besteld maar hij is er nog steeds niet, hij kan hem niet bereiken, weet niet of we vandaag nog kunnen verhuizen, de verhuis zal voor morgen zijn. Ik geloof er niet in, morgen is het een feestdag, wanneer dan morgen? Dus zeg ik we verhuizen nu onze bagage en de matrassen met een taxi, dan zijn we alvast zeker van iets, iedereen kijkt me stomverbaasd aan maar ik meen het wel. Dat gaat niet, ik eis dat we morgenochtend om 7u30 na het ontbijt kunnen verhuizen, heb ondertussen geleerd dat je soms we op je strepen moet staan om iets te bereiken. OK en dan verdwijnt de leraar, dit gebeurt wel meer, men verdwijnt zonder verdere info, en dan zien we wel.
We staan nog buiten te denken wat nu, een bier in de bar om alles door te spoelen, en dan horen we een motor, ze zijn er uiteindelijk om ons te verhuizen. Ik probeer de leerkracht te bereiken het lukt niet, dus we verhuizen met de motor onze bagage en matrassen, de rest zullen ze morgen doen. Na ons “nieuwe” huis verkend te hebben, ons te installeren, is het tijd voor ons drankje in de bar.
We zitten er nog geen 2 minuten of de leerkracht belt me, waar zijn jullie, in de bar, OK, ik kom er naartoe. Iets later horen we opnieuw een motor, blijkt dat de leraar er één gezocht heeft omdat ik me boos maakte, dus nu verhuizen we nog de bedden ook.
Wat een bizarre omstandigheden, maar uiteindelijk komt alles wel goed, we hebben stromend water en elektriciteit, een bed om in te slapen meer vragen we niet.
Foto’s van “de verhuis” heb ik niet want het was al donker, maar toch heeft heel het dorp gezien dat de obrunis verhuisd zijn.
Een vreemde dag met onverwachte wendingen, soms geloven we zelf niet wat er gebeurt, eentje om nooit meer te vergeten.
|
|
|
|
|
| 05-12-2018 |
| 5 december |
|
Deze ochtend nog steeds geen elektriciteit, onze telefoons zijn plat, nu beseffen we hoe vaak we die gebruiken, als uurwerk - om foto’s te nemen – wekker – communiceren. Als ik op sta heb ik geen idee van uur, ik hoor buiten het dagelijkse lawaai en weet dus tijd om op te staan.
Tijdens het ontbijt vraag ik onze huishoudster of het een panne in het dorp is, ze fluistert neen enkel in dit huis, zal dus terug iets vreemds zijn benieuwd wat.
We zijn vroeg op school gezien we geen uurwerk hebben. Wel jammer dat ik vandaag geen foto’s kan nemen, het is mijn voorlaatste dag op school met de Kids.
We hadden aan het schoolhoofd al gemeld geen elektriciteit in huis te hebben en daardoor platte telefoons te hebben, wat later komt de leraar jullie mogen de telefoons opladen in de middelbare school. Bij ons op school is er geen elektriciteit, er ligt er wel maar is vermoedelijk niet aangesloten, het is ook niet nodig naar mijn mening er zijn andere belangrijkere zaken te doen. Licht hoeven ze niet (school begint en eindigt als het licht is), het enige wat misschien nuttig zou zijn is een ventilator om het binnen wat frisser te maken. Ik vraag nog naar de reden dat we in ons huis geen elektriciteit hebben, blijkt dat de huiseigenaar / landlord de rekening niet betaald heeft en ze dus de elektriciteit afgesloten hebben, hopelijk niet voor lang, alhoewel ik steeds de uitleg met een korrel zout neem, de verhalen veranderen hier steeds, dus we zien wel.
Het schoolhoofd zegt me, we zijn alles aan het regelen om naar de tuin van syto te gaan met alle kinderen, ik had maandag gezegd te willen gaan wandelen in het bos en nu zijn ze dat dus aan het regelen. De tuinman komt af met de sleutel, hij praat wat met mij, en net zoals zovelen wil hij mee met mij naar België, ik denk al bijna een vliegtuig vol te hebben met kandidaten. Iedereen wil “je beste vriend” worden, vraagt je nummer, iedereen vindt de blanken leuk en mooi… maar neen ik breng er geen mee terug naar België ….
We gaan met alle kinderen, alleen de allerkleinsten blijven achter, er komen ook een paar leerkrachten van het middelbaar mee.
Onderweg had ik de tuinman gezegd dat het leuk zou zijn om voor de kinderen wat sinaasappels te plukken.
In de tuin krijg ik een rondleiding, had die al eens gehad, maar laat ze doen, er wordt een tros bananen afgehakt en dan gaan we sinaasappels plukken.
Het is een grote hoogstam boom, de tuinman klimt er langs de stam in, plukt wat sinaasappels en gooit die naar een leerkracht die er staat om ze op te vangen. We hebben er een grote zak vol, elk kind krijgt er één, zo weegt de zak niet te zwaar om te dragen. Ze vragen me om de tros bananen te helpen dragen, men weet ondertussen dat ik een beetje kracht heb (zonder te stoefen) ik krijg hier dikwijls complimenten over, sterke blanke vrouwen zijn ze niet gewoon….
In de school zijn we bijna een uur bezig met het pellen van de sinaasappels voor de kinderen, ze smaken heerlijk.
Het is nu al wat te laat om nog les te geven, ik haal de vliegers terug uit en we spelen ermee. Net zoals gisteren staat het plots vol met de leerlingen van het lager en middelbaar, iedereen wil ook met de vliegers spelen….
Nog lunchen, wat afval opruimen, de klas vegen en opruimen en plots komen er een paar jongeren van het middelbaar me helpen. Nadien praten we wat en ze bedanken me voor het vele werk dat ik hier doe, en uiteraard willen ze ook een stoel in het vliegtuig naar België.
Omdat mijn telefoon aan het opladen was heb ik niet veel foto’s, enkel van het einde van de dag, wat slapende en spelende Kids.
De schrijnwerker heeft vandaag nieuwe deuren geplaatst, nu zien ze er echt wel goed uit, geen geprutst meer. Ondertussen zijn ze ook bezig met het schilderen van het gebouw.
Na school ga ik nog eens naar Osino in mijn ondertussen gekende bar een biertje drinken, de zoon van de huiseigenaar gaat mee en ik laat hem poseren voor de foto, neen hij drinkt niet echt de locals riepen hem al toe wat doe je daar…
Het bloggen zal niet voor vandaag zijn bij gebrek aan elektriciteit.
|
|
|
|
|
| 04-12-2018 |
| 4 december |
|
Het plan was om vandaag na de school naar de markt in het nabije dorp te gaan om wat speelgoed te kopen, met de steun van mijn zus waarvoor dank. De leraar gaat op mijn verzoek mee zodat ik zeker weet dat het iets is dat ze willen, heb al gemerkt dat indien je iets koopt zonder hen te raadplegen of iets anders dan gevraagd ze het niet zo bereidwillig gebruiken, men heeft hier hun eigen gewoontes we komen hier niet om ze te veranderen maar wel om hen te steunen en helpen, als er iemand meegaat kun je ze wel subtiel bijsturen. ’s Ochtends zegt de leraar we gaan beter nu het speelgoed kopen vroeg op de dag om zeker voldoende keus en kwaliteit te hebben, dus verandering van planning.
Ik heb gisteren nog vergeten te melden dat mijn laatste schooldag donderdag is, vrijdag is er geen school het is een feestdag “farmers day”.
Op school krijg ik terug een haarband, deze keer past hij niet bij de kleur van mijn kleren 😅😅.
De schrijnwerker komt naar de deuren kijken, hij heeft enkel een zaag een hamer en schroevendraaier mee, geen andere nagels geen ander hout. Blijkt dat hij niet van plan was om alles te veranderen, we discussiëren er over, ook het schoolhoofd en de leraars moeien zich erin, er wordt zelfs gebeld naar het hoofd van Syto. Ik neem foto’s app die naar de aannemer en syto en zeg dat we deze deuren niet kunnen aanvaarden (een Belgische hulplijn, mijn broer die schrijnwerker is, had mijn bezorgdheid beaamt dit hout niet aanvaarden). Veel heen en weer ge-app en bellen, ja de toiletten superviseren is een drukke job, maar ik doe het met plezier en amuseer me er mee. Uiteindelijk krijg ik bevestiging dat ze de deuren volledig gaan vervangen en dat we terecht de deuren afkeuren, het bleek dat er hout gebruikt was voor binnen en dus niet duurzaam voor buiten.
Samen met de leraar naar de markt, hij vind het zelf leuk om speelgoed te kopen. Het zijn vooral kleine dingen die je bij ons op de kermis in een eendjeskraam krijgt, groot educatief speelgoed hebben ze hier niet. Hij is heel enthousiast, kopen we dit en dat, de geweren weiger ik er wordt al genoeg gevochten op school dus uit principe geen geweren. We kopen ballonnen, een soort vliegers, een vliegtuig, helikopter, fototoestellen, auto’s, poppen,….
Genoeg dat ieder kind iets zal hebben op school.
Dan nog wat pampers, toiletpapier, lepels… allemaal zaken die ze op school nodig hebben en er een tekort van is.
Terug op school tonen we onze aankopen aan het team van de school, ze zijn heel enthousiast en proberen alles uit. De ballonnen zijn reuze ballonnen, het lukt bijna niet om ze op te blazen, slechts een paar kunnen het, ik niet.
Het eerste waar we mee spelen zijn vliegers, simpel speelgoed maar leuk om ze ermee bezig te zien. De kinderen hollen om het snelst om de vlieger op te rapen. We delen ze uit en men probeert het zelf, meestal wat te moeilijk dus hebben we veel werk. Hun schaterlach te zien en horen doet deugd. De leraren van het middelbaar zijn nieuwsgierig en komen kijken en meedoen.
De voor ons prullaria zijn hier een ware attractie en feest.
Na de lunch ga ik me binnen bij de slapende Kids zetten, er komen een paar op de schoot zitten en vallen algauw in slaap.
Na het dutje worden de ballonnen uitgedeeld, het is super leuk, de leerlingen van de lagere en middelbare school komen erbij, helpen opblazen en zijn o zo jaloers… duidelijk een heerlijke en bijzondere verwennerij voor de Kids. Ik heb in de bijna 8 weken nog nooit zoveel personen aan onze school gezien.
Als we thuiskomen is er geen elektriciteit, dat gebeurt wel eens meer, maar nu is het de hele nacht met als gevolg een platte telefoon.
In de namiddag maak ik nog een wandeling in het bos en probeer wat te schrijven.
|
|
|
|
|
| 03-12-2018 |
| 3 december |
|
De laatste week in school, erna ga ik nog niet naar “huis” ik heb nog een weekje vakantie gepland. Toch zal het vreemd aanvoelen om de school achter me te laten, ik zal de lach op het gezicht van de kinderen missen, het “obruni fa me”, de knuffels…. Maar weet ook als je iets mist, het betekent dat het mooi geweest is, het een speciaal plekje in je hart heeft. Nog iets op mijn lijst van onvergetelijke en bijzondere dingen dit jaar.
De kinderen komen aangelopen van zodra ze ons zien, grijpen je vast geven een knuffel en we stappen met aan elk hand een paar kinderen verder naar de klas.
Mooi ritueel om de schooldag te starten.
Irène, het meisje dat me vorige week haar haarband – bloem gaf, geeft me opnieuw haar bloem, deze keer een ander kleur, grappig het past terug bij mijn hemd…. Het doet haar plezier dat ik hem de hele dag draag.
De eerste les bij de oudsten is mondeling Engels, ze leren heel praktische zinnen : meneer – mevrouw… “naam kindje” heeft me geslagen /…. Heeft mijn eten afgepakt / deze rugzak is van mij / mag ik wat water drinken.
Ja heel praktisch en oh zo toepasselijk, vooral de eerste 2 zinnen wel grappig om te horen.
Mooi stil op een stoel zitten kent men hier niet.
In de pauze dien ik naar het schoolhoofd te gaan, hij zegt “deze week is jouw week omdat het je laatste week hier bij ons is, je mag doen wat je wilt, wat zijn je plannen, oops dat hat ik niet verwacht, weet ook niet dat men dit met de andere vrijwilligsters ook deed. Ik moet er toch efkes over nadenken, ik plan nog om wat speelgoed te kopen want ze hebben hier echt niets, wil nog met de oudsten in het bos gaan wandelen, verder zie ik wel.
Na de pauze terug bij de oudsten, de leraar komt naar me toe en vraagt wat gaan we doen, zeg het maar wat je wilt. Even nadenken, misschien kunnen we buiten met de bal spelen, is leuker dan een les binnen. In de schaduw van de boom spelen we met de bal, ik gooi hem naar een kindje dat moet dan de bal terug gooien. Ze vinden het leuk, en tis nog goed voor hun motoriek, niet iedereen is even behendig om de bal te vangen of te gooien. Ik let erop dat iedereen zijn beurt krijgt. Al snel komen er ook wat kinderen uit de klas van de jongsten kijken en na een tijdje spelen ze ook mee.
De jongste kinderen kleuren vandaag. Na de activiteiten de dagelijkse klussen, handen wassen, eten uitdelen, helpen opruimen, kinderen troosten vandaag wordt er veel gehuild er is altijd wel één kindje of meerdere aan het huilen, neerzitten zonder een of meerdere kinderen op je schoot is hier echt onmogelijk.
Het is ook steeds leuk om te zien hoe de Kids in de pauzes aan het spelen zijn.
Geen activiteit vandaag aan de toiletten, of alles tijdig klaar zal zijn, dit wil zeggen volgens afspraak op 6 december (oeps ik weet dat sinterklaas niet bestaat, het zal dus niet lukken). Ik had al gemeld dat volgens mij de deuren niet goed zijn, veel hout is al gespleten soms ziet het er wat rot uit met veel knopen erin. De kwaliteit van het aaneen zetten van de deur is ook niet goed, grote dikke nagels steken uit de kinderen (of iedereen) kan er zich aan bezeten. De leraren en ook deze van de middelbare school die alle werk ook op de voet volgen, geven me gelijk de deuren kunnen we zo niet aanvaarden. Ik stuur een app naar de aannemer om dit te melden gestaafd met foto’s, hij is nog maar één keer op de werf geweest en controleert het werk dus niet echt. Iets later al bericht, bedankt voor de melding ik neem contact op met de schrijnwerker. Later op de dag neemt hij nog contact op en zegt dat de schrijnwerker Eerst daags het nodige zal doen om alles in orde te brengen, de deuren zijn ook te hoog er zou niet genoeg licht in het toilet zijn.
Om te bewijzen dat ik niet overdrijf een paar foto’s van de deuren.
Na school mijn wandeling naar Osino, een biertje wat bananenchips en een ijsjes, mezelf wat verwennen, en nog wat proberen te bloggen.
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
