Vandaag vertrekt er een vrijwilligster, ze was hier 2 weken en voordien was ze in een school in het noorden, een afscheidsspeech door de headmaster en dan brengt één van de leerkrachten haar naar Osino.

Ondertussen nemen we met 2 zijn klas over, we delen wat boekjes uit en lezen bij elk kindje voor uit hun boekje, ik heb dat al vaak gedaan en telkens vinden ze dit wel leuk, het valt me steeds op dat de persoonlijke aandacht dat je aan een kind geeft hen veel plezier doet. Eén van de boekjes gaat over botsauto’s, jaarlijks ga ik met mijn nichtjes bij ons op de kermis naar de botsauto’s, dit jaar (in de 2 weken tussen mijn camino en Ghana) maakte ik een filmpje en wat foto’s als we erop zaten. De kinderen vinden het superleuk als ik hen het filmpje toon, ondertussen kennen ze het en komen ze er al om vragen.

Dat de kinderen nu meer buiten spelen had ik al verteld, ze spelen nu ook op de speelmatten buiten, het doet deugd dat mijn aankoop goed benut wordt.

Eén van de kindjes heeft het talent om later een drummer te worden, hij oefent al goed met de stoelen.

Dit is één van de kindjes die nog niet helemaal “zindelijk” is, kan ook niet anders sommigen zijn amper 2 jaar. Pampers worden niet veel gebruikt, ze hebben er ook niet veel. Ik heb al vaak zijn natte broek uitgedaan, die wordt dan gewoon in het gras te drogen gelegd. Een paar dagen geleden plaste hij terwijl ik zijn natte broekje uitdeed, en twas op mijn hand, niet zo erg. Maar sindsdien probeer ik toch regelmatig hem te laten plassen, in de hoop dat hij leert om zindelijk te zijn, het is een hele karwei voor de leerkrachten om zich daar ook mee bezig te houden.

Nu ik over dit onderwerp bezig ben, kan ik ook wat over de grote boodschap spreken. Zoals jullie al weten zijn er geen toiletten, de klein boodschap, men plast gewoon in het gras, sommigen vragen om hulp om hun broekje open te doen of onderbroek aan en af te doen. Ik merk dat als ik één kindje help er meerdere komen om ook te plassen of hulp te vragen, misschien is het ook de extra aandacht die ze willen en kunnen ze het wel zelf. Voor de grote boodschap zijn er 2 potjes, men steekt er een plastiek zakje in (één die uit de vuilbak gehaald wordt, alle aankopen worden hier in dergelijke zakjes gestopt) er wordt wat toiletpapier aan de kinderen gegeven (als het er is, de laatste dagen was het op en gebruikte ik dan maar mijn papieren zakdoekjes).

Ondertussen ken ik het ritueel en merk dat de Kids het me ook meer komen vragen, misschien omdat ik bij hen blijf en help hun poep af te vegen, ik ben er ook niet vies van om dit te doen en nadien het potje wat te kuisen, een taak die normaal door de poetshulp gedaan wordt, ze heeft al vaak gezegd madame Vee ik doe dit wel, maar ik beschouw dit ook als een taak voor mij het hoort erbij.

En als alles goed verloopt kunnen de Kids midden volgende week de echte toiletten gebruiken, dat zal een hele verbetering zijn. Maar ook een hele opgave om het de kinderen te leren, ze mogen niet meer in het gras plassen. Ik heb het al aangekaart met de verantwoordelijke van syto in accra en het schoolhoofd , het zal belangrijk en nodig zijn om vaste momenten in te lassen om naar het toilet te gaan. Ja ik weet het is een raar maar natuurlijk onderwerp, we doen het zelf ook dagelijks, even stilstaan over hoe het hier gebeurt en niet zo gezond is, hoort erbij.

Nu ik toch bezig ben over de toiletten, bij deze de stand van zaken. Het vlot goed, sommige zaken zien er wel speciaal uit. Zo ook het spoelsysteem, het water van de lavabo wordt gebruikt om het toilet te spoelen. Het spoelsysteem is een vernuft doordacht systeem, eenvoudige materialen maar wel doordacht. Een handel in betonijzer met een plaat die het toilet afsluit, een pvc buis opgevuld met beton als counter gewicht om het op zijn plaats te houden, de handel wordt met een stukje pvc buis en mortel verstevigd. Ik vind het heel interessant om alles te aanschouwen en neem veel foto’s, ja nog wat beroepsmisvorming. Ondertussen weten de arbeiders al dat ik veel foto’s neem en heb ze ook uitgelegd waarom.

Zaterdag huwen de ouders van één van de kinderen, de leerkrachten en vrijwilligers zijn uitgenodigd, de 2 andere vrijwilligsters hebben een weekend in Accra gepland, ik had geen behoefte aan een drukke stad en plande om thuis te blijven, dus mijn plannen voor een rustig weekend veranderen, zaterdag dus een huwelijksfeest, dan heb ik alle bijzondere dingen uit het leven op zijn Afrikaans mogen meemaken.

Op school wordt het haar van het kindje alvast mooi gevlochten.

We doen een nieuwe poging om de goudmijn te bezoeken, nu lukt het wel, al duurt het immens lang voor alles in orde is, juiste schoenen, een veiligheidshelm…

Foto’s mogen er niet gemaakt worden, dus enkel één van ver.

Er wordt grond en stenen van uit de heuvels en omgeving aangevoerd, dit wordt gezeefd, gewassen tot men goud in een mat overhoudt. Per dag vindt men tussen de 800 gr en 1,6 kg puur goud. Men gebruikt niets van chemicaliën, het water wordt gerecupereerd, met het zand – klei of stenen doen ze niets. Toch niet als grondstof voor iets anders, dit is typisch voor Ghana of Afrika, ze doen hun ding maar denken geen stap verder. De resten worden terug gestort waar men gegraven heeft. Gelukkig worden wel terug nieuwe bomen of gewassen aangeplant.

Bizar te beseffen dat we op goudplaats wonen, overal rondom ons dorp wordt er gegraven.

Na school nog wat inkopen, een biertje en ik ga nog met wat frisse cola’s naar de arbeiders brengen aan school. Ze zijn reuze blij met deze extra attentie, nochtans verdienen ze het echt wel in volle zon werken met primitieve middelen is niet evident , wij kunnen ook hier iets van leren.