Dag 187: vrijdag 09 mei 2008

Deze morgen was het dus opstaan om 8u30 zodat ik tijdig in Chalkidiki zou geraken zodat ik mijn bezoekers kon verwelkomen. Mijn mama ging er spijtig genoeg niet bij zijn wegens gezondheidsproblemen van mijn grootvader. Ik nam ontbijt en om 9u30 vertrok ik met de taxi richting Chalkidiki busstation. Daar kwam ik na een goed half uurtje in een taxi te hebben gezeten aan en constateerde ik dat de uurregeling die ik op het internet had gevonden niet correspondeerde met diegene die ik daar aantrof. Het vertekuur van de bus was 11u in plaats van 10u30. Dus een klein uurtje wachten stond op het programma. Ik liep dus het risico dat ik de laatste ging zijn die in het hotel ging aankomen. Na 1u45 min rijden met de bus bereikte ik Kaltihea, het hotel was nu dus een 3 tal km van bij mij verwijdert. Met een taxi was dus de meest aangewezen methode om de plaats van bestemming te bereiken. Ik nam de eerste taxi van de wachtrij, dit was een mercedes zoals het type dat wij bij ons thuis ook in het bezit hebben alleen was het hier de vierdeurs versie en vielen mijn ogen bijna uit hun kassen toen ik zag hoeveel km er op de teller stonden. Dit voertuig had zomaar liefst 846.562 km dit getal stond in mijn geheugen gegrift. Het exemplaar bij ons kan dus nog wel enkele jaren mee als ze allemaal dit km aantal kunnen bereiken. Ik kwam aan in het hotel en stelde vast dat ze nog niet waren gearriveerd dus wachtte ik maar even in de receptie. Nog geen kleine 10 minuutjes later stopte de donker groene bus met de reizigers van de JAF (jetair vlucht) die geland was op SKG (Thessaloniki airport). Ik verstond me er wel niet aan daar het al tegen 13u begon aan te draaien en de landing normaal voorzien was om 10u30. Maar de verklaring was dat de piloot op de taxiweg de verkeerde afslag had genomen en hierdoor geblokkeerd stond en dus terug achteruit moest geduwd worden om naar de juiste parkeerplaats te navigeren. Hierdoor had men 1u vertraging opgelopen. En zo was ik dus toch in de mogelijkheid geweest om als eerste te arriveren. Ik verwelkomde hen eerst daarna checkten ze in en na een half uurtje zaten we aan tafel in het à la carte restaurant van het hotel met een adembenemend zicht op de helderblauwe zee. Ik bestelde me een pizza maar ook de andere maaltijden die op tafel verschenen zagen er zeer aanlokkelijk uit. Tegen 15u was het tafelen afgelopen en daar de zon ferm van de partij was wilden we er zo snel mogelijk van profiteren. We namen plaatsjes in aan het zwembad die het dichtst tegen ons gebouw lag omdat daar nog vele plaatsen open waren en we zo makkelijk allen bij elkaar konden liggen. Wij zaten het meest landinwaarts, aan de andere kant van de baan, maar vanuit onze kamer zagen we nog steeds de zee. Om 18u30 gingen we douchen en ons klaarmaken voor het avondbuffet. We waren allen nogal moe na deze eerste dag en de bezoekers zeker nog meer dan ik daar zij hun bed al hadden verlaten om 2u vorige nacht om hun vlucht te halen. Dus om een goed 22u gingen de gordijnen al dicht voor dag 1 op Chalkidiki.

Dag 186: donderdag 08 mei 2008

Nog een stevige 24 uur aftellen en ik kan nog eens een weekje nederlands spreken met mijn pa en Betty en Ronald die me komen bezoeken in het vakantiegedeelte Chalkidiki die op een goeie 100 km van het stadscentrum van Thessaloniki verwijdert ligt. Ik keek er alvast naar uit om nog eens wat nieuwtjes te ontvangen van het belgenland. Vandaag was het opnieuw een aardig temperatuurtje die heerste en verplaatste ik me bijgevolg als ochtendlijk ritueel naar het zwembad. Daarna had ik nog een meeting met de professor van Financial Analysis I die tevens Financial Analysis II geeft om te weten te komen wat ik moet doen in het geval ik ook geïnteresseerd was om deze laatste te volgen in plaats van European Economics misschien. Daar het thema over financiële analyses en rekenwerk me meer interesseert dan een studie uit een boek die dateerd van 1995 over Europa, dus echt up to date kan je de kennis niet noemen als je alles hebt van buiten geleerd uit dit boek, hiervoor prefereer ik dan een iets bruikbaarder topic. De professor liet me ook weten dat ik een 10 op 10 had gescoort op het deel die ik voor de paasvakantie had binnen geleverd betreffende Financial Analysis I. Voor de opdracht te weten te komen van deel II moest ik om 18u nog eens terugkomen tegen dan zou hij wel iets hebben gevonden. Ik had in de namiddag afgesproken met Marta om een wandeling langs de dijk te maken. Het was al een hele poos geleden dat we elkaar nog hadden gezien en daar Verena al naar Chalkidiki was vertrokken om haar bezoekers te vergezellen bleef ik een beetje als verweest achter en vond ik het gepaste moment om haar nog eens op de wandeling mee te vragen. We hadden een gezellige babbel waar ik ook de Istanbul kwestie eens uit de doeken deed en zo kwamen we terug tegen 17u30. Nog eventjes iets drinken en dan zij terug naar de bibliotheek en ik terug naar de professor. Ik kreeg de opdracht mee en na het kopiëren ervan begon ik al snel even het ganse bundeltje te overlezen om te zien wat ik ervan kon maken, of ik het zou snappen en of het mogelijk was het opgelost te krijgen. Die avond zelf nog begon ik met de instructies, die de prof me nog had meegegeven, al met de berekeningen uit te voeren. Ik vorderde wel al maar zag al een paar probleempjes opduiken dus ik had zeker en vast nog eens de hulp van deze professor nodig. Het enige spijtige aan de zaak is dat ik hem enkel op donderdagen kan bereiken en dat ik de komende donderdag hem dus niet ging kunnen bereiken daar ik niet in Thessaloniki aanwezig ga zijn. Om 21u was ik het rekenwerk en herrekenwerk moe en begon ik dan mijn koffer samen te stellen die ik ging meegeven om richting België te vertrekken. De keuze van wat heb ik nodig en wat niet meer zodat ik het kon opbergen in de koffer was niet zo makkelijk. Zo maakte ik de koffer en na eventjes ledigde ik deze volledig om opnieuw te beginnen. Nu leek het ook allemaal zo concreet vanst te staan dat ik effectief aan “the final count down” van mijn 10 maand durende erasmus verblijf in Thessaloniki ben begonnen. Uiteindelijk was alles ingepakt tegen iets na middernacht en ging ik dan ook maar slapen.

Dag 185: woensdag 07 mei 2008

Dag 184: dinsdag 06 mei 2008

Vandaag, naar het weer het liet vermoeden en niet al te prettige dag voor de boeg. Al van bij het opstaan viel er al water uit de lucht en alweer waren de hoeveelheden genoeg om de straten om te toveren in ware snelstromende rivieren. Zolang je op het voetpad bleef, geen probleem maar als je dacht aan oversteken trok je beter je zwemvliezen aan of begon je almaar vast best te blazen aan je roeibootje. Toen Verena terugkeerde van het ziekenhuis kwam ze langs mij voorbij, ik kwam net uit de douche toen ik mijn telefoon hoorde, ze stond voor de deur maar daar ik niet opendeed vond ze dit raar, toen ze echter wist dat ik onder de douche had gestaan begreep ze al volledig dat ik nog niet al te lang uit de veren was maar wat wilde je het was nog maar 10u ook. Ik ging een brood halen en ontbeet. Om 11u waagden we ons de straten op die nog steeds erg nat lagen, zoals je al wellicht kon vermoeden hebben we zelfs een paar keer moeten springen om geen douche te krijgen van de vriendelijke Griekse autobestuurders, want die houden er hoegenaamd geen rekening mee dat het water die opspat recht in de richting gaat van de voetgangers. Uiteindelijk wandelden we naar Mitropoleosstreet. In deze straat vind men de exclusievere shops van Thessaloniki alhoewel je nu ook niet moet verwachten dat dit zo veel voorstelt maar de prijzen zijn weldegelijk kennelijk hoger dan in de Tsimikiskistreet. We wandelden de straat volledig af en belandden uiteindelijk in de H&M. Daarna was de shopping round afgelopen, we kochten beide nog een cake en draaiden dan elk de richting uit van onze woonst. Ik kwam thuis, nam me snel nog iets te drinken en ging dan nog richting zeedijk om nog een wandeling te doen, het weer kon me niets maken, gewapend met paraplu wandelde ik nog het ganse stuk af van de zeedijk richting Makedonias. Ik was terug tegen 18u. Dan begon ik maar aan het schrijven van de blog evenals het plaatsen. Ik blaasde de avondlijke uitstap in de richting van de winebar af daar ik me te moe voelde en daar ik, van het vele wandelen wellicht, mijn benen goed kon voelen ook. Ik bleef dus maar gezellig thuis na het eten van een cordon bleu fillet, fishsteaks en puree aardappelen. De avond werd verdergezet met een filmpje en dan was het al snel opnieuw middernacht vooraleer ik mijn ogen sloot.

Dag 183: maandag 05 mei 2008

Een “druk” dagje voor de boeg. Ik moest alvast om 9u45 aan het erasmuskantoor staan omwille van een gesprek die Eva moest ondergaan over het topic die we ondertussen al doopten als “de Istanbulkwestie”. Ik had mijn wekker gezet om 8u30. Maar omwille dat ik in de nacht, iets rond 4u30, nog ben opgestaan om mijn spullen die op het droogrek hingen op mijn balkon in de droger te gaan steken daar gisterenavond de droger de ganse tijd bezet was, slaagde ik er niet in om mij op dit ochtendlijke uur uit het bed te liften. Ik dacht als we ons nog eens draaien zal er zeker nog meer dan tijd genoeg zijn om te ontbijten en me klaar te maken, maar ik viel terug in slaap. Ik werd wakker tegen 9u15. Ik had dus 15 minuten om klaar te zijn zodat ik nog op tijd zou komen. Maar ik haalde het net. Daar aan het kantoor stonden zoals afgesproken Anne en Sandy ook te wachten. Anne vroeg zich echt af waarom we aan het kantoor stonden daar zij nog niet op de hoogte was van wat er zoal gebeurd was de voorbije dagen. Het kwam er kort op neer dat Eva voor Koutousi moest verschijnen om met haar te overleggen, het probleem was ondertussen al van de baan maar toch. Anne vond het echt laag tegen de grond hoe de oosterlingen hadden gereageerd en trok dan maar haar conclusies voor de toekomst, ze bleef bij het eerste gedacht die we hadden vastgelegd in Mc Donalds maar aangezien de situatie er nu zo voor lag wilde ze wel terug betalen. Natuurlijk was mevrouw Koutousi er niet vandaag dus een reis voor de paus. Ik moest nog verder naar de dokter van de universiteit, die in het studentenrestaurant is gevestigd, voor de interpretaite van de bloedtest te doen. Alles was in orde alleen moest ik wat meer bewegen daar er bepaalde waarden te laag waren, met wat meer beweging zou het perfect zijn. Ik noteerde dit in mijn achterhoofd en liep dan maar terug in de richting van de residentie. Ik stak wel nog eerst even mijn hoofd binnen in de universiteit om te zien of ik de professor van Financial Analysis I niet kon strikken om hem te vragen of hij al een resultaat had vastgepind op mijn werk, maar kon hem niet vinden. Dus terug naar de residentie, de zwemzak ophalen en naar het zwembad om de baantjes te trekken, dankzij de paasvakantie was die er al 2 weken niet meer van gekomen. Er was ondanks het prachtige weer, toch niet zoveel volk. Maar we waren met net genoeg om de aqua aerobics niet af te gelasten. Dus van 12 tot 1 de kinetische bewegingen in het water. Daar de dokter had gezegd meer bewegen was ik er dus maar goed ingevlogen. Tegen 13u30 verliet ik het zwembad, ik had er toch een 2u30 minuten gespendeerd dus dit voor beweging moest volstaan. Ik had een berichtje gekregen tijdens het zwemmen van Verena om te vragen of ik geen zin had om te gaan wandelen op de zeedijk deze namiddag. Om 16u30 vertrekken vond ik een aangenaam uur. Zo had ik nog ruim de tijd om me op te frissen, te ontbijten evenals te middagmalen. We kwamen samen aan de haven en wandelden de ganse zeedijk af van begin tot einde, althans het stuk die toegankelijk is. OP het einde van de dijk placeerden we ons in de fauteuils van een bar vlak aan zee. Een adembenemend uitzicht evenals zeer comfortabele zetels. We lieten de zonnestralen tot ons komen en zetten uiteindelijk ons lichaam terug in beweging om 19u. Om 20u kwam Manuel me nog zijn achterstallige schulden betalen dus ik moest wel terug thuis zijn. Ik had tevens Verena ook uitgenodigd om samen te dineren. Ze is namelijk dol op mijn versgesneden en gemaakte frieten dus als trotse fiere vertegenwoordiger van Belgenland dan doe je dat met plezier. Dus braadworst en frieten op het menu voor vanavond. We kochten op onze terugweg nog wat aardappelen in de supermarkt en gingen naar huis. Manuel stond al te wachten, hij dronk een glas gaf het geld en ging alweer weg, dit omdat Verena hem het liefst niet al te veel rondom haar heeft omdat hij een beetje poker speelt in het appartement, altijd de persoon gebruiken die hem kan helpen maar achteraf en mes in de rug planten dus toen ik Verena vroeg zet ik de friteuse al aan of wacht ik nog, had hij begrepen dat hij niet al te lang moest blijven toen ze ja zegde. We aten deden de afwas en zongen daarna nog een paar liedjes samen vanop het internet. Om 23u ging ze richting haar flat omdat ze vroeg moest opstaan omdat ze naar het hospitaal moest om een test te ondergaan om te zien of de problemen nu verholpen waren of niet. Ik speelde nog wat muziek en ging kort daarna ook slapen. Het was wel al middernacht voorbij toen ik in mijn bed landde.

Dag 182: zondag 04 mei 2008

Een zondag die een echte “zon”dag was, al was dit voor België precies ook het geval vandaag als ik de radio mocht geloven. Als we de weersvoorspellingen mochten geloven was de beste beslissing die we konden nemen, naar het strand trekken. Dit omdat de vooruitzichten niet al te rooskleurig waren. Maandag ging nog middelmatig zijn maar vanaf dinsdag zouden we een duik ondervinden in de temperatuur naar 15 graden en vocht die neerdaalt uit de lucht. Blijkbaar had Ulla een “hangover” van gisterenavond uit te gaan dus logisch gevolg, zij kon het niet halen om naar het strand te gaan. Verena die het maar tot 4u had getrokken melde me ook dat ze liever pas om 1u vertrok. Ik zo fris als een hoentje was al klaar om 11u en vertrok dan maar op mijn eentje. Dit keer niet de gewone bestemming Perea maar dit keer was het Agia Triada. Ik had mijn boek mee van european economics zodat ik op de bus al een flink stuk kon afwerken dankzij de lange 1u30 minuten durende reis. Ik raakte toch al aan 8 gelezen pagina’s voor het traject to aan Ikea, toen nam ik in plaats van bus 72 bus 76 die ook naar agia triada reed maar via een kortere weg. Ik kwam aan tegen iets na 12en en er waren in totaal 12 pagina’s gesneuveld. Nog een paar te gaan dus om het streefdoel van de dag te halen. Ik installeerde me maar was voor het eerst niet de enige zonneklopper die zich wilde instaleren. Er waren nog een koppel of 2 die al hadden post gevat. Ik nam eerst een rustpauze, daarna een zwemmetje om wat af te koelen want dit was echt wel nodig onder de brandende zon. Toen kreeg ik een berichtje van Verena om te vragen of het echt wel zo mooi weer was in Agia Triada omdat er boven het stadscentrum wolken hingen. Uiteindelijk besliste ze af te komen in mijn richting en arriveerde ze tegen 14u30. Lezen, babbelen, zwemmen, pootje baden, kwallen vangen,… waren de activiteiten waarmee de tijd werd gevuld. Om 19u begon het te verfrissen en pakten we ons boeltje samen. Zoals gewoonlijk bij vertrek om 19u op zondag waren we om 21u terug in het stadscentrum. Voor mij stonden er hamburgers op het programma samen met Geert Hoste houdt woord. Na het douchen, eten en afwassen was het al 23u30. Ik moest morgen vroeg opstaan dus vond ik dit een mooie tijd om onder de lakens te kruipen.

Dag 181: zaterdag 03 mei 2008

Nog een zaterdag, voorzien van mooi weer alhoewel, in de ochtend hingen er wat wolken die de trip naar het strand alvast aflasten. Er werd dan maar collectief, na sms rondvraag overgegaan tot een samenkomst om richting Lidl te reizen om de geplunderde koelkast bij te vullen. Om 10u30 kwamen we samen aan Kamara, alvast Ulla en ik daar Verena niet zover van de Lidl woont kwam zij naar een andere busstop. We deden allen samen onze aankopen en we brachten allen toch wel voor een aardig bedrag aan voedingsnutriënten mee. Tegen het middaguur waren we terug thuis, ik had dus mijn wekelijkse afspraak met de raadkamer (radio 2 programma) gemist. Dan maar eerst een ontbijt nemen, daar ik nog niets had gegeten was het nu wel het moment want ik begon het te voelen dat er een maaltijd vermist was. Om 16u was er een meeting met Eva en Sandy in de €1.50 frappé bar aan rotonda. Deze samenkomst was om aan Sandy de situatie duidelijk te maken wat er gebeurd was tussen ons en de Poolse inwoners omtrend de Istanbulkwestie. Zij was erg verrast van de overmatige reactie die de Polen hadden uitgespeeld ten opzichte van ons. Ze betaalde het geld, die Eva had voorgeschoten terug aan Eva en daarna babbelden we nog een beetje over hoe haar eilandentrip was geweest evenals de trip van Eva naar Skiatos samen met Christina. Om 17u kwam Christina ons gezelschap vervoegen in de bar en om 18u verliet Sandy het gezelschap daar ze haar vriend moest ophalen in de luchthaven. Iedereen begon wel een hongerig gevoel te krijgen met Christina op kop en zo beslisten we kort na Sandy ook maar het terras te verlaten. Ik maakte me biefstuk met vers gesneden frietjes, dit was een gerecht die al sinds lang niet meer op mijn menu was verschenen dus het smaakte des te meer hierdoor. Het snijden der aardappelen, bakken der vlees, snijden van tomaatjes en het afwassen van alles wat hiervoor vuil werd gemaakt was volbracht tegen 20u. Een half uurtje later kreeg ik van Verena een berichtje om te vragen wat ik aan het doen was en of ik er niets voor voelde om samen met Ulla en haar naar de zeedijk te wandelen en daar post te vatten op de trap. Zo konden we allen samen de avond gezellig doorbrengen. Om 21u kwamen ze me oppikken in Kassandrou en dan moesten beide meiden nog op Retsina (Griekse witte wijn) jacht. Uiteindelijk na het afschuimen van 4 periptero’s hadden we geluk en vonden ze de flessen die ze wilden van 0.5 l. We bleven daar tot zo ongeveer 1u30 zitten niettegenstaande het niet zo warm was als vorige keer toen we daar hadden post gevat. Toen we alle 3 begonnen koud te krijgen besloten we maar om terug te keren. Onder de terugbaan kwamen we nog Anne (Duitse) en de Polen en Hanne en Litza tegen. Deze gingen vannacht, ter ere van Anne haar verjaardag een stapje in de wereld zetten. Ze gingen richting SKG. Ik voelde er niet veel voor dus ik hield het voor bekeken en begaf me na een kort gesprekje naar de residentie terug. Verena en Ulla gingen mee, Ulla omdat ze ook wilde uitgaan en Verena omdat ze die richting uitmoest om thuis te geraken. Ik installeerde me uiteindelijk in mijn bedje en het draaide al op naar 3u toen.

Dag 180: vrijdag 02 mei 2008

Nog een week voorbij, naar het einde toe schuift het precies steeds maar sneller en sneller. Vandaag had de website van wunderground, de weersvoorspellingen, de formidabele temperatuur voorzien van 24 graden en volledig zonnig. Dit moest ik me geen 2 keer laten zeggen, alweer trad de Belgische reflex op van maak dat je op het strand bent want morgen kan het gedaan zijn. Dus deze morgen op het gemakje ontwaken, een broodje gaan halen, ontbijten en alles klaarmaken, waartoe mezelf inwrijven deel van uit maakt. Normaal was de vertrektijd voorzien om 12u. Ik ging vandaag samen met Verena nog maar eens richting Perea. Vandaag was ik gewapend met mijn tekstboek. Nu ik gisterennacht mijn gewoon leesboek had afgewerkt vond ik het maar best dat ik dit boek nu ook eens een kans gaf om van de zon te genieten. Maar ons vertrek werd uitgesteld daar er plotseling een lek in de verwarming in Verena’s kamer werd vastgesteld. Haar handtas was drijfnat en dus moest de eigenaar van haar flat eerst op de hoogte gesteld worden dat hij dit moest komen repareren. Uiteindelijk kreeg ik om 12u30 een berichtje dat ze in bus nummer 2 zat richting Ikea. Maar deze bus bleef maar weg er was blijkbaar gigantisch veel verkeer in de stad. Ook tijdens de rit naar de Ikea viel het op dat de bus er kennelijk langer over deed dan normaal omwille van het drukke verkeer. Uiteindelijk na de wissel naar bus nr 72 aan de Ikea, belandden we om 14u 15 in Perea. Verena had honger en ik voelde er ook wel iets voor om iets achter de kiezen te slaan alvorens mezelf aan de zon tenttoon te stellen aan de zon op het strand. Dus we doken nog maar eens de pittabar in. Opnieuw een pitta voorzien van een kippenfilet, een veel betere smaak dan diegene met varkensvlees waar het vet zo uitdrupte. Zo belandden we uiteindelijk op het strand tegen 15u en gelukkig. Het was broeierig heet, eigenlijk mochten we van geluk spreken dat we maar zo laat waren gearriveerd want zelfs nu was het een grote drang om jezelf te verfrissen in het zeewater. Het duurde dan ook niet lang alvorens ik mijn eerste plons inzette en zo volgden er nog een paar op korte tijd. Het werd 17u, 18u, 19u,… . Om 19u30 namen we uiteindelijk de bus terug nochtans dat het nu zalig vertoeven was op het strand maar ik wilde nog naar de supermarkt gaan om kaas te halen voor de spaghetti basilico die ik ging klaarmaken deze avond. De supermarkten blijven hier open tot 21u en spijtig genoeg dropte de bus me af aan Kamara om 21u dus ik was te laat de shop was dicht. Het werd dus spaghetti zonder kaas vandaag. Ik maakte me de pasta klaar en verorberde die op mijn terras buiten omdat de temperatuur buiten echt nog steeds super aangenaam was zelfs om 22u. Daarna keek ik nog een beetje tv op mijn pc via de Nederlandse website en om middernacht ging ik slapen.

Dag 179: donderdag 1 mei 2008

Zoals iedereen wel weet is het vandaag feest van de arbeid. Nu zat ik natuurlijk met een dilemma. Wat moet je doen iedereen die werkt neemt verlof. Er is geen regel die voorschrijft dat diegene die niet werken nu toch zouden moeten werken ter ere van deze dag. Daar ik me eerder in de 2^de afdeling bevind, maar toch niet volledig dus wat nu gedaan. Ik ging alvast met de dag van start en we gingen wel zien wat er ging gebeuren of niet gebeuren. Om 10u30 zette ik voet uit bed en daar alles gesloten was had ik niet veel meer keuze dan te eten wat ik in huis had want ik had er niet op gerekend dat alles ging gesloten zijn vandaag, wat dus wel degelijk het geval was. Ik had gelukkig nog het een en het ander liggen dat ik kon naar binnenspelen. Daarna het afwasje doen en een poging ondernemen om nog een beetje verder te lezen aan mijn boek van European Economics. Om 14u was ik het moe en nam ik de benenwagen om normaal een kort wandelingetje te maken. Uiteindelijk liep ik toch verder dan voorzien en wandelde ik de volledige zeedijk af. Ik had de voorbije dagen gemerkt dat ik niet meer zo moe liep en ik kon dit enkel verklaren door het feit dat ik iets meer deed dan mezelf op te sluiten in mijn kamer. Zoals ik reeds zij wandelde ik nog maar eens tot het einde van de zeedijk en doorheen de parkjes om terug te keren. Ik was nog niet volledig in het eerste parkje en ik zag iemand liggen die me leek op Alexandra maar haar gezicht was een beetje weggestoken dus was ik niet zeker dat het zij was. Ik wandelde eerst voorbij en toen ze zich net draaide wist ik het zeker. We sloegen een babbeltje toen ze haar boeltje bijeenpakte om naar de residentie Vasilisis Olgas te gaan. Ze vroeg of ik iets speciaals op mijn programma had staan, wat dus niet het geval was en of ik geen zin had om mee te gaan met diegene waar zij ook mee had afgesproken om iets te gaan drinken om 16u aan Kamara. Dus eerst naar de residentie. Ik had daar nog nooit een kamer van gezien dus was wel eens benieuwd. Zij had een van de grootste kamers maar moest die delen met 3 andere personen indien de residentie zou vol gezeten hebben. Ze had geluk, ze had maar 1 kamergenoot. De kamer was groot maar wat oudbollig. Bovendien hebben ze ook gebruik te maken van 1 gemeenschappelijke keuken en gemeenschappelijk douche ruimtes en toiletten, iets wat in Kassandrou volledig privé is per kamer. Nadat ik de kamer had gezien, pikte ze nog een kaaskoek op en plaatsten we ons op de rand van de zee zodat ze deze op haar gemak kon verorberen. Het was er best wel gezellig en bovendien het was gigantisch lang geleden dat ik van persoon tot persoon nog eens Nederlands had gesproken. Na dat ze de volledige koek naar binnen had gewerkt begaven we ons op ons gemakje naar Kamara waar we een kleine 15 minuutjes te laat aankwamen, maar op zich is dit geen probleem daar iedereen op erasmustijd leeft is dit nog mooi op tijd. De andere waren inderdaad ook nog niet te bespeuren. Alexandra stelde alvast voor om plaats te nemen op een terrasje aan Kamara in afwachting dat de andere zouden aankomen. Er was 1 jongen en 2 meisjes. Deze meisjes studeerden in Athene en waren hier op visite. Beide waren ze oorspronkelijk afkomstig van Tsjechië en dus nu voor een paar maanden als uitwisselingsstudent ingeschreven aan de sportfaculteit in Athene. Om 19u wilde Alexandra met die jongen naar het station trekken om de uren te gaan uitpluizen om in Kavala te geraken. Om 20u stuurden ze een berichtje naar de 2 meisjes die bij waren blijven zitten om te vragen of ze naar de residentie wilden komen daar zij de sleutels hadden om toegang te krijgen tot de residentie. De korte wandeling was dus een klein beetje uitgelopen. Ondertussen toen ik op het terras zat was Ulla me komen vragen om de sleutel van mijn kamer zodat ze het internet kon gebruiken om wat opzoekingswerk te doen voor een paper die ze moest schrijven. Vanavond hadden we onder ons 3, zijnde Ulla, Verena en mezelf afgesproken om samen uit eten te gaan. Verena had een pizzarestaurant ontdekt niet zo ver van Kassandrou en we wilden dit allemaal natuurlijk eens proberen. Dus ik was nog niet volledig thuis en het was alweer vertrekken. Verena kwam ook naar hier zodat we allen samen konden vertrekken. We hadden een zeer gezellige avond onder ons 3 we beleven gigantisch lang aan de tafel zitten ook al was de zaak niet echt gezellig dankzij de overdaad aan licht geleverd door menig aantal spaarlampen. Toen we uiteindelijk de zaak verlieten draaide het al tegen middernacht. We voelden allen nog iets voor nog iets meer van de avond te maken dus wat konden we doen? Een ijsje eten en naar de zeedijk wandelen. We plaatsten ons daar op de trap die overdag heel populair is omwille van het mooie zicht op zee en het kolkende water vlakbij. En we keuvelden nog wat verder over allerlei uiteenlopende thema’s. Blijkbaar had niemand de tijd in de gaten en mede dankzij de superaangename temperatuur waren we alle 3 verrast dat het al voorbij 1u was geworden. We vonden het dan maar best om een punt te zetten achter deze super geslaagde avond. Ik kwam thuis en nam nog plaats op mijn terras om mijn boek van Jef Geeraerts uit te lezen. Deze taak was volbracht tegen iets na 2^en. Daarna kroop ik ook onder de, wol gaan we nu niet meer zeggen want de temperatuur is te mooi om te zeggen dat je koud hebt, dus we houden het bij lakens.

Dag 178: woensdag 30 april 2008

Dag 177: dinsdag 29 april 2008

Na een periode van ongeveer 1 maand om een bloedtest te bekomen, ging ik vandaag nog eens een poging ondernemen om deze resultaten te hebben. Ik moest hiervoor opstaan om 6u45. Iets wat onmenselijk, onmetelijk vroeg leek. Ongelofelijk dat ik toch uit mijn bed geraakte op dit nachtelijke uur. Als het is voor op reis te gaan dan gaat dat nog maar als het gewoon is om bloed te geven dan is de zin om been uit bed te zetten al een veel grootsere daad. Een lekker opwarmende douche want het was verrassend fris in mijn kamer ook. Om 7u30 stond ik klaar en begaf ik me naar Ahepa general hospital, gesitueerd op de universiteitscampus. Normaal gingen de loketten pas open om 8u maar aangezien je best op voorhand aanwezig bent zodat je een nummertje had in het begin. Om 7u40 was ik er en had nummer 2. Opnieuw werd er alweer gediscuteerd toen de loketten opengingen over wie nu eerst moest gaan omdat er al mensen waren die er naar hun mening langer stonden dan andere. Als ze toch maar eens nors kunnen doen die Grieken dan gaan ze het niet laten. Ik kwam dus als tweede aan de beurt dankzij een Griek die van zijn tak begon te maken tegen de andere die wilden voorkruipen voor mij. Aan het guichet vertelde men me in het Grieks waar ik heen moest compleet onverstaanbaar. Ik moest dus het op eigen houtje vinden. Ik vroeg het dan maar aan een verpleegster die ook al geen Engels kon en antwoordde met “te Xero” (= ik weet het niet). Dan een dokter die gebrekkig Engels kon wees me waar naartoe en uiteindelijk was er de Griek die me had geholpen dat er niemand voor kon kruipen die me hielp naar het microbiologisch laboratorium. Daar nog maar eens een beetje wachten want het ging pas om 8u30 open. Alle stoelen waren al bezet dus ik dacht, ik kan al weer rekenen op een aar uurtjes maar blijkbaar brengen de Grieken hun ganse familie mee als ze komen voor een bloedtest. Want toen er 3 mensen buitenwaren was het mijn beurt en was iedereen weg. Morgen kon ik om de uitslag komen. Dus terug naar huis, langsheen de bakkerij om een brood. Lekker ontbijten en dan alles klaarmaken om naar Pereabeach te gaan met Verena. Het was na een aantal dagen weer 1 van de betere dagen op gebied van weer. Dus om 12u15 vertrokken we aan Kamara en we namen de bus naar de Ikea en daarna de 72. Bij onze aankomst in Perea aten we eerst nog een pitta alvorens we ons installeerden op het strand. We bleven tot 18u want toen begon er een wind op te komen die de temperatuur deed zakken. Om 19u30 was ik terug thuis. Vanavond stond de rest van de barbecue van zondag op het menu. Ik had nog een hamburger en 2 worsten. Ik maakte daar wat puree bij en liet het me smaken. Dan nog wat de blog bijwerken en dan slapen, iets wat ik om middernacht aanvatte.

Dag 176: maandag 28 april 2008

Goeie morgen deze morgen, er is een einde gekomen aan de vakantieperiode. Alhoewel nog niet helemaal want het is nog paasmaandag vandaag. De stad lag er nog steeds bij als een spookstad. Nog steeds geen auto, iets wat voor hier zeer uitzonderlijk is, of geen mens te bespeuren. Alle winkels zijn en blijven gebarricadeerd alsof er een bom is gevallen in de stad of dat er elk moment een orkaan of een oorlog kan langskomen. Zelfs de periptero hoekwinkeltjes zijn gesloten. Ongelofelijk hoe verlaten deze stad eruitzag.  Kan je geloven dat er zelfs normale parkeerplaatsen waren die vrij waren. Iets wat nog nooit eerder was gebeurd. Blijkbaar was het het ganse weekend een grote uittocht geweest naar de familie die meer buiten de stad in de kleinere dorpjes woont. Al kan ik ook vermelden dat Pasen precies meer gevierd wordt hier dan Kerstmis. Ok dit gaat niet voor alle inwoners van het Belgenland op want als trotse inwoner van dé eiergemeente van België ben ik best wel trots op onze eierworp uit de kerktoren van Kruishoutem. Maar globaal genomen wordt Kerst meer thuis gevierd bij ons en is Pasen het moment bij uitstek om jezelf op de latten te plaatsen bovenaan een berg ergens in 1 van de duurdere landen als Zwitserland, Frankrijk of Oostenrijk en jezelf dan een ferme duw te geven om in de afgrond te belanden. Iets wat hier dus blijkbaar niet gepractiseerd wordt. Hoogstwaarschijnlijk zouden de Grieken dankzij hun gyros speklaag in de sneeuw wegzakken en door teveel weerstand tussen de latten en de sneeuw automatisch stilvallen. Maar genoeg verteld nu. Vandaag stond er niets speciaal op het programma, we hadden zelf een voorspelde regenboog die inderdaad werd uitgevoerd in het midden van de namiddag en de straten werden hier inderdaad nog maar eens omgetoverd tot ware rivieren, maar dit had ik nog nooit eerder tevoren gezien je zag zelfs geen asfalt meer. Dus wandelen zat er niet in voor vandaag. Om de avond niet alleen door te brengen was ik zowel als Ulla uitgenodigt bij Verena vanavond om 18u om pasta en salade tot ons te nemen. Ik vertrok om 17u45 en was dus zoals de beleefdheid het voorschrijft een beetje te laat aan het gebouw. Eerst werd er nog wat gekletst en dan begonnen Verena en ik aan het preparaat voor de saus van de spaghetti. Om 20u zaten we aan tafel en daarna speelden we nog een paar spelletjes Yes5, terwijl Ulla verder werkte aan haar paper die ze van het Frans vertaalde in het Duits om daarna over te gaan naar een Griekse vertaling. Om middernacht begaven Ulla en ik ons huiswaarts waar we een half uurtje later arriveerden en zo was de dag ook alweer afgelopen.

Dag 175: zondag 27 april 2008

ΚΑΛΑ ΠΑΣΧΑ, ΧΡΙΣΤΩΣ ΑΝΕΣΤH!!! Of in het Vlaams, zalig paasfeest. Vandaag was het dus de hoogdag Pasen. Alweer had ik niet de zin om snel op te staan. Dit was misschien mede veroorzaakt dat het zondag was. Om 12u nam ik mijn ontbijt en dan kwam Verena ook online. We spraken af om om 15u een wandeling te gaan maken op de zeedijk. Het was aan het regenen maar toch, ik had al 3 dagen binnengezeten dus vond ik het maar eens van moeten dat ik buitenkwam. Dus gewapend met paraplu en muziekspeler naar de jachthaven waar we de wandeling gingen laten beginnen. We hadden ook nog vastgelegd dat we na de wandeling nog gingen barbecueën. Ik had genoeg in huis en zo moesten we beide Pasen niet alleen vieren. We vertrokken aan de haven om 15u30 en wandelden de ganse zeedijk af. Om 18u waren we terug in Kassandrou om ons een beetje op te warmen. Ulla had nog een berichtje gestuurd of we konden nagaan f de internetshop open was maar ik liet haar toe mijn internet te gebruiken en ook mee te eten zo is het gezelliger onder ons en zo was zij ook niet alleen om Pasen te vieren. Ik haalde alles uit de vrieskast, zo waren er braadworsten, frieten, hamburgers, fishsteaks,… . Daarna speelden ik en Verena nog een paar spelletjes waaronder de dubbelsteine en de uno. Ulla werkte ondertussen verder aan haar vertaling om een paper te schrijven. Om 22u kreeg iedereen de terugslag van de goede voeding en dan begon iedereen de vermoeidheid te laten merken. Toen ze weg waren was alles al afgewassen dus gewoon pyama aan en nog een beetje tv kijken op mijn computer. Ik was nog geen half uur aan het kijken en viel al in slaap. Ik moest opnieuw opstaan de computer terug over te zetten op de muziekspeler voor de nacht. Ik sliep na deze taak direct terug in. Alweer zeer vroeg dus.

Dag 174: zaterdag 26 april 2008

Het is paasweekend vandaag, althans voor de orthodoxen. Nochtans hadden we geen geluk met het weer want het was fris, zwaar bewolkt en regenachtig. Dus nog maar een dagje thuisblijven. Ik sliep opnieuw tot 11u om het meerendeel van de dag door te komen en keek daarna naar een volledige aflevering van Geert Hoste, de show van 1994. Ik was blijkbaar de enige die de nacht goed doorgekomen was om gewoon te functioneren vandaag. Als ik hoorde hoe de andere zich voelden op dit moment. De andere hadden precies iets te veel van het alcoholische product in zich opgenomen. Zowel Ulla als Verena waren vandaag niet in de mogelijkheid om ingenomen voedingsstoffen in het lichaam te houden. Dit hoorde ik althans van Enrico die zich achter de computer van Verena had gezet om wat te chatten. Deze avond vertrok Enrico terug naar Duitsland, hij had zijn vlucht om 22u en ze vertrokken om 19u zodat men zeker op tijd zou zijn in de luchthaven. Maar daar het paasweekend is was er totaal geen verkeer in de stad en waren ze dus zeker 2u30 op voorhand, voor Makedonia airport, veel te vroeg. Ik bleef gezellig thuis en probeerde nog een filmpje te kijken maar viel om 20u al in slaap.

Dag 173: vrijdag 25 april 2008

Nog een week weg van het verblijf in het Griekse vasteland. Het weer was niet al te fameus bij het opstaan dus, lang slapen was de activiteit om de uren te slijten. Er stond geen enkele activiteit op het programma voor de dag verder in te vullen dus het ging een dagje thuis zijn. Of toch er stond toch iets te doen vandaag, Eva en ik gingen een gesprek trachten aan te knopen met de Polen om de kwestie van Istanbul te regelen met hen want hun gedrag op de verjaardagsparty van Kostas was blijkbaar ondermaats geweest. Hoofdzakelijk te wijten aan het feit dat zij te lui waren maar toch wel het geld wilden innen. Dus om 12u waagden we het samen de eerste keer om bij hen aan te kloppen. Ze openden, maar antwoorden ons ah nee nu niet want we moeten naar de winkel, kom later nog eens terug. 2 uur later stonden we daar terug, ah nee nu niet want we vinden dat Kate en Petros er ook moeten bijzijn, kom om 17u nog eens terug want ze komen deze namiddag langs. Om 17u stonden we daar weer, ah nee ze zijn hier nog niet maar ze hebben een berichtje gestuurd om 20u zouden ze er zijn. Om 20u nog eens aankloppen, maar toen veegden we er ons laarzen aan we hadden lang genoeg gewacht. De discussie brak los, 2 personen tegen 4 zeer fijn. We vertelden dat we hun gedrag ferm ondermaats vonden daar ze niet de minste interesse toonden en wat we zoal hebben moeten doen om dit geld te bemachtigen. Iedereen had liever in zijn bed blijven liggen dan daarheen te gaan. Maar ze konden er niet bij dat we dus hadden beslist het geld te verdelen in meerderheidsstemming zodat de mensen die er iets voor gedaan hebben ervoor vergoed mogen worden. Na een kleine 3 kwartier onderhandelen lieten we ons deel van hun geld achter in hun kamer en namen de benen daar het gesprek over was. De enige die me echt furieus maakte was Hanne, echt een bitch van een vrouw, ze ging gewoon in de persoonlijke aanval en sleepte er alle elementen bij die niets te doen hadden met de conversatie of hoe we het probleem konden oplossen. Ik doe dit normaal niet vaak maar ik maakte een paar gebaren naar haar dat ze haar kwekkel moest houden en verhefte mijn stem in een strenge en zeer luide toon. Ze dreef me zelfs bijna tot het punt SHUT UP te roepen in haar richting maar als ik haar geen aandacht schonk stopte ze na een aantal minuten toch met babbelen daar ze doorhad dat ik toch niet luisterde. Om 20u45 vertrokken Eva en ik dus uit de kamer en overlegden we samen hoe het verlopen was. Om 21u15, meer dan een uur te laat, kwamen Kate en Petros ook aan. Ik ging mij bij hen ook verontschuldigen dat onze beslissing die we hadden genomen verkeerd was maar Kate vloog op me af, het maakt niet uit ik hoef geen verontschuldigingen ik wil Eva spreken hier en nu. Ik zij ok, ik zal haar gaan halen. Eva ging binnen en ze kreeg de volle lading. Kate had al “bepaalde instanties” ingelicht en ze heeft alle bewijzen dat al het geld in haar bezit is en dus zij iedereen moet uitbetalen. Zij is dus verantwoordelijk. Dus het geld die we hadden achtergelaten was niet het volledige bedrag dus het was het volledige bedrag of niets, ze kreeg tijd tot dinsdag anders ging de instantie die ze hadden ingelicht contact opnemen met haar thuisuniversiteit. En dan trok ik dus mijn conclusie, mijn beeld over de oost-europeanen is helemaal veranderd. Ik had namelijk een paar keer over mijn kop gekregen dat ik een kapitalistische westerling was net zoals Eva en dit pikte ik dus ook al niet. Mijn conclusie is, ze zijn zo lui en als er eens een vuil werkje is is er altijd een derde die het voor hen kan oplossen zodat zij zich vooral niet moeilijk hoeven te maken. Eva ging buiten en de traantjes vloeiden. Ze belde snel nog naar Sarah waarmee ze vannacht vertrok naar Sofia. Ze vonden het in elk geval ook een lelijke streek. Uiteindelijk ging Kostas met de rest van het geld, door Eva voorgeschoten gaan babbelen met de Polen. Hoe het verder is afgelopen weet ik niet daar ik hen niet meer heb gezien. Ik ging naar de Winebar omdat Enrico, het lief van Verena haar laatste avond hier vierde en de opwarming voor de uitgang vond plaats in de winebar. Ik vertelde het ganse verhaal daar ook en daar vonden ze het ook laag dat ze van hun zijde geen klein pardontje in onze richting hadden gericht. Daarna dropten we dit onderwerp en babbelden over totaal andere en toffere zaken. Om 3 u landde ik thuis in mijn bed terwijl zij al aan de plezante dronken kant zich in de MO waagden.

Dag 172: donderdag 24 april 2008

Op deze mooi door zon opgevulde dag was er voor deze maand de derde trip gepland. We gingen dit keer in de richting van Edessa trekken. Edessa is een dorpje op een kleine 150 km vanThessaloniki vandaan waar er zeer mooie watervallen gesitueerd zijn ergens midden in de natuur. Ik maakte dat ik om 11u30 bij Verena was dus moest ik om 10u45 vertrekken daar ik eerst nog langs de beenhouwer moest passeren om vlees te kopen voor de barbecue die gepland was voor deze avond. Ik kwam daar mooi op tijd aan zodat we allen samen naar het station konden vertrekken. Dit lag slechts op een 5 minuutjes wandelen van de flat dus was schitterend om de trein van 12u15 te kunnen halen en tevens ticketjes te kopen ervoor. In het station aangekomen wilde de dame aan het loket maar niet begrijpen dat we 2 studenten waren en 1 normaal tarief. Bovendien toen we dan zo ver waren dat we over de juiste tickets beschikten dan verstonden we er ons nog niet aan. Verena en ik hebben een ticket met 25% reductie en Enrico met het volle tarief had slecht 30 cent meer te betalen. Dus €4.20 en €4.50 niet te begrijpen maar daar we al weten dat je nooit in Griekenland moet pogen om de logica te achterhalen dachten we dan ook niet meer verder. Na 1u en 30 minuten in de trein te hebben gezeten en enkel groene bergachtige zones te hebben gezien kwamen we aan in Edessa. Het station was niet zo uitmuntend dat je direct zou zeggen ok dit is een zeer toeristisch plekje. Je moest de sporen oversteken en dan snuiven welke richting je uitmoest, geen bordje of indicatie welke richting je uitmoesten. We wandelden dan maar door onze logica te volgen de straat in die recht op het station uitkwam daar het er een tamelijk belangrijke straat uitzag voor het dorpje. Na een 500m stappen kwamen we dan toch een eerste indicatie tegen die ons duidelijk maakte dat we links moesten afslaan richting waterfalls. Dit deden we dan ook en inderdaad na een beetje wandelen naast de rivier die de watervallen wellicht moest veroorzaken kwamen we uit op een mooi aangelegd parkje en hoorden we het water vallen. We liepen daar een beetje rond en trokken gigantisch veel foto’s. Alles moest precies worden vastgelegd alsof het de laatste kans was om dit te zien. Dan daalden we de trappen af op een shot te nemen van beneden af van het ganse gebeuren. Beneden troffen we een bordje aan met hamp factory, niemand van ons wist wat dit was dus nieuwsgierig dat we zijn dan maar de aanwijzig volgen. We kwamen uit op een klein maar ook mooi aangelegd klein fabrieksterreintje waar op het einde een terrasje was waar niemand zat. We zagen van daar in de verte een restaurantje of een terrasje gelegen op de hoogste rock met hoogstwaarschijnlijk een gigantisch mooi zicht. Dit was dus de bestemming voor de volgende stop. Daar nutigden we een natje en nadat we de duppels hadden overleefd en we vaststelden dat het tijd was om ons te liften om terug richting station te gaan om de trein van 17u15 te nemen. Maar toen we begonnen te wandelen zagen we een bordje met aquarium. Iets wat we nog niet hadden gezien. De volgende trein was om 18u30. We hadden tijd en moesten voor niets terug zijn dus besloten we dan maar dit aquarium te bezoeken. Er waren vele slagen leguanen, krokodillen,… . We bleven daar verrassend langer dan verwacht want toen we buiten kwamen hadden we net tijd om op ons gemak ons naar het station te gaan. Dan maar terug de trein op naar Thessaloniki. Om 20u waren we terug, nog eens langs de hondenwinkel lopen om te zien welke hondjes ze nu hadden opgesloten in de glazen kooi die volgens mij veel te klein was. Om 20u30 begonnen we aan de barbecue, we discuteerden een beetje over het Istanbulverhaal en dan nadat het vlees ongeveer 45 minuutjes had liggen roosteren konden we aan tafel gaan. Om 23u30 nadat alles was naar binnen gewerkt, alhoewel alles, we hadden nog een portie voor ons allemaal voor 1 van de komende dagen. Manuel vertrok, iets wat we allen nogal boertig vonden daar hij niet de minste inspanning had geleverd bij de barbecue en dan gewoon had het eten in zijn kas geslaan en terug weg. Maar niemand vond het erg dat hij echt weg was omdat we er eigenlijk als gezelschap toch niet veel aanhebben in de gesprekken. Daarna bekeken we nog de foto’s van de dag en de vorige dagen en dan was het al tegen 1u. Toen nog een afsluitend drinkje op het terras buiten en toen we naar buiten keken en zagen hoe bewolkt het wel was dan dacht ik dat het maar beter was om ervandoor te gaan zodat ik nog droog zou arriveren thuis. Om 2u was dit het geval en nog geen 10 minuten nadat ik thuis was  begon het te drashen.

Dag 171: woensdag 23 april 2008

Nog maar eens een dag overgoten van een wolkenloze hemel en sterke zonnestralen maar ik legde mezelf op, niet buiten alvorens alles gedaan is wat je moet doen. Zo had ik het ganse Istanbul verhaal neer te schrijven waar ik wel nog wat zoet ging mee zijn, de voorbije geschreven verhalen publiceren op de website, de foto’s sorteren, overplaatsen op mijn computer en plaatsen op mijn facebook pagina en dan nog bekijken hoe ik de rest van mijn professionele activiteiten ging plannen. Ik heb nog 1 examen te gaan en dan is het reeds afgelopen met het officiële buitenlandse studiejaar. Echt een raar gevoel dat de 10 maanden verblijf in het buitenland zo snel voorbij gaan zijn. De 20^ste juni sta ik al terug op Belgische bodem dus dit is vanaf vandaag in minder dan 8 weken. Bovendien zit er nog een week verblijf Halkidiki inbegrepen in deze 8 weken. Verre trips staan normaal niet meer op het programma. Enkel misschien nog eens gaan kamperen met het West-Europese gedeelte van het gebouw hier op de universiteitscampus in Halkidiki om het jaar te besluiten en wat tochtjes rondom Thessaloniki en dit ging het wel wezen. Maar nu nog niet aan het einde denken in elk geval, we hebben nog veel tijd om allerlei leuke dingen te doen. De namiddag schoof ook al tamelijk snel op mede dankzij de middagdut en zo werd het 18u30. Ik was uitgenodigd deze avond in de flat van Verena om te komen eten. We gingen een gezellig avondje onder ons hebben. Verena had Pastische klaargemaakt maar het was een zo gigantische hoeveelheid aan voeding dat ze best nog een ganse familie uit het gebouw had uitgenodigd ook. Er waren 2 ovenschotels, 1 die de rest bevatte van een van de voorbije dagen waar ze al eens met volle teugen hadden aan zitten smullen en 1 compleet nieuwe. We weerden ons en de schotel met de rest was op. De nieuwe werd onaangeroerd gelaten daar iedereen meer als voldaan was. Manuel kwam binnen toen we aan het eten waren, zegde niet veel en nam ook plaats aan tafel met zijn take away gyros. Daaran verplaatsten we ons 3 nog naar Kitchenbar om een pouscafeetje te drinken. We hadden geluk want het terras was nog open op dit nachtelijke uur. We namen plaats vlak naast de zee en bestelden ons 2 caiperinias en 1 cola, je kan al raden voor wie de cola was. We waren wel heel erg verrast over de rekening toen we deze vroegen. Er was namelijk een extra 10% aan de prijs teogevoegd. We vroegen de bediende waarom dit was en die vertelde ons doodleuk dat dit een ongeschreven regel is dat men 10% moet bijbetalen omwille van de paasperiode, het is een soort als gift aan het personeel. We waren voor deze drinkjes dus over de €20.00 kwijt. Allen ons een beetej bestolen voelend keerden we huiswaarts maar de avond was toch ondanks deze onaangename afsluiter geslaagd. We wandelden samen naar Agia Dimitrios en daar splitsten onze wegen zich. Om 2u30 was ik terug thuis en dan maar snel slapen was de boodschap.

Dag 170: dinsdag 22 april 2008

Vandaag was er nog eens een trip gepland richting Perea. Dit alles om de zonnestralen nog maar eens volledig tot ons te kunnen laten komen. Ik had afgesproken met Eva om te vertrekken om 11u in die richting en later ging Verena samen met Enrico, haar lief, nog achterkomen. We vertrokken dus pal om 11u vanuit de residentie naar Kamara, namen de bus en dan een uurtje doorheen stad en natuur rijden om het strand te bereiken. Daar aangekomen installeerden we ons maar vielen mijn ogen op een bruinachtige smurrie die eruitzag als een jellycake. Het was een kwal, wel helemaal zo mooi niet als die blauwe vlaaien die we bij ons in België op het strand aantreffen. Ik porde eens met een stok maar geen reactie. Echt een griezelig beest die je 2 keer zal doen nadenken alvorens je het water betreed. Een beetje later kon je aan het wateroppervlak ook nog bewegingen vaststellen. Wat kon dit zijn? Het leek op palingen of zeeslangen. Ik keek van wat dichterbij en kon er echt niet uit opmaken of het nu 1 van de voorgaande vreemde diersoorten was of dat het gewoon normale vissen waren. Dan deed ik een wandelingetje over het strand kwam ik nog meer van die vieze kwallen hopen tegen zowel in het water als op het strand. Het ging dus al ferm veel te warm mogen worden alvorens ik een voet in het water ging zetten. Om 14u30 arriveerden Verena en haar lief ook aan het strand. Eva trok richting Pittabar en ik bleef rustig kuieren bij het koppeltje. Ik viel nog maar eens in slaap. Er kwamen dreigende wolken en een beetje wind zo we dachten dat het afgelopen was met het mooi weer maar nog geen half uur later trok het al helemaal terug open, we hadden geluk. Voor een keer werden we gespaard van een forse plensbui. Het werd zelfs terug schitterend, toen beslisten Enrico en ik toch nog voet in het water te zetten alhoewel we beiden zeer goed uitkeken waar we onze voeten plaatsten om een kwallen meeting te vermijden. Dan een beetje drogen en tegen dat we droog waren was het al 18u. We bleven op het strand tot ongeveer 18u30 en pakten dan onze spullen samen daar we het allen een beetje beu waren van op onze krent te liggen. Terug de bus op voor een uurtje. Het verkeer in die richting viel wel mee en zo zijn we terug geland in Thessaloniki very citycenter statie Kamara om 20u30. Koken, een aflevering van Geert Hoste en het was alweer voorbij middernacht alvorens ik het besefte.

Dag 169: maandag 21 april 2008

Door de vermoeide reis die achter de rug was was er een voorkeur om wat uit te rusten vandaag, niet al te actief zijn was de boodschap. Alleen was de aankondiging dat we, zoals gisteren in de bus afgesproken om met ons hele reisgezelschap naar de bar aan Rotonda te gaan om een vergadering te beleggen om dan met de hele meute naar het reisagentschap te trekken om geld terug te eisen. Dus op het gemakje opstaan, een korte ochtendwandeling in het mooie weer, een trip naar de Lidl om te hamsteren voor de komende week en dan maar afwachten wat deze namiddag ging brengen op gebied van onderhandelingen. Ik kwam tegen 14 terug uit Lidl en had dan nog wat tijd om alles te plaatsen op het juiste plekje. Dan maar wachten tot het 16u werd. Ik vertrok pas om 16u uit Kassandrou omdat ik zeker was dat nog lang niet iedereen er ging zijn. Bovendien had ik eerst nog aangeklopt bij mijn Poolse buren om te vragen of ze klaar waren om mee te gaan. Daar we iedereen op post hadden gevraagd moest iedereen erbij zijn. Maar, Voitek lag te slapen, Paula lag te computeren en Jack zat in zijn ondergoed ook te computeren maar aan de bureau. Ze vielen een beetje uit de lucht en waren het blijkbaar al vergeten. Ik vroeg hen of ze nu kwamen of niet dan zegden ze misschien later. We vonden het toch een evidentie dat iedereen er zou zijn. Sandy, Anne, Manuel, Hanne Eva waren er al. Ik installeerde me ook en aangezien de meederheid, 6 personen aanwezig was besloten we allen in consensus dat we konden beginnen vergaderen. We overlegden wie de woordvoerder ging zijn, wat er allemaal moest vermeld worden wie moest bijspringen in geval de woordvoerder tekortschiet in woorden, wat onze eisen waren,… . Om 17 was er niemand meer bijkomstig opgedoken. Allen waren we ontgoocheld want we hadden de meeting al uitgesteld gisteren van 14u naar 17u omdat Kate en Petros dit te vroeg vonden en nu hadden ze helemaal niets van zich laten horen en waren ze net als de rest van het Oost-Europese gezelschap nergens te bespeuren. Oost-Europa had dus slechts 1 vertegenwoordiger zijnde Hanne. We vertrokken dan maar met ons 6 naar het agentschap van Sunflight waar we de reis hadden geboekt. We kwamen daar aan en men was verrast van de omvang van de groep, zelfs met ons 6 was het kantoortje al wel gevuld. We begonnen daar van wal te steken met ons probleem uit te leggen en daar keek men zeer verrast onze richting uit. Zoals het hier werkt in Griekenland, een telefoontje naar een ander kantoor. Het was blijkbaar naar Diesel travel, de vervoersmaatschappij die ons naar Istanbul heeft begeleid, en de scheldpartij kon beginnen. De uiteindelijke oplossing van Sunflight luidde als volgt, ze wilde ons het geld die we extra hadden betaald voor de Engelse gids, zijnde €10,00 p.p. terugbetalen. Maar dit vonden we eigenlijk mar een magere troost daar we eigenlijk veel minder aan de trip hadden gehad dan de Grieken met hun begeleide reis. Nog maar eens een telefoon naar Diesel travel. Uiteindelijk vroeg ik of iedereen instemde om eens te gaan luisteren wat Diesel travel ons ging vertellen over het regelen van de Gids. Sunflight stak het op Diesel tavel omdat Sunflight normaal ging samenwerken met een agentschap in Istanbul ter plaatse om een Engelse gids voor ons te regelen en desnoods ons met de trein in plaats van de bus te nemen indien men ons niet kon voorzien van een Engelse gids. Dus iedereen stemde in naar Diesel travel. Dit kantoor was gevestigd op de plaats waar we vertrokken waren met de bus, Platia Eleftherias, een kleine 20 minuutjes wandelen over de zeedijk. Daar aangekomen belden we nogmaals naar Sunflight om te vragen met wie zij hadden gesproken aan de telefoon zodat we niet nogmaals het ganse verhaal opnieuw moesten doen. Aan de telefoon vertelde men ons dat 1 van de 2 medewerksters van Sunflight naar het reisbureau ging komen om te helpen de situatie te klaren. We wachtten daar 15, 30 45 minuten belden nogmaals om te vragen waar men bleef en dan kreeg men doodleuk het antwoord dat de medewerkster naar huis was vertrokken. Dus we gingen maar van start op eigen kracht. De eigenaar van het kantoor was een man tussen de 30 en de 40 jaar, typische Grieks macho-mafia type. Hij verstond hoegenaamd niet veel engels dus kwam er maar een tolk aanzetten, de tolk was een stevig gebouwde blonde vrouw die de taak naar behoren vervulde. Deze eigenaar werd met de minuut zotter van de situatie. Hij sprong rond, draaide in zijn stoel, riep in ieder personeelslid’s richting, zegde ons dan ook iets in het Grieks of in zeer gehandicapt Engels en dan kwam de tolk ons ter hulp om te verduidelijken. Hij telefoneerde nogmaals in de richting van Sunflight want nu was uitgekomen dat we €135,00 betaalden in plaats van €125.00. Hij was hiervan niet op de hoogte en bovendien was hij niet op de hoogte van een gids die met ons ging meerijden in het Engels. Enkel een tolk maar de persoon die ons tolkte in de bus was al even erg om zijn Engels te verstaan als ik die probeer Chinees te spreken. (Voor alle duidelijkheid ik spreek geen woord chinees). Na een uur van geroep en geschreeuw vroeg hij uiteindelijk wat we wilden en dit was heel simpel. We willen het geld terug dat we hadden betaald voor de Griekse gids daar we niets aan hem gehad hadden omwille van onze onwetendheid over de Griekse taal. Omwille van zijn imago als travelagent besliste hij ons dan maar een andere €10.00 p.p. te vergoeden. We hadden dus in het totaal €220.00 opgestreken. Het was ondertussen verassend voor iedereen al 20u15 geworden. Veel tijd dus voor onderhandelen maar toch, de buit mocht er wezen. Maar dan begonnen er mensen verder te denken. De Polen hadden niet de minste interesse getoond, gen berichtje van we komen niet, we wensen je veel succes, heb je al resultaat, hoe is het gegaan, niets. We gingen naar Mc Donalds om te luisteren wat de voorstellen waren wat er met het geld nu ging gebeuren. Iedereen voelde zich gigantisch opgejaagd na de onderhandeling die we hadden gehad en wetende dat de andere gewoon nog de moeite niet hadden gedaan om uit hun bed te komen. De stemmen gingen al snel in de richting van, laat ons het geld delen onder ons 6, wij waren toch blijkbaar de enige die ervoor gegaan zijn, hadden wij ook zoals hen gereageerd en in ons bed blijven liggen dan hadden we allen geen cent gehad. Dit kwam dus neer op iedereen €36.00. Alleen Hanne stemde tegen maar uiteindelijk gingen we er allen met akkoord dat iedereen de €36.00 aanvaarde. Nu gingen we nog een blitz bezoek brengen aan de nagel nieuw geopende H&M van Thessaloniki. Om 21u sloot deze dus we hadden nog een 30 minuutjes om daar een kijkje te nemen, om 21u30 thuis en om 22u stond ik achter mijn kookplaten. Zo kon ik dus plaatsnemen in mijn beddenbak tegen 23u30.

Dag 168: zondag 20 april 2008

Het einde van de Istanbul trip was al aangebroken, alweer een stukje wereld die ontdekt was in een mum van tijd. Deze morgen was het bijgevolg erg hard om het geluid van de wekker te aanhoren. Niemand maakte aanstalten om de douche in te gaan maar toch nam ik dan maar weer als eerste het initiatief. We slaagden er op mysterieuze wijze toch opnieuw in om om 7u45 aan de ontbijttafel te zitten. De enige die al klaar zat aan tafel was Eva. Nu bleek dat zij pas om 3u deze nacht in het hotel geland was maar ze zag er nog behoorlijk fris uit voor deze prestatie. Opnieuw een karrevracht aan voedsel richting tafel en smullen maar. Er werd zeer weinig gezegd aan tafel ik denk door vermoeidheid maar ook omdat de Polen het niet echt hadden geapprecieerd dat de Duitsers zonder iets te zeggen de laatste avond niet hadden samen gevierd met de rest van de groep, iets wat ik ook wel een beetje vond. Om 8u15 gingen de meeste naar boven om hun spullen te pakken en deze morgen vertrok de bus slecht met een 5tal minuutjes vertraging door ons veroorzaakt. Best acceptabel dus voor een groep die meereist zonder gids. Deze morgen stond er nog een bezoek aan een klooster op het programma in het oude Griekse deel van de stad en een ander kerkje. De bus transporteerde ons naar deze plekken alvorens de snelweg te nemen terug richting Thessaloniki. Alhoewel dat secundaire weg nar Belgische normen ook nog een groot woord was voor deze snelweg. Het klooster was een mooi gerenoveerd gebouw en de enige toeristen die je daar kon vinden waren natuurlijk Grieken. Er was juist een dienst bezig en ze waren ook aan het zingen maar het was bijlange zo mooi niet als het koor die ik had gehoord op Athos. Daarna was er nog een kleinschalig Grieks kerkje aan de beurt, die wel best iets gezelligs had. Manolis, de Griekse gids zijn laatste woorden waren bijna aangebroken. Ze zongen nog iets ter ere van hun geloof en dan stapten we de bus maar op voor de komende 10, 11 of 12 uren. Afhankelijk van het aantal keren dat er ging gestopt worden. E zon zat goed in de bus dus de airco kon zijn werk doen. Ik zat volledig achteraan in de bus en had de gordijn als hoofdkussen genomen. Dit was ten zeerst aangewezen want er zat namelijk een pin uit waar je het gordijn normaal moest rond bevestigen en als ik in slaap ging vallen zonder iets ertussen raakte ik met mijn hoofd 100% zeker deze plastic pin. Maar dit was iets waar de Grieken voor me zich niets van aantrokken. Toen ik vredevol lag te slapen had madam te warm en had ze gewoon het gordijn weg getrokken, logisch gevolg ik met mijn hoofd baf op die pin, resultaat een kwetsuurtje aan mijn oog en een blauwe plek. Ze keken zo om en vroegen enkel voor de gordijn is it ok? Niet of dat het ging want ze wisten zeker dat ik me pijn had gedaan maar neen hoor geen sorry want daar is een Griek tenopzichte van een Xeno te fier voor. We reden dus maar verder en ik keek een paar keer nors in hun richting als ze omkeken. We stopten een 3 à 4 tal keer waaronder aan de grens en zo waren we terug aanbeland in Thessaloniki tegen 21u. Iedereen was blij terug thuis te zijn. Voor het uitstappen had ik, met mijn hese stem die ik moest forceren dankzij mijn verkoudheid om er toch nog klanken uit te krijgen, medegedeeld dat er morgen een samenkomst was waarbij iedereen aanwezig moest zijn om een deel van ons geld terug te gaan eisen van het reisbureau daar de beloften die ze ons hadden gemaakt betreffende de Engels talige gids niet waren ingelost. We spraken af om 16u in de bar tegen rotonda. Zo waren we zeker dat iedereen er tegen 17u ging zijn. Iedereen stemde in. We wandelden naar huis en ook hier had het blijkbaar een mooie dag geweest want op dit uur van de dag liepen de Grieken zelfs met T-shirts aan. Thuis aangekomen had ik maar zin in 1 ding en dit was slapen. Ook al had ik honger, koken wilde ik in elk geval niet doen dus direct het bedje in. Het was toch tenslotte al 23u.