Dag 177: dinsdag 29 april 2008

Na een periode van ongeveer 1 maand om een bloedtest te bekomen, ging ik vandaag nog eens een poging ondernemen om deze resultaten te hebben. Ik moest hiervoor opstaan om 6u45. Iets wat onmenselijk, onmetelijk vroeg leek. Ongelofelijk dat ik toch uit mijn bed geraakte op dit nachtelijke uur. Als het is voor op reis te gaan dan gaat dat nog maar als het gewoon is om bloed te geven dan is de zin om been uit bed te zetten al een veel grootsere daad. Een lekker opwarmende douche want het was verrassend fris in mijn kamer ook. Om 7u30 stond ik klaar en begaf ik me naar Ahepa general hospital, gesitueerd op de universiteitscampus. Normaal gingen de loketten pas open om 8u maar aangezien je best op voorhand aanwezig bent zodat je een nummertje had in het begin. Om 7u40 was ik er en had nummer 2. Opnieuw werd er alweer gediscuteerd toen de loketten opengingen over wie nu eerst moest gaan omdat er al mensen waren die er naar hun mening langer stonden dan andere. Als ze toch maar eens nors kunnen doen die Grieken dan gaan ze het niet laten. Ik kwam dus als tweede aan de beurt dankzij een Griek die van zijn tak begon te maken tegen de andere die wilden voorkruipen voor mij. Aan het guichet vertelde men me in het Grieks waar ik heen moest compleet onverstaanbaar. Ik moest dus het op eigen houtje vinden. Ik vroeg het dan maar aan een verpleegster die ook al geen Engels kon en antwoordde met “te Xero” (= ik weet het niet). Dan een dokter die gebrekkig Engels kon wees me waar naartoe en uiteindelijk was er de Griek die me had geholpen dat er niemand voor kon kruipen die me hielp naar het microbiologisch laboratorium. Daar nog maar eens een beetje wachten want het ging pas om 8u30 open. Alle stoelen waren al bezet dus ik dacht, ik kan al weer rekenen op een aar uurtjes maar blijkbaar brengen de Grieken hun ganse familie mee als ze komen voor een bloedtest. Want toen er 3 mensen buitenwaren was het mijn beurt en was iedereen weg. Morgen kon ik om de uitslag komen. Dus terug naar huis, langsheen de bakkerij om een brood. Lekker ontbijten en dan alles klaarmaken om naar Pereabeach te gaan met Verena. Het was na een aantal dagen weer 1 van de betere dagen op gebied van weer. Dus om 12u15 vertrokken we aan Kamara en we namen de bus naar de Ikea en daarna de 72. Bij onze aankomst in Perea aten we eerst nog een pitta alvorens we ons installeerden op het strand. We bleven tot 18u want toen begon er een wind op te komen die de temperatuur deed zakken. Om 19u30 was ik terug thuis. Vanavond stond de rest van de barbecue van zondag op het menu. Ik had nog een hamburger en 2 worsten. Ik maakte daar wat puree bij en liet het me smaken. Dan nog wat de blog bijwerken en dan slapen, iets wat ik om middernacht aanvatte.

Dag 176: maandag 28 april 2008

Goeie morgen deze morgen, er is een einde gekomen aan de vakantieperiode. Alhoewel nog niet helemaal want het is nog paasmaandag vandaag. De stad lag er nog steeds bij als een spookstad. Nog steeds geen auto, iets wat voor hier zeer uitzonderlijk is, of geen mens te bespeuren. Alle winkels zijn en blijven gebarricadeerd alsof er een bom is gevallen in de stad of dat er elk moment een orkaan of een oorlog kan langskomen. Zelfs de periptero hoekwinkeltjes zijn gesloten. Ongelofelijk hoe verlaten deze stad eruitzag.  Kan je geloven dat er zelfs normale parkeerplaatsen waren die vrij waren. Iets wat nog nooit eerder was gebeurd. Blijkbaar was het het ganse weekend een grote uittocht geweest naar de familie die meer buiten de stad in de kleinere dorpjes woont. Al kan ik ook vermelden dat Pasen precies meer gevierd wordt hier dan Kerstmis. Ok dit gaat niet voor alle inwoners van het Belgenland op want als trotse inwoner van dé eiergemeente van België ben ik best wel trots op onze eierworp uit de kerktoren van Kruishoutem. Maar globaal genomen wordt Kerst meer thuis gevierd bij ons en is Pasen het moment bij uitstek om jezelf op de latten te plaatsen bovenaan een berg ergens in 1 van de duurdere landen als Zwitserland, Frankrijk of Oostenrijk en jezelf dan een ferme duw te geven om in de afgrond te belanden. Iets wat hier dus blijkbaar niet gepractiseerd wordt. Hoogstwaarschijnlijk zouden de Grieken dankzij hun gyros speklaag in de sneeuw wegzakken en door teveel weerstand tussen de latten en de sneeuw automatisch stilvallen. Maar genoeg verteld nu. Vandaag stond er niets speciaal op het programma, we hadden zelf een voorspelde regenboog die inderdaad werd uitgevoerd in het midden van de namiddag en de straten werden hier inderdaad nog maar eens omgetoverd tot ware rivieren, maar dit had ik nog nooit eerder tevoren gezien je zag zelfs geen asfalt meer. Dus wandelen zat er niet in voor vandaag. Om de avond niet alleen door te brengen was ik zowel als Ulla uitgenodigt bij Verena vanavond om 18u om pasta en salade tot ons te nemen. Ik vertrok om 17u45 en was dus zoals de beleefdheid het voorschrijft een beetje te laat aan het gebouw. Eerst werd er nog wat gekletst en dan begonnen Verena en ik aan het preparaat voor de saus van de spaghetti. Om 20u zaten we aan tafel en daarna speelden we nog een paar spelletjes Yes5, terwijl Ulla verder werkte aan haar paper die ze van het Frans vertaalde in het Duits om daarna over te gaan naar een Griekse vertaling. Om middernacht begaven Ulla en ik ons huiswaarts waar we een half uurtje later arriveerden en zo was de dag ook alweer afgelopen.

Dag 175: zondag 27 april 2008

ΚΑΛΑ ΠΑΣΧΑ, ΧΡΙΣΤΩΣ ΑΝΕΣΤH!!! Of in het Vlaams, zalig paasfeest. Vandaag was het dus de hoogdag Pasen. Alweer had ik niet de zin om snel op te staan. Dit was misschien mede veroorzaakt dat het zondag was. Om 12u nam ik mijn ontbijt en dan kwam Verena ook online. We spraken af om om 15u een wandeling te gaan maken op de zeedijk. Het was aan het regenen maar toch, ik had al 3 dagen binnengezeten dus vond ik het maar eens van moeten dat ik buitenkwam. Dus gewapend met paraplu en muziekspeler naar de jachthaven waar we de wandeling gingen laten beginnen. We hadden ook nog vastgelegd dat we na de wandeling nog gingen barbecueën. Ik had genoeg in huis en zo moesten we beide Pasen niet alleen vieren. We vertrokken aan de haven om 15u30 en wandelden de ganse zeedijk af. Om 18u waren we terug in Kassandrou om ons een beetje op te warmen. Ulla had nog een berichtje gestuurd of we konden nagaan f de internetshop open was maar ik liet haar toe mijn internet te gebruiken en ook mee te eten zo is het gezelliger onder ons en zo was zij ook niet alleen om Pasen te vieren. Ik haalde alles uit de vrieskast, zo waren er braadworsten, frieten, hamburgers, fishsteaks,… . Daarna speelden ik en Verena nog een paar spelletjes waaronder de dubbelsteine en de uno. Ulla werkte ondertussen verder aan haar vertaling om een paper te schrijven. Om 22u kreeg iedereen de terugslag van de goede voeding en dan begon iedereen de vermoeidheid te laten merken. Toen ze weg waren was alles al afgewassen dus gewoon pyama aan en nog een beetje tv kijken op mijn computer. Ik was nog geen half uur aan het kijken en viel al in slaap. Ik moest opnieuw opstaan de computer terug over te zetten op de muziekspeler voor de nacht. Ik sliep na deze taak direct terug in. Alweer zeer vroeg dus.

Dag 174: zaterdag 26 april 2008

Het is paasweekend vandaag, althans voor de orthodoxen. Nochtans hadden we geen geluk met het weer want het was fris, zwaar bewolkt en regenachtig. Dus nog maar een dagje thuisblijven. Ik sliep opnieuw tot 11u om het meerendeel van de dag door te komen en keek daarna naar een volledige aflevering van Geert Hoste, de show van 1994. Ik was blijkbaar de enige die de nacht goed doorgekomen was om gewoon te functioneren vandaag. Als ik hoorde hoe de andere zich voelden op dit moment. De andere hadden precies iets te veel van het alcoholische product in zich opgenomen. Zowel Ulla als Verena waren vandaag niet in de mogelijkheid om ingenomen voedingsstoffen in het lichaam te houden. Dit hoorde ik althans van Enrico die zich achter de computer van Verena had gezet om wat te chatten. Deze avond vertrok Enrico terug naar Duitsland, hij had zijn vlucht om 22u en ze vertrokken om 19u zodat men zeker op tijd zou zijn in de luchthaven. Maar daar het paasweekend is was er totaal geen verkeer in de stad en waren ze dus zeker 2u30 op voorhand, voor Makedonia airport, veel te vroeg. Ik bleef gezellig thuis en probeerde nog een filmpje te kijken maar viel om 20u al in slaap.

Dag 173: vrijdag 25 april 2008

Nog een week weg van het verblijf in het Griekse vasteland. Het weer was niet al te fameus bij het opstaan dus, lang slapen was de activiteit om de uren te slijten. Er stond geen enkele activiteit op het programma voor de dag verder in te vullen dus het ging een dagje thuis zijn. Of toch er stond toch iets te doen vandaag, Eva en ik gingen een gesprek trachten aan te knopen met de Polen om de kwestie van Istanbul te regelen met hen want hun gedrag op de verjaardagsparty van Kostas was blijkbaar ondermaats geweest. Hoofdzakelijk te wijten aan het feit dat zij te lui waren maar toch wel het geld wilden innen. Dus om 12u waagden we het samen de eerste keer om bij hen aan te kloppen. Ze openden, maar antwoorden ons ah nee nu niet want we moeten naar de winkel, kom later nog eens terug. 2 uur later stonden we daar terug, ah nee nu niet want we vinden dat Kate en Petros er ook moeten bijzijn, kom om 17u nog eens terug want ze komen deze namiddag langs. Om 17u stonden we daar weer, ah nee ze zijn hier nog niet maar ze hebben een berichtje gestuurd om 20u zouden ze er zijn. Om 20u nog eens aankloppen, maar toen veegden we er ons laarzen aan we hadden lang genoeg gewacht. De discussie brak los, 2 personen tegen 4 zeer fijn. We vertelden dat we hun gedrag ferm ondermaats vonden daar ze niet de minste interesse toonden en wat we zoal hebben moeten doen om dit geld te bemachtigen. Iedereen had liever in zijn bed blijven liggen dan daarheen te gaan. Maar ze konden er niet bij dat we dus hadden beslist het geld te verdelen in meerderheidsstemming zodat de mensen die er iets voor gedaan hebben ervoor vergoed mogen worden. Na een kleine 3 kwartier onderhandelen lieten we ons deel van hun geld achter in hun kamer en namen de benen daar het gesprek over was. De enige die me echt furieus maakte was Hanne, echt een bitch van een vrouw, ze ging gewoon in de persoonlijke aanval en sleepte er alle elementen bij die niets te doen hadden met de conversatie of hoe we het probleem konden oplossen. Ik doe dit normaal niet vaak maar ik maakte een paar gebaren naar haar dat ze haar kwekkel moest houden en verhefte mijn stem in een strenge en zeer luide toon. Ze dreef me zelfs bijna tot het punt SHUT UP te roepen in haar richting maar als ik haar geen aandacht schonk stopte ze na een aantal minuten toch met babbelen daar ze doorhad dat ik toch niet luisterde. Om 20u45 vertrokken Eva en ik dus uit de kamer en overlegden we samen hoe het verlopen was. Om 21u15, meer dan een uur te laat, kwamen Kate en Petros ook aan. Ik ging mij bij hen ook verontschuldigen dat onze beslissing die we hadden genomen verkeerd was maar Kate vloog op me af, het maakt niet uit ik hoef geen verontschuldigingen ik wil Eva spreken hier en nu. Ik zij ok, ik zal haar gaan halen. Eva ging binnen en ze kreeg de volle lading. Kate had al “bepaalde instanties” ingelicht en ze heeft alle bewijzen dat al het geld in haar bezit is en dus zij iedereen moet uitbetalen. Zij is dus verantwoordelijk. Dus het geld die we hadden achtergelaten was niet het volledige bedrag dus het was het volledige bedrag of niets, ze kreeg tijd tot dinsdag anders ging de instantie die ze hadden ingelicht contact opnemen met haar thuisuniversiteit. En dan trok ik dus mijn conclusie, mijn beeld over de oost-europeanen is helemaal veranderd. Ik had namelijk een paar keer over mijn kop gekregen dat ik een kapitalistische westerling was net zoals Eva en dit pikte ik dus ook al niet. Mijn conclusie is, ze zijn zo lui en als er eens een vuil werkje is is er altijd een derde die het voor hen kan oplossen zodat zij zich vooral niet moeilijk hoeven te maken. Eva ging buiten en de traantjes vloeiden. Ze belde snel nog naar Sarah waarmee ze vannacht vertrok naar Sofia. Ze vonden het in elk geval ook een lelijke streek. Uiteindelijk ging Kostas met de rest van het geld, door Eva voorgeschoten gaan babbelen met de Polen. Hoe het verder is afgelopen weet ik niet daar ik hen niet meer heb gezien. Ik ging naar de Winebar omdat Enrico, het lief van Verena haar laatste avond hier vierde en de opwarming voor de uitgang vond plaats in de winebar. Ik vertelde het ganse verhaal daar ook en daar vonden ze het ook laag dat ze van hun zijde geen klein pardontje in onze richting hadden gericht. Daarna dropten we dit onderwerp en babbelden over totaal andere en toffere zaken. Om 3 u landde ik thuis in mijn bed terwijl zij al aan de plezante dronken kant zich in de MO waagden.

Dag 172: donderdag 24 april 2008

Op deze mooi door zon opgevulde dag was er voor deze maand de derde trip gepland. We gingen dit keer in de richting van Edessa trekken. Edessa is een dorpje op een kleine 150 km vanThessaloniki vandaan waar er zeer mooie watervallen gesitueerd zijn ergens midden in de natuur. Ik maakte dat ik om 11u30 bij Verena was dus moest ik om 10u45 vertrekken daar ik eerst nog langs de beenhouwer moest passeren om vlees te kopen voor de barbecue die gepland was voor deze avond. Ik kwam daar mooi op tijd aan zodat we allen samen naar het station konden vertrekken. Dit lag slechts op een 5 minuutjes wandelen van de flat dus was schitterend om de trein van 12u15 te kunnen halen en tevens ticketjes te kopen ervoor. In het station aangekomen wilde de dame aan het loket maar niet begrijpen dat we 2 studenten waren en 1 normaal tarief. Bovendien toen we dan zo ver waren dat we over de juiste tickets beschikten dan verstonden we er ons nog niet aan. Verena en ik hebben een ticket met 25% reductie en Enrico met het volle tarief had slecht 30 cent meer te betalen. Dus €4.20 en €4.50 niet te begrijpen maar daar we al weten dat je nooit in Griekenland moet pogen om de logica te achterhalen dachten we dan ook niet meer verder. Na 1u en 30 minuten in de trein te hebben gezeten en enkel groene bergachtige zones te hebben gezien kwamen we aan in Edessa. Het station was niet zo uitmuntend dat je direct zou zeggen ok dit is een zeer toeristisch plekje. Je moest de sporen oversteken en dan snuiven welke richting je uitmoest, geen bordje of indicatie welke richting je uitmoesten. We wandelden dan maar door onze logica te volgen de straat in die recht op het station uitkwam daar het er een tamelijk belangrijke straat uitzag voor het dorpje. Na een 500m stappen kwamen we dan toch een eerste indicatie tegen die ons duidelijk maakte dat we links moesten afslaan richting waterfalls. Dit deden we dan ook en inderdaad na een beetje wandelen naast de rivier die de watervallen wellicht moest veroorzaken kwamen we uit op een mooi aangelegd parkje en hoorden we het water vallen. We liepen daar een beetje rond en trokken gigantisch veel foto’s. Alles moest precies worden vastgelegd alsof het de laatste kans was om dit te zien. Dan daalden we de trappen af op een shot te nemen van beneden af van het ganse gebeuren. Beneden troffen we een bordje aan met hamp factory, niemand van ons wist wat dit was dus nieuwsgierig dat we zijn dan maar de aanwijzig volgen. We kwamen uit op een klein maar ook mooi aangelegd klein fabrieksterreintje waar op het einde een terrasje was waar niemand zat. We zagen van daar in de verte een restaurantje of een terrasje gelegen op de hoogste rock met hoogstwaarschijnlijk een gigantisch mooi zicht. Dit was dus de bestemming voor de volgende stop. Daar nutigden we een natje en nadat we de duppels hadden overleefd en we vaststelden dat het tijd was om ons te liften om terug richting station te gaan om de trein van 17u15 te nemen. Maar toen we begonnen te wandelen zagen we een bordje met aquarium. Iets wat we nog niet hadden gezien. De volgende trein was om 18u30. We hadden tijd en moesten voor niets terug zijn dus besloten we dan maar dit aquarium te bezoeken. Er waren vele slagen leguanen, krokodillen,… . We bleven daar verrassend langer dan verwacht want toen we buiten kwamen hadden we net tijd om op ons gemak ons naar het station te gaan. Dan maar terug de trein op naar Thessaloniki. Om 20u waren we terug, nog eens langs de hondenwinkel lopen om te zien welke hondjes ze nu hadden opgesloten in de glazen kooi die volgens mij veel te klein was. Om 20u30 begonnen we aan de barbecue, we discuteerden een beetje over het Istanbulverhaal en dan nadat het vlees ongeveer 45 minuutjes had liggen roosteren konden we aan tafel gaan. Om 23u30 nadat alles was naar binnen gewerkt, alhoewel alles, we hadden nog een portie voor ons allemaal voor 1 van de komende dagen. Manuel vertrok, iets wat we allen nogal boertig vonden daar hij niet de minste inspanning had geleverd bij de barbecue en dan gewoon had het eten in zijn kas geslaan en terug weg. Maar niemand vond het erg dat hij echt weg was omdat we er eigenlijk als gezelschap toch niet veel aanhebben in de gesprekken. Daarna bekeken we nog de foto’s van de dag en de vorige dagen en dan was het al tegen 1u. Toen nog een afsluitend drinkje op het terras buiten en toen we naar buiten keken en zagen hoe bewolkt het wel was dan dacht ik dat het maar beter was om ervandoor te gaan zodat ik nog droog zou arriveren thuis. Om 2u was dit het geval en nog geen 10 minuten nadat ik thuis was  begon het te drashen.

Dag 171: woensdag 23 april 2008

Nog maar eens een dag overgoten van een wolkenloze hemel en sterke zonnestralen maar ik legde mezelf op, niet buiten alvorens alles gedaan is wat je moet doen. Zo had ik het ganse Istanbul verhaal neer te schrijven waar ik wel nog wat zoet ging mee zijn, de voorbije geschreven verhalen publiceren op de website, de foto’s sorteren, overplaatsen op mijn computer en plaatsen op mijn facebook pagina en dan nog bekijken hoe ik de rest van mijn professionele activiteiten ging plannen. Ik heb nog 1 examen te gaan en dan is het reeds afgelopen met het officiële buitenlandse studiejaar. Echt een raar gevoel dat de 10 maanden verblijf in het buitenland zo snel voorbij gaan zijn. De 20^ste juni sta ik al terug op Belgische bodem dus dit is vanaf vandaag in minder dan 8 weken. Bovendien zit er nog een week verblijf Halkidiki inbegrepen in deze 8 weken. Verre trips staan normaal niet meer op het programma. Enkel misschien nog eens gaan kamperen met het West-Europese gedeelte van het gebouw hier op de universiteitscampus in Halkidiki om het jaar te besluiten en wat tochtjes rondom Thessaloniki en dit ging het wel wezen. Maar nu nog niet aan het einde denken in elk geval, we hebben nog veel tijd om allerlei leuke dingen te doen. De namiddag schoof ook al tamelijk snel op mede dankzij de middagdut en zo werd het 18u30. Ik was uitgenodigd deze avond in de flat van Verena om te komen eten. We gingen een gezellig avondje onder ons hebben. Verena had Pastische klaargemaakt maar het was een zo gigantische hoeveelheid aan voeding dat ze best nog een ganse familie uit het gebouw had uitgenodigd ook. Er waren 2 ovenschotels, 1 die de rest bevatte van een van de voorbije dagen waar ze al eens met volle teugen hadden aan zitten smullen en 1 compleet nieuwe. We weerden ons en de schotel met de rest was op. De nieuwe werd onaangeroerd gelaten daar iedereen meer als voldaan was. Manuel kwam binnen toen we aan het eten waren, zegde niet veel en nam ook plaats aan tafel met zijn take away gyros. Daaran verplaatsten we ons 3 nog naar Kitchenbar om een pouscafeetje te drinken. We hadden geluk want het terras was nog open op dit nachtelijke uur. We namen plaats vlak naast de zee en bestelden ons 2 caiperinias en 1 cola, je kan al raden voor wie de cola was. We waren wel heel erg verrast over de rekening toen we deze vroegen. Er was namelijk een extra 10% aan de prijs teogevoegd. We vroegen de bediende waarom dit was en die vertelde ons doodleuk dat dit een ongeschreven regel is dat men 10% moet bijbetalen omwille van de paasperiode, het is een soort als gift aan het personeel. We waren voor deze drinkjes dus over de €20.00 kwijt. Allen ons een beetej bestolen voelend keerden we huiswaarts maar de avond was toch ondanks deze onaangename afsluiter geslaagd. We wandelden samen naar Agia Dimitrios en daar splitsten onze wegen zich. Om 2u30 was ik terug thuis en dan maar snel slapen was de boodschap.

Dag 170: dinsdag 22 april 2008

Vandaag was er nog eens een trip gepland richting Perea. Dit alles om de zonnestralen nog maar eens volledig tot ons te kunnen laten komen. Ik had afgesproken met Eva om te vertrekken om 11u in die richting en later ging Verena samen met Enrico, haar lief, nog achterkomen. We vertrokken dus pal om 11u vanuit de residentie naar Kamara, namen de bus en dan een uurtje doorheen stad en natuur rijden om het strand te bereiken. Daar aangekomen installeerden we ons maar vielen mijn ogen op een bruinachtige smurrie die eruitzag als een jellycake. Het was een kwal, wel helemaal zo mooi niet als die blauwe vlaaien die we bij ons in België op het strand aantreffen. Ik porde eens met een stok maar geen reactie. Echt een griezelig beest die je 2 keer zal doen nadenken alvorens je het water betreed. Een beetje later kon je aan het wateroppervlak ook nog bewegingen vaststellen. Wat kon dit zijn? Het leek op palingen of zeeslangen. Ik keek van wat dichterbij en kon er echt niet uit opmaken of het nu 1 van de voorgaande vreemde diersoorten was of dat het gewoon normale vissen waren. Dan deed ik een wandelingetje over het strand kwam ik nog meer van die vieze kwallen hopen tegen zowel in het water als op het strand. Het ging dus al ferm veel te warm mogen worden alvorens ik een voet in het water ging zetten. Om 14u30 arriveerden Verena en haar lief ook aan het strand. Eva trok richting Pittabar en ik bleef rustig kuieren bij het koppeltje. Ik viel nog maar eens in slaap. Er kwamen dreigende wolken en een beetje wind zo we dachten dat het afgelopen was met het mooi weer maar nog geen half uur later trok het al helemaal terug open, we hadden geluk. Voor een keer werden we gespaard van een forse plensbui. Het werd zelfs terug schitterend, toen beslisten Enrico en ik toch nog voet in het water te zetten alhoewel we beiden zeer goed uitkeken waar we onze voeten plaatsten om een kwallen meeting te vermijden. Dan een beetje drogen en tegen dat we droog waren was het al 18u. We bleven op het strand tot ongeveer 18u30 en pakten dan onze spullen samen daar we het allen een beetje beu waren van op onze krent te liggen. Terug de bus op voor een uurtje. Het verkeer in die richting viel wel mee en zo zijn we terug geland in Thessaloniki very citycenter statie Kamara om 20u30. Koken, een aflevering van Geert Hoste en het was alweer voorbij middernacht alvorens ik het besefte.

Dag 169: maandag 21 april 2008

Door de vermoeide reis die achter de rug was was er een voorkeur om wat uit te rusten vandaag, niet al te actief zijn was de boodschap. Alleen was de aankondiging dat we, zoals gisteren in de bus afgesproken om met ons hele reisgezelschap naar de bar aan Rotonda te gaan om een vergadering te beleggen om dan met de hele meute naar het reisagentschap te trekken om geld terug te eisen. Dus op het gemakje opstaan, een korte ochtendwandeling in het mooie weer, een trip naar de Lidl om te hamsteren voor de komende week en dan maar afwachten wat deze namiddag ging brengen op gebied van onderhandelingen. Ik kwam tegen 14 terug uit Lidl en had dan nog wat tijd om alles te plaatsen op het juiste plekje. Dan maar wachten tot het 16u werd. Ik vertrok pas om 16u uit Kassandrou omdat ik zeker was dat nog lang niet iedereen er ging zijn. Bovendien had ik eerst nog aangeklopt bij mijn Poolse buren om te vragen of ze klaar waren om mee te gaan. Daar we iedereen op post hadden gevraagd moest iedereen erbij zijn. Maar, Voitek lag te slapen, Paula lag te computeren en Jack zat in zijn ondergoed ook te computeren maar aan de bureau. Ze vielen een beetje uit de lucht en waren het blijkbaar al vergeten. Ik vroeg hen of ze nu kwamen of niet dan zegden ze misschien later. We vonden het toch een evidentie dat iedereen er zou zijn. Sandy, Anne, Manuel, Hanne Eva waren er al. Ik installeerde me ook en aangezien de meederheid, 6 personen aanwezig was besloten we allen in consensus dat we konden beginnen vergaderen. We overlegden wie de woordvoerder ging zijn, wat er allemaal moest vermeld worden wie moest bijspringen in geval de woordvoerder tekortschiet in woorden, wat onze eisen waren,… . Om 17 was er niemand meer bijkomstig opgedoken. Allen waren we ontgoocheld want we hadden de meeting al uitgesteld gisteren van 14u naar 17u omdat Kate en Petros dit te vroeg vonden en nu hadden ze helemaal niets van zich laten horen en waren ze net als de rest van het Oost-Europese gezelschap nergens te bespeuren. Oost-Europa had dus slechts 1 vertegenwoordiger zijnde Hanne. We vertrokken dan maar met ons 6 naar het agentschap van Sunflight waar we de reis hadden geboekt. We kwamen daar aan en men was verrast van de omvang van de groep, zelfs met ons 6 was het kantoortje al wel gevuld. We begonnen daar van wal te steken met ons probleem uit te leggen en daar keek men zeer verrast onze richting uit. Zoals het hier werkt in Griekenland, een telefoontje naar een ander kantoor. Het was blijkbaar naar Diesel travel, de vervoersmaatschappij die ons naar Istanbul heeft begeleid, en de scheldpartij kon beginnen. De uiteindelijke oplossing van Sunflight luidde als volgt, ze wilde ons het geld die we extra hadden betaald voor de Engelse gids, zijnde €10,00 p.p. terugbetalen. Maar dit vonden we eigenlijk mar een magere troost daar we eigenlijk veel minder aan de trip hadden gehad dan de Grieken met hun begeleide reis. Nog maar eens een telefoon naar Diesel travel. Uiteindelijk vroeg ik of iedereen instemde om eens te gaan luisteren wat Diesel travel ons ging vertellen over het regelen van de Gids. Sunflight stak het op Diesel tavel omdat Sunflight normaal ging samenwerken met een agentschap in Istanbul ter plaatse om een Engelse gids voor ons te regelen en desnoods ons met de trein in plaats van de bus te nemen indien men ons niet kon voorzien van een Engelse gids. Dus iedereen stemde in naar Diesel travel. Dit kantoor was gevestigd op de plaats waar we vertrokken waren met de bus, Platia Eleftherias, een kleine 20 minuutjes wandelen over de zeedijk. Daar aangekomen belden we nogmaals naar Sunflight om te vragen met wie zij hadden gesproken aan de telefoon zodat we niet nogmaals het ganse verhaal opnieuw moesten doen. Aan de telefoon vertelde men ons dat 1 van de 2 medewerksters van Sunflight naar het reisbureau ging komen om te helpen de situatie te klaren. We wachtten daar 15, 30 45 minuten belden nogmaals om te vragen waar men bleef en dan kreeg men doodleuk het antwoord dat de medewerkster naar huis was vertrokken. Dus we gingen maar van start op eigen kracht. De eigenaar van het kantoor was een man tussen de 30 en de 40 jaar, typische Grieks macho-mafia type. Hij verstond hoegenaamd niet veel engels dus kwam er maar een tolk aanzetten, de tolk was een stevig gebouwde blonde vrouw die de taak naar behoren vervulde. Deze eigenaar werd met de minuut zotter van de situatie. Hij sprong rond, draaide in zijn stoel, riep in ieder personeelslid’s richting, zegde ons dan ook iets in het Grieks of in zeer gehandicapt Engels en dan kwam de tolk ons ter hulp om te verduidelijken. Hij telefoneerde nogmaals in de richting van Sunflight want nu was uitgekomen dat we €135,00 betaalden in plaats van €125.00. Hij was hiervan niet op de hoogte en bovendien was hij niet op de hoogte van een gids die met ons ging meerijden in het Engels. Enkel een tolk maar de persoon die ons tolkte in de bus was al even erg om zijn Engels te verstaan als ik die probeer Chinees te spreken. (Voor alle duidelijkheid ik spreek geen woord chinees). Na een uur van geroep en geschreeuw vroeg hij uiteindelijk wat we wilden en dit was heel simpel. We willen het geld terug dat we hadden betaald voor de Griekse gids daar we niets aan hem gehad hadden omwille van onze onwetendheid over de Griekse taal. Omwille van zijn imago als travelagent besliste hij ons dan maar een andere €10.00 p.p. te vergoeden. We hadden dus in het totaal €220.00 opgestreken. Het was ondertussen verassend voor iedereen al 20u15 geworden. Veel tijd dus voor onderhandelen maar toch, de buit mocht er wezen. Maar dan begonnen er mensen verder te denken. De Polen hadden niet de minste interesse getoond, gen berichtje van we komen niet, we wensen je veel succes, heb je al resultaat, hoe is het gegaan, niets. We gingen naar Mc Donalds om te luisteren wat de voorstellen waren wat er met het geld nu ging gebeuren. Iedereen voelde zich gigantisch opgejaagd na de onderhandeling die we hadden gehad en wetende dat de andere gewoon nog de moeite niet hadden gedaan om uit hun bed te komen. De stemmen gingen al snel in de richting van, laat ons het geld delen onder ons 6, wij waren toch blijkbaar de enige die ervoor gegaan zijn, hadden wij ook zoals hen gereageerd en in ons bed blijven liggen dan hadden we allen geen cent gehad. Dit kwam dus neer op iedereen €36.00. Alleen Hanne stemde tegen maar uiteindelijk gingen we er allen met akkoord dat iedereen de €36.00 aanvaarde. Nu gingen we nog een blitz bezoek brengen aan de nagel nieuw geopende H&M van Thessaloniki. Om 21u sloot deze dus we hadden nog een 30 minuutjes om daar een kijkje te nemen, om 21u30 thuis en om 22u stond ik achter mijn kookplaten. Zo kon ik dus plaatsnemen in mijn beddenbak tegen 23u30.

Dag 168: zondag 20 april 2008

Het einde van de Istanbul trip was al aangebroken, alweer een stukje wereld die ontdekt was in een mum van tijd. Deze morgen was het bijgevolg erg hard om het geluid van de wekker te aanhoren. Niemand maakte aanstalten om de douche in te gaan maar toch nam ik dan maar weer als eerste het initiatief. We slaagden er op mysterieuze wijze toch opnieuw in om om 7u45 aan de ontbijttafel te zitten. De enige die al klaar zat aan tafel was Eva. Nu bleek dat zij pas om 3u deze nacht in het hotel geland was maar ze zag er nog behoorlijk fris uit voor deze prestatie. Opnieuw een karrevracht aan voedsel richting tafel en smullen maar. Er werd zeer weinig gezegd aan tafel ik denk door vermoeidheid maar ook omdat de Polen het niet echt hadden geapprecieerd dat de Duitsers zonder iets te zeggen de laatste avond niet hadden samen gevierd met de rest van de groep, iets wat ik ook wel een beetje vond. Om 8u15 gingen de meeste naar boven om hun spullen te pakken en deze morgen vertrok de bus slecht met een 5tal minuutjes vertraging door ons veroorzaakt. Best acceptabel dus voor een groep die meereist zonder gids. Deze morgen stond er nog een bezoek aan een klooster op het programma in het oude Griekse deel van de stad en een ander kerkje. De bus transporteerde ons naar deze plekken alvorens de snelweg te nemen terug richting Thessaloniki. Alhoewel dat secundaire weg nar Belgische normen ook nog een groot woord was voor deze snelweg. Het klooster was een mooi gerenoveerd gebouw en de enige toeristen die je daar kon vinden waren natuurlijk Grieken. Er was juist een dienst bezig en ze waren ook aan het zingen maar het was bijlange zo mooi niet als het koor die ik had gehoord op Athos. Daarna was er nog een kleinschalig Grieks kerkje aan de beurt, die wel best iets gezelligs had. Manolis, de Griekse gids zijn laatste woorden waren bijna aangebroken. Ze zongen nog iets ter ere van hun geloof en dan stapten we de bus maar op voor de komende 10, 11 of 12 uren. Afhankelijk van het aantal keren dat er ging gestopt worden. E zon zat goed in de bus dus de airco kon zijn werk doen. Ik zat volledig achteraan in de bus en had de gordijn als hoofdkussen genomen. Dit was ten zeerst aangewezen want er zat namelijk een pin uit waar je het gordijn normaal moest rond bevestigen en als ik in slaap ging vallen zonder iets ertussen raakte ik met mijn hoofd 100% zeker deze plastic pin. Maar dit was iets waar de Grieken voor me zich niets van aantrokken. Toen ik vredevol lag te slapen had madam te warm en had ze gewoon het gordijn weg getrokken, logisch gevolg ik met mijn hoofd baf op die pin, resultaat een kwetsuurtje aan mijn oog en een blauwe plek. Ze keken zo om en vroegen enkel voor de gordijn is it ok? Niet of dat het ging want ze wisten zeker dat ik me pijn had gedaan maar neen hoor geen sorry want daar is een Griek tenopzichte van een Xeno te fier voor. We reden dus maar verder en ik keek een paar keer nors in hun richting als ze omkeken. We stopten een 3 à 4 tal keer waaronder aan de grens en zo waren we terug aanbeland in Thessaloniki tegen 21u. Iedereen was blij terug thuis te zijn. Voor het uitstappen had ik, met mijn hese stem die ik moest forceren dankzij mijn verkoudheid om er toch nog klanken uit te krijgen, medegedeeld dat er morgen een samenkomst was waarbij iedereen aanwezig moest zijn om een deel van ons geld terug te gaan eisen van het reisbureau daar de beloften die ze ons hadden gemaakt betreffende de Engels talige gids niet waren ingelost. We spraken af om 16u in de bar tegen rotonda. Zo waren we zeker dat iedereen er tegen 17u ging zijn. Iedereen stemde in. We wandelden naar huis en ook hier had het blijkbaar een mooie dag geweest want op dit uur van de dag liepen de Grieken zelfs met T-shirts aan. Thuis aangekomen had ik maar zin in 1 ding en dit was slapen. Ook al had ik honger, koken wilde ik in elk geval niet doen dus direct het bedje in. Het was toch tenslotte al 23u.

Dag 167: zaterdag 19 april 2008

De wekker die de rust om het vroege ochtenlijke uur verstoordde om om 6u55 op te staan. Daar we om 8u30 gewassen, gekleed en gegeten moesten hebben om in de bus te stappen was dit dus het uur om aan de dag te beginnen. Ik nam als eerste een douche en om 7u45 verlieten we de kamer. Het ontbijtbuffet was beter dan verwacht. Er waren croissants, hard gekookte eitjes, fruitsap, pistolets,… . Iedereen van onze bende voerde een karrevracht aan voeding naar de tafel zodat we s’middags konden overslaan. Om 8u30 waren de meeste klaar maar er waren er nog een aantal die hun tanden wilden gaan poetsen, de Griekse gids kreeg het al op zijn heupen en begon nog maar eens van zijn tak te maken tegen ons, maar wat kondne wij het nu helpen dat zij te laat waren. Om 8u45 kon de bus vertrekken richting ander hotel om de resterende hotelgasten op te halen en dan stond er als eerste op het programma een boottocht op de Bosporus. Een bootreis van ongeveer 1u30 minuten. We hadden het goed getroffen want het weer was subliem om op het water te vertoeven. Bovendien maakten we ons op deze manier niet moe om een heel groot stuk van de stad te zien. Eva, Sandy en Anne wilden deze tocht niet meedoen daar onze bestelde Engelse gids zich nog steeds niet had laten zien en bijgevolg dat de trip een trip vol beelden, zonder klank zou zijn. Nochtans vond ik dat de trip op zich ook al goed was zonder uitleg. We zagen hoe omvangrijk deze stad eigenlijk wel was. Na de boottrip was het al 11u geworden. De volgende stopplaats was een moskee. Mooi gebouw maar gigantisch toeristisch met vrije toegang. Overal stonden er mensen, zelfs overladen vol naar mijn mening. Om het een en het ander meer te weten te komen legden we ons oor te luister in verschillende groepen die binnenstonden. Dan pas merkt men welk voordeel men heeft als men 6 talen beheerst. Ik luisterde naar een duitse groep dit keer. Zolang ik zelf niet moet spreken en enkel moet luisteren kan ik toch 90% verstaan dus goed meegenomen. Toen onze Griekse groep aanstalten maakte om naar buiten te gaan zijn we hen dan maar gevolgd. Nu trokken we naar Aghia Sofia, voor de Grieken een monument ten top daar het vroeger een kerk was die hen ten dienste stond als gebedsplaats maar later dan omgebouwd werd naar moskee en nu uiteindelijk een museum is geworden. Er stond al sinds 1992 een stelling in maar er werkt niet langer aan voortgewerkt om de geschiedenis terug uit het gebouw boven te halen. Je kon wel nog de opschriften ter ere van Mohamed zien hangen en je kon ook al een fresco met Maria zien. Allen spijtig van de stelling want die verstoorde grotendeels het zicht om een totaal beeld te hebben over het gebouw. Er was ook nog een bovenverdieping met een aantal fresco’s en muurschilderingen. Om 13u waren we daar buiten en was het laatste monument die we gingen bezoeken het topkapi. Het park en gebouw waar naar men beweert de grootste diamanten ter wereld bewaart worden. Ook gigantisch veel volk daar die heen en weer liep maar heus wel de moeite waard. Om even te bekomen installeerden we ons in het park in de zon en al snel was het tijd om terug richting bus te gaan. Om 15u was de afspraak voor de geïnteresseerden om de bus naar het hotel te nemen. Ik en Manuel deden dit, de andere wilden nogmaals een bezoek brengen aan de big bazaar. We hadden afgesproken om 20u in de zetels om samen uit eten te gaan. Manuel en ik gingen aangekomen in het hotel richting taksimstreet om nog een zwemshort te vinden. Zo konden we plonzen in het bad van het hotel. Nadien douchen en klaarmaken voor de avondsoiree. Toen we te horen kregen dat de andere niet gingen opdagen gingen we zelf maar op zoek naar een restaurantje. Ik had een tof etablissement gevonden die er eerder doorsnee zou uitzien voor een Belgisch restaurant dus voor daar zeer goed uitziend en bestelden ons respectievelijk calzone en pizza margeritta. Op de terugweg, het was ondertussen al 23u kwamen we de ganse Poolse bende tegen. Deze hadden het plan om naar een taverna te gaan in 1 van de zijstraten en vroegen of we geen zin hadden hen te vergezellen waarmee we direct instemden zodat we de avond konden vullen. Ze bestelden allen vis die naar mijn opinie een uur in de wind stonk en vol bacteriën zat maar ze zegden dat het hen smaakte dus het zal dan wel goed geweest zijn. Om 1u30 waren we terug in ons kamer en opnieuw mochten we op hetzelfde uur opstaan als deze morgen dus het zou hard worden want nu was het enkel 5u slapen.

Dag 166: vrijdag 18 april 2008

Na de lange busreis van gisteren 21u tot deze morgen 10u30 kwamen we uiteindelijk aan in Istanbul. De eerste plaats waar we voet op begane grond gingen zetten was een lederwinkel, een typische aangelegenheid voor toeristische bussen. We kregen daar een volledige modeshow te zien van wat ze zoal aanboden. Daarna kregen we tijd om in de winkel rond te kijken. Nochtans is Istanbul gekend voor goedkope lederwaren maar als je de prijzen in de winkel bekeek kon je evengoed naar een lederzaak bij ons in België gaan. Om 11u30 was deze bezoeksessie dus afgelopen en stapten we terug de bus in. Ondertussen stond de hele parking al vol met bussen. Nu reden we een kleine 15 minuutjes verder en werden we afgedropt aan “the big bazaar”. Ook een uitermate toeristische zaak. Een grote koophal met tal van kleine winkeltjes die naar mijn mening allemaal dezelfde rubbish verkopen. Daar keek ik even rond met de Duitse groep die deeluitmaakte van ons reizende gezelschap. In de Duitse groep zaten Eva, Sandy, Anne en Manuel. We wandelden door de meeste gangen en toen we vonden dat we het gezien hadden dan namen we een van de uitgangen om een kijkje buiten te nemen. We liepen langsheen een moskee en konden ons niet bedwingen om niet binnen te gaan dus de vrouwen een sjaal over hun hoofd en iedereen schoenen uit. Het was een zeer mooi gebouw vanbinnen, er zat wel niemand te bidden en de enige mensen die zich binnen bevonden waren toeristen alhoewel die ook niet al te talrijk waren. Na ons bezoek aan deze moskee liepen we nog wat verder en kwamen we in een kleine winkelstraat uit met gezellige koffiebars. Deze straat liepen we volledig af tot aan een mooi gebouw waarvan we nog steeds niet weten tot wat het juist dient en keerden dan mar terug o te middagmalen. Om 14u werden we terug aan de bus verwacht dus we kozen dan maar een plaatsje dicht op de plaats war de bus ons had gedropt want hij ging ons in die buurt komen ophalen ook. Een gezellig terrasje in het zonnetje op een pleintje, uitermate goed zou ik zeggen. We bestelden ons allen het typische turkse fastfood gerecht dörum kebap maar met kip en lieten het ons hartelijk smaken. Om 13u50 betaalden we en begonnen we rond te kijken waar de bus was want die was nergens te zien. Nu bleek dat deze een kleine 500m verder geparkeerd stond, daarom kwamen we dus ietsje te laat aan maar daar konden wij dus niets aan doen. De bus op en naar het hotel dus. De buitenzijde evenals de binnenzijde verraadde wel geen grote luxe maar toch was het acceptabel, je kan zeker zijn dat je de beestjes niet ging kunnen tellen om in slaap te vallen. Dan begon de miserie natuurlijk. We hadden 4 dubbele kamers en 1 triple kamer daar we met 11 personen waren en we voor de goedkoopste oplossing hadden gekozen. We waren net met 3 single jongens en een even aantal meisjes en koppels dus dit paste perfect. Maar nu wilde de reisorganisator de lijst volgen van de mensen die op haar papier stonden samengezet in de kamers verdelen. Koppels werden uiteengerukt, niet koppels werden samengezet,… . En ze wilde de sleutels maar niet lossen. Bovendien was de tripple kamer nog niet vrij. Na een kleine 3 kwartier discuteren wisselden we gewoon de sleutels onder ons en ze kon de boom in met haar lijst want ze slaagde er maar niet in om alles samen te krijgen zoals het zou moeten zijn. Dan waren er al vertrokken naar boven vanaf ze een sleutel hadden ook, wat in mijn opinie ook erg egoistisch is maar kom, je mocht die dan gaan zoeken enzo verder. Jack had ondermeer een sleutel meegegraaid op zijn eentje, zonder iets te zeggen van een dubbele kamer terwijl hij wist dat hij in een tripple kamer moest slapen, en had doodleuk een douche genomen dus we konden alweer wachten op meneer tot hij uit de douche was om de juiste personen in de kamer te laten. Om 15u werd de tripple kamer vrijgegeven en was iedereen dus gehuisvest. Douchen en uitrusten tot 16u nu om te bekomen van de busreis. Beneden in de salon vertrokken we met zen allen uitgezonderd Kate en Petros om 16u30 om de stad verder te ontdekken. We gingen op zoek naar het toeristisch bureau om een kaart van de stad te bemachtigen die een kaart was en niet een kopie van een kaart die ons door de busmaatschappij ter beschikking werd gesteld. Het was in de buurt van het Hilton hotel dus we wisten waar we moesten naar zoeken. We wandelden en wandelden, zagen vele grote ketenhotels maar niets in de aard van Hilton. Maar zo hadden we wel al een mooi deel van de stad gezien, zo zagen we ondermeer de volledige Taksim, het consulaat van bundesrepubliek deutschland, een paar parken, … . Om 18u vonden we, na de afsplitsing van de oost-europese groep (Voitek, Paula, Jack, Hanne) en Manuel omdat zij een kabelliftje hadden gevonden om een soort ravijn over te steken, het kantoor maar natuurlijk gesloten. We hadden afgesproken om 19u aan de burgerking van de Taksim om samen iets te eten. We waren iets te vroeg terug dus eerst nog een wandeling maken om nog eens de shops van dichterbij te bekijken in Taksim. Onder onze weg doorheen de massa volk liepen we Kate en Petros tegen het lijf. Zij kwamen net van een soort restaurantje en waren er over van. Dus we wisten al waar we naartoe gingen gaan deze avond. Petros ging de andere aan de burgerking ophalen en hen ook naar dit restaurant brengen. We zaten aan 2 tafels daar er gen tafel groot genoeg was om ons allen samen te zetten. Na het verorberen van voor mij een spaghetti en kippenbilletjes beslisten we een bezoek te brengen aan het continent Azië, daar we gewoon de brug moesten oversteken. We zochten dus naar de mogelijkheid om dit te bereiken. Een turk had ons geholpen en gezegd dat we best naar een taxi busje zochten en dat we normaal iets van een 5 turkse lira per persoon zouden mogen betalen. En inderdaad totaal voor ons 11 50 turkse lira allen in 1 busje. Het was erg krap maar ok. De taxichauffeur was zelfs zo vriendelijk om nog eens te stoppen op een panorama waar we de mooi verlichte brug, die we zonet hadden gebruikt om naar het Aziatische gedeelte te rijden, konden zien te fotograferen. De brug was verlicht met verschillende sfeer kleuren en deze kleuren wisselden af om de zoveel seconden. Daar aangekomen in het “centrum” vielen we met z’n allen uit het busje en keken we even rond welke richting we zouden uitgaan. We overlegden even en we begonnen te wandelen we zouden wel zien waar we gingen uitkomen. Veel was er niet te beleven, de meeste shops waren gesloten en wat ook bleek was dat er niet zoveel toeristen de oversteek deden daar er geen rommelwinkeltjes te zien waren. Na een uur en een half daar te hebben rondgezworven en te hebben vastgesteld dat het al 23u was geworden wilden we met z’n allen terugkeren want morgen moesten we om 8u30 al klaar staan om de rondrit met de bus te kunnen doen. Om terug te keren namen we de ferryboot, deze koste ons elk een goeie 50 cent of 1 turkse lira. Even wachten op de boot en inschepen. De temperatuur op het water was wel iets frisser maar nog steeds niet vrieskoud. Eenmaal aan de overkant aangespoeld kon de zoektocht naar ons hotel beginnen. Met onze kopie kaart zoeken naar de straatnaam en dan wandelen. Na een uur stappen vonden we het uiteindelijk terug. We hadden een grote ommetoer gemaakt in elk geval want we kwamen terug van boven in plaats van beneden waar we ontscheept waren maar ok we waren thuis aanbeland dit was het bijzonderste. Iedereen ging direct naar zijn kamer na de kalisnichta wensen en ik viel als een blok in slaap. Het was 0u30, dus 6u30 minuten om te slapen.

Dag 165: donderdag 17 april 2008

Hoe verder we opschuiven naar de einddatum, hoe sneller het gaat. Komend weekend stond de laatste grote reis op het programma. Dit is althans het plan, het kan altijd zijn dat er plots nog iets anders extra opduikt maar normaal niet. Ik wens me vanaf nu te beperken tot de regio 200 km rondom Thessaloniki. Zo is er nog Edessa, Halkidiki, Florina, de meren,… . We zullen zien als ik vrijwilligers vind welke dingen ik nog kan bezoeken. Ik wilde vandaag nog eens een poging ondernemen om een bloedtest te bemachtigen. Alhoewel ik niet zeker was of dit een goede beslissing was daar ik de voorbije nacht ziek was geweest, koorts en bijgevolg slecht slapen, zweten,… . Toch stond ik op om 6u45 zodat ik tegen 7u30 klaar zou zijn om richting hospitaal te trekken. Verena was ook ziek en kwam ook deze richting uit op dit tijdstip. Maar juist om 7u15 melde ze me dat ze te veel pijn had en dat ze later ging komen. Ik ging er alvast vandoor. In het hospitaal aangekomen klampte ik daar een verpleegster vast om me te helpen en die rende voor ongeveer een 30 minuten van het ene kantoor naar het andere om te weten te komen hoe het nu juist ineen zat. Op het einde van de rit kwam het erop neer dat de algemene verzekeringskaart niet geldig is en dat deze bloedtest me een 80 euro zou kosten uit eigen zak te betalen. Toen ik hen vertelde dat ik student was aan de Aristotle university dan vertelden ze me al helemaal iets anders. Als ik een document van de dokter van de universiteit had en het boekje als bewijs van inschrijving was het gratis. Dus ik kon dan maar naar de universiteit trekken. Bij een van mijn verhuizen was ik dit boekje kwijtgespeeld. Heel raar dat ik dit kwijt ben maar ik kan het helemaal niet meer terugvinden. Dus moest eerst naar het secretariaat om zo een boekje te bemachtigen. Dit verliep zonder veel problemen. Dan naar het erasmuskantoor om mijn kamer te betalen voor deze maand dan naar de dokter in het studentenrestaurant en dan terug naar huis. Ik had mijn zwemzak de hele tijd bij me om, als ik nog tijd had toch nog een duikje in het water te nemen. Om iets na 12en slaagde ik er dan ook in om in het water te gaan. Om 14u was ik terug thuis en kon ik naar de prof van Financial Analysis gaan om hem te vragen of het werk die ik had geschreven hem beviel en of ik dit als definitieve versie kon achterlaten en indien hij toch nog punten ter verbetering aantrof, of hij dan zo vriendelijk zou willen zijn om me per mail hiervan op de hoogte te stellen. Ik kwam hem buiten tegen maar hij beloofde me om binnen 5 minuten terug te zijn. Het waren logischer wijze de Griekse 5 minuten die eerder een veelvoud zijn van 5 dan 5 zelf en dus na een klein halfuurtje kwam hij terug opdagen. Er zat al iemand in zijn kantoor op hem te wachten dus kon ik nog een beetje langer wachten. Tegen 16u was ik uit het kantoor, het weer was nog steeds best aangenaam maar toch prefereerde ik eerst nog mijn kamer te gaan poetsen alvorens een wandeling te maken. Naar het park met mijn boek om te genieten van de zon en de tijd te doden voor het vertrek deze avond richting Istanbul. Ik bleef tot 17u in het park maar ik had vandaag wel mijn vest mee daar ik vorige nacht me absoluut niet goed had gevoeld omdat ik zo stom was om zonder vest buiten te gaan wilde ik nu geen risico nemen. Ik was thuis om 18u15 en kon beginnen pakken nadat ik me frietjes had gemaakt. De tijd vloog voorbij want om 19u30 moest ik nog steeds beginnen pakken. Eva en Hanne vertrokken op dit tijdstip met een taxi naar de vertrekplaats van de bus maar daar ik niet klaar was was het dus niet mogelijk hen te vergezellen. Ik had afgesproken met Manuel aan het Aristotle beeld op Aristotle square om 20u15 en ook mijn Poolse buren gingen op dit tijdstip meewandelen. Toen ik aanklopte om iets voor 20u waren Paula en Voitek klaar maar Jack zat op het toilet. Meneer had zich op zijn gemakje geïnstalleerd en maakte absoluut geen haast. We stonden daar voor een kwartier op meneer te wachten, iets waar ik het van krijg als jij je tijd neemt en de andere staan op je te wachten. Om 20u15 verlieten we Kassandrou, om 20u30 waren we bij Manuel om 5 minuten later stonden we aan de bus, die om 21u ging vertrekken. We waren bijna voltallig nu alleen onze 2 laatkomers van altijd waren er niet. Kate en Petros lieten om 21u weten dat ze op komst waren maar waar exact dat wisten we niet. De busbegeleider begon het op zijn heupen te krijgen en begon van zijn tak te maken tegen ons terwijl we er zelf niets konden aan doen. Om 21u15 waren deze er ook en dan vertok de bus direct. Na stops respectievelijk van 1u rijden bereikten we tegen 1u de grens met Turkije. Het slapen vond plaats in korte fasen dus.

Dag 164: woensdag 16 april 2008

Na de zon en het toch later te hebben gemaakt dan gepland was het dus nodig om uit te slapen. Het zwemmen die een vaststaand feit zou zijn voor vandaag werd met een uurtje uitgesteld. Ik ontwaakte pas om 10u30 en om te ontbijten en te douchen neem ik graag mijn tijd. Ik had afgesproken met Jack (Pool) om samen naar het zwembad te gaan daar het zijn eerste keer was dat hij een plons ging zetten in het zwembad van de universiteit hier. Om 11u45 klopte ik aan en hij lag nog in bed. Hij had het beduidend later gemaakt dan ik gisteren maar ok, een klein kwartiertje om zich klaar te maken en we konden vertrekken. We bleven een goed uurtje en hielden het erna voor bekeken. We keerden beiden terug naar Kassandrou waar ik dan middagmaalde en wat computerde. Daarna na zo een goeie 2 uur te tokkelen en binnen te zitten was het me beu en besliste ik dan maar om me nog maar eens op de Griekse straten te begeven. Ik wilde een wandeling aan zee doen om nog eens te constateren dat de zee hier en die van een goeie 200 km  verder totaal niet dezelfde waren. Ik wandelde richting einde van de zeedijk omdat er daar een watersportschool is gevestigd. Ik wilde me daar eens informeren over wat ze zoal aanbieden en of het toevallig niet mogelijk was iets bootachtigs te huren voor een dag. Zijnde een 4.20 of iets beter. Voor motorboten gaf hij me een nummer mee van een kantoor in Kalamaria, maar ik heb een voorkeur om het kantoor te bezichtigen alvorens iets te informeren en zeker alvorens iets te boeken. Ik had niet veel tijd meer en al zeker niet veel zin meer om nog die richting uit te gaan dus, met enkele zitstops op de terugweg terug naar Kassandrou. Ik had geen paraplu bij me en toen ik nog niet goed gesettled was op mijn 2^de rustplaats begon het lichtjes te druppelen. Ik kon me aan een goede stortbui verwachten als ik de wolken in de gaten hield dus het enige die erop zat was maken dat ik zo snel mogelijk terug thuis was. Dit wilde zeggen maken dat ik binnen 30 minuten thuis ben. Maar de wind kwam op en de regen dus ook. Ik was doorweekt toen ik aankwam en tegelijk was ik bezweet van het snelle wandelen daar het de ganse tijd klimmen is naar Kassandrou. Het enige wat ik verlangde was een deugdoende warme douche. Ik nam er me een en bleef er voor een goed half uur onderstaan. Omdat ik vrijdag zou vertrekken richting Istanbul had ik deze klus liever vandaag nog geklaard gezien omdat je nooit weet wat de dag van morgen brengt. Mijn kamertje glansde als een nieuw gerenoveerde flat tegen 18u en dan toen de temperatuur buiten nog steeds aangenaam was waagde ik me naar buiten. Opnieuw naar de zeedijk tot aan het einde en terug. Een goeie wandeling van om en bij 1u enkele weg. Om 20u30 was ik terug. Dan was natuurlijk het dilemma wat staat er vanavond op het menu. Ik geef eerlijk toe ik was nog steeds aan de luie kant als het op prestaties aankwam en plooide mezelf dan maar om een pizza halen, een filmpje kijken en slapen. Ik zette mijn slaap alweer niet al te laat in, was het nu door het actieve huiswaarts stappen of hing de vorige avond nog in mijn kleren ik weet het niet maar om 23u30 viel ik als een blok in slaap, zonder enig probleem.

Dag 163: dinsdag 15 april 2008

Uiteindelijk was de dag van glorie aangebroken. De zon straalde aan de hemel als een zeer grote diamant. Dus het was strand en barbecuedag vandaag. Het stond al zo lang op het programma en nu ging het er eindelijk van komen. Deze morgen ontwaakte ik wel al tegen 8u30 zodat ik kon meegaan met Eva naar het reisbureau waar de trip richting Istanbul was geboekt om de rest van de betaling te voltrekken. Manuel ging komen betalen om 9u omdat hij toch in de school moest zijn om 10u en de betaling ging gedaan worden om 9u30, anders had hij gisteren om 23u me nog gecontacteerd daar de deadline voor het betalen aan Eva verstreek deze avond. Maar daar ik in kennis was gesteld dat er deze morgen ging betaald worden was dit dus gen probleem zo lang hij maar kwam voor 9u30. Na een klein half uurtje wachten tot een vorige klant zijn volledige boeking had gedaan voor een andere reis, was het aan onze beurt. We vroegen wat meer uitleg maar blijkbaar stond nog niet alles op poten. Zo wist men nog niet of er ons een gids in de bus ging kunnen vergezellen om ons wat meer informatie te geven in het Engels en dan was er ook nog geen zekerheid over in welk hotel we gingen verblijven. Op hoop van zegen dat het voor onze vertrekdatum in orde gaat zijn. Om 10u30 was ik terug. De time for departure to agia Triada was om 12u15 aan Kamara. Dus ik had wel nog wat tijd over. Maar niet genoeg voor mijn bloedtest af te leggen die ik nu al zo lang uitstel. Dus maar terug naar huis en een beetje wachten. Ik kreeg nog de orders om ketchup en wegwerp bordjes te gaan halen voor de barbecue wat ik dan ook deed en dan was ik knal op tijd aan Kamara. Een busrit van ongeveer 1u45 minuten stond ons op te wachten. Daar aangekomen wandelden we naar exact het zelfde plekje als de laatste keer dat we daar geweest waren. We installeerden ons en het weer was echt super warm. Het was zelfs een van de beste dagen die we tot noch toe hebben gehad. Het was zelfs zo erg dat ik me waagde in de zee, en ja hoor een memorabele dag ik was de eerste keer in de zee volledig ondergdomeld aan het zwemmen. Het was zeer pijnlijk om in het water te gaan maar toch, eenmaal dat ik erin zat was het een super relaxerend gevoel. Het lief van Verena volgde me daarna ook nog daar we de 2 mannen waren in het gezelschap. Maar tegen 16u begon het weer helemaal om te draaien. Er kwamen een paar stevige stapelwolken, er kwam een beetje wind op en aan de overzijde zag je dat het aan het gieten was met bakken uit de lucht. We gingen ondertussen vlees halen om te grillen daar we dachten dat we het snel ging moeten doen om de regen voor te zijn. We begonnen eraan en na het opwarmen van de grill wat zo een 15 minuutjes is beslag nam, konden we eraan beginnen. Er waren hamburgers, kippenbrochetten, varkensbrochetten,… . De eerste lichting kwam van de grill af na een kleine 30 minutjes bakken en die smaakte heel voortreffelijk maar we waren nog niet goed aan het eerste aan het peuzelen en dan begon het plots erg te waaien op de rand met stormen. De zee veranderde van een erg platte waterplas tot een zeer golfachtige zee. De barbecue was blijkbaar niet resistent tegen zulke windsnelheden. We probeerden de 2^de lichting vlees te braden maar het ging totaal niet. Er zat dus niets anders op dan ons boeltje samen te pakken en te gaan koken in een van onze flatten. We kozen de flat van Ulla daar die het tweede dichtst lag en ze het meest plaats had. Kassandrou werd liever vermeden omdat er vanavond een verjaardagparty was en dat Ulla zowel gisteren als vandaag het gezelschap van dames niet had vervoegd om de verjaardag van Christina te vieren. De flat van Ulla was wel super. Een zeer mooi koningsdom voor 1 persoon alleen. Een living, een slaapkamer een mooie badkamer met klein ligbad, en een ruime keuken met tafel. Alleen de terras was aan de mindere kant daar je er enkel een stoel kon tussenwringen. Tegen 23u hadden we alles naar binnengewerkt en dan naar de party in Kassandrou. Ik bleef tot 2u hangen in Kostas kamer, de plaats van het gebeuren, en dan ging ik maar slapen daar de zonne uren begonnen door te wegen.

Dag 162: maandag 14 april 2008

Deze morgen kregen we dus een bevestiging van wat op site van wunderground vermeld stond, een dik pak wolken met een grote kans op regen, 80% kans. In de ochtend had het alvast van wal gestoken met wat water te laten neerdalen. Nog maar een dag geen zwemmen dus. De barbecue aan het strand werd dus ook definitief verplaats naar morgen omwille van de slechte weersomstandigheden. Ik bleef dus maar een beetje kuieren in mijn bed en achter mijn computer. Tegen de middag begon het precies een beetje uit te klaren en nam ik dan toch maar de benenwagen om een wandelingetje te maken. Er kwamen regelmatig zeer vochthoudende wolken op me af maar het bleef toch nog droog. Om 18u besliste ik dan maar terug te keren omdat het toch begon te verfrissen en er plots wind kwam opsteken die de komende regelvlaag aankondigde. En inderdaad nog geen 5 minuten later was het al van dat. Een mooie stortvlaag met bijhorende windstoten. Ik was drijfnat toen ik in mijn kamer aankwam daar ik zo slim had geweest om mijn paraplu niet met me mee te nemen. Dan maar snel een douche nemen. Toen ik uit de douche stapte merkte ik wat geluid op komende uit de gang en daar ik nog niemand van mijn verdieping had gezien vandaag van mijn verdieping kon ik maar eens mijn deurtje openen. De ganse verdieping was blijkbaar thuis en dus kon er nog maar eens wat roddels en andere zinloze informatie worden verspreid zoals bepaalde storende geluiden van een kamer op de 2^de verdieping de voorbije nachten waar we het fijne maar ook niet alle details hadden van willen weten, wat er gaande was met Moneypenny (een persoon die we deze bijnaam hebben bezorgt omdat ze op zoek is naar een rijke westerling om mee te trouwen),… . En zo werd het met een gezellig glaasje en een gesprek met toffe zaken al snel 22u. Ik had nog niets gegeten dus ik sloeg dan maar aan de kook daar het echt nodig was omdat ik honger had als een paard. Ik had niet gegeten over de middag dus het begon broodnodig te zijn. Op de menukaart vandaag stond er pasta al basilico alhoewel ik nog had gedacht aan een pizza te bestellen maar dit zou een te vettig zaakje geweest zijn om zo kort voor het slapengaan te verwerken voor de maag. Mijn maag is wel al veel gewoon van hier maar toch je moet ze niet uitdagen als het niet nodig is ook. Dus het koken van de pasta die me al meerdere malen opgevallen was dat het hier meer dan 5 mintuten in beslag neemt, iets wat zeer buitengewoon is want als ik dit thuis doe is het slechts 3 minuten. Maar soit, de smaak aan het einde van het preparaat is altijd goed. Dan nog een beetje internettelevisie kijken en dan flinke grote dodo’s doen. Wat ik tegen 23u30 dan ook deed.

Dag 161: zondag 13 april 2008

Vandaag zou het volgens de wunderground weer website tamelijke weetje zijn. Omdat het weekend was, meerbepaald zondag, was het dus een vaststaand feit om nog maar eens richting strand te trekken. We zijn nog steeds op ontdekkingstocht om een toffer strand te vinden dan hetgene die we nu al zo vaak hadden bezocht in Perea. We gingen dit keer naar Epanomi Paralia gaan. Dit was te bereiken met bus nummer 69 die ook van aan de ikea vertrok. Om 12u kwamen we samen aan Kamara om dus in die richting te vertrekken. Een goede 3 kwartier naar de Ikea en dan nog eens een klein uurtje daarbovenop om Epanomi te bereiken. Daar aangekomen, stelden we al vast dat dit strand ook heus niet zo toeristisch was als Perea. Er was wel een haventje en er waren wat taverna’s met hun terrassen op het strand. We namen een kijkje en deden vervolgens een wandeling op het strand. Er stond een toch wel tamelijk frisse wind, dus moesten we ons willen installeren zouden we al goed moeten kijken om een plekje te kunnen vinden uit deze wind. Het strand zag er laat ons zeggen acceptabel uit maar nu ook niet om waaw te zeggen. Je zou er kunnen liggen maar door deze wind zag niemand van ons het zitten. De vriend van Verena zag het zichtbaar helemaal niet zitten. Dus werd er dan maar beslist om toch naar Perea te trekken. Eventjes de buskaart erop na gepleegd te hebben om te zien hoe we het makkelijkst daar konden geraken stelden we ons dan maar op aan de bushalte van lijn 77 die ons naar Nea Mihaniona te rijden. Dit was de haven die ik met Emilia, Marta en Verena had bezocht aan het einde van de eerste semester. Van daaruit was het mogelijk om de 72 te nemen die ons zou afdroppen aan Perea. We namen nog maar eens ons zelfde plaatsen in en daar was de wind plots weg ook. Het was er goed vertoeven. Ik viel voor een momentje in slaap zelfs. Tegen 17u30 begon het sterk te verfrissen daar de zon er niet meer in slaagde om door het brede wolkendek te breken. We namen bijgevolg dan maar de bus huiswaarts waar we tegen 19u arriveerden. Het plan van het Italiaans restaurant werd afgevoerd wegens vermoeidheid en zo kon ik me dan maar frietjes maken met hamburgers, een Belgische weekelijkse gewoonte als ik gewoon thuis ben. Mensen die me goed kennen weten dit reeds al. Ondertussen zat ik al aan All stars serie 2. Om middernacht hield ik het voor bekeken en positioneerde ik me horizontaal in mijn beddebakje.

Dag 160: zaterdag 12 april 2008

Deze morgen had ik niet echt zin om nog een dag in het middelmatige weer te zitten. Toen ik een blik had geworpen door het raam stelde ik nog maar eens een heel pak wolken vast. Ik kroop dan maar terug om te tijd voorbij te doen gaan. Verena haar lief was hier aangekomen en de andere hadden me ook geen speciale activiteiten vermeld dus zou het een dagje worden met lange uren en niet veel mensen die je tegenkomt. Tegen de middag was ik aangekleed en om de tijd maar wat te passeren lanceerde ik me op het internet ondermeer op de website van autozone om wat auto’s en hun respectievelijke prijzen op de occasie markt te weten te komen. De uren schoven traag voorbij, ik deed ondertussen ook nog een flinke middagdut en speelde de bondfilm “A view to a kill” af. Daarna nam ik alle moed bijeen om nog een wandeling te maken. Ik ging naar een parkje aan de zee gesitueerd, daar het een klein groen parkje was. Het was een gezellig parkje waar je ook de vogels kon horen iets wat je in het stadscentrum bijna nergens tegenkomt. Ik deed een paar tussenstops aan zoals onder andere de zittrap aan de zee ter hoogte van de white tower. De zon kwam af en toe eens piepen maar echt schitterend warm was het niet. Tegen 18u was ik het beu om alleen rond te dwalen en dan ging ik maar naar huis om me iets te koken. Mijn ogen waren gevallen op de kippenbilletjes. Lekker knaagwerk, niet goed voor de tandjes maar de smaak was superieur. Vanavond moesten er nog een paar afleveringen van All stars aan geloven daar ik niet veel anders te doen had vandaag. Om 23u sloot ik de dag af zodat ik morgen fris man zou zijn om naar het strand te gaan.

Dag 159: vrijdag 11 april 2008

We zijn alweer aan het einde van de “werkweek” aanbeland. Ik had me voorgenomen, wat er ook gebeurd, om een einde te maken aan het werk van Financial Analysis. Maar het opstaan werd een beetje uitgerekt met in het achterhoofd dat ik vandaag nog een keer iets ging moeten doen voor school. Het is geen gewoonte meer. Tegen 11u zat ik dan toch, na de vaste ochtendrituelen achter mijn computer om verder te doen waar ik gisteren geëindigd was. Het verliep vlot, alleen wist ik niet voor 100% zeker wat de professor van me verwachte. Waren het de berekeningen, was het enkel bespreking of een combinatie van beide. Ik ging dan maar voor het laatste. Dit zou me eerst en vooral het meest aantal pagina’s opleveren en het zou het volledigst overkomen. Ik werkte eraan door tot 14u dan een kleine break en dan nog het laatste afsluitend woord en de lay-out verzorgen. Om 17u was ik daarmee ook rond. Volgens mij zou het goed moeten zijn, ik was uiteindelijk geëindigd op pagina nummer 10. Zijn richtlijn was heel duidelijk, “gebruik het aantal pagina’s dat je denkt nodig te hebben”. Een zeer duidelijke verklaring dus, zie dat het ergens op trekt, dit is alvast hoe ik het interpreteer. Nadat het werk afgelopen was had ik nood aan wat frisse lucht. Een wandeling was dus aangewezen. Ik liep richting de zeedijk deed daar en wandeling tot aan Makedonia palace en ging daarna terug naar huis. Om 19u was ik al terug want het weer was niet zo super en daar ik alleen was interesseerde het me niet al te veel om lang rond te dwalen. Tegen de avond had ik geen zin meer om nog verder te lopen en koos ik dan maar om gezellig thuis te blijven om een aflevering van All stars te zien, een programma van Vara. Ik had deze serie ontdekt ook op de website van programma’s die je kon herbekijken op het internet. De serie beviel me zo dat ik direct een tweede aflevering bekeek en ook nog een derde. Het is een beetje als “teamspirit de serie” van België. Het gaat namelijk ook over een voetbalploeg maar dit keer in Nederland. Om 20u30 had ik afgesproken met Marta om samen met haar en haar bezoeker die momenteel erasmusstudent is in Gent, naar de kitchenbar te gaan. Het was al een eindje geleden dat ik daar nog geweest was en alleen daar naartoe trekken zie ik mij niet direct te doen. We namen allemaal een mooie portie aan voedingsnutriënten en tegen 22u was alles tot ons ingenomen. Dan verplaatsten we ons naar de Peoples bar om de avond verder af te sluiten. Daar begonnen we aan een spelletje monopoli. Dit begon ons te vervelen na een kleine 2 uur spelen, en daar we toch niet meer zwaar geconcentreerd waren op onze uitgaven. Daarna, zo tegen 01u al beslisten Marta, Manuel (die ons later nog had vervoegd) en Marta’s vriend nog om uit te gaan. Daar ik me zo dicht bij huis bevond vond ik het een betere beslissing om huiswaarts te keren en te gaan slapen.

Dag 158: donderdag 10 april 2008

Normaal zou ik mijn goede voornemen van elke dag te gaan zwemmen niet doorbreken maar nu blijkt dat dit voornemen echt wel een zeer moeilijk voornemen om te verwezenlijken blijkbaar. Vandaag had ik dan nog maar eens de wind tegen de zeilen daar het weer alweer niet overtuigend was. Het was bovendien erg koud. Dit merkte ik toen ik om 9u me richting bakker verplaatste in een iets te optimistische zomeroutfit. Toen ik terugkwam veranderde ik snel naar een pullover en een warmere broek. Verena voelde haar ook niet in de stemming om te zwemmen dus lieten we dit maar voor wat het was. Ik moest om 12u naar de universiteit om mijn learning agreement op te halen zodat de administratie voor Brussel in orde was. Ik kwam aan om 12u maar mevrouw Kostopoulou, onze hoofdcoördinator was nog niet op kantoor verschenen dus het document was nog niet ondertekend. Om 14u zou haar les normaal gedaan zijn en zou ik haar kunnen vinden. Ik ging dan maar met een ommetoertje rondheen het zwembad terug naar mijn kamer. Om 14u kwam eigenlijk nog zo slecht niet uit daar het ook het spreekuur was van de professor van Financial Analysis. Ik zat hier en daar in de knoei en hoopte dat hij me uit de penarie kon helpen. Na een halfuurtje te staan wachten samen met nog andere studenten kwam de professor uiteindelijk opdagen. Ik was de vierde die de mogelijkheid had hem aan te spreken en hij was duidelijk vriendelijker ten opzichte van mij dan ten opzichte van de Griekse studenten. Hij toonde mij welke methode de makkelijkste was en zo kon ik dus de laatste hand leggen aan het werk zodat het rekenwerk definitief achter de rug was. Morgen beginnen met schrijven en dan klaar is kees tenzij ik vanavond toch nog mooi op tijd zou gedaan hebben met het rekenblad. Ik werkte nog wat verder maar ik stootte opnieuw op een probleem. Ik kon het er nog maar eens op wagen misschien was hij nog in zijn kantoor, in het slechtste geval moest ik nog 2 weken wachten tot ik hem kon terugzien daar ik volgende week in Istanbul vertoef. En ik had geluk, de studenten die in de gang stonden te wachten vertelden me dat hij ging terugkeren. Maar de 5 minuten die hij gezegd had waren al een 20 tal minuten voorbij. Maar zoals ik reeds had geleerd wacht maximum 1 uur, als de prof dan niet komt kan je gaan. En na een dik halfuur kwam de prof inderdaad aangewandeld, iedere student die hem iets moest vragen vloog er als de vliegen op af. Daar de meeste zaken door zijn secretaresse konden opgelost worden zond hij iedereen naar die wacht rij, uitgezonderd ik. Ik had de toelating zelfs om 4 mensen voorbij te gaan om mijn probleem opgelost te zien. Het was een stom detail die ik over het hoofd had gezien waardoor de berekening niet juist uitkwam. Tegen 18u30 was ik terug thuis en ik kreeg ineens een vleitige bui. Ik nam plaats achter de computer en begon meteen te schrijven. Ik deed al een mooi stukje zodat het werk voor morgen al een deel verlicht werd. Daarna een beetje kokerellen iets wat uitmondde in een pasta met pomodoro basilico saus. Om 23u deed ik het licht uit zodat ik morgen fris genoeg ging zijn om de paper met glans af te werken.