Dag 168: zondag 20 april 2008

Het einde van de Istanbul trip was al aangebroken, alweer een stukje wereld die ontdekt was in een mum van tijd. Deze morgen was het bijgevolg erg hard om het geluid van de wekker te aanhoren. Niemand maakte aanstalten om de douche in te gaan maar toch nam ik dan maar weer als eerste het initiatief. We slaagden er op mysterieuze wijze toch opnieuw in om om 7u45 aan de ontbijttafel te zitten. De enige die al klaar zat aan tafel was Eva. Nu bleek dat zij pas om 3u deze nacht in het hotel geland was maar ze zag er nog behoorlijk fris uit voor deze prestatie. Opnieuw een karrevracht aan voedsel richting tafel en smullen maar. Er werd zeer weinig gezegd aan tafel ik denk door vermoeidheid maar ook omdat de Polen het niet echt hadden geapprecieerd dat de Duitsers zonder iets te zeggen de laatste avond niet hadden samen gevierd met de rest van de groep, iets wat ik ook wel een beetje vond. Om 8u15 gingen de meeste naar boven om hun spullen te pakken en deze morgen vertrok de bus slecht met een 5tal minuutjes vertraging door ons veroorzaakt. Best acceptabel dus voor een groep die meereist zonder gids. Deze morgen stond er nog een bezoek aan een klooster op het programma in het oude Griekse deel van de stad en een ander kerkje. De bus transporteerde ons naar deze plekken alvorens de snelweg te nemen terug richting Thessaloniki. Alhoewel dat secundaire weg nar Belgische normen ook nog een groot woord was voor deze snelweg. Het klooster was een mooi gerenoveerd gebouw en de enige toeristen die je daar kon vinden waren natuurlijk Grieken. Er was juist een dienst bezig en ze waren ook aan het zingen maar het was bijlange zo mooi niet als het koor die ik had gehoord op Athos. Daarna was er nog een kleinschalig Grieks kerkje aan de beurt, die wel best iets gezelligs had. Manolis, de Griekse gids zijn laatste woorden waren bijna aangebroken. Ze zongen nog iets ter ere van hun geloof en dan stapten we de bus maar op voor de komende 10, 11 of 12 uren. Afhankelijk van het aantal keren dat er ging gestopt worden. E zon zat goed in de bus dus de airco kon zijn werk doen. Ik zat volledig achteraan in de bus en had de gordijn als hoofdkussen genomen. Dit was ten zeerst aangewezen want er zat namelijk een pin uit waar je het gordijn normaal moest rond bevestigen en als ik in slaap ging vallen zonder iets ertussen raakte ik met mijn hoofd 100% zeker deze plastic pin. Maar dit was iets waar de Grieken voor me zich niets van aantrokken. Toen ik vredevol lag te slapen had madam te warm en had ze gewoon het gordijn weg getrokken, logisch gevolg ik met mijn hoofd baf op die pin, resultaat een kwetsuurtje aan mijn oog en een blauwe plek. Ze keken zo om en vroegen enkel voor de gordijn is it ok? Niet of dat het ging want ze wisten zeker dat ik me pijn had gedaan maar neen hoor geen sorry want daar is een Griek tenopzichte van een Xeno te fier voor. We reden dus maar verder en ik keek een paar keer nors in hun richting als ze omkeken. We stopten een 3 à 4 tal keer waaronder aan de grens en zo waren we terug aanbeland in Thessaloniki tegen 21u. Iedereen was blij terug thuis te zijn. Voor het uitstappen had ik, met mijn hese stem die ik moest forceren dankzij mijn verkoudheid om er toch nog klanken uit te krijgen, medegedeeld dat er morgen een samenkomst was waarbij iedereen aanwezig moest zijn om een deel van ons geld terug te gaan eisen van het reisbureau daar de beloften die ze ons hadden gemaakt betreffende de Engels talige gids niet waren ingelost. We spraken af om 16u in de bar tegen rotonda. Zo waren we zeker dat iedereen er tegen 17u ging zijn. Iedereen stemde in. We wandelden naar huis en ook hier had het blijkbaar een mooie dag geweest want op dit uur van de dag liepen de Grieken zelfs met T-shirts aan. Thuis aangekomen had ik maar zin in 1 ding en dit was slapen. Ook al had ik honger, koken wilde ik in elk geval niet doen dus direct het bedje in. Het was toch tenslotte al 23u.

Dag 167: zaterdag 19 april 2008

De wekker die de rust om het vroege ochtenlijke uur verstoordde om om 6u55 op te staan. Daar we om 8u30 gewassen, gekleed en gegeten moesten hebben om in de bus te stappen was dit dus het uur om aan de dag te beginnen. Ik nam als eerste een douche en om 7u45 verlieten we de kamer. Het ontbijtbuffet was beter dan verwacht. Er waren croissants, hard gekookte eitjes, fruitsap, pistolets,… . Iedereen van onze bende voerde een karrevracht aan voeding naar de tafel zodat we s’middags konden overslaan. Om 8u30 waren de meeste klaar maar er waren er nog een aantal die hun tanden wilden gaan poetsen, de Griekse gids kreeg het al op zijn heupen en begon nog maar eens van zijn tak te maken tegen ons, maar wat kondne wij het nu helpen dat zij te laat waren. Om 8u45 kon de bus vertrekken richting ander hotel om de resterende hotelgasten op te halen en dan stond er als eerste op het programma een boottocht op de Bosporus. Een bootreis van ongeveer 1u30 minuten. We hadden het goed getroffen want het weer was subliem om op het water te vertoeven. Bovendien maakten we ons op deze manier niet moe om een heel groot stuk van de stad te zien. Eva, Sandy en Anne wilden deze tocht niet meedoen daar onze bestelde Engelse gids zich nog steeds niet had laten zien en bijgevolg dat de trip een trip vol beelden, zonder klank zou zijn. Nochtans vond ik dat de trip op zich ook al goed was zonder uitleg. We zagen hoe omvangrijk deze stad eigenlijk wel was. Na de boottrip was het al 11u geworden. De volgende stopplaats was een moskee. Mooi gebouw maar gigantisch toeristisch met vrije toegang. Overal stonden er mensen, zelfs overladen vol naar mijn mening. Om het een en het ander meer te weten te komen legden we ons oor te luister in verschillende groepen die binnenstonden. Dan pas merkt men welk voordeel men heeft als men 6 talen beheerst. Ik luisterde naar een duitse groep dit keer. Zolang ik zelf niet moet spreken en enkel moet luisteren kan ik toch 90% verstaan dus goed meegenomen. Toen onze Griekse groep aanstalten maakte om naar buiten te gaan zijn we hen dan maar gevolgd. Nu trokken we naar Aghia Sofia, voor de Grieken een monument ten top daar het vroeger een kerk was die hen ten dienste stond als gebedsplaats maar later dan omgebouwd werd naar moskee en nu uiteindelijk een museum is geworden. Er stond al sinds 1992 een stelling in maar er werkt niet langer aan voortgewerkt om de geschiedenis terug uit het gebouw boven te halen. Je kon wel nog de opschriften ter ere van Mohamed zien hangen en je kon ook al een fresco met Maria zien. Allen spijtig van de stelling want die verstoorde grotendeels het zicht om een totaal beeld te hebben over het gebouw. Er was ook nog een bovenverdieping met een aantal fresco’s en muurschilderingen. Om 13u waren we daar buiten en was het laatste monument die we gingen bezoeken het topkapi. Het park en gebouw waar naar men beweert de grootste diamanten ter wereld bewaart worden. Ook gigantisch veel volk daar die heen en weer liep maar heus wel de moeite waard. Om even te bekomen installeerden we ons in het park in de zon en al snel was het tijd om terug richting bus te gaan. Om 15u was de afspraak voor de geïnteresseerden om de bus naar het hotel te nemen. Ik en Manuel deden dit, de andere wilden nogmaals een bezoek brengen aan de big bazaar. We hadden afgesproken om 20u in de zetels om samen uit eten te gaan. Manuel en ik gingen aangekomen in het hotel richting taksimstreet om nog een zwemshort te vinden. Zo konden we plonzen in het bad van het hotel. Nadien douchen en klaarmaken voor de avondsoiree. Toen we te horen kregen dat de andere niet gingen opdagen gingen we zelf maar op zoek naar een restaurantje. Ik had een tof etablissement gevonden die er eerder doorsnee zou uitzien voor een Belgisch restaurant dus voor daar zeer goed uitziend en bestelden ons respectievelijk calzone en pizza margeritta. Op de terugweg, het was ondertussen al 23u kwamen we de ganse Poolse bende tegen. Deze hadden het plan om naar een taverna te gaan in 1 van de zijstraten en vroegen of we geen zin hadden hen te vergezellen waarmee we direct instemden zodat we de avond konden vullen. Ze bestelden allen vis die naar mijn opinie een uur in de wind stonk en vol bacteriën zat maar ze zegden dat het hen smaakte dus het zal dan wel goed geweest zijn. Om 1u30 waren we terug in ons kamer en opnieuw mochten we op hetzelfde uur opstaan als deze morgen dus het zou hard worden want nu was het enkel 5u slapen.

Dag 166: vrijdag 18 april 2008

Na de lange busreis van gisteren 21u tot deze morgen 10u30 kwamen we uiteindelijk aan in Istanbul. De eerste plaats waar we voet op begane grond gingen zetten was een lederwinkel, een typische aangelegenheid voor toeristische bussen. We kregen daar een volledige modeshow te zien van wat ze zoal aanboden. Daarna kregen we tijd om in de winkel rond te kijken. Nochtans is Istanbul gekend voor goedkope lederwaren maar als je de prijzen in de winkel bekeek kon je evengoed naar een lederzaak bij ons in België gaan. Om 11u30 was deze bezoeksessie dus afgelopen en stapten we terug de bus in. Ondertussen stond de hele parking al vol met bussen. Nu reden we een kleine 15 minuutjes verder en werden we afgedropt aan “the big bazaar”. Ook een uitermate toeristische zaak. Een grote koophal met tal van kleine winkeltjes die naar mijn mening allemaal dezelfde rubbish verkopen. Daar keek ik even rond met de Duitse groep die deeluitmaakte van ons reizende gezelschap. In de Duitse groep zaten Eva, Sandy, Anne en Manuel. We wandelden door de meeste gangen en toen we vonden dat we het gezien hadden dan namen we een van de uitgangen om een kijkje buiten te nemen. We liepen langsheen een moskee en konden ons niet bedwingen om niet binnen te gaan dus de vrouwen een sjaal over hun hoofd en iedereen schoenen uit. Het was een zeer mooi gebouw vanbinnen, er zat wel niemand te bidden en de enige mensen die zich binnen bevonden waren toeristen alhoewel die ook niet al te talrijk waren. Na ons bezoek aan deze moskee liepen we nog wat verder en kwamen we in een kleine winkelstraat uit met gezellige koffiebars. Deze straat liepen we volledig af tot aan een mooi gebouw waarvan we nog steeds niet weten tot wat het juist dient en keerden dan mar terug o te middagmalen. Om 14u werden we terug aan de bus verwacht dus we kozen dan maar een plaatsje dicht op de plaats war de bus ons had gedropt want hij ging ons in die buurt komen ophalen ook. Een gezellig terrasje in het zonnetje op een pleintje, uitermate goed zou ik zeggen. We bestelden ons allen het typische turkse fastfood gerecht dörum kebap maar met kip en lieten het ons hartelijk smaken. Om 13u50 betaalden we en begonnen we rond te kijken waar de bus was want die was nergens te zien. Nu bleek dat deze een kleine 500m verder geparkeerd stond, daarom kwamen we dus ietsje te laat aan maar daar konden wij dus niets aan doen. De bus op en naar het hotel dus. De buitenzijde evenals de binnenzijde verraadde wel geen grote luxe maar toch was het acceptabel, je kan zeker zijn dat je de beestjes niet ging kunnen tellen om in slaap te vallen. Dan begon de miserie natuurlijk. We hadden 4 dubbele kamers en 1 triple kamer daar we met 11 personen waren en we voor de goedkoopste oplossing hadden gekozen. We waren net met 3 single jongens en een even aantal meisjes en koppels dus dit paste perfect. Maar nu wilde de reisorganisator de lijst volgen van de mensen die op haar papier stonden samengezet in de kamers verdelen. Koppels werden uiteengerukt, niet koppels werden samengezet,… . En ze wilde de sleutels maar niet lossen. Bovendien was de tripple kamer nog niet vrij. Na een kleine 3 kwartier discuteren wisselden we gewoon de sleutels onder ons en ze kon de boom in met haar lijst want ze slaagde er maar niet in om alles samen te krijgen zoals het zou moeten zijn. Dan waren er al vertrokken naar boven vanaf ze een sleutel hadden ook, wat in mijn opinie ook erg egoistisch is maar kom, je mocht die dan gaan zoeken enzo verder. Jack had ondermeer een sleutel meegegraaid op zijn eentje, zonder iets te zeggen van een dubbele kamer terwijl hij wist dat hij in een tripple kamer moest slapen, en had doodleuk een douche genomen dus we konden alweer wachten op meneer tot hij uit de douche was om de juiste personen in de kamer te laten. Om 15u werd de tripple kamer vrijgegeven en was iedereen dus gehuisvest. Douchen en uitrusten tot 16u nu om te bekomen van de busreis. Beneden in de salon vertrokken we met zen allen uitgezonderd Kate en Petros om 16u30 om de stad verder te ontdekken. We gingen op zoek naar het toeristisch bureau om een kaart van de stad te bemachtigen die een kaart was en niet een kopie van een kaart die ons door de busmaatschappij ter beschikking werd gesteld. Het was in de buurt van het Hilton hotel dus we wisten waar we moesten naar zoeken. We wandelden en wandelden, zagen vele grote ketenhotels maar niets in de aard van Hilton. Maar zo hadden we wel al een mooi deel van de stad gezien, zo zagen we ondermeer de volledige Taksim, het consulaat van bundesrepubliek deutschland, een paar parken, … . Om 18u vonden we, na de afsplitsing van de oost-europese groep (Voitek, Paula, Jack, Hanne) en Manuel omdat zij een kabelliftje hadden gevonden om een soort ravijn over te steken, het kantoor maar natuurlijk gesloten. We hadden afgesproken om 19u aan de burgerking van de Taksim om samen iets te eten. We waren iets te vroeg terug dus eerst nog een wandeling maken om nog eens de shops van dichterbij te bekijken in Taksim. Onder onze weg doorheen de massa volk liepen we Kate en Petros tegen het lijf. Zij kwamen net van een soort restaurantje en waren er over van. Dus we wisten al waar we naartoe gingen gaan deze avond. Petros ging de andere aan de burgerking ophalen en hen ook naar dit restaurant brengen. We zaten aan 2 tafels daar er gen tafel groot genoeg was om ons allen samen te zetten. Na het verorberen van voor mij een spaghetti en kippenbilletjes beslisten we een bezoek te brengen aan het continent Azië, daar we gewoon de brug moesten oversteken. We zochten dus naar de mogelijkheid om dit te bereiken. Een turk had ons geholpen en gezegd dat we best naar een taxi busje zochten en dat we normaal iets van een 5 turkse lira per persoon zouden mogen betalen. En inderdaad totaal voor ons 11 50 turkse lira allen in 1 busje. Het was erg krap maar ok. De taxichauffeur was zelfs zo vriendelijk om nog eens te stoppen op een panorama waar we de mooi verlichte brug, die we zonet hadden gebruikt om naar het Aziatische gedeelte te rijden, konden zien te fotograferen. De brug was verlicht met verschillende sfeer kleuren en deze kleuren wisselden af om de zoveel seconden. Daar aangekomen in het “centrum” vielen we met z’n allen uit het busje en keken we even rond welke richting we zouden uitgaan. We overlegden even en we begonnen te wandelen we zouden wel zien waar we gingen uitkomen. Veel was er niet te beleven, de meeste shops waren gesloten en wat ook bleek was dat er niet zoveel toeristen de oversteek deden daar er geen rommelwinkeltjes te zien waren. Na een uur en een half daar te hebben rondgezworven en te hebben vastgesteld dat het al 23u was geworden wilden we met z’n allen terugkeren want morgen moesten we om 8u30 al klaar staan om de rondrit met de bus te kunnen doen. Om terug te keren namen we de ferryboot, deze koste ons elk een goeie 50 cent of 1 turkse lira. Even wachten op de boot en inschepen. De temperatuur op het water was wel iets frisser maar nog steeds niet vrieskoud. Eenmaal aan de overkant aangespoeld kon de zoektocht naar ons hotel beginnen. Met onze kopie kaart zoeken naar de straatnaam en dan wandelen. Na een uur stappen vonden we het uiteindelijk terug. We hadden een grote ommetoer gemaakt in elk geval want we kwamen terug van boven in plaats van beneden waar we ontscheept waren maar ok we waren thuis aanbeland dit was het bijzonderste. Iedereen ging direct naar zijn kamer na de kalisnichta wensen en ik viel als een blok in slaap. Het was 0u30, dus 6u30 minuten om te slapen.

Dag 165: donderdag 17 april 2008

Hoe verder we opschuiven naar de einddatum, hoe sneller het gaat. Komend weekend stond de laatste grote reis op het programma. Dit is althans het plan, het kan altijd zijn dat er plots nog iets anders extra opduikt maar normaal niet. Ik wens me vanaf nu te beperken tot de regio 200 km rondom Thessaloniki. Zo is er nog Edessa, Halkidiki, Florina, de meren,… . We zullen zien als ik vrijwilligers vind welke dingen ik nog kan bezoeken. Ik wilde vandaag nog eens een poging ondernemen om een bloedtest te bemachtigen. Alhoewel ik niet zeker was of dit een goede beslissing was daar ik de voorbije nacht ziek was geweest, koorts en bijgevolg slecht slapen, zweten,… . Toch stond ik op om 6u45 zodat ik tegen 7u30 klaar zou zijn om richting hospitaal te trekken. Verena was ook ziek en kwam ook deze richting uit op dit tijdstip. Maar juist om 7u15 melde ze me dat ze te veel pijn had en dat ze later ging komen. Ik ging er alvast vandoor. In het hospitaal aangekomen klampte ik daar een verpleegster vast om me te helpen en die rende voor ongeveer een 30 minuten van het ene kantoor naar het andere om te weten te komen hoe het nu juist ineen zat. Op het einde van de rit kwam het erop neer dat de algemene verzekeringskaart niet geldig is en dat deze bloedtest me een 80 euro zou kosten uit eigen zak te betalen. Toen ik hen vertelde dat ik student was aan de Aristotle university dan vertelden ze me al helemaal iets anders. Als ik een document van de dokter van de universiteit had en het boekje als bewijs van inschrijving was het gratis. Dus ik kon dan maar naar de universiteit trekken. Bij een van mijn verhuizen was ik dit boekje kwijtgespeeld. Heel raar dat ik dit kwijt ben maar ik kan het helemaal niet meer terugvinden. Dus moest eerst naar het secretariaat om zo een boekje te bemachtigen. Dit verliep zonder veel problemen. Dan naar het erasmuskantoor om mijn kamer te betalen voor deze maand dan naar de dokter in het studentenrestaurant en dan terug naar huis. Ik had mijn zwemzak de hele tijd bij me om, als ik nog tijd had toch nog een duikje in het water te nemen. Om iets na 12en slaagde ik er dan ook in om in het water te gaan. Om 14u was ik terug thuis en kon ik naar de prof van Financial Analysis gaan om hem te vragen of het werk die ik had geschreven hem beviel en of ik dit als definitieve versie kon achterlaten en indien hij toch nog punten ter verbetering aantrof, of hij dan zo vriendelijk zou willen zijn om me per mail hiervan op de hoogte te stellen. Ik kwam hem buiten tegen maar hij beloofde me om binnen 5 minuten terug te zijn. Het waren logischer wijze de Griekse 5 minuten die eerder een veelvoud zijn van 5 dan 5 zelf en dus na een klein halfuurtje kwam hij terug opdagen. Er zat al iemand in zijn kantoor op hem te wachten dus kon ik nog een beetje langer wachten. Tegen 16u was ik uit het kantoor, het weer was nog steeds best aangenaam maar toch prefereerde ik eerst nog mijn kamer te gaan poetsen alvorens een wandeling te maken. Naar het park met mijn boek om te genieten van de zon en de tijd te doden voor het vertrek deze avond richting Istanbul. Ik bleef tot 17u in het park maar ik had vandaag wel mijn vest mee daar ik vorige nacht me absoluut niet goed had gevoeld omdat ik zo stom was om zonder vest buiten te gaan wilde ik nu geen risico nemen. Ik was thuis om 18u15 en kon beginnen pakken nadat ik me frietjes had gemaakt. De tijd vloog voorbij want om 19u30 moest ik nog steeds beginnen pakken. Eva en Hanne vertrokken op dit tijdstip met een taxi naar de vertrekplaats van de bus maar daar ik niet klaar was was het dus niet mogelijk hen te vergezellen. Ik had afgesproken met Manuel aan het Aristotle beeld op Aristotle square om 20u15 en ook mijn Poolse buren gingen op dit tijdstip meewandelen. Toen ik aanklopte om iets voor 20u waren Paula en Voitek klaar maar Jack zat op het toilet. Meneer had zich op zijn gemakje geïnstalleerd en maakte absoluut geen haast. We stonden daar voor een kwartier op meneer te wachten, iets waar ik het van krijg als jij je tijd neemt en de andere staan op je te wachten. Om 20u15 verlieten we Kassandrou, om 20u30 waren we bij Manuel om 5 minuten later stonden we aan de bus, die om 21u ging vertrekken. We waren bijna voltallig nu alleen onze 2 laatkomers van altijd waren er niet. Kate en Petros lieten om 21u weten dat ze op komst waren maar waar exact dat wisten we niet. De busbegeleider begon het op zijn heupen te krijgen en begon van zijn tak te maken tegen ons terwijl we er zelf niets konden aan doen. Om 21u15 waren deze er ook en dan vertok de bus direct. Na stops respectievelijk van 1u rijden bereikten we tegen 1u de grens met Turkije. Het slapen vond plaats in korte fasen dus.

Dag 164: woensdag 16 april 2008

Na de zon en het toch later te hebben gemaakt dan gepland was het dus nodig om uit te slapen. Het zwemmen die een vaststaand feit zou zijn voor vandaag werd met een uurtje uitgesteld. Ik ontwaakte pas om 10u30 en om te ontbijten en te douchen neem ik graag mijn tijd. Ik had afgesproken met Jack (Pool) om samen naar het zwembad te gaan daar het zijn eerste keer was dat hij een plons ging zetten in het zwembad van de universiteit hier. Om 11u45 klopte ik aan en hij lag nog in bed. Hij had het beduidend later gemaakt dan ik gisteren maar ok, een klein kwartiertje om zich klaar te maken en we konden vertrekken. We bleven een goed uurtje en hielden het erna voor bekeken. We keerden beiden terug naar Kassandrou waar ik dan middagmaalde en wat computerde. Daarna na zo een goeie 2 uur te tokkelen en binnen te zitten was het me beu en besliste ik dan maar om me nog maar eens op de Griekse straten te begeven. Ik wilde een wandeling aan zee doen om nog eens te constateren dat de zee hier en die van een goeie 200 km  verder totaal niet dezelfde waren. Ik wandelde richting einde van de zeedijk omdat er daar een watersportschool is gevestigd. Ik wilde me daar eens informeren over wat ze zoal aanbieden en of het toevallig niet mogelijk was iets bootachtigs te huren voor een dag. Zijnde een 4.20 of iets beter. Voor motorboten gaf hij me een nummer mee van een kantoor in Kalamaria, maar ik heb een voorkeur om het kantoor te bezichtigen alvorens iets te informeren en zeker alvorens iets te boeken. Ik had niet veel tijd meer en al zeker niet veel zin meer om nog die richting uit te gaan dus, met enkele zitstops op de terugweg terug naar Kassandrou. Ik had geen paraplu bij me en toen ik nog niet goed gesettled was op mijn 2^de rustplaats begon het lichtjes te druppelen. Ik kon me aan een goede stortbui verwachten als ik de wolken in de gaten hield dus het enige die erop zat was maken dat ik zo snel mogelijk terug thuis was. Dit wilde zeggen maken dat ik binnen 30 minuten thuis ben. Maar de wind kwam op en de regen dus ook. Ik was doorweekt toen ik aankwam en tegelijk was ik bezweet van het snelle wandelen daar het de ganse tijd klimmen is naar Kassandrou. Het enige wat ik verlangde was een deugdoende warme douche. Ik nam er me een en bleef er voor een goed half uur onderstaan. Omdat ik vrijdag zou vertrekken richting Istanbul had ik deze klus liever vandaag nog geklaard gezien omdat je nooit weet wat de dag van morgen brengt. Mijn kamertje glansde als een nieuw gerenoveerde flat tegen 18u en dan toen de temperatuur buiten nog steeds aangenaam was waagde ik me naar buiten. Opnieuw naar de zeedijk tot aan het einde en terug. Een goeie wandeling van om en bij 1u enkele weg. Om 20u30 was ik terug. Dan was natuurlijk het dilemma wat staat er vanavond op het menu. Ik geef eerlijk toe ik was nog steeds aan de luie kant als het op prestaties aankwam en plooide mezelf dan maar om een pizza halen, een filmpje kijken en slapen. Ik zette mijn slaap alweer niet al te laat in, was het nu door het actieve huiswaarts stappen of hing de vorige avond nog in mijn kleren ik weet het niet maar om 23u30 viel ik als een blok in slaap, zonder enig probleem.

Dag 163: dinsdag 15 april 2008

Uiteindelijk was de dag van glorie aangebroken. De zon straalde aan de hemel als een zeer grote diamant. Dus het was strand en barbecuedag vandaag. Het stond al zo lang op het programma en nu ging het er eindelijk van komen. Deze morgen ontwaakte ik wel al tegen 8u30 zodat ik kon meegaan met Eva naar het reisbureau waar de trip richting Istanbul was geboekt om de rest van de betaling te voltrekken. Manuel ging komen betalen om 9u omdat hij toch in de school moest zijn om 10u en de betaling ging gedaan worden om 9u30, anders had hij gisteren om 23u me nog gecontacteerd daar de deadline voor het betalen aan Eva verstreek deze avond. Maar daar ik in kennis was gesteld dat er deze morgen ging betaald worden was dit dus gen probleem zo lang hij maar kwam voor 9u30. Na een klein half uurtje wachten tot een vorige klant zijn volledige boeking had gedaan voor een andere reis, was het aan onze beurt. We vroegen wat meer uitleg maar blijkbaar stond nog niet alles op poten. Zo wist men nog niet of er ons een gids in de bus ging kunnen vergezellen om ons wat meer informatie te geven in het Engels en dan was er ook nog geen zekerheid over in welk hotel we gingen verblijven. Op hoop van zegen dat het voor onze vertrekdatum in orde gaat zijn. Om 10u30 was ik terug. De time for departure to agia Triada was om 12u15 aan Kamara. Dus ik had wel nog wat tijd over. Maar niet genoeg voor mijn bloedtest af te leggen die ik nu al zo lang uitstel. Dus maar terug naar huis en een beetje wachten. Ik kreeg nog de orders om ketchup en wegwerp bordjes te gaan halen voor de barbecue wat ik dan ook deed en dan was ik knal op tijd aan Kamara. Een busrit van ongeveer 1u45 minuten stond ons op te wachten. Daar aangekomen wandelden we naar exact het zelfde plekje als de laatste keer dat we daar geweest waren. We installeerden ons en het weer was echt super warm. Het was zelfs een van de beste dagen die we tot noch toe hebben gehad. Het was zelfs zo erg dat ik me waagde in de zee, en ja hoor een memorabele dag ik was de eerste keer in de zee volledig ondergdomeld aan het zwemmen. Het was zeer pijnlijk om in het water te gaan maar toch, eenmaal dat ik erin zat was het een super relaxerend gevoel. Het lief van Verena volgde me daarna ook nog daar we de 2 mannen waren in het gezelschap. Maar tegen 16u begon het weer helemaal om te draaien. Er kwamen een paar stevige stapelwolken, er kwam een beetje wind op en aan de overzijde zag je dat het aan het gieten was met bakken uit de lucht. We gingen ondertussen vlees halen om te grillen daar we dachten dat we het snel ging moeten doen om de regen voor te zijn. We begonnen eraan en na het opwarmen van de grill wat zo een 15 minuutjes is beslag nam, konden we eraan beginnen. Er waren hamburgers, kippenbrochetten, varkensbrochetten,… . De eerste lichting kwam van de grill af na een kleine 30 minutjes bakken en die smaakte heel voortreffelijk maar we waren nog niet goed aan het eerste aan het peuzelen en dan begon het plots erg te waaien op de rand met stormen. De zee veranderde van een erg platte waterplas tot een zeer golfachtige zee. De barbecue was blijkbaar niet resistent tegen zulke windsnelheden. We probeerden de 2^de lichting vlees te braden maar het ging totaal niet. Er zat dus niets anders op dan ons boeltje samen te pakken en te gaan koken in een van onze flatten. We kozen de flat van Ulla daar die het tweede dichtst lag en ze het meest plaats had. Kassandrou werd liever vermeden omdat er vanavond een verjaardagparty was en dat Ulla zowel gisteren als vandaag het gezelschap van dames niet had vervoegd om de verjaardag van Christina te vieren. De flat van Ulla was wel super. Een zeer mooi koningsdom voor 1 persoon alleen. Een living, een slaapkamer een mooie badkamer met klein ligbad, en een ruime keuken met tafel. Alleen de terras was aan de mindere kant daar je er enkel een stoel kon tussenwringen. Tegen 23u hadden we alles naar binnengewerkt en dan naar de party in Kassandrou. Ik bleef tot 2u hangen in Kostas kamer, de plaats van het gebeuren, en dan ging ik maar slapen daar de zonne uren begonnen door te wegen.

Dag 162: maandag 14 april 2008

Deze morgen kregen we dus een bevestiging van wat op site van wunderground vermeld stond, een dik pak wolken met een grote kans op regen, 80% kans. In de ochtend had het alvast van wal gestoken met wat water te laten neerdalen. Nog maar een dag geen zwemmen dus. De barbecue aan het strand werd dus ook definitief verplaats naar morgen omwille van de slechte weersomstandigheden. Ik bleef dus maar een beetje kuieren in mijn bed en achter mijn computer. Tegen de middag begon het precies een beetje uit te klaren en nam ik dan toch maar de benenwagen om een wandelingetje te maken. Er kwamen regelmatig zeer vochthoudende wolken op me af maar het bleef toch nog droog. Om 18u besliste ik dan maar terug te keren omdat het toch begon te verfrissen en er plots wind kwam opsteken die de komende regelvlaag aankondigde. En inderdaad nog geen 5 minuten later was het al van dat. Een mooie stortvlaag met bijhorende windstoten. Ik was drijfnat toen ik in mijn kamer aankwam daar ik zo slim had geweest om mijn paraplu niet met me mee te nemen. Dan maar snel een douche nemen. Toen ik uit de douche stapte merkte ik wat geluid op komende uit de gang en daar ik nog niemand van mijn verdieping had gezien vandaag van mijn verdieping kon ik maar eens mijn deurtje openen. De ganse verdieping was blijkbaar thuis en dus kon er nog maar eens wat roddels en andere zinloze informatie worden verspreid zoals bepaalde storende geluiden van een kamer op de 2^de verdieping de voorbije nachten waar we het fijne maar ook niet alle details hadden van willen weten, wat er gaande was met Moneypenny (een persoon die we deze bijnaam hebben bezorgt omdat ze op zoek is naar een rijke westerling om mee te trouwen),… . En zo werd het met een gezellig glaasje en een gesprek met toffe zaken al snel 22u. Ik had nog niets gegeten dus ik sloeg dan maar aan de kook daar het echt nodig was omdat ik honger had als een paard. Ik had niet gegeten over de middag dus het begon broodnodig te zijn. Op de menukaart vandaag stond er pasta al basilico alhoewel ik nog had gedacht aan een pizza te bestellen maar dit zou een te vettig zaakje geweest zijn om zo kort voor het slapengaan te verwerken voor de maag. Mijn maag is wel al veel gewoon van hier maar toch je moet ze niet uitdagen als het niet nodig is ook. Dus het koken van de pasta die me al meerdere malen opgevallen was dat het hier meer dan 5 mintuten in beslag neemt, iets wat zeer buitengewoon is want als ik dit thuis doe is het slechts 3 minuten. Maar soit, de smaak aan het einde van het preparaat is altijd goed. Dan nog een beetje internettelevisie kijken en dan flinke grote dodo’s doen. Wat ik tegen 23u30 dan ook deed.

Dag 161: zondag 13 april 2008

Vandaag zou het volgens de wunderground weer website tamelijke weetje zijn. Omdat het weekend was, meerbepaald zondag, was het dus een vaststaand feit om nog maar eens richting strand te trekken. We zijn nog steeds op ontdekkingstocht om een toffer strand te vinden dan hetgene die we nu al zo vaak hadden bezocht in Perea. We gingen dit keer naar Epanomi Paralia gaan. Dit was te bereiken met bus nummer 69 die ook van aan de ikea vertrok. Om 12u kwamen we samen aan Kamara om dus in die richting te vertrekken. Een goede 3 kwartier naar de Ikea en dan nog eens een klein uurtje daarbovenop om Epanomi te bereiken. Daar aangekomen, stelden we al vast dat dit strand ook heus niet zo toeristisch was als Perea. Er was wel een haventje en er waren wat taverna’s met hun terrassen op het strand. We namen een kijkje en deden vervolgens een wandeling op het strand. Er stond een toch wel tamelijk frisse wind, dus moesten we ons willen installeren zouden we al goed moeten kijken om een plekje te kunnen vinden uit deze wind. Het strand zag er laat ons zeggen acceptabel uit maar nu ook niet om waaw te zeggen. Je zou er kunnen liggen maar door deze wind zag niemand van ons het zitten. De vriend van Verena zag het zichtbaar helemaal niet zitten. Dus werd er dan maar beslist om toch naar Perea te trekken. Eventjes de buskaart erop na gepleegd te hebben om te zien hoe we het makkelijkst daar konden geraken stelden we ons dan maar op aan de bushalte van lijn 77 die ons naar Nea Mihaniona te rijden. Dit was de haven die ik met Emilia, Marta en Verena had bezocht aan het einde van de eerste semester. Van daaruit was het mogelijk om de 72 te nemen die ons zou afdroppen aan Perea. We namen nog maar eens ons zelfde plaatsen in en daar was de wind plots weg ook. Het was er goed vertoeven. Ik viel voor een momentje in slaap zelfs. Tegen 17u30 begon het sterk te verfrissen daar de zon er niet meer in slaagde om door het brede wolkendek te breken. We namen bijgevolg dan maar de bus huiswaarts waar we tegen 19u arriveerden. Het plan van het Italiaans restaurant werd afgevoerd wegens vermoeidheid en zo kon ik me dan maar frietjes maken met hamburgers, een Belgische weekelijkse gewoonte als ik gewoon thuis ben. Mensen die me goed kennen weten dit reeds al. Ondertussen zat ik al aan All stars serie 2. Om middernacht hield ik het voor bekeken en positioneerde ik me horizontaal in mijn beddebakje.

Dag 160: zaterdag 12 april 2008

Deze morgen had ik niet echt zin om nog een dag in het middelmatige weer te zitten. Toen ik een blik had geworpen door het raam stelde ik nog maar eens een heel pak wolken vast. Ik kroop dan maar terug om te tijd voorbij te doen gaan. Verena haar lief was hier aangekomen en de andere hadden me ook geen speciale activiteiten vermeld dus zou het een dagje worden met lange uren en niet veel mensen die je tegenkomt. Tegen de middag was ik aangekleed en om de tijd maar wat te passeren lanceerde ik me op het internet ondermeer op de website van autozone om wat auto’s en hun respectievelijke prijzen op de occasie markt te weten te komen. De uren schoven traag voorbij, ik deed ondertussen ook nog een flinke middagdut en speelde de bondfilm “A view to a kill” af. Daarna nam ik alle moed bijeen om nog een wandeling te maken. Ik ging naar een parkje aan de zee gesitueerd, daar het een klein groen parkje was. Het was een gezellig parkje waar je ook de vogels kon horen iets wat je in het stadscentrum bijna nergens tegenkomt. Ik deed een paar tussenstops aan zoals onder andere de zittrap aan de zee ter hoogte van de white tower. De zon kwam af en toe eens piepen maar echt schitterend warm was het niet. Tegen 18u was ik het beu om alleen rond te dwalen en dan ging ik maar naar huis om me iets te koken. Mijn ogen waren gevallen op de kippenbilletjes. Lekker knaagwerk, niet goed voor de tandjes maar de smaak was superieur. Vanavond moesten er nog een paar afleveringen van All stars aan geloven daar ik niet veel anders te doen had vandaag. Om 23u sloot ik de dag af zodat ik morgen fris man zou zijn om naar het strand te gaan.

Dag 159: vrijdag 11 april 2008

We zijn alweer aan het einde van de “werkweek” aanbeland. Ik had me voorgenomen, wat er ook gebeurd, om een einde te maken aan het werk van Financial Analysis. Maar het opstaan werd een beetje uitgerekt met in het achterhoofd dat ik vandaag nog een keer iets ging moeten doen voor school. Het is geen gewoonte meer. Tegen 11u zat ik dan toch, na de vaste ochtendrituelen achter mijn computer om verder te doen waar ik gisteren geëindigd was. Het verliep vlot, alleen wist ik niet voor 100% zeker wat de professor van me verwachte. Waren het de berekeningen, was het enkel bespreking of een combinatie van beide. Ik ging dan maar voor het laatste. Dit zou me eerst en vooral het meest aantal pagina’s opleveren en het zou het volledigst overkomen. Ik werkte eraan door tot 14u dan een kleine break en dan nog het laatste afsluitend woord en de lay-out verzorgen. Om 17u was ik daarmee ook rond. Volgens mij zou het goed moeten zijn, ik was uiteindelijk geëindigd op pagina nummer 10. Zijn richtlijn was heel duidelijk, “gebruik het aantal pagina’s dat je denkt nodig te hebben”. Een zeer duidelijke verklaring dus, zie dat het ergens op trekt, dit is alvast hoe ik het interpreteer. Nadat het werk afgelopen was had ik nood aan wat frisse lucht. Een wandeling was dus aangewezen. Ik liep richting de zeedijk deed daar en wandeling tot aan Makedonia palace en ging daarna terug naar huis. Om 19u was ik al terug want het weer was niet zo super en daar ik alleen was interesseerde het me niet al te veel om lang rond te dwalen. Tegen de avond had ik geen zin meer om nog verder te lopen en koos ik dan maar om gezellig thuis te blijven om een aflevering van All stars te zien, een programma van Vara. Ik had deze serie ontdekt ook op de website van programma’s die je kon herbekijken op het internet. De serie beviel me zo dat ik direct een tweede aflevering bekeek en ook nog een derde. Het is een beetje als “teamspirit de serie” van België. Het gaat namelijk ook over een voetbalploeg maar dit keer in Nederland. Om 20u30 had ik afgesproken met Marta om samen met haar en haar bezoeker die momenteel erasmusstudent is in Gent, naar de kitchenbar te gaan. Het was al een eindje geleden dat ik daar nog geweest was en alleen daar naartoe trekken zie ik mij niet direct te doen. We namen allemaal een mooie portie aan voedingsnutriënten en tegen 22u was alles tot ons ingenomen. Dan verplaatsten we ons naar de Peoples bar om de avond verder af te sluiten. Daar begonnen we aan een spelletje monopoli. Dit begon ons te vervelen na een kleine 2 uur spelen, en daar we toch niet meer zwaar geconcentreerd waren op onze uitgaven. Daarna, zo tegen 01u al beslisten Marta, Manuel (die ons later nog had vervoegd) en Marta’s vriend nog om uit te gaan. Daar ik me zo dicht bij huis bevond vond ik het een betere beslissing om huiswaarts te keren en te gaan slapen.

Dag 158: donderdag 10 april 2008

Normaal zou ik mijn goede voornemen van elke dag te gaan zwemmen niet doorbreken maar nu blijkt dat dit voornemen echt wel een zeer moeilijk voornemen om te verwezenlijken blijkbaar. Vandaag had ik dan nog maar eens de wind tegen de zeilen daar het weer alweer niet overtuigend was. Het was bovendien erg koud. Dit merkte ik toen ik om 9u me richting bakker verplaatste in een iets te optimistische zomeroutfit. Toen ik terugkwam veranderde ik snel naar een pullover en een warmere broek. Verena voelde haar ook niet in de stemming om te zwemmen dus lieten we dit maar voor wat het was. Ik moest om 12u naar de universiteit om mijn learning agreement op te halen zodat de administratie voor Brussel in orde was. Ik kwam aan om 12u maar mevrouw Kostopoulou, onze hoofdcoördinator was nog niet op kantoor verschenen dus het document was nog niet ondertekend. Om 14u zou haar les normaal gedaan zijn en zou ik haar kunnen vinden. Ik ging dan maar met een ommetoertje rondheen het zwembad terug naar mijn kamer. Om 14u kwam eigenlijk nog zo slecht niet uit daar het ook het spreekuur was van de professor van Financial Analysis. Ik zat hier en daar in de knoei en hoopte dat hij me uit de penarie kon helpen. Na een halfuurtje te staan wachten samen met nog andere studenten kwam de professor uiteindelijk opdagen. Ik was de vierde die de mogelijkheid had hem aan te spreken en hij was duidelijk vriendelijker ten opzichte van mij dan ten opzichte van de Griekse studenten. Hij toonde mij welke methode de makkelijkste was en zo kon ik dus de laatste hand leggen aan het werk zodat het rekenwerk definitief achter de rug was. Morgen beginnen met schrijven en dan klaar is kees tenzij ik vanavond toch nog mooi op tijd zou gedaan hebben met het rekenblad. Ik werkte nog wat verder maar ik stootte opnieuw op een probleem. Ik kon het er nog maar eens op wagen misschien was hij nog in zijn kantoor, in het slechtste geval moest ik nog 2 weken wachten tot ik hem kon terugzien daar ik volgende week in Istanbul vertoef. En ik had geluk, de studenten die in de gang stonden te wachten vertelden me dat hij ging terugkeren. Maar de 5 minuten die hij gezegd had waren al een 20 tal minuten voorbij. Maar zoals ik reeds had geleerd wacht maximum 1 uur, als de prof dan niet komt kan je gaan. En na een dik halfuur kwam de prof inderdaad aangewandeld, iedere student die hem iets moest vragen vloog er als de vliegen op af. Daar de meeste zaken door zijn secretaresse konden opgelost worden zond hij iedereen naar die wacht rij, uitgezonderd ik. Ik had de toelating zelfs om 4 mensen voorbij te gaan om mijn probleem opgelost te zien. Het was een stom detail die ik over het hoofd had gezien waardoor de berekening niet juist uitkwam. Tegen 18u30 was ik terug thuis en ik kreeg ineens een vleitige bui. Ik nam plaats achter de computer en begon meteen te schrijven. Ik deed al een mooi stukje zodat het werk voor morgen al een deel verlicht werd. Daarna een beetje kokerellen iets wat uitmondde in een pasta met pomodoro basilico saus. Om 23u deed ik het licht uit zodat ik morgen fris genoeg ging zijn om de paper met glans af te werken.

Dag 157: woensdag 09 april 2008

Als een mens vroeg gaat slapen wordt hij meestal vroeg wakker ook. Om 8u was ik dus wakker en er was geen verlenging van slaap meer aan te brijen alhoewel ik nog heb geprobeerd. Het beloofde dus een lange dag te worden. Op het gemakje een langgerekte douche nemen, daarna een mooi “intercontinentaal ontbijt” met eitjes en andere toebehoren en dan beginnen schrijven aan de blog van de voorbije dagen. Ik voelde er ook iets voor om verder te schrijven aan de paper van Financial analysis. Dit omdat ik morgen op consultatie kon gaan met eventuele vragen bij de professor. Bovendien denk ik dat het een positief beeld schept over je bij de professor als je toont dat je er snel wil mee voortmaken en er direct aan begint als je de opdracht hebt gekregen. Ik had deze opdracht nog maar een week. Om 15u30 kreeg ik nog bezoek van Verena die ook eens een bik wierp op het werk die ik aan het doen was daar zij in een eerdere opleiding ook de economische studie al had ondernomen. Ze keek en ze zag dat het goed was. Maar ik was nog ver van aan het einde, het bereken was 1 ding het interpreteren van de resultaten een ander en normaal neemt dit tweede meer tijd in beslag dan het eerste. Maar ik was al tevreden met de prestaties van de dag dus ik ging het hierbij laten. Om 16u vertrokken we richting Lidl om nog wat aankopen te doen voor de koelkast te vullen, bovendien had Manuel ons gezelschap nu ook vervoegd. De tijd ging tamelijk snel voorbij. Laat ons zeggen dat het zonder mijn medeweten al 17u was geworden. Dan nam ik de beslissing om nog wat schropwerken in mijn kamer te ondernemen. Na dat alles terug in propere conditie was kon ik me aan het koken slaan. Suggestion du chef sur le menu ce soir: braadworst met frietjes. Vanavond was er nog de klassieke Matsi party in de Peoplesbar maar daar zowel Verena als Ulla en haar 2 vriendinnen die haar kwamen bezoeken zin hadden om naar de Peoples te trekken gingen we dan nog maar eens naar de wijnbar. Iets die ook al een eindje geleden was. Ik was nogal moe opnieuw maar toen ik een colatje in mijn kas had geslaan ging het al weer wat beter. Nochtans had ik mezelf opgelegd van niet langer dan middernacht uit te zitten. Om middernacht ging iedereen eigenlijk naar huis dus mooi meegenomen. Maar daar ik me nu zo actief voelde zetten ik Verena en Manuel op weg naar huis en daalde ik terug een beetje af richting winebar want de Peoples lag op dezelfde weg. Ik nam een kijkje binnen en ik bleef daar ook nog hangen tot 2u. Mijn opzet van om middernacht in mijn bed te zitten was dus niet geslaagd.

Dag 156: dinsdag 08 april 2008

De laatste dag van mijn verblijf op Athos was aangebroken. Enigszins met spijt in het hart moest ik het mooie schiereiland verlaten want het weer was super, de omgeving was sprookjesachtig dankzij de helder hemelsblauwe zee, de rust, de geur van de natuur, het leven bij de paters,… . Ik had nog tot 11u dat ik kon blijven in het klooster en dan moest ik maken dat ik de ferry had. Ik was deze morgen al vroeg ontwaakt dankzij het luide klokkengeluid als aankondiging voor de komende dienst. Om 8u stond ik net zoals de weinige andere bezoekers van dit klooster nog maar eens van het gezang te genieten. Nogmaals stond ik versteld van het mooie samenspel van deze paters. Wel was me opgevallen dat in dit klooster een vooral jonge bevolking had van paters. De jongste bevolking in elk geval als ik het vergelijk met de andere kloosters die ik bezocht. Het meerendeel zag er in elk geval jonger uit dan 40. De misviering was gedaan om 9u30 ik pakte snel mijn spullen samen zodat mijn kamer kon gepoetst worden en dan ging ik post vatten vlak aan zee om op de ferry te wachten. Het weer was net als gisteren supergoed, stralend zonnetje en echt aan de heerlijk warme kant. Om 11u30 kwam de ferry uit de richting van Ouranopoli. Eerst voer deze nog nar Dafni en dan keerde deze terug maar ik nam hem reeds. Zo was ik zeker dat ik een plaatsje op de eerste rij kon nemen om mooi plaatjes te schieten van de kloosters die we gingen voorbijvaren. Om 12u15 werd de tocht naar Ouranopoli aangevat. Met een paar tussenstops dus ongeveer een 3 tal uur op het water. Daarna op tijd naar voorgaan om te voorkomen dat iedereen plots de bus richting Thessaloniki zou bestijgen en je dus nog maar eens dankzij het gedrum van de Grieken op de volgende bus zou mogen wachten. Maar ik had geluk, ik vond de bus direct en was een van de eerste die post vatte. Een plaatsje achter de chauffeur op de eerste rij, kwestie van een mooi overzicht te hebben over het landschap waardoor we ons verplaatsten. De busrit nam ook iets van een 3uur in beslag om terug in de bushalte voor Halkidiki aan te komen. Dan nam ik de stadsbus naar Bulgari om vervolgens over te stappen op de bus die mij naar Kamara bracht wat op 10 minuutjes stappen van de residentie is. Ik landde in de residentie rond 17u30. Ik pleegde een telefoontje die uiteindelijk een klein uurtje in beslag nam huiswaarts en dan, daar ik barstte van de honger een pizza halen. Deze pizza ging vlot binnen bij een aflevering van Geert Hoste en dan kreeg ik de terugslag van het reizen en ging ik maar slapen ook al was het nog maar 22u.

Dag 155: maandag 07 april 2008

Ik had gisterenavond me nog geïnformeerd om te weten wanneer ik eventueel het Iviron klooster kon verlaten om me te verplaatsen naar het laatste klooster die op mijn programma stond genaamd Panteleimonos. Normaal begonnen de busjes voorbij te komen vanaf 8u s’morgens dus stond ik op om 7u. Dit gaf geen probleem daar ik er al vroeg inzat gisterenavond. Ik ging even een blikje werpen beneden toen het 8u was en inderdaad er passeerde juist een busje. Ik vroeg hoeveel het koste en die vertelde me doodleuk € 25. En dit enkel tot Karyes, dan moet ik nog naar Dafni geraken. Het was dus een taxi systeem die je moest gebruiken om van de ene kant van het schiereiland te geraken. Er zat dus niets anders op dan een beetje wachten en in de gaten houden of er toevallig niet meer mensen vertrokken vandaag zodat we de taxi konden delen. Er waren net 4 Grieken die ook wilden vertrekken. Ze konden maar enkele woorden Engels maar hadden het begrepen dat ik met hen wilde meerijden in de taxi. Ze telefoneerden naar het taxibedrijf om te informeren wanneer ze een taxi gingen sturen richting Iviron. Hun antwoord was 10u. Het was toen nog maar 9u dus nog een uurtje wachten. Zo tegen 9u45 kwamen er plots grotere groepen de helling afgedaald om te vertrekken. En toen kwam het busje, nog maar eens het bewijs dat de Grieken het begrip wachten niet kennen. Ze vlogen allemaal naar dat busje, er werd getrokken en geduwd om toch maar een plaatsje te bemachtigen. Normaal hadden deze Grieken waaraan ik gevraagd had om mee te rijden een taxi op naam besteld en toen en dezer mannen zag dat hun bestelde taxi zonder pardon ingenomen werd door de andere die bovendien bijna niet hadden staan wachten barste er een scheldpartij los tussen de chauffeur en 1 van deze Grieken. De Grieken in het busje gebaarden van kromme haas en lieten hun neus bloeden. Plots verstonden ze precies niet dat ze schuldig waren, ze gebaarden dat ze geen Grieks spraken. Bij ons zo men zelfs niet staan drummen als je ziet dat er mensen al voor je stonden te wachten dan weet je dat zij het eerste busje mogen nemen. Allé dus na een 3 tal busjes te hebben zien voorbijkomen konden we ook vertrekken. Het eerste stukje rit tot aan Karyes nam een klein halfuurtje in beslag. Dan moesten we overstappen op een grote bus die ons naar Dafni zou voeren. De bus kwam tevoorschijn en opnieuw als vliegen op een stront erop af. Maar deze keer gebruikte ik ook mijn ellebogen en ik bemachtigde zelfs een zitplaats. De bus zat stampvol, zowel zitplaatsen als staanplaatsen, het was nochtans een gewone lange afstandsbus dus niet echt gemaakt om ons als beesten in sardienen in een blik te transporteren. Bovendien was het weer mooi vandaag dus begonnen de ongewassenen Grieken te zweten, je kan al raden welke geuren er verspeid werden in deze bus. Om 11u00 waren we in Dafni aanbeland. Om 12u ging de ferry vertrekken. Ticketje kopen en inschepen dus. Panteleimonos was de eerste stop na Dafni dus ik had niet lang meer te reizen om mijn eindbestemming te bereiken voor vandaag. Ik kwam om 13.00u aan en we waren maar enkel met 2 personen die ontscheepten in dit klooster. We wisten totaal niet welke richting uit en kwamen uiteindelijk aan in het verblijfshuis voor de gasten. We werden vriendelijk onthaalt maar voor de mede ontscheepte was er een probleem. Hij had niet op voorhand gebeld dus was er voor hem geen plaats. Eerst dronken we een thee en daarna werd ik naar mijn kamer vergezeld door de pater die verantwoordelijk was voor de gasten. Ik dropte mijn bagage af en ik ging terug naar de refter om mijn thee verder uit te drinken. Daarna kwamen er nog Cyprioten aan en 1 iemand van Oostenrijk. Deze kwamen dit klooster bezoeken en gingen daar nog wandelen naar Xenofondos. Eerst namen ze een drankje en daarna doorkruisten we Panteleimonos en daarna werd ook aan mij gevraagd of ik geen zin had om hen te vergezellen. Ze konden ook tamelijk goed Engels en ik had niets anders te doen dus dacht ik waarom ook niet, bovendien had ik toch niets anders te doen. Het was een kleine 4 km wandelen. Het was een mooi padje met mooie uitzichten hier en daar doorheen de bergen met een gigantisch zicht over de zee. In Xenofondos liepen we ook eens rond en het bleek veel groter te zijn dan Panteleimonos. Het guesthouse was ook moderner. Daarna wilden zij nog een klooster aansnijden en aangezien ze daar dan een taxi gingen nemen om terug naar hun klooster te keren. Ik wilde niet meer nog wandelen en zeker niet nog een taxi nemen dus besliste ik dan maar om terug te wandelen. Ik was alleen om terug te keren maar zo kon je optimaal genieten van de rust die de natuur uitstraalde. Toen ik terugkwam restte er me nog 1 uur alvorens de kerkdienst van start ging gaan. Even uitrusten in mijn kamer en dan naar de kerk dus. Het was de mooiste viering van alle vieringen die ik had bijgewooond op Athos. Er werd gezongen, en het koor was enkel bestaande uit mannen maar echt het was prachtig in koor gezongen. Het duurde een uurtje en dan gingen we naar de refter waar er ons tonijn werd voorgeschoteld en er werd naar traditie ook voorgelezen. Daarna was de dag voorbij en om 20u werd de elektriciteit afgesloten en de lichten overal uitgedaan evenals de deur van de ingang gesloten. Het enige die je dus kon doen was slapen.

Dag 154: zondag 06 april 2008

Na een paar keer wakker geworden te zijn door het klokkengeluid, die de aankondiging vormde voor het begin van de dienst, stond ik op tegen 9u. Ik had behoorlijk goed geslapen voor nog maar eens in een ander bed terecht gekomen te zijn. Ik maakte me klaar om nog een laatste wandeling te doen doorheen het ganse domein. Dan nog even de keuken binnen waar ik een eerder fanatieke gelovige tegenkwam die het Engels wel tamelijk goed machtig was en die begon dan maar tegen mij van wal te steken hoe het financieringssysteem van Athos in elkaar zit en zo verder. Om 11u30 kwam de ferryboot normaal aan in de jachthaven zo moesten we dus allemaal zeker op tijd klaarstaan dat we konden inschepen. Het was namelijk al de laatste ferry die deze route aandeed vandaag dus deze missen zou betekenen 1 van de geplande bezoeken aflassen. We stonden daar met een tamelijk grote groep in de wind en de regen allen in een schuilplaatsje te wachten tot we het geronk van de ferry hoorden. Er was blijkbaar een nogal sterke wind als je de ferry bekeek want die ging goed op en neer en wankelde volledig uit zijn lood. We vaarden eerst nog richting “The Mount Athos” wat op het puntje aan het einde ligt van het schiereiland daar er nog aan een paar kloosters moest gestopt worden alvorens terug richting Dafni te varen. Men kon duidelijk zien dat de crew op de boot onder spanning stond want er werd geroepen naar elkaar, commando’s uitgedeeld,… . Ook de passagiers hadden het niet gemakkelijk want de ene na de andere begon zo bleek te zien als een wit tafellaken en zweten en draaiingen,… . Iedereen herkent het wellicht wel, de symptomen van zeeziekte. Nu weet ik hoe makkelijk het is als je al wat uren op het water hebt doorgebracht in je leven dat je daar ongevoelig voor wordt, of het moet al een zeer extreme situatie zijn waarin je je bevind. De ferry die normaal als eindbestemming Delfi had ging omwille van de storm doorvaren naar Ouranopoli omdat het onstschepen en terug inschepen op een ander schip voor de mensen met bestemming één van de kloosters tussen Dafni en Ouranopoli een veel te riskante onderneming zou zijn zowel voor de passagiers als voor het schip. Enkel de mensen die vanuit Dafni naar 1 van de kloosters vertrok op de andere zijde van het scheireiland mochten dus de boot verlaten. Ik had geluk dat ik had plaats gevonden om te zitten op deze boottocht vlak naast 3 Grieken, waarvan 1 Panagiotis genaamd, die me alles hadden vertaald van de gegeven instructies zodat ik ook kon volgen wat er me te doen stond. Panagiotis wist dat ik ook had overnacht in Dionisiou, omdat hij de kamer recht tegenover mij had en dat hij mijn schoenen had zien staan in de gang daar het een ongeschreven regel is dat je je schoenen niet meeneemt in je kamer als je in een klooster slaapt. De boot meerde aan in Dafni en de race kon beginnen voor diegene die eraf moesten. Ik was hier ook bij. Er waren ook nog 2 monniken die afstapten van York (Engeland). Deze vroegen me welke richting ik uitging daar zij zelf ook nog niet echt vertrouwd waren met het Griekse systeem van reizen en omdat ze gehoord hadden dat ik vloeiend Engels kon, vonden ze het wel leuk om eens iemand te hebben om tegen te praten. Ik had geluk ze gingen ook naar het klooster Iviron waar ik ook geboekt had. Eerst was er dus een trip met een klein busje naar Karyes, de grote bus was niet in staat om te rijden omwille van de regen op de wegen. In hoeverre je de wegen geen modderpaden wil noemen. In Karyes moesten we overstappen in een 2^de klein busje die ons naar het klooster ging voeren. De 2 monniken en ik babbelden een beetje over koetjes en kalfjes zoals waarom ik in Griekenland was en hoe ik er dan op gekomen ben om Athos te bezoeken,… . Maar ik vond het wel tof van hen, ik had totaal niet het gevoel dat ze probeerden om me om te praten om tot de orthodoxe orde me te bekeren het was eerder een normaal gesprek tussen mensen die elkaar tegen komen en beginnen te babbelen omdat ze dezelfde taal spreken. Tegen 16u30 werden we dus afgedropt aan de ingang van Iviron. Ik nam 1 van de 2 monniken mee onder mijn paraplu naar boven en dan dus naar het guesthouse. Er was blijkbaar een overboeking gebeurd want de 2 monniken moesten samenslapen en ik moest ook plaatsnemen in een slaapzaal met 8 bedden. Gelukkig kwamen er later maar 2 extra personen bij in deze kamer. Om 18u hadden we dus een korte kerkdienst opnieuw van om en bij de 60 minuten. Daarna werd ons een maaltijd voorgeschoteld. Het was jawel spaghetti bolognaise, alleen spijtig dat hij koud was maar het smaakte voortreffelijk. Naast mij hadden opnieuw de 2 monniken post gevat. Normaal mag er tijdens het eten niet gebabbeld worden maar blijkbaar hechten zij er niet veel belang aan en werd er dus wel wat over en weer gezegd. Het was dus minder strikt dan in Dionisiou waar er een monnik stond voor te lezen tijdens het souperen en als deze gedaan had met lezen is het rechtstaan, alles laten vallen en stoppen met eten. Zelf kan je me eens het water doorgeven, iets wat een Griek probeerde werd met een scheve blik en een wijsvinger op de mond door een monnik afgekeurd in Dionisiou. Ik was opnieuw nogal moe en daar er geen centrale plaats was waar iedereen kon samen zitten en het deze avond de avond was van de blijde boodschap van de engel Gabriël werd er dus een uitgebreide viering gepland deze avond en nacht. Ik ging een kijkje nemen maar daar ik koud had en niet langer zin had om nog in de regen rond te dwalen ging ik nog maar eens vroeg naar bed. Om 21u zat ik er al in.

Dag 153: zaterdag 05 april 2008

Zoals ik gisteren al zij mocht ik deze morgen om 4u30 al uit de veren. Ik wilde nog een douche nemen voor alle zekerheid daar ik niet wist hoe het eraan toeging op Mount Athos. Om 5u klopte ik aan bij Anne daar ze me dit gisteren gevraagd had om zeker te zijn dat ze wakker was op tijd om naar Sofia te vertrekken. Daarna nam ik de taxi richting Halkidiki busstation waar ik om 5u20 aankwam. Het ticketbureau was nog niet open maar er stonden toch al een 5tal man te wachten om een ticket te hebben. Om 5u30 ging het open en drummen als de Grieken kunnen begonnen ze er dan ook maar aan. Geduld hebben ze echt niet meegekregen in de kinderwieg alhoewel ze wel zoveel tijd hebben elke dag een frappé te gaan drinken ergens op een terrasje. Mijn ticket was bemachtigd en om 5u45 zette de bus zich in beweging. De bus zat volledig vol met een 100% mannelijke bevolking. Daar het enkel toegelaten is voor mannen om dit stuk van Halkidiki te betreden. Na een busrit van een kleine 3uur doorheen de bergen en het natuurrijke Griekse landschap kwamen we uiteindelijk aan in Ouranopoli. De vertrekhaven van de ferryboot in de richting van de kloosters. De eerste boot stopte aan een aantal kloosters maar daar het buiten alweer zwaar betrokken was en het op het water altijd al een stuk frisser is dan op het land was ik genoodzaakt binnen plaats te nemen en kon ik dus niet goed alles optimaal opserveren. Na een goeie 2 uur te hebben vertoeft op het water kwamen we aan in Dafni. Een dorpje midden op het schiereiland aan de westelijke zijde. Daar was het de bedoeling dat ik overstapte op de 2^de ferry die me naar mijn eerste geboekte klooster ging voeren. Het eerste klooster waar ik mijn overnachting had geboekt was genaamd Dionisiou. Tegen 15u waren we daar aanbeland en ik volgde dan maar de groep daar ik niet wist waar naartoe. Het klooster was op een helling gebouwd en het was dus nog eerst een beetje klimmen alvorens het te bereiken. We waren toch met een niet te verwaarlozen groep van 15 mensen daar in 1 keer aangespoeld. We werden door een pater, volledig in de orthodoxe klederdracht, onthaalt en vriendelijk verzocht plaats te nemen in het salon om te wachten op de overste. We mochten ons al bedienen van de liqueur, het brood, het water en de snoepjes die op tafel waren geëxposeerd. Een kleine 10 minuutjes later kwam de overste, een man van middelbare leeftijd, uitleggen hoe het met de verdeling van de kamers zat. Het verliep allemaal in het Grieks maar ik had al begrepen hoe het zat. Er waren verschillende groepen die elkaar kenden waardoor die samen op 1 grote kamer konden slapen. Ik kreeg een enkele kamer die niet overdreven luxueus, maar zeker niet krottig was. We hadden nog tot 17u om te bekomen want dan ging de mis beginnen. Het ging een korte viering zijn van een uurtje om aansluitend te avondmalen. Daarna was er opnieuw een dienst, deze ging tot 01u duren. De voeding die we voorgeschoteld kregen was een mengeling van groenten met rijst. Daar ik barste van de honger at ik het voorgeschotelde schaaltje volledig uit ook al was ik niet erg zeker of mijn darmen het de baas gingen kunnen. Achteraf leek het erg stevig voedsel te zijn. Voldoende voedingswaarde ten opzichte van de portie want toen het schaaltje leeg was was ik volledig voldaan. Na het eten was er een groep die niet terug naar de kerk ging maar zich gewoon ging nestelen in de zetels die in de keuken stonden opgesteld. Een gezellige ouderwetse keuken met groot haardvuur die spijtig genoeg niet brandde. Ik kreeg van een Griek een thee aangeboden en tegen 22u was mijn pijp uit en ging ik naar mijn kamer die nummer 106 als naamplaatje droeg.

Dag 152: vrijdag 04 april 2008

Toen ik de eerste keer mijn ogen opentrok tegen 8en hoorde ik dat het stevig aan het regenen moest geweest zijn bovendien was het bijlange nog zo klaar niet als het zou moeten zijn op dit vroege ochtendlijke uur. Ik dacht dan maar laat ons nog eens van kant keren en er nog een paar uurtjes slaap bovenopdoen. Om 10u30 kegelde ik mezelf dan maar uit bed. Het was nog steeds aan het regenen en de straten waren zelfs omgetoverd in echte snelstromende rivieren. De auto’s vaarden als het ware door de plassen met als gevolg dat als je buitenkwam gedoucht kon worden door een voorbijrijdende auto. Ik spoedde me dan maar naar de bakker goed uitkijkend waar ik liep, na een heerlijke warme douche. Ik installeerde me aan mijn tafeltje met een filmpje er bij want het zag ernaar uit dat vandaag nu niet acht de meest actieve dag ging worden. Tegen de middag realiseerde ik me dat ik eigenlijk nog wel een wasmachine kon vullen met spullen om te wassen dus dit deed ik dan maar om de tijd te doden. Nadien begon ik aan de laatste dagen van de blog te schrijven en dan het werk van alles plaatsen, foto’s uitzoeken,… . Daar ik al meer dan 2 weken achterstond met het plaatsen was dit erg nodig. Bovendien wilde ik ook de 1 aprilvis nog posten alvorens ik vertrok naar Mount Athos morgen. Met deze taak was ik zoet tot een de late namiddag. Naast mijn blogwerkzaamheden werkte ik ook nog een beetje aan mijn Financial analysis werkje zodat dit werk ook op zou schieten. Ik was tevreden van het eindresultaat die meer dan acceptabel was in verhouding met de tijd die ik er had ingestoken om de nodige berekeningen te maken. Om 17u30 kwam Verena me nog een bezoekje brengen alvorens mijn vertrek naar de Holy mountain. We bekeken nog een paar plannen van trips voor de komende weken zodat we al min of meer konden vastleggen wat we wanneer gingen volbrengen. Daarna maakte ik me, zoals het hoort as toekomstig pelgrim op een vrijdag, vis met frietjes klaar. Om 22u ging er een binnenshuise party van start in Kostas’ (Bulgaar) kamer. Alle bewoners en nog een paar externelingen die altijd aanwezig zijn als er zo een soort party in ons gebouw plaats vond waren op post. Het was gezellig en er werd wat rondgebabbeld van de ene persoon tot de andere. Daar er een groep was die morgenvroeg richting Sofia vertrok en ik naar Athos was het feest al snel uitgedund toen het naar middernacht begon op te draaien. Ik moest er namelijk om 4u30 al uit dus dit was een luttele 4 u slaap die mij maar stond te wachten dus deed ik er beter aan voor mezelf het niet te laat te maken en daarom was ik dus knal op klokslag middernacht terug in mijn kamer aanbeland.

Dag 151: donderdag 03 april 2008

Daar ik dus gisteren niemand meer gezien had van OTE en mijn internet nog steeds niet functioneerde had ik dus geen andere keuze dan nog maar eens naar de winkel te gaan om een telefoontje te plegen naar de helpdesk. Maar toen ik stond aan te schuiven in de rij, wisten ze technische leden blijkbaar dat ik hen ging bellen. Ze waren me voor. Ik kreeg dus telefoon om te informeren of ik nu nog steeds het probleem had met mijn internetconnectie. Spijtig genoeg moest ik deze vraag positief beantwoorden. Ik heb er dan maar eens op aangedrongen dat ze het maar eens snel moesten oplossen omdat ik anders het contract ging opzeggen. Want de komende weken ben ik hoegenaamd nu ook niet zoveel thuis. Maar ze garandeerden me morgen langs te komen. Ik verheugde me erop en dus nog maar een dagje zonder nieuws uit de buitenwereld. Tenzij ik me naar de bibliotheek zou begeven. Eerst en vooral nog maar eens proberen of ik in het hospitaal terecht kon voor mijn bloedtest maar neen dus nog steeds staking. Ik ging dan maar even langs in de bib om mijn mails te checken en daarna terug naar huis want ik was moe. Daar ik eigenlijk al elke dag deze week vroeg ben opgestaan en laat ben gaan slapen, de eindbalans was vermoeidheid die de kop opstak. Ik ging dus naar huis en al snel lag ik horizontaal gepositioneerd in mijn bed en begaf ik me naar dromenland. Ik sliep voor een goede 2 uren tot ongeveer 13u. Toen ik ontwaakte was ik nog niet voor de volle 100% uitgerust maar het ging toch alvast beter. Om 14u werd ik verwacht in het kantoor van professor Kousenides die mij de opdracht voor komend semester ging ter beschikking stellen. Ik kwam tegen 14u30 dan thuis en had echt zin om eraan te beginnen, eerst en vooral het is een niet zo groot werk en het is iets die ik graag doe. Dus dan gaat dat al wat vlotter ook. Om 17u zette ik me achter mijn computer en toen ik nog maar eens voor de 10 000ste keer het adres van mijn router bezocht dan stelde ik plots vast dat de Not Connected verandert was in connected. Ik ging dus eens de ganse installatie procedure overdoen en raad eens wat er gebeurde? De link met de buitenwereld was terug. Hoe mooi kan het zijn. Ik had het na zoveel dagen toch zelf kunnen oplossen. Om 17u30 kwam Verena me een bezoekje brengen. We babbelden een beetje over hoe haar lessen verlopen waren daar het voor haar ook een rpimeur was dat ze lessen had sinds haar aankomst hier in september en verder ook nog over de eventuele reisplannen die nog te voorschijn konden komen. Om 19u gingen we uit elkaar daar ze haar lief in Duitsland via skype iets ging leren koken en dus moest ze daarvoor naar huis. Ik maakte me cordon Bleu met pureeaardappelen en keek voor de verandering naar nog een aflevering van flikken. Daarna nog een beetje geinternet en gechat en om middernacht gaf ik er de brui aan.

Dag 150: woensdag 02 april 2008

Deze morgen, na het telefoontje van gisteren verwachtte ik dus de technische dienst van OTE maar wat raad je, niemand te zien natuurlijk. Een mens staat daarvoor dus extra vroeg op en dus allemaal voor niets. Dan ging ik dus maar toen het al 9u30 geworden was terug naar Ahepa hospital om nog maar eens te proberen een bloedstaal van mezelf te bemachtigen. Maar ook daar kon men me weer niet verderhelpen. De dokters waren nog steeds in staking. Dus uiteindelijk bleef er niet veel meer over om te doen en keerde ik terug naar huis. Er moesten nog een paar zaken geregeld worden betreffende lessen dus was dit vandaag het goede moment om dit te doen. Het learning agreement afgeven, handtekeningen verzamelen ter goedkeuring,… . Ik ging tegen 11u30 naar de universiteit en de secretarasse van mevrouw Kostopoulou ging het learning agreement zo snel mogelijk aan haar bezorgen en na 12u mocht ik er terug omkomen dan zou mevrouw Kostopoulou er wel zijn. Om de tijd te vullen ging ik dus een kijkje gaan nemen op de tribune langsheen het zwembad. Om 12u15 begaf ik me terug naar het kantoor en inderdaad ik kon mevrouw Kostopoulou vinden. De handtekening was binnen dus nu naar het erasmuskantoor zodat het document in Brussel geraakt. Nadien vulde ik mijn namiddag nog wat met internet in de bibliotheek daar ik niet langer over de luxe beschikte op dit ogenblik om in mijn kamer te internetten en tegen 16u ging ik naar Kassandrou terug. Vanavond stonden er een paar activiteiten op het menu. Dus kon ik nog mijn kamer een poetsbeurt geven, naar de kapper gaan en me klaarmaken voor de avond. Om 19u had ik met Eva afgesproken om een pizza te gaan halen. Het was de eerste keer dat we konden buiten eten alhoewel het nog niet echt warm warm was op de terras aan mijn kamer. Maar het viel best mee. Toen vingen we pas het gerucht op van Kate en Petros dat er vanavond een theater was, van studenten waarvan ik vorig semester ook naar een stuk ben gaan kijken, deze avond in een klein privé theater ter hoogte van het Macedonia palace hotel. Het stuk ging van start om 21u dus om 20u30 vertrekken. Alhoewel dit zelfs al aan de late kant was om te vertrekken want het was nog een goeie eind wandelen en naar het einde leken we op een bende snelwandelaars. We hadden een gigantisch ommetoer gemaakt maar daar we enkel de straatnaam wisten en niet wisten hoe de nummers telden van aan de zee opwaarts of afwaarts richting landinwaarts konden we maar beter op safe spelen. We kwamen aan om 21.05 en hadden nog net op de eerste verdieping de laatste zitplaatsen kunnen bemachtigen. Het stuk ging van start en het bestond uit 2 delen. Het eerste deel bestaande uit 6 acts het 2^de deel 5. Het was een continu verhaal alleen vond niet iedereen het zo goed daar de Polen na deel 1 de zaal verlieten omdat ze het slecht gespeeld vonden. Eva en ik daarentegen vonden het wel iets hebben alhoewel we het nogal verwarrend vonden omdat de personen van act tot act soms wisselden van personage en dit maakte het soms wel ingewikkeld om het te volgen. Na 1u30 minuten volgde de pauze, ik was uitgedroogd, was het nu van de pizza of de droge lucht in het theater ik weet het niet maar ik rende naar een periptero (kioskje op een hoek van een straat) om een literfles water te kopen. Kort nadat ik terugwas ging het 2^de deel van start. Daar was het ene stuk al beter dan het ander maar op het einde vond ik de balans naar de goeie kant opgaand. Het was dus al midderancht toen het theater was afgelopen. De acteurs hadden dus voor een 3 tal uur het beste van hunzelf staan geven iets wat je niet had gemerkt als je in het theater zat. Moest het echt vervelend geweest zijn dan hou je geen 3u vol denk ik. Dus na deze voorstelling was er nog de party in de peoplesbar. Naar woensdagse gewoonte zat er dus een collectie van mensen uit de drie residenties in deze zaak binnen. Er speelde zoals gewoonlijk bijna geen muziek of toch op een zeer erg stille toon. De Kassandrou crew plaatste zich samen en er werd een beetje gediscuteerd over het nogal losse gedrag die zich vooral manifesteert in de andere residenties. Er werd ook nog een beetje geroddeld over andere personen. Om 1u30 begonnen mijn medebewoners aanstalten te maken om te vertrekken en dus vond ik het maar normaal dat ik hen volgde. Bij het buitengaan kwam ik nog Alexandra (Nederland) tegen en sloeg ik nog een babbeltje met haar. Daar ik mijn medebewoners buiten niet meer zag dacht ik dat ze al vertrokken waren maar Eva kwam me na een kwartiertje ophalen, ze stonden namelijk achter het hoekje en zo kon ik hen dus niet waarnemen. Om 2u was iedereen dus terug thuis geland.

Dag 149: dinsdag 1 april 2008

Ik had mezelf voorgenomen om een beetje meer te genieten van de daguren in plaats van de nachturen en dit vraagt dan natuurlijk ook om vroeger opstaan. Alhoewel vandaag was dit nu niet zo een hoofdregel. Om 9u was ik uit de veren om me te serveren van ontbijt en me klaar te maken. Nog gauw even mijn mails checken en toen sloeg ik wel even dicht en kreeg ik een krop in mijn keel. Er zat een mailtje tussen vanuit Brussel. Hierin was neergeschreven dat er spanningen waren opgetreden tussen beide erasmuskantoren dus zijnde Thessaloniki en Brussel en dat het dus de beste oplossing zou zijn om zo snel mogelijk naar Brussel terug te keren om me te vrijwaren van een verlies van van een studiejaar. Dit was natuurlijk minder nieuws. Ik beantwoorde vriendelijk de mail om te kijken welke formaliteiten ik ging moeten afhandelen om de schade zo beperkt mogelijk te houden. Ik kreeg direct tijdens mijn ontbijt al een mail terug en welke documenten het dus allemaal waren. Ik wist dus ook alweer wat doen. Bovendien was het erasmuskantoor hier wegens uitzonderlijke omstandigheden gesloten. Vandaag kon ik dus enkel kijken voor een vliegticket in komende week. De prijzen lagen nogal exorbitant hoog en dan moest ik nog kijken voor hoe ik al mijn bagage ging kunnen meekrijgen,… . Het was een eindeloos werk leek het wel. Ik kreeg om 11u telefoon van Verena om te vragen of ik niet meeging naar het strand vandaag. Het ging de laatste dag echt mooi weer zijn voor de komende week dus moest ik die maar meepakken. Zeker nu ik weet dat mijn verblijf toch wel aardig ingekort ging worden. Ik ging er dan maar op in en besliste naar het strand te trekken. Niet naar Perea deze keer maar naar Agia Triada. Een kleine 10 minuutjes verder met de bus. Het strand lag er zoals gewoonlijk verlaten bij. Het was er bijlange niet zo proper maar je was mee in de natuur gesetteld dus niet aan de zeedijk waar iedereen je bekeek zoals apen in de zoo. We installeerden ons en de voeten lagen om 30 cm van het zeewater verwijdert. Het enige die ik kon horen waren de golven van de zee en de vogeltjes. Wel eens fijn om weten dat er toch nog ergens rust kan worden gevonden ook in Griekenland. Ik viel zelfs voor het eerst in slaap op het strand, iets die in lang niet meer gebeurde. Daarna babbelden we een beetje over de problemen die zich hadden gesteld zoals tussen Verena en Marta nu ze in 1 flat samenwonen. Om 17u30 waren we het strandliggen beu en begaven we ons naar de busstop. We hadden ondertussen al de plannen om intieme kring eens een barbecue te organiseren op dit strand ook. We hadden een beenhouwer gevonden die hierbij goed van pas kon komen niet zo ver van het strand. De bus kwam na een kwartiertje erop te hebben gewacht en bij aankomst aan Ikea, gingen we dan maar eens binnen in de Ikea. Ik had deze hier nog niet bezocht en daar het wel een gezellige winkel is om eens in rond te lopen was dit dan maar goed meegenomen. Bovendien moesten we beide voor niets thuis zijn dus konden we dit als avondactiviteit inzetten. Hij bleef toch open tot 21u. Om 18u waren we binnen en om 20u45 stonden we terug buiten nochtans hadden we niets gekocht enkel rondgekeken. Om 22u waren we terug in het centrum en kon ik dus mijn braadworsten met frieten beginnen prepareren. Voor de rest verliep de avond zeer rustig en ging ik tegen middernacht het bed in.

Voor de mensen die mijn blog goed volgen stellen in de voorbije dag vast en zeker een leugen vast. Ik kon onmogelijk een e-mail ontvangen hebben want ik had hoegenaamd geen internet daar het sinds zondag laatstleden niet meer werkte. Dus lieve lezers allemaal, no worries ik blijf hier tot ergens in Juni en ik kom niet vroeger terug. Er zijn dus ook geen strubbelingen tussen de universiteit hier en mijn thuisinstelling in Brussel. Dit voor de mensen die het nog niet weten dat het 1 april is vandaag. ;-) Vele groeten!!!