Ik ben T, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Tee.
Ik ben een man en woon in (Belgie) en mijn beroep is trust me, I m a salesman.
Ik ben geboren op 27/03/1964 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: walking by myself.
www.youtube.com/watch?v=ABGHGLvkPcY
Het weer deed me de hele namiddag dromen van
een tochtje fietsen.
Tussen de paperassen en voorbereidingen van de
volgende dagen,
eens lekker trappend uitwaaien in heerlijk onverwachte temperaturen.
Voorwaarde was dat op tijd stoppen moest, om
voor het donker thuis te kunnen zijn
Voorwaar: het is me gelukt:
De boeken, pc en ander gerief op tijd toe en uit.
Op tijd thuis zijn, omkleden, de nodige
veiligheidsmaterialen aan te trekken, drank te voorzien, de fiets van stal te
halen.
Niks kon me tegenhouden!
Ik wou, ik zou, ik ging
In het obligate strakke pakje, iets strakker
dan de net uit verlof teruggekeerde extra kilos eigenlijk toelieten, gezwind
peddelend het warme avondzonlicht tegemoet.
Een zuiver bewijs dat de grijze massa het effect van een verlofdieet niet
correct kan inschatten: tijds-en
figuurmatig nog de gegevens van vóór het verlof verwerkt hadden.
En mij aldus een maatje te klein liet kiezen uit de voorraad aanwezige
formaten :)
Het maakt niet uit, want de in gang gezette
beweging, heeft precies de bedoeling om terug in die strakheid te passen, nà
vermoedelijk nog heel wat te herhalen inspanningen
Weeral
Ach wat het geeft me een reden om de kleuren én
de geuren, die nog net niet helemaal herfst zijn, te zien, te ruiken
Peddelend genieten van rijpende mais, de geur van vers gemaaid weidegras, de
zoevende wind, het zingende asfalt onder de tubes,
Het zuchtend zwalpen op een leeglopende tube
Die na 200 meter echt geen verder gewicht meer
toelaat, zonder dat elke oneffenheid als een moker in de rug gevoeld wordt
Er was er ooit één die een programma had:
altijd prijs met
In mijn geval aan te vullen met: de eerste
rit na lange tijd
Wegens geen reserveonderdelen en/of fietspomp
mee.
Ja, k weet het leedvermaak zal vermoedelijk mn
deel zijn
Maar, niet met deze jongen, zong ene Raymond
vrolijk.
Nee, het kon me niet raken.
Wandelend, fiets aan de hand, kom je dus ook overal.
Het gaf zelfs de onverwachte gelegenheid even aangenaam van gedachten te
wisselen met mn soulmate, in afwachting van de bezemwagen die intussen onderweg
was om me op te pikken.
Nog altijd even spannend in te strak pak,
passeerde ik een aantal mensen, die tijdens mn passage net iets vrolijker keken,
dan net vóór ze me zagen
Ik gun ze het.
Het bracht me terug naar warmere oorden en vreemd vrolijke vaststellingen van
vorige week.
Waar de gemiddelde leeftijd van de modale toerist ongeveer zowat 60 jaar moet
geweest zijn.
Waar badpakken en zwembroeken de indruk gaven
te ontbreken of inderdaad ook echt verdwenen waren
Op één of andere manier deed het me denken aan een spelletje dat ik ooit
speelde:
The prince of Persia
Allez, niet echt die prins, maar wél de
hangende tuinen waarin die prins
Enfin, ik moet er geen tekeningske bij maken
vermoed ik
Op mn terraske aan den atlantic, met een pint schuimend lokale blonde zat ik in
mn ééntje te bedenken, dat ik nog ruim 10 jaar had om me eenzelfde formaat aan
te meten,
én wel om niet uit de toon te vallen
Nah
k ben dus blijven wandelen, met het vaste voornemen,
het hele zicht van de grond waarop ik sta, te
blijven zien
Een beeld, een geur, een kleur Meer moet het soms niet zijn. Om verloren herinneringen weer springlevend te maken. In combinatie met veelvoudig onderweg zijn, is mn rijdend bureau dan al eens een soort tijdscapsule. Het gebeurde mij deze week, toen ik een oude citroen DS zag. Het strijkijzermodel. Op slag was ik weer bij mijn eerste uitstap ooit. Om één of andere reden bleek dat de zoo van Antwerpen te zijn. Vreemd zal die reden wel niet geweest zijn: als je weken aan een stuk koppig enthousiast blijft doordrammen, is de kans vrij groot dat vader of moeder uiteindelijk toegeeft. In mijn geval dus: over een bezoek aan de zoo.
Ik weet nog wel behoorlijk wat dingen van die reis. De heenreis liftend. Een gebaar van mijn pa, een uitgestrekte arm met open vuist en duim omhoog, deed een wagen stoppen. Ik had géén idee hoe hij dat voor elkaar gekregen had, maar een vriendelijke, sigaar rokende meneer kon ons wel een eind op de juiste weg helpen. Het was het begin van nog meer wonderlijke dingen die dag
Mn ouders behoren tot een generatie, waar een koelkast en later een zwartwit tv aanvankelijk de enige luxe artikelen waren die ze zich toen konden veroorloven. Temeer omdat voor hun drie zonen, alles in beton en staal moest zijn Op een eigen auto was het wachten tot zowat halfweg de jaren 70. Ik had dus, op moment dat de auto op een teken van mn pa stopte, nog nooit een auto van dichtbij gezien, laat staan van binnen in. Pa ging een gesprek aan met de vriendelijke meneer, terwijl ik ogen en vooral handen tekort had om alle knoppen, hendels en wat voor vreemde dingen nog allemaal op te nemen. Nu ja, een gesprek kon je het niet noemen: ik kreeg vooral te horen dat ik mijn verkennende pollekes bij me moest houden. En aangezien ik niet mocht verkennen, had ik heel veel vragen Waarmee ik hun gesprek op de wagen zelf bracht. Ik hoorde dat mn pa ook zijn bewondering uitsprak over de auto: hij had het over dee es??? Terwijl ik de vraag stelde: pa, wat is er dan zo speciaal aan deees auto?, was ik me aan het afvragen of het nu wij waren die vooruit gingen, dan wel de weg was die bewoog? En passant zei ik ook nog dat de auto stonk, dat de rook van meneer in mn ogen prikte Het was niet de eerste keer en zeker ook niet de laatste keer dat ik mn pa in verlegenheid zou brengen De vriendelijke meneer, opende zn raam, gooide zn sigaar weg en vroeg me, waar die speciale auto naartoe moest gaan. Meteen begon ik over de dieren die ik zou zien. Waarover ik alleen had horen vertellen, in het beste geval al eens een prentje had gezien in een kleuterblad waarvan ik denk dat de naam zonnekind was...of zoiets Mn kinderlijk enthousiasme moet behoorlijk groot geweest zijn: die mens heeft ons op een plein afgezet, net naast een een reuzengebouw, aan een poort met 2 gigantische gouden katten met op een nest erboven, grote bevroren vogels. We waren eindelijk waar ik al zo lang naar had uitgekeken .
Ik weet dat ik van de ene verbazing in de andere ontgoocheling viel. De dieren die ik op prenten had gezien vielen het meest tegen. Behalve de olifanten. Wat waren dat machtige beesten Ze stonden te dansen van de ene poot op de andere, de slang op hun kop ging heen en weer. Nu en dan grepen ze met die slang over de put, die mij van hen uit elkaar hield, naar iets eetbaar in een uitgestoken hand of zak waar ze maar net bij konden. Een begon zelfs te spelen met zand, nam dat met zn kopslang en gooide dat over zn kop in de lucht. Een dwarrelende bruine stofwolk in de zon En stinken die geur zou ik nog altijd op een kilometer herkennen. Het was elke geurbeproeving waard, want ze verveelden me geen minuut. Mn pa moest me er zelfs attent op maken dat er nog heel wat andere dieren te zien waren
Van de dieren die ik niet vooraf had gezien, of van gehoord, was een grote zwarte aap het beest dat de grootste indruk naliet. Nu had ik al eens een aap gezien, doch nog nooit van dergelijk indrukwekkend formaat. Ik had het gevoel, dat hij vanop zn mini kunstberg, me recht in de ogen keek. Dat hij elke beweging die ik deed, koel en nors zat te volgen. Hij bleek zelfs een naam te hebben vertelde mn pa: Gust. Ik bekeek Gust met het hoofd lichtschuin, recht in de ogen En toen hield Gust op zijn beurt zijn hoofd schuin! Om één of andere reden, besloot Gust me nog meer onder de indruk te maken. Door op zn dooie gemak recht te staan, zich in zn volle lengte op te richten Met zn beide vuisten op zn borstkas te bonken... De demo van zn macht en kracht kon niet zuiverder zijn: ik deed op slag een paar sprongen achteruit En toen gebeurde er iets wat ik helemaal niet begreep: De mensen, ook aan mijn kant van de gracht, lachten en begonnen net hetzelfde te doen???? Ik weet niet of het was omdat Gust het plezant vond maar in elk geval, hij gaf weer een borstroffel Deze keer, deed iedereen mee aan onze kant, ook ik. En Gust? Draaide zn kont naar ons. Bleef even staan en ging toen statig neerzitten. Met rechte rug, kop in de lucht, van links naar rechts kijkend. Alsof wij bij hem op audiëntie waren Nu, vandaag, denk ik dat hij gewoon gelijk had
achter dit virtueel verlicht venster op de wereld, Wachtend op wie aan de andere kant,
ook te lang en te veel verveling heeft En dat dan nog eens wil delen: Gedeelde verveling wordt gehalveerd De kans dat de tijd sneller gaat verdubbeld, dus
En eindelijk! Na al die lange maanden en één flinke storm, Kan de verpakking van deze geest, Doen waarvoor ze echt is gemaakt: Bewegen!
En wel op volgende wijze: Men neme een aluminium ros, voorzien van 2 wielen, liefst meerdere tandwielen en 1 ketting, Stuur en remmen En trappend, alle remmen los!
Waarschijnlijk hebben we allemaal al wel eens, toch op een of ander moment, Één van die vele wielerterroristen verwenst? Awel vandaag, was het sterker dan mezelf: Ik was er zelf één, nèh!
Ik weet nu zelfs, exact hoe een veulen zich voelt,
de eerste keer op de weide, als alle muffe geuren vervangen worden
door de geur wakker wordende aarde en schijnbaar eeuwig groener wordend gras. Wanneer alle begrenzingen van de stal- en andere muren verdwenen zijn
Bovenstaande omstandigheden indachtig, En ja, het is misschien eigen aan een man, Geef hem iets wat meet en je hebt al een competitie: Tegen zichzelf:
Snel, sneller, snelst
Stel je dan voor, dat je ingehaald wordt,
door een al even zot veulen op stalen ros! Heb je meteen competitie in t kwadraat Welk verzet draait ie? Wat is zn omwenteling? Potver nonde Hij loopt uit, dus schakelen en aanklampen, tot je er zowat bij neervalt Stillekes hopend dat je uitdager straks de fout maakt even te rusten, Of dat ie moet stoppen om aan een of andere natuurlijke behoefte te voldoen?
Hart bonkt als een bezetene, waarschijnlijk,
zie je zelfs mijn slapen weg
en weer flodderen per hartslag, en net als je tong via de vooras
in de spaken dreigt te draaien: Ha hijg Ha! Hij stopt om de omgeving te bewonderen???
En dan Zalig de onnozele, ik weet het,
het is verschrikkelijk belachelijk,
maar het voelt onwaarschijnlijk goed:
Adem inhouden, parmantig passeren, en wel alsof je alle tijd van de wereld hebt: zie je wel, ik ben er nog! je krijgt er me lekker niet af maar dan in alle stilte
En één keer voorbij, zo snel als mogelijk ademhaling onder controle krijgen, Die spieren, Die pezen, Die botten, tot het uiterste pijnigen, om toch maar, zo snel als mogelijk, weg te rijden, En maximaal, gebruik te maken, van de stilstand van de ander
en net als je longen op springen staan, je spieren dreigen te ontploffen, en je pezen vervaarlijke signalen geven: STOP of ik knap, kijk je achterom en zie je niks, een leeg lint zwart asfalt,
al zo zwart als het vuurwerk van vlekken,
dat voor je ogen danst heeft die achtervolger nu toch wel een andere weg genomen zeker!
En dan hijgend, begint fase twee van de rit, De grijze massa neemt het over van de power
Het effect van het eerste weide gevoel van dat veulen,
is compleet en volledig uitgewerkt. Bovendien ben je op die manier voor je het goed en wel beseft, een paar 10 tallen km van huis verwijderd, en je moet toch ook nog terug, nietwaar?
Ik weet dat de grijze massa het overneemt, Gewoon omdat ik nu eenden, reigers, konijnen, bomen, Ja, zelfs gras, wandelaars en medeterroristen zie,
die wakker wordende aarde en dat gras, ruik ik nu echt. Voor het eerst
Begint het andere genieten! Alles was er daar straks ook wel, daar ben ik van overtuigd. Alleen was de focus zo nauw, Dat ik alleen, pakweg 10 meter van het asfalt zag, dat stukje wat telkens weer vóór me uitrolde
En natuurlijk het achterwiel van mijn voorganger
Tegen de wind in: had ik dat daarstraks nog niet door dan? Logisch is het wel: trappen, sturen, je tegenstander viseren, ademhalen, Dat zijn maar liefst 4 dingen tegelijk, oriëntatie en omgeving waarnemen konden er echt niet meer bij... en dan begint een nieuwe competitie, gestuurd door de grijze massa, en waar zijn mannen nog goed in? Juist, ruimtelijk inzicht en mede daardoor oriëntatie. De logische golden question wordt dan: Waar moet ik rijden, om met een minimum aan inspanning,
zo dicht mogelijk bij huis te geraken? De kennis van het zeilen toepassen, laveren tussen de huizen, hagen of andere beschuttingen de wind opzij houden Nog méér kilometers, Maar wel niet zo lastig, denk je dan
en dan komt de derde fase van de rit, die waar ik het meest van hou, alles loopt op bijna vast tempo: hartslag, ademhaling, benen, zicht op oneindig, verstand: awel ja dus, op nul.
puur genieten hier doe ik het echt wel voor: alle muizenissen, beslommeringen, berekeningen, schemas, themas, agendas, presentaties, en zelfs angsten allemaal, de één na de ander, verdwijnen . Zalig niets
En zoals een paard zijn stal ruikt, Komt plots de herkenning, Hé, we zijn er zo goed als Dus, nu even op de tanden bijten Belachelijk child-ish maar heel eerlijk: om lekker aan de buurt te laten zien, Dat dit reisje eigenlijk voor een 3 X 7 bedoeld was
Terug thuis,
de innerlijke verpakking bijtanken,
een douche, die net iets langer duurt dan anders, En dan met iedere vezel:
genieten van die gelukzalige coma .
Man, laat niemand proberen dit ooit van me af te nemen!
back to basics... zelfreflectie... inventariseren van wat echt belangrijk is: 'de belangrijkste dingen in het levenzijn geen dingen.'
Voor een keer mocht het, nationaal en zelfs op alle zenders met dank aan de vakbonden:
we do give a shit
Music for live nog maar net afgelopen met recordcijfers, (we kunnen met zn allen weer een jaartje verder...) Léonard, die Dewever vanaf de kansel de les leest ik ga zowaar geloven dat tijdreizen toch bestaat En dat, terwijl de grote zoektocht al volop begonnen was.
Zelfs op zondagen: Op Mr Léonard s en goedgelovigen hun grote rustdag Als ik rond me keek, was t weer zo ver: Tijd om onbezonnen, wilde, nutteloze aankopen te doen. Om alle zuinigheid van een jaar ver, in luttele 2 weken over boord te gooien. Om de materiele rijkdom, voor wie het kan, met toeters en bellen, in glanzend sterrenpapier verpakt, begeleidt door kerstgejengel: 'let it snow, let it snow ' bij zowat 10° C boven nul putje winter, met een nooit geziene haast te verzamelen.
Om dan je eigenste persoonlijke uitspatting uit te delen, aan iemand. Iemand, die in geen honderd jaar, jouw, in het beste geval nuttige onding, echt nodig heeft.
k vraag me af, wie daar het beste gevoel bij heeft: de ontvanger of de gever. en waarom dan? omdat de schenker zichzelf bewijst dat hij het nutteloze kan aanschaffen en dat ook nog eens kan weggeven? Of, om al naargelang het gehanteerde klassement volgens nuttigheid, grootte, duurzaamheid, schaarste, orginaliteit, door de ontvanger als onnodig bestempeld te kunnen worden: dat moest je nu echt niet gedaan hebben
En géén mens, die deze wijze woorden lang genoeg kan onthouden, om dat inderdaad het jaar erna, niet meer te doen Om de persoon in questie gewoon te bezoeken, een ferme knuffel te geven en vooral, hem de gewonnen tijd, van het niet moeten jagen in voorzieningen van plaatselijke middenstand of andere multinationals, op wat zal ik dit jaar nu weer eens geven ,te schenken in echt luisteren. Op zich al heel erg vreemd dat ik dit luisteren zelfs als kado mag benoemen...
En als je echt teveel hebt, kan het uitgespaarde bedrag nog altijd geschonken worden aan de voedselbank. Er zijn er die je er, anoniem, heel erg dankbaar voor zullen zijn. Heel kort bij de eigen deur. Meer dan we denken.
Dus, voor volgend jaar? Geef eens een echt kado. Gewoon doen.
Het eerste wat hij voelde op de eerste dag van t nieuwe jaar,
neen, het was eerder een weten, was dat hij beter heel erg stil bleef liggen.
Waar hij lag
Zoals hij lag
Het denken aan waar dat was, kon alleen tussen de hartslagen door.
Mokerslagen
Van zn hart
In zn kop
Zelfs herinneringen verzopen in hersenen die aanvoelden als waren ze voor de helft verdubbeld, klotsend in de wijn waarvan hij wist dat hij geweten had dat het chateau migraine was en hem de gevleugelde uitspraak op fluisterende wijze zou ontlokken zodra zijn gezwollen tong het toeliet: nooit meer , waren nauwelijks te onderscheiden
Andere gedachten
deden gewoon pijn.
De herinneringen ook
Voor zover die er waren.
Elk geluid, van ademzucht tot het tikken van de klok, zelfs de overige stilte, weerklonk logaritmisch versterkt in echo tegen zn schedelwand.Als een fanfare, met zn hartslag als de grote bombardon. Maar dan weleen ongewenste fanfare. Die het lied der dorstigen stampend bracht. In exclusiviteit.Alleen gehoord door zij, die alle voornemens voor even vergeten waren.
En dan had hij
nog niet eens
zn ogen open
Het licht
Wist hij, zou in zn waterige, rode ogen vallen alsof hij recht in de zon keek. Zonder omweg, op directe wijze in zn grijze massa zich een weg zou branden naar de nieuwe dag. Met nieuwe pijn. En vrees. Voor de mogelijkse beelden die hij niet zou herkennen. Of juist wel hij wist niet wat erger was: de scherven van het voelen in het niet kunnen herinneren. Of het koude glasheldere weten .
Water
Was de volgende gedachte,
Massas
Reden om te bewegen aarzelend de omgeving aftastend als levende pop, waarvan armen en benen door anderen bediend werden. Hij nam aan dat dit de enige wijze was waarop hij verder kon: de start van het vervolg van de rest van zn leven. Met spijt. Die altijd te laat kwam. Zuur smaakte
Tapijt
De koude vloer
nauwelijks verzachtend
Deken
Iemand had bedacht dat hij het koud kon krijgen op zich een troostende gedachte...de eerste, hij zou er nog veel nodig hebben om zichzelf over de schaamte te tillen Niemand had blijkbaar de moed gehad hem in een zetel of bed te laten belanden zodat zn ribben niet tegen zijn ruggegraat zouden aanschuren, zijn benen niet zouden slapen, elk gewricht gebetonneerd hij recht in de ogen zou kunnen kijken van mocht hij nu nog weten van wie
Kreunend,
Naar adem happend,
Ogen dichtgeknepen,
Geeft ergens een klokmeteen klassiek koekoek, voorheen als nostalgisch, nu scherp en vervloekt , het onontkoombare startsein. Er zal niks anders opzitten dan te detoxen. Zo snel mogelijk.In de hoop de herinneringen terug te vinden. Van wat in roes en nevel niet te missen-plezant leek. Nà het wegtrekken van de houtenkop pijnen, slechts hol en leeg. Ja, hij had het geweten, wist het net zo zeker als zn fluisterend voorspeld statement: nooit meer Eindelijk in verticale houding, onvast. Voorzichtig tastend met de hand door de pijnlijke bos haar, compleet in de war, naar alle kanten wijzende pieken. Om zichzelf straks te herkennen ging er behoorlijk wat inspanning, warm water en iets te drinken nodig zijn. Neen, niet meer. Nooit meer. Dus koffie of soep. Of iets
Geur van as en verzuurde wijn,
Vooral alleen vooruit kijken,
Op gevoel,
stappen, over definieerbare rommel.
Recht de keuken in, op zoek naar water. En het boek. Met als eerste recept: detoxsoep. Grappenmaker is die kok. Of nee, ervaringsdeskundige. Tenminste als hij de begeleidende tekst zelf ooit schreef:
Om 1 uur in de middag opstaan is moeilijk, je ogen zijn opgezwollen als een ballon gevuld met helium, je mond is even fris als een rioolput na hevig regenval, je hoofd weergalmt als een Tibetaanse gong en je voeten zijn nog majestueus in sokken gehuld
dat van die sokken klopte niet, hij had nog zijn complete, weliswaar verkreukeld verfrommelde kostuum aan
de 31° heeft je flink te pakken , nu is het zaak de 1° te pakken te krijgen. Neem 2 aspirines Tegen wie zegt hij het Done
spoel je mond schoon met een hogedrukreinger
Auw
ga daarna een rondje joggen om eens flink uit te zweten
Éh???
weer thuis pelt en snippert u de uien, snijdt de prei en bleekselderij fijn en smoort alles in olijfolie. Voeg anderhalve liter water toe, laat alles 45 minuten pruttelen, neem in die tijd een douche,
Aaha, toch
breng daarna de soep op smaak en neem de hele dag de tijd om u aan de soep en de rauwe selderij te laven
Manmanman
Detox soep voor 6 personen of voor 1 persoon 6 dagen:
Er is hier, tegelijk ook daar, Er is boven, tegelijk ook onder... Het is wat ik als gedachte bewaar, deze dingen waar over ik me verwonder... Er is iets, en soms is iets, net iets meer: Niets.
Geboren op een eiland, ten tijde dat de bewoners ervan, zichzelf bestempelden als het centrum van de wereld. Waarom hij geneeskunde en theologie combineerde in zijn studies? Omdat het destijds nog te doen was zeker? In elk geval, kwam hij op het idee om zelf eens een kijkje te nemen in de wijde wereld. Om op basis van zijn bevindingen, zijn idee over de gang van zaken op deze bol op lange termijn te ontwikkelen. Ik kan me voorstellen dat in de chaos van feiten en gegevens die hij had verzameld, er ineens een aha-erlebnis was. Waarmee de basis van zijn latere evolutie theorie geboren werd.
Integenstelling tot de heren van het Vaticaan die rustig bleven zitten op hun fictief eiland van marmer en bladgoud om hun leer over het ontstaan van de aarde te verkondigen. (toen ook al ) Die door Charles theorie met de grond gelijk gemaakt werd. Het spreekt voor zich dat ze hem dat niet in dank afnamen. De Romeinse marmerzitters deden er alles aan om een tweede debacle type Galileo Galilei te vermijden. Door het slijk halen én dood zwijgen waren de beproefde methodes (toen ook al )
Waar ging het dan over? Wel, al wat leeft is ontstaan door evolutie. Elk soort organisme, bij voorkeur levend, heeft zijn eigen eigenschappen. Niks mis mee toch? Elk lid van de organisatie bezit een variatie van deze algemene kenmerken eigen aan de organismen waartoe het lid behoort. Pff moeilijk hé? Wacht: alle mensen hebben twee ogen, maar sommige hebben blauwe, andere bruine. Diezelfde organismen kunnen in de loop van de tijd veranderen doordat natuurlijke selectie plaats vindt. En de omgeving beïnvloedt de overlevingskans van een lid van een bepaalde soort. Moeilijke explicatie om gewoon te zeggen dat, wie niet meekan, wie zich niet kan aanpassen aan veranderende omstandigheden, uitsterft Zij die wel overblijven, zijn de ouders van de nieuwe generatie van deze soort en geven hun genen (en dus hun kenmerken) door
Als ik dit toepas op wat ik allemaal lees
Dan word ik daar héél erg stil van. Charles ook. Omgekeerd, zou van hem, intussen zéér verwonderlijk zijn
Er wordt al eens gevraagd met wat ik mijn dagen vul. Beroepshalve dan. Om den brode, zoals men dat al eens pleegt te zeggen. Uiteraard in de veronderstelling, dat er wel iets meer dan brood alleen verdiend wordt.
Ik zou dat in één eenvoudige zin van drie woorden kunnen doen. Als ik ervan uit zou gaan dat, hoe je iets vertelt, niet telt. Wel wat, wat telt. Kort, kurk en droog. Eigenlijk maakt dat helemaal niet zoveel uit. Als je elkaar maar begrijpt nietwaar?
Kunnen drie woorden dan een hele beleving schetsen? Misschien. Gesteld dat de lezer beschikt over onbegrensde fantasie Nah, laat me die fantasie toch maar een beetje op weg zetten. Je neemt het me misschien wel niet kwalijk Ik ga naar andere mensen toe. Vraag en luister. Hoe zij hun leven, zouden willen leven. Hoe die levende droom kleur kan krijgen. Een brug tussen droom en daad. Om pallet van kleuren, in eigen wereld om te zetten. Om als dromenvanger, gevoel van herinnering, getuige van be-leven, te vertalen met kleurwereld, van zich goed voelen in een (t)huis. Naar mijn bescheiden mening, klinkt dat toch iet beter dan gewoon maar: Ik verkoop verf
