|
Het weer deed me de hele namiddag dromen van
een tochtje fietsen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Tussen de paperassen en voorbereidingen van de
volgende dagen,
eens lekker trappend uitwaaien in heerlijk onverwachte temperaturen.
Voorwaarde was dat op tijd stoppen moest, om
voor het donker thuis te kunnen zijn
Voorwaar: het is me gelukt:
De boeken, pc en ander gerief op tijd toe en uit.
Op tijd thuis zijn, omkleden, de nodige
veiligheidsmaterialen aan te trekken, drank te voorzien, de fiets van stal te
halen.
Niks kon me tegenhouden!
Ik wou, ik zou, ik ging
In het obligate strakke pakje, iets strakker
dan de net uit verlof teruggekeerde extra kilos eigenlijk toelieten,
gezwind
peddelend het warme avondzonlicht tegemoet.
Een zuiver bewijs dat de grijze massa het effect van een verlofdieet niet
correct kan inschatten:
tijds-en
figuurmatig nog de gegevens van vóór het verlof verwerkt hadden.
En mij aldus een maatje te klein liet kiezen uit de voorraad aanwezige
formaten
:)
Het maakt niet uit, want de in gang gezette
beweging, heeft precies de bedoeling om terug in die strakheid te passen,
nà
vermoedelijk nog heel wat te herhalen inspanningen
Weeral
Ach wat
het geeft me een reden om de kleuren én
de geuren, die nog net niet helemaal herfst zijn, te zien, te ruiken
Peddelend genieten van rijpende mais, de geur van vers gemaaid weidegras, de
zoevende wind, het zingende asfalt onder de tubes,
Het zuchtend zwalpen op een leeglopende tube
Die na 200 meter echt geen verder gewicht meer
toelaat, zonder dat elke oneffenheid als een moker in de rug gevoeld wordt
Er was er ooit één die een programma had:
altijd prijs met
In mijn geval aan te vullen met: de eerste
rit na lange tijd
Wegens geen reserveonderdelen en/of fietspomp
mee.
Ja, k weet het
leedvermaak zal vermoedelijk mn
deel zijn
Maar, niet met deze jongen, zong ene Raymond
vrolijk.
Nee, het kon me niet raken.
Wandelend, fiets aan de hand, kom je dus ook overal.
Het gaf zelfs de onverwachte gelegenheid even aangenaam van gedachten te
wisselen met mn soulmate,
in afwachting van de bezemwagen die intussen onderweg
was om me op te pikken.
Nog altijd even spannend in te strak pak,
passeerde ik een aantal mensen,
die tijdens mn passage net iets vrolijker keken,
dan net vóór ze me zagen
Ik gun ze het.
Het bracht me terug naar warmere oorden en vreemd vrolijke vaststellingen van
vorige week.
Waar de gemiddelde leeftijd van de modale toerist ongeveer zowat 60 jaar moet
geweest zijn.
Waar badpakken en zwembroeken de indruk gaven
te ontbreken of inderdaad ook echt verdwenen waren
Op één of andere manier deed het me denken aan een spelletje dat ik ooit
speelde:
The prince of Persia
Allez, niet echt die prins, maar wél de
hangende tuinen waarin die prins
Enfin, ik moet er geen tekeningske bij maken
vermoed ik
Op mn terraske aan den atlantic, met een pint schuimend lokale blonde zat ik in
mn ééntje te bedenken,
dat ik nog ruim 10 jaar had om me eenzelfde formaat aan
te meten,
én wel om niet uit de toon te vallen
Nah
k ben dus blijven wandelen, met het vaste voornemen,
het hele zicht van de grond waarop ik sta, te
blijven zien
indien en als ik naar beneden kijk
ook binnen 10 jaar
|
