Als het bladerkapsel in alle kleuren valt,
worden de eerste contouren van de drager,
langzaam, dag na dag zeker zichtbaar.
Donker afgetekend tegen wisselende grijzen en blauwen,
nog gedeeltelijk verborgen onder de meest hardnekkige non-believers,
net voldoende om bijna vergeten herinnering terug te brengen
van eens zo geduldig koud en eenzaam wachten.

De eerste geur van composterend verval,
het ritselen op de grond zelfs zonder wind,
getuigen van vrije val van eerdere pracht en praal,
als voorteken van rust op komst,
knus deken voor vermoeide grond,
lekkers voor toekomstig beginnend leven.

Nog even en de kern staat naakt alleen,
met voeten diep geworteld in kille aarde,
straks, in de langste nachten geduldig wachtend,
op vernieuwde kracht om weer te pronken
vanaf eerste tekenen van verse warmte en fris licht.

Bij gedempt licht in knusse warmte afvragend: dient dit enig doel?
Anders, dan om mij eraan te herinneren: sier en tooi komt en gaat?
Geschiedenis, zich herhalend en toch net iets anders?
Essentie blijvend is?
Niks blijft?
Niets?
Iets?
?