Het begint reeds in de wieg. Je hebt namelijk je ouders niet gekozen. Soms zijn ze de ideale gidsen en passen zij geweldig goed bij je visie op deze wereld.
Alleen: wat gebeurt er wanneer het botst? Wanneer hun waarden stroken met wat jij wilt en zij een desinteresse vertonen naar wie jij in werkelijkheid bent? Kan je in zo'n geval spreken van vrije wilsbeschikking?
We worden niet gelijk geboren. Al bij onze conceptie is het duidelijk dat het ene kind een voorsprong zal hebben. En dat is niet fair. We moeten dan ook alles doen om dit tot een minimum te beperken. Telkens je beseft dat iemand wordt onderdrukt, help hem dan op weg en reik de hand naar een deur die leidt tot verlichting.
Ik heb altijd graag gezongen. Op de kunsthumaniora zat ik in een band. We knutselden onze eigen songs in elkaar. Dat voelde zo juist aan. De liedjes klonken fris, onschuldig en kwamen recht uit het hart. In die periode was muziek geen wedstrijd, maar veeleer een passie. Het werd een uitdaging om je publiek te vinden, optredens te versieren,....allemaal vrij spontaan. Och, wat een zalige tijd, die late jaren negentig. Mensen spaarden voor cd's en keken reikhalzend uit naar nieuwe releases. Nu vind je alles terug met één simpele druk op de knop. De magie die muziek zo groots maakte, is daardoor wat verdwenen.
Niet veel later liet de wereld een stortvloed aan talentenjachten op ons af. Overal rees de vraag: Stef, waarom doe je niet mee? Maar die gedachte gaf stress. Laat me optreden voor tienduizend mensen en ik voel een kick. Pure adrenaline. Men vraagt me wel eens: Stef, heb jij dan nooit zenuwen? Maar zo'n wedstrijd? Ik geloof niet dat alles eerlijk verloopt. De winnaars zijn op voorhand bekend. En als figurant opdraven in een grootse komedie? Neen, bedankt! Ik laat me niet ziek maken door iets wat fout aanvoelt. Daar heb ik voldoende levenservaring voor.
Nog een argument waarom ik niet deelneem: ik ben een Studio Brussel-mens. Als winnaar van zo'n wedstrijd bouw je nooit een carrière op als credible artist. Ex-deelnemers van zo'n wedstrijd bevinden zich niet in mijn platenkast. Het is gewoon mijn ding niet. Toch wil ik alles doen om een band samen te stellen, een eigen repertoire uitbouwen ( ik heb massa's lyrics, maar ben geen componist: dus wie weet vind ik hier wel een match), optreden, desnoods met CD. Ik hou van artiesten als Lifehouse, Matchbox Twenty, Leonard Cohen, Lana Del Rey, Carla Bruni, Axelle Red, K's Choise, Foo Fighters,....Ik hou ervan om een tekst te brengen en hoe onpopulair het ook klinkt: een beetje commercieel mag het best wel klinken. Om je maar een idee te geven ( tiens, dit heeft iets weg van een advertentie)
Ik heb iets met hypes. Of beter gezegd: niets, want ik doe er zelden aan mee.
Neem nu de commotie rond die film "the broken circle breakdown". Iedereen vindt zo'n oscarnominatie geweldig. En toegegeven: het blijft een hele prestatie. Toch weiger ik een cinematicket te betalen puur omdat het zo hoort.
Het onderwerp van de film lijkt me veel te triest, maar vooral: de cast bestaat niet uit mijn favoriet kransje aan acteurs. Ik kan mij vergissen. Maar voor mij zijn dit echter redenen om thuis te blijven. Ach ja, u doet maar. Het staat u volledig vrij. Volg de publieke opinie en voel u moreel verplicht tot het aanhangen van hypes.
En om in diezelfde sfeer te blijven:
Ik herinner me nog levendig de titanic-hype. Ik was toen 15, dé leeftijd waarop tienermeisjes hun idolen verafgoodden. Niemand sprak over het dramatische verhaal achter de film. Een enige constante bleek het fenomenale charisma van Leonardo Dicaprio, zijn posters in de joepie, jaloezie ten opzichte van Kate Winslet, die ene dubbelganger vanop de chirofuif, ....
Ik heb het allemaal gehoord.
En na al die jaren en ettelijke vertoningen op tv geef ik toe: ook titanic behoort niet dat mijn klassiekers. Want een ruim drie uur durende film in combinatie met hormonen bezeten van ADHD: dat komt zelden goed.
In de media werd een actie rond pesten gestart. Het lijkt wel cool om dit bespreekbaar te maken. En toch blijft het een teer onderwerp, want als kind werd ik gepest.
Waarom?
Misschien omdat ik thuis nooit had geleerd wat assertiviteit betekent. Het leek normaal dat iemand op mijn boekentas plaste of leugens verzon naar leerkrachten toe. Ook later op werkvloer ondervond ik hinder. Lag het aan mij? Ik moet mezelf niet alle schuld toedichten. Meestal was ik weerloos uit angst, bang om te worden gestraft met alle gevolgen van dien.
Graag licht ik dit toe aan de hand van enkele voorbeelden.
Ik herinner mij de laatste schooldag van het vierde leerjaar. We maakten een uitstap naar de speeltuin. Onze juf zag dat een stuk speelgoed was beschadigd waarop een jongen zei: Stef heeft dat gedaan. Zonder aarzelen zette zij me in de hoek. Ik pruttelde tegen, maar het kwaad was geschied. Elke poging tot verweer zou mij een zwaardere straf opleveren. Ik zweeg, maar binnenin ging ik kapot. Waarom kon ik niet spelen zoals de andere kindjes? Stond er op mijn gezicht iets duivels geschreven? Vele vragen zonder antwoord. Ik had het weer gedaan.
Het pijnlijkste aan deze zaak was dat leerkrachten partij kozen voor daders.
Was ik heilig? Bijlange niet. Ook ik had wel eens een woord gezegd in muisstille refter, maar nooit deed ik bewust iemand kwaad. En daar ligt nu net het verschil met een pestkop. Vaak gaat het om mensen met een laag zelfbeeld die hun gebreken op een gevoelige ziel projecteren. Maar als kind heb je dat niet door. Dan zijn zij de stoere bende en jij maar het slachtoffer dat dagelijks al huilend de schoolbus opklimt en thuis braafjes knikt dat alles goed is verlopen. Elke keer opnieuw.
Tijdens het zesde leerjaar had ik vrienden en dat blijft één van de mooiste tijden die ik heb beleefd. Nadien ging het pijlsnel bergaf.
Tijdens het oudercontact van de middelbare school werd nooit gepraat over schoolresultaten. Wanneer een leerkracht mij en mijn moeder zag, wisten zij: hier wordt zodra een delicaat onderwerp aangekaart. Mijn klastitularis van het tweede jaar had al dingen in de mot, maar verder dan een: leer je verweren, is ze nooit gekomen. Ik begon me te verweren, leerde technieken uit de gevechtskunst en paste die toe. Neen, ik werd geen held. Ik werd gestraft omdat ik na maandenlange subtiele pesterijen één klap had uitgedeeld. Eén klap? Kunt U zich dat voorstellen? Eén klap is superieur aan maandenlange mentale mishandeling. Maar ik kreeg de strafstudie. De rest ging een zoveelste maal vrijuit
Op een bepaald moment was er de sage dat Steff ongewenste dingen over medeleerlingen had verteld. Ik zou niet weten waar men her over had, maar kon het wel bekopen met een rapportnota die door mijn ouders moest worden ondertekend. Zeker naar mijn vader toe was dit het signaal dat ik alles had uitgelokt. Hij nam de pesterijen sowieso al niet serieus.
En dan zijn we bij de kunsthumaniora aanbeland: de ideale kweekvijver voor pesterijen. Mensen geven zich bloot, willen zich artistiek ontplooien, hetgeen sowieso al voor de nodige kritiek zorgt. Je stelt je kwetsbaar op waardoor het voor pesters makkelijk is om je prestaties af te breken. Uiteindelijk zit er af en toe opbouwende kritiek tussen, maar als jongen die werd gepest, was het moeilijk om hier een onderscheid tussen te maken. Doorgaans was de relatie leerkracht-leerling soepeler waardoor pesters meer invloed kregen op het manipuleren van oversten. Man, wat een woelige waters heb ik doorstaan. Ik moet wel sterk zijn dat ik dit heb overleefd. Tijdens de laatste twee jaren van mijn humaniora was ik gedurende langere periodes afwezig. Dit had niets te maken met de lessen op zich, maar alles met pestgedrag. Op een moment kon ik het niet meer aan, wou ik tijd om alles op een rijtje te zetten. Tranen met tuiten hebben mijn kamer doorspoeld. En dan was er die twijfel: ga ik terug naar school om te redden wat er te redden viel? Of kies ik voor een ander systeem?
Uiteindelijk heb ik doorgezet en zonder problemen mijn diploma behaald. Niemand had dit durven dromen. Mijn lange afwezigheden werden gebruikt om mij angst in te boezemen. Ik zou het niet halen, mijn jaar opnieuw mogen doen. En toch: heb ik gevochten. Men kreeg me niet klein met hun pestgedrag.
Later tijdens werksituaties ben ik hervallen, in die zin dat ik geen eisen durfde stellen.
Het begon meestal bij het sollicitatiegesprek. Ik drukte me vlot uit, spreek vloeiend Frans en Engels, maar was zelden defensief. Het laagste loon? Prima. De meest onmogelijke werkdruk? Geen probleem. Tijdens de eerste dagen ervoer ik reeds grootse stress. Mensen wisten me wonen, ik deed al het vuile werk en wanneer ik één fout beging, werd dit zo uitvergroot dat mijn ontslag werd ingezet. Eigen schuld, dikke bult? Het zal mij niet meer overkomen. Dat zweer ik.
Op een volgende sollicitatie wil ik vechten, maar ook zij zullen moeten bewijzen dat ze mij waard zijn. Ik ben niet voor niets een meertalige creatieveling. Ik ben uniek en als ik binnen een kader pas, dan wordt het een kwestie van geven EN nemen. You better watch out.
Als ik vandaag een raad zou geven aan gepeste kinderen ( en volwassenen): praat erover, wees niet bang om je leerkracht aan te spreken en indien hij je laat vallen, ga dan hogerop. Blijf vechten voor je waarden en streef naar je gelijk. Niemand verdient het om als mindere door het leven te gaan.
Vandaag ontmoette ik een man. En voor ik zijn naam wist, outte hij zichzelf als acaipoederconsulent. Bessen zijn gezond, het werkzame bestanddeel in poedervorm mogelijk nog gezonder. En de winstmarges die zo'n mannen neerstrijken. Ik hoef er geen tekeningetje bij te maken. Dit is het zoveelste piramidespel. Mensen overtuigen dat hun product fantastisch is, hen warm maken om het zelf te verkopen om op hun beurt op zoek te gaan naar extra verkopers.
In het verleden werd ik benaderd door herbalife-medewerkers en woonde zo'n info-avond bij. Je kon als verkoper wekelijks duizenden euro's winst opstrijken. Je moest vooral accentueren dat dit product je leven had veranderd. Liefst met de nodige pathos. In de trend van: mijn leven stelde weinig voor. Ik was gedurig moe, maar toen ontdekte ik herbalife. Alles werd plots anders. Ik kwam goedgemutst uit bed, had tonnen energie en verloor mijn overtollige kilo's.
Voor we de zaak met de grond gelijk maken: zowel herbalife als acaibessen hebben hun waarde. Ze bevatten werkzame bestanddelen en activeren het bewustzijnsproces van de mens. Je wordt je bewuster van je levensstijl en zo doe je heus wel iets rendabel wat gezondheid betreft. Maar het kan voordeliger. Uiteindelijk betaalt de consument het merk en kan hij vele vitamines en mineralen uit voeding halen, desnoods bij tekorten aangevuld met goedkopere, kwaliteitsvolle supplementen.
Wat het acaipoeder betreft: google dit product en je zal zien dat er minder dure opties bestaan. Of betaal je graag meer voor je plezier?
Woensdag keek ik voor het eerst naar de serie "loslopend wild", een hilarisch sketchprogramma waarin vrouwen bewijzen dat ook zij grappig kunnen zijn. Het slechte nieuws is: ik heb niet gelachen en dat heeft absoluut niets te maken met het fenomeen "vrouw". De sketches zijn veelal zwak en voorspelbaar. Je verwacht een climax, maar denkt uiteindelijk bij jezelf: och is het dit maar?
Ik geef je enkele voorbeelden : een vrouw van middelbare leeftijd stapt op de bus en een jong meisje biedt haar een zetel aan. Ze vraagt of zij er werkelijk zo oud uit ziet en doet een dansje. Grappig? NOT
Een vrouw en man liggen in bed. De vrouw ontdekt een tattoo bij de man en vraagt hem hoe lang hij al is getrouwd. Opnieuw blijven mijn lachspieren onaangetast.
Toch is de reeks al aan haar tweede seizoen toe. Weer zo'n typische evolutie die onze openbare omroep heeft doorstaan: iets dat niet leeft bij de mensen wordt uitgemolken. De zender is zo kwistig met creativiteit dat ze liever geen risico's neemt. De cast bestaat uit enkele grote namen, veelal ex-flikken en Witse-acteurs, hetgeen hen vast een veilig gevoel bezorgt. Echt groot talent een kans geven, zit dat er nog in? Nu, mocht iemand van de VRT dit ooit lezen, ik bezit massa's sketches en scenario's van zeer hoge kwaliteit. You better watch out.
Enkele maanden terug liet ik mij overhalen door een grootse campagne. Ik schreef me in bij basic fit. De formule was duidelijk. Voor amper 15,95 euro kon je gebruik maken van alle basisvoordelen die een fitnessclub heeft te bieden. Het enige waar je geen beroep op kan doen, is persoonlijke begeleiding.
En daar knelt het schoentje. Begeleiding zou the key moeten zijn. Zeker in een wereld waar mensen overladen worden met gezondheidstips en vaak het kaf van het koren niet meer onderscheiden. Uiteraard was ik voordien lid van duurdere gyms en ook daar liet de coaching vaak te wensen over. In vele gevallen kreeg je niet meer dan een veralgemeend schema. Ook al maakte zo'n club reclame voor het feit hun personeel universitair was geschoold, de desinteresse in hun clienteel was soms schrijnend.
Ik stelde mezelf dan ook de vraag: wat maakt het uit? Veel. Je bespaart op maandbasis gemiddeld 50 euro. En soms veel meer. Privégyms verbieden hun klanten vaak om eigen water mee te brengen waardoor je op maandbasis meer aan water hebt verspild dan aan je eigenlijke abonnement. Dan is de keuze voor zo'n basic fit snel gemaakt. En toch zie ik na enkele maanden vooral nadelen? Er is een overbevolking aan cliënteel. Vaak moet je aanschuiven om één toestel te bemachtigen. Gewichten worden ondanks waarschuwingen zelden terug op hun plaats gelegd. Het personeel is vrij laks, vertoont een totale sportieve desinteresse en lijkt enkel geboeid wanneer je een potentiële nieuwe klant aanbrengt. Kapotte toestellen worden niet snel hersteld. Mensen die een oefening fundamenteel fout uitvoeren, worden niet gecorrigeerd.
Het abonnement is goedkoop, maar uiteraard zit er een addertje onder het gras. Wanneer je niet tijdig en via aangetekend schrijven je lidmaatschap stopzet, gaat de formule over in een stilzwijgend verlengen. Iets waar menig enthousiasteling zich aan laat vangen. Uitkijken blijft de boodschap.
Vanuit overheidsstandpunt vind ik Basic Fit deels geslaagd. Sporten moet financieel toegankelijk zijn voor iedereen. Juist. Toch zijn het vaak minder intelligente mensen die geen kaas hebben gegeten van hoe hun lichaam precies werkt. Zij worden aan hun lot over gelaten en dreigen terecht te komen in een mallemolen van overtraining en blessureleed. Je zou hen moeten beschermen.
Online magazines, niemand denkt ze weg in de huidige maatschappij. Vanuit het standpunt van uitgevers ook begrijpelijk. Je verspilt geen massa's papier, bespaart op personeel en klanten hoeven hun zetel niet meer uit. Toch heb ik vanuit nostalgisch oogpunt moeite met deze evolutie. Mensen spenderen dagelijks uren voor hun pc-scherm. Willen zij dan 's avonds niet rustig de sofa in zonder die hatelijke computer voor hun neus? Voor mij is niets is zo ontspannend als op een zomerdag kranten verslinden vanop je terras. Zalig gewoon.
Ik ben nog niet oud en toch heb ik de technologische revolutie van dichtbij meegemaakt. Als kind leek de GSM, laat staan het internet, een revolutionaire utopie. Aan wedstrijden nam je deel door een gele briefkaart in te vullen. Je belandde in een trommel en werd uit onschuldige hand verloot. De jeugd van tegenwoordig moet hier heus om lachen. Voor hen lijkt onze huidige technologie de logica zelve.
Online media hebben zeker zijn nut. Het helpt me om snel en efficiënt nieuws te raadplegen. Toch hoop ik dat de krant nooit uit ons straatbeeld verdwijnt. Al was het maar als bescherming tegen de zon op mijn nog onbestaand terras.
Drie jaar terug ontdekte ik de Britse comedyreeks Miranda en sindsdien ben ik grote fan. Miranda is een boomlange vrouw die met haar beste vriendin Stevie een winkeltje uitbaat. Ze is hopeloos verliefd op de knappe Gary en ook hij lijkt niet ongevoelig voor Miranda's aparte gevoel voor humor. Werkelijk elke situatie zet ze naar haar hand. Iedere ontmoeting met klanten, vrienden, familie ( en in het bijzonder haar moeder) draait uit op een hilarisch fiasco.
Ik zal dit verduidelijken aan de hand van wat voorbeelden. Miranda wil gaan fitnessen en eens ze de zaal betreedt, krijgt ze zo'n ongelooflijke zin om te plassen in het ballenbad. Ze vraagt de uitbater naar de mogelijke abonnementsformules en wanneer ze haar zin niet krijgt, dreigt ze ermee om effectief op originele wijze haar urineblaas te ledigen.
Wanneer Miranda solliciteert voor een job heeft zij de neiging om te zingen. Terwijl anderen zouden begaan onder zenuwen klimt Miranda op de desk van potentiële werkgevers en brengt zij schaamteloos ( en met vele valse noten) haar versie van grootse filmklassiekers.
Intussen zijn er op vijf jaar tijd achttien afleveringen gemaakt ( drie seizoenen van zes episodes) en daarin schuilt volgens mij de kracht van de reeks. Op geen enkel moment heb je als kijker het gevoel dat een scène is uitgemolken of enig gevoel aan originaliteit ontbreekt. Wat Miranda ook uitspookt, ze heeft een charisma van formaat. Je bent als kijker dan ook geneigd om haar te vergeven voor de schade die zij heeft aangericht.
Een tien op tien voor eigenheid en originaliteit. Intussen lanceerde zij een zeer originale workout dvd en is het wat mij betreft uitkijken naar Miranda, the movie!
Ik surfte even naar de facebookpagina van mijn lagere school. Eén foto, vele gezichten en pakken nostalgie. Precies twintig jaar terug zat ik in het laatste jaar van de lagere school. Een mooie tijd van dromen. Ik was bij de besten van mijn klas en werkelijk alles leek mogelijk. Binnen twintig jaar zou ik rijk zijn, een vrouw hebben, de fijnste job, misschien al enkele kindjes en wat is er van geworden? Geen paniek, Stef. Je tijd komt nog.
Het lijkt zo dichtbij en toch is er zoveel veranderd. Mijn grootvader overleed, het contact met de familie werd verbroken, ik doorstond enkele helse periodes, kwam in contact met mensen die me kwetsten, vatte een verkeerde studie aan, maar vooral: ik vond geen zelfvertrouwen op deze lange weg. Misschien is dat wel de sleutel van het feit dat ik nostalgisch ben. Ik wil hier aan werken. Binnen twintig jaar wil ik zeggen dat ik alles heb durven keren.
Dat zesde jaar werd een periode van verandering. Zowel mijn vader als moeder verhuisden. Ik kreeg er een halfzus bij, ging op skireis, had mijn eigen detectiveclub, lanceerde een krant, kreeg mijn eigen CD-speler, radio en enkele CD's. Behing mijn kamer met posters van coole artiesten en creëerde zo mijn eigen paradijs. Het viel me op hoe verwonderd ik was om kleine dingen. Van het internet of gsm-gebruik was nog geen sprake. Mensen gingen op een andere manier met elkaar om. Wou je je vriendjes zien, dan ging je even langs. Ook zalig hoe we kampen bouwden of iemands kelder ombouwden tot clublokaal. Wat voelden wij ons groots. Als 12-jarigen konden we de wereld aan.
En het jaar nadien werd alles anders: weg verwondering, weg magie. De middelbare school: ik vond ze vreselijk en verlangde naar die goede, oude tijd.
Jij bent het grootste talent dat ik in eeuwen heb gezien. Dat waren FD's woorden enkele jaren terug. Best wel flatterend. Wat zeg ik? Schokkend. Diep in mezelf wist ik: die man heeft gelijk. Maar wat moest ik ermee? Als kind had ik een bijzondere fascinatie voor muziek, film en televisie. Het leek mij een magisch medium waarin mijn bestemming lag.
Nu kom ik uit een allesbehalve artistiek nest. Mijn vader is een kil en rationeel man met weinig empathie. Alsook het merendeel van de familie. Ik was slim genoeg om bv. dokter te worden, maar wiens keuze zou dit zijn geweest?
Op mijn zestiende trok ik naar de kunsthumaniora. Een tegenvaller van formaat. De hele opleiding leek klassiek getint, allesbehalve mijn dada. Je bent niets, je kan niets en zal ook nooit iets zijn, waren zowat woorden die ik dagelijks kon slikken. Ik werd gepest en belandde in een depressie. Mijn grote passie werd zowaar niet erkend. Voor een gevoelige tiener leek dit de hel. En toch ben ik mezelf blijven geloven. Want het zit diep, die artistieke liefde van me. Steel wat geld, kledij,....allemaal goed, maar hier blijf je af, begrepen?
Toen ik midden twintig was, ving ik een nieuwe artistiek - professionele opleiding aan. Er waren enkele jaren verstreken en ik hoopte toen om alles beter te kunnen plaatsen. Dit keer koos ik voor een zangopleiding waarin popmuziek centraal stond. Het begin leek mooi. De nadruk lag op praktijk, ik leerde dingen bij en voelde mezelf groeien. Maar al snel werd duidelijk dat de privé-opleiding een lucratieve bedoening was. Een privéles van een uur bestond hoe langer hoe meer uit de directrice die privételefoons pleegde, haar boterhammetjes at, filmpjes op youtube bekeek,.....Van les geven, kwam nog weinig in huis. Van zo'n dure opleiding verwachtte ik dat we naar het podium werden begeleid, dat mijn songteksten werden ontwikkeld, dat ik een netwerk uitbouwde,....maar dat bleef uit. Enkel het geld primeerde. Eén keer per jaar kregen studenten de kans om zich voor een publiek te bewijzen. Voor een zaal van duizend mensen. Maar ook hier werden mensen slecht behandeld. Als zanger kreeg je geen oortjes, instrumenten waren slecht afgesteld. Na ruim twee jaar en veel ergernissen later besloot ik te stoppen. Op de vraag of ik een goed zanger was, kreeg ik ook nu geen antwoord. Dus zal ik mezelf even samenvatten: ik heb een goede, mooie stem. Vrij krachtig ook. Qua genre is het nog even aftasten. Al zeker Engelstalig en binnen de popmuziek.
Paul Walker is overleden. De man die in zijn films snelheid promootte, ging ten onder aan zijn passie. Hoe je het draait of keert, dit blijft een drama. Jaarlijks gaan zovelen ten onder aan iets waar lacherig over wordt gedaan. Flitspalen, monsterboetes,...het maakt niet uit. Hard rijden blijft cool. Wie snelheid aandurft, is een held, hét voorbeeld voor toekomstige chauffeurs. Een boete blijft een middel om mee op te scheppen bij vrienden. En heb je rijverbod, op facebook of twitter doe je makkelijk een oproep naar een privé-chauffeur. Nu, het is de kick die telt. Je weet wel: DE verboden vrucht. Maar wat als het verkeerd loopt? Pleeg je dan zelfmoord of betrek je ook anderen op je "highway to hell".
Zonder te moraliseren: ik ben een brave chauffeur. In de bijna veertien jaar waarin ik rijd, veroorzaakte ik geen enkel ongeval. Ook boetes zijn me vreemd. Puur omdat ik het niet begrijp. Je bestuurt een moordwapen, hebt dat grotendeels zelf in de hand en toch loert er die drang. Ik wil het nooit begrijpen.
Waar trek je de grens tussen oordelen en kritisch denken? Mag je ethische bezwaren hebben tegen dingen die algemeen zijn aanvaard? Ik licht het even toe. Mijn jeugd verliep niet vlekkeloos, maar ik weet wie mijn biologische ouders zijn. Een basisrecht zou je denken. Tenzij je een vondeling was en niemand weet hoe je in die schuif bent beland. In zo'n geval spreek je van overmacht, maar voelen je adoptieouders de morele plicht om je biologische achtergrond te achterhalen. IMHO.
Maar wat als je er bewust voor kiest om een mama of papa te elimineren? Wat als een lesbisch of homokoppel naar kinderen verlangt, geen adoptieprocedure wil doorlopen of gewoon hun genen willen doorgeven? Ga je dan mee in die wens of stel je jezelf de ethische vraag: heeft een kind - in de mate van het mogelijke - recht op zijn biologische voorgeschiedenis.
Ik verplaats mij in de wereld van een kind dat opgroeit bij twee liefdevolle mama's. De vrouwen kozen destijds voor anoniem donorschap. Op een dag vraag ik aan mijn moeders: hoe komt het eigenlijk dat ik geen papa heb? Mama zegt: vrouwen kunnen elkaar niet zwanger maken. Dus moest wij beroep doen op een zaadje. Ik probeer het te begrijpen, maar waar komt dat zaadje vandaan? Mijn moeders kijken elkaar aarzelend aan en zeggen me: wij en de man die het zaadje heeft geleverd, ondertekenden destijds een papier waardoor wij toestemming gaven tot volledige anonimiteit. Ik word kwaad, wat zeg ik: razend? De jongens van mijn klas gaan voetballen met hun papa. Ze kijken naar hem op. Ik kan nog begrijpen dat hij niet bij ons woont of dat ik hem niet zo vaak zie, maar mij het recht ontnemen om hem te leren kennen. Dat is onrechtvaardig. Jarenlang contacteer ik alle mogelijke instanties, doe ik oproepen in de pers. Want één van die zes miljard mensen hier op aarde, is mijn vader. Kan die man leven met het feit dat ik ongelukkig ben? Dat ie kinderen heeft waar hij het bestaan niet van kent?
Uiteraard zijn er gelukkige donorkinderen. Voor sommigen maakt het niet uit wie hun biologische ouders zijn. Het gaat me om het feit dat je nog voor de conceptie ervoor kiest om een kind bewust de helft van zijn DNA te ontzeggen.
We hebben om te starten ook al een reeks extra's toegevoegd aan uw blog, zodat u dit zelf niet meer hoeft te doen. Zo is er een archief, gastenboek, zoekfunctie, enz. toegevoegd geworden. U kan ze nu op uw blog zien langs de linker en rechter kant.
U kan dit zelf helemaal aanpassen. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens daar in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Klik vervolgens op 'personaliseer'. Daar kan u zien welke functies reeds toegevoegd zijn, ze van volgorde wijzigen, aanpassen, ze verwijderen en nog een hele reeks andere mogelijkheden toevoegen.
Om berichten toe te voegen, doet u dit als volgt. Surf naar http://www.bloggen.be/ en log vervolgens in met uw gebruikersnaam en wachtwoord. Druk vervolgens op 'Toevoegen'. U kan nu de titel en het bericht ingeven.
Om een bericht te verwijderen, zoals dit bericht (dit bericht hoeft hier niet op te blijven staan), klikt u in plaats van op 'Toevoegen' op 'Wijzigen'. Vervolgens klikt u op de knop 'Verwijderen' die achter dit bericht staat (achter de titel 'Proficiat!'). Nog even bevestigen dat u dit bericht wenst te verwijderen en het bericht is verwijderd. U kan dit op dezelfde manier in de toekomst berichten wijzigen of verwijderen.
Er zijn nog een hele reeks extra mogelijkheden en functionaliteiten die u kan gebruiken voor uw blog. Log in op http://www.bloggen.be/ en geef uw gebruikersnaam en wachtwoord op. Klik vervolgens op 'Instellingen'. Daar kan u een hele reeks zaken aanpassen, extra functies toevoegen, enz.
WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld:
u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.
WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.
Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!
Ruim de helft van onze landgenoten veroordeelt mensen die leven van een uitkering. Onder het motto: wie wil werken, vindt altijd werk. Het valt me op dat de maatschappij weinig onderscheid maakt tussen verschillende types uitkeringsgerechtigden. Sommigen zijn arbeidsongeschikt, maar je ziet het er niet aan. Anderen worden bij elke sollicitatie de laan uitgestuurd. Te oud, te zwart, te dik, te.....Niet meteen een boost voor het zelfvertrouwen.
Laten we dit fenomeen eens nuanceren.
Je zal maar langdurig ziek zijn en constant moeten liegen. Alles goed met mij, ik werk euh....maar heb onregelmatige uren. Vandaar dat je me vaak "thuis" ziet. Of: je verliest je job en elke potentiële werkgever neemt contact op met je vorige baas. Hij voldoet niet want hij werkte traag of onnauwkeurig. Aantijgingen waar je je moeilijk tegen kan verzetten. Mensen in een zwakke positie duw je met vooroordelen steeds dieper in de put. Je creëert een vicieuze cirkel, maakt hen onzeker en beseft niet welke hel zij moeten doorstaan. Natuurlijk zijn er profiteurs. Mensen die geen uitkering verdienen, in het zwart bijklussen en leven boven hun stand. Parasieten die het systeem verzieken. En net die kleine groep stigmatiseert de anderen.
Zelf werd ik enkele keren ontslagen. Mijn eerste bekommernis was: hoe vertel ik dit tijdens mijn volgende sollicitatie? Speel ik open kaart met het risico dat niemand me een kans geeft? Laat ik die ervaring bewust weg op mijn CV? Maar wat als men bv. vraagt naar het vakantieattest van je vorige werkgever? Of wanneer iemand je verklikt? Ik sta verbaal stevig in mijn schoenen, al is dat niet voor iedereen het geval. Gaten in je CV, langdurige ziekteperiodes,....werkgevers staan hier niet voor te springen. Wanneer je hoog bent opgeleid en niet meteen die droomjob vindt, sta je beter even achter een toog dan dat je helemaal niets doet. "Presteren" is het codewoord van deze tijd. En neen, God zal je niet veroordelen. Dat doen de mensen wel.
Nu ben ik pro hervorming van ons systeem. Voor werklozen zijn instanties als VDAB of RVA vaak een delegatie van boemannen. Er zijn knelpuntberoepen die worden gepromoot, maar wat als zo'n job je niet ligt? Dan doe je alles om eraan te ontsnappen. Ziektebriefjes, onwettige afwezigheden, onderpresteren,.....Je mag mensen niet dwingen of ze gaan eraan kapot. Aan VDAB-consulenten geef ik de volgende raad:
Luister. Wat is de passie van die persoon? Hebben ze ambities? Een carrièredroom? Werken ze goed in groep? Of liever van thuis uit? Zijn er dingen die hen beperken? Of net zaken die hen stimuleren? Ga een gesprek aan met mensen en steek ze niet in één of ander keurslijf. Begeleid hen, maar straf hen niet wanneer het even minder gaat. Natuurlijk staan jullie onder tijdsdruk, want werkloosheidsuitkeringen dalen met der tijd en open vacatures moeten worden ingevuld. Laat mensen voelen dat je hen begrijpt. Dring hen niets op of ze doen helemaal niets meer. Is het dat wat jullie willen bereiken?
Ik wil mensen inspireren. Met woorden, een mening, komisch-kritische blikken,...... Het maakt niet uit. Reeds als kind bezat ik een gouden pen. Dingen creëren, werd mijn lange leven. Niet verwonderlijk dat ik verhalen bedacht of scenario's in elkaar stak. Mijn familie had er geen oren naar. Toch bleef ik geloven dat "het woord" mij gunstig was gezind, dat mijn zinskronkels waren geschapen voor een professionele carrière.
Ik doorzwom tal van waters. Woelige rivieren.
Neem nu op school. Tijdens het vak "Nederlands" werden verhandelingen niet opgemerkt. Na vier jaren als primus het ASO te hebben doorworsteld, nam ik een beslissing. Ik moest en zou kunsthumaniora volgen. Eigenlijk iets dat reeds na het tweede middelbaar in mij opkwam, maar mijn vader heeft zich toen verzet. Ik was zijn kind en zijn kind was slim genoeg voor de richting "Grieks-Latijn". Deed wel pijn. Zijn leefwereld bestond uit een ideaalbeeld waaraan ik niet voldeed. Zijn gezag voelde onjuist aan. Toch was hij de baas. Wilde je even praten over wat je voelde, kreeg je niet meer dan een "stel je niet aan". Ik kan begrijpen dat voor ouders "zekerheid" primeert. Dat een diploma minstens zo belangrijk is dan je hart te volgen. Maar in zijn ogen had ik geen hart.
Zijn plan voor mij was een oerconservatieve school. Een streng college waar je om de haverklap werd gestraft. De enige manier om daaraan te ontkomen, was stilzitten. Vreselijk, het ondermijnde zowaar mijn natuurlijke energieniveau. Ja, ik voldoe aan alle criteria voor ADHD en neen, ik slik geen pillen. Ik paste me aan. Je kent het wel: jezelf wegcijferen om in goede aarde te vallen van leerkrachten.
Mij verzetten tegen hen? Had geen enkele zin. Je werd zowaar gestraft voor een onschuldige hoestbui. Of voor "geeuwen" tijdens de les. Volgens een leerkracht was dit een teken dat je niet lang genoeg sliep en je schoolwerk niet ernstig nam. Het derde middelbaar doorstond ik met glans, maar in het vierde sloeg de twijfel toe. Ben ik dit wel? Wil ik tot in de eeuwigheid stilzitten en mijn dromen ontwijken?
Ondanks het feit dat ik mijn schoolwerk begon te verwaarlozen, slaagde ik met glans. Maar ik had er genoeg van: ik MOEST naar die fantastische school waar mijn leven zou veranderen. DE kunsthumaniora. Mijn leven veranderde, maar niet in de positieve zin. Toen ik die school binnenliep, ervoer ik een ware cultuurschok. Geen deftig geklede jongens, of perfecte uitgedoste meisjes. Neen, hippies, mensen met dertig piercings badend in een tattootapijt. Ik stond perplex. De lessen waren geen speeltijd, maar bittere ernst. Algemene vakken vormden de basis en de kunstvakken ervoer ik als "vreemd".
Neem nu de les "audio-visuele vorming": je leerde scenario's schrijven. Vol enthousiasme schreef ik de fantasie van mij af, maar het werd "knokken" om "erdoor" te raken. De leraar leek meer geboeid door een saai script dan door mijn wilde, eigenzinnige verbeelding. Mijn zelfvertrouwen kreeg een duik.
De juf van voordracht boorde elk woord, wat zeg ik? Elke letter!!! de grond in. Je hebt een radiostem, Stef. Je moet iets voor televisie doen. Had iedereen altijd gezegd. Maar die ene persoon van wie ik die bevestiging wilde, zei "neen". Ik zal nooit vergeten dat ze mij zei: "jij bent geen natuurtalent". Het waren de hardste woorden die ik op school heb geslikt. Hoe kan je als leerkracht met een passie voor je vak zo'n waardeoordeel vellen?
Ik, die zo graag creëerde, die zo graag acteerde, al zingend op een podium stond, werd doorheen mijn opleiding de put ingeduwd. Je bent niets en zal het nooit worden. Het werd zowaar hun leuze. Wat moest ik hiermee? Tijdens toonmomenten reageerde het publiek steevast enthousiast. We willen meer van je zien, Stef. Je doet dat bijzonder goed. Zeer positieve kritiek, alleen voelde ik mij zo afhankelijk van het leerkrachtenteam. Mijn lot leek meer en meer in hun handen te liggen. Op dat moment had ik het gevoel dat het "ik" was tegen de rest van de school. Een nietsnut tegen een bende supertalenten. Achteraf bekeken een beetje belachelijk. Iedereen moest wel door een harde fase. Ik nam alles heel erg persoonlijk op.
De richting was ook vrij klassiek gericht. Wilde je zingen, moest je opera-area's aanleren. Op genres als rock of dance werd neergekeken. Wilde je acteren, stond creativiteit niet op de agenda. Je moest een natuurelement zijn. Voelde je meer voor het spelen van een karakter dan voor de ziel van de wind, dan was je gezien. Nooit kon iemand die geen zin had in het spelen van de wind een goed acteur worden.
Tja, wat moest ik dan? Ik slaagde, al was mijn eindrapport gevuld met giftige commentaren. Voor ik met die opleiding begon, was het duidelijk. Ik zou mijn middelbaar afronden om daarna naar het conservatorium of Studio Herman Teirlinck te trekken. Maar ik was achttien en had er geen zin meer in. Wel in het spelen, in het creëren, in het zingen. I love it, maar wie zou me nog willen? Een opleiding van 4 of 5 jaar aanvangen met als risico dat je opnieuw amper iets zou leren en na een jaar op straat werd gezet. Ik hield de eer aan mezelf en ging braafjes communicatiewetenschappen studeren. Mijn daaropvolgende jobs waren ook erg communicatiegericht. Het startte in een contact centre. Vreselijk saai, maar ook die andere jobs, ietwat op niveau, boeiden me voor geen meter. Ik wil vanaf NU leven, voelen wie ik werkelijk ben en me niet verstoppen. Schrijven, spelen, zingen,....Ik bedenk wel een plan.
