Had jij ooit het gevoel dat je leven tot in de puntjes was gepland? Je zou afstuderen, naar het buitenland trekken, drie keer per week opdienen in een restaurant,....
En plots gebeurt het: hij of zij staat voor je neus. De liefde waar je altijd van had gedroomd. Iemand die je doet beseffen dat liefde bestaat en dingen zijn voorbestemd. Iemand voor wie je alle plannen zou laten varen of op zijn minst als minder essentieel aanschouwt. Je beseft dat je je leven met hem of haar wil delen, een gezinnetje stichten. Alles loopt op wolkjes, wieltjes,....weet ik veel.
Kortom: je bent verliefd. En dat is een zalig gevoel want je bent ervan overtuigd dat die prins(es) met jou de eeuwigheid overstijgt. Alsof jullie onfeilbaar zijn. Alles is tegen deze liefde bestand.
En om deze blog zonder negatieve bijklank te beëindigen.
Heel af en toe zie ik oudere koppels die al 60 jaar zijn getrouwd waarvan ik denk: wow, ze hebben dat initieel gevoel kunnen bewaren. Alles is mee geëvolueerd, maar in essentie voelen zij nog steeds de kriebels van die allereerste keer.
Neen, deze blog is niet autobiografisch, maar als ik één goede raad mag meegeven: blijf erin geloven. Ga je niet binden aan iemand omdat je een bepaalde leeftijd hebt bereikt of je omgeving druk oplegt. Open je ogen, je hart, je ziel,...en je zult zien: ware liefde wil en zal je vroeg of laat omarmen. Wees jezelf.
Nu wil ik in de toekomst mijn best doen om positieve onderwerpen te benaderen.
Toch zal een welbepaalde zin me steeds bijblijven. Mensen hebben geen begrip. Ik zou deze woorden voor eeuwig moeten vasthouden. In elke situatie, bij elke ontmoeting moest ik mezelf realiseren dat niemand ooit begrip zou tonen. En eigenlijk had die vrouw gelijk. Wat kan het iemand schelen dat je je job verliest? In het beste geval krijg je een cliché over je heen. Iets in de trend van: je vindt wel iets. Duidt dit op begrip? Niet echt, maar het houdt de conversatie staande.
Wat kan het anderen schelen dat iemand dakloos wordt? Er zijn organisaties die deze problematiek uit de wereld moeten helpen. Toch is er een toenemend aantal daklozen. Maar zeg nu zelf: als je morgen op straat belandt, denk je dat iemand de deur zal openen en zeggen: kom binnen, ik geef je een kans. Nogmaals het bewijs: mensen hebben geen begrip. Ze vinden het hooguit "erg" of verzinnen tal van redenen om je met de vinger te wijzen. Maar begrip? No way.
En wat met verdriet? Ooit dacht ik: wanneer iemand in mijn omgeving sterft, zal ik overladen worden met begrip. Zal iedereen keihard met me meevoelen en steunen. Tot het me overkwam. Ik kreeg niet meer dan enkele elementaire bewoordingen over me heen. Innige deelneming. En dat was het dan. Niet meer of niet minder. Het overkomt ons allen, maar dat maakt de pijn er niet "minder" om.
En heel af en toe bestaat het toch. Wat zeg ik? Je moet er blijven in geloven. Vertrouwen dat je ooit iemand vindt op wie je kan rekenen. Misschien heb je hem of haar al ontmoet. Koester die persoon want het is er één uit de duizend. Want wat is het moeilijk om iemand te vertrouwen. Mijn hart zegt: stel je open voor iedereen, mijn mensenkennis: "bijna" iedereen is niet te vertrouwen.
Zoals jullie al konden lezen, schrijf ik een stuk rond "sektegevoeligheid". Gelukkig trok ik tijdig de grens. Maar wat gebeurde er met mensen die zich niet tijdig konden verweren? Iedereen denkt aan grote scènes waarin elk lid een gifbeker moet leegdrinken, maar in de praktijk gebeurt het vaak subtieler.
De deelbeweging draaide ronde het feit dat psychiatrie een te grote bewegingsvrijheid had en het aantal misbruiken hoog opliep. Dat de wet rond collocatie te omslachtig is waardoor heel wat gedwongen opnames onterecht zijn. Maar vooral: dat er teveel en te snel medicatie wordt voorgeschreven en dat hier best wel wat alternatieven voor bestaan.
Mooi, ik kan me hierin herkennen. Ik zie hoe langer hoe vaker mensen die echt veel slikken, langdurig werden opgenomen en amper met een arts hadden gepraat. Ook het feit van: waar trek je de grens tussen geestesziek en niet-geestesziek en vooral: wanneer is iemand een gevaar? Dat is erg dubieus en elke beslissing hieromtrent kan langdurige gevolgen hebben voor de betrokkenen.
Het zou dus van groot belang zijn mocht er een dienst bestaan waar een patiënt zijn verhaal kon doen, dat er meer wordt gehamerd op de keuzevrijheid van artsen en een minder dwingend kader wordt gecreëerd. Elke patiënt heeft de vrijheid om een arts naar keuze aan te stellen, maar wanneer je op een kamertje van 2 op 2 zit weg te kwijnen, gaat geen enkele verpleegkundige je op je rechten wijzen.
Daar leek die deelbeweging een antwoord op te bieden. Ze kwamen op voor mensen die geen stem hadden. Alleen de manier waarop was drastisch. Ze bezetten de ingang van psychiatrische klinieken met spandoeken waarop geschreven staat "psychiaters zijn moordenaars". Nogal een extreme boodschap. En moet die ene psychiater die het goed meent zich ook aangesproken voelen? Sorry, dat mag je niet zeggen. Er is geen enkele psychiater die het goed meent. Ze zijn allemaal dezelfde. Als je in zee wil gaan met de sekte, moet je je die woorden in de mond leggen. Ze zijn allen slecht. En alle pillen zijn slecht.
Maar ze trokken de lijn verder door.
Mensen die kanker kregen en chemotherapie ondergingen, zijn oliedom en gebrainwasht. Kanker is al jaren te genezen, maar het grote geld houdt dit tegen. Tja, ik denk inderdaad dat men al pakken verder had kunnen staan mochten bepaalde onderzoekers niet alles voor de poen doen. Maar het moment dat je er "voor" staat, welke keuze heb je dan? Hun waterzuiveringsmachine aanschaffen? Niemand zal beweren dat gangbare therapieën perfect aanslaan, net zoals enkel extremisten zullen beweren dat geen enkele vorm van complementaire therapie nutteloos is. Maar een mens beoordelen net omdat hij voor de moeilijkste periode in zijn leven staat.....Geen woorden voor.
Ze kenden ook pakken onhandelbare kinderen die door het drinken van dit water lief en braaf waren geworden. Het elimineerde alle gif in hen. Toen ik vroeg, wat dat water precies inhield, vertelden ze mij: het werkt, maar enkel in combinatie met een dieet. Zo kan je alles verklaren.
Het koppel, ik noem ze voor de gemakkelijkheid Tom en Inge, hadden een helse geschiedenis. De eerste vrouw van Tom had zelfmoord gepleegd, net zoals de vader van Inge. Dit verdriet had hen richting sekte gestuwd waar ze elkaar hebben gevonden. Vanuit hun persoonlijk leed vonden zij de kracht om anderen te helpen. Deze mooie getuigenis kreeg elk potentieel lid te horen. Ik moet zeggen: de manier waarop ze het brachten, was aandoenlijk. Ik kreeg er een krop van in de keel. Zoveel pijn, zoveel emotie, maar ze waren hier sterker uitgekomen. Dus kon iedereen met een rugzak dat ook. Het viel me op dat er onder hun andere leden pakken mensen zaten die ooit in de zorgsector hadden gewerkt en dan kwamen getuigen wat er fout liep.
Pas op: ik vind het heel belangrijk dat er een platform zou bestaan voor misbruik. De ombudsdiensten van ziekenhuizen staan maar al te vaak langs de kant van de artsen. Maar hoeft het enige alternatief echt een sekte te zijn?
Een ander opmerkelijk feit vond ik: al die kernleden woonden slechts gedurende korte tijd in dit land. Vaak hadden ze eerst x aantal jaren in Engeland gewoond waarna drie jaar in België, een jaar in Zweden, twee jaar Noorwegen,....en tijdens elk evenement, hoe kleinschalig ook, werd er een uitwisseling georganiseerd. Het leken wel supersterren op tour. Hun meetings werden georganiseerd in de duurste hotels, ze reden met de meest decadente wagens, woonden in riante kastelen,....
Ik heb nooit een bijdrage gedaan, maar het is me wel gevraagd. Een vrije gift. Je geeft zoveel je wilt. Maar wanneer je 50 cent zou overhandigen, krijg je een sneer uit de pan. Er wordt je verteld: we zijn een arme beweging en daarmee kunnen we echt onze doelstellingen niet waarmaken. En we willen een project opzetten in Afrika want als je ziet hoe mensen daar leven,....Echter kan dit enkel met grote financiële giften.
Naast dit soort manipulaties boden ze ook cursussen aan die je IQ konden verhogen of waarin je zou leren hoe je "slechte" mensen met "verkeerde" bedoelingen uit je leven kon bannen. Ik had er geen cursus voor nodig hoor.
Ik schrijf graag, heb een aantal ruwe versies van scenario's uitgeschreven en daar konden zij me mee helpen, om die droom te realiseren, op voorwaarde dat het "binnen" de sekte zou gebeuren.
Trouwens de naam "sekte" namen zij nooit in de mond. Dat zijn onwetende mensen die er zo over denken. Ze zijn een beweging die "verandering" nastreeft en waar de muffe, veroordelende maatschappij niets van kent.
Wanneer ik de website van Inge bekeek, bulkt het van de diploma's die ze heeft behaald. Allemaal peperdure cursussen aan privé-instituten. Een opsomming van haar titels. Heb je een uurtje? Health practitioner allerhande. Ze schrijft boeken, geneest werkelijk alles aan niet-democratische prijzen. Haar verklaring voor de woekerprijs: Als je eens uitrekent hoeveel je kwijt bent aan medicatie en dokterskosten en dan weet dat ik je in 3 sessies voorgoed van de pijn heb verlost, wat is dan het voordeligst?
Intussen hebben ze ook kinderen die ze te pas en te onpas gebruiken als "grote voorbeeld". Zie je wel, ons kind heeft geen ADHD, maar ja: het wordt dan ook "juist" opgevoed: juiste voeding, juist water.
Wanneer haar website even minder succesvol dreigt te worden, voegt ze er nog een extra getuigenis uit haar jeugd aan toe. Vertelt ze dat haar vader haar in een waterput wilde gooien. Ik zeg niet dat dit niet is gebeurd. Er is een reden waarom zij zo is geworden. Waarschijnlijk heeft de sekte haar de kans gegeven om te "groeien" en rijk te worden. Komt ze materieel niets te kort en is ze op haar manier gelukkig met haar man.
Ik vind het vooral jammer dat zo'n beweging/sekte de enige weg is voor mensen die bv. het slachtoffer zijn van medisch misbruik, een onterechte collocatie,.....net omdat er geen alternatief wordt geboden.
Met acties als "te gek" toont men aan dat het okay is om te praten over het feit dat het al eens minder gaat, dat je depressief bent. Maar hulp zoeken, betekent ook dat je kritisch mag zijn ten opzichte van de arts of therapeut die je bezoekt. Dat indien er geen klik aanwezig is, jij mag zeggen: ik zou liever bij iemand anders ten rade gaan. Dat de patiënt ( oh wat haat ik dit woord) meer inspraak krijgt en niet wordt geleefd. Mogelijkheden ontdekken en minder denken in beperkingen, want zo'n sektes staan vaker dan je denkt op de loer om je uit deze hatelijke maatschappij te doen ontsnappen.
Het heeft jaren geduurd, maar vandaag geef ik toe: de schrijver van dit stukje is sektegevoelig.
Enerzijds vanuit mijn open overtuiging. Ik geloof dat er meer is dan wat we met het blote oog kunnen zien. Het zou getuigen van een bekrompen ziel mocht het niet zo zijn.
Net daarom ging ik op zoek naar antwoorden. Waarom zijn we hier? Waar gaan we heen en wat is ons grote doel in dit leven? Zijn we enkel geboren om kinderen te kweken of drukken we met zijn allen zijn stempel op wat komen zal? Verdwijnen we ooit naar een ander platform of komen we terug in de vorm van een ander geslacht? Ik vind dit alvast boeiende materie en ben er rotsvast van overtuigd dat er meer is.
MAAR: dat hoeft niet zo nodig te worden gecommercialiseerd. Niemand hoeft mij voor 1000 euro te vertellen dat ik een fantastisch persoon ben. Dat had ik zelf ook wel kunnen bedenken.
Een goede vijf jaar terug ontmoette ik een koppel. Ze waren vriendelijk. Niet te geloven. En rijk. Ik kon niet geloven dat zo'n rijke mensen heel gewoon en bescheiden konden zijn. Nog voor ik hen kende, gaven ze mij hun nummer. Mocht ik hen dag en nacht bellen, zouden ze me bijstaan in goede en kwade dagen. Wacht eens even, hier klopte iets niet. Ze deden aan liefdadigheidswerk voor een mensenrechtenorganisatie. Met een pracht van een naam. Tot ik diezelfde naam heb gegoogled en bleek dat het om een "deelbeweging" van een sekte ging.
Ik confronteerde de vrouw met die ontdekking en kreeg een blijk van argwaan over me heen. Vertrouw je ons niet? Onze beweging is lang geleden uit een sekte ontstaan, maar werkt reeds decennia autonoom. Tja, dat zal dan maar. Niet dat ik het geloofde. Maar de onderzoeker in mij wilde weten: wat drijft twee jonge mensen om hun leven aan een sekte te wijden?
De maanden die erop volgden, deden ze extra moeite om mijn vertrouwen te winnen. Trakteren, etentjes,....Noem maar op. Tot ze me voorstelden om een tentoonstelling bij te wonen rond het ontstaan van hun beweging. Ik ontmoette daar sekteleden van over de hele wereld die me aanspraken op een toon die weinig vrijheid uitstraalde. Zo vonden ze dat enkel hun leer mij zou kunnen redden. Dat ik vreselijk zou mislukken mocht ik kraantjeswater blijven drinken in plaats van hun kangenwater ( is duur gefiltreerd water dat ze promoten en met woekerwinsten verkopen),....Kortom: dat alles wat ik ondernam zoveel beter zou zijn met de hulp van hun club.
Ik ben daar letterlijk gaan lopen. Hoeveel wereldrecords er toen gesneuveld zijn, ik heb er het raden naar. Maar die dag ben ik volwassen geworden. Het heeft mijn kijk op de dingen totaal veranderd. Het koppel bleef pogingen doen om het contact te herstellen. Zelfs nadat hen duidelijk mijn standpunt was medegedeeld.
Zelden heb ik mensen geblocked op facebook, maar bij hen zag ik geen andere keuze. Tot op heden doen zij moeite om contact te zoeken. Begin ik een nieuwe pagina op facebook. Binnen de dag is die vrouw "fan". Organiseren ze een evenement en reageer ik niet via email: ik krijg een uitnodiging in de bus.
Op de expo vijf jaar terug ontmoette ik enkele beginnelingen. Sommigen twijfelden, maar het viel me op dat hun vertrouwen in "de top" haast ziekelijk was. De rijke kaderleden werden als helden verafgood terwijl het om een bende bedrieglijke manipulators ging. Ze winnen je vertrouwen en testen nadien hoever ze kunnen gaan. Hun sekte is uiteraard geen sekte, maar een liefdadigheidsinstelling.
En aan de sekteleidster die waarschijnlijk wel een manier vindt om ook deze blog te lezen: heb je mijn nieuw adres al? Zo neen, je krijgt het niet. Zo ja, gelieve je te onthouden van verdere uitnodigingen. Ik zou het enorm appreciëren.
We zijn altijd extreem voor of tegen iets, iemand, een vereniging, stroming,.....Noem maar op. Zelden worden nuances gelegd.
Mensen stellen vragen als: ben je gelovig? Dan denk ik bij mezelf: is niet iedereen gelovig? Je hoeft de bijbel of koran niet letterlijk te nemen, maar er is toch wel iets van aan. Toch voelt het beter aan extreem standpunt in te nemen. God bestaat of hij bestaat niet. Een abstracte middenweg lijkt onbestaande.
Hetzelfde met politiek. Ik ben aan geen enkele partij gelinkt, net omdat vele partijen het extremisme promoten. Ben je ondernemend, dan geef je moer om de armen. En ben je arm, dan is enige ondernemingszin taboe.
Maar wat wanneer je arm bent, wil ondernemen en tevens wil genieten van een opvangnet voor wanneer het mislukt? Dan zitten we met een probleem. Je moet een keuze maken. tussen hard of zacht. Deel je soep uit op elke hoek van de straat als vrijwilliger of word je gevoelloos en streef je het grote geld na?
Uiteraard bestaan er genuanceerde enkelingen. Ik heb ze alleen nog maar zelden ontmoet. Misschien komt daar na vandaag wel verandering in.
Vijftien jaar terug beëindigde ik mijn middelbare school. Een tijd van chaos die je kon delen met vrienden. Rotsvast was ik ervan overtuigd dat onze vriendschap de tand des tijds zou doorstaan. We hadden zoveel samen meegemaakt. Vreugde, plezier, maar ook moeilijke tijden. Nooit zouden wij elkaar uit het oog verliezen.
Ik herinner me nog goed welk kattenkwaad we hadden uitgehaald. Met een kar van de GB door Brussel dwalen en die pas drie dagen later terugbrengen. Op de top van een berg gaan staan en elkaar het beste toewensen, fantaseren over hoe fantastisch ons leven er over tien jaar zou uitzien.
The sky was werkelijk the limit. Alles leek mogelijk en ineens ontstond er een klein meningsverschil dat nooit werd uitgepraat. Of kwam een goede vriend op het verkeerde pad terecht en hielp werkelijk niets om hem ervan te weerhouden.
Had ik de dingen anders kunnen aanpakken? Waarschijnlijk wel, maar we waren nog zo jong. Wat wisten we van het leven?
En hier sta ik dan: vijftien jaar later. De wereld lijkt te zijn getransformeerd in een virtuele machine. Zo anders allemaal. Destijds kochten we nog cd's en namen we tv-programma's voor elkaar op met onze VHS. Oh en we belden elkaar vanuit een telefooncel. Wie had toen gedacht dat die anno 2015 uit het straatbeeld verdwenen zouden zijn? Ik kan nog perfect vertellen met wie ik welke film heb bekeken. Kinepolis was toen ons aards paradijs. Telkens ik één van deze films op televisie zie, word ik nostalgisch.
Ik denk nog vaak terug aan enkele mensen. Vrienden waarvan ik niet weet of we elkaar vandaag nog zouden groeten. Gewoon: er is veel gebeurd. Onze levens zijn ver weg van elkaar geëvolueerd en ik weet niet of die klik er nog zou zijn.
Misschien is het angst. De vrees om in een hernieuwde fase niet meer dat "ene" gevoel te vinden. Het gekke is ook: de mensen die ik het beste heb gekend, houden zich ver weg van sociale media.
Er is dus sowieso een drempel.
De ene dag lijkt het zo juist dat iemand deel van je leven uitmaakt, de volgende dag is die als het ware een vreemde. Ik denk dat iedereen zich hier ergens wel in herkent.
Ik schrijf een blog over Brussel en weet niet waar te beginnen. Simpelweg omdat er zoveel te vertellen valt.
Mensen uit Vlaanderen herleiden Brussel tot een crimineel kwartier waar men geen Nederlands praat. Een feit of kortzichtige visie? De waarheid ligt zoals gewoonlijk in het midden.
Ik groeide op op enkele meters van de Brusselse grens. Aan de rand zoals men zegt. In Dilbeek. Mijn sociale leven speelde zich voornamelijk af in de grootstad. Ik liep school in Ganshoren en nadien in het centrum. Middagpauzes of vrije uurtjes werden steevast doorgebracht aan de beurs, grote markt, dansaertbuurt, het brouckèreplein, de galerijen,.....
Om nog maar te zwijgen van de megaplatenwinkels waar ik jaren heb versleten. Als muziekfreak was dit puur genieten. Het internet was nog niet ingeburgerd, dus moest je je laatste zakgeld wel spenderen aan nieuwe releases van je favoriete band. Muziek had toen nog iets magisch. Je kon "uitkijken" naar een CD, dingen die tegenwoordig maar een muisklik van je zijn verwijderd.
Echt onveilig heb ik mij er nooit gevoeld. Al voelt de ene buurt beter aan dan de andere. Dat is pure intuïtie want ik ben slechts één keer met criminaliteit geconfronteerd. Toen ik achttien was, liet ik pasfoto's ontwikkelen in een cabine aan het centraal station. Iemand vroeg me of ik hem geen geld kon lenen. Wanneer ik weigerde, bedreigde hij me met een mes. Uiteraard heb ik alles afgegeven. Het ging om een buit van hooguit honderd frank. Op klaarlichte dag, omgeven door massa's pendelaars. Nu goed, ik werd ook al in Gent bestolen.
Een ander opmerkelijk gegeven aan Brussel is de grote mix aan culturen. Einde jaren negentig had ik het gevoel dat er slechts enkele internationale bevolkingsgroepen waren vertegenwoordigd, maar intussen is de diversiteit toegenomen. Iets wat ik enkel kan toejuichen. Zovele mensen, zovele verhalen. Soms ook schrijnend, al leert dit je om zelf steviger in je schoenen te staan. Je leert dingen naar waarde te schatten en beseft dat vele verschillende mensen de wereld draaiende houden.
Waar nog wat vlamingen zich aan ergeren, is de taalbarrière. Officieel is Brussel tweetalig, maar vooral in kleinere zaken spreekt men geen woord Nederlands. Ook is men in aanwervingsprocedures vaak milder voor franstaligen op gebied van talenkennis. Ik heb zo'n periode gekend dat ik mij hier aan ergerde. Dat ik de puntjes op de "i" wilde zetten.
Maar uiteindelijk: ik sprak al heel vroeg Frans. Omdat ik in de buurt van Brussel school liep, werd de taal reeds aan het begin van de lagere school ingevoerd. Daarnaast spraken enkele familieleden een Brussels dialect waardoor ik al heel wat woorden had opgepikt. Het maakt me gewoon trots dat ik meertalig ben en wanneer een franstalige me een compliment geeft omwille van mijn goed accent doet dit geweldig veel deugd. Ik laat me misschien doen op dat gebied, maar word er alleszins gelukkiger van. Trouwens spreken hoe langer hoe meer inwoners wel een aardig mondje Engels.
Als late tiener ging ik op kot in Gent. En ook al waren er best leuke momenten. Nooit was er dat onmiskenbare thuisgevoel. Ik leek als het ware een toerist in andermans stad. De decascoop was geen kinepolis. De Veldstraat was geen Nieuwstraat. Pas wanneer ik terug in Brussel aankwam, dacht ik bij mezelf: finally, I'm back.
Het enige wat ik echt niet leuk vind aan Brussel is het verkeer. Rijden in Brussel is stresserend en allesbehalve ontspannend. Dus wanneer je de stad op een leuke manier wil verkennen, laat dan de auto thuis en neem de trein. Het bespaart je een pak kopzorgen.
Goed, kort samengevat: het "Brussel"-gevoel zal me nooit ontgaan. Toch geef ik toe dat er voor mij nog zoveel te ontdekken valt. Bepaalde buurten zijn me bekend en liggen me na aan het hart, maar ik ken lang niet elk restaurant, of elk pittoresk hoekje. Om maar te zeggen dat de stad zovele mogelijkheden biedt waar je van kan blijven proeven.
Amen ( ik kom nog wel eens op dit onderwerp terug)
Als blogger moet je in de eerste plaats creativiteit ademen. En kunnen schrijven over de meest idiote onderwerpen.
Wat als men mij morgen zou vragen om een stuk neer te pennen rond "tomaten"? Gewoon, je weet wel, die rode, voedzame knol boordevol vitamines en antioxidanten.
Vast kom ik eerst niet bij van het lachen, maar nadien kruipt de artistieke overgave me wellicht in de vingers.
Mijn eerste ervaring met tomaten was een instant tomatensoepje. Niet meteen de gezondste variant. Al snel ontdekte ik de zelfgemaakte soep met balletjes en ervoer het slurpen ervan als een puur orgastisch moment.
Wanneer mijn vegetarische levensfase begon, mochten de balletjes het ontgelden. Al kreeg niemand mijn relatie met de werkelijke tomaat ooit nog stuk. Liters heb ik verorberd van dit zelfgemaakte wonder. Het bracht me tot in de hemel der hemelen. Zo lekker was dit.
Toen ik als kind frietjes at, koos ik steevast voor tomatenketchup. Alweer het bewijs dat ik de tomaat ben bleef verafgoden.
Om nog maar te zwijgen van heerlijke kerstomaatjes in koude schotels, of wat dacht je van een zelfgemaakte rode saus?
Kortom, de tomaat heeft mijn leven gekleurd en daar zal ik nooit of te nimmer rouwig om zijn.
Zoals gezegd: ik ben dol op sociale experimenten, maar deze keer ging ik wel erg ver.
Ik deed me zelf voor als transseksueel op een datingsite. Ik postte een foto van mezelf verkleed in vrouw. Best wel een verschrikking want ik ben op en top man.
In eerste instantie om te zien hoe mannen en de maatschappij in het algemeen hierop reageren.
Ik verwachtte vooral "afkeer", maar als bij wonder viel dit reuze goed mee. Een deel van hen wilde met mij naar bed. Uit nieuwsgierigheid.
Ze wilden weten hoe een transgender aanvoelt, of er een verschil is met de biologisch geteelde vrouw. Een ander deel vond me aantrekkelijk, maar gaf toe het moeilijk te hebben met de gedachte dat ik ooit een man was.
Wat wel opviel: de mannen apprecieerden doorgaans mijn eerlijkheid. Ze zouden boos zijn geweest mochten ze met mij de lakens hebben gedeeld terwijl ik niet open was over mijn "anders" zijn.
Toch was er een man waarmee ik een diepgaand gesprek voerde. Iemand die me zei: ik zou nog zot van je zijn mocht blijken dat je toch een man bent.
Misschien is het cliché hiermee bevestigd. Iedereen kan wel eens verliefd worden op iets of iemand waar hij het nooit van het verwacht.
Eerst en vooral, zelfs ik bezit enkele boeken van Pascale. Wat wil je? Puur genieten van gezonde voeding, nooit meer honger. Het klinkt te mooi om waar te zijn. Dat is het ook gedeeltelijk. Sommige recepten zijn verrukkelijk, maar wat Pascale beschrijft als volwaardige maaltijden, zie ik vaak als slechts een hapje.
Ik som je dan ook tien redenen op om NIET van haar te houden.
1 - Haar combinatietheorie wordt door geen enkele wetenschappelijke studie ondersteund 2- Haar boeken bevatten te weinig recepten in verhouding tot het aantal prentjes. 3- Ze volgt de glutenhype, maar slechts een minderheid is effectief allergisch aan gluten 4- Ze gebruikt massa's olijfolie. Of die overdaad werkelijk gezond is, daar bestaat twijfel over. 5- Haar eigen olijfolie is erg duur 6- Alsook haar servies en potten. Hoeft gezondheid echt zo duur te zijn? 7- En we blijven in de financiële sfeer: ze gebruikt doorgaans erg prijzige ingrediënten. 8- Ze overtuigt haar publiek mateloos met clichés. Voeding is genieten. Voeding is romantiek. Mooi verwoord, maar niet meer dan een verkoopspraatje. 9- Ze schrapt gezonde voedingsmiddelen zoals volkorenbrood, ( zoete ) aardappelen, bruine rijst,.... 10- Calorieën zijn niet van tel. Sinds wanneer, Pascale?
.....was ik verliefd op Kylie Minogue. Thuis werd daar over gepraat. Bang dat ik zou worden uitgelachen. Voor mijn eerste communie wilde ik een cassette van Kylie, maar die durfde ik niet te vragen. Daarom kreeg ik er één van "Tien om te zien" in de plaats. Wanneer de joepie verscheen, knipte ik prentjes uit. Die hing ik onder mijn poster van batman in de hoop dat niemand het zou merken. Op de speelplaats lieten de oudere kindjes me soms luisteren naar Kylie. Een walkman was hip en wat was ik blij toen ik er eindelijk eentje kreeg. Een meisje uit het zesde jaar tapte mij een cassette over waarvoor ik haar eeuwig dankbaar ben. Vroeger....was het zo simpel om gelukkig te zijn.
Ik heb argwaan ten opzichte van mannen in pak. Dames vinden het sexy, heren houden van stijl.
Maar ik? Wat mij betreft zijn dit wolven in schapenvacht. Vaak niet meer dan een lapmiddel om je iets aan de man te brengen. Interimgoeroe's, dieetdokters, lifestyle coaches,.....
Kijk uit! Voor je het weet, ben je gepluimd als een kip. Geen aardig zicht me dunkt.
Zo'n mannen weten dat mensen gevoelig zijn voor "verpakking" en spelen daar handig op in. Een commercieel uitgestippelde strategie.
Uiteraard hou ik van nette kledij, maar stijl creëer je niet door jezelf te verdoezelen in een leuke verpakking. Echte stijl weerspiegelt je persoonlijkheid en kan gaan van een mooi hemd tot leuke trui, een hippe broek,......
Kortom, datgene waarin jij je het beste voelt en vooral: waar je bewust voor kiest.
Ik ben bang van hondjes die niet vriendelijk ogen. Toch ben ik een man. Ik verkies de rechterrijstrook in het verkeer. Niet stoer of cool? Toch blijf ik een man. Ik verkies automatische versnellingen boven manueel. Geeft me een veiliger gevoel. Toch zie je een man. Misschien geen man die alles kan, maar een man.....met gevoelens, een ziel, authenticiteit. Wat wil je nog meer? Iemand die alles doet om zijn imago in stand te houden. Doe ik niet meer aan mee.
Lijdt u onder het feit dat alles perfect verloopt? Of voelt u zich een weirdo omdat je prins nog niet is langs geweest?
Troost je, steeds meer mensen wijken af van het "huisje, tuin- en boomsyndroom".
Toch hebben traditionele mensen er een handje van weg om de boel te willen manipuleren. Trouwen moet je rond je vijfentwintigste. Een eerste kind ten laatste voor je dertigste en wil je die wens uitstellen tot je veertigste, wel dan scheelt er iets fundamenteels. Want hoe egoïstisch is het niet om zestig te zijn op het moment dat je kind nog studeert.
Clichéstellingen en kortzichtigheid ten troef. En toch laat het ons niet ongevoelig. We voelen de nood om ons gedurig te verantwoorden.
En waarom? Ben je een crimineel wanneer je bewust kiest voor een vrijgezellenbestaan? Bega je een zonde wanneer je volop voor die carrière gaat? Of ben je slecht net omdat je durft te zijn wie je bent? Denk er maar eens over na ;-)
Sommige mensen zijn zo vals dat je denkt dat hun platte borsten nep zijn. Een extreem voorbeeld, maar in feite is eenieder onder jullie min of meer vals.
Uiteraard bestaan er gradaties. Zo kan je je hele leven doorbrengen met een man waar je niet van houdt, puur omdat zijn portefeuille uitpuilt. Of we doen vriendelijk tegen onze schoonmoeder. Tja, dat kreng heeft er niet voor gekozen zo'n leuke partner op de wereld te zetten.
Daarom blijven we lachen.
Het geeft ons zelfs een kick want diep vanbinnen vinden we het fijn om cool te worden bevonden door een mens dat je in wezen verfoeit. Maar waarom je energie verspillen aan iemand die je daadwerkelijk haat? Omdat het dingen vergemakkelijkt. Je hoeft niet gedurig in discussie te gaan met iemand en bewaart je energie beter voor de seks. Zeg dat ik het je heb gezegd
Mocht ik een lijst kunnen maken van voorwerpen die ik heb uitgeleend, het werd een boek van jewelste. En somde ik op wat ik "nooit" meer terugzag, dan was die lijst al even lang. Je hebt van die mensen. Ze komen bij jou over de vloer, snuffelen rond en complimenteren je met dat fantastische boek of die prachtige stofzuiger. Net omdat jij precies die dingen in huis hebt, moet je wel een fantastisch iemand zijn. Vaak is het een bruggetje naar de volgende vraag: "zou ik het even kunnen lenen?", "je krijgt het zeker terug".
En dan volgt de vraag: doe ik het of doe ik het niet?
In het verleden heb ik vaak toegegeven. Telkens met de plechtige belofte van: "binnen de week krijg je het terug". Maar één week wordt twee weken en je komt tot de conclusie dat je niets meer van die mensen hoort. Wanneer je dan zelf contact opneemt, voelen ze zich op hun tenen getrapt. Die durft nogal: zijn eigen gerief opeisen. Of: ze herinneren zich er niets meer van. Het contact verwatert en de vervoerskosten om het bij die persoon op te halen, liggen hoger dan het voorwerp op zich. Dan moet je dingen afwegen.
Hetgeen ik me afvraag, is: doet een leenknecht dit met voorbedachten rade? Weet hij op voorhand dat de eigenaar in feite geen poot heeft om op te staan wanneer hij zijn goederen terug opeist? De psychologie achter het lenen, het blijft mij een raadsel.
Zelf ben ik opgevoed met de beleefdheid om zo'n dingen niet te vragen. Je kan niet alles hebben en soms is het beter om heel erg lang te sparen voor maar 1 cd, dvd of wat dan ook.
Als kind ben ik opgevoed met het belang van jezelf voor te stellen aan de telefoon.
Belde je naar een klasgenoot, dan zei je eerst je naam en vroeg je of persoon X soms thuis was. Iets in de trend van: dag mevrouw, u spreekt hier met Stef K, zou het soms mogelijk zijn om X te spreken aub?
Toch normaal? Of moeten we de boertigheid van: "Hallo, is Jos daar?" aanzien als het nieuwe fatsoen? Misschien maakt de groei der sociale media ons individualistisch en vinden we hierdoor onbeleefdheid een coole trend, maar ik heb nog altijd de neiging om - slijm slijm - beleefd te zijn.
Het voelt wat vreemd aan. Kinderen die het uitschreeuwen van opluchting omdat de vakantie is begonnen. "Eindelijk" zou ik zo zeggen.
Twee maanden zonder die vreselijke school: ik vond het gewoon zalig. Geen stress, geen schreeuwerige leerkrachten, zon, zee, bergen,...alles leek voorhanden om een perfect zomerscenario neer te pennen.
Maar op 1 augustus viel voor mij reeds de eerste bom. Dat was het moment waarop ik me realiseerde dat de zomer eindig was en op 1 september de deuren des hel werden heropend.
Nooit heb ik teruggeblikt op mijn schooltijd als zijnde een mooie periode. Ik vond het een marteling, een noodzakelijk kwaad waar ik mij kranig heb doorgevochten.
Na vele jaren zeg ik nog vaak tegen mezelf: het is over, Stef. Je hoeft niet meer naar school. Om maar te zeggen hoeveel trauma's het met zich mee heeft gebracht.
