We zijn altijd extreem voor of tegen iets, iemand, een vereniging, stroming,.....Noem maar op. Zelden worden nuances gelegd.
Mensen stellen vragen als: ben je gelovig? Dan denk ik bij mezelf: is niet iedereen gelovig? Je hoeft de bijbel of koran niet letterlijk te nemen, maar er is toch wel iets van aan. Toch voelt het beter aan extreem standpunt in te nemen. God bestaat of hij bestaat niet. Een abstracte middenweg lijkt onbestaande.
Hetzelfde met politiek. Ik ben aan geen enkele partij gelinkt, net omdat vele partijen het extremisme promoten. Ben je ondernemend, dan geef je moer om de armen. En ben je arm, dan is enige ondernemingszin taboe.
Maar wat wanneer je arm bent, wil ondernemen en tevens wil genieten van een opvangnet voor wanneer het mislukt? Dan zitten we met een probleem. Je moet een keuze maken. tussen hard of zacht. Deel je soep uit op elke hoek van de straat als vrijwilliger of word je gevoelloos en streef je het grote geld na?
Uiteraard bestaan er genuanceerde enkelingen. Ik heb ze alleen nog maar zelden ontmoet. Misschien komt daar na vandaag wel verandering in.
Vijftien jaar terug beëindigde ik mijn middelbare school. Een tijd van chaos die je kon delen met vrienden. Rotsvast was ik ervan overtuigd dat onze vriendschap de tand des tijds zou doorstaan. We hadden zoveel samen meegemaakt. Vreugde, plezier, maar ook moeilijke tijden. Nooit zouden wij elkaar uit het oog verliezen.
Ik herinner me nog goed welk kattenkwaad we hadden uitgehaald. Met een kar van de GB door Brussel dwalen en die pas drie dagen later terugbrengen. Op de top van een berg gaan staan en elkaar het beste toewensen, fantaseren over hoe fantastisch ons leven er over tien jaar zou uitzien.
The sky was werkelijk the limit. Alles leek mogelijk en ineens ontstond er een klein meningsverschil dat nooit werd uitgepraat. Of kwam een goede vriend op het verkeerde pad terecht en hielp werkelijk niets om hem ervan te weerhouden.
Had ik de dingen anders kunnen aanpakken? Waarschijnlijk wel, maar we waren nog zo jong. Wat wisten we van het leven?
En hier sta ik dan: vijftien jaar later. De wereld lijkt te zijn getransformeerd in een virtuele machine. Zo anders allemaal. Destijds kochten we nog cd's en namen we tv-programma's voor elkaar op met onze VHS. Oh en we belden elkaar vanuit een telefooncel. Wie had toen gedacht dat die anno 2015 uit het straatbeeld verdwenen zouden zijn? Ik kan nog perfect vertellen met wie ik welke film heb bekeken. Kinepolis was toen ons aards paradijs. Telkens ik één van deze films op televisie zie, word ik nostalgisch.
Ik denk nog vaak terug aan enkele mensen. Vrienden waarvan ik niet weet of we elkaar vandaag nog zouden groeten. Gewoon: er is veel gebeurd. Onze levens zijn ver weg van elkaar geëvolueerd en ik weet niet of die klik er nog zou zijn.
Misschien is het angst. De vrees om in een hernieuwde fase niet meer dat "ene" gevoel te vinden. Het gekke is ook: de mensen die ik het beste heb gekend, houden zich ver weg van sociale media.
Er is dus sowieso een drempel.
De ene dag lijkt het zo juist dat iemand deel van je leven uitmaakt, de volgende dag is die als het ware een vreemde. Ik denk dat iedereen zich hier ergens wel in herkent.
Ik schrijf een blog over Brussel en weet niet waar te beginnen. Simpelweg omdat er zoveel te vertellen valt.
Mensen uit Vlaanderen herleiden Brussel tot een crimineel kwartier waar men geen Nederlands praat. Een feit of kortzichtige visie? De waarheid ligt zoals gewoonlijk in het midden.
Ik groeide op op enkele meters van de Brusselse grens. Aan de rand zoals men zegt. In Dilbeek. Mijn sociale leven speelde zich voornamelijk af in de grootstad. Ik liep school in Ganshoren en nadien in het centrum. Middagpauzes of vrije uurtjes werden steevast doorgebracht aan de beurs, grote markt, dansaertbuurt, het brouckèreplein, de galerijen,.....
Om nog maar te zwijgen van de megaplatenwinkels waar ik jaren heb versleten. Als muziekfreak was dit puur genieten. Het internet was nog niet ingeburgerd, dus moest je je laatste zakgeld wel spenderen aan nieuwe releases van je favoriete band. Muziek had toen nog iets magisch. Je kon "uitkijken" naar een CD, dingen die tegenwoordig maar een muisklik van je zijn verwijderd.
Echt onveilig heb ik mij er nooit gevoeld. Al voelt de ene buurt beter aan dan de andere. Dat is pure intuïtie want ik ben slechts één keer met criminaliteit geconfronteerd. Toen ik achttien was, liet ik pasfoto's ontwikkelen in een cabine aan het centraal station. Iemand vroeg me of ik hem geen geld kon lenen. Wanneer ik weigerde, bedreigde hij me met een mes. Uiteraard heb ik alles afgegeven. Het ging om een buit van hooguit honderd frank. Op klaarlichte dag, omgeven door massa's pendelaars. Nu goed, ik werd ook al in Gent bestolen.
Een ander opmerkelijk gegeven aan Brussel is de grote mix aan culturen. Einde jaren negentig had ik het gevoel dat er slechts enkele internationale bevolkingsgroepen waren vertegenwoordigd, maar intussen is de diversiteit toegenomen. Iets wat ik enkel kan toejuichen. Zovele mensen, zovele verhalen. Soms ook schrijnend, al leert dit je om zelf steviger in je schoenen te staan. Je leert dingen naar waarde te schatten en beseft dat vele verschillende mensen de wereld draaiende houden.
Waar nog wat vlamingen zich aan ergeren, is de taalbarrière. Officieel is Brussel tweetalig, maar vooral in kleinere zaken spreekt men geen woord Nederlands. Ook is men in aanwervingsprocedures vaak milder voor franstaligen op gebied van talenkennis. Ik heb zo'n periode gekend dat ik mij hier aan ergerde. Dat ik de puntjes op de "i" wilde zetten.
Maar uiteindelijk: ik sprak al heel vroeg Frans. Omdat ik in de buurt van Brussel school liep, werd de taal reeds aan het begin van de lagere school ingevoerd. Daarnaast spraken enkele familieleden een Brussels dialect waardoor ik al heel wat woorden had opgepikt. Het maakt me gewoon trots dat ik meertalig ben en wanneer een franstalige me een compliment geeft omwille van mijn goed accent doet dit geweldig veel deugd. Ik laat me misschien doen op dat gebied, maar word er alleszins gelukkiger van. Trouwens spreken hoe langer hoe meer inwoners wel een aardig mondje Engels.
Als late tiener ging ik op kot in Gent. En ook al waren er best leuke momenten. Nooit was er dat onmiskenbare thuisgevoel. Ik leek als het ware een toerist in andermans stad. De decascoop was geen kinepolis. De Veldstraat was geen Nieuwstraat. Pas wanneer ik terug in Brussel aankwam, dacht ik bij mezelf: finally, I'm back.
Het enige wat ik echt niet leuk vind aan Brussel is het verkeer. Rijden in Brussel is stresserend en allesbehalve ontspannend. Dus wanneer je de stad op een leuke manier wil verkennen, laat dan de auto thuis en neem de trein. Het bespaart je een pak kopzorgen.
Goed, kort samengevat: het "Brussel"-gevoel zal me nooit ontgaan. Toch geef ik toe dat er voor mij nog zoveel te ontdekken valt. Bepaalde buurten zijn me bekend en liggen me na aan het hart, maar ik ken lang niet elk restaurant, of elk pittoresk hoekje. Om maar te zeggen dat de stad zovele mogelijkheden biedt waar je van kan blijven proeven.
Amen ( ik kom nog wel eens op dit onderwerp terug)
Als blogger moet je in de eerste plaats creativiteit ademen. En kunnen schrijven over de meest idiote onderwerpen.
Wat als men mij morgen zou vragen om een stuk neer te pennen rond "tomaten"? Gewoon, je weet wel, die rode, voedzame knol boordevol vitamines en antioxidanten.
Vast kom ik eerst niet bij van het lachen, maar nadien kruipt de artistieke overgave me wellicht in de vingers.
Mijn eerste ervaring met tomaten was een instant tomatensoepje. Niet meteen de gezondste variant. Al snel ontdekte ik de zelfgemaakte soep met balletjes en ervoer het slurpen ervan als een puur orgastisch moment.
Wanneer mijn vegetarische levensfase begon, mochten de balletjes het ontgelden. Al kreeg niemand mijn relatie met de werkelijke tomaat ooit nog stuk. Liters heb ik verorberd van dit zelfgemaakte wonder. Het bracht me tot in de hemel der hemelen. Zo lekker was dit.
Toen ik als kind frietjes at, koos ik steevast voor tomatenketchup. Alweer het bewijs dat ik de tomaat ben bleef verafgoden.
Om nog maar te zwijgen van heerlijke kerstomaatjes in koude schotels, of wat dacht je van een zelfgemaakte rode saus?
Kortom, de tomaat heeft mijn leven gekleurd en daar zal ik nooit of te nimmer rouwig om zijn.
Zoals gezegd: ik ben dol op sociale experimenten, maar deze keer ging ik wel erg ver.
Ik deed me zelf voor als transseksueel op een datingsite. Ik postte een foto van mezelf verkleed in vrouw. Best wel een verschrikking want ik ben op en top man.
In eerste instantie om te zien hoe mannen en de maatschappij in het algemeen hierop reageren.
Ik verwachtte vooral "afkeer", maar als bij wonder viel dit reuze goed mee. Een deel van hen wilde met mij naar bed. Uit nieuwsgierigheid.
Ze wilden weten hoe een transgender aanvoelt, of er een verschil is met de biologisch geteelde vrouw. Een ander deel vond me aantrekkelijk, maar gaf toe het moeilijk te hebben met de gedachte dat ik ooit een man was.
Wat wel opviel: de mannen apprecieerden doorgaans mijn eerlijkheid. Ze zouden boos zijn geweest mochten ze met mij de lakens hebben gedeeld terwijl ik niet open was over mijn "anders" zijn.
Toch was er een man waarmee ik een diepgaand gesprek voerde. Iemand die me zei: ik zou nog zot van je zijn mocht blijken dat je toch een man bent.
Misschien is het cliché hiermee bevestigd. Iedereen kan wel eens verliefd worden op iets of iemand waar hij het nooit van het verwacht.
Eerst en vooral, zelfs ik bezit enkele boeken van Pascale. Wat wil je? Puur genieten van gezonde voeding, nooit meer honger. Het klinkt te mooi om waar te zijn. Dat is het ook gedeeltelijk. Sommige recepten zijn verrukkelijk, maar wat Pascale beschrijft als volwaardige maaltijden, zie ik vaak als slechts een hapje.
Ik som je dan ook tien redenen op om NIET van haar te houden.
1 - Haar combinatietheorie wordt door geen enkele wetenschappelijke studie ondersteund 2- Haar boeken bevatten te weinig recepten in verhouding tot het aantal prentjes. 3- Ze volgt de glutenhype, maar slechts een minderheid is effectief allergisch aan gluten 4- Ze gebruikt massa's olijfolie. Of die overdaad werkelijk gezond is, daar bestaat twijfel over. 5- Haar eigen olijfolie is erg duur 6- Alsook haar servies en potten. Hoeft gezondheid echt zo duur te zijn? 7- En we blijven in de financiële sfeer: ze gebruikt doorgaans erg prijzige ingrediënten. 8- Ze overtuigt haar publiek mateloos met clichés. Voeding is genieten. Voeding is romantiek. Mooi verwoord, maar niet meer dan een verkoopspraatje. 9- Ze schrapt gezonde voedingsmiddelen zoals volkorenbrood, ( zoete ) aardappelen, bruine rijst,.... 10- Calorieën zijn niet van tel. Sinds wanneer, Pascale?
.....was ik verliefd op Kylie Minogue. Thuis werd daar over gepraat. Bang dat ik zou worden uitgelachen. Voor mijn eerste communie wilde ik een cassette van Kylie, maar die durfde ik niet te vragen. Daarom kreeg ik er één van "Tien om te zien" in de plaats. Wanneer de joepie verscheen, knipte ik prentjes uit. Die hing ik onder mijn poster van batman in de hoop dat niemand het zou merken. Op de speelplaats lieten de oudere kindjes me soms luisteren naar Kylie. Een walkman was hip en wat was ik blij toen ik er eindelijk eentje kreeg. Een meisje uit het zesde jaar tapte mij een cassette over waarvoor ik haar eeuwig dankbaar ben. Vroeger....was het zo simpel om gelukkig te zijn.
Ik heb argwaan ten opzichte van mannen in pak. Dames vinden het sexy, heren houden van stijl.
Maar ik? Wat mij betreft zijn dit wolven in schapenvacht. Vaak niet meer dan een lapmiddel om je iets aan de man te brengen. Interimgoeroe's, dieetdokters, lifestyle coaches,.....
Kijk uit! Voor je het weet, ben je gepluimd als een kip. Geen aardig zicht me dunkt.
Zo'n mannen weten dat mensen gevoelig zijn voor "verpakking" en spelen daar handig op in. Een commercieel uitgestippelde strategie.
Uiteraard hou ik van nette kledij, maar stijl creëer je niet door jezelf te verdoezelen in een leuke verpakking. Echte stijl weerspiegelt je persoonlijkheid en kan gaan van een mooi hemd tot leuke trui, een hippe broek,......
Kortom, datgene waarin jij je het beste voelt en vooral: waar je bewust voor kiest.
Ik ben bang van hondjes die niet vriendelijk ogen. Toch ben ik een man. Ik verkies de rechterrijstrook in het verkeer. Niet stoer of cool? Toch blijf ik een man. Ik verkies automatische versnellingen boven manueel. Geeft me een veiliger gevoel. Toch zie je een man. Misschien geen man die alles kan, maar een man.....met gevoelens, een ziel, authenticiteit. Wat wil je nog meer? Iemand die alles doet om zijn imago in stand te houden. Doe ik niet meer aan mee.
Lijdt u onder het feit dat alles perfect verloopt? Of voelt u zich een weirdo omdat je prins nog niet is langs geweest?
Troost je, steeds meer mensen wijken af van het "huisje, tuin- en boomsyndroom".
Toch hebben traditionele mensen er een handje van weg om de boel te willen manipuleren. Trouwen moet je rond je vijfentwintigste. Een eerste kind ten laatste voor je dertigste en wil je die wens uitstellen tot je veertigste, wel dan scheelt er iets fundamenteels. Want hoe egoïstisch is het niet om zestig te zijn op het moment dat je kind nog studeert.
Clichéstellingen en kortzichtigheid ten troef. En toch laat het ons niet ongevoelig. We voelen de nood om ons gedurig te verantwoorden.
En waarom? Ben je een crimineel wanneer je bewust kiest voor een vrijgezellenbestaan? Bega je een zonde wanneer je volop voor die carrière gaat? Of ben je slecht net omdat je durft te zijn wie je bent? Denk er maar eens over na ;-)
Sommige mensen zijn zo vals dat je denkt dat hun platte borsten nep zijn. Een extreem voorbeeld, maar in feite is eenieder onder jullie min of meer vals.
Uiteraard bestaan er gradaties. Zo kan je je hele leven doorbrengen met een man waar je niet van houdt, puur omdat zijn portefeuille uitpuilt. Of we doen vriendelijk tegen onze schoonmoeder. Tja, dat kreng heeft er niet voor gekozen zo'n leuke partner op de wereld te zetten.
Daarom blijven we lachen.
Het geeft ons zelfs een kick want diep vanbinnen vinden we het fijn om cool te worden bevonden door een mens dat je in wezen verfoeit. Maar waarom je energie verspillen aan iemand die je daadwerkelijk haat? Omdat het dingen vergemakkelijkt. Je hoeft niet gedurig in discussie te gaan met iemand en bewaart je energie beter voor de seks. Zeg dat ik het je heb gezegd
Mocht ik een lijst kunnen maken van voorwerpen die ik heb uitgeleend, het werd een boek van jewelste. En somde ik op wat ik "nooit" meer terugzag, dan was die lijst al even lang. Je hebt van die mensen. Ze komen bij jou over de vloer, snuffelen rond en complimenteren je met dat fantastische boek of die prachtige stofzuiger. Net omdat jij precies die dingen in huis hebt, moet je wel een fantastisch iemand zijn. Vaak is het een bruggetje naar de volgende vraag: "zou ik het even kunnen lenen?", "je krijgt het zeker terug".
En dan volgt de vraag: doe ik het of doe ik het niet?
In het verleden heb ik vaak toegegeven. Telkens met de plechtige belofte van: "binnen de week krijg je het terug". Maar één week wordt twee weken en je komt tot de conclusie dat je niets meer van die mensen hoort. Wanneer je dan zelf contact opneemt, voelen ze zich op hun tenen getrapt. Die durft nogal: zijn eigen gerief opeisen. Of: ze herinneren zich er niets meer van. Het contact verwatert en de vervoerskosten om het bij die persoon op te halen, liggen hoger dan het voorwerp op zich. Dan moet je dingen afwegen.
Hetgeen ik me afvraag, is: doet een leenknecht dit met voorbedachten rade? Weet hij op voorhand dat de eigenaar in feite geen poot heeft om op te staan wanneer hij zijn goederen terug opeist? De psychologie achter het lenen, het blijft mij een raadsel.
Zelf ben ik opgevoed met de beleefdheid om zo'n dingen niet te vragen. Je kan niet alles hebben en soms is het beter om heel erg lang te sparen voor maar 1 cd, dvd of wat dan ook.
Als kind ben ik opgevoed met het belang van jezelf voor te stellen aan de telefoon.
Belde je naar een klasgenoot, dan zei je eerst je naam en vroeg je of persoon X soms thuis was. Iets in de trend van: dag mevrouw, u spreekt hier met Stef K, zou het soms mogelijk zijn om X te spreken aub?
Toch normaal? Of moeten we de boertigheid van: "Hallo, is Jos daar?" aanzien als het nieuwe fatsoen? Misschien maakt de groei der sociale media ons individualistisch en vinden we hierdoor onbeleefdheid een coole trend, maar ik heb nog altijd de neiging om - slijm slijm - beleefd te zijn.
Het voelt wat vreemd aan. Kinderen die het uitschreeuwen van opluchting omdat de vakantie is begonnen. "Eindelijk" zou ik zo zeggen.
Twee maanden zonder die vreselijke school: ik vond het gewoon zalig. Geen stress, geen schreeuwerige leerkrachten, zon, zee, bergen,...alles leek voorhanden om een perfect zomerscenario neer te pennen.
Maar op 1 augustus viel voor mij reeds de eerste bom. Dat was het moment waarop ik me realiseerde dat de zomer eindig was en op 1 september de deuren des hel werden heropend.
Nooit heb ik teruggeblikt op mijn schooltijd als zijnde een mooie periode. Ik vond het een marteling, een noodzakelijk kwaad waar ik mij kranig heb doorgevochten.
Na vele jaren zeg ik nog vaak tegen mezelf: het is over, Stef. Je hoeft niet meer naar school. Om maar te zeggen hoeveel trauma's het met zich mee heeft gebracht.
Professioneel bloggen, het lijkt me wat. Je geld verdienen met iets wat je graag doet, goed kan en boven blijf je bespaard van urenlang fileleed. In Amerika ( hoe kan het ook anders) is dit ingeburgerd. Daar luistert men tenminste naar werknemers en hoe zij hun job willen organiseren.
Dit soort flexibiliteit mis ik in België. Hier verloopt alles volgens regels die je doen afstevenen op een zoveelste burn out.
Ik word gek van een 9-5 sfeer en zal alles doen om daaraan te ontsnappen. Misschien moet ik een lijstje maken van wat ik wil. Mijn eigen blog is reeds een feit, maar hoe verdien ik er mijn boterham mee?
Ook een eigen youtubekanaal lijkt me fijn. Ik heb de ambitie om professioneel te acteren en weet dat ik ervoor in de wieg werd gelegd. Door omstandigheden liep mijn leven tot hiertoe niet over rozen. Dus moet ik op zoek naar een creatieve manier om mezelf in de kijken te gooien.
Ik dacht aan een introductiefilmpje waarin ik beschrijf dat ik als kind en jongvolwassene van thuis uit niet de kansen kreeg die ik verdiende MAAR dat iedereen met een geloof, een brandend vuur,....op welke manier dan ook zijn dromen kan bereiken. Al wat ik nodig heb, is een camera, een spandoek en eventueel wat belichting.
In een tweede filmpje speel ik dan een personage, in een derde filmpje nog iemand en zo zal ik uiteindelijk kunnen inschatten wat aanslaat en wat niet. Een ambitieus idee volgens velen, maar och: als je niets doet, bereik je ook niets. Het is voor een acteur net belangrijk dat je de middelen gebruikt waar jij je goed bij voelt om in de kijker te staan en ik denk dat Studio Stef me op het lijf is geschreven.
U hoort nog van mij......( en bij deze besef ik dat het uitroepteken van mijn bejaarde PC niet meer werkt waarvoor mijn excuses)
Mensen die geen armoede kennen, hebben twee politieke mogelijkheden. Ofwel ( en meestal) stemmen ze voor een partij die het kapitaal beschermt, maar heel soms stemmen ze links. Vanuit het naïeve geloof dat hun partij het opneemt voor zwakkeren.
In de realiteit blijkt niets echt minder waar. Met een linkse stem lijkt hun geweten gesust. Maar laten we eerlijk zijn: socialistisch en sociaal staan mijlenver uit elkaar. Sterker: tal van hun maatregelen zijn ronduit asociaal. Iemand in grote geld- en woonnood heeft geen recht op inschrijving voor een sociale woning.
Waarom niet?
Men kijkt naar het inkomen van drie jaar terug. Verdiende je toen ( een heel klein beetje) teveel en belandde je intussen door omstandigheden buitenom je wil ( ziekte, ontslag,...) in de armoede, dan kan men "niets" voor je doen. De wet is de wet.
Salonsocialisten verklaren op zo'n moment dat de behoeftige niet echt behoeftig is en wanneer dakloosheid dreigt, kunnen zij er jammer genoeg niets aan doen.
Nu, met sociale woningen wordt nogal gesjoemeld. Vaak worden ze toegewezen aan gezinnen die de wachtprocedure konden omzeilen. Hoe ze het doen, het blijft vooralsnog een raadsel.
Maar hoeft iemand met een kritische blik ten opzichte van o.a. het vreemdelingenbeleid zich te excuseren? Moeten wij een scheefgelopen beleid blijven tolereren omdat niemand het aandurft om op te komen voor wat er werkelijk verkeerd liep?
Mensen veroordelen gedurig en projecteren hun eigen tekortkomingen op anderen.
Wat kan het jou schelen dat een loketbediende piercings heeft? Of een hoofddoek draagt? Zeker wanneer de service uitstekend verloopt? Heb je dan reden tot klagen?
Heeft elke dakloze zijn "misérie" zelf gezocht? Ken je het verhaal achter zijn lijden of bied je hem liever zelf onderdak?
En neem nu die werkloze die al eeuwen geen werk vindt. Zal jij hem helpen aan een job? Veroordeel je het feit dat hij een uitkering krijgt terwijl je zelf een villa en auto van papa en mama kreeg? Dat is eveneens "geld" waar je nooit voor hebt gewerkt.
En zekerheden zijn er niet, want de feiten die "jij" graag veroordeelt, kunnen morgen bittere ernst zijn. Ook voor jou. En waar sta je dan?
Omdat ik zelf sausjes wil maken, trok ik richting bioplanet. Daar vind je alle nodige ingrediënten om zelf een gezonde variant van je lievelingsdressing te creëren.
Zoals gewoonlijk was de sfeer erg verzuurd. Wat wil je? Een die hard biofan heeft meer oog voor zijn organisch geteelde appel dan voor zijn medemens die even voorbij wil met zijn kar. Sorry, excuseer, mag ik door? Doof misschien? Ik gaf het op en zou die rij later nog eens aan doen.
Opnieuw schrok ik mij rot van de belachelijk hoge prijzen. Des te meer omdat sommige onderzoeken aantonen dat bio niet noodzakelijk gezonder is dan Aldi. Moet ik het zien als een levenswijze en mijn laatste geld spenderen aan iets dat eerder naar commerce neigt? Met enige argwaan vulde ik mijn kar en begaf ik me richting kassa.
De drang om hierna den aldi te bestormen, was nooit zo groot. En dat deed ik ook. Een volle kar. Lekkere groenten, fruit, zelfs garnalen en zalm en toch een zeer bescheiden kassaticket. Zo hoort het, vind ik. De tijd dat ik ten prooi viel van een zoveelste lobbygroep ligt al eeuwen achter mij.
Ik ga voor gezond EN voor kwaliteit en dat hoeft niet het duurste te zijn. Mensen die toch graag meer betalen. Het probleem zit vaak niet in je portemonnee, maar in de omvang van je ego.
