Ik schrijf een blog over Brussel en weet niet waar te beginnen. Simpelweg omdat er zoveel te vertellen valt.
Mensen uit Vlaanderen herleiden Brussel tot een crimineel kwartier waar men geen Nederlands praat. Een feit of kortzichtige visie? De waarheid ligt zoals gewoonlijk in het midden.
Ik groeide op op enkele meters van de Brusselse grens. Aan de rand zoals men zegt. In Dilbeek. Mijn sociale leven speelde zich voornamelijk af in de grootstad. Ik liep school in Ganshoren en nadien in het centrum. Middagpauzes of vrije uurtjes werden steevast doorgebracht aan de beurs, grote markt, dansaertbuurt, het brouckèreplein, de galerijen,.....
Om nog maar te zwijgen van de megaplatenwinkels waar ik jaren heb versleten. Als muziekfreak was dit puur genieten. Het internet was nog niet ingeburgerd, dus moest je je laatste zakgeld wel spenderen aan nieuwe releases van je favoriete band. Muziek had toen nog iets magisch. Je kon "uitkijken" naar een CD, dingen die tegenwoordig maar een muisklik van je zijn verwijderd.
Echt onveilig heb ik mij er nooit gevoeld. Al voelt de ene buurt beter aan dan de andere. Dat is pure intuïtie want ik ben slechts één keer met criminaliteit geconfronteerd. Toen ik achttien was, liet ik pasfoto's ontwikkelen in een cabine aan het centraal station. Iemand vroeg me of ik hem geen geld kon lenen. Wanneer ik weigerde, bedreigde hij me met een mes. Uiteraard heb ik alles afgegeven. Het ging om een buit van hooguit honderd frank. Op klaarlichte dag, omgeven door massa's pendelaars. Nu goed, ik werd ook al in Gent bestolen.
Een ander opmerkelijk gegeven aan Brussel is de grote mix aan culturen. Einde jaren negentig had ik het gevoel dat er slechts enkele internationale bevolkingsgroepen waren vertegenwoordigd, maar intussen is de diversiteit toegenomen. Iets wat ik enkel kan toejuichen. Zovele mensen, zovele verhalen. Soms ook schrijnend, al leert dit je om zelf steviger in je schoenen te staan. Je leert dingen naar waarde te schatten en beseft dat vele verschillende mensen de wereld draaiende houden.
Waar nog wat vlamingen zich aan ergeren, is de taalbarrière. Officieel is Brussel tweetalig, maar vooral in kleinere zaken spreekt men geen woord Nederlands. Ook is men in aanwervingsprocedures vaak milder voor franstaligen op gebied van talenkennis. Ik heb zo'n periode gekend dat ik mij hier aan ergerde. Dat ik de puntjes op de "i" wilde zetten.
Maar uiteindelijk: ik sprak al heel vroeg Frans. Omdat ik in de buurt van Brussel school liep, werd de taal reeds aan het begin van de lagere school ingevoerd. Daarnaast spraken enkele familieleden een Brussels dialect waardoor ik al heel wat woorden had opgepikt. Het maakt me gewoon trots dat ik meertalig ben en wanneer een franstalige me een compliment geeft omwille van mijn goed accent doet dit geweldig veel deugd. Ik laat me misschien doen op dat gebied, maar word er alleszins gelukkiger van. Trouwens spreken hoe langer hoe meer inwoners wel een aardig mondje Engels.
Als late tiener ging ik op kot in Gent. En ook al waren er best leuke momenten. Nooit was er dat onmiskenbare thuisgevoel. Ik leek als het ware een toerist in andermans stad. De decascoop was geen kinepolis. De Veldstraat was geen Nieuwstraat. Pas wanneer ik terug in Brussel aankwam, dacht ik bij mezelf: finally, I'm back.
Het enige wat ik echt niet leuk vind aan Brussel is het verkeer. Rijden in Brussel is stresserend en allesbehalve ontspannend. Dus wanneer je de stad op een leuke manier wil verkennen, laat dan de auto thuis en neem de trein. Het bespaart je een pak kopzorgen.
Goed, kort samengevat: het "Brussel"-gevoel zal me nooit ontgaan. Toch geef ik toe dat er voor mij nog zoveel te ontdekken valt. Bepaalde buurten zijn me bekend en liggen me na aan het hart, maar ik ken lang niet elk restaurant, of elk pittoresk hoekje. Om maar te zeggen dat de stad zovele mogelijkheden biedt waar je van kan blijven proeven.
Amen ( ik kom nog wel eens op dit onderwerp terug)
