22 mei zal altijd een speciale dag blijven. Vorig jaar stapten Steffen en ik die dag in alle geheim in het huwelijksbootje. We hadden gedurende onze 14 jaar samen nooit de noodzaak gevoeld om een trouwboekje te ontvangen, maar door onze nakende verhuis naar Spanje kregen we toendertijd het advies om toch te huwen. Omwille van erfenis, bescherming van de kinderen en elkaar (wettelijk en financieel) besloten we het dan toch maar te doen, maar zonder al te veel poespas, op onze eigen manier. Het werd onze intieme dag, die toch heel speciaal aanvoelde. Nu, een jaar later, denk ik met veel liefde en plezier terug aan deze dag. Op dat jaar is er ook veel gebeurd. Het was een jaar van grote stappen, veel veranderingen, aanpassen en ontdekken. Het was vooral een jaar waarbij de spannendste rollercoaster ter wereld in het niets verdwijnt. Een lijst van woorden die voor altijd in mijn herinnering zitten als ik aan ons grote avontuur denk: inpakken, heel veel kartonnen dozen, camion laden, heel lange rit naar de zon, uitpakken, zweten, Spaans leren, bergen beklimmen (letterlijk en figuurlijk), zwemmen, integreren, tapas eten, nieuwe vrienden, taaldokter, Honey, Axarquia ontdekken, heel veel administratie, mañana, Viñuela, ... en ik vergeet er ongetwijfeld nog hopen. Na één jaar huwelijk en 11 maanden onder de Spaanse zon kan ik nu overtuigd zeggen dat dit avontuur een goede beslissing is geweest. Zoals in een eerdere post gezegd, waren de wintermaanden emotioneel zwaar, maar nu voelen we ons allevier meer en meer thuis en emotioneel stabieler. Ik blijf elke dag eindeloos dankbaar dat ik dit avontuur met de liefste man ter wereld mag beleven. Ik zou het met niemand anders willen... Te quiero mucho, mi amor! Lies x
