Het was gisterenavond een prachtige rustige avond.
De rede daarvan is dat ik me voorgenomen had om Romeo heel moe te maken. Wij zijn naar Veurne gereden en hebben heel het centrum rond gewandeld, het park en de "Sint Walburga" kerk. Die kerk is de moeite om te bezichtigen met vele schilderijen en beelden.
Ik heb daar foto' genomen die te zien zijn.
Het park er rond is heel mooi en gezellig met ook veel beeldhouwwerken, veel banken en een heuvel die over het park uitziet. Op de achtergrond is daar een stuk van het oude Veurne te zien.
Waar ik wel van verschoot, er zijn daar een paar vogelkooien, het heeft misschien een rede waarom er vogels opgesloten worden maar ik heb voorlopig niets kunnen vinden dat daar op wijst.
Daarna zijn we naar Oostduinkerke gereden om een grote strandwandeling te maken.
Op een terras hebben we een ijsje gegeten, lekker en fris want het was redelijk warm.
Dan zijn we onze kleindochter gaan ophalen die 2 nachten bij ons blijft, alhoewel ze zich niet meer op haar gemak voelt met Romeo, was gisteren gelukkig heel rustig. Ze kon dan eens praten met mij. Ieder kind heeft de Bomma nodig om hun hartje te luchten. Dat doet hen goed.
.
Door de heel grote wandelingen was Romeo heel moe, als we thuis kwamen gaf ik hem zijn medicijn voor "Alzheimer" hij is op de zetel gaan liggen en geslapen tot deze morgen 08U00.
Hij was zo moe dat hij niet gegeten heeft en zelfs geen slaapmedicijn genomen heeft.
Ik zal dat zeker nog herhalen.
Alle dagen zulke wandelingen gaat niet met de artrose aan mijn knie, maar ik zal het zeker nog doen.
Het salontafel is dus nog eens een avond mogen blijven staan en de draperie toe.
Wat van de vorige avonden niet kan gezegd worden, dan was het weer salontafeldans en als kers op de taart de draperie open, toe, open, toe...........
Vrijdagavond ging ik naar de badkamer en zag iets op de grond liggen zonder direct te zien wat het was.
Ik laat jullie raden, het was zijn tandprothese, die lag gewoon op de grond. Ik heb ze opgeraapt en in zijn potje gestoken.
's Morgens wist hij niet dat hij ze niet in had en heb ik hem verplicht van ze terug in te steken.
Romeo heeft nog zo iets plezant gevonden, al twee maal legt hij zijn vuil toiletpapier, van je weet wel wat, op de grond naast het wc.
Gelukkig heb ik een stoommachine zodat het na het kuisen terug hygiënisch is.
Onze dochter was hier vrijdag en ze wou wachten tot Romeo terug was van het dagcentrum. Zijn taxi zette hem af, hij komt binnen en trekt gewoon zijn broek uit zodat hij in zijn onderbroek staat.
Gisteren bij onze kleindochter van het zelfde, toen begon hij zelfs zijn broek al uit te trekken in onze hall. Voor onze kleindochter is dat ook vervelend, ze weet wel van Romeo zijn ziekte maar het is toch verschietachtig. Ze is 13 jaar, we denken wel al groot maar uiteindelijk nog half een kind.
De kleindochter was zo blij, dat we met ons tweetjes buiten konden eten.
Gezellig was het met dit goede weer en onze hond heeft er mee van genoten, goed rondgelopen tot hij ook moe was.
Ik hoop vandaag op een rustige dag want het is koers, Parijs - Roubaix. Ik zie dat wel graag maar het zonnetje wenkt ook, we zullen wel zien.
Eerst en vooral mijn was buiten hangen.
Gisterenavond hebben we gegeten;
Gekookte aardappels, gestoofd witloof en kippenschnitzel.
Met al dat gedoe eet ik minder, De kleindochter heeft goed haar buikje gevuld.
Donderdagavond zijn we op afspraak bij onze huisarts geweest, buiten de "Alzheimer" is Romeo gezond.
De dokter heeft wel gezegd dat ik naar mijzelf moet beginnen zien want dat ik er onderdoor ga.
Het is nu 10U43 Romeo is gelukkig terug gaan liggen.
Ik had gezegd dat we vanavond om 19U30 bij de dokter moesten zijn. Fout van mij, ik had dat nog niet mogen zeggen.
Hij heeft zich al zeker 8 maal uit en aan gekleed, schoenen, jas en alles.
Alhoewel we nog niet weg gaan.
Als het weer mee valt gaan we in de namiddag wel wandelen aan zee, maar nu is het nog te vroeg.
Gisteren avond was het weer gezellig, deze keer was het niet de salontafel maar de overgordijnen (draperie) die er moest aan geloven, open dicht, open dicht zeker wel 8 à 10 keer, als, het niet meer was.
Iets voor 22U00 stond hij recht van de zetel, ik dacht dat hij naar het toilet moest maar hij ging naar de tv, toen ik vroeg wat hij moest hebben of wat hij ging doen, was het antwoord; "de stekkers uit trekken de tv moet uit ik wil slapen".
Toen ik ging werken zou dat niet erg geweest zijn want dan ging ik alle dagen om dat uur slapen, maar nu in pensioen is het meestal rond middernacht.
Ik heb me er dan maar bij neergelegd, alles uitgedaan en gaan slapen.
Het is geen leven meer zo.
Het rare is dat hij 's avonds zo is, door de dag doet hij ook raar maar niet naar het agressieve.
Dinsdag hebben we een afspraak bij het O.C.M.W. omdat opname veel duurder is dan het pensioen.
De opname om een plaats te hebben weten ze niet hoelang dat duurt. Dat kan 3 à 4 maanden duren.
Die tijd heb ik dan om de kleindochter, die veel komt, te verwittigen en om nog langs te gaan met Romeo bij zijn zussen.
Gisteravond hebben wij voor het eerst dit jaar gegeten;
Verse Asperges, Gebraad, Gekookte Aardappels.
De foto van deze hond was onze vorige een American Stafford.
Gisteren ben ik met onze dochter gaan inlichtingen nemen en inschrijven voor een sociale woning.
Vermoedelijk zal het nog lang duren, want volgens die heer zijn er nog 700 wachtenden voor ons.
Hij heeft ons wel ingeschreven voor drie mogelijkheden waarvan een optelt volgens noodzaak en niet volgens nummer zoals gewoonlijk. Hoe meer je mankeert hoe rapper je binnen raakt.
Met Romeo zijn ziekte en artrose aan mijn knie hoop ik daar vlugger binnen te geraken omdat die woningen zijn aangepast aan de noden van 60+.
Dat zou volgens hem ook vlugger gaan.
Ik ben ook inlichtingen gaan nemen om Romeo te laten opnemen, we moeten nog wat papieren in orde brengen omdat de prijs van zulke opname veel hoger is dan zijn pensioen en ikzelf tenslotte ook nog moet kunnen leven.
Indien hij opgenomen wordt mag hij onder begeleiding altijd een dag weg zodat we nog altijd bezoeken kunnen afleggen.
Graag zou ik in het kort op bezoek gaan bij Romeo zijn zuster in de Ardennen en nog naar zijn zuster in Brussel.
Het was eigenlijk een lange vermoeiende dag maar ook een beetje ontspannend, want tussen twee bezoeken door hadden we tussen de middag 2 uren tijd en zijn ondertussen gaan Chinees eten.
Mijn dochter trakteerde.
Gisteren avond begon de miserie van de salontafel weer. Waarom? Ik weet het niet die staat er al 15 jaar!!!!!
Het wordt echt teveel. Ik ben altijd een optimist geweest maar hiervan krijg ik het zelf moeilijk.
Het is nu 10U50, hij is juist wakker maar de salontafel mag nog niet terug hoor.
Gisterenavond hebben wij een boterham met smeerkaas gegeten omdat Romeo in het dagcentrum 's middags warm eten krijgt en ik Chinees ben gaan eten.
Het is al enkele dagen dat ik niet meer geschreven had, gisteren had ik een lang verhaal geschreven en enkele foto's erbij gezet, maar die waren te zwaar en ik was alles kwijt. Ik probeer opnieuw maar heb de foto's kleiner gemaakt.
Woensdag 28 maart was ik jarig, mijn dochter had voor enkele verrassingen gezorgd, een mooie mand narcissen, een kaart met een stuk chocola in, en een bon om samen te gaan eten in "De wereld is klein" in Varsenare.
Zij heeft Romeo zijn haar terug wat deftig gesneden met de tondeuse, nu is het een coupe zoals bij de para's. Het kon niet anders omdat hij met de schaar zo kort stukken had uitgesneden.
Vrijdag j.l. hebben wij een echte lange wandeling gemaakt in Koksijde. Een stuk van de grote baan, zo langs de zee en verder de hele winkelstraat op en af.
Heel op ons gemak, het was lang geleden dat we zo een lange wandeling hadden gemaakt.
In Koksijde staat een nieuw kunstwerk, ik kon geen naam van het kunstwerk of kunstenaar vinden, daarom deze foto.
Zaterdag was het de bedoeling om terug hetzelfde te doen maar tot onze verrassing was de winkelstraat helemaal afgesloten en was er over de gehele straat bloemenmarkt. Gezellig was dat, die bloemen die zo goed ruiken en het weer zat mee. Randanimatie was er ook. dat kan je op de foto's zien. Het was een gezellige namiddag.
Onze kleindochter was op bezoek en die kon haar ogen niet geloven van haar Bompa. Broeken aan, broeken uit drie over elkaar. Ik kon het niet op mijn vingers tellen, hoe dikwijls hij het gedaan heeft. Hij had het erg. Hetzelfde was het met zijn schoenen, aan, uit, aan, uit, aan ........
's Avonds begon de salontafeldans weer. gelukkig was onze kleindochter al naar boven, want Romeo wordt dan wel redelijk agressief.
Zondag ging het redelijk kalm, maar gisteren was het heel erg. De salontafel moest er weer aan geloven, hij zei hetzelfde zoals altijd; Een tafel dient om te eten, ik ga hier mijn nek niet over breken, maar toen zei hij agressief als ge ze nog een keer terug zet breek ik jouw nek, rotzak. Sorry voor het woord, maar zo is het letterlijk. gezegd.
Ik ben er nu echt ernstig over aan het denken om hem te laten opnemen, want wat als het nog erger wordt?
Vanaf verleden week gaat Romeo twee maal per week naar het dagcentrum, dinsdag en vrijdag.
Vrijdag was voor mij een ietwat ontspannende dag, ik heb goed kunnen kuisen, bijna heel de gelijkvloers.
De kleine margrietjes plukt Romeo uit de tuin.
Vandaag dinsdag gaan we inlichtingen nemen en eventueel inschrijven voor een sociale woning. Hopelijk komt dat ook in orde. Gelukkig heb ik mijn dochter voor al die rompslomp van papierwerk, opzoeken en afspraken maken.
Gisteravond hebben wij lekker gegeten; Kastanjechampignons met gesneden kippenfilet in een pikant tomatensausje en gekookte aardappelen. Leeeeekker. Er gaat toch niets boven je eigen potje, restaurant is plezant voor zo nu en dan maar ik eet het liefst thuis of bij familie.
Deze week heeft Romeo het echt uitgehangen naar de agressieve kant.
De salontafel had het weer gedaan, dat is al enkele keren deze week. Dan zit hij op de zetel, zet zijn voeten tegen de salontafel en duwt ze met macht weg dat ze twee meter verder vliegt. Zijn woorden zijn ; Ik ga mijn nek niet breken voor jou, een tafel is om te eten en niet voor mijn nek te breken, al staat die er al 500 jaar. of nog erger; als ge ze terug zet zult ge wat beleven. Zijn woorden hebben dan ook een agressieve ondertoon.
Ik ben zo al enkele tassen kwijt. Ik moet dat dan direct bijeen vegen voor de hond zijn poten zodat hij er niet op trapt.
Nogmaals, ik wil Romeo zo lang mogelijk thuis bij mij houden, maar ik denk dat het zo niet lang meer kan duren. Ik wil niet iedere avond met schrik zitten. Het rare is dat hij dat alleen 's avonds heeft. Misschien is dat omdat ik, volgens het weer, te gaan wandelen aan de kust of te winkelen.
Vanaf nu gaat hij twee dagen per week naar het dagcentrum, dinsdag en vrijdag, dan zitten er iedere keer enkele dagen tussen dat ik, zoals nu aan de PC kan zitten en kuisen.
Romeo is een beetje geminderd met zijn baard af te scheren, maar nu heeft hij iets anders gevonden, een schaar.
Toen hij uit de badkamer kwam kon ik het niet geloven, hij had plukken haar afgeknipt.
Je kan het komisch bekijken en denken dat hij een punkkapsel heeft of minder, dat hij een chemokuur volgt (wat dus niet waar is) en plukken haar verliest.
Met deze actie had ik ook een beetje schrik en vraag me dan af of hij geen gevaar wordt voor zichzelf.
Morgen komt onze dochter zijn haar terug bijwerken, zo goed het kan.
Er zijn nog dingen hoor die ik niet wou schrijven maar toch ga doen nu.
Zo heeft hij al drie maal zijn grote boodschap achter gelaten op de koer, Daar staat (als tussenmuur) een metalen kast en daarachter had hij het gedaan. Ik moet zeggen dat ik het verschrikkelijk vind om zoiets te moeten opkuisen maar kan het ook niet laten liggen.
Ik weet wat mensen zullen denken, de hond, neen, ten eerste gaat die altijd op dezelfde plaats en ten tweede, het was veel te veel voor de hond.
Ik heb gisterenavond ontdekt waarom Romeo de avond voordien agressief was.
Hij liet de hond buiten, in de tuin en onverwachts kwam ik de keuken is.
µGroot was mijn verbazing toen ik Romeo met een fles alcoholische drank aan zijn mond zag.
Enkele dagen ervoor had hij ook gedronken en toen had ik al mijn drank weg gedaan, behalve enkele flessen, de duurste. Ik dacht van deze te houden omdat je enkele flessen toch kan in 't oog houden. Verkeerd van mij, maar nu is alles echt weg.
Als er iemand op bezoek komt en iets straffer wil drinken zal die persoon het zelf moeten meebrengen zolang Romeo nog thuis is.
Het wordt alsmaar moeilijker om alles in 't oog te houden of achter slot en grendel te zetten.
Op lange duur weet je zelf niet meer waar alles ligt.
Toen ik gisterenavond aan het koken was stond hij zoals gewoonlijk dicht bij mij. Hij leunde tegen het gasfornuis met een propere schoteldoek in zijn hand, je weet zeker al wat er gebeurde.
Jah, Die vod vloog in brand.
Gelukkig dat ik daar was en het direct in 't oog had.
Je kan mensen met Alzheimer echt niet alleen laten.
Deze morgen kwam hij weer met onze huwelijksfoto in kader. Dan moet ik die vastnemen en zeg ik dat het ongeveer al 55 jaar geleden is.
Gisteren en vandaag heb ik veel postkaarten via postcrossing ontvangen.
Dinsdag;
1 van Duitsland, 1 van Tsjechië, 2 van USA en 1 van Canada.
Vandaag woensdag;
2 van Duisland,1 van New Mexico, 1 van Nederland.
Het is plezant vooral de mooie postzegels. Van USA was er een zegel van President John Kennedy en een van Alzheimer. Die vond ik heel speciaal vooral omdat niemand in die club weet dat mijn man Alzheimer heeft. America heeft heel mooie postzegels vooral van geschiedkundige figuren, mensen die iets voor USA betekent heeft.
Hij was al de hele dag lastig en weer heeft hij zijn scheermachine kapot gemaakt. Hoe hij het doet weet ik niet maar hij steekt iets van binnen uit naar buiten door de bescherming van de ronde scheermesjes, zodat het een gat is en langs buiten een grote braam.
Hij scheert zich daarmee, met het gevolg dat heel zijn kin open wonden heeft.
Ik heb het nog maar eens weggesmeten en heb al een nieuwe. Gelukkig kun je in "Action" goedkoop kopen wan ieder scheerapparaat gaat maar enkele maanden mee.
Ik heb hem gezegd dat hij het nog één maal per dag kan gebruiken. Ik stop het weg.
Zijn haarcoupe juist van hetzelfde, daar gaat hij met zijn scheerapparaat over en het steekt langs alle kanten.
Ik moet onze dochter nog eens vragen om zijn haar met de tondeuse bij te werken dat het heel kort is.
Gisterenavond laat rond 23U00 (denk ik) liet ik de hond in de tuin en ik hoorde een abnormaal geluid uit de living komen.
Romeo had het salontafel op een nogal heftige manier naar de andere kant geschoven. Hij heeft ze zeker 6 maal verhuisd en ik iedere keer terug gezet.
Dat was de eerste keer dat hij toch wel agressief was en riep "Als ik mijn nek breek ga ik niet meer werken"
Werken??????? Hij is al 18 jaar op pensioen.
Na al dat gerommel gingen we dan toch slapen en toen ik "slaap wel" zei kreeg ik als antwoord "kus mijn kl?ten"
Toen ik het hem vertelde deze ochtend kon hij het niet geloven.
Weten die dan echt niets meer!!!!
Deze morgen zijn ze Romeo met patiënten vervoer komen halen.
Die waren ongeoorloofd laat. Het was 09U30 terwijl er op de papieren staat rond 08U45. Dat het kan schommelen dat weet ik. Op de baan is het niet elke dag hetzelfde.
Toen ik aan de chauffeur zei, het is laat, kreeg ik zelfs geen antwoord. Van vriendelijkheid gesproken!!!!
Nu is mijn vrije dag bezig, ik had het nodig na gisteren. Na mijn verhaal ga ik even bij onze hond zitten en dan kuisen.
Ingeval Romeo zou agressief worden en blijven zie ik het niet meer zitten om mantelzorger te blijven. Ik zeg nog, ik wil Romeo zo lang mogelijk thuis houden, maar wel zo dat ik geen angst moet hebben.
Soms is hij ook heel lief hoor.
Geen bloem is veilig als Romeo passeert.
Eerst waren het sneeuwklokjes, nu, krokusjes en paasbloemen. Hij plukt die en geeft die aan mij.
Als hij met de hond speelt in de living en hij komt voorbij de kast, neemt hij onze trouwfoto vast, wrijft er met zijn vinger over en laat ze aan mij zien.
Het enige dat hij nog in zijn schuifje houd, (al de rest heeft hij weg gedaan) zijn kleine oude foto's van onze drie kinderen, onze trouwfoto, een foto van mij +- 55 jaar geleden, een van hem toen hij bij het leger para was en een van onze hond.
Deze foto's neemt hij regelmatig vast om te zien en dan geeft hij ze aan mij om ook te zien. Je ziet wel dat hij dan aangedaan is.
Dat zijn dan nog mooie momenten waarvan je ziet wie er belangrijk is in Romeo zijn leven.
Romeo heeft ook voor Alzheimer zich niet kunnen neerleggen bij het ouder worden.
Romeo heeft één keer wakker geweest om zich goed te dekken, hij had het koud.
Vrijdag was er in "De Zonnebloem" in Veurne een ontbijt om te mantelzorgers een hart onder de riem te steken.
Wel, dat is goed gelukt.
Het was voor ons de eerste keer dat wij aan zoiets deelnamen en het is zeker voor herhaling vatbaar.
Alles was daar, verschillende koffiekoeken, allerhande pistolets of ovenkoeken, croissants, hesp, kaas, verschillende soorten boter, alle soorten zoet beleg, speculaas, cakejes, koffie, chocomelk, alle soorten fruit. Ik zal zeker nog dingen vergeten zijn want je mocht aan iets denken en het was daar.
Het was een dikke proficiat voor de mensen die het georganiseerd hebben. Het is zeker voor herhaling vatbaar.
De tafeldekking bracht bij mij nostalgische gedachten naar boven.
Wij hebben vroeger ook vele feesten georganiseerd en de tafels werden ook zo aaneen gezet.
Van alles hebben wij gedaan; Valentijn, Moederdag, Franse avond, Zigeuneravond enzovoorts.
Nieuwjaar, dat was een specialleke, zowel de voorbereidingen, garneringen, mis en plats, en het opdienen.
Hard werken maar in de sfeer van feestdagen voelt ge U ook zo.
Als ik iemand kwets met een foto, laat het me weten en ik verwijder ze.
Dit is de tweede poging. Ik had mijn verhaal opgeschreven en niet gesaved omdat het nog niet helemaal klaar was. Mijn pc is dan in slaapstand gegaan en ik heb er niet bij stil gestaan dat alles dan weg zou zijn. Spijtig, nu moet ik helemaal opnieuw beginnen.
Dinsdag jongstleden zijn we op bezoek geweest bij mijn schoonzuster in Brussel. Ik probeer vanaf nu regelmatig naar een van zijn twee zussen op bezoek te gaan zolang Romeo hen nog erkent.
Op de baan was het goed rijden, we zijn om 10U00 vertrokken en aangekomen rond 12U00. Het was net of er alleen goede chauffeurs aan het rijden waren. Het was heel druk en toch voelde ik het veilig aan.
Groot was onze verbazing toen we aankwamen dat haar oudste zoon en zijn vrouw ook op bezoek waren. Die had al eens op FB geschreven dat hij er ook eens zou zijn en nu was het zover. Wij waren echt blij, het is altijd gezellig bij de familie.
Het eten, dat was ook een verrassing:
Jaren geleden toen ik de eerste maal ging kennismaken met Romeo zijn zuster had zij lamsbout gemaakt. Ik had dat nooit gegeten dus haalde ik mijn neus op. Ik moet eerlijk bekennen dat het toen heel lekker was. Met veel lookteentjes in de bout, lekker.
Na de begroeting met iedereen was er;
Aperitief;
Gevulde pech;
Lamsbout, witloof, gekookte aardappelen;
Chocolademousse en koffie.
Na veel bijpraten en lachen was er nog rijsttaart, koffie en pralinen.
Het was eigenlijk een eetfestijn met aangename conversaties en mensen.
Voor we vertrokken rond 16U30 wilde ik dat Romeo nog naar het toilet ging, want het is toch een nog ongeveer 2 uur rijden.
Romeo ging naar het toilet en ik praatte nog wat met de familie maar toen ik vond dat hij zolang weg bleef ging ik zien, Romeo had zich helemaal ontkleed en zat naakt op het toilet.
Ik denk, met het zien van dat wit bad dat hij aan het bad in het dagcentrum dacht, en zich dus ontkleedde om erin te gaan.
Ik denk dat, anders heb ik er geen verklaring voor.
Na alles dus terug in orde te hebben zijn we dus terug vertrokken, de weg was even goed alleen de ring van Brussel, daar was de spits natuurlijk al bezig, daar was het stapvoets rijden. Rond 19U00 waren we thuis.
De hond was weer zo blij dat we thuis waren. Men mag zeggen wat men wil maar een dier in huis is een rijkdom die je hebt, zij geven onvoorwaardelijke liefde.
Ben je mooi of lelijk, dik of dun, klein of groot, oud of jong, eender wat, voor dieren heeft dat geen belang, die liefde is echt.
Deze week heeft Romeo wel enkele malen zoals gewoonlijk de dag met de nacht verwisselt en het gebeurt altijd rond 16U00 en 04U00. hoe raar het ook klinkt.
Rond 16U00 trekt hij dan ineens de draperie dicht, want het is slapen tijd en om 04U00 's nachts staat hij op, doet zijn schoenen aan en vraagt naar waar wij gaan. Soms staat hij dan op, steekt het licht aan en zegt; wij zijn thuis.
Ik blijf het een rare ziekte vinden.
De laatste twee nachten, daar wil ik voor tekenen. Hij heeft die nachten helemaal door geslapen, Zaaaaaaaaalig was dat.
Volgende maand gaan we naar zijn zuster in de Ardennen. Die trip is eens zo lang en omdat we onze hond hebben is het voor ons geen optie om ergens te overnachten en hem alleen te laten. Dat kan ik niet.
Alcohol, wat brengt dat met zich mee. Ik heb in de keuken een open barkast staan, die staat vol met van alle alcoholische dranken die wij in de loop der jaren gekregen en gekocht hebben.
Daar wij niet echt drinkers zijn heb ik daar met Romeo zijn ziekte niet aan gedacht dat hij daar altijd aan kan. Het valt niet meteen op dat hij daar iets aanvangt omdat de hond zijn snoepjes ook in die kast liggen.
Het had bij mij een belletje moeten laten rinkelen omdat daar in dat hoekje lege colaflessen en fruitsapflessen stonden op verschillende tijdstippen die ik er niet gezet had. Nooit heb ik maar een seconde gedacht dat Romeo van de alcoholische dranken zou drinken omdat hij niet drinkt, sporadisch ja, als het een verjaardag, kerst enzovoorts feest is.
Ik weet niet wat hij gedronken heeft want die flessen worden bijna niet gebruikt laat staan dat ze gemarkeerd zijn. Dus, ik weet het niet, een fijt is dat hij niet meer kon spreken of op zijn benen staan.
Ik heb hem geholpen om in de zetel te gaan liggen maar wat later wou hij naar het toilet, weer ben ik mee gegaan om de deuren te openen en het licht aan te steken
Op een gegeven moment, voor hij op het toilet had geweest lag hij ineens op de grond. Ik kreeg hem niet recht met alle moeite geprobeerd, maar het ging niet op geen enkele wijze.
Je kunt al denken wat, ik heb als laatste redmiddel mijn oudste zoon gebeld, die is direct gekomen, maar dan moest hij nog naar het toilet.
Hoe zat hij ook was en Alzheimer patiënt is, was hij geneerd om zijn broek uit te laten doen. Hij houde zijn slip vast voor zijn piemeltje. Dus, dat wist hij dan toch, zo fier was hij nog. Uiteindelijk heb ik, terwijl mijn zoon hem vast hield een andere slip en piamabroek aangedaan.
Mijn zoon heeft hem dan naar de zetel gebracht zodat hij terug kon liggen.
Gelukkig dat mijn zoon niet te ver woont en altijd direct paraat als het nodig is. Toen hij naar huis ging heeft hij me op het hart gedrukt om te telefoneren als er iets is, eender welk uur.
Op deze punten ben ik blij met al mijn kinderen en ook mijn schoondochters.
Nu ligt hij goed te slapen maar heeft ondertussen wel al wakker geweest, ik heb de tv uit gezet en zit hier in het donker aan de pc mijn verhaal te schrijven.
In de keuken leg ik het fruit uit het zicht omdat Romeo heel de tijd ligt appelsienen te pellen, bananen die nog helemaal groen zijn te pellen.
Hij mag alles hebben maar met mate.
Ik had daar ook mango's gelegd die nog wat moesten rijpen, je weet het.
Ik was aan het koken en zoals altijd stond Romeo achter mijn rug te zien. Ik ga even naar de living om te tafel te dekken en toen ik terug in de keuken kwam, was hij al de 2de mango aan het pellen. Toen ik vroeg wat hij aan het doen was, zei hij, petatten aan 't schellen. Twee mango's weg want ze waren niet rijp en als je dat laat liggen worden ze bruin.
Vandaag was mijn jongste zoon jarig, spijtig als we zo moeten telefoneren, want door de dag werkt hij dus we bellen hem 's avonds, toe het kwaad met de alcohol was geschied.
Een Alzheimer patiënt in huis hebben is een full time job.
Toen Romeo daar lag en ik hem nog probeerde recht te helpen heb ik echt aan de verzorgers in tehuizen moeten denken. Het is dan ook normaal dat ze andere methodes gebruiken zoals Pampers, medicijnen om regelmatig naar het toilet te gaan zodat ze geen diarree krijgen. Als ik dit nu allemaal zie en meemaak denk je toch helemaal anders aan de verzorgers/verpleging.
Gisteren is Romeo naar het dagcentrum geweest, we hebben een boekje waar we langs 2 zijden kunnen schrijven wat belangrijk voor de andere kant. Dat kan gaan over medicatie, als Romeo lastig wasis.
Er was niets speciaal te schrijven of te lezen, alleen dat ze hem in het bad gezet hebben.
Gisteren hadden mijn dochter en ik een afspraak met een sociale assistente omdat Veurne zelf ook een steun geven aan Alzheimer patiënten van 20. dat toont niet veel, maar vele kleintjes maken een groot. Tot nu is het dan 130 plus 20. We moeten volgende week nog afspraken nakomen maar dat laat ik dan wel weten. Er zijn nog dingen waar we hulp kunnen voor krijgen.
Maandag heb ik via "postcrossing.com " 1 postkaart gekregen van USA, gisteren 2 kaarten, 1 van Tsjechië en 1 van Groot Brittannië, vandaag ook 2 kaarten, 1 van Belarus en 1 van Duitsland. Het zijn mooie postkaarten maar vooral mooie postzegels.
Romeo heeft rustig geslapen. Na het dagcentrum is hij moeër als gewoon thuis. Daar worden ze bezig gehouden.
Als er iemand telefoneert en Romeo heeft een slechte dag is het raar. Hij kan zelf niet overweg met de telefoon dus bel ik en geef dan de telefoon aan hem en zeg bijvoorbeeld "het is je zuster (Naam)" hij vraagt hoe het gaat en zegt bijna altijd "ik zal Bomma geven". Raar hé!
Wij zijn nu afgesproken volgende week woensdag, dan rijden we naar Brussel. Zij kan heel goed koken ik zie dus uit naar het bezoek en natuurlijk ook het eten.
Deze week zijn mijn kinderen geweest zoals afgesproken.
Dat deed goed.
Het ging over de kosten die de ziekte meebrengt en ze alle drie bereid zijn om te helpen indien nodig, zowel financieel als een helpende hand.
Mijn dochter helpt mij al met opzoeken waar het kan, waar ik recht op heb, zowel financieel als hulp thuis. Zij had haar kleinkind bij, ook een mooi en schattig kind.
Mijn oudste zoon doet het dringende handwerk dat nodig is zoals vandaag, dat vertel ik verder.
Mijn jongste zoon woont te ver, die steunt mij telefonisch en zegt iedere keer dat hij wil komen om groter werk te doen, zoals de zolder en de garage opruimen en kuisen. Hij en zijn vrouwtje hebben ons tuinhuis al komen opruimen, naar het container rijden met het geen weg mag en de rest allemaal gesorteerd terug in het tuinhuis zetten na het gekuist te hebben.
Mijn jongste zoon had zijn gezinnetje bij en als je ze al enkele maanden niet gezien hebt doet dat goed.
Mijn zoon is gelukkig met zijn gezinnetje, dat zie je zo, hij heeft dan wel een vrouwtje zoals hij een nodig had. Mijn kleindochter is een echt mooi meisje met( mooi blond haar met bekken.
Ik weet wel dat een grootmoeder haar kinderen en kleinkinderen altijd de mooiste en de beste vind, maar ik meen het wel echt.
Mijn oudste zoon deed terwijl dringende klusjes.
Ik had een bevroren leiding, gelukkig was het maar de waterdarm naar de wasmachine die bevroren was
Het slot van onze voordeur zat vast die heeft hij kunnen repareren zonder extra kosten, de deur gaat nu zo gemakkelijk, dat ik twijfelde of het wel sloot. Ik heb enkele keren geprobeerd en ja hoor, het slot gaat nu vanzelf
Vandaag is hij geweest om een nieuwe darm aan te sluiten en dezelfde avond heb ik gebeld om te komen omdat Romeo soms de deur van de living op slot doet langs de kant van de living en dan krijg ik ze langs de keuken niet open. Ik ben bang dat Romeo niet meer weet hoe hij het moet open draaien en ik langs de andere kant niet kan helpen. Hij komt vandaag voor de 2de keer naar ons om te zorgen dat Romeo de deur niet meer kan op slot doen.
Ik ben eigenlijk een gelukzak met zulke kinderen en schoondochters want zij moeten toch ook elke keer akkoord zijn.
Rond 3U00 hoor ik de velcro van zijn schoenen. Ik vraag wat hij aan het doen is en het antwoord was heel simpel, "ik doe mijn schoenen aan!!!
Romeo moest ze van mij terug uit doen omdat het nog te vroeg is en nog nacht.
Rond 5U00 hoor ik hem weer, toen ik vroeg wat er was, was zijn antwoord; ik ga opstaan.
Voor mij was het normaal dat we nog wat bleven slapen. Uiteindelijk heeft Romeo geslapen tot iets na 9U00.
Wij zijn in pensioen en moeten niet zo vroeg op.
Dat was beter, toen hij wakker werd, stond zijn ontbijt en warme koffie klaar samen met zijn medicamenten.
Voor iedereen, (denk ik) moet het vervelend zijn als de Alzheimer patiënt dag en nacht niet meer uiteen kennen, het is voor ons moeilijk te begrijpen omdat dag licht is en nacht donker.
Wij zien dat natuurlijk ook aan het uur, maar daar letten zij niet op.
Tijdens de dag gaat het redelijk goed.
Gisterenavond laat hadden we pech.
Ik ging naar de badkamer die op het gelijkvloers is en ik dacht water te horen lopen.
En ja hoor, ik ging naar de garage en van onder het wasmachine liep het water volop.
Mijn zoon opgebeld en die zei waar ik het water moest afsluiten want ik vond het te laat om nog te komen repareren, het was al 23U00, dat heb ik ook gedaan.
Gelukkig had ik mijn bad te vol laten lopen en had ik er 3 emmers uitgeschept. Dus we konden wel het wc doorspoelen.
Mijn oudste zoon heeft vanmorgen gezorgd dat we terug water hadden.
Wij hadden geluk, het was de waterdarm naar het wasmachine die bevroren was. We hebben dus geen kosten aan de waterleiding.
Deze nacht was super, eindelijk gerust kunnen slapen.
Helemaal gerust ben je natuurlijk nooit. Het minste dat je hoort gaan je ogen open. Maar toch voor veel nachten zoals vannacht wil ik tekenen.
Gisteren was onze dochter op bezoek ze kwam haar nieuwe wagen tonen die ze gekocht heeft. Mooi en groot. Het is goed gevoel als je ziet dat je kinderen vooruit gaan.
Ik denk dat het vandaag weer geen wandelweer is, het is overtrokken, heel koud (nu -5°C) en er viel wat poedersneeuw. Om te wandelen is dat nog niet zo erg, maar die sterke wind, dat is teveel.
Gisteren heb ik via "Postcrossing" 3 postkaarten ontvangen, een van Nederland, 1 Van Duitsland en 1 van Rusland.
Is een leuke hobby, toch zeker wel als je niet echt meer weg kan, dan moet je wel andere bezigheden zoeken. Je verzamelt mooie kaarten, postzegels en soms hou je er een vriend/in aan over.
Ik heb enkele dagen niet meer geschreven omdat mijn kleindochter er was in het weekend. Jah, dan is mijn laptop in gebruik door haar.
Gisterennacht was Romeo onrustig, enkele keren opstaan, gaan liggen.
Om 4U30 ongeveer werd hij voor de laatste keer die nacht wakker, stak het groot licht aan en zei dat hij honger had. Ik ben dan boterhammetjes gaan smeren en een decafeïne koffie gemaakt.
Als hij dat op had ging hij liggen en viel hij uiteindelijk in slaap.
Gisterenavond vroeg hij of ik wist waar onze ouders woonden. De mijne en ook die van hem zijn al lang overleden. Ik vertel dan dat die van hem in de Ardennen liggen en waar die van mij.
Dinsdag is een beetje mijn rustige dag omdat hij dan naar het dagcentrum gaat. Er moet daar iemand zijn (ik noem haar maar Ria) hij vroeg of ik die kende. Neen, ik ken die niet. Dan vroeg hij of onze dochter Ria noemde. Neen, zij heet zo niet.
Deze nacht was redelijk rustig.
Het is moeilijk te begrijpen dat iemand dag en nacht niet kan onderscheiden, soms doet hij in de namiddag, bij klaar lichte dag, de draperie dicht omdat we moeten gaan slapen en dan zoals gisterennacht dat hij honger heeft, is het dus voor hem dag.
Alhoewel wij iedere avond warm en vers gekookt eten, behalve dinsdag omdat hij dan in het dagcentrum gekookt eet 's middags.
Ik merk wel dat Alzheimer patiënten een vaste structuur moeten hebben thuis.
Bij ons is dat; 's morgens boterhammetjes of sandwiches met choco en koffie voor hem.
's Middags; Boterhammen met een verse tas soep of met vleeswaren of kaas en koffie.
's Avond; warm en vers gekookt; aardappeltjes, vlees en groenten.
Als wij ergens zijn en 's middags gekookt eten, (wat voor mij een feest is, vooral als ik bij mijn schoonzusters kom. Zij houden altijd rekening met wat ik graag eet en ik dan die dag niet kook) Als we dan thuis komen bak ik enkele eieren, dat eet Romeo ook nog graag.
Romeo doet ook veel na, als we auto rijden en ik neem mij gordel, pakt hij die van hem ook. Doe ik hem uit, hij ook.
Ga ik koken is hij altijd te dicht bij mij in de keuken. Ik heb graag dat hij is waar ik hem kan zien zodat hij niets aanvangt. Hij staat dan altijd vlak achter mijn rug, een beetje onveilig vind ik.
Als we 's avonds tv zien speelt hij een beetje met de hond rond de tafel, maar soms staat hij stil, te zien naar mij vanuit een donker hoekje en dat heb ik niet graag. Het geeft me een onveilig gevoel. Alhoewel hij nooit iets gedaan heeft of gewelddadig is, het is maar een gevoel bij mij.
Ik voel me dan ook soms echt moe en moet moete doen om bij tv mijn ogen open te houden. Maar, ik kan niet gaan liggen voor hij het doet.
Het is natuurlijk niet altijd kommer en kwel, wij gaan met mooi weer dikwijls wandelen aan zee, op de dijk of in de winkelstraat. Wij doen ook samen de boodschappen, Romeo rijd met het winkelwagentje en ik vul het.
Thuis laad hij de zakken mee uit de wagen en leegt ze mee, maar legt alles op tafel omdat hij niets meer weet liggen. Ik sorteer alles dan.
Ga ik afwassen, komt hij altijd afdrogen, nadien zet ik dan alles op zijn plaats.
Dat zijn dingen die hij blijft doen alsook het vuil van onze hond opscheppen uit de tuin en weg doen.
Romeo wil ook al een paar weken het gazon maaien, maar dat kan natuurlijk nog niet, maar dat beseft hij niet meer.
Gisterenavond was ik tv aan het zien en hoopte op een rustige avond zoals de laatste dagen gat, maar het moest er een keer van komen dat het moeilijker gaat.
Romeo ging liggen, stond recht, nam zijn schoenen, deed zijn peignoir uit, terug aan, ging liggen enzovoorts. Wij zijn uiteindelijk om 00u30 gaan liggen, omdat ik zei dat alles, tv en het licht, uitging en we gingen slapen.
Hij heeft dat begrepen.
Ik heb nog wat wakker gebleven en in het donker aan het luisteren geweest of hij niets deed, maar neen, het was wat later als normaal dat we onze ogen sloten, maar al bij al een goede avond.
Het was wel vermoeiend, nu is het 8u00 en slaapt hij nog goed natuurlijk.
Met broodjes moet ik oppassen. Als ik in de keuken koffie aan het maken ben of nog even bezig en ik kom terug in de living zijn alle, maar alle broodjes, pistolets of sandwiches helemaal plat gedrukt, en met volle macht hé. Je kan ze dan niet meer opensnijden omdat hij zo hard gedrukt heeft.
Een ding is zeker, die zieken hebben veel macht hoor.
Die broodjes zijn gelukkig niet verloren, wij hebben in de tuin veel vogeltjes en nu met de koude komen ze meer eten. Dat is ook nog plezierig om te zien. Er staan hier ook 2 vogelbadjes.
Deze middag komen de kinderen alle drie om over hun pa te spreken, ik zie er tegen op uitschrik dat er dingen gaan gezegd worden, zoals "naar een home voor Alzheimer gaan".
Indien hij dit begrijpt is het net of ik hem weg wil, en dat is zeker niet het geval. Integendeel, ik probeer hem juist zolang mogelijk hier te houden.
Mijn dochter heeft van alles opgezocht wat mijn rechten en plichten zijn als mantelzorg.
Ikzelf heb gelezen dat "Veurne" maandelijks 20 geeft voor een mantelzorg, niet veel, maar alle beetjes helpen.
Romeo is al enkele dagen en nachten rustig, wat niet wil zeggen dat het plezant is, neen, dat is het niet.
Ik let ook echt op de uren van zijn medicatie.
Romeo hoort alles, alhoewel hij niet goed hoort, als ik me beweeg is hij er. Zelfs als hij slaapt en ik naar het toilet ga, zit hij recht tegen ik terug ben. Ik ben heel stil hoor, maar niet stil genoeg.
De hond mag bewegen zoveel hij wil, daar reageert Romeo niet op.
Hij heeft nog andere trekjes, tegenwoordig staat hij altijd in donkere hoekjes te kijken. Zelf kan ik hem niet zien staan omdat hij een donkere peignoir draagt.
Als ik in de keuken kook, staat hij vlak achter mij wat eigenlijk niet echt een gerust gevoel geeft. Je bent tenslotte met hete potten en pan op het vuur bezig.
Alzheimer is een rare ziekte met rare trekjes, spijtig dat ze niets van medicatie vinden. Het is wel begrijpelijk want hetgeen weg is, is weg. De medicijn giganten zijn gestopt met onderzoeken, ze vinden niets tegen Alzheimer. Zoals we allemaal weten stoppen ze niet omdat ze niets vinden, maar omdat ze er niks aan verdienen. Als ze nog maar een schijntje van kans maakten om iets te maken waar ze miljoenen kunnen mee verdienen, zou het niet lang duren.
Gisterennamiddag hebben we even gaan wandelen langs het strand, maar dat was kort, de wind was zo koud dat het niet te doen was, nog even gewinkeld en terug naar huis dan maar.
Nu de zon al enkele dagen schijnt wil Romeo altijd maar het gras maaien, maar de tijd is daar nog niet voor en dat begrijpt hij niet.
Jaja, er zijn enkele dingen die hij wel goed onthoud, hij heeft altijd het gras gemaaid, de hond zijn vuil in de tuin opgekuist en de afwas afdrogen.
Dat zijn 3 dingen die hij nog altijd doet. Raar hé!!!
Als ik iets doe en hij heeft interesse, dan laat ik hem wel helpen hoe verkeerd hij het ook doet en heb ik soms 2 keer werk. Maar hij voelt zich dan misschien nuttig? Ik weet het niet, een feit is dat het beter is van een beetje bezig te zijn en niet de hele dag op de zetel en tv zien.
Toen verleden week onze dochter op bezoek was vroeg ik Romeo hoe ze noemde en hij wist haar naam niet.
Deze namiddag gaan we wat kuisen. Romeo mag mee stoelen verzetten, of de hond uit de weg houden als ik dweil, Met de hond is hij graag bezig en van met de hond te spelen wordt Romeo ook moe
Het is al enkele dagen geleden dat ik geschreven heb, dat is omdat het nu redelijk goed gaat met Romeo.
Ik heb nagedacht wat er kan verbeterd worden want ik deed ook fouten zoals de medicatie niet altijd op hetzelfde uur geven.
Ik heb wel echt bezig geweest om zijn medicatie op dezelfde uren te geven en dat helpt.
Ik gaf zijn pillen te laat en dan was Romeo al lastig aan het doen. Dat deed bij mij een belletje rinkelen, ik geef nu zijn medicatie voor "Alzheimer" om 16u00 en zijn slaapmedicatie om 21u00.
Dat ik het verkeerd deed kwam omdat 2 verschillende specialisten van Alzheimer andere uren gaven, de ene zei 's morgens en de andere 's avonds en dat begrijp ik ook niet. Ik doe het nu zoals ik ondervonden heb dat het beste is voor hem en voor mij.
Om te slapen hetzelfde, vroeger gaf ik die medicatie aan hem als ik ging slapen, de ene keer 23u00, dan weer 22u00 dan was het weer 00u00, het was volgens wat ik graag zag op tv. Nu let ik echt op het uur en hou me daarbij, 21u00.
Ik weet dat ik daar nonchalant in was maar dat is verleden tijd. Als het uur zo belangrijk is moet ik me daar aan houden.
Met dit goede weer probeer ik ook altijd te gaan wandelen met hem, vooral in de namiddag, en dat doet goed, Romeo is dan moe als hij thuis komt, maar is ook frisser van geest, niet genezen hé, dat zou te gemakkelijk zijn. Maar we halen de winkelzakken uit de auto, sorteren dat, leggen het op zijn plaats.
Het sorteren kan Romeo niet meer, hij weet de simpelste dingen niet meer liggen.
Als we afwassen; ik was af, Romeo droogt af.
Hij weet niets meer liggen, het bestek legt hij opeen en ondereen in de schuiven of de verkeerde schuiven. De grote stukken kan hij zelfs aan de muur niet meer op zijn plaats hangen, zoals pollepels, vleesvork, schepspaan, broodplankjes, dat kun je zien waar die hangen toch is het altijd verkeerd.
In het begin maakte ik me kwaad, maar ondertussen besef ik dat het geen zin heeft, dus, na de afwas leg en hang ik alles terug op zijn plaats. Twee keer werk maar hij is wel bezig geweest.
Wat heeft dat goed gedaan, ik heb de hele nacht kunnen slapen. Romeo heeft de hele nacht geslapen en rustig geweest. Hopelijk komen er zo nog vele nachten.
Vrijdag heb ik bericht gehad dat de mantelzorg goed gekeurd is en ik er recht op heb vanaf april. De eerste keer wordt gestort op 25 april en is 130. Ik ben er blij mee want alle beetjes helpen.
Deze voorbije nacht was weer een nacht om vlug te vergeten.
Tot 4u30 heeft het geduurd voor we gingen slapen. In die tussen tijd heeft Romeo, nog 2 keer gegeten, iedere keer 4 sneden brood met choco en 3 keer koffie moeten hebben. Dat was dus na het gekookt avondeten.
Het is echt zwaar soms, maar je hebt heel je volwassen leven samen geleefd met goede en slechte tijden, 3 kinderen groot gebracht en nu kan ik het niet over mijn hart krijgen om hem al naar een tehuis voor Dementen te brengen. Het doet me denken aan groot huisvuil dat je buiten zet.
Ik weet dat het toch zal komen hoor, maar ik ga eerst al beginnen met 2 dagen in het dagcentrum.
Zaterdag hebben mijn kinderen hier afgesproken om af te spreken hoe het in de toekomst verder moet.
Ik zie vooral uit naar mijn jongste zoon, zijn vrouw en kind, het is al even geleden dat we hem gezien hebben. Mijn schoondochter wou eigenlijk niet komen omdat ze dacht dat het tussen ons en de kinderen gaat, ik kan haar begrijpen, maar ik zou zo graag mijn kleinkind nog eens zien.
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
 "Embarassed"){kind=icon}
Met broodjes moet ik oppassen. Als ik in de keuken koffie aan het maken ben of nog even bezig en ik kom terug in de living zijn alle, maar alle broodjes, pistolets of sandwiches helemaal plat gedrukt, en met volle macht hé. Je kan ze dan niet meer opensnijden omdat hij zo hard gedrukt heeft.
