Gisteren heb ik een gesprek gehad met de hoofdverpleegster. 

Ik ben niet akkoord dat alle mannen aan één kant zitten en Romeo alleen aan de vrouwenkant. 

Dat is voor hem niet bevorderlijk bij de integratie in de gesloten afdeling. 

Ze gingen het niet meer doen, ik heb het haar tegen de verpleegster horen zeggen. 

Wat was het gevolg? Dat Romeo bij de mannen mocht zitten en er een andere man aan de vrouwentafel. Ik heb Romeo dan terug daar gezet dat die andere man niet alleen moest zitten aan de vrouwentafel. 

De verpleegster konden niet volgen, maar daar trek ik me weinig van aan. Het is niet omdat die mensen terug kinds worden en niets zeggen dat wij het moeten laten gebeuren!!! 

Vandaag had ik een afspraak met de dokter van de gesloten afdeling. 

Toevallig kennen wij dokter Castelein al een kleine 30 jaar. Wat  kunnen die mensen  onthouden. Die wist nog dat wij 3 kinderen hadden en toen ook een Bull Terriër. Dat is al altijd zijn lievelings ras geweest. 

Wij hebben natuurlijk het meest over Romeo gepraat. Ik mag van hem mijn hoofd niet in het zand steken en de waarheid onder ogen zien. 

Het zou onverantwoord en gevaarlijk zijn om Romeo terug naar huis te halen, voor de rest was alle onderzoeken goed. 

Hopelijk komt zijn plaatsje rap vrij in "Ter Linden" omdat dan zijn thuis zal zijn en hij niets anders moet gewoon worden. . 

Hier hoor je alleen maar klagen van zowel patiënten als hun familie, ik ben zeker niet alleen. 

Romeo was vandaag anders, ik zag het direct, hij was agressiever in zijn bewegingen, hij duwde een tas koffie bruut van hem af omdat die te heet was, de koffie vloog rond op de tafel. 

Hij zou vandaag ook iemand die weg ging zijn zak kleren leeg gegooid hebben en weg gesmeten. 

De verpleegster zij dat het de eerste maal was dat ze hem zo zagen. 

Hopelijk doet hij dat niet teveel. 

Ik kan niet meer doen dan alle namiddagen bij hem zitten, we gaan dan in het cafetaria zitten en kunnen de zee en het strand zien. Ik zet foto's van dat strand in Nieuwpoort. Daar is een club van kitesurfers. Mooi om te zien, het verstrooit de gedachten een beetje en Romeo denkt dat het parachutes zijn, dat is goed zo. 

Van die kitesurfers heb ik geen foto, die hou je nog tegoed!

  

Waar ik ga wonen is bijna de achterkant van het woonzorgcentrum, ik kan gewoon achter door wandelen in de tuin van dat appartementenblok om bij Romeo te komen, het kan niet beter zijn. 

Onze zoon gaat dn ook één keer met Obi naar Romeo, dat zal hem goed doen. Hopelijk is het met de hond te doe want die is de straat en veel mensen niet gewoon. Afwachten dus. 

Ik heb dit geschreven op 29 juni 2018. Er zijn problemen met datums die veranderd worden en ze kunnen er niets aan doen!!!!!!!!!

Ik schrijf vandaag met veel tegenzin. 

Romeo is opgenomen, de rede hiervan is dat hij 's avonds hoe langer hoe meer agressief werd. 

Het gebeurde dat hij 's nachts enkele keren met de vuist op de salontafel klopte en zeker niet vriendelijk hoor, hij keek dan met die stekende ogen naar mij waar ik meer schrik van had, als het andere. 

Wat gebeurd er als hij dat bij mij doet, ik kan geen hulp roepen, er is niemand die hier woont, ik moet al bijna 200m gaan om iemand te bereiken. 

Romeo begon zijn medicijnen weg te steken zodat ik dacht dat hij ze nam maar ze niet nam. Hoe hij het deed, weet ik niet, zelfs als ik er op keek, stak hij ze soms nog weg. 

Soms weigerde hij pertinent om ze in te nemen.

Een nacht nam hij het vel van de hond tussen zijn vingers zitten en riep "ik heb hem" ik moest hem dan kalmeren en zorgen dat hij OBI los liet. 

Meerder keren heb ik angst gehad dat de hond hem eens zou vast nemen als hij raar deed. OBI gromde dan en Romeo besefte niet meer dat het niet speels was. Het gebeurde dat hij de hond bij zijn staart naar achter trok, naar hem. 

OBI is zijn hele wereld, zo ver zijn de hersenen dat hij echt niets meer beseft.

Ik moet zeggen, wat ze ook van die honden maken,  dat wij een hele hele brave hond hebben, velen zouden niet toestaan wat Romeo soms deed. 

Ik durfde soms niet naar het toilet gaan uit schrik dat hij weer wat zou uitspoken, eender wat want het was niet alleen met ObI hoor!!!

Als Romeo zag dat de hond zijn grote boodschap deed, kuiste hij zijn poep af met zijn handen, terwijl wij natte babydoekjes gebruiken. Met zijn blote handen, asjeblieft zeg. Ik kon hem niet tegen houden, hij nam de hond zijn staart omhoog en veegde hij er gewoon over.

Ik had propere handdoeken in de keuken klaar gelegd om op te bergen, ik zag dat hij zijn neus kuiste met zo'n propere keukenhanddoek en hem gewoon terug legde. 

Als ik een mand was klaar had staan in de badkamer, propere of vuile, deed hij alle kleren, zowel die van hem als die van mij, in willekeurige volgorde overeen aan. 

Geen enkel product in de badkamer was veilig, alles smeerde hij op zijn gezicht, Romeo was van gedacht dat alles voor de verzorging van de huid was. Zo smeerde hij Listerine op zijn gezicht in plaats van zijn mond mee te spoelen. 

Ik moet wel eerlijk zeggen dat hij soms wel fris rook, zelfs met de sommige verkeerde producten. 

Alles moest ik weg stoppen, het moest veilig blijven voor Romeo. 

Na een gesprek met de dokter is er beslist van een spoedopname te doen voor de veiligheid van ons alle twee. 

Gelukkig heb ik mijn drie kinderen die mij hier volledig in steunen en helpen waar het kan. 

Psychisch is en blijft het moeilijk. 

Mijn dochter heeft me kordaat toegesproken van, wat, als er nog wat gebeurd. 

Waar hij nu is "De Kei" mogen geen honden binnen omdat het een realiteit kliniek is. Romeo blijft daar tot zijn plaats vrij komt in "Ter Linden", dan wordt hij direct overgeplaatst. Hopelijk gaat het vlug want daar zal hij zich meer thuis voelen. Het is een kamertje maar je mag er een kastje van jezelf bijzetten, kaders aan de muur hangen, simpel gezegd, je mag er je eigen thuis maken en dat kan hier niet omdat het een kliniek is. Romeo ligt op de gesloten afdeling in een twee persoons kamer. Het is tenslotte maar tijdelijk. 

Het kan dag op dag gaan, maar ook enkele weken duren. Hard gezegd, er moet iemand sterven voor zijn kamer voor hem is. 

Ik ga er vanavond een kaars voor branden. 

Dagelijks ga ik op bezoek in de namiddag en blijf tot hij gegeten heeft. Mijn dochter is al twee maal meegegaan om het gemakkelijker te maken, maar vanaf nu tot woensdag sta ik er alleen voor, ik ben blij dat ze de eerste dagen mee opgevangen heeft. 

De laatste bloemen die we samen gekocht hebben staan nog op de tafel alsook de onkruid bloemetjes die hij in de tuin ging plukken om aan mij te geven. 

Dat is nu waarom het moeilijk dragen is, door de dag was hij kalm maar' s avonds en 's nachts was het niet meer te doen. 

Eerst wilden ze Romeo in afzondering zetten, maar toen ik zei dat hij geen gangster is maar een zieke die 's avonds en 's nachts agressief is naar zijn vrouw en hond, mogen ze hem nog wat los laten hé!!!! 

Het is wel een gesloten afdeling zodat de patiënten niet weg kunnen, dat is nodig.

Toen ik gisteren op bezoek ging zo rond 14U00 zat Romeo in een zetel met een vast tafeltje, ben ik uitleg gaan vragen bij de verpleging en die zeiden dat het was om zijn koffie te drinken (er stond geen tas, niets!!!!!).  

Toen hij 's avonds (17U00) moest eten zei de verpleegster dat hij in de zetel (met vast tafeltje zodat je niet weg kan) moest eten, toen ik vroeg waarom, was het antwoord dat ze te weinig tafels hebben. (Dan moeten ze maar een tafel bijhalen). De andere verpleger zag dat ik het meende en kwaad werd, mocht Romeo gewoon aan tafel gaan zitten. 

De verpleging wil het zich zo gemakkelijk mogelijk maken, die mensen zeggen toch niets, die beseffen het niet eens. Maandag vraag ik een gesprek aan met het hoofd van de verpleging en zal beleefd en vriendelijk vragen wat hun bedoeling is.  

Wanneer zei hun patiënten zo behandelen, wat is dan het volgende, hij doet in zijn broek en moet Pampers aan. 

De verpleging wil het zich zo gemakkelijk mogelijk maken, die mensen zeggen toch niets. 

Als ze daar mee afkomen ga ik klachtenbrief schrijven zowel naar de directie als op internet want ik heb nog een slechte recensie gelezen op een website. 

Het is hier natuurlijk geen grootstad, het is maar een gemeente en er is hier geen keuze om te veranderen en daar profiteren ze van. 

Als het een blijvende plaats moest zijn zou het wat anders zijn, maar ik weet dat het kortelings beter gaat zijn, in zijn vast verblijf, daar zie ik het wel zitten. 

Verleden week was het familiedag in het dagcentrum, er was veel volk en het is een groot succes geweest. Wij waren er met onze dochter. Zie foto's. 

De andere foto's zijn van de werken aan het begin van onze straat. 4 Dagen zijn we verplicht geweest van onze auto +/- 300m verder te zetten. He. t ging ook niet anders. 

De werkmannen waren wel heel behulpzaam voor ons, die verdienen een dikke pluim. . 

Zelfs nu Romeo niet meer thuis is zal ik deze blog nog regelmatig bijschrijven.

Gisteren zijn we op controle bij een arts geweest die beslist of je recht hebt op een gehandicapte parkeerkaart en nog andere hulp. 

Na de dossier op zijn laptop goed te hebben bekeken is hij begonnen met vragen stellen; 

Dokter; Welke dag is het vandaag? 

Romeo; Dinsdag, (Niet juist, het was donderdag) 

Dokter; Welke dag was het gisteren? 

Romeo na lang nadenken; Ik weet het niet. 

Dokter; Welke dag is het morgen; 

Romeo na lang nadenken; Ik weet het niet. 

Dokter; Waar woon Je? 

Romeo; Houtem, (Juist) 

Dokter; In welk huisnummer? 

Romeo; 4 (niet juist, het is 12) 

Het verdict; Zwaar dementerend. 

Deze morgen was het weer hetzelfde. 

Ik gaf hem zijn medicatie, knipperde met mijn ogen en zijn pillen waren weg!!!!! 

Heb je ze ingenomen; vroeg ik, wat hij bevestigend beantwoorde. 

Als hij dan naar de badkamer ging was het moment daar om onder te zetel te zoeken, en jah hoor, ze lagen alle 2 onder de zetel. 

Nog beter in het oog houden, ik blijf er al bijstaan, maar dat is niet genoeg, echt nazien of ze ingeslikt zijn. 

Vandaag is Romeo naar het dagcentrum en het zal een fijne dag worden voor de patiënten want het is familiedag met BBQ. 

Er zijn +/- 50 personen ingeschreven, waaronder ik en mijn dochter. De prijs was 5€ en daar moet je het niet voor laten. Het weer laat het een beetje afweten, het is bewolkt maar zolang het droog blijft is het goed, de temperatuur is in alle geval niet koud. 

Romeo kon zijn baard niet meer afscheren, ik heb nu een andere vorm van scheerapparaat gekocht, met langwerpig mes in plaats van het roteren. 

Ik ben weg want ik moet  me gaan klaar maken voor de familiedag in het dagcentrum. 

Er staan verhalen op die een verkeerde datum hebben en daarom helemaal van onder staan. Ik kan er niets aan doen. Het probleem is bekend bij Https://www.bloggen.be. maar er wordt niets aan gedaan. Je kan ze wel lezen hoor. 

Allez, ik ga naar mijn ventje voor de BBQ, ik zal enkele foto's maken!!!

Vandaag hadden wij een gesprek met een sociale assistente van het verzorgingstehuis "Ter Linden" waar Romeo in de toekomst zal verblijven. 

Ze hadden op voorhand verwittigd dat het gesprek 2U00 zou duren en inderdaad het was enkele minuten meer. 

Dat ging over van alles in het verleden en heden van Romeo, zijn medicatie, kinderen, karakter, hond, van alles, omdat zij hun patiënten goed zouden kunnen begeleiden.  

Hij staat als eerste op de lijst, als er een kamer vrij komt op de afgesloten afdeling. 

Het is zoals met veel in het leven, "de ene zijn dood is de andere zijn brood". 

Zo ook met de plaatsen in de verzorgingstehuizen, erg om zeggen, maar het is echt wachten tot er iemand sterft voor er een kamer vrij komt. Voor die mensen hoop ik dat het lang duurt. 

Er is ook iets positief, OBI, mag mee op bezoek, dat was een aangename verrassing. Volgens de verpleging is het bezoek van een huisdier goed voor de patiënten, zij hebben daar deugd van. Daar ben ik heel blij om, want Romeo hangt heel erg aan Obi.  

Daar ik niet met Obi kan wandelen (hij is te sterk) heb ik het al aan mij oudste zoon gevraagd, om een keer per week met Obi naar Romeo te gaan, hij zei direct ja natuurlijk. 

De bezoek uren zijn ook positief, dat is de hele dag zonder onderbreking van 9U00 tot 20U00. 

Na afspraak met de verpleging mag Romeo (onder begeleiding) altijd weg, zo kan ik met hem toch eens op bezoek gaan bij familie, auto rijden doet hij toch heel graag. 

Wat nog meevalt is de afstand van het tehuis en van waar ik ga wonen, dat is 2 straten ver, het is te voet zeker te doen, zo heb ik ook mijn dagelijkse wandeling!!! 

Later komt er nog een evaluatie gesprek met dokter, verpleging, sociaal assistente en wij. 

Rond 11U15 waren onze dochter en ik buiten en zijn we nog iets gaan drinken op de markt in Veurne. Als je graag goeie koffie drinkt raad ik zeker aan om het eens in "De Plakker" te proberen. 

Hele goeie koffie en mooie propere zaak.

De voorbije nacht werd Romeo wakker en vroeg mij om hem te helpen met aandoen, toen ik vroeg wat ik moest aandoen, zei Romeo "mijn parachute". 

Dat bewijst weer hoe hij in het verleden leeft. 

Het is lang geleden nu er is dan ook weer wat gebeurd. 

Gisteravond was Romeo tegendraads en weer agressief. Hij sloeg met de deuren, maar echt niet normaal hoor. 

Ik gaf hem zijn slaapmedicijn zoals elke avond en hij smeet die vol colère onder de zetel. 

Later nam hij aardbeien en gooide de topjes op de grond, toen ik vroeg om ze op te rapen duwde hij ze onder de zetel. Zijn koffietas was ook ineens verdwenen. 

Ik ga vandaag de zetel verzetten, wie weet wat er nog onder ligt. Die verzet ik maar 1 keer om de week soms 2 weken. 

Zijn ogen staarden mij zo kwaad aan, ik had eigenlijk bang, die priemden echt door.. 

Door de dag blijft hij bloemen plukken. 

Mijn kleindochter moest om 16U00 thuis zijn, dat was nu eens het perfecte uur om nog een wandeling te maken aan zee. 

De hevigste hitte van de dag was dan weg, wij hebben een uurtje gewandeld in "De Panne". 

De winkelstraat helemaal af, wat blijven zitten op een bank aan zee, terug gewandeld naar de wagen en naar huis gereden. 

Dat is voor Romeo lang genoeg, het is goed dat hij wat wandelt, je kunt het niet echt wandelen meer noemen het is meer strompelen, maar dan beweegt hij toch wat. 

Alzheimers voelen echt wel niets denk ik. 

Romeo heeft een T-shirt aan met lange mouwen en daarover nog een blouse met lange mouwen. 

Als we weg gaan, doet hij steevast een jas aan, als ik zeg dat het niet hoeft dat het te warm is telt dat niet, zijn jas moet aan en dicht. 

Het ergste is het nog als we binnen zitten, omdat het buiten te warm is, Romeo alle deuren sluit, soms is het net of we in een vacuüm zitten, het helpt niet om ze open te zetten, hij sluit ze telkens weer. 

In de wagen van hetzelfde. hij doet wat ik doe, in de auto is dat echt vervelend. 

De airco kan ik niet opzetten, hij kon daar nooit tegen, dus zet ik hem nu ook niet op. 

Als ik mijn venster open zet voor wat friste doet hij die van hem ook open wat voor grote trek zorgt, doe ik de mijne dicht, hij ook, dan zit ik weer te puffen. 

Ik heb het op de terug weg van Brussel naar huis moeilijk gehad, heel moeilijk. Op de autostrade had ik soms echt moeite mijn ogen open te houden. 

Toen ik voorstelde om een tas koffie te gaan drinken wou hij niet. 

Romeo beseft niet hoe zwaar het met hem is, het leven draait alleen nog om Romeo die Alzheimer heeft.. 

In de wagen is dat ook zo moeilijk. 

Ik heb al eens geschreven dat hij me altijd nadoet. 

Zaterdag zijn we naar zijn zuster in Brussel gereden, mijn gps op de smartphone deed het niet, ik was op de ring rond Brussel domweg voorbij de afrit gereden. Na een paar keer de weg vragen ben ik dan 1U20 later aangekomen als voorzien. 

Als je het leest, sorry schoonzus, het eten was toch héél lekker. 

Het was eerst een apero met 4 verschillende hapjes, dan, kippenfilet opgerold in ontbijtspek en rijst met ratatouille, het dessert was fruitsla en daarna bij de koffie een eclair. 

Met honger ga ik nooit buiten bij mijn schoonzussen. 

Toen we gedaan hadden zag mijn schoonzus dat het rond Romeo vol rijst lag op de grond, zij heeft een mooie tapijt liggen, dan is dat niet plezant hé. 

Romeo kan echt niet proper meer eten maar hij kan er niet aan doen. 

Het is een oudere man met het verstand van een kleuter. 

Romeo eet al zijn hele leven brood bij de gekookte maaltijd. Deze week deed hij iets wat ik nog niet gezien had. 

Hij had de snede brood vast en toen ik vroeg of hij ze niet moest hebben, hij ze maar terug moest geven, begon hij met het brood zijn gezicht af te vegen. 

Jah, de vogels hebben er goed mee geweest.

Deze week hebben we bericht gekregen dat Romeo als eerste op de lijst staat om opgenomen te worden in een verzorging tehuis. 

Eerst kwam het hard over toen ik het hoorde, ik heb zelfs tranen gelaten, maar als ik dan gisteren zag hoe hij deed is het maar beter, voor er ongelukken gebeuren. 

Wat mij wel veel plezier gedaan heeft is dat mijn schoonzus mij steunde en zei dat het voor hem beter was en uiteindelijk voor mij ook. 

Ik heb ook het grote geluk dat het appartementje waar ik ga wonen maar 2 straten van het verzorging tehuis ligt. Dus zal ik alle dagen mijn wandeling hebben. Het is evident dat ik dagelijks ga, tot de moment dat Romeo ons niet meer herkent, dan zien we wel verder.

Romeo legt ook zijn vuil wc papier op de grond voor het wc. 

Gelukkig hebben wij 2 wc's zodat mijn kleindochter naar het andere kan gaan.