Deze week heeft Romeo het echt uitgehangen naar de agressieve kant.
De salontafel had het weer gedaan, dat is al enkele keren deze week. Dan zit hij op de zetel, zet zijn voeten tegen de salontafel en duwt ze met macht weg dat ze twee meter verder vliegt. Zijn woorden zijn ; Ik ga mijn nek niet breken voor jou, een tafel is om te eten en niet voor mijn nek te breken, al staat die er al 500 jaar. of nog erger; als ge ze terug zet zult ge wat beleven. Zijn woorden hebben dan ook een agressieve ondertoon.
Ik ben zo al enkele tassen kwijt. Ik moet dat dan direct bijeen vegen voor de hond zijn poten zodat hij er niet op trapt.
Nogmaals, ik wil Romeo zo lang mogelijk thuis bij mij houden, maar ik denk dat het zo niet lang meer kan duren. Ik wil niet iedere avond met schrik zitten. Het rare is dat hij dat alleen 's avonds heeft. Misschien is dat omdat ik, volgens het weer, te gaan wandelen aan de kust of te winkelen.
Vanaf nu gaat hij twee dagen per week naar het dagcentrum, dinsdag en vrijdag, dan zitten er iedere keer enkele dagen tussen dat ik, zoals nu aan de PC kan zitten en kuisen.
Romeo is een beetje geminderd met zijn baard af te scheren, maar nu heeft hij iets anders gevonden, een schaar.
Toen hij uit de badkamer kwam kon ik het niet geloven, hij had plukken haar afgeknipt.
Je kan het komisch bekijken en denken dat hij een punkkapsel heeft of minder, dat hij een chemokuur volgt (wat dus niet waar is) en plukken haar verliest.
Met deze actie had ik ook een beetje schrik en vraag me dan af of hij geen gevaar wordt voor zichzelf.
Morgen komt onze dochter zijn haar terug bijwerken, zo goed het kan.
Er zijn nog dingen hoor die ik niet wou schrijven maar toch ga doen nu.
Zo heeft hij al drie maal zijn grote boodschap achter gelaten op de koer, Daar staat (als tussenmuur) een metalen kast en daarachter had hij het gedaan. Ik moet zeggen dat ik het verschrikkelijk vind om zoiets te moeten opkuisen maar kan het ook niet laten liggen.
Ik weet wat mensen zullen denken, de hond, neen, ten eerste gaat die altijd op dezelfde plaats en ten tweede, het was veel te veel voor de hond.
Ik heb gisterenavond ontdekt waarom Romeo de avond voordien agressief was.
Hij liet de hond buiten, in de tuin en onverwachts kwam ik de keuken is.
µGroot was mijn verbazing toen ik Romeo met een fles alcoholische drank aan zijn mond zag.
Enkele dagen ervoor had hij ook gedronken en toen had ik al mijn drank weg gedaan, behalve enkele flessen, de duurste. Ik dacht van deze te houden omdat je enkele flessen toch kan in 't oog houden. Verkeerd van mij, maar nu is alles echt weg.
Als er iemand op bezoek komt en iets straffer wil drinken zal die persoon het zelf moeten meebrengen zolang Romeo nog thuis is.
Het wordt alsmaar moeilijker om alles in 't oog te houden of achter slot en grendel te zetten.
Op lange duur weet je zelf niet meer waar alles ligt.
Toen ik gisterenavond aan het koken was stond hij zoals gewoonlijk dicht bij mij. Hij leunde tegen het gasfornuis met een propere schoteldoek in zijn hand, je weet zeker al wat er gebeurde.
Jah, Die vod vloog in brand.
Gelukkig dat ik daar was en het direct in 't oog had.
Je kan mensen met Alzheimer echt niet alleen laten.
Deze morgen kwam hij weer met onze huwelijksfoto in kader. Dan moet ik die vastnemen en zeg ik dat het ongeveer al 55 jaar geleden is.
Gisteren en vandaag heb ik veel postkaarten via postcrossing ontvangen.
Dinsdag;
1 van Duitsland, 1 van Tsjechië, 2 van USA en 1 van Canada.
Vandaag woensdag;
2 van Duisland,1 van New Mexico, 1 van Nederland.
Het is plezant vooral de mooie postzegels. Van USA was er een zegel van President John Kennedy en een van Alzheimer. Die vond ik heel speciaal vooral omdat niemand in die club weet dat mijn man Alzheimer heeft. America heeft heel mooie postzegels vooral van geschiedkundige figuren, mensen die iets voor USA betekent heeft.
Hij was al de hele dag lastig en weer heeft hij zijn scheermachine kapot gemaakt. Hoe hij het doet weet ik niet maar hij steekt iets van binnen uit naar buiten door de bescherming van de ronde scheermesjes, zodat het een gat is en langs buiten een grote braam.
Hij scheert zich daarmee, met het gevolg dat heel zijn kin open wonden heeft.
Ik heb het nog maar eens weggesmeten en heb al een nieuwe. Gelukkig kun je in "Action" goedkoop kopen wan ieder scheerapparaat gaat maar enkele maanden mee.
Ik heb hem gezegd dat hij het nog één maal per dag kan gebruiken. Ik stop het weg.
Zijn haarcoupe juist van hetzelfde, daar gaat hij met zijn scheerapparaat over en het steekt langs alle kanten.
Ik moet onze dochter nog eens vragen om zijn haar met de tondeuse bij te werken dat het heel kort is.
Gisterenavond laat rond 23U00 (denk ik) liet ik de hond in de tuin en ik hoorde een abnormaal geluid uit de living komen.
Romeo had het salontafel op een nogal heftige manier naar de andere kant geschoven. Hij heeft ze zeker 6 maal verhuisd en ik iedere keer terug gezet.
Dat was de eerste keer dat hij toch wel agressief was en riep "Als ik mijn nek breek ga ik niet meer werken"
Werken??????? Hij is al 18 jaar op pensioen.
Na al dat gerommel gingen we dan toch slapen en toen ik "slaap wel" zei kreeg ik als antwoord "kus mijn kl?ten"
Toen ik het hem vertelde deze ochtend kon hij het niet geloven.
Weten die dan echt niets meer!!!!
Deze morgen zijn ze Romeo met patiënten vervoer komen halen.
Die waren ongeoorloofd laat. Het was 09U30 terwijl er op de papieren staat rond 08U45. Dat het kan schommelen dat weet ik. Op de baan is het niet elke dag hetzelfde.
Toen ik aan de chauffeur zei, het is laat, kreeg ik zelfs geen antwoord. Van vriendelijkheid gesproken!!!!
Nu is mijn vrije dag bezig, ik had het nodig na gisteren. Na mijn verhaal ga ik even bij onze hond zitten en dan kuisen.
Ingeval Romeo zou agressief worden en blijven zie ik het niet meer zitten om mantelzorger te blijven. Ik zeg nog, ik wil Romeo zo lang mogelijk thuis houden, maar wel zo dat ik geen angst moet hebben.
Soms is hij ook heel lief hoor.
Geen bloem is veilig als Romeo passeert.
Eerst waren het sneeuwklokjes, nu, krokusjes en paasbloemen. Hij plukt die en geeft die aan mij.
Als hij met de hond speelt in de living en hij komt voorbij de kast, neemt hij onze trouwfoto vast, wrijft er met zijn vinger over en laat ze aan mij zien.
Het enige dat hij nog in zijn schuifje houd, (al de rest heeft hij weg gedaan) zijn kleine oude foto's van onze drie kinderen, onze trouwfoto, een foto van mij +- 55 jaar geleden, een van hem toen hij bij het leger para was en een van onze hond.
Deze foto's neemt hij regelmatig vast om te zien en dan geeft hij ze aan mij om ook te zien. Je ziet wel dat hij dan aangedaan is.
Dat zijn dan nog mooie momenten waarvan je ziet wie er belangrijk is in Romeo zijn leven.
Romeo heeft ook voor Alzheimer zich niet kunnen neerleggen bij het ouder worden.
Romeo heeft één keer wakker geweest om zich goed te dekken, hij had het koud.
Vrijdag was er in "De Zonnebloem" in Veurne een ontbijt om te mantelzorgers een hart onder de riem te steken.
Wel, dat is goed gelukt.
Het was voor ons de eerste keer dat wij aan zoiets deelnamen en het is zeker voor herhaling vatbaar.
Alles was daar, verschillende koffiekoeken, allerhande pistolets of ovenkoeken, croissants, hesp, kaas, verschillende soorten boter, alle soorten zoet beleg, speculaas, cakejes, koffie, chocomelk, alle soorten fruit. Ik zal zeker nog dingen vergeten zijn want je mocht aan iets denken en het was daar.
Het was een dikke proficiat voor de mensen die het georganiseerd hebben. Het is zeker voor herhaling vatbaar.
De tafeldekking bracht bij mij nostalgische gedachten naar boven.
Wij hebben vroeger ook vele feesten georganiseerd en de tafels werden ook zo aaneen gezet.
Van alles hebben wij gedaan; Valentijn, Moederdag, Franse avond, Zigeuneravond enzovoorts.
Nieuwjaar, dat was een specialleke, zowel de voorbereidingen, garneringen, mis en plats, en het opdienen.
Hard werken maar in de sfeer van feestdagen voelt ge U ook zo.
Als ik iemand kwets met een foto, laat het me weten en ik verwijder ze.
Dit is de tweede poging. Ik had mijn verhaal opgeschreven en niet gesaved omdat het nog niet helemaal klaar was. Mijn pc is dan in slaapstand gegaan en ik heb er niet bij stil gestaan dat alles dan weg zou zijn. Spijtig, nu moet ik helemaal opnieuw beginnen.
Dinsdag jongstleden zijn we op bezoek geweest bij mijn schoonzuster in Brussel. Ik probeer vanaf nu regelmatig naar een van zijn twee zussen op bezoek te gaan zolang Romeo hen nog erkent.
Op de baan was het goed rijden, we zijn om 10U00 vertrokken en aangekomen rond 12U00. Het was net of er alleen goede chauffeurs aan het rijden waren. Het was heel druk en toch voelde ik het veilig aan.
Groot was onze verbazing toen we aankwamen dat haar oudste zoon en zijn vrouw ook op bezoek waren. Die had al eens op FB geschreven dat hij er ook eens zou zijn en nu was het zover. Wij waren echt blij, het is altijd gezellig bij de familie.
Het eten, dat was ook een verrassing:
Jaren geleden toen ik de eerste maal ging kennismaken met Romeo zijn zuster had zij lamsbout gemaakt. Ik had dat nooit gegeten dus haalde ik mijn neus op. Ik moet eerlijk bekennen dat het toen heel lekker was. Met veel lookteentjes in de bout, lekker.
Na de begroeting met iedereen was er;
Aperitief;
Gevulde pech;
Lamsbout, witloof, gekookte aardappelen;
Chocolademousse en koffie.
Na veel bijpraten en lachen was er nog rijsttaart, koffie en pralinen.
Het was eigenlijk een eetfestijn met aangename conversaties en mensen.
Voor we vertrokken rond 16U30 wilde ik dat Romeo nog naar het toilet ging, want het is toch een nog ongeveer 2 uur rijden.
Romeo ging naar het toilet en ik praatte nog wat met de familie maar toen ik vond dat hij zolang weg bleef ging ik zien, Romeo had zich helemaal ontkleed en zat naakt op het toilet.
Ik denk, met het zien van dat wit bad dat hij aan het bad in het dagcentrum dacht, en zich dus ontkleedde om erin te gaan.
Ik denk dat, anders heb ik er geen verklaring voor.
Na alles dus terug in orde te hebben zijn we dus terug vertrokken, de weg was even goed alleen de ring van Brussel, daar was de spits natuurlijk al bezig, daar was het stapvoets rijden. Rond 19U00 waren we thuis.
De hond was weer zo blij dat we thuis waren. Men mag zeggen wat men wil maar een dier in huis is een rijkdom die je hebt, zij geven onvoorwaardelijke liefde.
Ben je mooi of lelijk, dik of dun, klein of groot, oud of jong, eender wat, voor dieren heeft dat geen belang, die liefde is echt.
Deze week heeft Romeo wel enkele malen zoals gewoonlijk de dag met de nacht verwisselt en het gebeurt altijd rond 16U00 en 04U00. hoe raar het ook klinkt.
Rond 16U00 trekt hij dan ineens de draperie dicht, want het is slapen tijd en om 04U00 's nachts staat hij op, doet zijn schoenen aan en vraagt naar waar wij gaan. Soms staat hij dan op, steekt het licht aan en zegt; wij zijn thuis.
Ik blijf het een rare ziekte vinden.
De laatste twee nachten, daar wil ik voor tekenen. Hij heeft die nachten helemaal door geslapen, Zaaaaaaaaalig was dat.
Volgende maand gaan we naar zijn zuster in de Ardennen. Die trip is eens zo lang en omdat we onze hond hebben is het voor ons geen optie om ergens te overnachten en hem alleen te laten. Dat kan ik niet.
Alcohol, wat brengt dat met zich mee. Ik heb in de keuken een open barkast staan, die staat vol met van alle alcoholische dranken die wij in de loop der jaren gekregen en gekocht hebben.
Daar wij niet echt drinkers zijn heb ik daar met Romeo zijn ziekte niet aan gedacht dat hij daar altijd aan kan. Het valt niet meteen op dat hij daar iets aanvangt omdat de hond zijn snoepjes ook in die kast liggen.
Het had bij mij een belletje moeten laten rinkelen omdat daar in dat hoekje lege colaflessen en fruitsapflessen stonden op verschillende tijdstippen die ik er niet gezet had. Nooit heb ik maar een seconde gedacht dat Romeo van de alcoholische dranken zou drinken omdat hij niet drinkt, sporadisch ja, als het een verjaardag, kerst enzovoorts feest is.
Ik weet niet wat hij gedronken heeft want die flessen worden bijna niet gebruikt laat staan dat ze gemarkeerd zijn. Dus, ik weet het niet, een fijt is dat hij niet meer kon spreken of op zijn benen staan.
Ik heb hem geholpen om in de zetel te gaan liggen maar wat later wou hij naar het toilet, weer ben ik mee gegaan om de deuren te openen en het licht aan te steken
Op een gegeven moment, voor hij op het toilet had geweest lag hij ineens op de grond. Ik kreeg hem niet recht met alle moeite geprobeerd, maar het ging niet op geen enkele wijze.
Je kunt al denken wat, ik heb als laatste redmiddel mijn oudste zoon gebeld, die is direct gekomen, maar dan moest hij nog naar het toilet.
Hoe zat hij ook was en Alzheimer patiënt is, was hij geneerd om zijn broek uit te laten doen. Hij houde zijn slip vast voor zijn piemeltje. Dus, dat wist hij dan toch, zo fier was hij nog. Uiteindelijk heb ik, terwijl mijn zoon hem vast hield een andere slip en piamabroek aangedaan.
Mijn zoon heeft hem dan naar de zetel gebracht zodat hij terug kon liggen.
Gelukkig dat mijn zoon niet te ver woont en altijd direct paraat als het nodig is. Toen hij naar huis ging heeft hij me op het hart gedrukt om te telefoneren als er iets is, eender welk uur.
Op deze punten ben ik blij met al mijn kinderen en ook mijn schoondochters.
Nu ligt hij goed te slapen maar heeft ondertussen wel al wakker geweest, ik heb de tv uit gezet en zit hier in het donker aan de pc mijn verhaal te schrijven.
In de keuken leg ik het fruit uit het zicht omdat Romeo heel de tijd ligt appelsienen te pellen, bananen die nog helemaal groen zijn te pellen.
Hij mag alles hebben maar met mate.
Ik had daar ook mango's gelegd die nog wat moesten rijpen, je weet het.
Ik was aan het koken en zoals altijd stond Romeo achter mijn rug te zien. Ik ga even naar de living om te tafel te dekken en toen ik terug in de keuken kwam, was hij al de 2de mango aan het pellen. Toen ik vroeg wat hij aan het doen was, zei hij, petatten aan 't schellen. Twee mango's weg want ze waren niet rijp en als je dat laat liggen worden ze bruin.
Vandaag was mijn jongste zoon jarig, spijtig als we zo moeten telefoneren, want door de dag werkt hij dus we bellen hem 's avonds, toe het kwaad met de alcohol was geschied.
Een Alzheimer patiënt in huis hebben is een full time job.
Toen Romeo daar lag en ik hem nog probeerde recht te helpen heb ik echt aan de verzorgers in tehuizen moeten denken. Het is dan ook normaal dat ze andere methodes gebruiken zoals Pampers, medicijnen om regelmatig naar het toilet te gaan zodat ze geen diarree krijgen. Als ik dit nu allemaal zie en meemaak denk je toch helemaal anders aan de verzorgers/verpleging.
Gisteren is Romeo naar het dagcentrum geweest, we hebben een boekje waar we langs 2 zijden kunnen schrijven wat belangrijk voor de andere kant. Dat kan gaan over medicatie, als Romeo lastig wasis.
Er was niets speciaal te schrijven of te lezen, alleen dat ze hem in het bad gezet hebben.
Gisteren hadden mijn dochter en ik een afspraak met een sociale assistente omdat Veurne zelf ook een steun geven aan Alzheimer patiënten van 20. dat toont niet veel, maar vele kleintjes maken een groot. Tot nu is het dan 130 plus 20. We moeten volgende week nog afspraken nakomen maar dat laat ik dan wel weten. Er zijn nog dingen waar we hulp kunnen voor krijgen.
Maandag heb ik via "postcrossing.com " 1 postkaart gekregen van USA, gisteren 2 kaarten, 1 van Tsjechië en 1 van Groot Brittannië, vandaag ook 2 kaarten, 1 van Belarus en 1 van Duitsland. Het zijn mooie postkaarten maar vooral mooie postzegels.
Romeo heeft rustig geslapen. Na het dagcentrum is hij moeër als gewoon thuis. Daar worden ze bezig gehouden.
Als er iemand telefoneert en Romeo heeft een slechte dag is het raar. Hij kan zelf niet overweg met de telefoon dus bel ik en geef dan de telefoon aan hem en zeg bijvoorbeeld "het is je zuster (Naam)" hij vraagt hoe het gaat en zegt bijna altijd "ik zal Bomma geven". Raar hé!
Wij zijn nu afgesproken volgende week woensdag, dan rijden we naar Brussel. Zij kan heel goed koken ik zie dus uit naar het bezoek en natuurlijk ook het eten.
Deze week zijn mijn kinderen geweest zoals afgesproken.
Dat deed goed.
Het ging over de kosten die de ziekte meebrengt en ze alle drie bereid zijn om te helpen indien nodig, zowel financieel als een helpende hand.
Mijn dochter helpt mij al met opzoeken waar het kan, waar ik recht op heb, zowel financieel als hulp thuis. Zij had haar kleinkind bij, ook een mooi en schattig kind.
Mijn oudste zoon doet het dringende handwerk dat nodig is zoals vandaag, dat vertel ik verder.
Mijn jongste zoon woont te ver, die steunt mij telefonisch en zegt iedere keer dat hij wil komen om groter werk te doen, zoals de zolder en de garage opruimen en kuisen. Hij en zijn vrouwtje hebben ons tuinhuis al komen opruimen, naar het container rijden met het geen weg mag en de rest allemaal gesorteerd terug in het tuinhuis zetten na het gekuist te hebben.
Mijn jongste zoon had zijn gezinnetje bij en als je ze al enkele maanden niet gezien hebt doet dat goed.
Mijn zoon is gelukkig met zijn gezinnetje, dat zie je zo, hij heeft dan wel een vrouwtje zoals hij een nodig had. Mijn kleindochter is een echt mooi meisje met( mooi blond haar met bekken.
Ik weet wel dat een grootmoeder haar kinderen en kleinkinderen altijd de mooiste en de beste vind, maar ik meen het wel echt.
Mijn oudste zoon deed terwijl dringende klusjes.
Ik had een bevroren leiding, gelukkig was het maar de waterdarm naar de wasmachine die bevroren was
Het slot van onze voordeur zat vast die heeft hij kunnen repareren zonder extra kosten, de deur gaat nu zo gemakkelijk, dat ik twijfelde of het wel sloot. Ik heb enkele keren geprobeerd en ja hoor, het slot gaat nu vanzelf
Vandaag is hij geweest om een nieuwe darm aan te sluiten en dezelfde avond heb ik gebeld om te komen omdat Romeo soms de deur van de living op slot doet langs de kant van de living en dan krijg ik ze langs de keuken niet open. Ik ben bang dat Romeo niet meer weet hoe hij het moet open draaien en ik langs de andere kant niet kan helpen. Hij komt vandaag voor de 2de keer naar ons om te zorgen dat Romeo de deur niet meer kan op slot doen.
Ik ben eigenlijk een gelukzak met zulke kinderen en schoondochters want zij moeten toch ook elke keer akkoord zijn.
Rond 3U00 hoor ik de velcro van zijn schoenen. Ik vraag wat hij aan het doen is en het antwoord was heel simpel, "ik doe mijn schoenen aan!!!
Romeo moest ze van mij terug uit doen omdat het nog te vroeg is en nog nacht.
Rond 5U00 hoor ik hem weer, toen ik vroeg wat er was, was zijn antwoord; ik ga opstaan.
Voor mij was het normaal dat we nog wat bleven slapen. Uiteindelijk heeft Romeo geslapen tot iets na 9U00.
Wij zijn in pensioen en moeten niet zo vroeg op.
Dat was beter, toen hij wakker werd, stond zijn ontbijt en warme koffie klaar samen met zijn medicamenten.
Voor iedereen, (denk ik) moet het vervelend zijn als de Alzheimer patiënt dag en nacht niet meer uiteen kennen, het is voor ons moeilijk te begrijpen omdat dag licht is en nacht donker.
Wij zien dat natuurlijk ook aan het uur, maar daar letten zij niet op.
Tijdens de dag gaat het redelijk goed.
Gisterenavond laat hadden we pech.
Ik ging naar de badkamer die op het gelijkvloers is en ik dacht water te horen lopen.
En ja hoor, ik ging naar de garage en van onder het wasmachine liep het water volop.
Mijn zoon opgebeld en die zei waar ik het water moest afsluiten want ik vond het te laat om nog te komen repareren, het was al 23U00, dat heb ik ook gedaan.
Gelukkig had ik mijn bad te vol laten lopen en had ik er 3 emmers uitgeschept. Dus we konden wel het wc doorspoelen.
Mijn oudste zoon heeft vanmorgen gezorgd dat we terug water hadden.
Wij hadden geluk, het was de waterdarm naar het wasmachine die bevroren was. We hebben dus geen kosten aan de waterleiding.
Deze nacht was super, eindelijk gerust kunnen slapen.
Helemaal gerust ben je natuurlijk nooit. Het minste dat je hoort gaan je ogen open. Maar toch voor veel nachten zoals vannacht wil ik tekenen.
Gisteren was onze dochter op bezoek ze kwam haar nieuwe wagen tonen die ze gekocht heeft. Mooi en groot. Het is goed gevoel als je ziet dat je kinderen vooruit gaan.
Ik denk dat het vandaag weer geen wandelweer is, het is overtrokken, heel koud (nu -5°C) en er viel wat poedersneeuw. Om te wandelen is dat nog niet zo erg, maar die sterke wind, dat is teveel.
Gisteren heb ik via "Postcrossing" 3 postkaarten ontvangen, een van Nederland, 1 Van Duitsland en 1 van Rusland.
Is een leuke hobby, toch zeker wel als je niet echt meer weg kan, dan moet je wel andere bezigheden zoeken. Je verzamelt mooie kaarten, postzegels en soms hou je er een vriend/in aan over.
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
 "Embarassed"){kind=icon}
