Eindelijk is het ervan gekomen. 

Er is ondertussen veel gebeurt maar ik begin bij vandaag. 

Zoals jullie al gelezen hebben is Romeo opgenomen in het WZC omdat hij 's avonds agressief werd. 

Vandaag werd ik opgebeld door mijn jongste zoon want het "WZC Ter Linden" had nog mijn vorig vast telefoonnummer en kon mij niet bereiken. Ik was mijn nieuw nummer vergeten door te geven, waarom belden ze niet op mijn gsm want die nummer is hetzelfde gebleven. 

Romeo was voorbije nacht agressief geworden tegen een andere patiënt. Waarom weten ze niet, Romeo zelf weet niets meer, maar ze denken, en ik ook, dat hij de verkeerde kamer is binnen gegaan en dacht dat die persoon in zijn bed lag. 

Romeo onthoud zelfs zijn kamer niet, morgen ga ik een foto van hem meenemen om aan de deur te plakken. 

Romeo zou op die patiënt aan het kloppen zijn geweest, gelukkig had een nachtverpleegster gehoord dat er iets was. 

Ik ben verschoten als ik die andere patiënt zag, die is gekwetst aan zijn oogkas, zijn lippen, als je die ziet denk je dat die hoog van de trappen gevallen is, ik vind het erg. Ze hebben nu de toelating gevraagd om hem 's nachts te fixeren; 

ja natuurlijk, ik zou niet willen dat er nog zoiets gebeurt. Wat als ze het niet direct horen of niet door hebben dat er iets is. 

Mijn dochter zei direct; 

Goed dat je pa hebt laten opnemen, wat als hij dat bij jou had gedaan en er niemand was. Romeo en ik hadden geen directe buren en woonden in een doodlopende straat. Dan hadden mijn kinderen me kunnen bezoeken in het ziekenhuis of op het kerkhof. Ik mag er niet aan denken. 

Romeo zelf heeft niet vel, zijn rechterhand is rood en opgezwollen. 

Toen ik daarstraks op bezoek was riep de hoofdverpleegster me en het was weer gebeurd na de middag, niet zo erg hij had die patiënt aan zijn arm getrokken heel waarschijnlijk dacht Romeo weer dat die persoon op zijn bed lag. 

Ze hebben dan de dokter van wacht laten komen en gelukkig was dat toevallig onze huisarts van vele jaren Die Romeo goed kent en hem met alle ziekten geholpen heeft. 

De dokter heeft nog iets voorgeschreven om te kalmeren en gevraagd om hem niet te fixeren omdat het misschien nog meer agressie opwekt. 

Hij kan nu zijn kamer 's nachts niet uit, ze hopen dat hij niet vind hoe de deur open gaat en gaan om de 2 uur in de kamer zien. 

Onze dokter zijn stempel en handtekening stond op de brief en die heb ik graag ondertekend, vastmaken, daar heb ik het niet echt mee.

Hopelijk met dat kalmeermiddel erbij blijft hij kalm. 

Toen ik vroeg wat hij aan zijn hand had wist hij het niet maar het deed geen pijn. 

Dat was het voor vandaag, morgen schrijf ik verder, nu ik verhuisd ben kan ik er terug meer tijd voor nemen. 

De foto met de gele parasol is nog in het vorige centrum. 

De tweede van hem is in de leefzaal van dit centrum. 

Zijn kamertje dat uitziet op de vaart van Veurne, je ziet veel wandelaars en soms plezierjachten voorbij varen.