Eindelijk; eindelijk; eindelijk, 

Mijn dochter belde vanuit Spanje met het goede nieuws. 

Romeo gaat woensdag 01-08-2018 naar zijn vaste stek in "Ter Linden" te Veurne. 

Om 14U00 wordt hij met ziekvervoer "De Roo" naar Veurne gebracht.

Ik kan niet beschrijven hoe goed ik me voel, elke dag aftellen om naar zijn vaste stek te gaan. 

We hadden met andere patiënten al een band opgebouwd, er zijn patiënten die het niet zo erg hebben als Romeo waar je nog een gesprek mee kan hebben, dat kun je niet meer met Romeo. 

Die band met patiënten zullen we hier ook wel opbouwen.

Met Romeo gaat het zoals altijd op en af. 

Gisteren was hij goed, in die zin, hij stond me aan een lift op te wachten maar ik kom niet langs daar want dat zijn de liften voor het personeel. Het is langs de gewone deur maar dat onthoud hij niet. 

Hij was weemoedig maar dat heeft hij altijd gehad, Romeo was een zwartkijker, ik was het tegenover gestelde, een optimist. 

Tegen 17U00 gaan we van de cafetaria naar zijn afdeling omdat ze dan de medicijnen en het eten geven. 

Verleden week;

Na het cafetariabezoek gaan we langs het toilet. Romeo de mannenkant en ik de vrouwenkant. 

Ik was niet gerust en ging eerst kijken wat hij uitspookte, al goed, want hij had zijn broek naar beneden gedaan maar zijn slip aangehouden en zo zat hij op het pissien. Ik hielp hem dan naar het toilet maar hij wou niet meer gaan. 

Gisteren van hetzelfde maar met een grote boodschap, het vuile toiletpapier hing uit zijn broek, goed dat ik het zag. Ik heb de verpleging op de hoogte gebracht zodat ze hem konden verschonen.

Verleden week zat hij in een relaxzetel en maakte een patiënt de opmerking van een achter zijn rug te zien. Hetzelfde, het toiletpapier hing ook uit zijn broek. 

Er was ook een keer dat hij op het bed was gaan liggen in een verkeerde kamer. 

Twee dagen geleden waren ze de sleutel verloren en gingen ze in Romeo zijn broekzakken voelen, er zat niets in en toen ik de rede vroeg; we kennen hem, hij zou durven. Later was d sleutel ineens terecht, geen verpleegster die iets zei of zich verontschuldigde. 

Gisteren zoals alle dagen ben ik in de namiddag op bezoek geweest bij Romeo. 

Ik blijf altijd tot aan het avondeten, ik smeer Romeo zijn boterhammen en dan vertrek ik naar huis. 

Ik doe dat zo omdat Romeo niet met twee dingen gelijk kan bezig zijn, dan heeft hij er geen erg in dat ik vertrek en is hij rustig aan het eten. 

Ik zeg nu wel tot morgen, dat kon ik de eerste dagen niet doen, maar nu wel. 

Onze dochter kwam ook nog vlug op bezoek bij Romeo omdat ze deze nacht vertrok naar haar geliefde Spanje. 

Zij nodigde mij uit om iets te gaan eten in "De Mikke" te Oostduinkerke. Dat is al jaren gekend om zijn steak. Dat was zo lekker, nog even goed als zoveel jaren geleden. 

Supermals steak en gebakken zoals ik wou, er was niets op aan te merken. 

Als ik zou mogen muggenziften dan gaat het over het slaatje, dat is het juiste woord, slaatJE en het was nog triestig ook maar wij gingen voor de steak en dat was zoals ik al schreef. 

Vandaag was het verschieten, het terras van de gesloten afdeling stond open, van zolang Romeo daar is, was het de 2de keer. Een zalig terras met parasols en al. 

Daar hebben we gebruik van gemaakt. 

in de plaats van binnen in het cafetaria te zitten. 

Het cafetaria heeft een mooi terras met ronde picknicktafels, en ruim zicht op zee, juist zoals beneden mag je daar niet op, ik begrijp dat niet, zoveel patiënten, die altijd binnen moeten zitten en als ze dan op een terras zouden kunnen zitten mag het niet van de bediening. 

Heb ik je waterachtig gemaakt, ik ben dat ook als ik het zie maar verboden terrein!!!! 

Deze kerk "Sint-Niklaaskerk" staat over restaurant "De Mikke".

De foto van Romeo is vandaag genomen zonder dat hij het wist. 

Deze keer is het lang geleden, maar er is niet veel te vertellen. 

Romeo is nog altijd in de kei in afwachting van zijn vaste verblijfplaats in het woonzorgcentrum "Ter linden" te Veurne. 

Hij staat nog op de eerste plaats maar het duurt lang. 

Verleden week ging ik op bezoek en ik vond Romeo niet, in geen van de twee zalen, gevraagd aan patiënten, de verpleegsters, niemand wist het. 

We waren met enkele personen aan het rond kijken, het verplegend personeel vooral, jah, het is een gesloten afdeling hé en dat heeft een rede. 

Weet je waar ze hem vonden, in zijn kamer op bed. Het wil zeggen dat iemand de kamer open gelaten heeft. 

Normaal worden de kamers gesloten omdat ze niet willen dat de patiënten teveel rusten, dat zou het slapen 's nachts bemoeilijken. 

Ik was al gerust, want als Romeo daar buiten geraakt weet hij niet waar hij woont of moet zijn. 

Deze week sprak de verpleegster mij aan om meer kledij mee te brengen omdat ze al reservekledij gebruiken, de hoofdverpleegster kwam erbij en zij hetzelfde. 

Toen ik Romeo zijn etiket van de broek liet zien met zijn naam er op, dus eigen kledij, vroeg ik waarom ze dat zegden als hij eigen goed aanhad, toen kwam het antwoord waarmee je altijd gelijk hebt, het ligt klaar voor de volgende keer. 

Daar moest ik eens mee lachen. 

Ik denk dat het verplegend personeel de kasten niet uit elkaar kennen. 

Maandag had Romeo weer andere kledij aan, ik ben met hem naar de kamer geweest zijn kledij veranderd in dat van hemzelf, en hetgeen hij aan had heb ik gevouwen en klaar gelegd voor de verpleging. 

Gisteren kwam ik bij Romeo en hij had weer hetzelfde van hen aan, pas op het was een mooie broek en hemd, maar niet van hem. 

Ik denk dat ze echt niet weten waar zijn kledij ligt. 

Het is nochtans gemakkelijk, hij heeft bed 2 dus zijn goed ligt in kast 2. 

Als het vandaag weer van dat is ga ik het toch eens tegen de hoofdverpleging zeggen. 

Ik ben volop met het inpakken bezig voor de verhuis. 

Maandag is onze dochter komen helpen en hebben we veel naar het containerpark gebracht. 

Ik ben echt alles wat niet in mijn appartement kan weg aan het doen. Dat doet soms pijn maar toch valt het mee. 

Waar ik het meest spijt van heb is mijn vogelbadje maar ik heb het kunnen verkopen en ben blij dat het bij mensen staat waar het tot zijn recht komt. 

Die mensen hebben een foto bezorgd van het badje in hun tuin, mooi geste, ik was er blij mee. Het wil zeggen dat die mensen er even veel plezier zullen hebben als wij. 

Ik leef nu tussen lege kasten en volle bananendozen.