Alcohol, wat brengt dat met zich mee.  Ik heb in de keuken een open barkast staan, die staat vol met van alle alcoholische dranken die wij in de loop der jaren gekregen en gekocht hebben.
Daar wij niet echt drinkers zijn heb ik daar met Romeo zijn ziekte niet aan gedacht dat hij daar altijd aan kan. Het valt niet meteen op dat hij daar iets aanvangt omdat de hond zijn snoepjes ook in die kast liggen.
Het had bij mij een belletje moeten laten rinkelen omdat daar in dat hoekje lege colaflessen en fruitsapflessen stonden op verschillende tijdstippen die ik er niet gezet had. Nooit heb ik maar een seconde gedacht dat Romeo van de alcoholische dranken zou drinken omdat hij niet drinkt, sporadisch ja, als het een verjaardag, kerst enzovoorts feest is.
Ik weet niet wat hij gedronken heeft want die flessen worden bijna niet gebruikt laat staan dat ze gemarkeerd zijn. Dus, ik weet het niet, een fijt is dat hij niet meer kon spreken of op zijn benen staan.
Ik heb hem geholpen om in de zetel te gaan liggen maar wat later wou hij naar het toilet, weer ben ik mee gegaan om de deuren te openen en het licht aan te steken
Op een gegeven moment, voor hij op het toilet had geweest lag hij ineens op de grond. Ik kreeg hem niet recht met alle moeite geprobeerd, maar het ging niet op geen enkele wijze.
Je kunt al denken wat, ik heb als laatste redmiddel mijn oudste zoon gebeld, die is direct gekomen, maar dan moest hij nog naar het toilet.
Hoe zat hij ook was en Alzheimer patiënt is, was hij geneerd 
om zijn broek uit te laten doen. Hij houde zijn slip vast voor zijn piemeltje. Dus, dat wist hij dan toch, zo fier was hij nog. Uiteindelijk heb ik, terwijl mijn zoon hem vast hield een andere slip en piamabroek aangedaan.
Mijn zoon heeft hem dan naar de zetel gebracht zodat hij terug kon liggen.
Gelukkig dat mijn zoon niet te ver woont en altijd direct paraat als het nodig is. Toen hij naar huis ging heeft hij me op het hart gedrukt om te telefoneren als er iets is, eender welk uur.
Op deze punten ben ik blij met al mijn kinderen en ook mijn schoondochters.
Nu ligt hij goed te slapen maar heeft ondertussen wel al wakker geweest, ik heb de tv uit gezet en zit hier in het donker aan de pc mijn verhaal te schrijven.
In de keuken leg ik het fruit uit het zicht omdat Romeo heel de tijd ligt appelsienen te pellen, bananen die nog helemaal groen zijn te pellen.
Hij mag alles hebben maar met mate.
Ik had daar ook mango's gelegd die nog wat moesten rijpen, je weet het.
Ik was aan het koken en zoals altijd stond Romeo achter mijn rug te zien. Ik ga even naar de living om te tafel te dekken en toen ik terug in de keuken kwam, was hij al de 2de mango aan het pellen. Toen ik vroeg wat hij aan het doen was, zei hij, petatten aan 't schellen. Twee mango's weg want ze waren niet rijp en als je dat laat liggen worden ze bruin.
Vandaag was mijn jongste zoon jarig, spijtig als we zo moeten telefoneren, want door de dag werkt hij dus we bellen hem 's avonds, toe het kwaad met de alcohol was geschied.
Een Alzheimer patiënt in huis hebben is een full time job.
Toen Romeo daar lag en ik hem nog probeerde recht te helpen heb ik echt aan de verzorgers in tehuizen moeten denken. Het is dan ook normaal dat ze andere methodes gebruiken zoals Pampers, medicijnen om regelmatig naar het toilet te gaan zodat ze geen diarree krijgen. Als ik dit nu allemaal zie en meemaak denk je toch helemaal anders aan de verzorgers/verpleging.
08-03-2018, 00:00 geschreven door Julia
|
 "Crying or Very sad"){kind=icon}
 "Embarassed"){kind=icon}
