Met Romeo gaat het steeds minder goed met zijn geheugen. 

Toen Ik zondag bij hem was zaten we in de leefzaal waar relaxzetels in het rond staan waar je een stuk van het park kan zien en de vaart. Dat is nog mooi, soms varen er plezierbootjes langs, ik zie graag het water dat is rustgevend. 

Romeo praatte over dingen die hij niet zag of kon gezien  hebben, onsamenhangende zinnen.

Ik  had al wel gezien dat Romeo er suffer bijzat. Na met de hoofdverpleegster gepraat te hebben blijkt dat de medicatie nog niet op punt staat, het wordt met medewerking van onze huisarts soms verhoogd of verlaagd maar het blijkt nog niet te kloppen, nu was het dus verhoogd.. 

Ze gaan met Romeo op consultatie bij Psychiatrie om de medicatie op punt te zetten maar nu is er sprake van een bezoek zonder opname in de kliniek. Zij hopen dat die dokter iets kan voorstellen dat hem kan kalmeren en hij toch nog kan een leven hebben, zoals rond wandelen of een praatje doen met andere patiënten. Ze vragen dat ik meega om mogelijk enkele vragen te beantwoorden die hij zelf niet meer weet. 

Een zinvol leven in deze fase  zal heel moeilijk zijn want Romeo was nooit echt sociaal van karakter, had nooit een hobby, hij was eigenlijk nooit echt in iets geïnteresseerd. Daarom is het moeilijk om hem met iets te plezieren. 

Gisteren zei hij wel; 

Ik ben blij dat je komt. 

Ik vroeg; 

Waarom zou ik niet komen, ik kom alle dagen. Niemand vergeet U, Alleen is het niet voor iedereen mogelijk om te komen, ofwel door het werk ofwel door de afstand. 

Romeo onthoud zijn kamer niet, gaat zomaar in andere kamers op bed liggen, neem dingen uit andere kamers dus voor de verzorging is dat ook niet gemakkelijk. 

Het was al enkele malen dat ik Romeo niet vond en dat ik de verpleging hulp moet vragen. Ik kan moeilijk in alle kamers gaan zien, voor de verpleging ligt dat anders. Iedere keer werd hij gevonden op een ander bed. 

Voor de verpleging is dat vooral zoeken naar een oplossing zonder hem te fixeren, maar hoe doe je dat. Ze kunnen moeilijk iemand bij hem zetten om zijn hand vast te houden, er zijn nog patiënten. 

Ik vind het vooral moeilijk om andere bezoekers er over te horen praten, zoals, er is een patiënt die in andere kamers gaat, dat zou ook niet mogen maar de medicatie is nog niet op punt. Zij weten dus niet over wie het gaat maar het gaat wel degelijk over Romeo. 

Die meneer die hij al meer als een week geleden geslagen heeft loopt nog met een gekleurd oog rond en zijn de lippen ook nog niet helemaal in orde.  

Het is moeilijker om te schrijven omdat ik het zelf ook steeds moeilijker krijg. 

Romeo heeft wel veel plezier gehad van een paard "Umberto" en zijn begeleider Luc dat op bezoek kwam. Die man deed alles met dat paard zonder bevelen. Wat hij deed, deed het paard ook, dat was echte liefde tussen die twee. Ik zet de FB van "Ter Linden" onder dit verhaal, daar staat een filmpje van het paard bij bedlegerige patiënten. Na de verdiepingen was de tuin aan de beurt, daar mochten de patiënten een toertje wandelen met het paard, niet op het paard.

 

Gisteren ben ik weer op het bureel geroepen maar deze keer was het niet alleen met de verantwoordelijke van de afdeling maar ook nog met een psychologe, een verpleger en later kwam ook onze huisdokter binnen. Het Was dus een bespreking met vijf. 

Romeo was terug in een andere kamer binnen gegaan en was aan de arm beginnen trekken van de persoon die op zijn bed lag. Heel waarschijnlijk dacht Romeo terug dat iemand in zijn bed lag. 

De verpleging had ook twee filmpjes van Romeo die met zijn vuist op zijn andere arm aan het slaan was. 

Het is zo ver dat ze Romeo moeten beschermen tegen zichzelf maar ook de andere personen tegen hem. 

Als Romeo niet verbeterd zal hij naar een kliniek over gebracht worden naar psychologie en het zal niet te kiezen zijn waar, maar waar er direct plaats is, hoever ook. 

Volgens de dokter zal er geen andere keuze zijn omdat ze niet kunnen wachten tot er iets ernstiger gebeurt. 

De medicatie wordt nu dagelijks besproken en eventueel aangepast. 

Deze morgen ben ik naar de hoofdverpleegster geweest en was alles goed maar werd Romeo kwaad naar zichzelf in de spiegel. Dat zou kunnen zijn omdat hij zich als oudere man niet kan erkennen in de jonge Romeo. 

De nacht was kalm verlopen, de deur gesloten en controle alle twee uren. 

Vandaag gaan ze de spiegel uit zijn kamer verwijderen. 

Ze hebben eergisteren Romeo om te eten verplaatst aan tafel en bij anderen gezet om te zien hoe het verloopt, gisteren hebben ze hem aan een tafel alleen gezet, ik zal straks dan wel zien hoe het verder gaat. 

Verpleging doen op zulke afdeling moet ook wel iets doen met die mensen.

Toen ik daar stond te wachten zag ik Romeo in de verte, hij zat op de hometrainer. Gelukkig zag hij mij niet. 

Ik zou mijn schoonzus uit Tellin willen vragen mij op te bellen ik ben alle telefoonnummers verloren.

Eindelijk is het ervan gekomen. 

Er is ondertussen veel gebeurt maar ik begin bij vandaag. 

Zoals jullie al gelezen hebben is Romeo opgenomen in het WZC omdat hij 's avonds agressief werd. 

Vandaag werd ik opgebeld door mijn jongste zoon want het "WZC Ter Linden" had nog mijn vorig vast telefoonnummer en kon mij niet bereiken. Ik was mijn nieuw nummer vergeten door te geven, waarom belden ze niet op mijn gsm want die nummer is hetzelfde gebleven. 

Romeo was voorbije nacht agressief geworden tegen een andere patiënt. Waarom weten ze niet, Romeo zelf weet niets meer, maar ze denken, en ik ook, dat hij de verkeerde kamer is binnen gegaan en dacht dat die persoon in zijn bed lag. 

Romeo onthoud zelfs zijn kamer niet, morgen ga ik een foto van hem meenemen om aan de deur te plakken. 

Romeo zou op die patiënt aan het kloppen zijn geweest, gelukkig had een nachtverpleegster gehoord dat er iets was. 

Ik ben verschoten als ik die andere patiënt zag, die is gekwetst aan zijn oogkas, zijn lippen, als je die ziet denk je dat die hoog van de trappen gevallen is, ik vind het erg. Ze hebben nu de toelating gevraagd om hem 's nachts te fixeren; 

ja natuurlijk, ik zou niet willen dat er nog zoiets gebeurt. Wat als ze het niet direct horen of niet door hebben dat er iets is. 

Mijn dochter zei direct; 

Goed dat je pa hebt laten opnemen, wat als hij dat bij jou had gedaan en er niemand was. Romeo en ik hadden geen directe buren en woonden in een doodlopende straat. Dan hadden mijn kinderen me kunnen bezoeken in het ziekenhuis of op het kerkhof. Ik mag er niet aan denken. 

Romeo zelf heeft niet vel, zijn rechterhand is rood en opgezwollen. 

Toen ik daarstraks op bezoek was riep de hoofdverpleegster me en het was weer gebeurd na de middag, niet zo erg hij had die patiënt aan zijn arm getrokken heel waarschijnlijk dacht Romeo weer dat die persoon op zijn bed lag. 

Ze hebben dan de dokter van wacht laten komen en gelukkig was dat toevallig onze huisarts van vele jaren Die Romeo goed kent en hem met alle ziekten geholpen heeft. 

De dokter heeft nog iets voorgeschreven om te kalmeren en gevraagd om hem niet te fixeren omdat het misschien nog meer agressie opwekt. 

Hij kan nu zijn kamer 's nachts niet uit, ze hopen dat hij niet vind hoe de deur open gaat en gaan om de 2 uur in de kamer zien. 

Onze dokter zijn stempel en handtekening stond op de brief en die heb ik graag ondertekend, vastmaken, daar heb ik het niet echt mee.

Hopelijk met dat kalmeermiddel erbij blijft hij kalm. 

Toen ik vroeg wat hij aan zijn hand had wist hij het niet maar het deed geen pijn. 

Dat was het voor vandaag, morgen schrijf ik verder, nu ik verhuisd ben kan ik er terug meer tijd voor nemen. 

De foto met de gele parasol is nog in het vorige centrum. 

De tweede van hem is in de leefzaal van dit centrum. 

Zijn kamertje dat uitziet op de vaart van Veurne, je ziet veel wandelaars en soms plezierjachten voorbij varen.