Vandaag bij de Dokter geweest. 

Met Romeo (buiten Alzheimer) is het goed meet zijn hoofd minder. 

Romeo kan zelfs zijn handtekening bijna niet meer zetten. 

Ik blijf het een rare ziekte vinden, Romeo is soms een echt kind. 

Als wij een wandeling maken geeft dat niet het gevoel van man en vrouw maar vrouw en kind aan de hand. 

Bij de Dokter was er ook zo'n geval. Toen het aan mij was om te onderzoeken stond Romeo recht en ging op de weegschaal staan als een kind dat iets verboden doet. Onze Dokter glimlachte eens naar mij. Romeo bleef daar opstaan tot ik terug in de zetel ging zitten, dan kwam hij ook. 

Dat gevoel heb ik dikwijls; Romeo doet als een kind dat achter zijn moeder loopt en altijd moet zien, zo doet Romeo ook. 

Deze week toch weer rare dingen gezien. 

Tussen onze 2 zetels staat een poef met een kussen op, voor de hond. Toen ik het kussen wou goed leggen zag ik daar onder een gepelde banaan half opgerold in een gebruikte zakdoek liggen????? 

Een of twee dagen later lag er een uitgepakte wafel onder het kussen????? 

Als onze hond buiten gaat en zijn grote boodschap doet, wordt altijd zijn achterste afgekuist met een nat babydoekje. Deze week zag ik Romeo dat doen met een dweil waarmee ik gekuist had????? 

Ik vraag me dikwijls af wat er in Alzheimers hun hoofd omgaat, kunnen ze nog nadenken en indien ja, over wat? 

Amaai, ik geraakte niet meer hier om mijn verhaal te schrijven. Ik weet niet wat het was, alle gegevens waren juist en toch kon ik niet in mijn Blog om te schrijven, dan heb ik maar contact gemaakt met Bloggen.be, dat het gelukt is kan je wel zien.  

Romeo is nog kindser aan het worden. 

Als hij eet, kun je zeker zijn dat de tafel en vloer rond hem moeten gekuist worden. 

Gisteren hebben wij frietjes gegeten, zijn hand hing vol mayonaise tot voorbij zijn pols en rond zijn mond was het niet beter. 

Ik moet eerlijk bekennen dat ik toch liever een kind leer om proper te eten dan een volwassene die kinds geworden is. 

Zijn voet is nu dik, ze hadden het gezien in het dagcentrum toen ze Romeo in het bad zette. Donderdagavond heb ik een afspraak bij de huisarts, dan kan het nagezien worden. 

Wandelen wordt ook moeilijk, ik moet hem een hand geven en meer leiden het gaat soms zo moeizaam dat je daar zelf van moe wordt. . 

Als we naar de supermarkt gaan en Romeo rijd met het winkelwagentje, hou ik het soms vast aan de voorkant, dan is het net of ik 100 kg trek. 

Het winkelen wordt dan ook een zware opgave op deze manier. 

Vandaag heb ik de eigenaar van ons huis op de hoogte gebracht dat ik ga verhuizen. Ik blijf in Veurne maar heb een sociaal appartementje op het gelijkvloers. Het meest zal ik mijn grote tuin met al zijn vogeltjes hard missen. 

Veel van al wat ik heb moet weg omdat ik nu in een groot huis woon en dan in een klein appartementje, het is groot genoeg want uiteindelijk zal ik alleen zijn als Romeo wordt opgenomen in een zorgcentrum. 

Mijn kleindochter kan veel komen als ze wil omdat ik op wandel afstand van haar thuis en school zal wonen. 

Ik heb dan weer het voordeel om heel dicht bij het centrum te gaan wonen. 

De wagen zal meer geparkeerd blijven staan. 

Hier heb ik voor alles een auto nodig, in dit dorp is niets, en ik bedoel ook werkelijk niets. Voor simpelweg een brood moeten wij naar het volgende dorp. $

Weer zijn al mijn kinderen paraat om met alles te helpen. 

Soms denk ik wel, wat doen mensen zonder kinderen, eenzaam en zonder hulp achterblijven. 

Neen, ik ben dankbaar, gelukkig en fier dat ik hun heb. 

Ik ben al goed begonnen met sorteren in de kasten, weg...niet weg...weg...niet weg enzovoorts!!!! 

Het voordeel daarvan is dat men verplicht is van zijn rommel weg te doen in plaats van het een plaatsje op de zolder te geven.