Ik schrijf vandaag met veel tegenzin. 

Romeo is opgenomen, de rede hiervan is dat hij 's avonds hoe langer hoe meer agressief werd. 

Het gebeurde dat hij 's nachts enkele keren met de vuist op de salontafel klopte en zeker niet vriendelijk hoor, hij keek dan met die stekende ogen naar mij waar ik meer schrik van had, als het andere. 

Wat gebeurd er als hij dat bij mij doet, ik kan geen hulp roepen, er is niemand die hier woont, ik moet al bijna 200m gaan om iemand te bereiken. 

Romeo begon zijn medicijnen weg te steken zodat ik dacht dat hij ze nam maar ze niet nam. Hoe hij het deed, weet ik niet, zelfs als ik er op keek, stak hij ze soms nog weg. 

Soms weigerde hij pertinent om ze in te nemen.

Een nacht nam hij het vel van de hond tussen zijn vingers zitten en riep "ik heb hem" ik moest hem dan kalmeren en zorgen dat hij OBI los liet. 

Meerder keren heb ik angst gehad dat de hond hem eens zou vast nemen als hij raar deed. OBI gromde dan en Romeo besefte niet meer dat het niet speels was. Het gebeurde dat hij de hond bij zijn staart naar achter trok, naar hem. 

OBI is zijn hele wereld, zo ver zijn de hersenen dat hij echt niets meer beseft.

Ik moet zeggen, wat ze ook van die honden maken,  dat wij een hele hele brave hond hebben, velen zouden niet toestaan wat Romeo soms deed. 

Ik durfde soms niet naar het toilet gaan uit schrik dat hij weer wat zou uitspoken, eender wat want het was niet alleen met ObI hoor!!!

Als Romeo zag dat de hond zijn grote boodschap deed, kuiste hij zijn poep af met zijn handen, terwijl wij natte babydoekjes gebruiken. Met zijn blote handen, asjeblieft zeg. Ik kon hem niet tegen houden, hij nam de hond zijn staart omhoog en veegde hij er gewoon over.

Ik had propere handdoeken in de keuken klaar gelegd om op te bergen, ik zag dat hij zijn neus kuiste met zo'n propere keukenhanddoek en hem gewoon terug legde. 

Als ik een mand was klaar had staan in de badkamer, propere of vuile, deed hij alle kleren, zowel die van hem als die van mij, in willekeurige volgorde overeen aan. 

Geen enkel product in de badkamer was veilig, alles smeerde hij op zijn gezicht, Romeo was van gedacht dat alles voor de verzorging van de huid was. Zo smeerde hij Listerine op zijn gezicht in plaats van zijn mond mee te spoelen. 

Ik moet wel eerlijk zeggen dat hij soms wel fris rook, zelfs met de sommige verkeerde producten. 

Alles moest ik weg stoppen, het moest veilig blijven voor Romeo. 

Na een gesprek met de dokter is er beslist van een spoedopname te doen voor de veiligheid van ons alle twee. 

Gelukkig heb ik mijn drie kinderen die mij hier volledig in steunen en helpen waar het kan. 

Psychisch is en blijft het moeilijk. 

Mijn dochter heeft me kordaat toegesproken van, wat, als er nog wat gebeurd. 

Waar hij nu is "De Kei" mogen geen honden binnen omdat het een realiteit kliniek is. Romeo blijft daar tot zijn plaats vrij komt in "Ter Linden", dan wordt hij direct overgeplaatst. Hopelijk gaat het vlug want daar zal hij zich meer thuis voelen. Het is een kamertje maar je mag er een kastje van jezelf bijzetten, kaders aan de muur hangen, simpel gezegd, je mag er je eigen thuis maken en dat kan hier niet omdat het een kliniek is. Romeo ligt op de gesloten afdeling in een twee persoons kamer. Het is tenslotte maar tijdelijk. 

Het kan dag op dag gaan, maar ook enkele weken duren. Hard gezegd, er moet iemand sterven voor zijn kamer voor hem is. 

Ik ga er vanavond een kaars voor branden. 

Dagelijks ga ik op bezoek in de namiddag en blijf tot hij gegeten heeft. Mijn dochter is al twee maal meegegaan om het gemakkelijker te maken, maar vanaf nu tot woensdag sta ik er alleen voor, ik ben blij dat ze de eerste dagen mee opgevangen heeft. 

De laatste bloemen die we samen gekocht hebben staan nog op de tafel alsook de onkruid bloemetjes die hij in de tuin ging plukken om aan mij te geven. 

Dat is nu waarom het moeilijk dragen is, door de dag was hij kalm maar' s avonds en 's nachts was het niet meer te doen. 

Eerst wilden ze Romeo in afzondering zetten, maar toen ik zei dat hij geen gangster is maar een zieke die 's avonds en 's nachts agressief is naar zijn vrouw en hond, mogen ze hem nog wat los laten hé!!!! 

Het is wel een gesloten afdeling zodat de patiënten niet weg kunnen, dat is nodig.

Toen ik gisteren op bezoek ging zo rond 14U00 zat Romeo in een zetel met een vast tafeltje, ben ik uitleg gaan vragen bij de verpleging en die zeiden dat het was om zijn koffie te drinken (er stond geen tas, niets!!!!!).  

Toen hij 's avonds (17U00) moest eten zei de verpleegster dat hij in de zetel (met vast tafeltje zodat je niet weg kan) moest eten, toen ik vroeg waarom, was het antwoord dat ze te weinig tafels hebben. (Dan moeten ze maar een tafel bijhalen). De andere verpleger zag dat ik het meende en kwaad werd, mocht Romeo gewoon aan tafel gaan zitten. 

De verpleging wil het zich zo gemakkelijk mogelijk maken, die mensen zeggen toch niets, die beseffen het niet eens. Maandag vraag ik een gesprek aan met het hoofd van de verpleging en zal beleefd en vriendelijk vragen wat hun bedoeling is.  

Wanneer zei hun patiënten zo behandelen, wat is dan het volgende, hij doet in zijn broek en moet Pampers aan. 

De verpleging wil het zich zo gemakkelijk mogelijk maken, die mensen zeggen toch niets. 

Als ze daar mee afkomen ga ik klachtenbrief schrijven zowel naar de directie als op internet want ik heb nog een slechte recensie gelezen op een website. 

Het is hier natuurlijk geen grootstad, het is maar een gemeente en er is hier geen keuze om te veranderen en daar profiteren ze van. 

Als het een blijvende plaats moest zijn zou het wat anders zijn, maar ik weet dat het kortelings beter gaat zijn, in zijn vast verblijf, daar zie ik het wel zitten. 

Verleden week was het familiedag in het dagcentrum, er was veel volk en het is een groot succes geweest. Wij waren er met onze dochter. Zie foto's. 

De andere foto's zijn van de werken aan het begin van onze straat. 4 Dagen zijn we verplicht geweest van onze auto +/- 300m verder te zetten. He. t ging ook niet anders. 

De werkmannen waren wel heel behulpzaam voor ons, die verdienen een dikke pluim. . 

Zelfs nu Romeo niet meer thuis is zal ik deze blog nog regelmatig bijschrijven.