Gisteren ben ik met onze dochter gaan inlichtingen nemen en inschrijven voor een sociale woning.

Vermoedelijk zal het nog lang duren, want volgens die heer zijn er nog 700 wachtenden voor ons.

Hij heeft ons wel ingeschreven voor drie mogelijkheden waarvan een optelt volgens noodzaak en niet volgens nummer zoals gewoonlijk. Hoe meer je mankeert hoe rapper je binnen raakt.

Met Romeo zijn ziekte en artrose aan mijn knie hoop ik daar vlugger binnen te geraken omdat die woningen zijn aangepast aan de noden van 60+.

Dat zou volgens hem ook vlugger gaan. 

Ik ben ook inlichtingen gaan nemen om Romeo te laten opnemen, we moeten nog wat papieren in orde brengen omdat de prijs van zulke opname veel hoger is dan zijn pensioen en ikzelf tenslotte ook nog moet kunnen leven.

Indien hij opgenomen wordt mag hij onder begeleiding altijd een dag weg zodat we nog altijd bezoeken kunnen afleggen.  

Graag zou ik in het kort op bezoek gaan bij Romeo zijn zuster in de Ardennen en nog naar zijn zuster in Brussel. 

Het was eigenlijk een lange vermoeiende dag maar ook een beetje ontspannend, want tussen twee bezoeken door hadden we tussen de middag 2 uren tijd en zijn ondertussen gaan Chinees eten.

Mijn dochter trakteerde. 

Gisteren avond begon de miserie van de salontafel weer. Waarom? Ik weet het niet die staat er al 15 jaar!!!!!

Het wordt echt teveel. Ik ben altijd een optimist geweest maar hiervan krijg ik het zelf moeilijk.

Het is nu 10U50, hij is juist wakker maar de salontafel mag nog niet terug hoor. 

Gisterenavond hebben wij een boterham met smeerkaas gegeten omdat Romeo in het dagcentrum 's middags warm eten krijgt en ik Chinees ben gaan eten.