Na het laatste bericht is er wat te vertellen. 

Na 6 weken te zijn opgenomen in "Ter Linden" is er een evaluatiegesprek geweest. Dat was met de Psychologe, Hoofdverpleegster, Sociale dienst, Studente laatste jaar, kinesitherapeut, Ergotherapeut enzovoorts. Dat gesprek heeft 2 uur geduurd waarbij we koffie met koekjes en frisdrank werden aangeboden. 

Dat gesprek is in huiselijke sfeer geweest en was wel informatief. 

Met Romeo gaat het nu goed, hij is niet meer agressief geweest, kan traag (met hulp) naar zijn kamer wandelen en doet goed mee met de ergo en de kine. In groepsverband worden er soms balspelen (strandbal), daar doet hij heel goed aan mee, hij heeft zelfs in het oog wanneer iemand de bal minder krijgt en dan gooit hij zijn bal naar die persoon. 

Verschieten deed ik daar niet van want Romeo heeft altijd aandacht gehad voor oneerlijkheid. 

Deze week is het van 01 oktober tot en met 04 oktober dierenweek en dan mag iedereen zijn dier meebrengen, eender welk. Verleden jaar zou er een kip, klein varkentje, kat, hond enzovoorts geweest hebben. Gisteren was er juist een chihuahua's. 

In Juli, juist voor de verhuis zat ik er door met al mijn miserie. Mijn kinderen drongen aal om er een week van tussen te gaan. Mijn dochter was toen op terugreis van Spanje een week in de Alpen op hotel. Daar ben ik dan met de bus naar toe geweest. De Alpen moet iedereen gezien hebben, ongelooflijk mooi. Ik kan niet zeggen dat het een ontspannende reis geweest was door het vele werk van de verhuis, waar je mee bezig bent, maar het was wel een mooie reis, ik zou zeker terug gaan, de Alpen zijn indrukwekkend. 

Romeo kreeg dan alle dagen bezoek van mijn oudste zoon, Romeo heeft nooit een dag gehad zonder bezoek. 

Ik heb mijn geliefde hond (OBI) moeten weg doen, die was te sterk, ik kon die niet in het appartementje houden, hij heeft een goede thuis gevonden bij een boer. 

Om niet alleen te blijven heb ik een klein hondje aangeschaft, het ras is een "Boomer" zie foto's en zijn naam "Lucky". Ook heb ik twee vogeltje gekocht (mandarijntjes) dus er is altijd beweging en iets te horen bij mij. 

Met Romeo gaat het steeds minder goed met zijn geheugen. 

Toen Ik zondag bij hem was zaten we in de leefzaal waar relaxzetels in het rond staan waar je een stuk van het park kan zien en de vaart. Dat is nog mooi, soms varen er plezierbootjes langs, ik zie graag het water dat is rustgevend. 

Romeo praatte over dingen die hij niet zag of kon gezien  hebben, onsamenhangende zinnen.

Ik  had al wel gezien dat Romeo er suffer bijzat. Na met de hoofdverpleegster gepraat te hebben blijkt dat de medicatie nog niet op punt staat, het wordt met medewerking van onze huisarts soms verhoogd of verlaagd maar het blijkt nog niet te kloppen, nu was het dus verhoogd.. 

Ze gaan met Romeo op consultatie bij Psychiatrie om de medicatie op punt te zetten maar nu is er sprake van een bezoek zonder opname in de kliniek. Zij hopen dat die dokter iets kan voorstellen dat hem kan kalmeren en hij toch nog kan een leven hebben, zoals rond wandelen of een praatje doen met andere patiënten. Ze vragen dat ik meega om mogelijk enkele vragen te beantwoorden die hij zelf niet meer weet. 

Een zinvol leven in deze fase  zal heel moeilijk zijn want Romeo was nooit echt sociaal van karakter, had nooit een hobby, hij was eigenlijk nooit echt in iets geïnteresseerd. Daarom is het moeilijk om hem met iets te plezieren. 

Gisteren zei hij wel; 

Ik ben blij dat je komt. 

Ik vroeg; 

Waarom zou ik niet komen, ik kom alle dagen. Niemand vergeet U, Alleen is het niet voor iedereen mogelijk om te komen, ofwel door het werk ofwel door de afstand. 

Romeo onthoud zijn kamer niet, gaat zomaar in andere kamers op bed liggen, neem dingen uit andere kamers dus voor de verzorging is dat ook niet gemakkelijk. 

Het was al enkele malen dat ik Romeo niet vond en dat ik de verpleging hulp moet vragen. Ik kan moeilijk in alle kamers gaan zien, voor de verpleging ligt dat anders. Iedere keer werd hij gevonden op een ander bed. 

Voor de verpleging is dat vooral zoeken naar een oplossing zonder hem te fixeren, maar hoe doe je dat. Ze kunnen moeilijk iemand bij hem zetten om zijn hand vast te houden, er zijn nog patiënten. 

Ik vind het vooral moeilijk om andere bezoekers er over te horen praten, zoals, er is een patiënt die in andere kamers gaat, dat zou ook niet mogen maar de medicatie is nog niet op punt. Zij weten dus niet over wie het gaat maar het gaat wel degelijk over Romeo. 

Die meneer die hij al meer als een week geleden geslagen heeft loopt nog met een gekleurd oog rond en zijn de lippen ook nog niet helemaal in orde.  

Het is moeilijker om te schrijven omdat ik het zelf ook steeds moeilijker krijg. 

Romeo heeft wel veel plezier gehad van een paard "Umberto" en zijn begeleider Luc dat op bezoek kwam. Die man deed alles met dat paard zonder bevelen. Wat hij deed, deed het paard ook, dat was echte liefde tussen die twee. Ik zet de FB van "Ter Linden" onder dit verhaal, daar staat een filmpje van het paard bij bedlegerige patiënten. Na de verdiepingen was de tuin aan de beurt, daar mochten de patiënten een toertje wandelen met het paard, niet op het paard.

 

Gisteren ben ik weer op het bureel geroepen maar deze keer was het niet alleen met de verantwoordelijke van de afdeling maar ook nog met een psychologe, een verpleger en later kwam ook onze huisdokter binnen. Het Was dus een bespreking met vijf. 

Romeo was terug in een andere kamer binnen gegaan en was aan de arm beginnen trekken van de persoon die op zijn bed lag. Heel waarschijnlijk dacht Romeo terug dat iemand in zijn bed lag. 

De verpleging had ook twee filmpjes van Romeo die met zijn vuist op zijn andere arm aan het slaan was. 

Het is zo ver dat ze Romeo moeten beschermen tegen zichzelf maar ook de andere personen tegen hem. 

Als Romeo niet verbeterd zal hij naar een kliniek over gebracht worden naar psychologie en het zal niet te kiezen zijn waar, maar waar er direct plaats is, hoever ook. 

Volgens de dokter zal er geen andere keuze zijn omdat ze niet kunnen wachten tot er iets ernstiger gebeurt. 

De medicatie wordt nu dagelijks besproken en eventueel aangepast. 

Deze morgen ben ik naar de hoofdverpleegster geweest en was alles goed maar werd Romeo kwaad naar zichzelf in de spiegel. Dat zou kunnen zijn omdat hij zich als oudere man niet kan erkennen in de jonge Romeo. 

De nacht was kalm verlopen, de deur gesloten en controle alle twee uren. 

Vandaag gaan ze de spiegel uit zijn kamer verwijderen. 

Ze hebben eergisteren Romeo om te eten verplaatst aan tafel en bij anderen gezet om te zien hoe het verloopt, gisteren hebben ze hem aan een tafel alleen gezet, ik zal straks dan wel zien hoe het verder gaat. 

Verpleging doen op zulke afdeling moet ook wel iets doen met die mensen.

Toen ik daar stond te wachten zag ik Romeo in de verte, hij zat op de hometrainer. Gelukkig zag hij mij niet. 

Ik zou mijn schoonzus uit Tellin willen vragen mij op te bellen ik ben alle telefoonnummers verloren.

Eindelijk is het ervan gekomen. 

Er is ondertussen veel gebeurt maar ik begin bij vandaag. 

Zoals jullie al gelezen hebben is Romeo opgenomen in het WZC omdat hij 's avonds agressief werd. 

Vandaag werd ik opgebeld door mijn jongste zoon want het "WZC Ter Linden" had nog mijn vorig vast telefoonnummer en kon mij niet bereiken. Ik was mijn nieuw nummer vergeten door te geven, waarom belden ze niet op mijn gsm want die nummer is hetzelfde gebleven. 

Romeo was voorbije nacht agressief geworden tegen een andere patiënt. Waarom weten ze niet, Romeo zelf weet niets meer, maar ze denken, en ik ook, dat hij de verkeerde kamer is binnen gegaan en dacht dat die persoon in zijn bed lag. 

Romeo onthoud zelfs zijn kamer niet, morgen ga ik een foto van hem meenemen om aan de deur te plakken. 

Romeo zou op die patiënt aan het kloppen zijn geweest, gelukkig had een nachtverpleegster gehoord dat er iets was. 

Ik ben verschoten als ik die andere patiënt zag, die is gekwetst aan zijn oogkas, zijn lippen, als je die ziet denk je dat die hoog van de trappen gevallen is, ik vind het erg. Ze hebben nu de toelating gevraagd om hem 's nachts te fixeren; 

ja natuurlijk, ik zou niet willen dat er nog zoiets gebeurt. Wat als ze het niet direct horen of niet door hebben dat er iets is. 

Mijn dochter zei direct; 

Goed dat je pa hebt laten opnemen, wat als hij dat bij jou had gedaan en er niemand was. Romeo en ik hadden geen directe buren en woonden in een doodlopende straat. Dan hadden mijn kinderen me kunnen bezoeken in het ziekenhuis of op het kerkhof. Ik mag er niet aan denken. 

Romeo zelf heeft niet vel, zijn rechterhand is rood en opgezwollen. 

Toen ik daarstraks op bezoek was riep de hoofdverpleegster me en het was weer gebeurd na de middag, niet zo erg hij had die patiënt aan zijn arm getrokken heel waarschijnlijk dacht Romeo weer dat die persoon op zijn bed lag. 

Ze hebben dan de dokter van wacht laten komen en gelukkig was dat toevallig onze huisarts van vele jaren Die Romeo goed kent en hem met alle ziekten geholpen heeft. 

De dokter heeft nog iets voorgeschreven om te kalmeren en gevraagd om hem niet te fixeren omdat het misschien nog meer agressie opwekt. 

Hij kan nu zijn kamer 's nachts niet uit, ze hopen dat hij niet vind hoe de deur open gaat en gaan om de 2 uur in de kamer zien. 

Onze dokter zijn stempel en handtekening stond op de brief en die heb ik graag ondertekend, vastmaken, daar heb ik het niet echt mee.

Hopelijk met dat kalmeermiddel erbij blijft hij kalm. 

Toen ik vroeg wat hij aan zijn hand had wist hij het niet maar het deed geen pijn. 

Dat was het voor vandaag, morgen schrijf ik verder, nu ik verhuisd ben kan ik er terug meer tijd voor nemen. 

De foto met de gele parasol is nog in het vorige centrum. 

De tweede van hem is in de leefzaal van dit centrum. 

Zijn kamertje dat uitziet op de vaart van Veurne, je ziet veel wandelaars en soms plezierjachten voorbij varen.  

Eindelijk; eindelijk; eindelijk, 

Mijn dochter belde vanuit Spanje met het goede nieuws. 

Romeo gaat woensdag 01-08-2018 naar zijn vaste stek in "Ter Linden" te Veurne. 

Om 14U00 wordt hij met ziekvervoer "De Roo" naar Veurne gebracht.

Ik kan niet beschrijven hoe goed ik me voel, elke dag aftellen om naar zijn vaste stek te gaan. 

We hadden met andere patiënten al een band opgebouwd, er zijn patiënten die het niet zo erg hebben als Romeo waar je nog een gesprek mee kan hebben, dat kun je niet meer met Romeo. 

Die band met patiënten zullen we hier ook wel opbouwen.

Met Romeo gaat het zoals altijd op en af. 

Gisteren was hij goed, in die zin, hij stond me aan een lift op te wachten maar ik kom niet langs daar want dat zijn de liften voor het personeel. Het is langs de gewone deur maar dat onthoud hij niet. 

Hij was weemoedig maar dat heeft hij altijd gehad, Romeo was een zwartkijker, ik was het tegenover gestelde, een optimist. 

Tegen 17U00 gaan we van de cafetaria naar zijn afdeling omdat ze dan de medicijnen en het eten geven. 

Verleden week;

Na het cafetariabezoek gaan we langs het toilet. Romeo de mannenkant en ik de vrouwenkant. 

Ik was niet gerust en ging eerst kijken wat hij uitspookte, al goed, want hij had zijn broek naar beneden gedaan maar zijn slip aangehouden en zo zat hij op het pissien. Ik hielp hem dan naar het toilet maar hij wou niet meer gaan. 

Gisteren van hetzelfde maar met een grote boodschap, het vuile toiletpapier hing uit zijn broek, goed dat ik het zag. Ik heb de verpleging op de hoogte gebracht zodat ze hem konden verschonen.

Verleden week zat hij in een relaxzetel en maakte een patiënt de opmerking van een achter zijn rug te zien. Hetzelfde, het toiletpapier hing ook uit zijn broek. 

Er was ook een keer dat hij op het bed was gaan liggen in een verkeerde kamer. 

Twee dagen geleden waren ze de sleutel verloren en gingen ze in Romeo zijn broekzakken voelen, er zat niets in en toen ik de rede vroeg; we kennen hem, hij zou durven. Later was d sleutel ineens terecht, geen verpleegster die iets zei of zich verontschuldigde. 

Gisteren zoals alle dagen ben ik in de namiddag op bezoek geweest bij Romeo. 

Ik blijf altijd tot aan het avondeten, ik smeer Romeo zijn boterhammen en dan vertrek ik naar huis. 

Ik doe dat zo omdat Romeo niet met twee dingen gelijk kan bezig zijn, dan heeft hij er geen erg in dat ik vertrek en is hij rustig aan het eten. 

Ik zeg nu wel tot morgen, dat kon ik de eerste dagen niet doen, maar nu wel. 

Onze dochter kwam ook nog vlug op bezoek bij Romeo omdat ze deze nacht vertrok naar haar geliefde Spanje. 

Zij nodigde mij uit om iets te gaan eten in "De Mikke" te Oostduinkerke. Dat is al jaren gekend om zijn steak. Dat was zo lekker, nog even goed als zoveel jaren geleden. 

Supermals steak en gebakken zoals ik wou, er was niets op aan te merken. 

Als ik zou mogen muggenziften dan gaat het over het slaatje, dat is het juiste woord, slaatJE en het was nog triestig ook maar wij gingen voor de steak en dat was zoals ik al schreef. 

Vandaag was het verschieten, het terras van de gesloten afdeling stond open, van zolang Romeo daar is, was het de 2de keer. Een zalig terras met parasols en al. 

Daar hebben we gebruik van gemaakt. 

in de plaats van binnen in het cafetaria te zitten. 

Het cafetaria heeft een mooi terras met ronde picknicktafels, en ruim zicht op zee, juist zoals beneden mag je daar niet op, ik begrijp dat niet, zoveel patiënten, die altijd binnen moeten zitten en als ze dan op een terras zouden kunnen zitten mag het niet van de bediening. 

Heb ik je waterachtig gemaakt, ik ben dat ook als ik het zie maar verboden terrein!!!! 

Deze kerk "Sint-Niklaaskerk" staat over restaurant "De Mikke".

De foto van Romeo is vandaag genomen zonder dat hij het wist. 

Deze keer is het lang geleden, maar er is niet veel te vertellen. 

Romeo is nog altijd in de kei in afwachting van zijn vaste verblijfplaats in het woonzorgcentrum "Ter linden" te Veurne. 

Hij staat nog op de eerste plaats maar het duurt lang. 

Verleden week ging ik op bezoek en ik vond Romeo niet, in geen van de twee zalen, gevraagd aan patiënten, de verpleegsters, niemand wist het. 

We waren met enkele personen aan het rond kijken, het verplegend personeel vooral, jah, het is een gesloten afdeling hé en dat heeft een rede. 

Weet je waar ze hem vonden, in zijn kamer op bed. Het wil zeggen dat iemand de kamer open gelaten heeft. 

Normaal worden de kamers gesloten omdat ze niet willen dat de patiënten teveel rusten, dat zou het slapen 's nachts bemoeilijken. 

Ik was al gerust, want als Romeo daar buiten geraakt weet hij niet waar hij woont of moet zijn. 

Deze week sprak de verpleegster mij aan om meer kledij mee te brengen omdat ze al reservekledij gebruiken, de hoofdverpleegster kwam erbij en zij hetzelfde. 

Toen ik Romeo zijn etiket van de broek liet zien met zijn naam er op, dus eigen kledij, vroeg ik waarom ze dat zegden als hij eigen goed aanhad, toen kwam het antwoord waarmee je altijd gelijk hebt, het ligt klaar voor de volgende keer. 

Daar moest ik eens mee lachen. 

Ik denk dat het verplegend personeel de kasten niet uit elkaar kennen. 

Maandag had Romeo weer andere kledij aan, ik ben met hem naar de kamer geweest zijn kledij veranderd in dat van hemzelf, en hetgeen hij aan had heb ik gevouwen en klaar gelegd voor de verpleging. 

Gisteren kwam ik bij Romeo en hij had weer hetzelfde van hen aan, pas op het was een mooie broek en hemd, maar niet van hem. 

Ik denk dat ze echt niet weten waar zijn kledij ligt. 

Het is nochtans gemakkelijk, hij heeft bed 2 dus zijn goed ligt in kast 2. 

Als het vandaag weer van dat is ga ik het toch eens tegen de hoofdverpleging zeggen. 

Ik ben volop met het inpakken bezig voor de verhuis. 

Maandag is onze dochter komen helpen en hebben we veel naar het containerpark gebracht. 

Ik ben echt alles wat niet in mijn appartement kan weg aan het doen. Dat doet soms pijn maar toch valt het mee. 

Waar ik het meest spijt van heb is mijn vogelbadje maar ik heb het kunnen verkopen en ben blij dat het bij mensen staat waar het tot zijn recht komt. 

Die mensen hebben een foto bezorgd van het badje in hun tuin, mooi geste, ik was er blij mee. Het wil zeggen dat die mensen er even veel plezier zullen hebben als wij. 

Ik leef nu tussen lege kasten en volle bananendozen. 

Gisteren heb ik een gesprek gehad met de hoofdverpleegster. 

Ik ben niet akkoord dat alle mannen aan één kant zitten en Romeo alleen aan de vrouwenkant. 

Dat is voor hem niet bevorderlijk bij de integratie in de gesloten afdeling. 

Ze gingen het niet meer doen, ik heb het haar tegen de verpleegster horen zeggen. 

Wat was het gevolg? Dat Romeo bij de mannen mocht zitten en er een andere man aan de vrouwentafel. Ik heb Romeo dan terug daar gezet dat die andere man niet alleen moest zitten aan de vrouwentafel. 

De verpleegster konden niet volgen, maar daar trek ik me weinig van aan. Het is niet omdat die mensen terug kinds worden en niets zeggen dat wij het moeten laten gebeuren!!! 

Vandaag had ik een afspraak met de dokter van de gesloten afdeling. 

Toevallig kennen wij dokter Castelein al een kleine 30 jaar. Wat  kunnen die mensen  onthouden. Die wist nog dat wij 3 kinderen hadden en toen ook een Bull Terriër. Dat is al altijd zijn lievelings ras geweest. 

Wij hebben natuurlijk het meest over Romeo gepraat. Ik mag van hem mijn hoofd niet in het zand steken en de waarheid onder ogen zien. 

Het zou onverantwoord en gevaarlijk zijn om Romeo terug naar huis te halen, voor de rest was alle onderzoeken goed. 

Hopelijk komt zijn plaatsje rap vrij in "Ter Linden" omdat dan zijn thuis zal zijn en hij niets anders moet gewoon worden. . 

Hier hoor je alleen maar klagen van zowel patiënten als hun familie, ik ben zeker niet alleen. 

Romeo was vandaag anders, ik zag het direct, hij was agressiever in zijn bewegingen, hij duwde een tas koffie bruut van hem af omdat die te heet was, de koffie vloog rond op de tafel. 

Hij zou vandaag ook iemand die weg ging zijn zak kleren leeg gegooid hebben en weg gesmeten. 

De verpleegster zij dat het de eerste maal was dat ze hem zo zagen. 

Hopelijk doet hij dat niet teveel. 

Ik kan niet meer doen dan alle namiddagen bij hem zitten, we gaan dan in het cafetaria zitten en kunnen de zee en het strand zien. Ik zet foto's van dat strand in Nieuwpoort. Daar is een club van kitesurfers. Mooi om te zien, het verstrooit de gedachten een beetje en Romeo denkt dat het parachutes zijn, dat is goed zo. 

Van die kitesurfers heb ik geen foto, die hou je nog tegoed!

  

Waar ik ga wonen is bijna de achterkant van het woonzorgcentrum, ik kan gewoon achter door wandelen in de tuin van dat appartementenblok om bij Romeo te komen, het kan niet beter zijn. 

Onze zoon gaat dn ook één keer met Obi naar Romeo, dat zal hem goed doen. Hopelijk is het met de hond te doe want die is de straat en veel mensen niet gewoon. Afwachten dus. 

Ik heb dit geschreven op 29 juni 2018. Er zijn problemen met datums die veranderd worden en ze kunnen er niets aan doen!!!!!!!!!

Ik schrijf vandaag met veel tegenzin. 

Romeo is opgenomen, de rede hiervan is dat hij 's avonds hoe langer hoe meer agressief werd. 

Het gebeurde dat hij 's nachts enkele keren met de vuist op de salontafel klopte en zeker niet vriendelijk hoor, hij keek dan met die stekende ogen naar mij waar ik meer schrik van had, als het andere. 

Wat gebeurd er als hij dat bij mij doet, ik kan geen hulp roepen, er is niemand die hier woont, ik moet al bijna 200m gaan om iemand te bereiken. 

Romeo begon zijn medicijnen weg te steken zodat ik dacht dat hij ze nam maar ze niet nam. Hoe hij het deed, weet ik niet, zelfs als ik er op keek, stak hij ze soms nog weg. 

Soms weigerde hij pertinent om ze in te nemen.

Een nacht nam hij het vel van de hond tussen zijn vingers zitten en riep "ik heb hem" ik moest hem dan kalmeren en zorgen dat hij OBI los liet. 

Meerder keren heb ik angst gehad dat de hond hem eens zou vast nemen als hij raar deed. OBI gromde dan en Romeo besefte niet meer dat het niet speels was. Het gebeurde dat hij de hond bij zijn staart naar achter trok, naar hem. 

OBI is zijn hele wereld, zo ver zijn de hersenen dat hij echt niets meer beseft.

Ik moet zeggen, wat ze ook van die honden maken,  dat wij een hele hele brave hond hebben, velen zouden niet toestaan wat Romeo soms deed. 

Ik durfde soms niet naar het toilet gaan uit schrik dat hij weer wat zou uitspoken, eender wat want het was niet alleen met ObI hoor!!!

Als Romeo zag dat de hond zijn grote boodschap deed, kuiste hij zijn poep af met zijn handen, terwijl wij natte babydoekjes gebruiken. Met zijn blote handen, asjeblieft zeg. Ik kon hem niet tegen houden, hij nam de hond zijn staart omhoog en veegde hij er gewoon over.

Ik had propere handdoeken in de keuken klaar gelegd om op te bergen, ik zag dat hij zijn neus kuiste met zo'n propere keukenhanddoek en hem gewoon terug legde. 

Als ik een mand was klaar had staan in de badkamer, propere of vuile, deed hij alle kleren, zowel die van hem als die van mij, in willekeurige volgorde overeen aan. 

Geen enkel product in de badkamer was veilig, alles smeerde hij op zijn gezicht, Romeo was van gedacht dat alles voor de verzorging van de huid was. Zo smeerde hij Listerine op zijn gezicht in plaats van zijn mond mee te spoelen. 

Ik moet wel eerlijk zeggen dat hij soms wel fris rook, zelfs met de sommige verkeerde producten. 

Alles moest ik weg stoppen, het moest veilig blijven voor Romeo. 

Na een gesprek met de dokter is er beslist van een spoedopname te doen voor de veiligheid van ons alle twee. 

Gelukkig heb ik mijn drie kinderen die mij hier volledig in steunen en helpen waar het kan. 

Psychisch is en blijft het moeilijk. 

Mijn dochter heeft me kordaat toegesproken van, wat, als er nog wat gebeurd. 

Waar hij nu is "De Kei" mogen geen honden binnen omdat het een realiteit kliniek is. Romeo blijft daar tot zijn plaats vrij komt in "Ter Linden", dan wordt hij direct overgeplaatst. Hopelijk gaat het vlug want daar zal hij zich meer thuis voelen. Het is een kamertje maar je mag er een kastje van jezelf bijzetten, kaders aan de muur hangen, simpel gezegd, je mag er je eigen thuis maken en dat kan hier niet omdat het een kliniek is. Romeo ligt op de gesloten afdeling in een twee persoons kamer. Het is tenslotte maar tijdelijk. 

Het kan dag op dag gaan, maar ook enkele weken duren. Hard gezegd, er moet iemand sterven voor zijn kamer voor hem is. 

Ik ga er vanavond een kaars voor branden. 

Dagelijks ga ik op bezoek in de namiddag en blijf tot hij gegeten heeft. Mijn dochter is al twee maal meegegaan om het gemakkelijker te maken, maar vanaf nu tot woensdag sta ik er alleen voor, ik ben blij dat ze de eerste dagen mee opgevangen heeft. 

De laatste bloemen die we samen gekocht hebben staan nog op de tafel alsook de onkruid bloemetjes die hij in de tuin ging plukken om aan mij te geven. 

Dat is nu waarom het moeilijk dragen is, door de dag was hij kalm maar' s avonds en 's nachts was het niet meer te doen. 

Eerst wilden ze Romeo in afzondering zetten, maar toen ik zei dat hij geen gangster is maar een zieke die 's avonds en 's nachts agressief is naar zijn vrouw en hond, mogen ze hem nog wat los laten hé!!!! 

Het is wel een gesloten afdeling zodat de patiënten niet weg kunnen, dat is nodig.

Toen ik gisteren op bezoek ging zo rond 14U00 zat Romeo in een zetel met een vast tafeltje, ben ik uitleg gaan vragen bij de verpleging en die zeiden dat het was om zijn koffie te drinken (er stond geen tas, niets!!!!!).  

Toen hij 's avonds (17U00) moest eten zei de verpleegster dat hij in de zetel (met vast tafeltje zodat je niet weg kan) moest eten, toen ik vroeg waarom, was het antwoord dat ze te weinig tafels hebben. (Dan moeten ze maar een tafel bijhalen). De andere verpleger zag dat ik het meende en kwaad werd, mocht Romeo gewoon aan tafel gaan zitten. 

De verpleging wil het zich zo gemakkelijk mogelijk maken, die mensen zeggen toch niets, die beseffen het niet eens. Maandag vraag ik een gesprek aan met het hoofd van de verpleging en zal beleefd en vriendelijk vragen wat hun bedoeling is.  

Wanneer zei hun patiënten zo behandelen, wat is dan het volgende, hij doet in zijn broek en moet Pampers aan. 

De verpleging wil het zich zo gemakkelijk mogelijk maken, die mensen zeggen toch niets. 

Als ze daar mee afkomen ga ik klachtenbrief schrijven zowel naar de directie als op internet want ik heb nog een slechte recensie gelezen op een website. 

Het is hier natuurlijk geen grootstad, het is maar een gemeente en er is hier geen keuze om te veranderen en daar profiteren ze van. 

Als het een blijvende plaats moest zijn zou het wat anders zijn, maar ik weet dat het kortelings beter gaat zijn, in zijn vast verblijf, daar zie ik het wel zitten. 

Verleden week was het familiedag in het dagcentrum, er was veel volk en het is een groot succes geweest. Wij waren er met onze dochter. Zie foto's. 

De andere foto's zijn van de werken aan het begin van onze straat. 4 Dagen zijn we verplicht geweest van onze auto +/- 300m verder te zetten. He. t ging ook niet anders. 

De werkmannen waren wel heel behulpzaam voor ons, die verdienen een dikke pluim. . 

Zelfs nu Romeo niet meer thuis is zal ik deze blog nog regelmatig bijschrijven.

Gisteren zijn we op controle bij een arts geweest die beslist of je recht hebt op een gehandicapte parkeerkaart en nog andere hulp. 

Na de dossier op zijn laptop goed te hebben bekeken is hij begonnen met vragen stellen; 

Dokter; Welke dag is het vandaag? 

Romeo; Dinsdag, (Niet juist, het was donderdag) 

Dokter; Welke dag was het gisteren? 

Romeo na lang nadenken; Ik weet het niet. 

Dokter; Welke dag is het morgen; 

Romeo na lang nadenken; Ik weet het niet. 

Dokter; Waar woon Je? 

Romeo; Houtem, (Juist) 

Dokter; In welk huisnummer? 

Romeo; 4 (niet juist, het is 12) 

Het verdict; Zwaar dementerend. 

Deze morgen was het weer hetzelfde. 

Ik gaf hem zijn medicatie, knipperde met mijn ogen en zijn pillen waren weg!!!!! 

Heb je ze ingenomen; vroeg ik, wat hij bevestigend beantwoorde. 

Als hij dan naar de badkamer ging was het moment daar om onder te zetel te zoeken, en jah hoor, ze lagen alle 2 onder de zetel. 

Nog beter in het oog houden, ik blijf er al bijstaan, maar dat is niet genoeg, echt nazien of ze ingeslikt zijn. 

Vandaag is Romeo naar het dagcentrum en het zal een fijne dag worden voor de patiënten want het is familiedag met BBQ. 

Er zijn +/- 50 personen ingeschreven, waaronder ik en mijn dochter. De prijs was 5€ en daar moet je het niet voor laten. Het weer laat het een beetje afweten, het is bewolkt maar zolang het droog blijft is het goed, de temperatuur is in alle geval niet koud. 

Romeo kon zijn baard niet meer afscheren, ik heb nu een andere vorm van scheerapparaat gekocht, met langwerpig mes in plaats van het roteren. 

Ik ben weg want ik moet  me gaan klaar maken voor de familiedag in het dagcentrum. 

Er staan verhalen op die een verkeerde datum hebben en daarom helemaal van onder staan. Ik kan er niets aan doen. Het probleem is bekend bij Https://www.bloggen.be. maar er wordt niets aan gedaan. Je kan ze wel lezen hoor. 

Allez, ik ga naar mijn ventje voor de BBQ, ik zal enkele foto's maken!!!

Vandaag hadden wij een gesprek met een sociale assistente van het verzorgingstehuis "Ter Linden" waar Romeo in de toekomst zal verblijven. 

Ze hadden op voorhand verwittigd dat het gesprek 2U00 zou duren en inderdaad het was enkele minuten meer. 

Dat ging over van alles in het verleden en heden van Romeo, zijn medicatie, kinderen, karakter, hond, van alles, omdat zij hun patiënten goed zouden kunnen begeleiden.  

Hij staat als eerste op de lijst, als er een kamer vrij komt op de afgesloten afdeling. 

Het is zoals met veel in het leven, "de ene zijn dood is de andere zijn brood". 

Zo ook met de plaatsen in de verzorgingstehuizen, erg om zeggen, maar het is echt wachten tot er iemand sterft voor er een kamer vrij komt. Voor die mensen hoop ik dat het lang duurt. 

Er is ook iets positief, OBI, mag mee op bezoek, dat was een aangename verrassing. Volgens de verpleging is het bezoek van een huisdier goed voor de patiënten, zij hebben daar deugd van. Daar ben ik heel blij om, want Romeo hangt heel erg aan Obi.  

Daar ik niet met Obi kan wandelen (hij is te sterk) heb ik het al aan mij oudste zoon gevraagd, om een keer per week met Obi naar Romeo te gaan, hij zei direct ja natuurlijk. 

De bezoek uren zijn ook positief, dat is de hele dag zonder onderbreking van 9U00 tot 20U00. 

Na afspraak met de verpleging mag Romeo (onder begeleiding) altijd weg, zo kan ik met hem toch eens op bezoek gaan bij familie, auto rijden doet hij toch heel graag. 

Wat nog meevalt is de afstand van het tehuis en van waar ik ga wonen, dat is 2 straten ver, het is te voet zeker te doen, zo heb ik ook mijn dagelijkse wandeling!!! 

Later komt er nog een evaluatie gesprek met dokter, verpleging, sociaal assistente en wij. 

Rond 11U15 waren onze dochter en ik buiten en zijn we nog iets gaan drinken op de markt in Veurne. Als je graag goeie koffie drinkt raad ik zeker aan om het eens in "De Plakker" te proberen. 

Hele goeie koffie en mooie propere zaak.

De voorbije nacht werd Romeo wakker en vroeg mij om hem te helpen met aandoen, toen ik vroeg wat ik moest aandoen, zei Romeo "mijn parachute". 

Dat bewijst weer hoe hij in het verleden leeft. 

Het is lang geleden nu er is dan ook weer wat gebeurd. 

Gisteravond was Romeo tegendraads en weer agressief. Hij sloeg met de deuren, maar echt niet normaal hoor. 

Ik gaf hem zijn slaapmedicijn zoals elke avond en hij smeet die vol colère onder de zetel. 

Later nam hij aardbeien en gooide de topjes op de grond, toen ik vroeg om ze op te rapen duwde hij ze onder de zetel. Zijn koffietas was ook ineens verdwenen. 

Ik ga vandaag de zetel verzetten, wie weet wat er nog onder ligt. Die verzet ik maar 1 keer om de week soms 2 weken. 

Zijn ogen staarden mij zo kwaad aan, ik had eigenlijk bang, die priemden echt door.. 

Door de dag blijft hij bloemen plukken. 

Mijn kleindochter moest om 16U00 thuis zijn, dat was nu eens het perfecte uur om nog een wandeling te maken aan zee. 

De hevigste hitte van de dag was dan weg, wij hebben een uurtje gewandeld in "De Panne". 

De winkelstraat helemaal af, wat blijven zitten op een bank aan zee, terug gewandeld naar de wagen en naar huis gereden. 

Dat is voor Romeo lang genoeg, het is goed dat hij wat wandelt, je kunt het niet echt wandelen meer noemen het is meer strompelen, maar dan beweegt hij toch wat. 

Alzheimers voelen echt wel niets denk ik. 

Romeo heeft een T-shirt aan met lange mouwen en daarover nog een blouse met lange mouwen. 

Als we weg gaan, doet hij steevast een jas aan, als ik zeg dat het niet hoeft dat het te warm is telt dat niet, zijn jas moet aan en dicht. 

Het ergste is het nog als we binnen zitten, omdat het buiten te warm is, Romeo alle deuren sluit, soms is het net of we in een vacuüm zitten, het helpt niet om ze open te zetten, hij sluit ze telkens weer. 

In de wagen van hetzelfde. hij doet wat ik doe, in de auto is dat echt vervelend. 

De airco kan ik niet opzetten, hij kon daar nooit tegen, dus zet ik hem nu ook niet op. 

Als ik mijn venster open zet voor wat friste doet hij die van hem ook open wat voor grote trek zorgt, doe ik de mijne dicht, hij ook, dan zit ik weer te puffen. 

Ik heb het op de terug weg van Brussel naar huis moeilijk gehad, heel moeilijk. Op de autostrade had ik soms echt moeite mijn ogen open te houden. 

Toen ik voorstelde om een tas koffie te gaan drinken wou hij niet. 

Romeo beseft niet hoe zwaar het met hem is, het leven draait alleen nog om Romeo die Alzheimer heeft.. 

In de wagen is dat ook zo moeilijk. 

Ik heb al eens geschreven dat hij me altijd nadoet. 

Zaterdag zijn we naar zijn zuster in Brussel gereden, mijn gps op de smartphone deed het niet, ik was op de ring rond Brussel domweg voorbij de afrit gereden. Na een paar keer de weg vragen ben ik dan 1U20 later aangekomen als voorzien. 

Als je het leest, sorry schoonzus, het eten was toch héél lekker. 

Het was eerst een apero met 4 verschillende hapjes, dan, kippenfilet opgerold in ontbijtspek en rijst met ratatouille, het dessert was fruitsla en daarna bij de koffie een eclair. 

Met honger ga ik nooit buiten bij mijn schoonzussen. 

Toen we gedaan hadden zag mijn schoonzus dat het rond Romeo vol rijst lag op de grond, zij heeft een mooie tapijt liggen, dan is dat niet plezant hé. 

Romeo kan echt niet proper meer eten maar hij kan er niet aan doen. 

Het is een oudere man met het verstand van een kleuter. 

Romeo eet al zijn hele leven brood bij de gekookte maaltijd. Deze week deed hij iets wat ik nog niet gezien had. 

Hij had de snede brood vast en toen ik vroeg of hij ze niet moest hebben, hij ze maar terug moest geven, begon hij met het brood zijn gezicht af te vegen. 

Jah, de vogels hebben er goed mee geweest.

Deze week hebben we bericht gekregen dat Romeo als eerste op de lijst staat om opgenomen te worden in een verzorging tehuis. 

Eerst kwam het hard over toen ik het hoorde, ik heb zelfs tranen gelaten, maar als ik dan gisteren zag hoe hij deed is het maar beter, voor er ongelukken gebeuren. 

Wat mij wel veel plezier gedaan heeft is dat mijn schoonzus mij steunde en zei dat het voor hem beter was en uiteindelijk voor mij ook. 

Ik heb ook het grote geluk dat het appartementje waar ik ga wonen maar 2 straten van het verzorging tehuis ligt. Dus zal ik alle dagen mijn wandeling hebben. Het is evident dat ik dagelijks ga, tot de moment dat Romeo ons niet meer herkent, dan zien we wel verder.

Romeo legt ook zijn vuil wc papier op de grond voor het wc. 

Gelukkig hebben wij 2 wc's zodat mijn kleindochter naar het andere kan gaan. 

Vandaag bij de Dokter geweest. 

Met Romeo (buiten Alzheimer) is het goed meet zijn hoofd minder. 

Romeo kan zelfs zijn handtekening bijna niet meer zetten. 

Ik blijf het een rare ziekte vinden, Romeo is soms een echt kind. 

Als wij een wandeling maken geeft dat niet het gevoel van man en vrouw maar vrouw en kind aan de hand. 

Bij de Dokter was er ook zo'n geval. Toen het aan mij was om te onderzoeken stond Romeo recht en ging op de weegschaal staan als een kind dat iets verboden doet. Onze Dokter glimlachte eens naar mij. Romeo bleef daar opstaan tot ik terug in de zetel ging zitten, dan kwam hij ook. 

Dat gevoel heb ik dikwijls; Romeo doet als een kind dat achter zijn moeder loopt en altijd moet zien, zo doet Romeo ook. 

Deze week toch weer rare dingen gezien. 

Tussen onze 2 zetels staat een poef met een kussen op, voor de hond. Toen ik het kussen wou goed leggen zag ik daar onder een gepelde banaan half opgerold in een gebruikte zakdoek liggen????? 

Een of twee dagen later lag er een uitgepakte wafel onder het kussen????? 

Als onze hond buiten gaat en zijn grote boodschap doet, wordt altijd zijn achterste afgekuist met een nat babydoekje. Deze week zag ik Romeo dat doen met een dweil waarmee ik gekuist had????? 

Ik vraag me dikwijls af wat er in Alzheimers hun hoofd omgaat, kunnen ze nog nadenken en indien ja, over wat? 

Amaai, ik geraakte niet meer hier om mijn verhaal te schrijven. Ik weet niet wat het was, alle gegevens waren juist en toch kon ik niet in mijn Blog om te schrijven, dan heb ik maar contact gemaakt met Bloggen.be, dat het gelukt is kan je wel zien.  

Romeo is nog kindser aan het worden. 

Als hij eet, kun je zeker zijn dat de tafel en vloer rond hem moeten gekuist worden. 

Gisteren hebben wij frietjes gegeten, zijn hand hing vol mayonaise tot voorbij zijn pols en rond zijn mond was het niet beter. 

Ik moet eerlijk bekennen dat ik toch liever een kind leer om proper te eten dan een volwassene die kinds geworden is. 

Zijn voet is nu dik, ze hadden het gezien in het dagcentrum toen ze Romeo in het bad zette. Donderdagavond heb ik een afspraak bij de huisarts, dan kan het nagezien worden. 

Wandelen wordt ook moeilijk, ik moet hem een hand geven en meer leiden het gaat soms zo moeizaam dat je daar zelf van moe wordt. . 

Als we naar de supermarkt gaan en Romeo rijd met het winkelwagentje, hou ik het soms vast aan de voorkant, dan is het net of ik 100 kg trek. 

Het winkelen wordt dan ook een zware opgave op deze manier. 

Vandaag heb ik de eigenaar van ons huis op de hoogte gebracht dat ik ga verhuizen. Ik blijf in Veurne maar heb een sociaal appartementje op het gelijkvloers. Het meest zal ik mijn grote tuin met al zijn vogeltjes hard missen. 

Veel van al wat ik heb moet weg omdat ik nu in een groot huis woon en dan in een klein appartementje, het is groot genoeg want uiteindelijk zal ik alleen zijn als Romeo wordt opgenomen in een zorgcentrum. 

Mijn kleindochter kan veel komen als ze wil omdat ik op wandel afstand van haar thuis en school zal wonen. 

Ik heb dan weer het voordeel om heel dicht bij het centrum te gaan wonen. 

De wagen zal meer geparkeerd blijven staan. 

Hier heb ik voor alles een auto nodig, in dit dorp is niets, en ik bedoel ook werkelijk niets. Voor simpelweg een brood moeten wij naar het volgende dorp. $

Weer zijn al mijn kinderen paraat om met alles te helpen. 

Soms denk ik wel, wat doen mensen zonder kinderen, eenzaam en zonder hulp achterblijven. 

Neen, ik ben dankbaar, gelukkig en fier dat ik hun heb. 

Ik ben al goed begonnen met sorteren in de kasten, weg...niet weg...weg...niet weg enzovoorts!!!! 

Het voordeel daarvan is dat men verplicht is van zijn rommel weg te doen in plaats van het een plaatsje op de zolder te geven. 

Wij hadden deze week weer een heel ontspannende dag achter de rug, 

Donderdag zijn we naar de Ardennen gereden, om Romeo zijn zus te bezoeken. Wij zijn daar weer verwend geworden. Natuurlijk, het bijpraten was voor mij en haar wel belangrijk. Dat doet me ook altijd goed, vooral, omdat zij ook zoiets heeft mee gemaakt, in een iets andere genre, maar er zijn tussen ons twee veel overeenkomsten, wat betreft samen leven met een alzheimer. 

Het eten was, zoals bij heel Romeo zijn familie, heel lekker. 

Allereerst dronken we een glaasje rode wijn, gezellig samen. 

Daarna was er een heel lekkere groenten rijke tomatensoep.

Gekookte aardappeltjes, Verse gestoofde boontjes, Vleesbrood en als 2de keuze kalfsfricassee.

Het was allemaal lekker, maar er is altijd iets wat je voorkeur draagt en dat was bij mij de kalfsfricassee.

Het dessert was eenvoudig maar gezond, aardbeien met room. Ik was blij omdat ik in het korte seizoen aardbeien seizoen er heel veel eet, als je ze vers kunt kopen bij een kweker zijn ze nog eens zo lekker.

Ik ben niet echt een desserteter, dus dat was voor mij de perfecte afsluiter.

Het fijne is dat Romeo zijn zussen rekening houden met het feit dat ik geen zuivelproducten eet en er dus niets in hun eten verwerkt is.  

.

Na wat voort gepraat en gelachen te hebben zijn we naar het kerkhof gegaan om de familie te begroeten en terwijl de beentjes strekken.

Bij het thuiskomen bij Romeo zijn zuster was er appeltaart en koffie.

Iets wat onbegrijpelijk is, ik heb daarover al geschreven, dat het net is of die niets voelen. Hetzelfde met de koffie, Romeo drinkt die kokend heet uit. Zijn zus kon ook haar ogen niet geloven. 

Het was zo gezellig dat ik een uur later vertrokken ben als voorzien. Normaal wou ik rond 15U00 vertrekken maar het was uiteindelijk 16U00 geworden wat gevolgen had op de ring in Brussel, daar was het stapvoets rijden. 

Na 543km waren we thuis, moe en voldaan. Het was echt een gezellige dag, schoonzus, we gaan dat zeker nog eens overdoen.

In ons huis is de koer afgebroken en komen ze volgende week een nieuwe plaatsen. 

Vrijdag avond is Romeo daar gevallen en om hem terug recht te krijgen was geen lachertje hoor. Mijn zoon wou ik niet bellen want met zijn zware knie operatie, hij  met 2 krukken gaan, ik kon hem daar niet mee belasten. 

Romeo laat zich dan gaan, deed geen enkele moeite om op zijn benen te staan, zijn gewicht (73 Kg) hing dus gewoon aan mijn armen, als dat dan niet lukte werd ik kwaad en zei; als je niet helpt slaap je maar buiten. Dat hielp niet, ik heb echt gesukkeld, uiteindelijk na ontelbare keren trekken was hij recht. Mijn armen en rug deden zeer, maar ik was blij dat het voorbij was. Is hij nu van die plank gevallen of over die steentjes gestruikeld, ik weet het niet, hij lag juist onder die plank in het zand. 

het laatste nieuwe dat hij deze week doet is weer echt degoutant!!! 

Als hij zijn grote boodschap gedaan heeft legt hij het vuil wc papier op de grond, in de lavabo of in de afvoer van het bad, ik zag dat hij het er echt probeerde in te duwen. Gelukkig dat ik het zag, hij heeft het er van mij moeten uit halen en in het wc gooien. 

Daarjuist lag het weer in de lavabo!!!! De badkamer wordt daardoor wel extra gekuist. 

Wat gaat er in Alzheimers hun hoofd om, dat die zoiets doen. 

Ik zeg niet dat ze allemaal zoiets doen maar zeker ook vervelende dingen. 

Je kan er niet genoeg op drukken hoeveel respect die verplegers/sters verdienen. 

Genoeg voor vandaag over Romeo. 

Daar ik heel veel heb heeft mijn dochter voorgesteld om ermee op de rommelmarkt te staan. Vandaag is zij ermee begonnen, het is rommelmarkt in Gistel. 

het weer valt reuze mee want het is zonnig. 

Hopelijk heeft ze een goede verkoop.

Gisteren was het in orde hoor. 

Romeo moest naar het dagcentrum en 's morgens laat ik hem dan al zijn kleren uit doen. Groot was mijn verbazing toen ik zag dat hij 5 onderbroeken uit trok 

Nog groter was mijn verbazing toen ik daar een kleur tussen zag dat zeker geen slip was van hem.

Bij nader zien zag ik dat het een BH van mij was. Die had hij als slip tussen zijn slips aangetrokken!!!!!!!!!!

Romeo neemt dus kleren uit de kast in de badkamer. Dar zou niet erg zijn als hij nog wist wat hij deed! 

Ik probeer hem toch zo in het oog te houden en toch kan hij op zulke momenten rap zijn en van alles doen dat niet kan, zoals al die kleren. 

Maandag waren er 5 mensen bij ons in de tuin aan het werken om de koer af te breken. 

Ondertussen deed Romeo alle minuten zijn jas aan en stond stil te wachten. Ik begreep het wel, maar het was nog geen 10U00. 

Na de zesde keer heb ik me dan ook maar klaar gemaakt om met hem aan zee te gaan wandelen

 Ik haat het als er mensen binnen moeten zijn en ik weg ben. Het vertrouwen in die mensen is groot hoor, maar ze konden iets nodig hebben als ik er niet was. 

Nu jah, het is niets geweest en goed verlopen. 

Het was hoog water, heel erge wind, dus heel erg koud.

Wij zijn zo'n 4U00 weggeweest en gaan wandelen aan zee, maar tegen de avond, in late namiddag begon dat weer, jas aan, ik kwaad, jas uit, jas aan, ik kw.....

Toen heb ik gezegd dat het genoeg was en thuis bleven. 

Ik voel mij juist zoals een marionet, aan het touwtje trekken en we doen maar waar hij zijn in heeft. 

Mijn dag is gisteren wel goed geweest, Onze dochter is gekomen om wat papieren in orde te brengen, daarna zijn we in het gezellige praatcafé "De Biechtstoel" in Veurne iets gaan drinken, later zijn we in het Chinees restaurant "China Garden" gaan eten en daarna terug naar de Biechtstoel.

Tussendoor hebben we de winkelstraat in Veurne op en af gekuierd, winkeltjes binnen gewandeld.

Het was gezellig, dat maakt het leven weer wat draaglijker als je tussendoor met kinderen of kleinkinderen kan doorbrengen in een gezellige sfeer

Ik heb veel geluk met mijn kinderen. 

Met Romeo is deze laatste dagen redelijk goed gegaan, ofwel, omdat ik het meer gewoon wordt. 

Deze week werd Romeo wakker en begon in het frans tegen mij te praten. Alhoewel ik niet goed frans kan en wij dat nooit samen gesproken hebben. 

Romeo zal zeker weer in zijn kinderjaren gezeten hebben van toen hij in de Ardennen woonde. 

Gisteren avond toen hij juist sliep hoorde ik hem zeggen; "Op ons vader wachten". Maar die is al vele vele jaren dood. 

Daaraan zie je wel dat Alzheimers in het verleden leven. 

Vrijdag heb ik een ongelofelijke dag gehad. 

Romeo naar het dagcentrum en ik met mijn kleindochter naar dierenpark "Zonnegloed" 

Ik ben niet aan opgesloten dieren maar dit zijn geredde dieren, die een spuitje moesten krijgen omdat ze, te oud zijn voor een circus, niet interessant genoeg in grote dierentuinen, aangeslagen omdat ze een slechte thuis hadden, in te kleine  kooitjes opgesloten enzovoort, en zovoort. 

Ik raad het alle mensen aan, het is niet duur, je wordt tot niets verplicht, er staan overal banken en pic-nic tafels, proper en genoeg vuilbakken. Je ziet er dan ook niets op de grond liggen, daar wandelen mensen rond om alles op te kuisen en ramen te poetsen.  

Wij hebben alleen ingang betaald, wat zelfs niet duur is en een klein zakje eten gekocht om aan sommige dieren te geven. 

Als je daar wandelt heb je het idee dat je in een park bent.

De dieren hebben veel plaats.

Ik denk dat vele dierentuinen een lesje kunnen leren van "Zonnegloed". 

Het was voor mij een dag genieten van de natuur, dieren: en niet aan mijn miserie te denken. 

Ik ga foto's plaatsen die mijn kleindochter genomen heeft. 

Gisteren hebben we onkruid uit getrokken, we hadden brandnetels in de tuin staan. 

Wat ik mij afvraag is of Alzheimer patiënten nog iets voelen.

Terwijl ik de brandnetels verwijderde met handschoenen en ze erdoor voelde prikken, gooide Romeo die brandnetels zonder handschoenen in de groencontainer en  niets voelde.

Raar!!!!!

Deze morgen was het weer als ervoor. 

Romeo heeft zeker 1U30 in de badkamer gezeten om zich te scheren, had de vuile was over de vloer uitgespreid en zat op de gesloten wc zonder klederen, wou hij nu die vuile aantrekken of iets, ik weet het niet, gelukkig ga ik regelmatig zien om zo het ergste te vermijden.

Ik heb  contact gehad met Romeo zijn zuster in de Ardennen en zijn afgesproken dat we donderdag op bezoek komen,

Dat zal een vermoeiende dag worden, maar ik wil het nog eens doen omdat ik verwacht dat hij korteling niemand meer kent en dan is het te laat.

Vermits hij toch graag in de auto zit is dat een geschikte reis, alleen het weer moet nog mee willen.  

 

Ik heb gisteren veel kunnen doen, maar niet genoeg. 

Ik wou beginnen met het gras te maaien, dan was het nog niet te warm, dat ging niet, het gras was nog te nat van de douw. 

Ik ben dan boven begonnen in onze slaapkamer (onze kleindochter slaapt daar nu als ze komt in het weekend).

Ander bedlinnen, de kamer opruimen en kuisen. 

Daarna het toilet, de allee en de trap.

Dan was het al 13U30 en moest ik nog eten. 

Dan kon ik eindelijk het gras maaien, ik heb me moeten haasten om gedaan te hebben rond 16U30, want dan komt Romeo thuis. 

Ik heb nooit gras moeten maaien, Romeo deed dat, maar dat valt tegen hoor, toch zeker met deze warmte. 

Hij wou op de hometrainer fietsen maar wist niet meer hoe hij erop moest, luisteren wil Romeo niet, dan is hij maar op de zetel gaan liggen met een deken over zijn hoofd. 

Romeo is enkel recht gekomen om te eten en zijn medicatie. 

Voor mij was dat niet slecht, dan is het rustig.

Romeo is dan in slaap gevallen. 

Ik was er op uit het songfestival te zien, alhoewel ik op voorhand had gezegd dat België niet door de halve finale zou geraken. Donderdag zal het anders zijn, de Nederlander Waylon zingt dan voor zijn land. Ik ben daar al zo'n vier jaar fan van, een ongelooflijk goeie stem en hij mag er zijn hoor. 

Twee redenen om te kijken