Het is enkele dagen geleden dat ik bij geschreven heb De rede daarvan is mijn kleindochter, met deze krokusvakantie is ze enkele dagen en nachten bij ons gebleven. Ja, als zij er is, wordt de pc gebruikt door haar, jah, waarom niet.
De hond is mijn man zijn grote favoriet, toch heb ik soms compassie met hem, hij moet spelen wanneer Romeo wil en niet omgekeerd. De hond wordt in april 9 jaar, nog niet heel oud, maar ook niet heel jong, De hond wil nog wel veel liggen. Snoep krijgt de hond van Romeo a volonté. Ik kop wel gezonde hondensnoepjes zoals gedroogde kip, dat mag hij heel graag. Toch hou ik het zoveel mogelijk in het oog, teveel is nooit goed.
Ik hoop dat de hond niet ziek wordt als Romeo het weet, want dan weet ik niet goed wat er gaat gebeuren, het is Romeo zijn grote liefde.
Mijn dochter is dinsdag langs geweest en gebleven tot Romeo van het dagcentrum thuis kwam. Ik vroeg of hij wist hoe ze heette en dat wist hij niet. Ik had dat gevraagd omdat hij de dag daarvoor vroeg hoeveel kinderen wij hadden, en of dat onze dochter de naam had van onze kleindochter.
Dat zijn zware dingen om te verteren, dan zie je wel dat Romeo achteruit gaat.
Als Romeo van het dagcentrum thuis komt en ik doe de deur open, zie je wel dat hij blij is. Romeo heeft 2 schuifjes in het salontafel, die hij altijd persoonlijk gebruikt heeft. Hij heeft alles wat daarin zat weg gedaan (ik heb dat nog hoor, maar op een andere plaats), behalve enkele foto's. Van alle drie de kinderen, van hemzelf als Para en .......onze trouwfoto. Die foto's neemt hij verschillende keren per dag vast, dan moet ik zien en zeg ik wie er op staat. Op de kast staat ook een trouwfoto, die neemt hij ook regelmatig vast en brengt ze naar mij om te zien.
Zolang hij dat doet wil ik hem ook niet naar een tehuis doen, het wil zeggen dat hij nog iets weet over ons.
Ik moet hier stoppen want terwijl ik aan de pc zit heeft hij zich helemaal klaar gemaakt om te gaan winkelen met jas, shawl en alles wat erbij hoort. Ik zit nog in mijn huispak.
Deze nacht is uiteindelijk nog meegevallen, het was zeker niet de gemakkelijkste, maar het hoort erbij hé!
Nu is het aan 't sneeuwen, zoals voorspeld. Het is mooi om naar te kijken maar zeker niet als je de baan moet doen.
Ik leef mee met alle mensen die nu buiten moeten om te werken, (Postbodes, Metsers, Chauffeurs, enzev. enzov.). Meestal wordt dat onderschat, en het is nog gevaarlijk ook.
De nieuwe rage van Romeo, al een paar weken, is zich alle minuten gaan scheren.
Een baard heeft hij dus zeker niet, zelfs niet het minste. Als aftershave gebruikt hij alle flesjes die hij vind, zo heeft hij al Listerine (voor de tanden) of eau de Cologne gebruikt. Alhoewel hij echte aftershave heeft staan. Volgens mij neemt hij het eerste flesje dat in het oog springt.
De Listerine heb ik op een andere plaats gezet. De eau de Cologne heb ik (op aanraden van mijn dochter en een verzorgster van het dagverblijf) veranderd in water. Eau de Cologne kan geen kwaad maar ik weet niet als je het de hele dag door gebruikt of dat nog zo goed is.
In alle geval, er wordt nu water gebruikt, wat zeker niets doet en zelf weet Romeo niet beter. Dat is dan weer gemakkelijk.
's Avonds ligt hij op de zetel en trekt een deken over zijn hoofd, waarom? Zou het van de tv komen, maar ik kan moeilijk alles afschaffen, ik leef ook nog.
Ik wissel af, haken, boek lezen, Block puzzel spelen, Woordzoekers, Tv, PC.
Naar de winkel gaan we met 2, als ik buiten ga is Romeo er altijd bij en ook binnen natuurlijk.
Een dik boek lezen heb ik nog nooit gedaan. Ik ben dat nu aan het leren, je moet er wel aandachtig zijn, anders kun je het niet volgen.
Als eerste boek heb ik "De Joodse Bruid gekozen" van Edith Hahn. Deze boek is willekeurig gekozen. Mijn voorkeur gaat naar echt gebeurde verhalen of biografieën.
Ik heb geluk met dit boek. Ik heb al een tweede boek liggen.
Vandaag (dinsdag) is mijn man naar het dagcentrum. Normaal kuis ik, maar vandaag heb ik geen zin. Koken moet ik vandaag ook niet.
Gewoonlijk kook ik iedere avond, aardappelkes, verse groentjes en vlees. Maar vandaag......... moet dat niet, Romeo eet gekookt in het dagcentrum. Toch, als hij 's avonds geen gekookt eten krijgt heeft hij precies niet gegeten. Verleden week toen hij thuis kwam van het dagcentrum heeft hij na onze maaltijd, boterhammen met beleg, nog 2 maal eten gevraagd hij had honger. Dus, ik heb die avond drie maal boterhammen met beleg gesmeerd voor hem.
Romeo heeft ook niet echt besef meer van dag of nacht, Soms doet hij tijdens de dag de draperieën dicht om te gaan slapen en soms wil hij 's avonds niet gaan slapen, zoals gisteren.
Het is een rare ziekte, ik wens ze echt niemand toe, niet voor de zieke, oh nee die voelt niks, maar voor de dichtst bij zijn de personen, die lijden het hardst.
Gisteren hebben we een evaluatiegesprek gehad met de verantwoordelijke van het dagcentrum.
Dat is een jonge vrouw met heel veel begrip en kennis. We hadden een afspraak, de koffie & de koekjes stonden klaar.
Echt aangenaam om zo een gesprek aan te gaan waar je toch een beetje tegen op ziet, maar dat was niet nodig. Wij hebben daar toch een uur bij haar gezeten. Zij nam de tijd om alle vragen te stellen en waar nodig uitleg te geven.
In het dagcentrum loopt een klein hondje rond, een cesarke, denk ik. Een schattig hondje dat door iedereen graag gezien wordt.
Voor Romeo is dat ook goed, hij ziet graag dieren.
In de namiddag hadden we een afspraak bij ons thuis (dat moet thuis zijn, waarom dat weet ik niet)met iemand van de zorgkas over mantelzorg.
Vraag dat zeker direct aan als iemand in je familie een ziekte heeft, ik wist het niet en had het al 3 jaar kunnen hebben, nu moet ik nog 4 maand wachten.
Het begint te tellen de dag van aanvraag, drie maanden erbij en de vierde maand wordt het uitbetaald op het einde van de maand en dat zou 125 zijn.
Wij zijn met onze kleindochter gaan winkelen in de Carrefour.
Wij gingen rond en zoals altijd, vroeger ook, reed Romeo met het winkelwagentje. Als er wat te proeven valt, moet ik naar een andere plaats want mijn man pakt niet één stukje maar een hand vol.
Gisteren was daar sushi te proeven, ik moet dat niet hebben want heb het niet voor rauwe vis, alsook mijn kleindochter.
Romeo mag alles, ook vroeger en was de sushi aan het proeven, ik ws aan het kijken wat ik nog nodig had en hoorde wel de verkoper iets zeggen maar wist niet dat het tegen Romeo was. Die man was beleefd en zei "één stukje is proeven maar 5 is al eten hé meneer". Die man kon natuurlijk niet weten dat Romeo ziek is en was beleefd.
Ik heb Romeo naast mij gezet.
Mijn slimme kleindochter was naar de verkoper gegaan en verteld wat er was, die was zo geambeteerd dat hij Romeo nog een stukje sushi kwam brengen.
Hier is een dikke merci op zijn plaats voor die vriendelijke verkoper. Ik kwam graag in de Carrefour en zal er zeker blijven gaan.
Vorige keer in dezelfde winkel was ik aan fruit en groenten, nam wat ik nodig had en legde het in de winkelkar en wat zag ik dan....... Romeo had een tros druiven voor hem in het kinderzitje gelegd en was die met smaak aan het opeten.
Je moet U echt in 2 splitsen, een kant om te zien wat je nodig hebt en een kant om de zieke in het oog te houden.
Op 30 januari om 15u00 hadden wij een afspraak met een specialiste voor Romeo.
Onze dochter was meegegaan om eventuele vertalingen te doen, wat een geluk was, want zij heeft inderdaad een vertaling moeten doen. De specialiste kon het handschrift van onze huisarts niet goed lezen en dus heeft mijn dochter het vertaald naar het Engels.
Een hele lieve arts, echt waar, nam zeker haar tijd.
Zij heeft op die +/ 3 jaar dat ze hier is goed Vlaams geleerd, echt waar. Ik kan wel geloven dat het Vlaams niet gemakkelijk is en toch zeker niet die medische termen.
Romeo heeft Alzheimer, geen twijfel mogelijk hoor, maar je moet het voor sommige instanties wel op papier hebben.
's Avonds heeft Romeo zich weer van de plezantste kant laten zien.
Tot 3u30 heeft hij rondgelopen en ik ook natuurlijk.
Alhoewel hij al zijn medicatie gekregen had, bleef hij maar rond schuifelen/zwijmelen.
Naar de badkamer zich scheren, even zitten in het salon, even wandelen in de tuin, even zitten naar de wc, even zitten gaan scheren........................Als ik zeg dat hij die dingen wel 100 keer heeft gedaan, in verschillende volgordes, dan is dat niet overdreven hoor, integendeel. Die evens zijn iedere keer maar enkele minuten hoor.
Onze hond moest iedere keer mee naar de tuin of spelen met zijn touw, maar hij wilde niet natuurlijk. Die is gewoon dat wij rond 18u30 à 19u00 gekookt eten, afruimen, badkamerbezoek en daarna ieder op zijn zetel tv kijken. De hond ligt altijd tussen ons twee, die was niet gelukkig hoor.
Rond 4u00 was Romeo aan het slapen en was onze beurt eindelije gekomen, het startschot dat wij ook konden slapen.
Twee keer is hij die nacht tot bij mij gekomen, deed zijn handen rond mijn gezicht en zei" Gij zijt ons moeder hé" Dat is schrikken en wist niet goed wat ik moest zeggen. Ik heb volgens mij, het beste gedaan wat ik kon, Niet ontkennen en niet bevestigen.
Dat zijn wel de zwaardere momenten die je erbij krijgt hoor.
Over een maand of twee ging het over onze jongste zoon en toen vroeg hij op deze manier "Ik denk dat het een zoon is van ons en dat hij ver weg woont, hoe heet die".
SLIK, dat was de allereerste keer.
Ondertussen is hij mijn naam ook al 2 keer vergeten en pas nog, onze kleindochter was op bezoek en stond in de living, hij kwam naar de keuken en vroeg "wat is haar naam?"
Hopelijk hebben jullie allemaal hulp van familie of vrienden, anders is het nog veel moeilijker hoor!!!
Omdat je weinig kunt doen met Romeo in huis, hou ik mij terug bezig met een eerdere hobby. "Postcrossing" het is ontspannend en je kan het thuis achter je PC doen.
Kom eens kijken op deze URL, ik vind het plezant en je komt met andere culturen in contact.
Nu heb ik ondervonden dat Alzheimer met golven gaat. Een hele tijd dezelfde ongemakken, en dan weer andere.
Nu heeft Romeo de héél slechte gewoon van het wc te verstoppen.
Hij pakt in het geniep (ik weet echt niet waarom) mandarijnen, passievruchten. bananen, dat is niet erg, ik koop het om op te eten, wat hij ermee doet is het ergste.
Een maal heeft hij een hele passievrucht er in gesmeten. Ik wou handschoenen gaan halen, maar dat was mis. Romeo mocht ik niet alleen gelaten hebben in de badkamer, want toen ik terug in de badkamer kwam had hij doorgetrokken en was het wc verstopt.
De anderen maal gooit hij mandarijnschillen, bananenschillen in het WC, die kon ik gelukkig verwijderen.
Het ergste was de laatste keer. Ik wist niet wat Romeo in het wc gegooid had, maar weet wel dat het serieus verstopt was.
Een tip had ik gevonden op internet, en dat heeft mij echt al enkele malen geholpen.
Een raad; eerst proberen voor je dure kosten doet zou ik zeggen.
Alweer heeft mijn kleindochter mij geholpen toen ze zich afvroeg wat er in het wc (bananenschil) lag, niet doortrok maar mij kwam halen.
Omdat het me soms teveel was heb ik met mijn kinderen afgesproken om Romeo voorlopig al één dag per week naar een dagcentrum te laten gaan. Ze komen Romeo rond 9U00 afhalen en rond 16U15 terug thuis brengen.
Als hij dan thuis komt zie je wel emoties. Ik had dat niet verwacht maar je ziet dat hij blij is van me te zien en om thuis te komen.
De Dokter, Apotheker, mijn kinderen, iedereen raadde mij aan Romeo voorlopig één dag per week naar het dagcentrum te laten gaan. Ik heb daar maanden over nagedacht en had het er moeilijk mee.
De eerste keer heb ik véél steun van mijn dochter gehad, zij maakte de afspraken ter plaatse en kwam mij steunen de eerste keer dat ze Romeo kwamen halen.
Ik kan het iedereen aanraden, als het nodig is niet twijfelen en door doen.
Het is zo ver dat ik niet meer in bad of douche durfde als Romeo thuis was. Nu heb ik ieder dinsdag om mezelf te verwennen, te kuisen, papieren in orde doen enzovoorts.
De eerste keer heb ik op de middag naar een frituur geweest om een pak friet te gaan eten. Ik kon gerust zijn en weet je wat, het heeft me niet gesmaakt. Ook niet de tweede keer. Ik kan niet weg gaan zonder Romeo. Ik gebruik mijn vrije dag thuis en ben blij als het tijd is dat Romeo naar huis komt. Maar die dag heb ik dan toch om thuis dingen te doen met een gerust gevoel en niet alle minuten te moeten zien of hij weer niets aan het doen is. en eens rustig in het bad te liggen.
Kortom een echte vrije dag. Volgens onze Dokter moet ik, voor mijn gemoed en gezondheid eens nadenken aan 2 dagen per week.
Ik denk er over na maar zolang het gaat wacht ik ermee.
Alzheimer patiënten weten niet meer de volgorde. Daar moet je blijven bijstaan en de kleren in de juiste volgorde aangeven.
Toen ik dat nog niet door had, deed Romeo; Bijvoorbeeld;
Zijn onderbroek boven zijn lange broek.
Hij houd zijn pyjamabroek onder aan.
Zijn blouse doet hij boven zijn peignoir.
De peignoir doet hij soms de mouwen langs voor, dat hij eigenlijk langs de pols in de mouw gaat.
Dat zijn enkele voorbeeld en ze gebeuren ook niet elke dag hetzelfde Een Alzheimer patiënt moet je zoveel als hij kan zelf laten doen. Ik blijf nu bij Romeo staan en geef zijn kleren in goede volgorde aan.
Het zijn van die kleine dingen in het dagelijkse leven die het zo moeilijk te begrijpen maken dat een volwassen man tot niets meer in staat is.
De dagen rijgen zich aaneen, goeie en minder goeie,
Drie jaar geleden werd Romeo ziek, hij had veel pijnen en moest direct naar de spoed gebracht worden. Na wat onderzoek bleek dat hij een maagperforatie had. Hij herstelde daar goed van, maar, deed afwezig en raar. Volgens het verzorgingspersoneel kon het van de narcose komen, dus ik maakte me niet ongerust. Maar enkele dagen later werd hij vastgebonden aan bed. Toen ik ging vragen waarom dat was, zegden ze dat Romeo ging lopen, en de baxters trok, dat was raar. Toen hij genezen was van die operatie deden ze Romeo naar "De Kei" op de gesloten afdeling. Dat was een schok, opgesloten zitten, nog nooit meegemaakt. Romeo lag in een 4 persoonskamer als 5de persoon, dan nog naast het raam, hij had het altijd koud. Nu zou de kei verbouwd zijn, wat ik vurig hoop voor de volgende patiënten. Wij hadden een kamer alleen gevraagd, maar het was er zo druk dat ze ons daarmee niet konden helpen. Romeo bleef raar doen, maar volgens hen; geen probleem. Ieder mens reageert anders op narcose, dus dat kon. Weken later mocht ik mijn man al eens een dag mee naar huis nemen (met medicatie en.......pampers.
Ik denk na ongeveer 7 weken na lang aandringen van mij, mocht hij mee naar huis. Toen wisten we nog niets van Alzheimer. Thuis had hij wel medicatie nodig maar geen pampers, nu nog niet trouwens. Het was onze huisarts die ons naar de specialist stuurde, het strafste, Die kon geen Vlaams, alleen Engels en haar eigen taal. Volgende week hebben we daar weer een afspraak en mijn dochter gaat speciaal mee om te vertalen. Ik kan wel Engels maar niet genoeg om medische termen te verstaan. Het was een vriendelijke dokter hoor, zij kan er niets aan doen dat er zeker personeelstekort was. Zij heeft dus het woord Alzheimer gebruikt, toen wist ik het. Romeo had geen besef van die ziekte hoor, voor was een groot donker gat!!!!
Over 4 Jaar was ik nog aan het werken. De afstand naar mijn werk was 18km. Mijn man (Romeo) bracht mij en kwam mij afhalen van mijn werk. Nu besef ik dat toen het begin was van Romeo zijn ziekte.
De eerste keer was toen mijn man zij dat hij de weg naar mijn werk verloren was, dat kon toch niet, maar vond dat niet erg. Nu weet ik beter.
Niemand bereid je voor op Alzheimer, omdat niemand dat verwacht. zo een grote, sterke, stoere man hij toen was.
De tweede keer was heel stom. Mijn man deed de inkopen als ik aan het werk was, maar het was me al wel opgevallen dat het niet eender was, hoe ik het zei, hij onthoude juist het laatste woord.
Bijv; één krop sla, maar, ik heb nog tomaten. Dan bracht hij tomaten mee en geen sla. Dat gebeurde nog met andere dingen en dan lachte ik het weg, nooit denkende dat dat het begin was voor Alzheimer.
Ooit heb ik gehoord of gelezen, Alzheimer is geen erge ziekte voor de patiënt maar erg voor de dichtste familie.
Nu kan ik zeggen dat het waar is.
Pijn die hij vroeger voelde aan zijn rug, zijn er niet meer. Straffer nog, de heel zware medicatie die hij nam voor de pijn, neemt hij niet meer (na een onderzoek en gesprek met de dokter). Dus volgens mij voelen Alzheimers niet veel meer.
Romeo heeft een grote blauwe plek op zijn knie van wie weet wanner, hij zegt er niks van, maar, voelt het ook niet.
Mijn bedoeling is om met beetjes mijn verhaal te schrijven. Hopelijk verlicht dat mijn pijn die vele familieleden meemaken en verwittigt het anderen hoe zachtjes de ziekte in je familie komt.
Laatst was ik bij de dokter, en natuurlijk spreken we over mijn man en over mijn toestand en de dokter zei; "deze ziekte is het ergste wat je in huis kan hebben". Ik begrijp wat hij bedoeld, pijn, daar kan je pijnstillers voor nemen. Alzheimer, niets kan de hersenen die weg zijn terug brengen.
Mijn onbegrip was vooral dat ik niet verstond dat je niets kan onthouden van 1 minuut geleden, echt, dat begreep ik niet.
Mijn dochter heeft het uitgelegd; we beginnen bij de geboorte van alles op te slaan en te onthouden in onze hersenen, later, veel later verdwijnen hersencellen en kan er niets meer bij. Het korte termijn geheugen is weg, gedaan.
Dit was het begin, het volgende komt nog!
Veel steun heb ik van mijn 3 kinderen en mijn oudste kleindochter van 13 jaar;
1) De jongste woont 202km van ons. Te ver om dikwijls bij ons te komen, maar zo nu en dan een telefoontje, kan een opluchting zijn.
2) De middelste woont niet ver maar heeft wel een gezin van zes personen. Hij is een grote hulp met klusjes bij ons, (als mijn man alle stekkers van TV, videorecorder, internet en al wat erbij komt uit trekt) mijn pellet kachel gaat niet juist, het toilet is verstopt en nog vele dingen, dan is hij altijd bereid om te komen en het in orde te maken. Hij heeft ook een gezin van zes.
a) Zijn dochter van 13 helpt mij met het in 't oog houden van Romeo zodat ik gerust kan koken, soms kuist zij eens de vloer. Als we gaan winkelen helpt zij met dragen en binnen zetten van de aankopen enzov.
3) De oudste woont 35km van ons, zij doet de afspraken bij dokters, de papieren in orde houden, kortom, alles wat met telefoon, pc en papieren te maken heeft, lost zij op. Als ik met Romeo naar de specialist moet, gaat zij mee als ondersteuning, zij is daar ook vele uren mee bezig.
Ik heb veel hulp en steun van mijn kinderen en kleindochter, daar ben ik blij en fier over.
Mijn man is nu een week in de gesloten afdeling van "De Kei".
Ik ben niet tevreden met die afdeling, de patiënten zitten als robotten op een rij tegen de ramen alwaar de zon goed binnen schijnt, wat wil dat zeggen? Héél, héél warm.
De deuren naar het terras mogen niet open omdat ze daar buiten aan het werken zijn.
Ik begrijp niet waarom er geen verpleger/ster mee buiten kan met die patiënten om ze in het oog te houden, dat moet toch mogelijk zijn want het hele terras is afgemaakt met dranghekken om niet op de werken te kunnen komen.
Het verplegend personeel heeft een bureau waar langs dezelfde kant ook een deur naar hetzelfde terras is, die mag wel open staan?????? Zelf gezien.
Ik ga alle dagen de hele namiddag bij mijn man op bezoek, dit heb ik al gezien deze week;
1)
Ik vond mijn man niet en toen ik aan een verpleegster vroeg waar hij was, zei ze hier wat verder. Toen zagen ze, Romeo was in hun bureau en was het van "wat is hij nu aan het doen? Romeo zat in hun bureau zich te kleden met alle kleren die hij daar zag. Hij had drie broeken over elkaar aan, één T-shirt, blouse met lange en de volgende blouse deed hij als een broek aan, hij gebruikt de mouwen als broekspijpen.
Wat als die terrasdeur open stond en hij weg was.
2)
Twee maal zat Romeo in een zetel met een tafelblad voor (zoals een babystoel om te eten).
Toen ik de rede vroeg was hun antwoord; om zijn koffie te drinken. Ik zei; zie jij hier bij iemand een tas koffie staan? Nergens.
Zij; Wij gingen dat direct weg doen we zijn nog bezig.
Ik; Als ik hier nog kom en Romeo zit vast, dien ik klacht in, ik weet wat er gaat gebeuren hoor, als jullie dat blijven doen kan hij niet naar het toilet en als hij in zijn broek doet is het voor jullie een rede om een pamper aan te doen. Romeo kan nog gaan (traag) maar hij doet het. Hij kan alleen naar het toilet maar niet als zij hem vast zetten.
Ik meen het echt als zei hem nog vastmaken, eender hoe, dien ik klacht in, ik wou eerst bij de hoofdverpleegster maar die kon ik natuurlijk niet spreken omdat zij er drie dagen niet was (hun uitleg, waar of niet waar? that's the Questions!!!!
Mijn dochter heeft een keer rond 19U00 op bezoek geweest (op controle, zoals ze al lachend zei) om te zien of Romeo niet vast zat. Neen, hij zat niet vast maar alle patiënten lagen in hun bed en hij had een pamper aan, Daar kan ik niets op zeggen want hier thuis waar we al 15 jaar wonen vroeg hij soms waar het toilet was. Dus dat laat ik zo, maar het mag niet verder gaan, de dag moet hij gewoon gekleed zijn, zonder Pampers.
3)
Een verpleegster gaf de medicijnen aan alle patiënten, Dat was ook zoiets;
Er was patiënt die de stoel niet onder de tafel kreeg en natuurlijk schuur je ze dan langs de vloer,, 2 keer hé man!!!!! JA!!!!!!H, dat maakt een beetje lawaai, de kuisvrouwen reclameren op die zwarte strepen op de vloer..
Zieke mensen moeten zich naar alles schikken, de verpleging commandeert, maar....., zij willen niet gecommandeerd worden.
Het volgende dat diezelfde verpleegster stoorde was de TV (de klank staat altijd héél, hééél stil, ik hoor niets over de voetbal, zo stil staat de TV)
Ze kon er niet tegen hij leidde haar af, dus uit. Zij kunnen met hun pc in de gang staan, dat doen ze op het 2de verdiep. .
4)
Het was een keer dat we Romeo tegen etenstijd naar de leefzaal brachten en een verpleegster wou hem weer vast zetten in zulke stoel.
Zij; zet hem maar in die zetel.
Ik; waarom?
Zij; er zijn geen plaatsen genoeg aan de tafels.
Ik; Dan moeten er tafels bijkomen hé, mijn man gaat niet in de zetel vastgemaakt zitten eten!!!l
Ik zal blij zijn als hij naar her zorgcentrum kan gaan, daar heeft hij zijn eigen kamer, mag een kast zetten en kaders hangen. Daar vragen ze zelfs om het huiselijk te maken zodat de patiënten zich thuis voelen.
Een verpleger hoorde het dispuut en zei me laat hem gewoon op zijn plaatsje aan de tafel zitten eten
Ik zou het toch gedaan hebben hoor, Er is daar verplegend personeel genoeg om de patiënten menselijk te behandelen.
5)
Als we naar zijn kamer om proper goed te leggen moet je de sleutel gaan vragen en terug brengen, Dan leunt Romeo buiten tegen de deur, het geeft een gevoel dat ze wel getraind worden en moeten wachten op hun toestemming.
6)
Op een dag waren zijn kleren vuil en zei ik van naar zijn kamer te gaan om proper kleren aan te doen. Eerst blijft hij in de gang opzij tegen de deur wachten othij toestemming krijgt om binnen te komen.
Ik ging met Romeo naar de badkamer en toen kwam het strafste;
ik) ik ga hem propere kleren aan doen.
Kuisvrouw; dat mag niet, die kleren liggen klaar voor morgen.
Ik) Ooooh, spijtig want hij zal ze nu aandoen. Romeo heeft kleren genoeg, hetgeen ik te weinig heb zijn mannenzakdoeken, maar die ging mijn schoonzus opzenden via de post
Vandaag is Romeo weer naar het dagcentrum geweest en voor mij zijn die dagen nog te kort. Ik probeer zoveel mogelijk te doen, maar als je naar de klok ziet is dat ineens bijna 16u30. Wat gaan die dagen snel.
Romeo onthoud bijna niks meer, maar toch, als hij onze tuin in gaat zal hij iedere keer bloemen plukken (zelfs wilde bloemen).
Ook als wij gaan wandelen en hij ziet eender welke bloemen zal hij er plukken en ze mij geven.
Dat is eigenlijk aandoenlijk.
Pinkstermaandag is mijn dochter gekomen, we zijn gaan wandelen op de bloemenmarkt in Veurne, onderweg plukte hij bloemen voor haar.
Er is niet veel te vertellen, als Romeo van het dagcentrum komt is hij meestal moe. Vandaag zeker, we zijn nog naar de Carrefour geweest om te winkelen, ik dacht dat ik niet veel nodig had, maar eens aan de kassa was het toch een halve winkelkar. Ik had wel extra drinken bij want die nieuwe fuzz tea was in reclame en was een pakje kopen en één gratis. Die met mango is zooooo lekker!!!! Dus geprofiteerd van enkele pakjes mee te nemen. Mijn kleindochter was erbij ik had dus twee handen bij om alles te lossen.
Dit bericht is van 25 mei 2018 maar de datum veranderd steeds vanzelf, ik weet niet hoe het komt!!!
