Met Romeo gaat het steeds minder goed met zijn geheugen. 

Toen Ik zondag bij hem was zaten we in de leefzaal waar relaxzetels in het rond staan waar je een stuk van het park kan zien en de vaart. Dat is nog mooi, soms varen er plezierbootjes langs, ik zie graag het water dat is rustgevend. 

Romeo praatte over dingen die hij niet zag of kon gezien  hebben, onsamenhangende zinnen.

Ik  had al wel gezien dat Romeo er suffer bijzat. Na met de hoofdverpleegster gepraat te hebben blijkt dat de medicatie nog niet op punt staat, het wordt met medewerking van onze huisarts soms verhoogd of verlaagd maar het blijkt nog niet te kloppen, nu was het dus verhoogd.. 

Ze gaan met Romeo op consultatie bij Psychiatrie om de medicatie op punt te zetten maar nu is er sprake van een bezoek zonder opname in de kliniek. Zij hopen dat die dokter iets kan voorstellen dat hem kan kalmeren en hij toch nog kan een leven hebben, zoals rond wandelen of een praatje doen met andere patiënten. Ze vragen dat ik meega om mogelijk enkele vragen te beantwoorden die hij zelf niet meer weet. 

Een zinvol leven in deze fase  zal heel moeilijk zijn want Romeo was nooit echt sociaal van karakter, had nooit een hobby, hij was eigenlijk nooit echt in iets geïnteresseerd. Daarom is het moeilijk om hem met iets te plezieren. 

Gisteren zei hij wel; 

Ik ben blij dat je komt. 

Ik vroeg; 

Waarom zou ik niet komen, ik kom alle dagen. Niemand vergeet U, Alleen is het niet voor iedereen mogelijk om te komen, ofwel door het werk ofwel door de afstand. 

Romeo onthoud zijn kamer niet, gaat zomaar in andere kamers op bed liggen, neem dingen uit andere kamers dus voor de verzorging is dat ook niet gemakkelijk. 

Het was al enkele malen dat ik Romeo niet vond en dat ik de verpleging hulp moet vragen. Ik kan moeilijk in alle kamers gaan zien, voor de verpleging ligt dat anders. Iedere keer werd hij gevonden op een ander bed. 

Voor de verpleging is dat vooral zoeken naar een oplossing zonder hem te fixeren, maar hoe doe je dat. Ze kunnen moeilijk iemand bij hem zetten om zijn hand vast te houden, er zijn nog patiënten. 

Ik vind het vooral moeilijk om andere bezoekers er over te horen praten, zoals, er is een patiënt die in andere kamers gaat, dat zou ook niet mogen maar de medicatie is nog niet op punt. Zij weten dus niet over wie het gaat maar het gaat wel degelijk over Romeo. 

Die meneer die hij al meer als een week geleden geslagen heeft loopt nog met een gekleurd oog rond en zijn de lippen ook nog niet helemaal in orde.  

Het is moeilijker om te schrijven omdat ik het zelf ook steeds moeilijker krijg. 

Romeo heeft wel veel plezier gehad van een paard "Umberto" en zijn begeleider Luc dat op bezoek kwam. Die man deed alles met dat paard zonder bevelen. Wat hij deed, deed het paard ook, dat was echte liefde tussen die twee. Ik zet de FB van "Ter Linden" onder dit verhaal, daar staat een filmpje van het paard bij bedlegerige patiënten. Na de verdiepingen was de tuin aan de beurt, daar mochten de patiënten een toertje wandelen met het paard, niet op het paard.