Deze keer is het lang geleden, maar er is niet veel te vertellen. 

Romeo is nog altijd in de kei in afwachting van zijn vaste verblijfplaats in het woonzorgcentrum "Ter linden" te Veurne. 

Hij staat nog op de eerste plaats maar het duurt lang. 

Verleden week ging ik op bezoek en ik vond Romeo niet, in geen van de twee zalen, gevraagd aan patiënten, de verpleegsters, niemand wist het. 

We waren met enkele personen aan het rond kijken, het verplegend personeel vooral, jah, het is een gesloten afdeling hé en dat heeft een rede. 

Weet je waar ze hem vonden, in zijn kamer op bed. Het wil zeggen dat iemand de kamer open gelaten heeft. 

Normaal worden de kamers gesloten omdat ze niet willen dat de patiënten teveel rusten, dat zou het slapen 's nachts bemoeilijken. 

Ik was al gerust, want als Romeo daar buiten geraakt weet hij niet waar hij woont of moet zijn. 

Deze week sprak de verpleegster mij aan om meer kledij mee te brengen omdat ze al reservekledij gebruiken, de hoofdverpleegster kwam erbij en zij hetzelfde. 

Toen ik Romeo zijn etiket van de broek liet zien met zijn naam er op, dus eigen kledij, vroeg ik waarom ze dat zegden als hij eigen goed aanhad, toen kwam het antwoord waarmee je altijd gelijk hebt, het ligt klaar voor de volgende keer. 

Daar moest ik eens mee lachen. 

Ik denk dat het verplegend personeel de kasten niet uit elkaar kennen. 

Maandag had Romeo weer andere kledij aan, ik ben met hem naar de kamer geweest zijn kledij veranderd in dat van hemzelf, en hetgeen hij aan had heb ik gevouwen en klaar gelegd voor de verpleging. 

Gisteren kwam ik bij Romeo en hij had weer hetzelfde van hen aan, pas op het was een mooie broek en hemd, maar niet van hem. 

Ik denk dat ze echt niet weten waar zijn kledij ligt. 

Het is nochtans gemakkelijk, hij heeft bed 2 dus zijn goed ligt in kast 2. 

Als het vandaag weer van dat is ga ik het toch eens tegen de hoofdverpleging zeggen. 

Ik ben volop met het inpakken bezig voor de verhuis. 

Maandag is onze dochter komen helpen en hebben we veel naar het containerpark gebracht. 

Ik ben echt alles wat niet in mijn appartement kan weg aan het doen. Dat doet soms pijn maar toch valt het mee. 

Waar ik het meest spijt van heb is mijn vogelbadje maar ik heb het kunnen verkopen en ben blij dat het bij mensen staat waar het tot zijn recht komt. 

Die mensen hebben een foto bezorgd van het badje in hun tuin, mooi geste, ik was er blij mee. Het wil zeggen dat die mensen er even veel plezier zullen hebben als wij. 

Ik leef nu tussen lege kasten en volle bananendozen.