Brexcitatie? 

Het is er nu toch wel écht over!

28 maart was de deadline -mijn verjaardag nota bene-, doch ze hebben er een zootje van gemaakt en blijven kibbelen aan de andere kant van het Kanaal.. Wie zei ook alweer dat democratie de laagste vorm van ontwikkeling is?

Wij hadden dus, met een vereniging waarvan ik lid ben, een trip gepland naar Norwich, één maand na de deadline. Helemaal voorbereid met het oog op reizen naar een “derde land”, buiten de Unie. Zo konden we ter plekke gaan checken wat de nieuwe toestand zou zijn. Volgens de gegevens konden we, tijdens de transitieperiode, nog met onze identiteitskaart het land in. Voor de zekerheid evenwel toch maar paspoort mee klaargelegd, adapters voor de stroom, ponden zouden we uit de muur halen bij aankomst. Dan blijkt dat ze toch nog een tijdje in de EU blijven.

Wij dus weg met een groepje van medioren en senioren. Norwich heeft een kleine luchthaven, dus wij dachten dat het wel snor zou zitten. Heen en terug.

Alles verliep gesmeerd de eerste twee dagen, tot de bus die ons ergens heen zou brengen, niet kwam opdagen. Bellen: geen gehoor. Het was zondag. Website nagekeken: géén noodnummer. De baas zat op Facebook, dus proberen via Messenger en bellen. Geen gehoor. Uiteindelijk toch maar drie grote taxi’s besteld om ons weg te brengen. So far so good. Belt de baas van de bus ons op om zich in alle toonaarden te verontschuldigen omdat zijn chauffeur met spoed naar de spoed zou zijn gebracht en hijzelf niet kon overnemen. We hebben gelukkig wél het bed van Anna Boleyn gezien. Do not touch. Hendrik VIII negeerde die instructie en zo is wellicht allemaal begonnen.  

Toen we echter naar huis wilden vertrekken -buiten ons weinig volk in de vertrekhal- begon het: betalen om het land weer uit te kunnen! 10 Pond per persoon, onder het mom dat reizigers moesten meebetalen voor de verfraaiing van de luchthaven! Dat noem ik pluimen. De plaatselijke security zag er onschuldig uit, maar dat was buiten de waard gerekend. De controleurs van dienst gingen daar eens een mouw aan passen. Onze voorzitter meldde dat zij niets speciaals bij zich had, maar bij het fouilleren van haar handtas vonden ze toch wel een busje parfum zeker.. Aha, mevrouw had dus gelogen! Opzij gezet, alles uit het valiesje! Heel onze groep, gedegen burgers en licht gepensioneerden, was dus linea recta verdacht en we moesten er allemaal aan geloven. Tassen, valiesjes en rugzakjes driemaal door de machine, daarna opzij gezet, schoenen uit, horloges onder de loep, aftasten wegens een beugel in een beha. Of een artificiële knie. Onze eigen valies werd meticuleus gestript, inclusief de vuile was. Toen ze het plastic zakje met vloeistoffen in de mot kregen, door mijn echtgenote nauwkeurig afgewogen om onder het gewicht te blijven, -after shave en body milk overgetapt in mini-flesjes, was de extase van de controleuse compleet! Zij pikte tergend langzaam, élk individueel flesje en flacon uit het zakje, schudde ermee en stak het dan in een eigen Brits zakje. “Everything must fit in OUR bag” was de uitleg. Mascara bleek in het Engels ook een vloeistof! De hele Engelse zak dan nogmaals door de machine. Intussen liep de tijd en kwam de closing van de gate dichterbij. Eén koppel was dan helemaal de pineut: hun boarding pass werd niet aanvaard, kon niet gelezen worden door het aftandse scannertje en ze werden gedwongen helemaal terug te keren naar de desk om nieuwe boarding passen af te laten drukken. Gelukkig deed die printer het wel. Toen uiteindelijk iedereen aan boord was, ging een zucht van verlichting door de groep.

Was het een opera buffa? Nee, want het was niet grappig. Eerder een burleske, zoals de hele Brexit er een is. Onze groep besliste unaniem dat ze de komende tijd niet meer naar het V.K. zal gaan. Terzijde toch een pluim op de hoed van onze reisleidster die hier enkele maanden tijd had aan besteed, zolang we vrij rondliepen, was het een geslaagde trip! 

Tenslotte: 14 dagen voor ons vertrek werd een eerste foto gemaakt van een zwart gat. Zwart gat! Britten? Bestaan die wel?

Voor hen is Europa een zwart gat, ze geraken er namelijk niet uit. Die foto is vanuit dat standpunt dus niet zo bijzonder.  

En wijzelf zijn ook maar amper ontsnapt aan opsluiting in de Tower.  

© Pomerio                    01-05-2019