Vooreerst wil ik al mijn lezers een mooi en
ander 2021 toewensen. Ik ben een aantal maanden stilzwijgend aan
de kant blijven staan, waarvoor excuus aan diegenen die eventueel uitkeken naar
een of andere bedenking. Veel is echter geconvergeerd in die drie maanden van
columniaal stilzwijgen. Ik neem derhalve even de draad weer op.
Het woord van het jaar had mogelijk grens
moeten zijn. Langs alle kanten van toepassing! Hoewel knuffelcontact ook
wel te maken heeft met grenzen. En waar dat toe leidt. In september meldde ik
nog de grenzen van de welvoeglijkheid naar aanleiding van de witte sokken, deze
week dus weer Bart DP in het nieuws. Die nam knuffelcontact wat te nauw tot
nader order.
Dat kunnen we dan weer linken aan de
hernieuwde aandacht voor hoe vrouwen zich moeten kleden om ernstig te worden
genomen.. onze samenleving moet nog veel herzien aleer we zijn waar we moeten
zijn. Je hebt wel allerhande gebruiken, cultureel of niet, en die evolueren ook
vaak. Behalve als godsdiensten blijven voorschrijven hoe je je dagelijkse leven
moet leiden. Godsdienst blijft voor mij een puur persoonlijke beleving. Maar er
zijn grenzen.
Vervolgens heeft grensoverschrijdend
gedrag vandaag meerdere betekenissen! Het gaat ook over op reis gaan. Moeten
we reizigers allemaal verketteren? Nee toch, als je naar je eigen stek gaat in je
eigen of een ander land en aldaar alle maatregelen in acht neemt -zoals je
thuis zou doen-, is er m.i. niets aan de hand. Zeker als je met je eigen wagen
zou gaan. Vliegtuigen zijn mogelijk wat gevaarlijker, ik blijf daar nog wat
vanaf. Het grote probleem was de gemiste kans van Europa om op eenduidige én
uniforme wijze het probleem aan te pakken, in plaats van de territoriale
bevoegdheid te blijven prediken. Het misplaatste schermen met die individuele
vrijheid blijft parten spelen. Indien de hele maatschappij gevaar loopt, dan
moet men drastisch kunnen optreden.
Met u durf ik vervolgens vinden dat
bepaalde aberraties in het land dat recent is toegetreden tot de categorie bananenrepublieken
ook over de schreef zijn. Er blijken mensen rond te lopen die een wel héél
speciale invulling geven aan het woord democratie. Daar zijn zoveel
verschillende vormen van, dat het bijna onbegonnen werk is om ze allemaal te
vergelijken omdat ze soms zo verschillend zijn. Wat er echter in DC gebeurde,
is voorbij élke grens van beschaving. Als we dat woord nog mogen gebruiken. Daarmee verbonden stoten we dus ook weer op de
grenzen van de macht en het gedrag van sociale media. De werkelijkheid die via
die media onze leefwereld overspoelt, is regelmatig angstwekkend. Vermits er
weinig of geen controle over is. Voorbeelden zijn er al in overvloed geweest
van kinderen die het niet meer zien zitten of erger, eruit stappen omwille van
wat er op die fora verschijnt. Zowel in het algemeen als over henzelf. Er zijn
dus grenzen.
We zijn het tijdperk ingetreden van de
grensgevallen. De wetgevers lopen hopeloos achterop, omdat ze alles willen
vastleggen in specifieke regeltjes. We moeten allemaal weer op zoek naar het
gezond verstand (boeren- of ander) om de wereld leefbaar te houden voor onze
kinderen en kleinkinderen.
Terzijde: Grenzen aan de groei dateert al
van 1972, dus volgend jaar 50 jaar oud, maar heftiger actueel kan bijna niet
op alle vlakken die daarin ter sprake kwamen.
En nu, vragen de advocaten van Bart DP
inzage in de vertrouwelijke dossiers van slachtoffers, dat is niet alleen over
de grens, maar ook een brug te ver. Het ondergraaft de basisbeginselen van recht,
rechtvaardigheid en rechtszekerheid voor slachtoffers. En in dit geval gaat
onze permissiviteit toch niet zover dat we dat gaan tolereren? Ik mag hopen dat
het goed loopt met de wijsheid van de rechtbank.
