Vorige week slingerde de politie een man op de bon omdat hij naar zijn vrouw toeterde! Waar gaan wij heen? Vroegen Man en krant. Geregeld is de straat bij ons ook nogal versperd: Het helse getoeter van een colonne wagens doet onze harten sneller slaan.. Deze toeterende colonnes zijn sedert een tijd schering en inslag waar ik woon, in een district van Antwerpen. Maar ook daarbuiten, schijnt het. Het is namelijk de gewoonte van een bepaalde bevolkingsgroep om bij een huwelijk toeterend door de straten te rijden. In vele gevallen is de stoet nogal lang zeg zon twintig autos op zijn minst- en rijden ze allemaal met hun koplampen aan. Dat schijnt een regel te zijn uit het verkeersreglement, want dan mag je daar als buitenstaander niet doorheen. Veelal staan de autoradios keihard, en als het even kan staan de daken open, vaak betreft het immers de zogenaamde cabriolets en andere fraaie bakken. Of er hangen twee of drie personen uit het raam met wapperende sjaals, en dit keer niet voor het voetbal. Dat is een wonderlijk schouwspel! En tezelfdertijd leert het je als grijze muis in het oude West-Europa- hoe een andere cultuur in elkaar steekt. Toeteren als je niet in gevaar bent, is -volgens datzelfde reglement als hierboven- verboden. Zeker het aanhoudende en continue gebruik van de claxon is niet toegestaan. Daar trekken deze feestvoerders zich niets van aan. De plaatselijke bewoner, gewoonlijk autochtoon genoemd, aanvaardt dit dus omdat het immers de gewoonte is van een andere cultuur en dat moet je eerbiedigen. Ik ook dus, want van nature een tolerant iemand, men zou mij zelfs een reïncarnatie van de tolerantie kunnen noemen. Vraag het aan vriend en vijand, familie en buren: ik ben heel verdraagzaam. Ik ben voor het eigen beslissingsrecht van vrouwen, de vrijheid van godsdienst, onderwijs en mening. Ik predik de Rechten van het Kind, zelfs indien dat een discussie oplevert met mijn dochters, en dienvolgens met mijn vrouw omdat ik mijn dochters niet corrigeer.
Ik spreek de taal van mijn gasten indien ik buitenlanders ontvang van wie ik de taal ietwat beheers, anders spreken we Engels (ik althans, de anderen soms iets wat daarvoor moet doorgaan). Ik spreek de taal van het gastland als ik ergens met vakantie ga, of een aldaar gebruikelijke taal. Ik sta in Engeland netjes in de rij bij de taxiwachtplaats, de bioscoop of het museum, ik spuw niet op de grond in Praag, en probeer niet in ontbloot bovenlijf de Aja Sofia binnen te gaan. Ik eis geen Devos-Lemmens mayonaise bij een portie frieten als ik die in het buitenland voor-geschoteld krijg. Maar af en toe ben ik wel bang dat die in volledig zwart kleed gehulde man/vrouw misschien een zelfmoordterrorist is die het in zijn/haar hoofd heeft gehaald om eeuwige roem te verkrijgen door zichzelf op te blazen op de markt op vrijdag. In de stad waar ik woon is het dus een kleurig spektakel ter ere van de multiculturele maatschappij. Inbegrepen het feit dat ik heb leren accepteren dat een meisje naar mijn dochter spuwde op straat of op de tram. Bleek achteraf een bewoonster van een Noord-Afrikaans land. Moet kunnen, is cultuur. Ik heb intussen ook geleerd dat een ander volk, uit het Oosten van Europa, de gewoonte heeft om halfvolle bierblikjes op mijn vensterbank aan de straatkant te deponeren. Die tref ik dan aan bij het ochtendgloren als ik naar mijn werk ga. Van die blikjes moet ik nog uitzoeken welk volk precies dit in zijn cultuur-patrimonium heeft ingeschreven. Vorige week ook weer van dattum: een deze keer bijzonder lange stoet, waarin ik ontwaarde een BMW5 met open dak en platina-velgen, Mercedessen SL270 bij de vleet, blinkende bolides van velerlei merken. Die bestuurders verdienen nogal hun boterham! Ikzelf worstel nu met de nieuwigheid dat ik een voordeel in nature zou genieten omdat mijn baas mij een gsm heeft gegeven om te bellen.
Ik moet derhalve besluiten dat de tolerantie twee gezichten heeft: je mag wél toeteren want anders schelden ze je uit voor racist hoewel het in de wet staat- maar aan de andere kant moeten bewoners van mijn stad zich zonder uitzondering gedragen volgens de regels, anders kost hen dat géld. Want de regel is de regel, dat hebben we van de sjaria. Nou moe, Willem van Oranje draait zich om in zijn graf.
En ik mag hopen dat de Antwerpse politie de zaak van die meneer hierboven niet tot bij de Politierechter brengt. Die heeft wel wat anders te doen.
