Op een veiling bij Zottebie is dit weekend een manuscript opgedoken, waarvan ik u het bestaan niet wil onthouden. Niemand wist dat het bestond, dus men had er ook nooit naar gezocht.
Het stuk, geschreven in het Oud-Italiaans, is een verhaal dat gediend heeft als inspiratie voor Daniël Auber die later bekendheid verwierf met De stomme van Portici. Het is ook een Opera, van de soort die in de literatuurwetenschap het epitheton Opera Buffa heeft gekregen.
De plot gaat als volgt: Eliono, een sloeber van zeer arme komaf, is de jongste van 7 kinderen in een arbeidersgezin. Zijn ouders verhuizen naar een noordelijk land, dat wordt overheerst door afstammelingen van een krijgszuchtige barbaar, Carolo Magne. De aristocratie van dat land, hoewel in de minderheid, bijt danig van zich af. Sommige Aristos schoppen het zelfs tot krijgsheer of penningmeester van de Koning. Voor het overige worden zij constant beledigd en beschimpt door de Flamencos die er hun hand niet voor omdraaien om sporadisch hun gebied binnen te vallen, te plunderen en brand te stichten. Vaak nemen zij een mooie vrouw mee als buit. De Flamencos zijn grof van taal, vuilbekkerij alom, ze leven in stallen of erger, wentelen zich in vunzig tijdverdrijf, brouwen honderden soorten bier. Kortom een schande. Kleine Eliono droomt ervan ooit deze hegemonie van de Barbaarse Flamencos te doorbreken. Hij gaat braaf naar school en leert daar hoe je met allerhande chemische ingrediënten bommetjes kan maken.
Hij leert dat de Barbaren niets ontzien in hun drang naar macht, roem en geld. Zo sturen zij armere mensen die hun taal niet spreken, naar de donkere krochten van koolmijnen, waaruit ze zo zwart als roet weer bovenkomen, àls ze al terug bovenkomen, er zijn er toch genoeg. Ze importeren daarvoor zélfs voormalige streekgenoten van Eliono onder het mom dat het paradijs hen wacht en dat ze goed zullen verzorgd worden. Hij infiltreert op discrete wijze in het Machtsapparaat en bekleedt kleine postjes die hem zelden doen opvallen. Zo is hij scribent van Bosquino, een Aristo van de harde lijn en voorzitter van de Logo Rosso.
Wanneer de Godfather van de Logo Rosso, Andrea Colso, bijgenaamd Il Baffi, laffelijk wordt omgebracht, treft dat Eliono heel diep, zijn gevoelens tegen de machtshebbers versterken nog. Er is zelfs een gerucht dat de opdrachtgever van de door twee Sarazenen gepleegde misdaad te zoeken waren in het maquis van Dixmuda. Dat is nooit opgehelderd. Hij leest veel over de Flamencos. Zo stelt hij vast dat zij in een wazig verleden zelfs scholen hebben opgericht waar onderwijs zou worden gegeven in het plaatselijke dialect! De eerste grote school zou in Ganda gesticht zijn. Eliono meende daaruit te moeten afleiden dat de lekkere ham die hij thuis nooit heeft mogen proeven- niet koosjer meer was voor hem en de zijnen. Deze school was een nest van verzet en een broeihaard van anti-aristocratie.Hij overlegt met Carlo Picquo hoe zij de Tesoro di Brussel kunnen bevrijden uit de handen van Barto Tessitore, een renegaat die vaak ging eten in Il piccolo Dragone, berucht oord van verderf en no passeran voor Rossos. Barto is intussen Onderkoning geworden en aan zijn Hof tiert het welig van harde-Lijners.
Lorenzo, de zoon van de Opperkoning, wordt dan weer de vertrouweling van Eliono en gaat voor hem ook wat spioneren in Overzeese gebieden. Dan ontbreken enkele bladzijden in het manuscript, maar is er wél een opmerking leesbaar dat een libretto (No per me !!) moet gezongen door Milquetta, een hofdame met een weelderige boezem en doordringende ogen. Notoire gifmengster ook.
Maar Oh Noodlot ! Op een dag stelt een chirurgijn vast dat Eliono moet geopereerd worden omdat er iets aan zijn stembanden schort. Hij zou dan zijn stem korte tijd niet meer mogen gebruiken. Helaas loopt er iets mis en de arme Eliono kan daarna niet meer spreken. Zijn strijd wordt een woordeloze strijd, zijn aanhang groeit, de held wordt op handen gedragen door allen die hun eigen grootvader nog uit de mijnen hebben bevrijd. De vrouwen en ook sommige mannen- hangen aan zijn lippen en verafgoden hem. Wanneer hij in een stad aankomt om zijn boodschap van de Strijd tegen de Barbaarse Onderdrukking met magistrale handgebaren te prediken, lijkt het op de Blijde Inkomsten van voormalige heersers. Hij pinkt een traan weg als hij denkt aan Alberto en Isabella. Gilberto, het hoofd van zijn Stalen Rossen, beklimt de muren van Hoei, Namen en Geraardsbergen, verovert de Kluis-, Koppen en Kemmelberg, en zelfs het Plat van Ieper.
Eliono, die gaandeweg de titel Il Silentino di San Valentino heeft verworven, wint steekspel na steekspel tijdens de grote tornooien. Zijn plaatselijke Calcio-team wint de competitie en begint aan een triomftocht in de Liga. Vuurwerk en einde Opera!
