Flahautulisme?

Het is nu zo klaar als een klontje dat ons Parlement, meer in het bijzonder de Kamer, een verzameling is van zoetekauwen!
De Heer Flahaut, voorzitter van dit Eerbiedwaardig Instituut, maakte een opmerking dat er enkel “suiker” bij de koffie werd gegeven. En geen “sucre”. Ah! Dat wij een opmerkzaam en beginselvast man als Flahaut nodig hebben om dit vast te stellen. Het taalevenwicht is geschonden, dit kan dus inderdaad niet door de beugel. Dit is een van de meest grove schendingen van de taalwetgeving die ons land ooit heeft gekend. Ik begrijp ten volle de onmogelijkheid van een koffiedrinker uit één taalgemeenschap om suiker te moeten consumeren van een àndere taalrol. En leef mee met het persoonlijke gevoel van vernedering dat hij/zij zou hebben.

Heer Flahaut zit –naar verluidt- erg verveeld met de opmerking die hij heeft gemaakt. Dat hoeft niet. Het minimaliseren van deze onrechtvaardige toestand zou voorbijgaan aan het heilige principe: dura lex, sed lex. En het behandelen van dit probleem verdient voorrang. Boven het verminderen van de staatsschuld, de afbouw van de hoge kosten van arbeid, het wegwerken van files en de lamentabele situaties van de beurs. De splitsing van BHV is, vergeleken met het suikerincident, een akkefietje.

Er zou een plan bestaan om de leverancier van de klontjes te dwingen over te schakelen naar een verpakking waarop in 4 talen staat dat dit suiker is. Dus suiker-sucre-zucker-sugar. Over de volgorde van de talen wordt nog overlegd in het zogenaamd Conclaaf van Wijzen, nu al de Suikercommissie genoemd in de wandelgangen. Dat dit in conflict komt met de limiet van 3 talen op parkeerschijven waarover ik u berichtte, moet erbij worden genomen. Linda De Win gaat er een reportage over maken, interviewt zelfs Soetkin Collier.

Hoe kan dat nu allemaal? Wel, in het parlement worden vaak zoete broodjes gebakken, dat is u bekend. Stel u voor dat een anderstalige de zakjes met zout zou aanzien voor suiker. Dan smaakt het resultaat nergens naar. Men zegt in het halfrond ongesuikerd waar het op staat. Smaakt wel eens bitter en breekt sommigen zuur op. Anderen zeggen ongezouten hun mening, dus verwarring troef. Men schermt met zoethoudertjes of vangt vliegen met azijn.

Suiker vind je als trefwoord zelfs in 17 wetten die ze daar hebben gemaakt, inclusief de programmawetten uit 2003 en 2008. Er was zelfs een wet in 1903 over “de vervanging en invoer van suiker”.
Waar ligt de oplossing voor deze fundamentele problemen? Bij de rietsuiker? Dat is alleen voor diegenen die regelmatig met een kluitje dat riet in zijn gestuurd! In Brown Sugar? Dat zou misschien kunnen, het maakt helder van geest. Gula Java? Uitgeroepen tot meest duurzame suiker door de FAO! Appeldiksap kan ook nog. Of agavestroop.

Neen, Stevia is dé oplossing? Dat is in alle talen hetzelfde: geen probleem bij verhitte discussies: Stevia is stabiel tot 95°, niet toxisch, dus gedaan met giftige gesprekken. Geen calorieën, dus goed tegen obesitas. De dames moeten dan niet meer in hun handtas gaan zoeken naar hun doosje “zoetjes”.

Citoyen Flahaut moet voor zijn uitlating een medaille krijgen in de Orde van de Suikernonkel. Want Minister van Staat is hij al.

Nu nog een dag vakantie voor het Suikerfeest en we zijn helemaal rond!

© Pomerio 8 juli 2011