Gezien zowat velen in hun blootje gaan, het
zijn turbulente tijden, dacht ik nog wat na over wat ons overkomt. Nadat ik
eerder reeds enkele nieuwe woorden had gelanceerd in columns in 2015 en 2013,
zou ik nu zeggen dat de pornocratie opgang begint te maken! Zonder uitspraak te
doen over de originele feiten -iedereen mag doen wat hij niet laten kan- moet
je wel een moment van zwakte hebben om een dickpic en de hele rimram rond te
sturen naar iemand die je van haar noch pluim kent. Je wordt koud gepakt. Of
zijn we zover gevorderd in onze gedigitaliseerde samenleving dat je vriend
kan zijn van iemand die je nooit aan den lijve hebt ondervonden? En enkel
pikante (sic) indrukken van hebt? Een vriend is iemand die je de hand hebt
gedrukt, die je hebt omhelsd, met wie je fysiek samen hebt gesproken, elkaar
recht in de échte ogen kijkend, met wie je hebt gezworen de wereld te zullen
verbeteren of laveloos de nacht bent ingegaan na een gezellige avond.. Het zij
zo, ik zal mij moeten neerleggen bij het feit dat ik soms niet meer volgen kan.
Bespeur ik nu echter ook enige analogie met
wat recent in Nederland is gebeurd? Riep men op tot haat? Neen. Riep men
op tot discriminatie? Neen. Doet men aan groepsbelediging? Jazeker!
Veel inkt is al gevloeid om uit te leggen dat de wiskundige democratie toch wel
enige zin heeft. Nochtans lijkt het een spreidstand die ergens niet klopt. Het
idee dat je in een federale staat een regering gaat vormen waarin de
vertegenwoordigers van een belangrijke groep, zoniet de belangrijkste, niet meer
aan zet zijn, geeft een ongemakkelijk gevoel. Dit land is in meer dan één
opzicht verdeeld: Noord versus Zuid, Vlaanderen versus Wallonië, links versus
rechts, wat dat ook moge betekenen. Het blijft een feit dat een groot deel van
de bevolking een aantal jaren misdeeld zal zijn. We zullen zien of regionaal
besturen en federaal tegensturen haalbaar zal zijn en hoeveel brokken er in de
pap zitten of hoeveel blikschade er ons te wachten staat.
De treurige vertoning in de Kamer van enkele
dagen geleden ontlokt de pers alweer superlatieven als oorlog, drama en het
einde van de democratie. Waarom Madame niet deed wat ze beloofde te zullen
doen na zes maanden, is onbegrijpelijk en illustreert de attitude van de hele
politieke klasse. Veel klasse is er niet meer aan.
De strijd om de 16, zoals die
gemeenzaam wordt genoemd, stemt verder toch tot droefenis voor elk weldenkend
mens?Het plan over wat onze regering de
komende jaren zal gaan doen (of moeten doen) is ondergeschikt aan het resultaat
van een koehandel tussen groepjes belanghebbenden die afwegen of ze familie
zijn, of niet, al naargelang het uitkomt of niet. Het achterkamertjesgedoe
tussen partijvoorzitters die à la Cirque du Soleil evenwichten zoeken om alles
te verdelen. Je zal maar een goede leider of manager zijn.. als je in de
verkeerde provincie woont, val je uit de boot. Hoelang gaan we nog door met
deze poespas in plaats van resoluut de juiste man/vrouw/X op de voor hen meest
geschikte plaats te zetten?
Wacht tot er iemand begint te argumenteren
dat er evenveel blonde als donkerharigen moeten zijn, evenveel heteros als homos,
een fair aantal andersvaliden, vrije beroepen en werklozen.
De grootste belediging durf ik vinden dat
men de naam van een van de grootste componisten aan dit misbaksel heeft durven
geven. Antonio keert zich om in zijn graf. Gelukkig is het niet de
Beethoven-coalitie geworden, ze zijn immers allemaal uiteindelijk doof. In dat
geval zou ik echter écht op straat gekomen zijn omdat ik Ludwig nog iets liever
hoor dan Antonio. Ik ga dus dit weekend wat muziek beluisteren om mijn ergernis
wat te verzachten.
