Vorige bedenking ging het over kruimels, we blijven in de sector. Taarten heb je van allerlei slag, met allerlei beslag. De kers op onze taarten is al lang verdwenen, of er nog slagroom is? Met een vergrootglas misschien nog ergens een restje.
Taarten kan je verdelen in vele stukken, afhankelijk van het aantal eters is dat.
De tijd lijkt aangebroken dat er zuinig moet omgesprongen met de taart. Onze dames en heren politici zijn daarvan op de hoogte. Het zal hier en daar even pijn doen, ook in de beugel, maar we moeten erdoor. In een tot op het merg uitgepuurde democratie krijg je dan direct de vrije meningsuiting die felle tegenwind begint te geven, vooral uit de hoek van diegenen die nu niet mogen meespelen. Armoede voor allen! Gisteren nog bediende: morgen bedelaar op straat, noodlijdenden gaan verhongeren! Ons land wordt koploper in de wereld van de favellas. De steden gaan verkrotten, nog even en de pest is terug omdat het volk geen geneesmiddelen meer kan kopen.
Stemmen gaan op voor minimale dienstverlening door de Overheid, een voor een normaal mens absoluut minimum, want we betalen ervoor. De overheid staat ten dienste van de burger.
Nee dus, aldus sommigen, de overheid leeft voor zichzelf, houdt zichzelf in stand zelfs in bijstand- en trekt zich van haar klanten geen moer aan. Stelt u zich mijn verbazing dus voor als ik de woordvoerders van vakbonden dat ook luidkeels hoor zeggen voor de micro van de journalisten! Het recht op staken gaat boven uw en mijn recht om te gaan werken als we willen. U staat in de file? Pech, want wij hebben verworven rechten en laten niet op onze kop zitten! Gelukkig dat voormalige spoorbazen de nonsens durven tegenspreken.
Er zijn nog steeds mensen die ons voorspiegelen dat de taart oneindig is in haar kruimeligheid, dat er een ezel is die geld schijt, dat men recht heeft op steun zelfs indien men geen klap uitvoert hoewel men dat zou kunnen. Een organisatie die diensten verleent, overleeft normaal bij de gratie van de klant. Hebben ze al eens gedacht aan een dag van de klant zoals we dat kennen van de zelfstandigen?
Johan VDL liet zich recent ontvallen dat hij nu wel burgemeester wil en zal worden van Oostende. Straffe gast is dat: Altijd wel érgens een lucratief postje te vinden. Is er dat niet, dan is hij in staat om het zelf te creëren. Kan altijd het boeltje naar zijn hand zetten. Is hij wat afgunstig omdat zijn kleurgenoot keizer is van Leuven? Dat diens zoon Bruno de pedalen wat kwijt is, mag evenmin verwonderen. Als zoon van een keizer moet je op je strepen staan. De sneer -onder de gordel- naar Wouter Torfs is dan ook een voorbeeld van gespartel van een vis op het droge. Hij blijft ook beweren dat er niet boven de stand is geleefd.. Dan moet ik dus besluiten dat de staatsschuld een fantoom is en dat Harry Potter best eens langskomt om al die kwade geesten te verdrijven.
Vrees niet, de staat van beleg is niet in aantocht, maar waar de taart het meest verbrand is, strooit men het meeste suiker
