Charlhysterie?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Mezelf betrapt die zondag op “Terrorisme live”, ik heb het verslag gevolgd. Bij wijlen dacht ik “waarom doe ik dit?”  en moest ik mezelf het antwoord schuldig blijven. De pers doet lustig mee en maakt van Franse landelijke plaatsjes een oorlogszone. Gelukkig was Rudi V er niet met zijn sjaaltje. Maar de rest deed niet voor hem onder.  

Heeft de Charlhysterie nu lang genoeg geduurd? Ik durf het hopen. Vrijheid van pen ligt mij nauw aan het hart en ik blijf overtuigd van het principe dat iedereen mag denken wat hij wil en mag zeggen wat hij wil. Mogelijk hou ik mij in wanneer ik bij voorbaat weet dat bepaalde uitspraken ongepast zijn omdat zij een ander zouden kunnen kwetsen. De grens van de vrijheid is soms de welvoeglijkheid.

Zijn ze gek? Ze zijn vooral fanatiek. En fanatici –van gelijk welke pluimage- zijn in een beschaafde samenleving erg hinderlijk omdat ze kost wat kost hun eigen gelijk willen krijgen. Soms kost het véél.. vooral als ze mensen beginnen op te stoken bij wijze van vergelding. Het loopt uit de hand.

Als er –in het kader van de bescherming van een samenleving- geen (of te weinig) maatregelen worden genomen en er gebeurt iets, krijg je geheid de hele media over je heen. Stel je een aantal veiligheidsmaatregelen in ter bescherming van de burgers, dan ben je op weg naar de totalitaire staat. Het is nooit goed en dat is het morbide van het spelletje. Het zogenaamde nieuws dat mensen van buiten onze stad niet meer hierheen komen omdat wij overspoeld zouden zijn door para’s: absoluut belachelijk. Ik hoor rondom mij alweer zeggen “een échte tjevenstreek” naar aanleiding van de oproep op de sociale media.

Door dit alles haalt men onze aandacht weg van de échte terreur waaraan wij al jaren onderworpen zijn: het fiscale hogedrukgebied waarin wij leven. De neerslag daarvan zijn zij die niet meer fatsoenlijk kunnen leven. Met uitzondering van diegenen die (komen) profiteren van ons bestel door geld te krijgen van de RVA én het OCMW en intussen lekker zwart werken. Daar wordt een mens ook af en toe neerslachtig van.

De roep naar loonsverhogingen lijkt ongerijmd, omdat dit werkgevers erg op kosten jaagt. Maar is het niet precies de vraag of we iets meer kunnen overhouden om uit te geven? Met de 5 Euro die we nu misschien krijgen, kopen we twee tubes tandpasta. De grenzen van de verzorgingsstaat zijn bijna bereikt, maar evenzo de grenzen van ons geduld en de grenzen van toelaatbaarheid. En laat ons hopen dat de terreur van verdere stakingen ons bespaard blijft. Misschien eventjes wél, omdat in Antwerpen er intussen intern hommeles is bij de rode vrienden. Goede afleiding..

Alarm bij Justitie –even tussendoor- omdat er weer volk tekort zou zijn. Laat ons niet lachen. Wat iedereen weet maar niet zegt, zal ik dan maar zeggen: nu de vrederechters werk hebben zien verdwijnen naar andere instanties, is er natuurlijk aldaar véél volk op overschot. Plaats die gewoon over om de collega’s uit de brand te helpen, in plaats van ze thuis te laten zitten. Een gebruik dat oogluikend wordt toegestaan: voltijds betaald worden en lekker minstens één dag per week nietsdoen. Behoorlijk bestuur is anders.

Tot slot: bij ons gaat BorgeRio nu vervroegd door omdat er op de normale datum een religieuze hindernis zou zijn. Botsing tussen de vrijheid van godsdienst, die van folklore en die van meningsuiting. Dan zouden wij ook graag zien dat de foor van Kaïro verplaatst wordt omdat die samenvalt met ons Pinksterweekend. Maar als ik dat zeg, zal ik worden gebrandmerkt als intolerant.

© Pomerio                    05-2-2015