Barbaarse beschaving?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Onze kleinzoon Stan, een leuk ventje en 10 maanden oud, is in januari met zijn papa en mama naar Nieuw-Zeeland geweest. Zat heel lang op een vliegtuig en maakte een tussenlanding in Singapore. Het was toen nog rustig in Oekraïne. Of was Strelkov nog niet aan het live gamen begonnen. Hoe zal ik later aan dat ventje uitleggen dat hij geluk heeft gehad, in tegenstelling tot de vele onschuldigen die zich hun reis anders hadden voorgesteld? Ik weet het niet.

Hoe leg ik later uit dat dit de beschaving is? Of is er nog wel een beschaving in deze wereld? Hier en daar, ja. Maar nu de reeks weer langer wordt van oorden waar gewetenlozen moorden en vernietigen om hun gelijk te halen of gewoon omdat iets hen niet zint, dan moet ik afhaken in mijn idealisme dat deze planeet wel aardig is om op te wonen. Libië: een puinhoop. Gaza: een brandende stad. MH17: een mensonwaardige nachtmerrie van verschroeid staal en resten van wat ooit leuke en onschuldige mensen waren. Mediageile soldaatjes of rebellen die aan Tv-camera’s de paspoorten tonen van kinderen die er niet meer zijn. Of poppetjes in het zwartgeblakerde veld. Of smeulende reisgidsen van mensen die lang hebben gespaard om eens ver weg te kunnen gaan. Ik kan het niet uitleggen aan die kleine die mij later zal vragen waarom mensen oorlog voeren.

In onze huidige beschaving zitten invloedrijke mannen in een maatpak of een lange jas aan grote tafels –liefst ronde- en peroreren tegen de anderen dat ze dingen doen die eigenlijk niet mogen. Een van die vergaderingen is die van de Verenigde Naties. Hoe verenigd die wel zijn, is te zien als ze gaan stemmen of ze iets gaan doen aan al dat onheil in de wereld. De restanten van de Volkenbond, binnen 5 jaar wordt dat ding honderd jaar! Dat is de beschaving, die er prat op gaat dat ze “ooit een einde zullen maken aan alle oorlogen”. Ik kan het niet uitleggen aan die kleine die mij later zal vragen waarom mensen oorlog voeren en er niets aan gedaan wordt.  

Gewoonlijk geraak ik wel uit mijn woorden, maar nu.. Minister Timmermans kon het even wel, in de Veiligheidsraad, die daarna unaniem het neerhalen van het vliegtuig veroordeelde. Daar zijn ze sterk in, in het “veroordelen”. Verder een hol woord. Ik hoop met heer Timmermans dat ik dit ook nooit meer hoef te zien. En ik zal het later niet kunnen uitleggen aan die kleine die mij zal vragen waarom.

Ik hoop dat ik met hem naar het park zal kunnen gaan om naar de eendjes te kijken. Ik hoop dat ik hem zal kunnen laten zien dat er soms ergens mensen zijn die luisteren naar de andere en hem niet op zijn gezicht slaan omdat hij iets anders denkt dan zijzelf.

Ik hoop. Ik hoop dat er nog hoop is.

Dan wijst hij naar de lucht en zegt “Kijk Opa! Een vliegtuig”!

© Pomerio                    24-07-2014