Bonusklussen?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het bonusvirus is weer terug! We hadden gedacht dat dit uitgeroeid was –of toch minstens ingeperkt- doch het blijkt resistent te zijn. De heer Geens is misschien wel een goede advocaat (geweest?) maar de laatste tijd doet hij mij meer denken aan een kameel met kiespijn als ik hem op de buis zie verschijnen. Geens is niet eens verkozen, hij gedraagt zich wel als dusdanig en probeert het reilen en zeilen van onze overheid te beïnvloeden. Niet vies van een controversieel idee over uw en mijn geld. Hij wil er een percentje van of deelt het uit aan instanties of personen die niet onze beste vrienden zijn. Het regeerakkoord was nochtans formeel: geen bonussen voor topmanagers van banken, zeker niet als die staatssteun (= onze steun) hebben genoten. Is het regeerakkoord een “vodje papier”? Leo Tindemans loopt de muren op want die herinnert zich nog wat er gebeurt met vodjes papier.

Even dus rationeel deze hernieuwde epidemie onder de loep nemen.

Iemand wordt aangeworven om werk te doen, of een klus. Tegenover de prestatie staat een salaris of een wedde. Sommige verloningen zijn deels variabel, omdat ze gelinkt zijn met het behalen van een resultaat. Tot zover geen vuiltje aan de lucht. De discussie begint echter als men moet gaan beoordelen of de totale verloning in verhouding is met wat anderen krijgen en of het bedrag maatschappelijk aanvaardbaar is. Op een niet nader bepaald punt krijgt iedereen het gevoel “dat is erover”. Boert men goed en verteert men minder dan men ontvangt, dan kan men sparen. Spaart men veelvouden méér dan wat men kan uitgeven, dan is er een reukje aan. Niettegenstaande het gezegde “pecunia non olet” of juist daarom.

Vergoedingen voor klussen, zeker indien het gaat om het geld van anderen waarmee men handel drijft, behoren ordentelijk te zijn en te blijven. Wat doet iemand met het geld dat kan niet opgedaan kan worden? Veilig stellen voor de fiscus! Een firma oprichten om het te parkeren zodat de fiscus er niet te dichtbij kan komen. Aan je kinderen geven, geen erfenisrechten of toch zoveel voordeliger, zelfs Matilleke zit in zo’n combine.

Wat er gebeurt is onaanvaardbaar, het is onhygiënisch, het is laag-bij-de-gronds. Onze senioren die op rust zijn beklagen zich nu elke dag meer en meer dat zij zo hard hebben gewerkt als ze op het einde van de maand naar hun pensioenstrook kijken. Mooie dankbaarheid van de maatschappij.

Schrikken wij dan allen even bij het nieuws dat Heer Coecke, bekend van allerhande wielerfratsen en een handeltje in geneesmiddelen, zichzelf en de zijnen 40 miljoen Euro uitkeert als dividend? Natuurlijk een stuk naar een firma waarvan hij aandeelhouder is. Heer Coecke is flamboyant en speelt ook in een andere liga dan wij. Hij is niet vies van risico, dat kenmerkt een ondernemer als antipode van de loonslaaf. Gaan de zaken goed, dan mag hij dus langs de kassa passeren. Gaat het slecht, dan heeft hij scheuren in de broek. Zodoende is hij een hoop geld kwijtgespeeld met zijn investeringen in Enfinity en maakt dit een beetje goed van dat verlies. Zo is het leven voor wie onderneemt. Opbrengst alhier: 1 Euro.

CEO’s van banken zijn geen ondernemers, zij staan op de loonlijst (of factureren soms vanuit hun “management vennootschap”) Er is dus geen enkele reden om hen de voordelen van beide statuten te geven. Zij doen een klus.

Oh, zijn het pseudo-ondernemers? Die daarom van twee wallen kunnen eten?

Als een bedrijf van de ondergang wordt gered door de overheid met geld van ons allen, dan moet die overheid het aandurven om de grens te trekken.

Trop is teveel.

© Pomerio                    05-08-2013