Hakketakken en rakketakken?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Even weggeweest naar Toscane: toen God nog jong was, moet hij daar gewoond hebben. De Crete Senesi zijn van het mooiste wat er bestaat. Pas op latere leeftijd is God naar Frankrijk verhuisd. Ik was er dus niet op het ogenblik dat ons land -haast geruisloos- in een nieuw tijdperk is binnengetreden. In uitgesteld relais toch even gekeken: een voltallige volksvertegenwoordiging in vol ornaat aanschouwd voor het wisselen van de wacht. Dat aangename tijdverdrijf kwam goed van pas: Het kernkabinet moest eraan geloven, ze kwamen er niet uit met hun benoemingen. Het zal aan mijn stilaan aftakelend verstand liggen, maar ik meen mij te herinneren dat er komaf was gemaakt met dat soort postenpakkerij. Ik weet niet meer goed wie heeft verkondigd dat ze dat niet meer gingen doen. Gehoord heb ik het zéker, maar het blijkt dus ijdele hoop.
Nu er veel nieuwe hoge functies moeten toegewezen, krijgen alle partijen weer oprispingen dat hun mannetje (of vrouwtje) best geplaatst is om die vacature in te vullen. Veel hakketakken is het gevolg. Voor de treinen is het eenvoudig, met drie kandidaten voor twee posten. Men zou haast zeggen er is iets niet in de haak met Descheemaecker. En hoeveel mag zo'n CEO dan verdienen? Maximaal het salaris van een eerste minister? Dan beweert men dat er geen goede kandidaten meer zullen zijn en dat het bergaf zal gaan met de overheidsbedrijven. Gaat het nu wél goed dan? Of we kunnen ook de eerste minister eens opslag geven. Baas zijn van de Nationale Loterij, dat moet nogal wat verstand eisen, denk ik zo. Waarom is er ook alweer een strafonderzoek aan de gang? Oh ja, gesjoemel en manipulatie van de markt. Na de vakantie gaat dat spel gewoon verder en zien we illustere bekenden en onbekenden met de juiste partijkaart hun intrek nemen in kantoren die wij betalen.

Annemie T., nog uitdrukkelijk in beeld bij de overgang, doet een historische ingreep in ons juridisch bestel. In strafzaken gaan we naar één rechter in plaats van drie. Het moet nog blijken of die éne dan sneller gaat beslissen en of het nu opeens driemaal zo snel zal gaan. Vroeger konden ze nog hakketakken met zijn drieën, nu niet meer. Ze zullen dan wél naar de zitting scheuren in een rode Maserati, een Cayenne of Ferrari, recent in beslag genomen bij een of andere politieactie.

In mijn eigen district was het vorige week ook weer prijs: In het holst van de nacht werd de buurt opgeschrikt door een incident in ware Chicago-stijl: het ging van rakketak-tak-tak.  Een groepje trachtte Zotte Hakim om te leggen zowel met revolvers als met machinegeweren. Beetje mislukt. Volgens het slachtoffer waren er drie mannen betrokken bij de schietpartij. Hakim was ons bekend, én bekend bij het gerecht. In een vorig leven baatte hij een café uit annex poederwinkeltje, waar vandaag de Mombasa is gevestigd, place to be heden ten dage voor onze jeugd, in de aanloop naar de nieuwe toestand dat het Moorkensplein een soort Dageraadplaats 2 zal worden. De Mombasa is clean, maak u geen zorgen over uw kinderen!
De politie was snel ter plaatse die nacht. Twee vermeende schutters werden opgepakt en weer vrijgelaten omdat ze er niets mee zouden te maken hebben. Ze hadden een waterdicht alibi omdat ze in een theehuis vzw aan een pijp zaten te lurken. Vanaf dan: grote stilte op alle fronten. Het enige wat de kranten interesseert, is incidenten verslaan over onze buurt. Dat bevestigt het gerucht dat het bij ons een getto is. Moeten wij dat allemaal laten gebeuren?
Neen, dan veel liever naar “Den Doojen Hond”, een oord dat nog bij weinigen bekend is op dit ogenblik, maar waar ik mee kennis maakte in Toscane. Het is er ongezien gezellig, men speelt er chapeau en kleurenwies zoals in the good old days. Wat daar allemaal onder de hoed wordt getoverd, tart uw verbeelding. Zelfs kleine miserie bracht een speler in grote miserie. Binnenkort kan u er verhalen over lezen in de digitale wereld. Allen daarheen.

© Pomerio                    29-07-2013